Nu nog beter! (nieuws, 2018)

De superlatiefste thrillers van 2019



Het nieuwe jaar moet nog beginnen, maar nu al zeggen vele uitgevers te weten welke thriller het gaan doen in 2019, boeken waarover nog lang gesproken zal worden. De Spanningsblog zet de superlatiefste thrillers op een rijtje. Altijd leuk, zo'n lijstje....

Bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff verschijnt in februari de adrenalinerit van het voorjaar: Dertien van de Noord-Ierse mensenrechtenadvocaat Steve Cavanagh. Hollywoodster Robert Solomon wordt verdacht van het vermoorden van zijn prachtige vrouw. In het proces van de eeuw wil de verdediging slechts één man in hun team: advocaat en voormalig oplichter Eddie Flynn. De tekst op de cover laat over de dader geen twijfel bestaan: 'De moordenaar is geen verdachte. Hij zit in de jury.'

De uitgever bestempelt de thriller als sensationeel. Het boek, waarvan in Brexitland al ruim 150.000 exemplaren zijn verkocht, zorgde voor Cavanaghs 'internationale doorbraak'.

De schrijver van het meest veelbelovende thrillerdebuut is volgens uitgeverij Cargo geboren op Cyprus. Deze Alex Michaelides studeerde Engelse literatuur aan Cambridge en scenarioschrijven aan de American Film Institute in LA. Hij schreef scenario's voor The Devil You Know en The Brits Are Coming. De thrillerdebutant studeerde drie jaar psychotherapie en werkte in een gesloten inrichting voor jongeren.

In zijn boek De stille patiënt wordt Alicia Berenson om de verkeerde redenen een mysterieuze beroemdheid. Iedereen dacht dat zij een gelukkig huwelijk had; dan schiet ze haar man vijf keer in zijn hoofd. Na deze gruwelijke daad zwijgt ze, en weigert een verklaring te geven. Alicia's stilte intrigeert en spreekt tot de verbeelding van het publiek. Psychotherapeut Theo Faber is ervan overtuigd dat hij haar weer kan laten praten en zo te ontrafelen wat er zich die bewuste nacht heeft afgespeeld. Hij doet er alles aan om een baan te krijgen bij de instelling waar Alicia zit opgesloten, en lijkt geobsedeerd om met haar in gesprek te gaan.

De uitgever laat de publicatie vergezeld gaan van blurbs van niet de minste auteurs. David Baldacci en Stephen Fry hebben aan één woord genoeg en zeggen respectievelijk 'origineel' en 'briljant'. A.J. Finn noemt De stille patiënt 'de perfecte thriller'.

Neonazi

Even vindingrijk als ijzingwekkend. Zo kenschetst uitgeverij Prometheus het boek Openbaringen van Miquel Bulnes. Het is de eerste literaire thriller van deze auteur die in het echt Ekkelenkamp van achteren heet.

In een door massabetogingen platgelegde stad trachten inspecteurs Elvira Muller en Andrej Ruzedski de bizarre moord op een neonazi op te lossen. Hun onderzoek heeft echter zwaar te lijden onder het escalerende geweld tussen politie en demonstranten, en de openlijke tegenwerking van de veiligheidsdiensten. Het boek komt in februari op de markt.

Claustrofobisch en verslavend. Aldus uitgeverij Ambo|Anthos over De angst van C.L. Taylor (maart 2019). En: een thriller over obsessieve liefde en psychologische manipulatie, een intens verhaal vol plotwendingen waarin een slachtoffer het heft in eigen handen neemt. Het boek zit volgens de uitgever vol plotwendingen: je blijft maar doorlezen.

In De angst loopt Lou van huis weg om met haar leraar Mike naar Frankrijk te vertrekken. Ze is ervan overtuigd dat hij haar grote liefde is, maar hij blijkt heel anders in elkaar te zitten en laat Lou gebroken achter. Achttien jaar later ontdekt Lou dat hij een nieuw slachtoffer op het oog heeft en ze is vastbesloten te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt. Maar Mike is een schurk van de ergste soort, en Lou moet ervoor waken opnieuw slachtoffer te worden…

Een schrijver die met zijn nieuwe thriller zichzelf opnieuw uitvindt. Die auteur is een Ier en luistert naar de naam Tim Willocks, stelt uitgeverij De Fontein. Zijn boek Moord volgens Turner (publicatie in mei 2019) is een thriller die zich afspeelt in Zuid-Afrika, geschikt voor de fans van Deon Meyer.

Onder invloed van de nodige glazen alcohol rijdt de jonge Afrikaner Dirk Le Roux in Kaapstad een zwart meisje aan. Zijn moeder, Margot Le Roux, een machtige zakenvrouw, weigert haar zoons leven te laten ruïneren door het lot van een dakloos meisje zonder enig toekomstperspectief. In een land waar corruptie en machtsmisbruik overheersen, zal niemand daarnaar kraaien. Maar dat is buiten Turner gerekend, een zwarte rechercheur van onbesproken gedrag. Hij reist naar het stadje waar Margot Le Roux alles lijkt te beheersen, inclusief de politie. Turner weigert te buigen voor intimidatie en omkoping en als de jacht op hém wordt geopend, moet hij vechten voor zijn leven.

Claudia van der Werf, redacteur bij De Fontein, laat in de voorjaarsbrochure een geel Post-Itje afdrukken waarop zij heeft geschreven: Willocks’ schrijfstijl is filmisch. Het rauwe landschap van Zuid-Afrika wordt weerspiegeld in zijn personages. Willocks snijdt maatschappelijke thema’s aan en combineert die met snelle, plotgedreven actie. Tim Willocks is behalve auteur ook psychiater, karateka en filmmaker.

Door het stof (nieuws, 2018)

De keizer van de Hindi-thriller



Bij het horen van de naam Surender Mohan Pathak zal bij weinigen direct een belletje gaan rinkelen. Toch is hij een van India's meest vooraanstaande schrijvers van misdaadromans in de Hindi-taal. Hij heeft zo'n 300 boeken op zijn naam staan. 

Pathaks 'criminele' carrière begon in de jaren zestig toen hij Hindi-vertalingen begon te maken van de James Bond-thrillers van Ian Fleming. Zijn boeken uit de Sunil-serie zijn stuk voor stuk bestsellers. Die reeks alleen al beslaat meer dan 150 titels. Pathak, die in februari zijn 79ste verjaardag viert, heeft zich onderscheiden als een van India's meest gerespecteerde auteurs in het thrillergenre.

Enorm populair is ook Pathaks Vimal-serie, waarin de hoofdrol is weggelegd voor Sardar Surendra Singh Sohal, een crimineel met een geweten. Zijn in 1970 gepubliceerde roman Paisath Lakh Ki Dakaiti werd met 2,5 miljoen verkochte exemplaren een bestseller. Dit jaar verscheen het eerste van drie delen van zijn autobiografie Na Bairi Na Koi Begana.

Pathaks eerste boek, Puraane Gunaah Naye Gunahgaar, werd gepubliceerd in 1963. Daarvoor had hij al diverse korte verhalen geschreven. zo'n twintig in vier jaar tijd. Een verhaal, getiteld 57 Saal Purana Aadmi (A Man 57 Years Old), werd gepubliceerd door het magazine Manohar Kahaniyan. 'Dat trok de aandacht van velen', aldus de schrijver op de website van de krant The Hindu. Een van hen was Om Prakash Sharma, een schrijver die maandelijks een mysterieverhaal schreef voor het tijdschrift Jasoos. Hij haalde me over om aan een misdaadroman te beginnen. Door zijn bemoeienissen kreeg ik mijn eerste boek gepubliceerd. Sindsdien is het balletje gaan rollen.'

Hindi-auteurs werden in India nooit voor vol aangezien. Maar nu is Pathak een veelgevraagd schrijver op literaire festivals. 'Ik ben de enige overlevende van deze boekenindustrie, met een grote schare fans in de Hindi-gordel van India. Dat ik het heb kunnen volhouden is te danken aan mijn diehard fans. Hun enthousiasme spoort me aan om door te gaan.'

Bij elk nieuw boek reageert hij op zijn lezers. Zo maakt hij altijd uitgebreid excuses voor fouten die in eerdere publicaties zijn blijven staan. Zich verontschuldigen bij de lezer, Pathak doet het graag, zegt hij. 'Ik ben er trots op dat veel van mijn lezers een betere opleiding hebben genoten dan ik. Onder hen zijn artsen, ingenieurs, advocaten, politie-officieren, ambtenaren en wetenschappers. Als zij mij erop wijzen dat ik ergens een fout heb gemaakt, dan doen zij dat met autoriteit. Ik zou stom zijn als ik geen aandacht zou besteden aan hun opmerkingen. De voorwoorden bij mijn boeken zijn inmiddels zo ingeburgerd en beroemd dat mijn lezers geen boek zouden accepteren zonder verantwoording. Zo blijf ik ook in gesprek met mijn lezers.'

Bron: The Hindu

Cara Hunter - Dicht bij huis (2018)

Puzzelstukjes van een verdwijning



(Door Hans Knegtmans)

Op de avond dat haar ouders een tuinfeest geven, is hun 8-jarige dochter Daisy verdwenen. Het is al nacht wanneer inspecteur Adam Fawley, gestationeerd in Oxford, de ouders ondervraagt, en alle gasten zijn naar huis. Niemand is op zo'n moment op zijn best. Vader Barry barst zelfs in tranen uit. 'Mijn prinsesje', snikt hij. 'Mijn prachtige kleine meisje...'


Moeder Sharon is uit ander hout gesneden. Haar eerste vraag is of de inspecteur zijn schoenen uit wil doen, omdat het roomkleurige tapijt nog maar kort geleden is gereinigd. Ook verzet zij zich tegen zijn suggestie een familie-agent in hun huis te stationeren, om de communicatie tussen ouders en politie te stroomlijnen. 'Ik wil niet dat jullie me bespieden,' zegt ze met klem.

Fawley vermoedt dat deze zaak geen makkie zal blijken. Hij krijgt gelijk.

Stukjes bij beetje wordt de lezer geïnformeerd over alles en nog wat. Over de pesterijen die Daisy's oudere broertje Leo op school te verduren krijgt, over de omgang van Daisy met haar vriendinnen voor de verdwijning, over het feit dat vader Barry een onverbeterlijke rokkenjager is. Zelfs het wezenloze getwitter van jongeren die in de krant de verrichtingen van de politie met graagte volgen, wordt breed uitgemeten.

Maar over de huidige lotgevallen van de verdwenen Daisy geen woord. In zijn somberste momenten vreest inspecteur Fawley dat het meisje niet meer leeft, zodat de politie bij wijze van troostprijs hooguit de dader kan opsporen.

De lezer vermoedt allicht dat we de schuldige bij het ouderpaar moeten zoeken, vooral wanneer de schrijfster biografische gegevens uit een ver verleden onthult die misschien wel, misschien niet met de verdwijning verband houden.

Pas in de laatste vier pagina's legt de auteur uit wat er precies met het meisje gebeurd is. Die ontknoping is creatief en interessant, maar komt wel erg op de valreep. Alsof het Cara Hunter er alleen om ging de lezer te slim af te zijn.

Volgens de flaptekst is de auteur gepromoveerd aan de Universiteit van Oxford, in de Engelse literatuur. Ik hoop oprecht dat haar wetenschappelijke prestaties meer niveau hebben dan dit rommelige familiedrama. Matige puzzelromans zijn er al genoeg.

Cara Hunter - Dicht bij huis. Uitgeverij Prometheus, 336 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool. 

John Grisham - Het oordeel (2018)

Drie kogels voor de dominee



(Door Peter Kuijt)

The reckoning, oftewel De afrekening, zo heet de laatste thriller van bestsellerauteur John Grisham. Die titel dekt beter de lading dan wat de Nederlandse uitgever ervan heeft gemaakt: Het oordeel. Centraal staat een honderd procent liquidatie, die het stadje Clanton, Mississippi, een jaar na afloop van de Tweede Wereldoorlog totaal op zijn kop zet.

Het oordeel is geen whodunit, want degene die drie kogels op dominee Dexter Bell afvuurt, is bekend. De schutter is Pete Banning, een godvruchtige en in aanzien staande herenboer. De grote vraag is waarom oorlogsheld Banning het op de dominee voorzien heeft. Maar zijn motief houdt hij voor zich. ‘Ik heb niets te vertellen.’

 Het is de meesterverteller Grisham gelukt het antwoord pas op de allerlaatste bladzijden prijs te geven. In de voorafgaande 500 pagina’s verdeelt hij het verhaal in drie grote blokken: de daad van Banning, zijn heldhaftige prestaties tijdens de oorlog en het vervolg na diens rechtszaak.
 
De meeste thrillers van Grisham hebben het Amerika van nu als decor, maar ook met een verhaal van zeven decennia geleden weet hij goed raad. De rassenongelijkheid in Clanton beschrijft hij als een dan nog als bijna vanzelfsprekend geaccepteerd fenomeen. En op een haast journalistieke wijze verhaalt Grisham over het verblijf van Banning op de Filipijnen waar hij uitgroeit tot een ervaren guerrilla die het de brute Japanse bezetter ontzettend moeilijk maakt.

De nagels blijven intact tijdens het lezen, want bloedstollend spannend is Het oordeel niet. Wel weet Grisham te boeien met een uitermate indrukwekkend tijdsbeeld.

John Grisham - Het oordeel. Uitgeverij A.W. Bruna, 508 pag.

Wordt verwacht 457 (nieuws, 2018)

De verdwijning van een overlever



Vind haar, Achter je, Korte metten, Aangeraakt. Het zijn stuk voor stuk geen boektitels die zo origineel zijn dat ze je bijblijven. De overeenkomst is dat ze op de boeken staan van Lisa Gardner. De saaiheid van de titels gaat niet ten koste van de populariteit: de thrillers van de Amerikaanse schrijfster zijn alle bestsellers. En daar komt medio maart geheid eentje bij: Zoek naar mij verrijkt dan Gardners portfolio.

In haar nieuwe thriller, een uitgave van Cargo, heeft een vermiste jonge vrouw aanwijzingen achtergelaten om haar te vinden. Maar de vraag is: voor wie?

Sinds haar ontvoering een paar jaar geleden is het leven van Flora Dane voorgoed veranderd. Nu helpt ze op haar forum andere 'overlevers' en geeft ze adviezen over hoe je nooit meer slachtoffer hoeft te worden.

Als een van de bezoekers van haar forum als enige een gezinsmoord overleeft en daarna spoorloos verdwijnt, probeert Flora haar op te sporen. Heeft het meisje weten te ontsnappen? Of is ze de moordenaar?

Rechercheur D.D. Warren uit Boston wordt opgeroepen bij het onderzoek en vindt daarbij Flora op haar pad. Beiden zijn op zoek naar een ander soort gerechtigheid, en ze zullen hun krachten moeten bundelen om de aanwijzingen te ontrafelen waarmee de vermiste jonge vrouw lijkt te vragen: Zoek naar mij.

Lisa Gardner is een van de meest succesvolle misdaadauteurs ter wereld. Ze wordt in meer dan 30 landen vertaald en verkocht meer dan 22 miljoen boeken. 'Voor iemand die eind jaren tachtig haar eerste geld verdiende in een Grieks restaurant en bij het flamberen van voorafjes haar kapsel in de hens stak, ben ik toch nog goed terecht gekomen'. zei ze enkele jaren geleden in een interview. Gardner woont in New Hampshire. De schrijfster bezoekt regelmatig ons land. In maart zet ze weer voet op Nederlandse bodem.

Wordt verwacht 456 (nieuws, 2018)

De achtertuin van de Britse geheime dienst

Eind jaren zestig schiep schrijver Reginald Hill rechercheur Andy Dalziel uit Yorkshire. Deze aanvankelijk botte, ouderwetse en onsympathieke diender was zelf weer de inspiratiebron voor Mick Herron die de kleurrijke spion Jackson Lamb creëerde. uitgeverij Prometheus brengt begin februari Lambs tweede avontuur, Dode leeuwen, op de markt, waarmee Herron in 2013 de Gold Dagger voor beste misdaadroman won.


Dickie Bow was niet het meest logische doelwit voor een afrekening. Maar eens een spion, altijd een spion. Hij was een heel goede volger, een schaduw, perfect in het achterhalen van de geheimen van zijn prooien – totdat hij dood werd aangetroffen, in een bus.

 Dickie was in Berlijn met Jackson Lamb. Lamb heeft nu Dickies telefoon, en daarin zit het laatste geheim dat Dickie ooit heeft verteld; dat geheim zou er wel eens op kunnen duiden dat er een ouderwetse Moskou-achtige operatie plaatsvindt in de achtertuin van de Britse geheime dienst. In Slough House, het afvalputje van de dienst, begrijpen de collega's van Jackson Lamb dat er eindelijk weer eens iets kan gaan gebeuren...

Dode leeuwen mixt volgens de uitgever ongekende spanning met humor. Mick Herron, 'het nieuwe wonder van de Britse spionage', werd geboren in Newcastle upon Tyne en studeerde Engels aan het Balliol College in Oxford. Zijn inmiddels zevendelige spionageserie over de agenten van Slough House wordt geroemd in de Engelse pers.

Actieve dame (nieuws, 2018)

Linda van Rijn zit Suzanne Vermeer op de hooggehakte hielen



Suzanne Vermeer debuteerde in 2006 en heeft inmiddels een kleine 25 vakantiethrillers op zijn/haar naam staan. Linda van Rijn, ook al zo'n doodgewone 'meid', publiceerde haar eerste spannende boek vijf jaar later, maar hijgt haar collega in de nek. In april 2019 verschijnt haar twintigste boek.


Uitgeverij Marmer, die met buitengewone vrolijkheid het succes van Van Rijn aanschouwt, laat de publicatie van de thriller met de intrigerende titel Costa Brava niet zo maar aan ons voorbijgaan. Er hangt een grote winactie aan de verschijning van het boek, waarvan de hoofdprijs een geheel verzorgde vliegvakantie is naar, drie keer raden, Costa Brava! Andere prijzen zijn koffersets van Samsonite en boekenpakketten. Het kan niet op.

Suzanne Vermeer is voor uitgeverij A.W. Bruna de spreekwoordelijke melkkoe. Dit jaar werd bekend dat de auteur 2,5 miljoen boeken heeft verkocht. Maar uitgeverij Marmer heeft met Linda van Rijn ook een cashcow in huis. Meer dan een miljoen exemplaren zijn inmiddels verkocht, meldt de voorjaarsbrochure van de uitgeverij.

Voor wie de afgelopen jaren onder een steen heeft geleefd: Linda van Rijn en Suzanne Vermeer zijn eigenlijk uit hetzelfde hout gesneden. De laatste auteur is ontsproten aan het brein van de in 2011 veel te vroeg overleden thrillerschrijver Paul Goeken. Onder eigen naam boekte Goeken weinig succes met zijn thrillers. Toen hij het nom de plume van Suzanne Vermeer aannam en vakantiethrillers begon te schrijven, veranderde de zaak. De ene bestseller na de andere scoorde Vermeer/Goeken. De auteur werd zelfs voor de NS Publieksprijs genomineerd. Na het heengaan van Goeken werd besloten de reeks thrillers onder de naam Suzanne Vermeer voort te zetten. Een nog steeds onbekende broodschrijver houdt zich daarmee bezig.

Linda van Rijn is het pseudoniem van een eveneens tot op heden onbekende auteur. De uitgeverij wil doen geloven dat de schrijver in 1974 in Harmelen is geboren. Ze studeerde Literatuurwetenschappen waarna ze in de reisbranche ging werken. Eerst in het buitenland als reisleidster op diverse toeristische locaties en tegenwoordig als interimmanager voor een grote toeristische organisatie. Ze schreef altijd al verhalen, maar had niet het plan om echt auteur te worden. 'Dat veranderde na het lezen van Cruise van Suzanne Vermeer', staat er op haar website.

Volgens Marmer is Van Rijn een 'actieve dame'. Ze is populair op Facebook. Haar vijfduizend volgers slikken alle nieuwtjes over haar boeken voor zoete koek en delen die ook actief. 'Tel daar de gerichte online marketingcampagne bij op en binnen de kortste keren is een bericht op zo'n honderdduizend tijdlijnen van lezers verschenen', stelt de uitgever onomwonden. De dame op de foto die op haar boeken is afgedrukt, is een model. Haar portret is van een fotosite geplukt.

Een paar jaar geleden gebruikte Linda van Rijn, zelf een pseudoniem dus, een ander pseudoniem om wat erotisch getinte thrillers te schrijven. De schrijver in kwestie heette Sandrine Jolie en was volgens de uitgever van Nederlands-Belgische afkomst met de afgeronde studies Rechten en Nederlandse taal- en letterkunde en ook nog dertien jaar werkervaring bij een rechtbank op haar conto. Maar evenals in het geval-Van Rijn is hier een curriculum vitae uit de grote duim gezogen.

Voor de kat z'n viool (nieuws, 2018)

Wie schrijft, die blijft.... arm



Wil je een goedgevulde bankrekening, ga dan geen boek schrijven. Het levert nauwelijks iets op. In Nederland houden slechts 115 auteurs iets meer dan het minimumloon over van hun noeste arbeid. Niet meer dan 55 geluksvogels schrijven een bovenmodaal salaris bij elkaar.

Het leeuwendeel van de schrijvers verdient vrijwel niets aan de royalty’s voor hun boeken. Dat blijkt uit onderzoek van KVB Boekwerk. Om goed zicht te krijgen op de cijfers, koppelde KVB Boekwerk de verkoopcijfers van GfK aan de Nederlandse Thesaurus Auteursnamen van de Koninklijke Bibliotheek. Met het onderzoek wilde KVB Boekwerk achterhalen hoeveel schrijvers nu werkelijk een fatsoenlijk inkomen halen uit hun royalty's. Dat bleek vies tegen te vallen. Van de 27.000 auteurs die tussen 2008 en 2017 een boek hebben gepubliceerd en waarvan de verkoopcijfers tussen 2013 en 2017 zijn geanalyseerd, waren er 10.000 die helemaal geen royalty’s kregen.

Ongeveer 15.000 auteurs toucheren op jaarbasis tot 1000 euro aan royalty’s met een gemiddelde van 110 euro, nog eens 1.500 auteurs komen tot een royaltybedrag van 1000 euro tot het minimumloon (19.130 euro) en slechts 115 auteurs komen daarboven uit. Zestig auteurs zitten tussen minimum en modaal (37.000 euro), met een gemiddelde van 26.000 euro, 55 auteurs komen uit op bovenmodaal, met een gemiddelde van 98.800 euro.

Bron: Boekblad 

Positieverbetering (nieuws, 2018)

Genootschap sluit zich aan bij Auteursbond


Het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs krijgt onderdak bij de Auteursbond. Daartoe hebben de leden van het genootschap vorige week besloten. Het GNM, dat in 1986 werd opgericht, is in zijn oude vorm nu opgeheven. De belangen van de leden worden voortaan behartigd door de Auteursbond.

Dat schrijft GNM-voorzitter Peter Römer in een brief aan de leden van het genootschap. Hij benadrukt dat de club wel blijft bestaan. De thrillerschrijversclub komt, met negen andere secties (waaronder literair, toneel, poëzie, scenario), onder de paraplu van de Auteursbond, waarvan het lidmaatschap overigens wel fors duurder is dan dat van het GNM alleen.

Römer: 'Het GNM behoudt zijn naam en ook zijn intentie blijft dezelfde: het versterken van de positie van het Nederlandse spannende boek.' Goed nieuws ook voor de GNM-leden die aan tradities hangen: het jaarlijkse Mystery Dinner blijft bestaan.

Namens de aangesloten schrijvers zal de Auteursbond voortaan onderhandelingen voeren met uitgevers over bijvoorbeeld modelcontracten en de uitgave van niet alleen papieren boeken, maar ook e-books en luisterboeken. De bond belegt regelmatig lezingen, vergaderingen en symposia. Er zijn masterclasses en workshops van afzonderlijke secties waarmee de schrijver zich professioneel verder kan ontwikkelen.

Römer meldt verder dat in januari duidelijk zal worden wat de consequenties van de overgang naar de Auteursbond zullen zijn.

En hier nog een eindejaarsding (nieuws, 2018)

Over genreverlaters en onvermoeibare oude rotten

(Door Peter Kuijt)

Het publiceren van lijstjes, overzichten, toptienen en andere wetenswaardigheden die je kunt voorzien van een serie opsommingstekens, laten we graag aan andere sites en blogs over. Die zijn daar veel meer bedreven in. Maar nu, op het moment dat we vergeefs naar een Kerstpakket uitkijken, ontkomt ook De Spanningsblog er niet aan om met een eindejaarsding te komen. Maar we maken het ons lekker makkelijk: we duiken het eigen archief in en warmen het opmerkelijkste thrillernieuws uit dit gelehesjesjaar nog eenmaal op. Een jaar met genreverlaters en oude rotten die maar niet voorbijgaan.



2018 was ook het jaar van een nieuwe thrillerprijs die er toch niet kwam. Bestsellerauteur Saskia Noort kluunde er na het debacle met de uitreiking van de Gouden Strop 2017 met gestrekt been in en kondigde aan met een nieuwe thrillerprijs te komen. Een prijs met allure die de wanvertoning bij - toen nog - Humberto Tans RTL Late Night maar snel moest doen vergeten.

Na een klein jaar wachten, nog voor de uitreiking van de Gouden Strop 2018, besloot Noort haar plan voor de nieuwe prijs in de ijskast op te bergen. Volgens haar waren er in de tussentijd veel gesprekken geweest met 'diverse betrokken partijen'. De Stichting CPNB had beloofd van alles te verbeteren rondom de Gouden Strop. Noort: 'Dat gaan we nu rustig afwachten.' De huldiging van Willem Asman als winnaar van de Gouden Strop 2018 voltrok zich tijdens een besloten bijeenkomst op een landgoed van sponsor Bookspot. Er was nauwelijks media-aandacht voor.

In 2018 zegden enkele thrillerauteurs het genre vaarwel, de een voorlopig, de ander definitief. René Appel (twee Gouden Stroppen op de schoorsteenmantel) liet afgelopen zomer weten uitgekeken te zijn op het thrillergenre. 'Vooral ben ik uitgekeken op al die perverse moordpartijen, die seriemoordenaars, de cliché-politiemensen (aan de drank en/of gescheiden; ruzie met hun meerderen; al of niet corrupt, enz.). En inderdaad, de 'trucjes' (om spanning te creëren, om de lezer op het verkeerde been te zetten) herken ik meestal al snel.' Zijn nieuwe boek Dansen in het donker verscheen in oktober en is een roman.

Appels Vlaamse collega Bavo Dhooge (foto) sloeg een paar maanden eerder een nieuwe koers in. Na zestien jaar schrijverschap en honderd boeken, had hij zichzelf opnieuw uitgevonden: Bavo Dhooge 2.0 was geboren. Om zijn reïncarnatie te vieren, stapte hij over naar uitgeverij De Geus. Elvin Post verzocht zijn uitgever zijn nieuwe boek niet meer als thriller te bestempelen en prompt verschenen de mooiste volzinnen op zijn tekstverwerker. Vakgenote Saskia Noort wilde niet meer als thrillerauteur geafficheerd worden, zo zei ze in een interview met Het Parool ter gelegenheid van de verschijning van haar roman Stromboli. Overigens werkt ze sinds vorige maand aan een nieuwe.... thriller. Verschijning staat gepland eind 2019.

Sommige thrillerveteranen gaan manmoedig voorwaarts, zo bleek ook dit jaar weer. Volgens eigen telling heeft Tomas Ross 54 thrillers, tien kinderboeken, zes non-fictietitels, dertig korte verhalen, twee speelfilms, zes tv 'single plays', vier hoorspelen, veertig delen van tv-series, twee toneelstukken en een muzikale voorstelling op zijn naam staan. Begin februari 2019 wordt een nieuw boek aan zijn oeuvre toegevoegd, een thriller over de moord op de Haagse prostituee Blonde Dolly. En er rijpt al weer een idee voor een nieuw spannend boek, ingegeven door het gestuntel van Russische spionnen die de computers van het OPCW wilden hacken.

Terecht kreeg Ross (74) vorige maand, onder meer vanwege zijn omvangrijke oeuvre, de Meesterprijs toegekend door het door hem opgerichte Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs. Een gebeurtenis die de pers niet haalde overigens. Ross kondigde begin dit jaar aan zijn tempo iets terug te schroeven naar één boek per jaar. 'Ik heb dat mijn vrouw beloofd.'

De dag van de jakhals is Ross' favoriete thriller. Dit boek, over een aanslag op de Franse president De Gaulle, is geschreven door Frederick Forsyth. De Britse oud-journalist gaf in 2016 aan dat hij geen onderwerpen meer had om over te schrijven, maar kwam er dit jaar op terug. Volgend najaar ligt zijn achttiende thriller, The Fox, in de winkel. Nog meer goed nieuws: Thomas Harris, geestelijk vader van vleesgenieter Hannibal Lecter, publiceert in mei 2019 een nieuwe thriller, zijn eerste sinds dertien jaar. Ook tachtiger John le Carré kruipt weer achter het toetsenbord.

Sommige schrijvers zetten er definitief een punt achter: zij overleden. Dit jaar moest de lezer afscheid nemen van Philip Kerr, Peter Temple, Ina Bouman, Luc Deflo, Peter Corris, Paul Verhuyck en Renate Dorrestein. Grote schrik was er in maart van dit jaar toen bestsellerauteur Loes den Hollander (foto) werd getroffen door een hersenaneurysma. Maar de schrijfster is niet klein te krijgen en inmiddels werkt ze weer aan nieuw thrillermateriaal.

In de categorie doordemandvallers staan dit jaar Linda Fairstein en Stephen King. Fairstein werd door het Amerikaanse thrillerschrijversgenootschap al gebombardeerd tot Grandmaster, maar collega-auteur Attila Locke stak daar een stokje voor. Zij wees erop dat Fairstein als officier van justitie vijf jongens onterecht achter de tralies had gekregen in een New Yorkse verkrachtingszaak. Daarop besloot de CWA Fairstein de eretitel te ontnemen. Stephen King vergaloppeerde zich toen hij na een botsing tussen een vrachtwagen en een trein waarin veel Republikeinen zaten, via Twitter liet weten dat dit 'een gevalletje karma was.'

Ander opmerkelijk thrillernieuws: Hoewel de reglementen daar niet in voorzien werd Anniko 'Opsporing Verzocht' van Santen opnieuw voorzitter van de Gouden Stropjury. Verder werd met de Staunch-prijs een award geboren voor thrillers die zich onthouden van geweld tegen vrouwen, scoorde oud-president Bill Clinton een kaskraker met de in samenwerking met James Patterson geschreven thriller President vermist, schreef Jacob Vis een thriller over de aardbevingen in Groningen, dook historica Annejet van der Zijl samen met haar partner in de suspense, werd het prijzengeld voor de Gouden Strop en de Schaduwprijs verdubbeld, richtte Pieter Aspe zijn eigen uitgeverij op, verfilmt de AVROTROS de thrillertrilogie Morten van het auteursduo Anna Levander, viel het auteursduo Anna Levander - ook privé - uit elkaar, onthulde Michael Berg dat zijn uitgever van hem een geslachtsverandering verwachtte, opende Marelle Boersma de ThrillerAcademie, schreef Boris Dittrich een tegenvallend geschenkboekje, zaten er geen thrillers bij de genomineerde boeken voor de NS Publieksprijs en werd Henning Mankell postuum geëerd met een thrillerprijs.

Het is allemaal niet onopgemerkt gebleven. Tenminste, niet door De Spanningsblog.

Gebrek aan toezicht en controle (nieuws, 2018)

'De eerste Nederlandse tbs-thriller'? Nepnieuws!



We leven in bizarre tijden van alternatieve feiten, nepnieuws, hypocriete duimpjes omhoog en gebakken lucht. De enige manier om je hier tegen te wapenen is om niet alles te geloven wat je ziet, hoort of leest. Zoals bijvoorbeeld de mededeling van Xander Uitgevers in haar brochure dat Natan Z. van Arjan Alberts de eerste Nederlandse tbs-thriller is. Dat klopt gewoon niet.


Wie slechts even 'googelt' in het archief van De Spanningsblog, ontdekt al snel dat de bewering van de Amsterdamse uitgever op gespannen voet staat met de werkelijkheid. Alleen al in 2008 verschenen bij een en dezelfde uitgever drie thrillers van vaderlandse bodem, waarin een tbs'er de hoofdrol speelde. In Proefverlof van psycholoog Joost Heyink ging het om een zekere Paul Fonteyn, die al drie jaar binnen de muren van een tbs-kliniek vertoefde. En met Daglicht, waarin TBS'er Ray het leven van advocate Iris overhoop haalt, won Marion Pauw zelfs de Gouden Strop. Eerder scoorde Simone van der Vlugt een dikke hit met Blauw water, over een moeder en dochter die gegijzeld worden door een ontsnapte tbs'er.

Ook buitenlandse auteurs weten raad met het fenomeen tbs. De Fransman Bernard Minier schreef erover in Een kille rilling (2014), zijn Noorse collega Gard Sveen deed hetzelfde in De hitte van de hel (2016) en in Sint Psycho (2012) situeert de Zweed Johan Theorin een zwaarbewaake tbs-instelling naast een kleuterschool.

Arjan Alberts is ook niet de eerste die 'van binnenuit' een thriller over een tbs'er. Jan Nieuwenhuis, die als onderwijstherapeut in een tbs-kliniek werkzaam was, debuteerde in 2013 met de thriller Inside/Outside.

We moeten nog tot maart 2019 wachten voordat Natan Z. in de winkels ligt. Volgens de uitgever schuren fictie en werkelijkheid 'angstaanjagend' dicht tegen elkaar aan in het boek. De lezer volgt drie personages rondom de seriemoordenaar Natan Z., die vastzit in een tbs-kliniek: zijn advocaat, zijn therapeute en de vrouw van zijn advocaat. Door fouten van justitie en het slimme werk van zijn advocaat dreigt de levensgevaarlijke Natan vervroegd vrij te komen. En dat is een nachtmerrie volgens iedereen die de man heeft leren kenen.

Jurist en schrijver Arjan Alberts (1975) werkte zeventien jaar voor het ministerie van Veiligheid en Justitie. Hij was verantwoordelijk voor incidentonderzoek in gevangenissen en tbs-klinieken. Wantoestanden op afdelingen, gebrek aan toezicht en controle, cruciale fouten binnen strafrechtprocedures: hij heeft het allemaal voorbij zien komen.

Volgens de uitgever is Natan Z. 'een meesterlijke en choquerende misdaadthriller die je niet kunt wegleggen'. Hopelijk komt dat laatste wel overeen met de werkelijkheid. 

Felix Weber - Genadeschot (2018)

Overzicht kwijt door alle reislust



(Door Hans Knegtmans)

De titel Genadeschot doet vermoeden dat voor het eind van het boek een van de personages om het leven wordt gebracht. Dat kan een van de goeden zijn of een van de vele slechteriken. Hoofdpersoon nummer één, de Nederlander Eden Lumas, lijkt aanvankelijk een eersteklas lul te zijn. Hij heeft zich tijdens WOII zonder enige aandrang van buitenaf aangemeld bij de Waffen-SS. De achterflap meldt dat dit uit 'zucht naar avontuur' is gebeurd.


Omdat de auteur Felix Weber nergens suggereert dat Lumas psychopathische trekjes heeft en hij zich in de loop van het verhaal zelfs sympathiek ontwikkelt, moeten we die aanmelding maar als een jeugdzonde zien. Hooguit kunnen we concluderen dat hij niet de snuggerste thuis is. Na een grondige training gaat de dienstreis naar Rusland, om daar de bolsjewistische vijand een lesje te leren.

Daar is het geen lolletje, zoals de oudere lezers zich uit de geschiedenisboeken zullen herinneren. Lumas komt daar door schade en schande zelf ook achter. Wanneer Hauptsturmführer Julius Liedtke hem met zweepslagen op sterven na dood het ziekenhuis in slaat, verpersoonlijkt zijn aversie tegen de nazi's zich tot een bittere jacht op zijn beul.

Zijn missie voert naar Argentinië. Daar is het ook oorlog, maar het sociale leven wordt er daar niet noemenswaardig door gehinderd. Lumas ontwikkelt een veelbelovende relatie met de verlamde schilderes Sophie. Evita Perón is onder de indruk van haar schilderkunst en geeft haar de opdracht om de 'Argentijnse werkelijkheid' te vereeuwigen. Dat betekent nog niet dat Argentinië een paradijs is. Lumas maakt zich zorgen hoe Sophie zal reageren als zij zijn eerdere misstappen ontdekt. Ook hebben Joodse veiligheidsagenten lucht gekregen van zijn verleden en charteren hem om geëmigreerde oorlogsmisdadigers op te sporen.

Genadeschot is onderhoudend genoeg. Weber maakt het echter de lezer onnodig moeilijk het overzicht te bewaren over de reislustige personages en data van hun belevenissen. Een in thrillers vaak gehanteerd hulpmiddel om hoofdstukken te preciseren door benoeming van tijd en plaats had wonderen kunnen doen. Nu is de lezer aangewezen op een tweede leesronde.

Felix Weber - Genadeschot. Uitgeverij Boekerij, 368 pag.

Deze recensie, met instemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool

Geplaagd door schuldgevoelens (nieuws, 2018)

Uitgever introduceert 'kruising tussen Saga en Carrie'



Xander Uitgevers zegt dat het een naam hoog heeft te houden als het gaat om Italiaanse thrillerauteurs. De afgelopen jaren presenteerde de uitgever schrijvers als Sandrone Dazieri en Luca d'Andrea. En nu is weer een nieuwe ster aan het thrillerfirmament ontdekt, genaamd Barabara Baraldi.

Voor lezers van Young Adult-romans en fantasy zou de naam van Barbara Baraldi bekend in de oren kunnen klinken. De in 1979 geboren Italiaanse schrijfster is volgens de uitgever een fenomeen in die genres. Voor haar fantasyboeken won ze meer dan een handvol prijzen.

Bij Xander Uitgevers verschijnt in mei 2019 van Baraldi's hand de thriller Jij zal geen kwaad doen. Daarin introduceert ze de politievrouw Aurora Scalviati, die volgens de krant La Repubblica een kruising is tussen Sage Norén (de autistische rechercheur uit The Bridge) en Carri Mathison, de geheim agente met een bipolaire stoornis uit de serie Homeland.

Ooit was ze de beste van haar team, maar na een
traumatiserend politieonderzoek wordt Aurora geplaagd door schuldgevoelens en overgeplaatst naar het rustige Italiaanse dorpje Sparvara. En uiteraard is die rust maar uiterlijke schijn.

De dag dat Aurora in het gebied aankomt, wordt er een gruwelijke familiemoord gepleegd. Op de muur staat met bloed geschreven: Jij zal geen kwaad doen. En dat is nog maar het begin van een serie beestachtige moorden.

De promotie van de thriller gaat gepaard met een tour langs thrillerblogs. Bovendien wordt er een Spotify-lijst met nummers uit het boek gepresenteerd.

Scène met bureaustoel (nieuws, 2018)

Met de complimenten van De Spanningsblog



Het bedrijf Stroosnier Executive Search uit Maastricht levert al ruim een kwart eeuw, wat men noemt, 'topkandidaten' voor het bedrijfsleven. Zelf versleet de naamgever van de onderneming, Jaap Stroosnier, negen bazen in twaalf jaar tijd. 'Ze hebben er geen idee van met wat voor vreemde gedachten ik rondloop', zegt hij. Nu heeft hij zijn bizarre hersenspinsels samengebracht in een uiterst leesbare mix van een roman en een thriller: De man die zijn baas liet verdwijnen.

Het boek gaat over de ambities en frustraties van een hongerige wolf, stelt Karakter Uitgevers, die het boek in maart 2019 op de markt brengt. 'Het is een ontluisterend cadeau voor iedereen die voor het eerst merkt dat er aan zijn of haar stoelpoten wordt gezaagd. Een onverwacht verhaal over zakendoen.'

Hoofdpersoon in De man die zijn baas liet verdwijnen is de ambitieuze maar dromerige jonge zakenman Jack Kempinski. Hij begint aan een veelbelovende baan bij een groot bedrijf. Maar al snel komt hij erachter dat zijn baas hem op een geraffineerde manier wil laten opdraaien voor illegale praktijken op kantoor. Zo wil hij Jack het brein laten zijn achter de vorming van een verboden prijskartel.

Jack laat deze luizenstreek niet op zich zitten en wil wraak. Onderdeel van zijn plan is het verleiden van de dochter van de baas. Uiteindelijk wil Jack zijn baas om zeep helpen. Maar waarom? Welke rol speelt zijn broer Tom, een gesjeesde medicijnenstudent?

Geleidelijk worden de drijfveren van de hoofdpersonen onthuld, met vreemde kantoorscènes, een absurd sollicitatiegesprek, een roerig privéleven met zinloze seks en functioneel geweld. Volgens Karakter doet het einde de lezer zich afvragen of hij of zij zelf tot zoiets extreems in staat zou zijn. 'Zou je het jezelf kunnen vergeven? En kun je de chaos aan?'

In zijn jeugd heeft Jaap Stroosnier op Curaçao gewoond waar zijn vader voor Shell werkte. Tijdens zijn studie Industrial Design Engineering aan de TU Delft richtte hij Integrand op, een studentenorganisatie die nu nog steeds honderden studenten per jaar plaatst in het bedrijfsleven. Hij werkte in productontwikkeling, marketing en verkoop bij bedrijven als Wavin, GE, DSM en Mosa voordat hij in 1995 als ondernemer in de headhunting stapte.

Wie de brochure van Karakter bekijkt, treft op Stroosniers pagina een citaat aan van de oprichter van De Spanningsblog. Hij mocht een ruwe versie inzien van het manuscript van De man die zijn baas liet verdwijnen. Hier wat citaten uit zijn leesrapport: Wellicht ligt het aan mijn vooringenomenheid, maar ik had van een oprichter van een managementadviesbureau niet de stijl verwacht zoals die in het manuscript is weergegeven. Losjes geschreven, een ik-persoon met zelfspot doet het woord en doet dat niet zonder enige vorm van ironie en humor. De schrijver kan bijvoorbeeld heerlijk zijn gedachten laten gaan over een harige pukkel die af en toe boven het boordje van het overhemd van de taxichauffeur uit springt.

De schrijver heeft oog voor detail en vertelt de lezer bijvoorbeeld over de guilty pleasure die Jack heeft: zijn auto van een zo groot mogelijke afstand laten ontgrendelen en dan weer op slot zetten als er iemand langsloopt. Stroosnier laat menigmaal zijn fantasie rijkelijk de loop. Zo bedenkt Jack wat er allemaal niet met en op de bureaustoel is gebeurd, die hij en zijn vriendin jaren geleden in een kringloopwinkel hebben gekocht.

Wij van De Spanningsblog hopen vooral dat de scène met de bureaustoel een plek in de definitieve versie heeft gekregen.

Vooringenomen (nieuws, 2018)

Von Schirach komt met nieuwe verhalenbundel



Ooit werd de roman Het geval Collini van Ferdinand von Schirach getipt door het kwartet boekverkopers dat destijds het boekenpanel van De Wereld Draait Door vormde. Het boek verkocht meteen 'significant beter'. Goed nieuws voor de boekhandel en de fans van de Duitse advocaat: er is een nieuwe verhalenbundel in de maak. 

Twaalf lotgevallen worden door Ferdinand von Schirach beschreven in zijn nieuwe boek Straf, dat begin maart 2019 bij uitgeverij De Arbeiderspers verschijnt. En opnieuw stipt hij in die verhalen aan hoe moeilijk het is een mens recht te doen en hoe vooringenomen onze begrippen van 'goed' en 'slecht' zijn.

Von Schirach veroordeelt nooit, stelt zijn uitgever. 'Met rustige, gedistantieerde gelatenheid en tegelijkertijd vol empathie vertelt hij over eenzaamheid en vervreemding, over hoe we streven naar geluk en daarbij falen. Wat is waarheid? Wat is werkelijkheid? Hoe zijn we geworden wie we zijn? Zijn verhalen zijn vertellingen over onszelf.'

Ferdinand von Schirach (München, 1964) werkt sinds 1994 als strafadvocaat in Berlijn. Tot zijn cliënten behoren vele prominenten, industriëlen en leden van de onderwereld. Zijn debuut Misdaden (2009) werd aan dertig landen verkocht en wordt verfilmd. Andere titels die bij De Arbeiderspers verschenen zijn Schuld en Taboe.

De schrijver is de kleinzoon van Baldur von Schirach, een prominente nazi die de Hitler Jugend leidde en tot twintig jaar celstraf werd veroordeeld tijdens de oorlogsprocessen in Neurenberg. In Het geval Collini heeft Von Schirach zijn familiegeschiedenis verwerkt. In het boek komt een personage voor dat is gebaseerd op zijn nazi-grootvader.

Iemand jaagt op haar (nieuws, 2018)

Charles den Tex struint rond op het Darkweb


Er komt weer een nieuwe 'Den Tex' aan. En dat werd tijd ook, want de laatste thriller van deze drievoudige Gouden Stropwinnaar, Bot, dateert al weer van 2016. In Gevonden vrouw staat de volgende vraag centraal: Wat is verontrustender: machines die zich als mensen gedragen of mensen die handelen als machines? Het boek komt in april 2019 uit, zo laat zijn uitgeverij De Geus weten. 

Er wordt van alles in stelling gebracht om het grote publiek te laten weten dat er weer een nieuwe thriller van Charles den Tex op stapel staat. De Geus spreekt van een 'grote landelijke campagne' waarin de schrijver zal komen opdraven voor lezingen, een meet-and-greet-tournee, interviews zal geven en andere optredens zal verzorgen.

Maar het belangrijkste is toch het verhaal. De Geus plaatst de volgende teaser in haar aanbiedingsbrochure: 'De toekomst is nu en het is een nachtmerrie het darkweb zit in je hoofd en alle grenzen zijn we: hoe blijft je nog jezelf?

Het verhaal dan. Een jonge vrouw wordt in het holst van de nacht gewond op straat aangetroffen. Ze heeft niets bij zich waardoor haar identiteit vastgesteld kan worden. De ‘vinder’ besluit haar niet naar een ziekenhuis te brengen maar bij hem thuis tot rust te laten komen.

Als de vrouw weer is bijgekomen, blijkt ze aan geheugenverlies te lijden. Ze weet niet hoe ze op straat terechtkwam of wie ze is. Aanknopingspunten om haar verleden te achterhalen zijn er niet. Totdat duidelijk wordt dat iemand op haar jaagt. Beetje bij beetje komen herinneringen terug. Van willoze prooi verandert ze in een meedogenloze jager. Ze ontdekt dat ze iemand is die ze liever niet wil zijn

Charles den Tex (Australië, 1952) won De Gouden Strop voor zijn thrillers Schijn van kans (2002), De macht van meneer Miller (2005) en CEL (2008). De laatste twee titels werden verfilmd als televisieserie, CEL ook voor de bioscoop.

Een fragment uit het boek:

Ze lag op straat, in een donkere hoek tussen twee gebouwen, een apotheek en een kantoor. Niet een plek waar iemand hoorde te liggen. Vaal neonlicht bescheen een deel van het trottoir, de dichtstbijzijnde straatlantaarn was kapot. Wat hij zag was een blote voet. Ook al reed hier heel langzaam, hij zag niet meer dan een flits Eerder was hii jdoorgereden, het beeld van de voet drong pas na een paar seconden tot zijn vermoeide hersenen door. Een voet. Hij stopte. reed een stukje achteruit door de lege straat en keek nog een keer. De voet was er nog steeds. 

Politieke turbulentie (nieuws, 2018)

John le Carré schrijft in nieuwe thriller over 'verdeeldheid en woede'



Agent Running in the Field, zo heet de vijfentwintigste thriller van de Britse grootmeester John le Carré. Het verhaal speelt zich af in 2018 in Londen en zal in oktober 2019 in de boekhandel liggen. 

'De verdeeldheid en de woede' waarmee de wereld vandaag de dag te kampen heeft, dat is het motto van de nieuwe thriller van John le Carré. De schrijver verhaalt over een 26-jarige eenzame man die 'wanhopige pogingen doet om de nieuwe politieke turbulentie te weerstaan'. Hij legt contacten die hem op een levensgevaarlijk pad doen belanden.

Mary Mount, de uitgever van Le Carré bij Viking, liet in The Guardian weten dat de huidige tijd smeekt om schrijvers als de oud-MI6-agent. 'In zijn plot en tekening van de karakters is Le Carré even opwindend als altijd. En de manier waarop hij de actualiteiten te lijf gaat, bewijst eens te meer dat hij de grootste chroniqueur is van onze tijd.

Le Carré draait al een aardig tijdje mee. Hij publiceerde zijn eerste roman, Call for the Dead, in 1961. Twee jaar geleden kwam zijn meest recente boek uit, A Legacy of Spies. Daarin keerde Le Carré's beroemdste personage, George Smiley, eventjes terug. Het werd een bestseller in het Verenigd Koninkrijk. In oktober was een bewerking van zijn thriller The Little Drummer Girl (1983) op de Britse televisie te zien.

Bron: The Guardian 

Andreas Pflüger - Nooit en te nimmer (2018)

Blind vertrouwen



(Door Peter Kuijt)

Jenny Aaron is een vrouw met ballen. Ze behoort tot de elite van de Duitse politie. Ze is op tactisch vlak uiterst bedreven, maar ook het puur fysieke werk gaat ze niet uit de weg. Als ze het eenmaal op je voorzien heeft, kun je haar maar beter niet in een donker steegje tegenkomen. Met een paar gerichte klappen velt ze agressieve kleerkasten. En als dat niet helpt, steekt ze een vinger in het oog van de tegenstander, en drukt door…

Jenny Aaron is bovendien blind. Ze verloor haar gezichtsvermogen tijdens een dramatisch verlopen missie in Barcelona. Maar na jaren van intensieve training keert ze weer terug bij de geheime eenheid waar ze ooit deel van uitmaakte. Haar visuele handicap compenseert ze met een uiterst scherp gehoor. Ze moet letterlijk blind vertrouwen op deze eigenschap, maar ook op het handjevol collega’s om haar heen.

In Nooit en te nimmer, de tweede Aaron-thriller van de Duitse Tatort-scenarioschrijver Andreas Pflüger, erft onze heldin een fortuin van haar aartsvijand. Maar aan deze nalatenschap is een ijzingwekkend mysterie gekoppeld. Om dat raadsel op te lossen moet Aaron naar Marrakesh afreizen. Eenmaal in Marokko gaat het gas erop…

In actiemomenten is Pflüger op zijn best. Uitermate beeldend verhaalt hij over de meest opwindende achtervolgingen en confrontaties met tegenstanders. Aan de andere kant kan de auteur, die theologie, germanistiek en filosofie studeerde, zich ook enorm verliezen in oeverloze dialogen en eindeloos gepieker van Aaron. Dat had best wel een onsje minder gemogen.

Andreas Pflüger - Nooit en te nimmer. Xander Uitgevers, 415 pag.

Beruchte blauwe boekjes (nieuws, 2018)

Tomas Ross werpt zich op Blonde Dolly


Elf jaar nadat een gelijknamige feuilleton in de Haagsche Courant verscheen, publiceert Tomas Ross een heuse thriller over opkomst en ondergang van de bekende prostituee Blonde Dolly die in de hofstad haar werkterrein had. Naar verluidt zette de auteur de afgelopen week nog de puntjes op de i, waarna hij het manuscript naar uitgeverij Cargo stuurde. Die brengt het boek op 7 februari 2019 in de handel.

Uitgeverij Cargo liet een persbericht over het boek vergezeld gaan van een foto van Tomas Ross die poseert bij het graf van Blonde Dolly op begraafplaats Westduin in Den Haag. Zestig jaar na haar dood is Blonde Dolly (bijnaam van Sebilla Alida Johanna Niemans) nog altijd niet vergeten. Een prostituee aan de zelfkant van Den Haag, maar getrouwd met een violist van het gerenommeerde Residentieorkest. Dolly reisde naar Londen, Antwerpen en Parijs en overnachtte met rijke en prominente Nederlanders in chique hotels.

De vragen rond haar raadselachtige dood op 31 oktober 1959 zijn nooit beantwoord. Waarom leidde de hoofdcommissaris van Den Haag destijds zelf het onderzoek? Hoe kwam Dolly aan een fortuin aan geld en huizen? En waar zijn haar beruchte blauwe boekjes gebleven waarin ze namen van haar 'speciale' clientèle zou hebben genoteerd?

In september 1959 wordt een man na een hartaanval opgenomen in een ziekenhuis in Scheveningen waar Hannah Fridman als verpleegster in opleiding werkt; een oudere man met een brandplek op zijn gezicht. Hannah is er zeker van dat deze man in 1943 haar vader in Velsen aan de Duitsers heeft verraden, in een complot om linkse verzetsstrijders uit te schakelen uit angst voor een communistische machtsovername na de bevrijding.

Hannah besluit het recht in eigen hand te nemen en hem te doden, al blijkt er nog iemand te zijn die hetzelfde wil en haar op het spoor zet van een jonge vrouw die tijdens de oorlog in een bordeel voor Duitse officieren en foute Nederlanders werkte, een hoertje dat zich Blonde Dolly noemt en een dubbelleven in Den Haag leidt.

Tomas Ross (1944) is al meer dan dertig jaar een van de meest toonaangevende thrillerauteurs in ons land. Met zijn spannende en gedurfde thrillers balanceert hij op de scheidslijn tussen feit en fictie. Hij won driemaal de Gouden Strop en werkte als scenarioschrijver mee aan vele gelauwerde films en series.

Op 24 november kreeg hij de GNM Meesterprijs uitgereikt voor zijn bijdrage aan het Nederlandstalige thrillergenre. Tijdens de uitreiking vertelde hij dat twee maanden lang heeft lopen piekeren hoe hij prins Bernhard, zijn geliefde mikpunt in meerdere thrillers, in het boek over Blonde Dolly zou kunnen verwerken. 'Maar het is me gelukt', zei hij niet zonder trots. Op 7 februari 2019 wordt het boek gepresenteerd in de Haagse boekhandel Paagman.

Naar Death Row (nieuws, 2018)

John Grishams enige non-fictieboek haalt Netflix 



Alle thrillerseries op Netflix al gezien? Geen nood, op 14 december brengt de streamingdienst een onvervalste 'Grisham' op het scherm. Hoewel, onvervalst? Het gaat om een bewerking van The Innocent Man, het enige non-fictieboek van de Amerikaanse bestsellerauteur.

The Innocent Man verhaalt over een moordzaak dat het dorpje Ada, Oklahoma, in de jaren 80 op zijn kop zette. John Grisham brengt in zijn boek zoveel materiaal ter sprake, dat het vrij duidelijk is dat er mensen ten onrechte zijn veroordeeld. En dat de moordenaar nog steeds vrij rondloopt.

In 1982 wordt de dan 21-jarige serveerster Debra Sue Carter verkracht en vermoord. Vijf jaar lang blijft de zaak onopgehelderd. Maar dan komt Ron Williamson in beeld, een veelbelovende baseballspeler. Met een contract op zak om te gaan spelen voor de Oakland Athletics verlaat Williamson zijn geboortedorp Ada om in Californië zijn dromen na te jagen.

Zes jaar later keert hij in zak en as terug, een armblessure heeft zijn dromen verbrijzeld. Hij begint zich ongezonde gewoonten eigen te maken: drank en drugs en het lastig vallen van vrouwen. Er zijn signalen dat zijn mentale gesteldheid te wensen overlaat. Niet in staat om werk te vinden, trekt hij in bij zijn moeder waar hij dagelijks twintig uur op haar sofa doorbrengt.

De politie is ondertussen wanhopig op zoek naar de moordenaar van Debra Sue Carter. Er moeten een of meerdere verdachten worden gevonden en dan krijgt ze Ron Williamson en zijn vriend Dennis Fritz op de korrel. De twee worden gearresteerd in 1987 en krijgen de moord in de schoenen geschoven. Er is geen forensisch bewijsmateriaal en de aanklager bouwt zijn zaak op getuigenissen van verklikkers uit de gevangenis. Fritz krijgt levenslang en Williamson wordt naar Death Row gestuurd.

In 1994, na zes jaar in de dodencellen, krijgt Williamson bericht dat hij op 27 september 1994 geëxecuteerd zou worden. In een procedure om de terechtstelling te voorkomen worden de grove fouten in de veroordelingen van zowel Williamson als Fritz opgemerkt. Vijf dagen voor zijn geplande executie werd deze afgelast. Williamson en Fritz werden in 1999 op DNA-bewijs vrijgesproken.

De bijna twaalf jaar in de gevangenis hadden een zware tol van Ron geëist. Zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid waren zwaar achteruitgegaan en medische zorg was hem ontzegd. In 2004 sterft hij aan levercirrose, het gevolg van zijn drugs- en drankgebruik en het innemen van grote hoeveelheden medicijnen.

De Netflix-trailer laat ook schrijver John Grisham even aan het woord. Hij zegt: 'Als ik The Innocent Man als een roman had geschreven, had niemand het verhaal geloofd.'

De diepte in (nieuws, 2018)

David Baldacci: 'Meer Koude Oorlog-thrillers door politieke onrust'



De Amerikaanse bestsellerauteur David Baldacci is verontrust over het beleid van president Donald Trump en zijn regering. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel: de huidige politieke onrust leidt tot een stapel nieuwe Koude Oorlog-thrillers. 

Baldacci zegt dat in een interview met de krant The Scotsman. De schrijver is bezorgd over de huidige wereldpolitiek en maakt zich boos over wat Donald Trump en zijn regering allemaal bedenken en zeggen. 'Elke nieuwe tweet lijkt ons verder de diepte in te trekken. Ik wil niet dat we een punt bereiken dat we zo diep gedaald zijn dat we niet meer naar de oppervlakte kunnen terugkeren. Ik word soms wakker met het gevoel in een ander universum te leven.'

'Je hebt kernwapens en je hebt politieke leiders die nog geen enkel greintje van respect voor de mensheid hebben betoond', vervolgt de auteur van onder andere Absolute Power. 'Welk verstandig mens zou hier niet over bezorgd zijn?'

David Baldacci heeft de vier vorige presidenten ontmoet: George Bush Sr. en diens zoon, Bill Clinton en Barack Obama. Ze waren allemaal fans van zijn boeken, maar de schrijver moet er niet aan denken om zelf de politiek in te gaan. 'Mijn vrouw Michelle heeft me gezegd dat ik maar een andere vrouw moet zoeken als ik die ambities zou hebben. We zijn een politieke familie, we investeren veel geld in campagnes, we reizen wat rond om onze standpunten naar voren te brengen. Maar mijn vrouw heeft gezien wat politiek met het leven van iemand doet. Ze is gesteld op haar privacy en het leven dat we leiden.

De huidige politiek onrust zou een stapel nieuwe Koude Oorlog-thrillers kunnen opleveren, denkt Baldacci. 'Er zijn veel thrillerauteurs die het betreurden dat het Tom Clancy-tijdperk voorbij was. Maar nu scherpen ze hun pennen met een nieuwe lichting politieke thrillers. Ik zou dat ook kunnen doen, maar ik voel niet de behoefte om te gaan wedijveren met de krantenkoppen. Ik schrijf liever over zaken die ertoe doen in het leven van mensen.'

'In het echte leven zien mensen anderen wegkomen met slecht gedrag. Ze hoeven de gevolgen niet te vrezen. In een thriller wordt de schurk doorgaans aangepakt door degene die iets goeds probeert te doen. Mensen halen uit fictie wat zij niet uit het echt leven kunnen halen.'

Bron: The Scotsman

Het rode potlood (nieuws, 2018)

Genootschap misdaadauteurs stemt over opheffing

De leden van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM) stemmen deze maand over aansluiting bij de Auteursbond. Geven de leden daartoe het groene licht, dan houdt het GNM in deze vorm op te bestaan.

Volgens het GNM-bestuur is deze stap in de hevig in beweging zijnde wereld van het boek noodzakelijk om de belangen van de thrillerschrijvers te kunnen blijven behartigen. Tijdens de ledenvergadering in 2017 hebben de GNM-leden het bestuur toestemming gegeven om te onderzoeken of het mogelijk dan wel wijs is om aansluiting te zoeken bij de Auteursbond. Een dergelijke stap is inderdaad raadzaam, blijkt uit onderzoek van het bestuur.

Op de jaarvergadering van het genootschap dat 24 november werd gehouden, kwamen maar zo'n dertig van de officieel 137 leden opdraven. Hoewel de meeste aanwezigen de overstap naar de Auteursbond wel een goed idee vonden, waren er te weinig om dit voorstel meteen in een besluit om te zetten. Volgens de statuten moet het GNM-bestuur binnen zes weken opnieuw een vergadering beleggen. De beslissing om al dan niet toe te treden tot de Auteursbond wordt dan genomen door de aanwezige leden, ongeacht hun aantal. De nieuwe vergadering valt midden in de drukke feestmaand, op woensdag 12 december op een locatie in Amsterdam.


De Auteursbond is een beroeps- en belangenvereniging van schrijvers en vertalers. De bond vertegenwoordigt ruim 1.500 auteurs: prozaschrijvers, dichters, jeugd­boeken­schrijvers, scenarioschrijvers, toneelschrijvers, literair vertalers, boekvertalers, educatieve auteurs, freelance journalisten en onder­titelaars. Naast de collectieve belangenbehartiging doet de bond ook aan individuele dienst­verlening. Zo staat de bond schrijvers juridisch bij in conflictsituaties met hun uitgever.

Het GNM werd in 1986 opgericht door onder anderen Tomas Ross. De thrillerschrijver die op de laatste jaarvergadering de Meesterprijs kreeg overhandigd, zou het niet erg vinden als het genootschap wordt opgeheven. Het is in zijn ogen een te klein clubje, dat bovendien een aantal jaren geleden het kroonjuweel, de Gouden Strop, heeft verkwanseld aan de stichting CPNB.

Willem Asman daarentegen ziet de opheffing van het genootschap niet zitten, zo meldde hij tijdens de jaarvergadering. De schrijver, dit jaar winnaar van de Strop, vreest dat het dan gedaan is met de bijeenkomsten waarin schrijvers, uitgevers en journalisten/recensenten onder meer oud zeer wegdrinken en elkaar joviaal op de schouders slaan. Maar volgens GNM-voorzitter Peter Römer is Asmans angst onterecht. Er komt dan juist meer ruimte vrij voor het organiseren van symposia, discussiebijeenkomsten en de broodnodige bijpraatborrel.

Römer benadrukte eerder in een nieuwsbrief aan de leden dat het GNM zijn zelfstandigheid behoudt. De thrillerschrijversclub komt, met negen andere secties (waaronder literair, toneel, poëzie, scenario), onder de paraplu van de Auteursbond, waarvan het lidmaatschap overigens wel fors duurder is dan dat van het GNM alleen. 'Maar wij blijven het GNM, met een eigen bestuur en een eigen programma en een eigen begroting. Het Mysterydinner blijft en ook de Meesterprijs zal met enige regelmaat worden uitgereikt.'

Over de feestelijkheden rondom de uitreiking van de Gouden Strop en de Schaduwprijs wordt volgens de voorzitter hard nagedacht. 'Die blijven gewoon onze prijzen.'

Opflakkerend vuur (nieuws, 2018)

Belgische bankbaas schrijft whodunit



De gouverneur van de Belgische Nationale Bank, Jan Smets, zwaait eind dit jaar af. Maar niets doen is er voor hem niet bij. In mei volgend jaar verschijnt bij Van Halewyck namelijk zijn eerste thriller. Voor het geld hoeft hij het overigens niet te doen.

Het thrillerdebuut van Smets houdt zich verre van monetaire politiek en fiscale zaken. Nee, volgens zijn uitgever is Theater 'een rasechte whodunit in de traditie van Agatha Christie. Het verhaal draait rond de moord op een hoog aangeschreven advocaat en speelt zich af in Gent, de stad waar Smets geboren is en woont.

Op een koude maandagochtend, net voor kerst, wordt het dode lichaam van Albert Leblanc aangetroffen in zijn villa in Sint-Martens-Latem. Hij is vermoord, dat lijdt geen twijfel. In korte tijd staat de beau monde van Gent op z'n

Hoofdinspecteur Steve Stern staat voor een raadsel. Dat wordt er niet beter op als hij weduwe Julie Leblanc ontmoet. Zij doet in hem 'een verloren gewaand vuur' opflakkeren. Stern ontdekt dat dit de gevaarlijkste zaak uit zijn carrière wordt.
achterste benen. ‘De zilveren vos’, zoals Leblanc genoemd werd, was een hoogstaande advocaat en een graag geziene gast op culturele evenementen. Wie wilde hem uit de weg ruimen en waarom?

Jan Smets is een econoom die het grootste deel van zijn loopbaan binnen de muren van de Nationale Bank spendeerde. In 2015 werd hij gouverneur van dit instituut. Hij was verantwoordelijk voor de voorbereiding van de invoering van de euro in België in 2002. Smets, die als kabinetschef diende onder premiers Wilfried Martens en Jean-Luc Dehaene, is getrouwd en heeft twee dochters. Hij is actief in het Festival van Vlaanderen en bestuursvoorzitter van een groot Gents ziekenhuis. Hij houdt van muziek, literatuur, voetbal en golf.

Mocht Theater geen bestseller worden, dan zit Smets niet in zak en as. Hij is met een brutojaarloon van een kleine half miljoen euro de best verdienende centrale bankier van de eurozone.

Behoefte aan veiligheid (nieuws, 2018)

Schot leest liever thriller dan romantische fictie 



De laatste drie decennia is het leesgedrag van de gemiddelde Schot drastisch veranderd. Thrillers, misdaadromans en detectives hebben de plaats ingenomen van romantische fictie in de toptien van meest uitgeleende boeken. Zo was The girl on the train van Paula Hawkins het boek waar het meest om werd gevraagd in de Schotse bibliotheken.  

Een en ander blijkt uit een studie onder bibliotheken in Schotland. In de jaren negentig was romantiek top of the bill, vooral de romans van de veelschrijfster Catherine Cookson waren gewild. Na de millenniumwisseling sloeg tovenaarsleerling Harry Potter de trom en waren zijn door J.K. Rowling geboekstaafde avonturen favoriet bij bibliotheekleden.

Daarna kwamen de thrillerauteurs opzetten. Ian Rankin voerde in 2003 en 2004 de toptien aan en zijn Amerikaanse collega James Patterson deed dat vervolgens tien jaar achtereen. Paula Hawkins' bestseller The Girl on the Train was vorig jaar nummer 1.

Thrillerauteur Lee Child, die drie plekken bezet in de toptien van 2017, weet waarom mensen niet genoeg kunnen krijgen van het spannende boek. 'In het decennium dat volgde na de aanslagen van 9/11 is misdaadliteratuur belangrijker geworden in het leven van mensen. Het bevredigt hun behoefte aan veiligheid en dat het recht zijn loop krijgt. Want aan het einde van zo'n thriller is de orde vaak hersteld.'

De toptien van meest uitgeleende boeken in Schotland (2017):
Paula Hawkins - The Girl on the Train
Ian Rankin - Even Dogs in the Wild
Lee Child - Make Me
Peter May - Coffin Road
Lee Child - Night School
Jeff Kinney - Diary of a Wimpy Kid
Stuart MacBride - In the Cold Dark Ground
David Baldacci - The last mile
Lee Child - Personal
Ian Rankin - Rather Be the Devil

Het boek van Kinney is het enige jeugdboek in de toptien. De overige boeken zijn thrillers.

Bron: The Falkirk Herald

Michael Connelly - Twee soorten waarheid (2018)

Undercover bij de drugsbende



(Door Hans Knegtmans)

De dichter W. H. Auden verkondigde ooit dat de romans van Raymond Chandler 'niet als ontsnappingsliteratuur gelezen zouden moeten worden, maar als kunstwerken'. Ik betwijfel of hij (of een andere gezaghebbende literator) iets dergelijks zou hebben beweerd over misdaadauteur Michael Connelly.

Chandler werd vooral bewonderd om zijn superieure taalgebruik, en dat is niet het eerste waarmee je Connelly associeert. Toch wordt deze algemeen - ook door mij - gezien als de beste misdaadschrijver van nu.

Ik denk dat het met deze schijnbare ongerijmdheid wel meevalt. Het is niet dat Connelly lak zou hebben aan de kwaliteit van zijn proza. Het no-nonsensekarakter van zijn verteltrant is een logisch uitvloeisel van de gedachte- en gevoelswereld van hoofdpersoon Harry Bosch.

Ook in Twee soorten waarheid wordt die gekweld door de verdorvenheid van de mensheid, en het besef dat hij daar onvoldoende tegen kan optreden, al zou hij het eeuwige leven hebben. Bosch zal nooit toegeven aan zijn depressieve momenten, maar het is een veeg teken dat hij nauwelijks voldoening ontleent aan de lof die hij op het eind van het boek van allerwegen krijgt toegezwaaid.

Sinds zijn pensionering als rechercheur van politie in Los Angeles, heeft Bosch een parttime baantje bij de politie van San Fernando, in feite een buitenwijk van de metropool. De vreedzame sfeer op het bureau mag dan een verademing zijn, de buitenwereld werkt niet mee. Wat heet. Een moordenaar die al dertig jaar in de dodencel op de voltrekking van het vonnis wacht, komt plotseling tot het 'inzicht' dat sprake is van een rechterlijke dwaling. Hij beschuldigt Bosch van malversaties in een grijs verleden. Los daarvan belandt de rechercheur in een onverkwikkelijke drugshandel waarin twee moordlustige Russen de hoofdrol vervullen.

Het duurt even voor Michael Connelly zijn kenmerkende stoomwalsritme te pakken heeft, maar dan is het ook goed raak. Harry gaat undercover bij de drugsbende, in het besef dat elke tactische fout dodelijk zal zijn. En in de laatste hoofdstukken onthult de auteur welk duivelse complot schuilging achter de plotselinge praatjes van de veroordeelde moordenaar. De auteur heeft zich voortreffelijk gedocumenteerd. Zoals altijd.

Michael Connelly - Twee soorten waarheid. Vertaling: David Orthel en Ans van der Graaf. Uitgeverij Boekerij, 368 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool. 

Central Park Five (nieuws, 2018)

Linda Fairstein raakt titel 'Grandmaster' kwijt



Mystery Writers of America, het genootschap van thrillerschrijvers dat jaarlijks de Edgar Awards toekent, is teruggekomen op zijn besluit om bestsellerauteur Linda Fairstein te benoemen tot Grandmaster. De keuze om haar die eretitel toe te kennen, stuitte eerder deze week op kritiek, nu blijkt dat Fairstein, toen zij nog officier van justitie, ten onrechte vijf pubers heeft vervolgd voor een verkrachting in Central Park in 1989.

Fairstein was een van de twee schrijvers die dit jaar tot Grandmaster zouden worden 'geridderd'. Martin Cruz Smith, auteur van onder ander Gorki Park, was de andere laureaat. Met de titel Grandmaster wil MWA schrijvers eren die in zijn ogen een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan het thrillergenre. Eerdere winnaars zijn onder anderen James Ellroy, Stephen King, Alfred Hitchcock en Agatha Christie.

Linda Fairstein heeft twintig boeken op haar naam staan over aanklager Alexandra Cooper in Manhattan. De schrijfster putte bij het schrijven van haar thrillers uit haar eigen ervaringen als hoofd van de afdeling zedenzaken bij het Openbaar Ministerie in Manhattan.

Fairstein was ook betrokken bij het onderzoek naar een verkrachting in Central Park in 1989. Daarvoor werden vijf pubers veroordeeld. In juni van dit jaar bracht de gemeente New York duizenden pagina's aan documenten naar buiten over het onderzoek naar de 'Central Park Five'. Daaruit bleek onder andere uit verkregen DNA-materiaal dat de vijf verdachten de verkrachting helemaal niet konden hebben gedaan. Het vijftal heeft wel bekentenissen afgelegd in deze zaak. In juli schreef Fairstein in de New York Law Journal een stuk waarin ze de vervolging verdedigde. 'De bekentenissen zijn niet afgedwongen', schreef ze.

Schrijver en Edgar Award-winnaar Attica Locke drong er deze week in een serie tweets bij de organisatie op aan om iemand anders tot Grandmaster te kronen. 'Zij alleen is verantwoordelijk voor de onterechte veroordeling van de'vijf.' Locke benadrukt dat Fairstein tot nu toe haar excuses niet heeft aangeboden aan de vijf. 'Juist omdat ze een florerende schrijverscarrière heeft betekent dat niet dat we geen acht moeten slaan op haar verleden.'

Via Twitter ontkende Fairstein dat zij de aanklager of de onderzoeker in de verkrachtingszaak was. Zij riep Lock op tot 'een beschaafd gesprek', waarin ze de schrijfster kon 'opfrissen' met de feiten. Mystery Writers of America meldt op zijn website dat de opmerkingen van Locke serieus bestudeerd zullen worden. Het genootschap komt later met een reactie.

Mystery Writers of America bracht donderdag 29 november een statement uit waarin het genootschap meldde dat Fairstein de titel van Grandmaster toch niet wordt toegekend. Toen MWA tot zijn keuze kwam was Fairsteins aandeel in de controversiële zaak niet bij het bestuur bekend, zo wordt gezegd. 'Na diepgaand overleg heeft het bestuur besloten niet door te gaan met het toekennen van de prijs aan iemand waarvoor bij een groot deel van onze leden geen steun is. We realiseren ons dat deze actie voor velen onbevredigend zal zijn. We verontschuldigen ons voor de pijn en teleurstelling die deze situatie heeft veroorzaakt.'

Linda Fairstein liet via haar Facebook-account weten 'enorm teleurgesteld' te zijn over het besluit van het MWA-bestuur. Martin Cruz Smith wordt komend jaar bedacht met de titel van Grandmaster. Dat zal gebeuren tijdens een galadiner op 25 april 2019 in het Grand Hyatt Hotel in New York.

Bron: New York Times