Frederik Baas - Herberekening (2018)

Uitgestippeld verhaal



(Door Peter Kuijt)

De 19-jarige Leon, die volgens zijn moeder te veel onrust in zijn lijf heeft, gaat op weg naar Albert Heijn om werk te krijgen als vakkenvuller. Op straat komt hij oud-klasgenootje Yousra. Zij vraagt hem even op haar huurauto te passen. Ze keert echter niet terug.

Dan hoort Leon vanuit de wagen de stem van de navigatie: Volg de weergegeven route. Leon is het wachten op Yousra beu, stapt in en laat zich leiden, een duister avontuur tegemoet.

Frederik Baas (pseudoniem van Jan van Mersbergen) schotelt in zijn tweede thriller Herberekening geen nagelbijtende spanning voor, maar des te meer mysterie en suggestie. Bovendien verwoordt Baas subliem de stem van een onzekere schoolverlater die bovenal zijn vader wil leren kennen.

Frederik Baas - Herberekening. Uitgeverij Ambo|Anthos, 220 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Grijpt de parel (column, 2018)

Gavin Lyall



(Door Peter de Zwaan)

Ik was bij het herlezen bij de L en daar stond-ie: Gavin Lyall, in vertaling uitgegeven door Bruna en Sijthoff. Hoe kon ik hem zijn vergeten in het lijstje ‘welke schrijvers vind jij de moeite waard?’.

Ik vrees dat het kwam door gemakzucht. Dan vraagt weer eens iemand voor een stukje of een website: welke schrijvers vindt u de beste en dan ga ik over op de automatische piloot: ‘Nou, eh, Robert B. Parker natuurlijk, Carl Hiaasen en Lee Child voor hij er een potje van begon te maken. In het kader van genderneutraliteit heb ik een tijd ook Janet Evanovich genoemd, maar die is opgehouden met denken en schrijft nu al jaren hetzelfde boek. Dat doet ze vaardig, maar een mens kan ook te aardig zijn voor schrijfsters.

Een halve eeuw geleden was het rijtje natuurlijk anders: Dashiell Hammett, Raymond Chandler, Elmore Leonard en Donald Hamilton kwamen er in voor. En Gavin Lyall. Laat Lyall nou net de schrijver zijn die zich nog steeds kan meten met de besten. Sterker: hij staat nog steeds aan de top. Hij publiceerde zijn eerste boek in 1961 en zijn laatste in 1999, vier jaar voor zijn dood, en het belangrijkste wat ik erover kan zeggen - en iets wat belangrijker is, bestaat niet - is dat zijn stijl alle stormen heeft doorstaan.

Tegenwoordig lees ik vaak dat een schrijver je het verhaal ‘in moet trekken’. Lyall sleurt je het verhaal in en probeer dan maar eens op tijd naar bed te gaan. Zijn hoofdpersonen zijn altijd eenlingen en hun achternaam begint meestal met een C: Clay, Case, Cane, Carr, Cary, Card. Ik denk dat hij pas aan Maxim begon toen hij geen geschikte namen van vier letters beginnend met een C (één keer K: Kemp) meer wist. Maxim is ook een eenling, maar hij ging, in tegenstelling tot de C’s, meer dan één boek mee.

Lyalls hoofdpersonen zijn piloot, lijfwacht, kunstsmokkelaar, of majoor-zonder-vooruitzichten te werk gesteld in Downingstreet 10.

Het uitgangspunt is eenvoudig: de hoofdpersoon (altijd dorst en geldgebrek) belandt in een situatie die uitzichtloos lijkt. Clay/Carr/Case/enz. stelt dat vast, maar is te stijfkoppig om er vandoor te gaan en probeert er het beste van te maken. Met humor, veel Engelse, onderkoelde humor, waardoor ik ook bij de zoveelste herlezing zit te grinniken. Thrillerschrijvers zonder een greintje humor kun je in elk land van de bomen plukken, maar schrijvers als Lyall verdienen een monument.

Ik heb de tien boeken van hem die zijn vertaald. De laatste, De tweede man, is van 1986. De boeken die erna kwamen zijn niet in het Nederlands verschenen, de groep liefhebbers was te klein geworden, ik denk omdat we in een land leven waarin moord en doodslag serieus wordt genomen: de schrijver dient de lezers te overtuigen van de ernst van de situatie, wie een aanval heeft van humor belt maar met RTL, daar hebben ze komedies nodig.

Gavin Lyall staat vanaf nu weer op mijn favorietenlijstje. Bovenaan. En de reden dat ik u dit meedeel, is de komst van de jaarlijkse stroom zomerboekenmarkten. Je ziet ze zelden, een Lyall tussen het andere vergeelde goed, want wie er een heeft wil ’m liever niet kwijt. Maar soms ligt er een. Grijpt de parel: u gaat een mooie avond tegemoet.

Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl

Op zoek naar slachtoffers (nieuws, 2018)

Broer Carl Hiaasen gedood bij 'newsroom shooting'



Bij een schietpartij op de redactie van The Capital Gazette in het Amerikaanse Annapolis, Maryland, zijn donderdag 28 juni vijf mensen om het leven gekomen. Eén van de slachtoffers is Rob Hiaasen, broer van de thrillerschrijver Carl Hiaasen.

Rob (l.) en Carl Hiaasen

Zeker drie mensen raakten bij de aanslag gewond, zo heeft de politie laten weten. Allen werkten op de redactie van de krant. Rob Hiaasen was redacteur en columnist.

De politie heeft de verdachte van de schietpartij gearresteerd. Het gaat om ene Jarrod W. Ramos. Volgens autoriteiten viel hij gewapend met een automatisch geweer de redactie van de krant binnen 'op zoek naar zijn slachtoffers'.

De nu 38-jarige schutter had in 2012 een rechtszaak tegen twee redacteuren van de krant aangespannen wegens laster. Er was een artikel over hem verschenen waarin hij werd beschuldigd van het online lastigvallen van mensen. Ramos claimde dat de berichtgeving zijn leven heeft verwoest. De rechtbank heeft de journalisten gelijk gegeven.
Thrillerschrijver Carl Hiaasen heeft bevestigd dat zijn broer bij de schietpartij is gedood. Op zijn Facebookpagina liet hij weten dat hij 'verslagen is en zijn moed heeft verloren' door het nieuws. Hij herinnert zich zijn broer als een van de meest aardige en grappige mensen die hij kent. 'We noemden hem Big Rob omdat hij zo lang was, maar het was zijn hartverwarmende persoonlijkheid en zijn humor die hem groter maakten dan ieder van ons.'

Rob Hiaasen werd 59 jaar. Hij was een aantal jaren als columnist werkzaam voor The Capital Gazette. Hij groeide op in Florida waar hij bij de Palm Beach Post in dienst was.

Carl Hiaasen heeft enkele tientallen boeken op zijn naam staan, waarvan er enkele (zoals Viskoorts, Hoogseizoen en Hardleers) in het Nederlands zijn vertaald. Zijn misdaadromans voor volwassenen worden gekenmerkt door een flinke dosis humor en absurditeiten.

Gewikt en gewogen (nieuws, 2018)

De thriller die moest komen



In het najaar verschijnt bij uitgeverij Lannoo een thriller over 'een aanslag op de best bewaakte politicus van Europa'. Bij die aankondiging gaan meteen de gedachten naar een spannend boek over de PVV-voorman die in de Tweede Kamer de invoering van een kopvoddentaks bepleitte. Maar volgens schrijver Michiel Janzen is hij niet de hoofdpersoon. 

De aanslag die moest gebeuren is de titel van de 'factionthriller'. Michiel Janzen verhaalt over twee mannen uit Den Haag. De ene is op zoek naar een nieuwe woning, de andere is een ingenieur met ambities. Beiden raken elk op hun manier betrokken bij een jihadistisch complot om het populairste extreemrechtse partijkopstuk van het land te vermoorden. Een radicale cel, een haatimam, een stewardess en gedoe om een horloge en een potje medicijnen vormen de opmaat tot de aanslag. Zal de best bewaakte politicus van Europa hetzelfde lot ondergaan als de in 2002 vermoorde Pim Fortuyn?

Een jaar geleden liet Tomas Ross in het weekblad Panorama optekenen dat een thriller over de moord op Geert Wilders het goed zou doen. De drievoudig Gouden Stropwinnaar en 'godfather' van het factiongenre schreef eerder de bekroonde thriller De zesde mei, over de moordaanslag op Fortuyn. 'Vóór de moord op Fortuyn had niemand zo'n boek geloofd', zei Ross. 'Een politicus die werd vermoord. Ik denk dat een boek over de dood van Geert Wilders nu ook goed zou scoren. Niet van pief-paf-poef, maar een mooi plot. Die man wordt zo goed beveiligd. Als je een mooi verhaal maakt van hoe je dat zou doen, zou dat zeker de aandacht trekken.'

Met die gedachte heeft schrijver en zelfverklaard complotdenker Michiel Janzen ook gespeeld, zegt hij. 'In 2012 verscheen mijn eerste boek Denken Als Een Generaal. Na dit managementboek had ik het schrijversvirus te pakken en wou ik fictie gaan schrijven. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.' '

In 2013 had Janzen zijn eerste thriller geschreven, een verhaal dat nooit is uitgegeven. Daarna stortte hij zich op zijn plan om een moslim-terroristische aanslag op een Nederlands politicus te beschrijven. Een jaar later had hij De Derde Dinsdag afgerond. Janzen: 'De titel geeft het al aan, de aanslag vindt plaats op Prinsjesdag. Het slachtoffer was een extreemrechtse politica met de naam Wies Smulders. Inderdaad, dat lijkt erg op Wilders.'

De Derde Dinsdag gaf Janzen in eigen beheer uit. Een exemplaar belandde bij Willem Hogendoorn, beter bekend als Tomas Ross. 'Hij vond het een origineel idee en was bereid mij te helpen bij het herschrijven van mijn verhaal. Deze versie heette De Vergeten Driehoek. Prinsjesdag was daarin verdwenen in dit verhaal, maar de politicus heette wel Geert Wilders. Meerdere uitgeverijen toonden interesse, maar alleen Lannoo durfde het werkelijk aan.'

Maar de politieke hoofdpersoon in het nog te verschijnen boek heet dus niet Geert Wilders, de PVV-leider die al een kleine veertien jaar permanente beveiliging 'geniet'. Janzen: 'Lannoo heeft gewikt en gewogen maar ze vonden het risico te groot. Wilders zou een claim kunnen neerleggen. Dus is de naam van de politicus veranderd in Gust Dewilde en is hij een populistische Vlaamse Europarlementariër.' Het boek speelt zich grotendeels in Den Haag af, de ontknoping zo'n 130 kilometer verderop. De aanslag die moest gebeuren verschijnt op 18 september. Op Prinsjesdag. Janzen: 'Dat is geen toevallige keuze.'

Geen perverse moordpartijen meer (nieuws, 2018)

René Appel is klaar met het spannende boek



Tweevoudig Gouden Strop-winnaar René Appel is uitgekeken op het thrillergenre. Of hij ooit nog een misdaadroman schrijft, houdt hij in het midden. Zijn volgende boek is in ieder geval een 'gewone' roman.

De nauwkeurige lezer had al kunnen vermoeden dat taalwetenschapper en schrijver René Appel (72) de thriller steeds meer links laat liggen. In het AD Magazine van begin deze maand liet hij weten dat hij zo'n veertig boeken per jaar leest. 'Romans, niet veel thrillers meer.'

De schrijver die in 1991 en 2001 de Gouden Strop won voor respectievelijk De derde persoon en Zinloos geweld en in 2005 het geschenkboekje Als broer en zus voor de Maand van het Spannende Boek schreef, benadrukt dat hij het niveau van de thriller, of die nou uit Nederland of van over de grens komt, niet minder vindt worden. 'Het is eerder zo dat ik een beetje uitgekeken ben op het genre', laat hij aan De Spanningsblog weten. 'Af en toe verrast een boek me nog, zoals bijvoorbeeld enkele jaren terug Het meisje in de trein van Paula Hawkins.'

'Vooral ben ik uitgekeken op al die perverse moordpartijen, die seriemoordenaars, de cliché-politiemensen (aan de drank en/of gescheiden; ruzie met hun meerderen; al of niet corrupt, enz.). En
inderdaad, de 'trucjes' (om spanning te creëren, om de lezer op het verkeerde been te zetten) herken ik meestal al snel.'

Zijn favoriete misdaadroman aller tijden is nog steeds Stille waters van Patricia Highsmith. Deze in 1995 overleden Amerikaanse schrijfster is wat Appel betreft 'de godmother van de psychologische roman'. In het AD zegt Appel: 'Zij voelde de geest van andere mensen heel goed in. Haar personages zijn geen criminelen, maar mensen waarbij een steekje los is. Dat wordt dan steeds iets groter, dat steekje, waarna de dingen onontkoombaar uit de hand lopen.'

Dat hij de thriller beu is, betekent niet dat Appel nooit meer zijn vingers over het toetsenbord laat gaan. Bij uitgeverij Ambo|Anthos verschijnt in oktober van dit jaar zijn nieuwe boek Dansen in het donker. Het is een roman. Appel: 'Ik weet niet of ik in de toekomst nog wel een thriller zal schrijven. Alle opties openhouden, dat bevalt me wel.'

Scheermessen (nieuws, 2018)

Duistere kant van Sydney heeft een prijs



Het is niet te verwachten dat de lokale VVV ermee in zijn nopjes is. Maar het initiatief komt er hoe dan ook: een jaarlijkse prijs voor de beste tv-serie, thriller of film over misdaad in Sydney.

De grootste stad van Australië heeft een bijzondere relatie met misdaad. Aan het einde van de achttiende eeuw was dit de plek voor het oprichten van een strafkamp voor criminelen. En die zijn er eigenlijk nooit meer weggegaan. In de jaren 20 van de vorige eeuw hielden de Razor Gangs er huis. Omdat vuurwapens verboden waren, gebruikten de bendes scheermessen als wapen. Een halve eeuw later vierde de corruptie er hoogtij en tegenwoordig wordt de strijd aangebonden met drugsbendes. Kort gezegd, Sydney heeft een 'vitale criminele subcultuur'.

De BAD Crime Writing Festival onderzoekt deze duistere kant van Sydney. Jaarlijks wordt het misdaadverhaal een weekend lang gevierd met discussies, speeches en workshops. The Danger Prize wordt dit jaar voor de eerste keer uitgereikt en wel op 31 augustus. Volgens de sponsorende krant The Daily Telegraph verdient een stad als Sydney deze prijs. 'Je begrijpt de stad niet als je geen moeite doet om de rol van de misdaad hier te begrijpen.'

De prijs wordt toegekend aan publicaties of films die dit jaar voor het eerst uitkomen. Als mogelijke winnaars noemt de Daily Telegraph de serie Blue Murder: killer cop en het true crime-boek A Serial Killer van Hazel Baron en Janet Fife-Yeomans. Er wordt ook een oeuvreprijs uitgereikt.

Bron: The Daily Telegraph

Zonder tong (nieuws, 2018)

Recensent voegt zich bij het schrijversgilde

Wat hebben René Appel, Elvin Post en Tess Franke met elkaar gemeen? Ze recenseerden thrillers voordat ze zelf spannende boeken gingen schrijven. Dit illustere gezelschap krijgt eind van het jaar gezelschap van thrillerkenner Soraya Vink.

René Appel en Elvin Post wonnen respectievelijk twee en één keer de Gouden Strop. Appel deed dat in 1991 en 2001, Post verdiende de prijs met zijn debuut Groene vrijdag in 2004. Daarvoor schreven ze besprekingen van misdaadromans voor NRC Handelsblad (Appel) en Algemeen Dagblad (Post). Ook Gert-Jan de Vries leverde zijn thrillerrecensies aan NRC Handelsblad, voor zover we kunnen nagaan is hij de bedenker van de term oestrogeenthriller (voor door vrouwen geschreven en als literair gepresenteerde spannende boeken). Later trad bij De Vries een genderwisseling op toen hij als Tess Franke eveneens literaire thrillers begon te schrijven.
Recensenten die - met wisselend succes - ook het schrijversambt gaan vervullen, het komt vaker voor dan we denken. Neem bijvoorbeeld Rinus Ferdinandusse, grondlegger van de zo gevreesde Detective & Thrillergids van Vrij Nederland. Voor fictie voelde deze journalist zich niet te min. Zo schreef hij De haren van de vos, Naakt over de schutting en - met Tomas Ross - Kidnap en De mannen van de maandagochtend.

In oktober meldt zich een nieuw lid bij het clubje schrijvende recensenten. Het is Soraya Vink (1992), redacteur, thrillerkenner bij de website Hebban.nl en in 2017 lid van de Gouden Stropjury. Bij uitgeverij HarperCollins verschijnt dan haar debuut Persona.

HarperCollins bestempelt Persona als 'een realistische narcothriller van een jong Nederlands talent'. Hoofdpersoon is rechercheur Elvira Selas. Na een mislukte actie is zij gedwongen haar carrière als undercoveragente te beëindigen. Na een jaar van de radar in de Spaanse zon keert ze terug naar de Nederlandse politie, waar ze aan de slag kan op de afdeling Zware Criminaliteit. Het is haar laatste kans.Selas' eerste zaak is een raadselachtige dubbelmoord. Het eerste slachtoffer wordt aangetroffen zonder tong, het tweede mist een pink. Op beide plaatsen delict wordt een rouwkaart met een Latijnse tekst gevonden. Is Nederland in de greep van een seriemoordenaar?

Wat het politiekorps niet weet, is dat Elvira's undercovertijd bij een berucht drugskartel nog niet voorbij is. Ze vermoedt namelijk dat haar verdwenen broer nog steeds banden met deze bende onderhoudt en is vastberaden hem te vinden. Daarom moet ze terug naar een verleden waar ze het liefst ver vandaan was gebleven.

Vink werkt sinds februari 2015 als redacteur bij Hebban. Ze studeerde Spaanse Taal en Cultuur, gevolgd door de master Educatie en Communicatie waar ze haar eerstegraads lesbevoegdheid voor docente Spaans behaalde. Ze gaf Spaanse les op verschillende middelbare scholen. Volgens HarperCollins komt Vink uit een politiefamilie. Voor het boek, dat gebaseerd is op de bestaande drugslink tussen Spanje en Nederland, interviewde ze diverse ex-infiltranten.

Oorsprong (nieuws, 2018)

Open deur: Spannende boeken meest gelezen genre


Het is een hoekje van het literaire landschap waar lang niet zo veel gemekkerd wordt door de schrijvers die er bivakkeren. Van hen geen door 300 collega's ondertekende open brieven in landelijke dagbladen over seksediscriminatie. Nee, de thrillerschrijver is een nuchtere, noeste werker die wellicht niet de meest vloeiende zinnen uit zijn tekstverwerker tovert, maar wel de meest commerciële. En dat al jarenlang. Want opnieuw is de thriller het populairst, blijkt uit onderzoek. 

Geen nieuws dus eigenlijk dat het meest gelezen genre het spannende boek (36%) is, gevolgd door literatuur. Van de pur sang vakantielezers neemt de helft (53%) spannende fictie mee op vakantie. Literatuur staat op een tweede plaats (met 19%). Niet alleen in de zomer, maar gedurende het gehele jaar is een derde van alle gelezen e-boeken een spannend boek. De bekendheid met de CPNB campagne Spannende Boeken Weken is ten opzichte van het voorgaande jaar licht gestegen.

Een en ander blijkt uit een door KVB Boekwerk gepubliceerd onderzoek naar de algemene trends in het kopen, lezen en lenen van boeken, uitgevoerd door GfK. De studie werd verricht in opdracht van de Groep Algemene Uitgevers, Koninklijke Boekverkopersbond, Stichting CPNB, Stichting Lezen en Koninklijke Bibliotheek.

Oorsprong van Dan Brown was het afgelopen 'boekjaar' het best verkochte spannende boek en heeft de eerste plaats behaald in de Bestverkochte Spannende Boeken Top 60. Daaruit blijkt dat 5 boeken van Nederlandse auteurs in de top 10 van bestverkochte spannende boeken staan in de periode van mei 2017 tot en met april 2018. Uitgeverijen boeken sowieso succes met oorspronkelijk Nederlandstalige thrillers. Van de 60 titels zijn er 19 oorspronkelijk Nederlandstalig. De onlangs overleden Renate Dorrestein staat met het boek Reddende engel op plaats 48.

De volledige Top 60

1 Oorsprong - Dan Brown
2 Dagboek van een getuige - Astrid Holleeder
3 Goede dochter - Karin Slaughter - HarperCollins
4 Judas - Astrid Holleeder
5 Zondagochtend breekt aan - Nicci French
6 Het paradijs - Suzanne Vermeer
7 De man die zijn schaduw zocht - David Lagercrantz
8 De dorst - Jo Nesbø
9 Winternacht - Suzanne Vermeer
10 Huidpijn - Saskia Noort Ambo

11 Heks - Camilla Läckberg
12 Achter gesloten deuren - B.A. Paris
13 De dag van de doden - Nicci French
14 Het motief - David Baldacci
15 Selfies - Jussi Adler-Olsen
16 In het water - Paula Hawkins
17 Het meisje in de trein - Paula Hawkins
18 Het eiland - John Grisham
19 De doorbraak - Simone van der Vlugt
20 Ragdoll - Daniel Cole

21 Iene Miene Mutte - M.J. Arlidge
22 Ik weet een geheim - Tess Gerritsen
23 Lieve mama - Esther Verhoef
24 Jager - Lars Kepler
25 Versplinterd - Karin Slaughter
26 Eindspel - David Baldacci
27 Wat ons niet zal doden - David Lagercrantz
28 De oplichters - John Grisham
29 De doodsvogel - Samuel Bjørk
30 Nachthandel - Lee Child

31 Schone slaapsters - Stephen & Owen King
32 Ik reis alleen - Samuel Bjørk
33 Wat jij niet ziet - Sarah Pinborough
34 Zomerhuis - Linda van Rijn
35 Pluk een roos - M.J. Arlidge
36 Zeezicht - Linda van Rijn
37 Hex - Thomas Olde Heuvelt
38 Toen het donker werd - Simone van der Vlugt
39 Het meisje in het ijs - Robert Bryndza
40 Hittegolf - Suzanne Vermeer

41 It - Stephen King
42 Klikspaan - M.J. Arlidge
43 München 1938 - Robert Harris
44 Als het zaterdag wordt - Nicci French
45 Laat niet los - Harlan Coben
46 Debet - Saskia Noort
47 Piep zei de muis - M.J. Arlidge
48 Reddende engel - Renate Dorrestein
49 Ondraaglijk - Sophie Hannah
50 Afrekeningen - Paul Vugts

51 Naar bed, naar bed - M.J. Arlidge Boekerij
52 Winterwereld - Linda van Rijn
53 Het verloren symbool - Dan Brown
54 Gebroken - B.A. Paris
55 Koorts - Deon Meyer
56 Het Pauluslabyrint - Jeroen Windmeijer
57 Tom Clancy. Opperbevel - Mark Greaney
58 Baantjer. De Cock en een duivels dilemma - Peter Römer
59 Ik ben Pelgrim - Terry Hayes
60 Mooie meisjes - Karin Slaughter 

Bron: CPNB

Gesignaleerd 439 (nieuws, 2018)

Karin Slaughter - Gespleten



Bij uitgeverij HarperCollins is de nieuwe thriller van Karin Slaughter verschenen. En zoals bij haar boeken te doen gebruikelijk bestaat de titel uit slechts één woord: Gespleten.

Over het verhaal: Andrea Cooper denkt haar moeder door en door te kennen. Maar wanneer het restaurant waar Andrea en Laura lunchen onder vuur wordt genomen en een doodgewone middag in een bloedbad verandert, ziet Andrea een heel andere kant van haar. De koelbloedigheid waarmee Laura de schutter overmeestert en doodt, verbijstert Andrea.

Dan blijkt dat Laura zich al dertig jaar schuilhoudt onder een andere naam en dat alles wat ze over haar verleden heeft verteld gelogen is. Wat heeft Laura op haar geweten? Waarom zien anderen haar liever dood dan levend? En hoe kun je iemand nog vertrouwen die een leugenaar, of erger, blijkt te zijn?

Vierentwintig uur later ligt Laura in het ziekenhuis. Ze is neergeschoten door een indringer die dertig jaar lang heeft geprobeerd haar op te sporen en te ontdekken wat ze weet. Dochter Andrea probeert uit te zoeken wat haar moeder in het verleden heeft uitgespookt. Als zij niet haar moeders geheimen weet te ontraadselen, is er wellicht geen toekomst meer voor hen samen.

Wie kent Karin Slaughter niet? Deze Amerikaanse bestsellerauteur is een van 's werelds meest gelezen schrijvers. Haar thrillers zijn in 33 talen verschenen en wereldwijd zijn er meer dan 30 miljoen exemplaren van verkocht.

Karin Slaughter zegt haar boeken altijd op waargebeurde misdaden te baseren, Daarbij gaat het haar  meer om het motief dan om de misdaad zelf. Ze grijpt de kans die ze als auteur heeft om lastige thema's aan de kaak te stellen. Zo speelt geweld tegen vrouwen een belangrijke rol in haar oeuvre.

Het oeuvre van Slaughter is niet voor teergevoelige lezers. Een kort citaat uit Gespleten:

Het wapen kwam steeds hoger. Hij probeerde te richten.
Laura trok het lemmet dwars door zijn keel naar buiten.
Bloed, pezen, kraakbeen.
Geen straal, geen nevel zoals eerst. Alles stroomde uit zijn opengehaalde hals, alsof er een dam doorbrak.

Karin Slaughter - Gespleten. Uitgeverij HarperCollins, 494 pag.

Stephen King - De buitenstaander (2018)

Halverwege wordt Kings thriller een horrorverhaal



(Door Hans Knegtmans)

De buitenstaander, Stephen Kings nieuwe thriller, begint in al zijn gruwelijkheid veelbelovend. In het plaatsje Flint City (Oklahoma) wordt de elfjarige Frankie Peterson beestachtig vermoord. De vermoede dader, leraar Engels en jeugdhonkbalcoach Terry Maitland, heeft ceremonieel een tak in zijn reet gestoken, en hem de keel afgebeten.

Rechercheur Ralph Anderson barst bijna van verontwaardiging bij de gedachte dat dit onmens jarenlang zijn zoontje Derek de kneepjes van het honkbal heeft bijgebracht. Hij draagt zijn manschappen op de moordenaar te arresteren op het moment dat die quasionschuldig als trainer in de dug-out een honkbalwedstrijd van zijn team bijwoont.

Het onderzoek verloopt aanvankelijk vlekkeloos. Het forensisch bewijsmateriaal stapelt zich op, en de ene na de andere getuige herkent Maitland ogenblikkelijk bij de line-up. Ongelukkig genoeg houdt die vol onschuldig te zijn, al was het maar omdat hij ten tijde van de moord een congres bezocht, meer dan honderd kilometer van Flint vandaan. Ook hij beschikt over talloze getuigen.

Zo moddert de politie door. Uiteindelijk oppert een van Andersons collega's de naam van speurder Holly Gibney, die de vaste Kinglezers nog kennen uit de Mr. Mercedes-trilogie. Geïnspireerd door haar analytische hoogstandjes komt het politieteam de dader op het spoor. Niet dat de zaak dan gepiept is. Stephen King laat zijn affiniteit met het bovennatuurlijke de vrije loop. Dat betekent dat de speurders op zoek moeten naar iemand met bijzondere krachten die je niet zomaar in de boeien slaat.

Zo verandert de thriller in een horrorverhaal. Aan het eind van de rit vat Holly samen welke elementen nog ontbreken: 'Waar hij vandaan kwam. Wie zijn slachtoffers waren - niet alleen de kinderen die hij heeft vermoord, maar ook degenen die hij voor het moorden liet opdraaien. We weten niet hoelang hij heeft geleefd. Wat hij wás.' Holly heeft gelijk, en haar geestelijk vader spreekt haar niet tegen. Zou King het wel best vinden zo? Vrijblijvendheid mag, als het maar lekker spannend is? Je kunt het je haast niet voorstellen.

De vertaling is redelijk, behalve het verslag van een honkbalwedstrijd. Dat loopt over van speltechnische onzin. Het dieptepunt is de beslissende worp. Die wordt in de vertaling tot 'slag' uitgeroepen, terwijl het volgens King een 'wijd' is. Een slag had onmiddellijk het einde van de wedstrijd betekend, en dit duel gaat nog even door. Volgende keer een sportjournalist raadplegen.

Stephen King - De buitenstaander. Uitgeverij The House of Books, 592 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.

Gesignaleerd 438 (nieuws, 2018)

Belinda Bauer - Blinde drift



Bij uitgeverij A.W. Bruna is Blinde drift van Belinda Bauer verschenen. Het is de achtste thriller van deze met de Gold Dagger onderscheiden Britse schrijfster.



Op een mooie zomerdag staat een auto met pech langs de weg. In de snikhete auto wachten de elfjarige Jack en zijn zusjes Joy en Merry op hun moeder.

'Jack heeft de leiding', zei zijn moeder toen ze wegging om hulp te halen. En tegen Jack: ‘Pas op je zusjes, ík ben zo terug.’

Dus wachten Jack en zijn twee zusjes in eerste instantie geduldig, maar algauw worden ze rustelozer.

En hun moeder komt niet terug.

Hun moeder komt nooit meer terug.

Drie jaar later past Jack nog steeds op zijn zusjes. Hij zorgt ervoor dat ze te eten krijgen en dat niemand erachter komt dat ze helemaal alleen wonen, zonder ouders. En dan ontdekt Jack wie de moordenaar van zijn moeder is…

Belinda Bauer wordt volgens haar uitgever alom beschouwd als een van de beste misdaadschrijfsters van haar generatie. 'Als geen ander is ze in staat gebleken om het genre van de thriller naar een nieuw niveau te tillen. Met dodelijke precisie portretteert ze haar personages en ze verweeft in haar meeslepende verhalen het afwijkende en vreemde net zo makkelijk als het alledaagse. Geen wonder dat ze in de pers wordt vergeleken met enkele van de grootste auteurs die het genre heeft voortgebracht – Thomas Harris, Ruth Rendell – en met hedendaagse toppers als Karin Slaughter en Tana French. Ze verrast en ontroert, maakt je bang en aan het lachen, en sleept je haast ongemerkt mee in die duistere, maar tegelijkertijd ook zo alledaagse en herkenbare wereld van haar.'

Bauer groeide op Engeland en Zuid-Afrika en was na haar studie journalistiek zeven jaar werkzaam als verslaggeefster. In 1993 won ze de Carl Foreman/Bafta Award for Young British Screenwriters en hierna trok ze naar Amerika voor een studie scenarioschrijven aan de California State University. Inmiddels gebruikt ze haar filmideeën voor boeken.

In 2010 won haar allereerste literaire thriller Rusteloos land meteen de prestigieuze Gold Dagger Award, een uitzonderlijke prestatie voor een debuut. Al even opmerkelijk was dat ze drie jaar later al de CWA Dagger in the Library won voor haar gehele oeuvre tot dan toe (op dat moment slechts drie boeken). Hierna werd haar vierde literaire thriller Wat dood is gekozen tot ‘Crime Novel of the Year’.

Moeizame doch vruchtbare start (nieuws, 2018)

'Thrillerschrijver' Bill Clinton scoort beter dan Stephen King



Oud-president Bill Clinton en zijn thrillermaatje James Patterson doen het goed met hun eerste coproductie. Hun boek The President is Missing verkocht in de eerste week na verschijning maar liefst 147.000 gebonden exemplaren in de Verenigde Staten.


Uitgeverij Penguin Random House is opgetogen over de belangstelling voor het boek. Woordvoerder Paul Bogaards twitterde dat de thriller op weg is naar een bestsellerstatus. Het boek verkocht in zijn eerste meer gebonden exemplaren dan welk ander boek dan ook sinds 2016.

De verwachting is dat het boek beter zal verkopen dan Go Set a Wathcman van Harper Lee dat in de zomer van 2015 werd gepubliceerd. Volgens de Washington Post deed de Clinton-Patterson-productie het in Washington en omgeving zeven keer beter dan The Outsider van Stephen King. The President is Missing gaat over een Amerikaanse president die van de radar verdwijnt om zijn land te beschermen tegen een mogelijk verwoestende cyberaanval.

Volgens Bogaards zijn er van de thriller tot dusver 260.000 exemplaren verkocht in alle 'formaten' (gebonden, e-book en luisterboek). De oplage van de gebonden exemplaren bedraagt één miljoen stuks.

Over het thrillerproject van Bill Clinton en bestsellerfabrikant James Patterson zijn geen financiële details vrijgegeven. De samenwerking tussen de twee is een initiatief van advocaat Robert Barnett, die werkzaam is geweest als agent voor beide schrijvers. Clinton kreeg in 2004 naar verluidt 15 miljoen dollar voorschot voor zijn autobiografie My Life. Patterson is met 300 miljoen verkochte boeken de bestverdienende thrillerschrijver ter wereld.

De publiciteitstournee van Clinton en Patterson kende overigens een moeizame start. Enkele uren nadat het boek op 4 juni op de markt kwam, verschenen de twee auteurs voor een interview op NBC's Today. Wat een ontspannend verkooppraatje had moeten worden, veranderde in een ongemakkelijk gesprek toen de interview Clintons affaire met Witte Huis-stagiaire Monica Lewinsky ter sprake bracht. Zijn tegenstribbelende antwoorden bezorgden de oud-president enkele dagen van negatieve publiciteit.

In Nederland denderde President vermist deze week op 3 de Bestseller60 binnen. De auteurs moesten slechts Hendrik Groen (met een nieuw deel van zijn geheime dagboek) en Michel van Egmond (die de vuile was van Voetbal Inside buiten hing) boven zich dulden. Stephen King zakte met De buitenstaander van 3 naar 5.

Bron: Washington Post, CPNB 

In verwarring achterlaten (nieuws, 2018)

Dichter schrijft thriller over onveilige kerncentrale Doel



Schrijver en dichter Sonn Franken uit Bergen op Zoom maakt zich sinds jaar en dag zorgen over de kerncentrale Doel, net over de grens in België. Nu heeft hij er een spannend boek over geschreven dat hij op 20 juli publiceert. 'Ik wilde een echte complotthriller schrijven, maar het boek is ook bedoeld als waarschuwing. Doel is niet veilig.'

Sonn Franken houdt al meer dan twintig jaar alles rond de kerncentrale Doel in de gaten. Onderzoeksrapporten en verslagen van nucleaire waakhonden, overheidsinstanties, berichtgeving op radio, tv en in de krant. Franken weet veel over incidenten in en rond Doel. 'De veiligheidscultuur in Doel is al sinds 1973 een probleem', zegt hij in de PZC. 'De hekken rond de centrale stellen weinig voor. Het laatste incident rond de lekkage in het nucleaire deel bewijst opnieuw dat de communicatie aan alle kanten rammelt.'

Hij zegt dat hij zijn thriller Dossier Doel in sneltreinvaart heeft geschreven. Het verhaal gaat over een uitgerangeerde journalist die veel weet over de kerncentrale en die wordt vermoord. Het blijkt niet zomaar een moord. De zoektocht naar de waarheid leidt naar een plot van internationale politieke samenzweringen met een knallend einde.

De lezer in verwarring achterlaten, dat is het doel van Franken met Dossier Doel. 'Autoriteiten doen er alles aan om incidenten te bagatelliseren. Kijk naar wat er in Frankrijk gebeurt. Van de 58 kerncentrales zijn er 32 met veiligheidsproblemen. In februari 2017 ging het mis in de kerncentrale van Flamanville. Een brand leidde tot een explosie in de machinekamer van een reactor. Reactie: niets aan de hand, geen straling vrijgekomen, geen gevaar.'

Franken wil dat de bevolking waakzaam en alert blijft. Hij moet het eerst nog maar zien of de kerncentrale Doel, zoals beloofd, uiterlijk in 2025 de poorten sluit. 'Dat is nog lang geen gelopen race.'

Dossier Doel verschijnt bij Uitgeverij Boekenindustrie.

Bron: PZC

Onbenullig en primitief (nieuws, 2018)

Thrillerauteur wast VN-recensent de oortjes



Gewoonlijk lopen thrillerauteurs er mee te koop als ze drie sterren of meer krijgen voor hun boek in de VN Detective & Thrillergids. De hele wereld moet het dan weten, de auteur in kwestie trakteert op spekkies, bier en andere lekkernijen en op social media is de zelfpromotie niet van de lucht. Heel af en toe slaat een misdaadschrijver terug als hij of zij door de scherprechters van het opinieblad gefileerd wordt.

Dit jaar is het ook weer raak. Schrijver Anne van Doorn stuitte op een zijns inziens bespottelijke bespreking van zijn boek De student die zou trouwen. Van Doorn, pseudoniem van schrijver Marco Books, liet het er niet bij zitten en schreef een 'open brief' van 713 boze woorden aan Vrij Nederland.

In de thrillergids van dit jaar brandt Barbara van IJzeren Van Doorns detectiveroman tot de grond toe af. 'Hoewel zij dat recht heeft, vind ik het ontluisterend hoe ondeskundig, onbenullig en primitief zij te werk gaat', schrijft Van Doorn.

Zo bestempelt zij het als onzin dat hoofdpersoon Lowina de Jong een schuld heeft geërfd van haar vader. 'Maar', zegt Van Doorn, 'die vader stierf in de zomer van 2015. Op 1 september 2016 trad de Wet bescherming erfgenamen tegen schulden (Wet betos) in werking. De wet is van toepassing op situaties waarin iemand een erfenis al heeft aanvaard, om dan te ontdekken dat hij in financiële nood belandt. Tot Wet betos in werking trad, overkwam dit duizenden mensen per jaar.' Lowina leerde een pijnlijke les door de erfenis te aanvaarden. Van Doorn: 'De betweterige Barbara blundert op dit punt!'

Ook vergelijkt Van IJzeren de detective van Van Doorn onterecht met Baantjer. 'Qua titel was een vergelijking met de titels van Sjöwall & Wahlöö (zoals De man die in rook opging) meer op z'n plaats. Zo houdt geen enkel argument waarmee Van IJzeren haar afbraak pleegt stand. Mijn hoofdpersoon denigrerend een 'lieftallige assistente' noemen? Lowina de Jong opereert grotendeels zelfstandig, is het vaak oneens met haar baas, weet niet wat ze van hem moet denken en maakt zelfs ruzie met hem.'

Inhoudelijk zou De student die zou trouwen een mislukte Baantjer-kloon zijn. 'Appie Baantjer schreef boekjes met drie moorden, volgens een strak stramien', reageert Van Doorn. 'Daar lijkt mijn boek in het geheel niet op, maar Van IJzeren heeft blijkbaar geen ander vergelijkingsmateriaal dan Baantjer.'

Van Doorn adviseert 'raaskallende recensenten' op non-actief te stellen opdat de kwaliteit van de thrillergids naar een hoger plan kan worden getild. Vrij Nederland heeft de brief (nog) niet geplaatst. Barbara van IJzeren (1950) studeerde Franse taal- en letterkunde en schrijft al zeker tien jaar thrillerrecensies voor Vrij Nederland. Zelf publiceerde ze in 2007 de voetbalthriller Open doel. De Spanningsblog oordeelde dat ze met dit boek 'hoog over' schoot.

Een aantal jaren geleden klommen enkele schrijvers ook in de pen om hun gal te spuwen over recensies in Vrij Nederland. Nathalie Pagie, Bronja Hoffschlag en Ellen Gerretzen richtten allen hun pijlen op één bespreker: Barbara van IJzeren.

Gesignaleerd 437 (nieuws, 2018)

S.K. Tremayne - Vlak voordat ik stierf

Bij uitgeverij Prometheus verschijnt Vlak voordat ik stierf, na IJstweeling en Vuurkind de derde thriller van de Britse auteur S.K. Tremayne. Over een ongeluk dat geen ongeluk was.

Het was maar een klein stukje ijs. Gewoon wat botte pech. Maar het was genoeg om Kath Redway, die met haar auto zo het meer van het prachtige Dartmoor National Park in draaide, bijna te doen verongelukken.

Als door een wonder komt ze met de schrik, en een paar blauwe plekken, vrij. Ondanks haar geheugenverlies en de shock waarin ze verkeert, is Kath blij dat ze weer terug is in de afgelegen boerderij waar ze woont met haar knappe man Adam en haar verlegen, maar zeer intelligente dochter Lydia. Ze leeft!

Haar gezin is echter verre van opgelucht. Haar man gedraagt zich koeltjes tegen haar, of ronduit boos. Haar dagdromende dochter begint vreemde taal uit te slaan, en houdt niet op over een 'man op de hei'.

Wanneer ze steeds meer gefragmenteerde, maar ijzingwekkende herinneringen terugkrijgt, realiseert Kath zich dat haar 'ongeluk' helemaal geen ongeluk was. Met dat besef stort ze in en vervalt haar leven tot een duistere wereld van angst en dreiging.

S.K. Tremayne is volgens uitgeverij Prometheus nog steeds 'het pseudoniem van een internationale bestsellerauteur die woont en werkt in Londen'. Maar wij weten wel beter. De Britse journalist en schrijver Sean Thomas (1963) gaat achter het pseudoniem S.K. Tremayne schuil. Thomas werkt als journalist voor kranten als The Sunday Times, The Daily Mail en The Guardian. Onder de nom de plume Tom Knox heeft hij inmiddels vijf archeologische en religieuze thrillers op zijn naam staan. Zijn eigen naam prijkt op de cover van drie romans, waarvan de tweede, Kissing England, in 2000 werd bekroond met de Bad Sex Award.

Thomas heeft overigens nooit officieel bekendgemaakt dat hij de auteur is van onder andere IJstweeling. Op zijn Twitteraccount retweette de auteur wel opvallend vaak lovende woorden over dit boek. Van IJstweeling werden alleen al in Nederland en Vlaanderen meer dan 60.000 exemplaren verkocht.

What's new? (nieuws, 2018)

Waar blijft toch die strengere redacteur?



U heeft het wellicht nog niet gemerkt, maar de Spannende Boeken Weken zijn al een dag of zes gaande. De officiële aftrap werd vorige week gegeven op Landgoed Boekesteyn waar Willem Asman zijn eerste Gouden Strop in ontvangst mocht nemen. Daar is het feestmateriaal inmiddels opgeruimd. Wat achterbleef is een rapport waarin de jury van de Gouden Strop kritische noten kraakte over de begeleiding van thrillerschrijvers. En dat was niet voor de eerste keer.

De jury was het opgevallen dat een groot aantal auteurs hun boeken vulde met veel perspectiefwisselingen. 'Toegepast door een vaardige auteur geven die een verhaal veel vaart en extra spanning', meldt het rapport. 'Maar het schakelen tussen verschillende figuren kan ook een averechts effect hebben: je raakt als lezer de draad kwijt.' De jury zag daarvan verschillende voorbeelden. In hun hang naar spektakel vlogen sommige schrijvers met hun perspectiefwisselingen gierend uit de bocht.

De jury pleitte voor strengere redacteuren bij uitgeverijen die een scherp oog hebben voor de verhaallijn en de clichés, storende foutjes en inhoudelijke inconsequenties uit de tekst halen. Er waren onder de inzendingen bovendien nogal wat boeken waarvan de vaart in het verhaal te lijden had onder eindeloze uitweidingen. 'Als er dan toch iemand dood moet in het verhaal, breng dan in ieder geval je darlings om zeep', aldus de jury.

Het is niet voor het eerst dat een jury van de Gouden Strop zich zo kritisch uitlaat over de ingezonden boeken. Zo riep de jury in 2014 de uitgeverijen op 'om hun auteurs met alle mogelijke middelen bij te staan en boeken in samenspraak streng en zorgvuldig te redigeren'. Er waren dat jaar veel boeken met 'Vijftig Tinten'-accenten. De stoute seks vloog de juryleden om de oren. Veel inzendingen hadden naar het oordeel van de jury wat lang nodig om op stoom te komen, sommige zelfs 100 pagina's, voordat er iets spannends gebeurde.'

In 2013 constateerde de jury dat bijna elk boek wel 'vlekjes' had: personages die nauwelijks uitgediept werden, een complot of samenloop van omstandigheden die niet echt klopt. 'Een tip die de jury aan de schrijvers zou willen geven: perfectioneer de kunst van het weglaten, ter verbetering van het eindresultaat.' Wat ook opviel was de opkomst van de prologitis.

Voorzitter Rik van de Westelaken sprak in 2012 ook vermanende woorden: een aantal van de 98 ingezonden boeken kampte met - let op de spelfout - 'rommelige plots, ongeloofwaardige personages, saaie uitwijdingen en bakken vol clichés'. Ook hier werd vastgesteld dat een goede eindredactie ontbrak.

Ook juryvoorzitter Koos Postema verzuchtte in 2010 dat redacteuren wel wat eerder en strenger hadden kunnen ingrijpen. Want zijn jury zag te veel Nicci French-  of Saskia Noort-klonen, met als thema 'vrouw valt op verkeerde man'. Ook waren veel boeken veel te lang. 'Waarom toch dat streven om thrillers tot meer dan driehonderd pagina's op te rekken?

Een te groot deel van de inzendingen doet vermoeden dat de basiscriteria (spannend én goed geschreven) geenszins als vanzelfsprekend worden beschouwd, aldus het vileine statement dat juryvoorzitter Clairy Polak in 2007 in een volle zaal van de Melkweg deed. Uiteraard werd ook hier de oproep gedaan om auteurs kritischer '- of liefdevoller, wat in dit geval hetzelfde zou zijn geweest' - te begeleiden. 'Dat zou voorkomen dat jury's struikelen over uitglijders als 'Haar rug was doorzeefd met kogelgaten.'

Van de 56 door de uitgevers opgestuurde boeken waren er zes titels waarvoor geen enkel lid van de jury van 2006 ook maar het minste enthousiasme kon opbrengen, staat in het juryrapport. Dodelijk is de volgende uitspraak: 'Waarschijnlijk putten auteurs die in de serieuze media worden genegeerd, moed uit de opbouwende kritiek in bladen die het belang van de boekenbranche behartigen, nog afgezien van de bewondering die ze oogsten in de familie- en vriendenkring.'

Kritiek op de thrillers die worden ingezonden voor de Gouden Strop is van alle tijden. Je zou de jury van volgend jaar gunnen dat die een vrolijkmakend rapport kan schrijven vol loftuitingen en zonder reprimandes naar schrijvers en uitgevers. Maar dan moeten die laatste wel meewerken.      

Blauwe lucht (nieuws, 2018)

E-bookauteur verkoopt binnen een jaar miljoen thrillers

De Ierse schrijfster Patricia Gibney heeft binnen het tijdsbestek van twaalf maanden meer dan een miljoen exemplaren verkocht van haar thrillers, zo heeft haar uitgever Bookouture gemeld. Het gaat om delen van haar serie psychologische thrillers rond speurder Lottie Parker.

Gibneys debuut The Missing Ones verscheen in maart 2017. Daarvan zijn sindsdien 650.000 e-books verkocht. Ook de delen The Stolen Girls, The Lost Child en No Safe Place deden het goed. Uitgeverij Bookouture sloot een contract met Gibney voor het leveren van nog eens drie thrillers.

Het e-booksucces heeft inmiddels geleid tot een deal met uitgeverij Sphere die de boeken in print op de markt wil brengen. Van The Missing Ones zijn 15.000 paperbacks verkocht en van The Stolen Girls 7.000 boeken.

Patricia Gibney heeft laten weten dat het schrijven haar hielp bij de verwerking van de dood van haar echtgenoot. Haar doel is nu 'gewoon doorgaan met schrijven.' Op 31 mei, de negende sterfdag van haar man Aidan, hoorde ze dat ze de mijlpaal van een miljoen verkochte boeken had gehaald. 'Ik keek naar de blauwe lucht en ik wist dat hij naar mij zat te glimlachen. Toen Aidan stierf brak voor mij een uitzonderlijk donkere periode aan. Maar met de steun van onze drie kinderen en door het schrijven creëerde ik een nieuwe wereld waarin Lottie Parker de hoofdrol speelt.'

Bron: The Bookseller

Enter over het spoor (nieuws, 2018)

Van links naar rechts: Schaduwprijsjuryvoorzitter Peter Römer, Eva Keuris, Willem Asman en Anniko van Santen, voorzitter van de Gouden Stropjury (foto: Roy Beusker)

Eindelijk prijs voor Willem Asman

Willem Asman heeft dit jaar de Gouden Strop gewonnen met zijn boek Enter, het eerste deel uit de Rebound-trilogie. Dankzij de nieuwe sponsor BookSpot ontving hij vanmiddag op landgoed Boekesteyn in 's Graveland een cheque ter waarde van 20.000 euro uit handen van juryvoorzitter Anniko van Santen. Goed nieuws was er ook voor Eva Keuris, zij won de Schaduwprijs (2.000 euro) voor haar thrillerdebuut Over het spoor. 

Communicatie-adviseur Willem Asman (1959) is geen onbekende in het thrillerprijzencircus. Hij werd ooit genomineerd voor zowel de Gouden Strop als de inmiddels ter ziele gegane Diamanten Kogel. Even werd gedacht dat Asman zijn tekstverwerker aan de wilgen had gehangen, want zijn laatste boek voor zijn prijswinnende thriller dateert alweer van 2010. Maar ineens was daar de aankondiging van de Rebound-trilogie bij uitgeverij Ambo|Anthos. In april 2017 kwam Enter uit, een half jaar later lag Error in de winkel. En Asmans uitverkiezing komt op een wel heel fraai moment: het afsluitende deel van zijn drieluik, Exit, staat op het punt van verschijnen.

Rebound is een schimmige organisatie die iedereen aan een nieuwe identiteit kan helpen. Als de portemonnee maar getrokken wordt. In het eerste deel is de hoofdpersoon Tyler, een vrouw die jaren geleden tegen haar man getuigde en nu onder een nieuwe naam met dochter Charlie in Amsterdam een woning heeft betrokken. Conform de regels van het getuigenbeschermingsprogramma weet niemand over haar vorige leven, haar dochter evenmin.

Als Charlie haar moeders kluis opent, ontdekt ze dat haar vader nog leeft en ze besluit hem te zoeken. Ze maakt een afspraak met iemand die informatie voor haar heeft, maar wanneer ze op de afgesproken plek aankomt wordt ze in een busje getrokken. Op datzelfde moment wordt in Miami een brute aanslag gepleegd. Zodra Tyler hoort van haar dochters ontvoering en de aanslag probeert ze haar contactpersoon bij het getuigenbeschermingsprogramma te bereiken. De reactie die ze krijgt laat haar achter met nog meer vragen: haar zaak is er niet bekend. Moet ze dan zelfs betwijfelen dat ze ooit in dat programma zat? En wie heeft haar dochter?

In het juryrapport valt te lezen dat Asman een web weeft van plotlijnen. 'Asman schrijft in een tempo dat je naar adem laat happen, maar in een stijl en opzet die het bijna onmogelijk maken het boek aan de kant te leggen. Dit doet hij ook met een vleugje verfijnde humor. Trefzeker weet Asman in enkele rake zinnen uitgebalanceerde karakters te schetsen en sferen op te roepen. De eenzaamheid van de hoofdpersoon is ronduit beklemmend.'

In een interview met De Spanningsblog zei Asman dat je zijn boeken kunt herkennen aan het gebruik van de conventies en clichés van het genre, 'maar dan net even anders dan je verwacht. En aan het feit dat mijn boeken een co-productie zijn: ik realiseer me steeds beter dat ik enige inspanning van de lezer vraag.' Als hij begint met schrijven, 'rotzooit-ie maar wat an', om in de geest van Karel Appel te spreken. 'Tijdens het herschrijven betaal ik de tol voor die grenzeloosheid. Dan wordt schrijven voor mij duwen, breken, vechten, letterlijk – een voortdurende strijd tussen mezelf meer of juist minder serieus nemen.'

De Gouden Strop bestaat 32 jaar en heet sinds dit jaar de BookSpot Gouden Strop. Oorspronkelijk is deze prijs genoemd naar het gelijknamige boek van Joop van den Broek. Naast Enter waren nog vier andere titels genomineerd: Akte van berouw van Chris Houtman (Karakter), Bling Bling 2. De Zaventemmers van Jan Van der Cruysse (Manteau), Broertje van Michael Berg (The House of Books) en Over het spoor van Eva Keuris (Prometheus). De auteurs van deze boeken ontvangen ieder duizend euro.

Ommezwaaien

Eva Keuris (foto: Friso Keuris)

De rekenaars onder de lezers zullen al hebben vastgesteld dat Eva Keuris na de uitreiking met drieduizend euro huiswaarts keerde. In haar boek Over het spoor staan drie pubers centraal. Ingmar, Remi en Julian worden in de zomer van 2008 opgepakt en veroordeeld voor de moord op de tienjarige Jordi de Wit. Zijn levenloze lichaam werd aangetroffen in het riet van hun vijver in een natuurgebied tussen Hilversum en Bussum. Na hun gevangenisstraf besluit ghostwriter Stella Lammers het relaas van rijkeluiszoon Ingmar op te tekenen. Deze ziet er een kans op rehabilitatie in.

Zonder overbodige tierelantijnen vertelt debutante Eva Keuris in Over het spoor het verhaal in de ik-vorm. Geen gesmijt met emoties, zoals in literaire thrillers te doen gebruikelijk is, aldus de recensie op De Spanningsblog. 'Aan de soepel lopende dialogen kun je aflezen dat ze voldoende ervaring heeft opgedaan als schrijver voor soaps, dramaseries en speelfilms. Over het spoor leest bijkans als een journalistiek verslag, met een reeks onverwachte ommezwaaien in de finale. Dit smaakt naar meer.'

De jury van de Schaduwprijs was vol lof over Keuris' boek. Het juryrapport meldt dat Over het spoor geschreven is in een stijlvast en meeslepend proza, waarin op vakkundige wijze de spanning wordt opgebouwd die de lezer tot het laatst in zijn greep houdt. 'Ook is de psychologie van de karakters fraai getekend en houdt de schrijver de lezer voortdurend op het puntje van z'n stoel.'

De andere twee genomineerde titels waren Een nieuw begin van Angelique Haak (De Crime Compagnie) en King Coke van Dannis Kramers (Xander). Vorig jaar won Bling Bling. Diamantroof van Jan Van der Cruysse.

Met de uitreiking van de Gouden Strop en de Schaduwprijs is de officiële aftrap gegeven voor de Spannende Boeken Weken. Oud-politicus en thrillerauteur Boris O. Dittrich heeft het Geschenkboek Barst geschreven dat gedurende die weken (tot en met 24 juni) door de boekhandel aan haar klanten cadeau wordt gedaan bij besteding van € 12,50 aan Nederlandstalige boeken.

Wordt verwacht 441 (nieuws, 2018)

Het bedje is leeg

Eerder publiceerde ze al een kinderboek, waarna een YA-roman volgde. Nu waagt Bernice Berkleef zich aan een thriller voor volwassenen. En wat voor een, als we uitgeverij The House of Books moeten geloven. Haar debuut in het spannende genre is 'de zomerthriller van 2018'. Cody ligt half juli in de winkel.

Berkleefs boek had ook de titel Jelka kunnen hebben, want dat is de hoofdpersoon van het verhaal. Cody is de naam van haar zoontje.

Moeder Jelka schrikt zich bijkans dood als het bedje waar haar zoontje Cody hoort te liggen leeg is. Ze raakt vervolgens helemaal in paniek als ze van de politie hoort dat haar partner Oscar zich op die bloed­hete dag op het bureau gemeld heeft met in de de Maxi-Cosi hun zoontje Cody. Over de toedracht mogen ze haar niks vertellen.

Jelka probeert te bevatten wat er is gebeurd. Terwijl Oscar wordt vastgehouden op het bureau gaat ze op zoek naar antwoorden. Maar hoe langer het duurt, hoe meer vragen ze heeft. Kan ze haar man nog vertrouwen? Of wil iemand anders hen iets aandoen? En waarom?

Bernice Berkleef is geboren en getogen in Amstelveen, moeder van twee kinderen, getrouwd en heeft naar eigen zeggen 'duizenden leeskilometers' gemaakt. Ze is freelance journaliste en publiceerde in 2013 haar YA-roman Flame. Bij de presentatie van dat boek zei toenmalig burgemeester Jan van Zanen van Amstelveen dat we hier wel 'misschien met een Nederlandse J.K. Rowling' te maken hebben. Met het jeugdboek Kim Dakerveld, de Missie werd Berkleef genomineerd voor de Zoute Zoen, de Vlaamse prijs voor kinderliteratuur.

Boris O. Dittrich - Barst (2018)

De schrijver van W.O.L.F. en Halszaak kan veel beter



(Door Peter Kuijt)

Waar zijn de tijden gebleven dat een geschenkboekje voor de Spannende Boekenmaand (of -weken) in een oplage van meer dan 800.000 exemplaren werd gedrukt? Daarvoor moeten we terug naar het begin van dit decennium toen de cadeaunovelles van Esther Verhoef, Charles den Tex en Monaldi & Sorti in huizenhoge stapels werden aangeleverd.

Sindsdien zette het verval in oplagedalingen in. Dit jaar zijn er 'slechts' 338.000 exemplaren van Barst van oud-Kamerlid Boris O. Dittrich gedrukt. 'Een mooie oplage', aldus de Stichting CPNB in een persbericht. Het boekje wordt in de periode van 6 tot en met 24 juni gegeven aan klanten die in een boekwinkel voor ten minste € 12,50 aan Nederlandstalige boeken aanschaffen.

Voor wie niet op de hoogte was van het feit dat de D66-coryfee ook spannende boeken kan schrijven: dat kan hij. Hij debuteerde niet onverdienstelijk in 2011 met Moord en brand, kwam twee jaar later met De waarheid liegen en werd daarna alleen maar beter. Zijn W.O.L.F. (2016) werd bekroond met vijf zeldzame sterren in de VN Detective & Thriller Gids. Afgelopen najaar publiceerde hij zijn vierde thriller Halszaak. Een op topsnelheid geschreven thriller over de zoektocht naar de identiteit van een dakloze die na een nekklembehandeling door agenten in een coma was geraakt.

Volgens de Stichting CPNB wordt Dittrich geroemd om zijn beeldende beschrijvingen en gelaagde personages. 'In verrassende plots verbindt hij actuele thema's met spannende psychologische inzichten', zegt de boekpromotor.

In zijn geschenkboekje Barst keert rechercheur Maya Oliphant terug. Haar leerde de lezer kennen in de thriller Halszaak, waarin ze zegenrijk werk verrichtte. Ook maakte de lezer kennis met Maya's vrouw Inger, die kordaat optreden in haar genen heeft zitten.

Geen spoor van Inger in Barst, Maya moet een moordzaak nu samen met collega Bulut oplossen. In het Vondelpark wordt het lichaam van een jongeman gevonden. Zijn schedel is ingeslagen. Maya moet onderzoeken wie de man is en wat hij 's nachts in het park uitspookte. Tegelijkertijd is (bijna) heel Nederland in de ban van een RTL-talentenjacht. Zangeres Lilian Lely maakt grote kans te winnen, zeker nu ze in de media te kennen heeft gegeven dat haar moeder aan kanker lijdt en niet lang meer heeft.

Je hebt Barst uit voor je er erg in hebt. Het is vlotjes geschreven, dat wel, en Dittrich kan heerlijk vilein uithalen naar die verrekte zangwedstrijden van 'de commerciëlen'. Maar daarmee heb je het wel gehad. De plot is uitermate dun, verre van verrassend en een geoefend lezer ziet al snel wie de kwaaie pier in dit verhaal is. Dittrich is iemand voor de lange afstand, daarin kan hij excelleren. Een sprintje trekken in 96 pagina's is niet zijn ding.
 

Mooie schets ook (nieuws, 2018)

VN-scherprechters kiezen De nachtploeg als beste thriller



De nachtploeg van Michael Connelly is verkozen tot Thriller van het jaar door de redactie van het magazine Vrij Nederland. Acht thrillers kregen van het recensentenkorps de maximale score van vijf sterren.

Dit jaar zit niet één vrouwelijke auteur bij de schrijvers die de beste thrillers zouden hebben geschreven. 'Een tikje pijnlijk', noemt Vrij Nederland dat. Wat wel opvalt is dat veel boeken over vrouwen gaan, stoere dan wel intrigerende of gevaarlijke vrouwen.

Een erfenis van spionnen van John le Carré wordt door VN overladen met complimenten. De schrijver laat volgens de recensenten geraffineerd zien hoe met de jaren de waarden onder de geheim agenten zijn veranderd. 'Een ouderwets spionageverhaal dat tegelijkertijd is doordrongen van een hedendaagse blik op de hoogmoed van de geheime dienst.'

De vrouw in de spiegel van Dennis Lehane bestaat volgens de critici uit twee delen: een psychologische thriller en een ingenieuze actiethriller. 'Lehane snapt wat angst is.'

Tod Goldberg schrijft in Gangsterstaat opnieuw over maffiamoordenaar Sal Cupertine. 'Daarbij werkt hij geloofwaardig uit hoe een gebeurtenis als 9/11 criminele organisaties kan helpen hun greep op de bovenwereld te verstevigen.'

.De VN'ers vonden Marionet van Daniel Cole nog fijner dan diens voorganger Ragdoll. 'We treffen wederom een seriemoordenaar met een voorkeur voor bizar spektakel, en achter het hoge tempo van de vertelling en de theatrale gruwelijkheden gaat een visie op hedendaags terrorisme schuil.'

Anders Roslund schreef met Drie uur 'een huiveringwekkend en origineel verhaal over opeengepakte mensen die de dood vinden en daarna lijk voor lijk worden afgevoerd'. Een actuele thriller, aldus de recensenten.

Schitterende dieren van Lawrence Osborne speelt zich af in Griekenland. De schrijver gaat zich te buiten aan sfeerbeschrijvingen van een eilandje daar 'en die gaan onder je huid zitten als er een moord wordt gepleegd'. Vol lof zijn de critici. 'Wat een dreiging, wat een sluier van misvattingen en wat een verweving van daders en slachtoffers.'

De belofte van Friedrich Dürrenmatt verdient volgens VN sowieso de prijs voor het beste na zestig jaar vertaalde boek. Het verhaal over het onderzoek naar een kindermoordenaar door een getergde speurder is in feite 'een prachtige beschouwing over fictie en waarheid'.

Het winnende boek, De nachtploeg van Michael Connelly, is een standalone met een nieuw personage: een jonge vrouw probeert zich te bewijzen als detective bij de politie van Los Angeles.  Renée Ballard, een veelbelovende detective bij de LAPD, had de moed een van haar superieuren aan te klagen voor seksuele intimidatie. Nu draait ze voor straf de nachtdiensten in Hollywood, waarbij ze steeds alleen maar het begin van een zaak meemaakt, die ze ’s ochtends tot haar frustratie over moet dragen aan haar overdag werkende collega’s. Maar op een nacht wordt ze geconfronteerd met twee zaken die ze niet kan en wil loslaten.

De hoofdpersoon lijkt geïnspireerd lijkt door #MeToo. 'Dat doet Connelly goed', aldus VN. 'Ballard is volstrekt geloofwaardig, goed uitgewerkt en iemand van wie je gaat houden. Mooie schets ook van de politie in Los Angeles: Connelly vervlecht zijn minutieuze documentatie fijntjes met het verhaal en plaatst het ook nog eens stevig in de wereld waarin we nu leven.'

Eerder auteurs die met hun boek het predicaat VN-Thriller van het Jaar verdienden zijn Graeme Macrae Burnet (Zijn bloedige plan, 2017), Nick Pizzolatto (Galveston, 2016), Paula Hawkins (Het meisje in de trein, 2015), Robert Harris (De officier, 2014) en John Le Carré (Een broze waarheid, 2013).

Bron: VN.nl

Alle facetten (nieuws, 2018)

Schrijfster Marelle Boersma start ThrillerAcademie

Vandaag - aan de vooravond van de Spannende Boeken Weken - wordt een nieuw initiatief toegevoegd aan het forse aantal schrijftrainingen en thrillerworkshops dat de afgelopen als paddenstoelen uit de grond sprong. Het gaat om een heuse schrijfschool, die luistert naar de tamelijk onbescheiden naam ThrillerAcademie.

Initiatiefnemers zijn de schrijfsters Antoinette Kalkman en Marelle Boersma. Zij hebben hun krachten gebundeld om - zoals ze zelf zeggen - om thrillerschrijvend Nederland de mooie weg naar een schrijverscarrière te wijzen. 'De ThrillerAcademie biedt meer dan alleen schrijftrainingen, ze leidt schrijvers op in alle facetten van het auteurschap.'

Antoinette Kalkman is marketeer van oorsprong. Volgens het persbericht van de ThrillerAcademie heeft ze diverse bedrijven opgezet en groot gemaakt. 'Antoinette weet hoe ze een 'merk' in de markt moet zetten, dus de onderdelen boekmarketing en de personal branding voor auteurs zijn bij haar in goede handen.'

Marelle Boersma is auteur van inmiddels ruim tien thrillers waarvan enkele het behoorlijk goed deden. Zo zijn van haar thriller Vals Alarm meer dan 100.000 exemplaren verkocht. Na dertig jaar onderwijservaring aan de Wageningen Universiteit is Boersma in 2009 begonnen met het geven van schrijftrainingen. Haar missie is de schrijftechniek vooral toepasbaar te maken. Ze geeft daartoe trainingen in binnen- en buitenland.

'Een miljoen mensen in Nederland zijn bezig met het schrijven van een boek', melden Boersma en Kalkman. 'Soms als hobby, maar vaak ligt de ambitie hoger. Het is een droom van velen om schrijver te worden en een eigen boek in de boekhandel te zien liggen. Die droom kan uitkomen, maar er is meer nodig dan een goed verhaal en het aanleren van schrijftechniek.' Volgens de twee biedt het huidige schrijfonderwijs in Nederland nog niet alle handvatten om een succesvol schrijver te worden. Daar hopen ze met de ThrillerAcademie verschil in te gaan maken.

Marelle Boersma (l) en Antoinette Kalkman

Bij de ThrillerAcademie ligt de focus - zoals de naam al aangeeft - op het spannende boek. Naast begeleiding in het schrijftraject en training in de toepasbaarheid van schrijftechniek vormen boekmarketing en auteursbranding een essentieel onderdeel van het lesmateriaal, stellen de twee.  'Een uitgever, de boekhandel én de lezer zijn onmisbare elementen in de totstandkoming van de schrijversdroom, maar de auteur is de belangrijkste schakel in het succes van het verhaal. Een boek verkoopt niet vanzelf, het is de auteur die als een ondernemer het boek in de markt zet en de ThrillerAcademie leert de schrijver de meest effectieve manier.'

De twee initiatiefnemers geven niet aan wat een 'opleiding' aan de ThrillerAcademie moet gaan kosten. Ook hun website is daar niet duidelijk over.

Bill Clinton & James Patterson - President vermist (2018)

Het land in brand, de president is foetsie

(Door Peter Kuijt)


Ze slaan regelmatig een balletje, maar nu zijn ze ook gebroederlijk achter het toetsenbord gekropen. Bill Clinton en bestsellerfabrikant James Patterson schreven een voortrazende thriller over een Amerikaanse president die vermist raakt.

James Patterson produceert aan de lopende band kaskrakers. De 71-jarige Amerikaan is de bestverdienende thrillerauteur ter wereld. Tientallen titels schreef hij samen met anderen. Uit onderzoek blijkt dat Patterson voor het merendeel de verhaallijn voor de boeken bedenkt en het echte ploeteren achter de tekstverwerker aan de coauteur overlaat. Toch staat doorgaans Pattersons naam groot op de cover en die van zijn collega klein ergens onderaan.

Zulks gaat niet op voor President vermist. Die schreef Patterson dan ook met leeftijdgenoot Bill Clinton, van 1993 tot 2001 president van de Verenigde Staten. Patterson moet dulden dat Clintons naam even groot en zelfse boven die van hem staat afgedrukt. De schrijver zal dat niet erg vinden, de twee zijn vrienden sinds ze elkaar tien jaar geleden ontmoetten op een golfbaan.

President vermist is het fictiedebuut van Clinton. In het voorwoord dankt hij echtgenote Hillary, die hem aanspoorde het verhaal toch vooral realistisch te houden. Hij had dus kunnen volstaan met te schrijven over een president die zich op onbetamelijke wijze onderhoudt met een stagiaire of een staatshoofd dat regeert per Tweet, Mexicanen ‘verkrachters’ noemt en dagelijks twaalf Cola Lights drinkt.

Niets van dat al. President Jonathan Lincoln Duncan is een man die je vrijwel onmiddellijk in de armen sluit. Hij vocht mee in Desert Storm, werd gewaterboard door Irakese ondervragers, verloor nog geen jaar geleden zijn vrouw aan kanker en lijdt aan een bloedziekte. Bovendien moet Duncan verschijnen voor een onderzoekscommissie over een vermeende deal met ’s werelds meest gezochte terrorist. En hij ‘walgt’ ervan, maar besluit wel twee militieleiders met een drone te doden, wetende dat het duo hun kinderen gebruikt als menselijk schild. Uitgerekend deze opperbevelhebber verdwijnt van de radar als er een grootscheepse aanval op de VS wordt ingezet.

Meer onthullen zou onfatsoenlijk zijn. Wel kan gemeld worden dat President vermist een van de meest onderhoudende thrillers van 2018 is. Het steekt geraffineerd in elkaar, met plotwendingen en cliffhangers op het juiste moment, veel actie en een verrassende finale. Hier laat Patterson zich gelden. Bijna zeker van Clintons hand zijn de beschrijvingen in de Oval Office, de Situation Room en andere plekken waar de macht zetelt en hier en daar een stichtelijk woord over vrijheid en de Amerikaanse Droom. Een must voor geïnteresseerden in de Amerikaanse politiek. Het is dat de filmrechten al verkocht zijn, anders zou dit een uitgelezen project zijn voor Netflix’ nieuwe medewerker Barack Obama.

Bill Clinton en James Patterson – President vermist. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 480 pag.

Kippendrift (column, 2018)

Gemiste kans

(Door Peter Kuijt)

Je kunt er de klok op gelijk zetten: elk jaar, in de begindagen van juni, worden de redacties van tijdschriften, kranten en andere media bevangen door een soort kippendrift. We moeten 'iets' met thrillers doen, is dan de niet weg te poetsen gedachte, want de Spannende Boeken Weken komen eraan.

De eerste publicaties rond het thema spannende boeken zijn reeds een feit en de komende dagen zal er nog een flink aantal volgen. Woensdag 6 juni komt de 39ste Detective & Thrillergids van Vrij Nederland op de markt, het spannendeboekenequivalent van AD's messcherpe Haringtest.

Inmiddels gesignaleerd: een artikel in Het Parool met zes getipte thrillers uit het buitenland. In de Volkskrant buigen Simone van der Vlugt, Gauke Andriesse, Tomas Ross, Charles den Tex en Saskia Noort ('Mijn heldinnen zijn vaak hetzelfde als ik, dat scheel research') zich over de Tien Geboden voor Thrillerschrijvers. En het AD laat zesentwintig mensen 'die het kunnen weten' aan het woord over de beste spannende boeken.

Over dat laatste stuk valt wel het een en ander op te merken. Ten eerste: het is een wel heel simpele formule. Bedenk een paar vragen, mail die naar een aantal hot shots, verzamel hun antwoorden, plak die onder elkaar en klaar is je artikel. Niks mis mee, ik heb het zelf vaak genoeg gedaan.

Dan de opgevoerde 'liefhebbers van het genre'. Er zitten de vertrouwde namen tussen: boekverkopers, schrijvers, prijswinnaars, oud-voorzitters van de Gouden Strop, de oprichter van de thrillersite Crimezone, thans baas van boekencommunity Hebban. Maar ook onverwachte 'suspects', zoals een oud-gevangenisdirecteur, een wijnslurper, een psychiater en een strafrechter en de misdaadverslaggever die al veertig jaar in het vak zit, je raadt het nooit: Peter R. de Vries. Iedereen heeft dus verstand van thrillers.

En wie kiezen ze als favoriet? Vijf van de zesentwintig kenners hebben een voorkeur voor een Nederlandse auteur. Deejay Jeroen van Inkel prijst Donald Nolet de hemel in, parlementair journaliste Dominique van der Heyde loopt weg met Anna Levander, oftewel haar ex Annet de Jong, oud-juryvoorzitter Inge Ipenburg gaat voor Gauke Andriesse, psychiater Bram Bakker beleeft plezier aan Arjen Lubach en crimereporter De Vries doet een goed woordje voor de thrillers van de verder volstrekt onbekende ex-rechercheur Kaje Dijkema.

De rest van de kenners zoekt het allemaal in het buitenland. Acht keer werden schrijvers uit de VS en Engeland bejubeld, twee ondervraagden kozen voor een Zweed, twee voor de Zuid-Afrikaan Deon Meyer, één voor een Fransman en één voor een Australiër.

Over smaak valt te twisten, is een gevleugelde uitspraak van AD-hoofdredacteur Hans Nijenhuis, de schrik van de oliebollenbakkers. En die uitdrukking kan niet genoeg ondersteuning krijgen. Hier mogen de voorliefdes van sommige ondervraagden bekritiseerd worden. Want voor degenen die de thriller van vaderlandse bodem een warm hart toedragen, was dit artikel een uitgelezen kans om daarvan kond te doen.

Maar juist degenen in wie je een pleitbezorger van de Nederlandse misdaadroman ziet, laten het in dit stuk afweten. Peter Römer bijvoorbeeld, voorzitter van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (en niet 'Nederlandse', foei AD!). Die kiest ijskoud voor De officier van Robert Harris als zijnde zijn favoriet. Stropwinnaar Bram Dehouck kijkt naar zijn zuiderburen en hemelt Fransman Pierre Lemaitre op. Rechercheur Simon de Waal, auteur van onder andere Oerhollandse policiers die hij met Appie Baantjer schreef, noemt The Boys from Brazil zijn 'oerthriller' en drievoudig Stroplaureaat Charles den Tex maakt zich er makkelijk van af door te zeggen dat hij geen favoriet heeft, maar wel door de boeken van Desmond Bagley is gaan schrijven.

Tja, zo wordt het natuurlijk nooit wat met 'onze' misdaadliteratuur. Kom op heren, u had best een leugentje voor bestwil kunnen poneren en voor 'eigen thriller eerst' kunnen kiezen. Er zijn zat Nederlandse titels die u zonder het schaamrood op de kaken had kunnen noemen. Wat te denken van Een keel van glas van Peter de Zwaan? Of Brains van Jacob Vis? De geur van regen van Lieneke Dijkzeul? Wondermans eindspel van Willem Asman?

Een gemiste kans. Die krijgt u geen tweede keer.

Valt er dan helemaal niets positiefs te melden over dit verhaal? Jawel. Schrijver Herman Koch moet het voor zijn stand natuurlijk hoog houden dat hij thrillers leest als hij behoefte heeft om niet te veel na te denken. Hij kijkt natuurlijk niet hoe goed het is geschreven, iets waar hij normaal wel op let. Maar dan stuit hij toch wel eens onverhoeds op een bijzondere thriller, 'een uitschieter in het genre met literaire kwaliteit'. 

Ze bestaan dus wel, thrillers waar je met geen mogelijkheid neerbuigend over kan spreken.

Karen Dionne - Dochter van het moeras (2018)

Papa de kinderontvoerder is ontsnapt

(Door Hans Knegtmans)


Helena Pelletier leidt een vredig bestaan in het dorpje Markham, Michigan. Getrouwd met de sympathieke Stephen, twee dochtertjes van vijf en drie jaar. Zij vult de gezinsinkomsten aan met zelfgemaakte potjes jam en gelei, die vooral bij toeristen in trek zijn. Dan hoort ze op de autoradio dat een gedetineerde, Jacob Holbrook, die levenslang uitzat voor kinderontvoering, verkrachting en moord, uit de nabije gevangenis is ontsnapt. Bij zijn uitbraak heeft hij twee bewakers gedood.

Helena schrikt zich wezenloos. Ze mag hem dan al zo'n 15 jaar niet gezien of gesproken hebben, Holbrook is haar vader en zijn ontsnapping heeft consequenties die ze niet kan negeren. Nu moet zij Stephen, die ze vele jaren geleden een fictieve jeugd heeft voorgelogen, de waarheid vertellen. En, belangrijker nog, voorkomen dat Holbrook wraak neemt voor haar aandeel in zijn arrestatie.

De schrijfster laveert tussen twee perioden. Min of meer chronologisch beschrijft ze Helena's jeugd, die je op zijn minst opmerkelijk kunt noemen. Haar moeder werd door de veel oudere Holbrook op klaarlichte dag van de straat geplukt, zogenaamd om zijn weggelopen hond te helpen zoeken. Wat zij ook van deze onderneming verwachtte, niet dat zij naar een afgelegen hut in een moeras zou worden gedeporteerd, om daar als werkslaaf en bedgenoot te dienen.

Toen Helena twaalf was, had zij genoeg gekregen van vaders egocentrisme en toenemende onredelijkheid, en haalde zij moeder over om met de sneeuwscooter van een toevallige passant naar de bewoonde wereld te vluchten.

De hoofdstukken in het heden werken toe naar de onvermijdelijke confrontatie tussen vader en dochter. Zelfs de lezer die het niet ontgaan is dat vaders verwerpelijke gedrag sporen heeft achtergelaten in het karakter van Helena, hoopt dat zij - psychologisch en fysiek - stand zal houden in dit duel.

Een debuutroman om trots op te zijn. Alleen: de oorspronkelijke titel The Marsh King's Daughter wordt hier uitgebracht als Dochter van het moeras. Dat slaat nergens op. In de boektekst heeft Jan en alleman het over de 'moeraskoning'. Bovendien laat het boek zich typeren als de studie van een vader-dochterrelatie. Het moeras is niet meer dan een decor.

Karen Dionne - Dochter van het moeras. Uitgeverij De Fontein, 487 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.