Henning Mankell - Kennedy's brein (2007)

Woede en compassie in 'Kennedy's brein'

(Door Peter Kuijt)

In 1985 zag de Zweedse misdaadauteur Henning Mankell, bij de westgrens van Zambia met Angola een jonge Afrikaanse man aan aids sterven. Dat was de eerste keer, maar niet de laatste. 'De herinnering aan zijn gezicht is de hele tijd dat ik dit boek plande en schreef levend geweest', schrijft Mankell in het nawoord van zijn jongste misdaadroman Kennedy's brein.

Hoewel de titel anders doet vermoeden is Kennedy's brein een 'Afrikaanse' roman van Mankell, die zoveel liefde koestert voor het continent. Inspecteur Kurt Wallander is in geen velden of wegen te bekennen. Hier is de hoofdrol weggelegd voor de Zweedse archeologe Louise Cantor. Zij leidt een opgraving in Griekenland, maar keert tussentijds terug naar Zweden omdat zij een lezing geacht wordt te houden over 'de zwarte kleur van klei'. Dat geeft haar de gelegenheid om haar zoon Henrik op te zoeken in Stockholm. Maar zij treft hem dood aan in zijn appartement. Zelfmoord, zeggen de instanties. Louise Cantor gelooft daar niets van.

Zoals een archeoloog uit scherven en fragmenten een ver verleden probeert te reconstrueren, zo gaat Louise te werk bij het in kaart brengen van het leven van haar zoon. Ze komt erachter dat ze Henrik eigenlijk helemaal niet goed kent. Haar zoon leidde een voor haar totaal verborgen leven. Met Aron, Henriks vader van wie Louise vervreemd is geraakt, reist ze de wereld rond om meer te weten te komen van haar zoon. Haar zoektocht brengt haar in Mozambique en in afgelegen oorden waar doodzieke aidspatiënten hun dagen liggen af te tellen. Als ze daartoe al in staat zijn. De ellende die Mankell beschrijft is tastbaar.

Het is de woede die hem dreef om Kennedy's brein te schrijven, meldt Mankell in zijn nawoord. Die woede spat de pagina's af: woede over het feit dat een heel continent aan zijn lot wordt overgelaten, woede over die Zuid-Afrikaanse blanken die de trein of de auto naar Maputo nemen op zoek naar 'zwarte poezen'. Verwoord in een bevlogen, magnifieke stijl: in simpele zinnen van peilloze diepten.

Maar Mankells woede heeft hem bij het schrijven ook dwarsgezeten. Te veel vragen zijn onbeantwoord gebleven. Hoe kwam Henrik aan zo veel geld? Wie zit er eigenlijk achter de moorden, niet alleen op hem maar ook op anderen? En de titel Kennedy's brein, verwijzend naar de verdwenen hersenen van de vermoorde president, lijkt er een beetje met de haren bijgesleept. Kennedy's brein maakt echter veel indruk, omdat het met compassie geschreven is.

Henning Mankell - Kennedy's brein. Uitgeverij De Geus, 377 pag.

Allan Folsom - Dag van de samenzwering (2007)

De verkeerde afslag

(Door Arno Ruitenbeek)

Dat gaat niet goed. Allan Folsom is in Dag van de samenzwering bijna afgedaald tot het niveau van zijn voorganger Ludlum. Bombast en gebrek aan geloofwaardigheid strijden om de eer.

Het begon prima, in 2001, met De dag na morgen. Een serie onthoofdingen, een schrijnende ontmoeting, Europese hoofdsteden als decor. Dag van bekentenis' en Dag van vergelding volgden. Het geloof in de Amerikaanse scenarioschrijver, cameraman en producer Folsom werd niet beschaamd. Hier stond iemand die een internationaal complot overtuigend over het voetlicht kon brengen.

Ergens onderweg naar deze vierde thriller moet Folsom de verkeerde afslag hebben genomen. Dat is bij aanvang van deze, opnieuw kloeke roman, nog niet te merken. De sfeer is goed, de dialogen zijn puntig en de personages, hoewel groot in aantal, aantrekkelijk.

Ex-rechercheur van de politie van Los Angeles John Barron heeft een nieuwe identiteit als tuinarchitect Nicholas Marten opgebouwd in Groot-Brittannië. Hij keert schielijk terug naar de VS, om zijn doodzieke jeugdvriendin Caroline Parsons bij te staan. Ze heeft net haar man, een vooraanstaand politicus, en haar zoontje verloren bij wat een vliegtuigongeluk zou zijn maar meer lijkt op een dubbele moord. De Parsons waren bevriend met de president, John Henry Harris. Vanaf het moment dat Harris wordt geïntroduceerd, heeft Folsom zichzelf niet meer in de hand.

De president wordt omringd door lieden die de politieke leiders van Frankrijk en Duitsland willen vermoorden vanwege hun kritische houding ten opzichte van de Amerikaanse Irak-interventie. Marten moet op de vlucht voor zijn oud-collega's en een heksenkring. Harris sluit zich bij hem aan. Ze belanden via via in Spanje, achterna gezeten door zo'n beetje alle opsporingsdiensten ter wereld. De ene na de andere dooie valt, maar 'onze' helden slaan zich er dapper door heen. En gij geleuft dat.

Allan Folsom - Dag van de samenzwering. Vertaling Joost van der Meer en William Oostendorp. Uitgeverij De Boekerij, 512 pag.

John Hart - De wet en de leugen (2007)

Met Harts thrillerdebuut is niets mis

(Door Arno Ruitenbeek)

Een advocaat die ontdekt het verkeerde beroep te hebben. Wiens zeer dominante vader een jaar spoorloos is, waarna uit onderzoek van diens lijk slechts de conclusie moord kan worden getrokken. Het zijn slechts enkele van de saillante details die John Harts De wet en de leugen tot een perfect thrillerdebuut maken.

De naam van Scott Turow valt onmiddellijk, zoals ook de vergelijking met diens hit Presumed innocent meteen wordt gemaakt. Voormalig strafpleiter John Hart zal daarmee moeten leren leven. Het zal hem zijn nachtrust wel niet kosten aan zijn losse schrijfstijl te merken, en het gemak waarmee hij in De wet en de leugen de lezer veelvuldig en professioneel op het verkeerde verdachte been zet.

Als het niet bij dit ene schot in de roos blijft, heeft 'de sectie' legal thrillers er een geduchte concurrent voor Ellis, Martini en Margolin bij. Normaal gesproken zou in dit rijtje toppers ook Lescroart moeten worden genoemd, maar na diens geslaagde uitstapje naar de private eye, in de vorm van De Hunt Club kondigde hij recentelijk aan om de rechtbank wat vaker voorbij te lopen in zijn romans.

Harts hoofdpersoon is de tobbende jurist Work Pickens. Kantoorgenoot van zijn vermiste en naar nu blijkt, vermoorde vader Ezra, die zo goed als zeker Works moeder heeft vermoord. Waar senior, telg uit een zeer arm gezin, miljoenen dollars vergaarde met zijn pleidooien, zint Work op manieren om zijn leven op geheel andere wijze zin en inhoud te geven. Dat is tegen het zere been van echtgenote en 'oud geld'-exponent Barbara.

Works zusje Jean is uit de psychiatrische inrichting teruggekomen met de bikkelharde pot Alex. Zijn enige pleziertje vormen de vrijpartijen met zijn jeugdliefde Vanessa. Allen hebben redenen te over om elkaar grondig te haten en naar het leven te staan. Politie en justitie pakken de zwakste schakel echter op voor de moord op Ezra: zijn zoon. Die zelfs bereid is achter de tralies te verdwijnen, als hij daarmee de echte moordenaar, zus Jean, kan helpen.

Het is verstandig om de aandacht geen moment te laten verslappen. Onder elke laag drijfzand zit een nieuwe laag verraderlijk moeras van menselijke tekortkomingen en slechte intenties.

John Hart - De wet en de leugen. Vertaling J.J. de Wit. Uitgeverij Luitingh. 382 pag.

Magdalen Nabb (1947-2007)

LEVENSLANG FAN VAN GEORGES SIMENON

De Britse misdaadschrijfster Magdalen Nabb, die detectiveromans schreef over de gezette en slordige Italiaanse rechercheur Guarnaccia, is overleden. Nabb stierf zaterdag 18 augustus aan een beroerte in de Italiaanse stad Florence, waar ze sinds 1975 woonde en werkte.

Nabb, die in 1947 werd geboren in het dorpje Chruch in het noordwesten van Engeland, publiceerde onlangs haar veertiende roman met als hoofdpersoon de van origine Siciliaanse inspecteur Marshal Salvatore Guarnaccia, getiteld 'Vita Nuova'. De boekenreeks is vertaald in veertien talen. Als levenslange fan van Georges Simenon begon ze naar eigen zeggen haar detectives te schrijven toen hij ermee ophield. Het karakter dat haar beroemd zou maken kwam in haar hoofd tot leven terwijl ze als pottenbakster werkte in een keramiekfabriekje in Montelupo Fiorentiono.

De wederzijdse bewondering tussen Nabb en Simenon kwam tot uiting in een correspondentie die doorging tot aan de dood van de Belg in 1989. Simenon was naar verluidt zo verzot op haar boeken, dat hij haar na elke episode een telegram stuurde met de vraag waar de volgende bleef. Elk eerste exemplaar ging dan ook steevast naar hem toe.

Naast detectives schreef Nabb ook dertien boeken voor kinderen. De opbrengsten van een aantal van die titels, zoals de 'Josie Smith'-serie en 'Het betoverde paard', komen ten goede aan een school voor Afghaanse vluchtelingen in Pakistan en een organisatie die werkende paarden, ezels en muilezels overal ter wereld helpt.

Michael Gruber - Duivelsritueel (2007)

Niets blijft ons bespaard

(Door Arno Ruitenbeek)

De Amerikaanse schrijver Michael Gruber zoekt het in de combinatie van mystiek, reli-fantasy en spanning. Met name dat laatste element komt in Duivelsritueel onvoldoende uit de verf.

Bij zijn onlangs in Nederland verschenen boek Nachtrituelen zag je het gevaar al aankomen. Het moordonderzoek van het door tal van tegenstellingen fris ogende rechercheursduo Cletis Barlow en Jimmy Paz moest in die thriller het onderspit delven tegen Afrikaanse tovenarij en pseudowetenschappelijk geneuzel over bezetenheid.

In Duivelsritueel weten we op de tweede bladzijde al waar we aan toe zijn: 'Bloed van Christus, genootschap van de Pleegzusters van het Bloed van Christus' (uit de Encyclopedia Catholica, tweede druk). Van de schrik bekomen, verheugen we ons kortstondig op het onderzoek naar een moord, waaraan Paz en agent Tito Morales werken. Een Sudanese leider van een doodseskader is uit het raam van een hotelkamer op de negende verdieping geduwd.

In de bewuste kamer zit Emmylou Dideroff. Deze, overduidelijk door God of een van zijn 'stand-ins' bevangen dame, legt een schriftelijke bekentenis af, waarin misdaden en misbruik elkaar afwisselen. Op verzoek van Paz schrijft ze alles op, vanaf haar vroegste jeugd. Niets blijft ons bespaard, elk hoofdstuk opnieuw.

Tussen de bedrijven door krijgen we geschiedenisles, aan de hand van de belevenissen van leden van een Franse familie uit de negentiende eeuw. Een ontvoering van Dideroff, een schietpartij en de komst van een wapenhandelaar met zeer vieze handen redden Duivelsritueel niet meer. Doodzonde.

Michael Gruber - Duivelsritueel. Vertaling Hugo Kuipers. Uitgeverij De Boekerij, 400 pag.

Edgar Allan Poe (nieuws, 2007)

'POE TOASTER' KOMT UIT DE KAST

Het mysterie dat de gemoederen van sommigen al jaren bezighoudt, is opgelost. Naar het schijnt. Elk jaar legde een geheel in het zwart geklede geheimzinnige figuur - met breedgerande hoed en sjaal - drie rozen en een fles cognac op het graf van schrijver Edgar Allan Poe (1809-1849)in het Amerikaanse Baltimore. Dat gebeurde altijd in de nacht van 19 januari, de geboortedag van Poe. De 92-jarige Sam Porpora, een voormalig advertentiemanager, is nu naar voren getreden met het verhaal dat hij op deze manier de schrijver, die om zijn mysterieuze verhalen 'de uitvinder van de detective' wordt genoemd, wilde eren.

Of Porpora de grote schrijver werkelijk aan de vergetelheid heeft ontrukt, wordt in kringen van kenners ernstig betwijfeld. Het verhaal van de mysterieuze grafbezoeker is wel de hele wereld rondgegaan. Hoogstwaarschijnlijk heeft Porpora's actie de begraafplaats waar Poe ligt, bij de Westminster Presbyterian Church, voor verder verval behoed.

Jeff Jerome, conservator van het Poe-huis en Poe-museum in Baltimore is overdonderd door de 'onthulling'. Jerome had graag gewild dat Porpora, sinds de jaren zestig historicus van de Westminster Presbyterian Church, het mysterie in stand had gehouden.

Ten tijde van Porpora's aanstelling had de kerk nog maar zestig leden, en was het kerkhof een hangplek voor zuipschuiten geworden. Er waren geld en publiciteit nodig om de boel op te knappen en die wist Porpora met zijn jaarlijkse stunt bijeen te krijgen. Hij zou later beweren dat er al sinds de honderdste geboortedag van Poe in 1949 ieder jaar drie rozen - één voor Poe, één voor zijn vrouw en één voor zijn schoonmoeder - en de cognac waar Poe van zou hebben gehouden, op het graf waren opgedoken.

De zwartgeklede man kreeg de bijnaam 'Poe Toaster' en zijn verschijning werd ieder jaar door nieuwsgierigen gadegeslagen, onder aanvoering van Jeff Jerome. Die laat zich niet ontmoedigen door het verklappen van het geheim. ,,Op 19 januari volgend jaar ben ik er weer bij'', aldus Jerome. ,,Net zoals ik er altijd ben. Of de Toaster komt opdagen of niet. Of anderen zich bij me voegen of niet. Ik ga ervan uit dat de uitspraken van Porpora helemaal niets aan de traditie zullen veranderen.''

Schrijvers spreken (column, 2007)

EEN STOOFPOT VAN GEWAPEND BETON

(Door Peter Kuijt)

Sommigen schrijven slechte boeken, anderen leveren een geniale roman af. Maar door de bank genomen zijn auteurs niet de minste gesprekspartners. De gelukkigen die eind augustus in Utrecht aan tafel mogen met Nicci French, zullen dat aan den lijve ervaren. Een smakelijke conversatie met Nicci Gerrard en Sean French is altijd mogelijk, hoe beroerd de omstandigheden soms ook zijn.

Enkele jaren geleden trof ik Nicci Gerrard, gevangen in een wit korset, onderuitgezakt op een sofa in een Amsterdams hotel aan. Kort daarvoor was ze in Engeland van een paard gevallen, waarbij ze een paar botten in haar rug brak. Af en toe oprecht kreunend wist ze toch vol vuur haar soloroman ‘De onderstroom’ te promoten. Een paar maanden later was er het gesprek met Sean French op een druilerig Londens terras. Terwijl regendruppels gestaag in de cappuccino vielen, raakte French maar niet uitgepraat over zíjn soloproject ‘Dit is het begin’, ontrouw zijn en vileine kritieken. ,,Ik zal slechte recensies dragen als een man...’’


Maar leuker zijn de confrontaties met beide auteurs tegelijk. Zeker als de twee vrolijk aan het kijven slaan. Als French bijvoorbeeld wil verklappen waarover de volgende thriller zal gaan. Gespeeld verontwaardigde blikken van Gerrard zijn dan het gevolg. ,,Hij is net als zijn vader. Als die naar een film is geweest die wij nog willen zien, verklapt hij aan tafel altijd hoe het afloopt.’’

Bladerend door de elektronische knipselmap met interviews komen opmerkelijke en vermakelijke ontmoetingen met schrijvers weer aan de oppervlakte in het, zoals Thomas Harris het omschreef, ‘geheugenpaleis’:

Hoe er eerst een Ierse stew van gewapend beton moest worden verorberd, voordat de Noord-Ierse Colin Bateman over zijn thrillers wilde praten. Hoe hij uren later en wat pints verder, bleek om de neus, met de auto door de katholieke wijk van Belfast reed, want men zag zo aan hem dat hij van protestantse komaf was.

Met Ian Rankin ’s avonds aangeschoten raken in zijn stamkroeg The Oxford Bar in Edinburgh en hem de volgende ochtend proberen een fatsoenlijk interview af te nemen.

Op audiëntie bij Patricia Cornwell in Richmond, Virginia. Omringd door een hofhouding aan knipmessende medewerkers nam ze dankbaar de Oud-Hollandse drop en de Edammer kaas in ontvangst en liet ze voelen hoe zwaar haar Breitling-horloge wel niet woog. Maar naar verluidt was ze ‘not amused’ met de later opgestuurde vertaling van het interview: het ging te veel over nachtmerries, dronkenschap, rijkdom en stalkers.

Mooie herinneringen aan Dean Koontz die een dag na het interview heel genereus zijn Mercedes met chauffeur beschikbaar stelde voor een ritje door Hollywood en Beverly Hills. Santa Monica Boulevard, Rodeo Drive, je kent dat wel (of niet…).

En dan was het nog lachen om de oneliners van Harlan Coben, gepeperde uitspraken noteren van Rinus Ferdinandusse en Tomas Ross (,,Wat is het grotere belang van de moord op Theo van Gogh?’’), een hamburger eten met Peter de Zwaan, de stille Mo Hayder aan het praten zien te krijgen en de spoorbaan van Appie Baantjer bewonderen. Er is de gedachte aan Lisa Scottoline die zo had geoefend op de Nederlandse g-klank dat ze je begroette met ‘Hallo, ik ben g-g-g-gescheiden’. En Esther Verhoef die, zoals altijd bezig met research, ook de naam van de interviewer had gegoogeld: ,,Ik kon niks over je vinden.’’ Simon de Waal die niet alleen zijn tafelgenoot maar ook de rest van het eetcafé in de gaten hield. Je bent rechercheur of je bent het niet. Ja, hij wist nog wie er vijf minuten geleden het toilet achter hem binnenging: een dame met opgestoken haar.

Schrijvers, het zijn net mensen. Ik moet nodig weer eens een interview doen.

Zie ook: www.ezzulia.nl

Een thriller in gedachten (nieuws, 2007)

IAN RANKIN: 'ROWLING ALS MISDAADAUTEUR'

De Schotse misdaadauteur Ian Rankin heeft tegenover The Guardian verklaard dat hij het verhaal heeft verzonnen dat J.K. Rowling bezig is aan een thriller. ,,Het was een grapje dat ik vertelde op het Edinburgh Book Festival. Bijna de hele zaal lachte erom.''

Rankin had eerder laten weten dat zijn vrouw Miranda de schrijfster van de Harry Potter-reeks in een café in Edinburgh had zien zitten. Volgens hem had Rowling een kladblok in haar hand 'en een thriller in gedachten'. Hij voegde er aan toe: ,,Het is fantastisch dat zij zowel het schrijven als cafés in Edinburgh niet links laat liggen.''

Rankin noemde het ironisch dat haar besluit om met thrillers te beginnen samenvalt met het laatste deel van zijn serie over inspecteur Rebus, een reeks die zíjn leven voor de afgelopen twintig jaar heeft bepaald. ,,Ik nam me voor om Rebus in die jaren echt ouder te laten worden. Hij was veertig in 1987 en dus wordt hij zestig in 2007. Dat is de leeftijd waarop politiemensen in Schotland veelal met pensioen gaan. Dus ik dacht: 'Rebus moet ook maar eens opstappen'.''

Rowling publiceerde in juli haar zevende en laatste deel uit de serie over de zwerkballende tovenaarsleerling: 'Harry Potter and the Deathly Hallows'. De reeks heeft haar een van de rijkste vrouwen van Groot-Brittannië gemaakt met een geschat vermogen van zo'n 750 miljoen euro. Ze is terughoudend met informatie over wat ze na de Potterreeks van plan is te gaan doen. Wel klaagde ze erover dat ze steevast wordt bestempeld als een kinderboekenschrijfster. Ze uitte de wens om ook eens fictie voor volwassenen te gaan schrijven. Op haar website schreef ze: ,,Ik kan er nu de tijd voor nemen. En het idee dat ik naar een café kan lopen met een kladblok onder mijn arm en kan zien waar het toe leidt, vind ik zalig.''

Volgens Rowlings woordvoerster geniet de schrijfster van een vakantie en zijn er nog steeds geen vastomlijnde plannen over het verdere verloop van haar schrijfcarrière.

(Bron: The Guardian)

Meeschrijvers (achtergrond, 2007)

DE SCHRIJVER IS EEN MERK GEWORDEN

Vuistdikke actiethrillers hebben niet alleen grote gouden letters op de kaft, er wordt ook goudgeld mee verdiend. Elke keer als James Patterson, de schrijver van de Alex Cross-thrillers, weer een nieuw manuscript heeft ingeleverd, worden er steevast 1,25 miljoen exemplaren van gedrukt. Nadat hij door uitgeverij Random House van Headline was weggekaapt, kraaide de eerste: ,,Een contract afsluiten met James Patterson is als het verkrijgen van eenmans-uitgeefindustrie.’’ Pattersons vermogen werd in 2005 geschat op negentien miljoen euro.

Een andere grote naam in het genre, Robert Ludlum, heeft wereldwijd 210 miljoen boeken verkocht en elke nieuwe titel verschijnt op de bestsellerlijst van The New York Times. Clive Cussler wist zeventig miljoen exemplaren van zijn Dirk Pitt-thrillers te slijten. Zijn boeken zijn snel en verslavend: lezers kunnen er geen genoeg van krijgen.

Het is geen wonder dat bij de productie van al die pageturners meer mensen zijn betrokken dan de eenzame schrijver die op zijn zolderkamertje zit te zwoegen. Meer en meer verlaten degenen die bestsellers produceren zich op een club auteurs die het meeste schrijfwerk verrichten.

De naam van de schrijver staat nog immer centimeters groot op de kaft, maar wat we kopen is het merk, niet de auteur. Van Robert Ludlum verschijnen meerdere boeken per jaar, terwijl hij al zes jaar dood is. Sinds zijn overlijden zijn er meer dan een dozijn thrillers onder zijn naam verschenen, alle geschreven ná zijn verscheiden. Maar de lezers schijnen er zich niet druk om te maken en blijven de dikke pillen kopen.

Samenwerking is al jaren gemeengoed in het schrijven van thrillers. Twintig jaar geleden schreef Patrick Larkin samen met Larry Bond zijn spionagethrillers. ,,Toen was het vrij ongebruikelijk om twee namen op de cover te hebben, daarom verscheen alleen die van Larry op het omslag. Maar we verdeelden de opbrengst netjes: ieder de helft.’’ Ook James Patterson doet het niet alleen. Onlangs gaf hij nog een interview samen met zijn co-auteur Michael Ledwidge.

Maar de manieren waarop er wordt samengewerkt verschillen tegenwoordig. Larkin zat voorheen met zijn sparringpartner een paar dagen lang op een plot te broeden. ,,We schreven een vrij gedetailleerde verhaallijn uit van een pagina of dertig, veertig met uitgewerkte karakters en actiescènes. Als dat af was, ging ik naar huis om te schrijven.’’ Larkin en zijn metgezel schreven beurtelings hele hoofdstukken en stuurden die elkaar toe. ,,Gelukkig kwam het fenomeen e-mail op en werd het uitwisselen van de tekst veel makkelijker.’’

Maxine Paetro, een van Pattersons medeschrijvers, vertelt hoe hun samenwerking is. ,,James komt met een idee voor een verhaal. Het stramien is zo’n dertig pagina’s lang. Hij stuurt het naar me toe en ik mag er zo’n twee maanden aan werken. Ik voeg er mijn ideeën aan toe en retourneer het manuscript. Soms zegt hij: 'Maxine, dit is fantastisch'. Soms ook reageert hij in de trant van: 'Zo vertel ik geen verhalen'.''

Patterson is befaamd vanwege zijn feilloze instinct voor wat wel aanslaat en wat niet. Wanneer Paetro de uiteindelijke verhaallijn ontvangt, werkt ze dat uit in een manuscript van zo’n vierhonderd pagina's. Dat komt dan weer in Pattersons handen. ,,En het is zíjn boek'', zegt Paetro. ,,Hij gaat er weer mee verder, hoewel hij meestal weinig veranderingen aanbrengt.''

Dit schrijven in een keurslijf mag wellicht beperkend overkomen, de co-auteurs beleven er plezier aan. Paetro: ,,Het is heel leuk. Het is minder eenzaam dan maandenlang schrijven met slechts de kat als gezelschap. Het is ook stimulerend om een reactie te krijgen van een meesterverhalenverteller.’’ Overigens moest Patterson eens komen opdraven in een tv-quiz, waar hij moest zeggen uit welke van zijn boeken voorgelezen passages kwamen. Hij ging de mist in, maar het deerde hem allemaal niet. Hier stond een man die honderd miljoen boeken verkocht aan lezers die er niet mee zitten dat hij niet zelf iedere zin heeft verzonnen.

Dit is het summum van commerciële fictie. Een beroemde naam op de kaft vertelt lezers niet dat de auteur elke woord zelf heeft geschreven, maar dat iemand hen garandeert dat zij het boek lezen dat ze verwachten. De verkoopcijfers laten zien dat de lezer dankbaar is voor het feit dat co-auteurs een paar keer per jaar zijn behoefte aan thrillers bevredigen.

(Bron: The Times, Alice Fordham)

Overeenkomsten (nieuws, 2007)

ROBERT HARRIS KOMT NU AL MET BLAIRS 'MEMOIRES'

Tony Blair die onlangs aangekondigd heeft zijn memoires te boekstaven, is nu al ingehaald door een andere auteur die het leven van de oud-premier van Engeland heeft beschreven. Een fictief portret van een recent teruggetreden Britse eerste minister die zijn rol in een omstreden oorlog in het Midden-Oosten middels een autobiografie gaat goedpraten, wordt volgende maand al gepubliceerd door bestsellerauteur Robert Harris.

Het boek van Harris, 'The Ghost' ('Geest' in Nederlandse vertaling) is geschreven als een feuilleton in vier delen van ieder 25.000 woorden. Er zijn reeds vertalingen in het Duits, Frans, Nederlands en Italiaans, die gelijktijdig op de markt worden gebracht - en net op tijd voor de conferentie van Blairs Labourpartij in Bournemouth in september.

De schrijver ontkende tegenover The Guardian dat de roman over de oud-premier Adam Lang - wiens politieke voorkeur niet wordt gespecificeerd - is gebaseerd op Tony Blair. Harris onderhield goede banden met Blair, totdat zij verschillende standpunten kregen over de oorlog in Irak. De schrijver gaf wel toe dat mensen geneigd zullen zijn om vergelijkingen te maken tussen Blair en Lang, met zijn ambitieuze echtgenote en haar passie voor cosmetica. 'Geest' beschrijft hoe de door negatieve peilingen geplaagde Lang op zijn Amerikaanse vakantieverblijf in Martha's Vinyard zich probeert te rehabiliteren door zijn levensverhaal aan een 'ghostwriter' te vertellen.

Volgens Harris zijn er ook sterke verschillen tussen Blair en Lang. ,,Het is niet een enorm vijandig portret'', zei Harris nadat bronnen in uitgeverskringen hadden verklaard dat de overeenkomsten juist groot zijn. 'Geest' wordt nu al zelfs vergeleken met 'Primary Colors', de roman van Joe Klein, waarin een vernietigend beeld wordt geschetst van toenmalig president Bill Clinton.

Harris kwam op het idee voor een verhaal over een politicus en een 'ghostwriter' nadat hij zijn thriller 'Enigma' twaalf jaar geleden had voltooid. ,,Maar ik kon er toen geen lopend verhaal van maken. Ik dacht toen, gek genoeg, dat ik een aardig verhaal over Engeland en de VS kon schrijven door te vertellen over vertrekkende Britse premiers die een fortuin krijgen aangeboden door Amerikaanse uitgevers.'' Tony Blair liet onlangs weten dat hij dezelfde topadvocaat had ingehuurd die destijds voor de memoires van Bill Clinton een deal sloot ter waarde van ruim zestien miljoen euro.

(Bron: The Guardian)

Havank (achtergrond, 2007)

De dartele doordenkers van Havank

Om een lange treinreis te overbruggen kocht Peter de Dreu als student een detective van Havank. Het was het begin van een uitgebreide verzameling. Uit de bijna zestig boeken over hoofdpersoon C.C.M. Carlier, ofwel de Schaduw, en zijn chef Bruno Silvère vergaarde hij (hoogst) merkwaardige uitspraken. Die zijn nu gebundeld in het boek Dartele Doordenkers van Havank.

De boeken van detectiveschrijver Havank (pseudoniem van Hans van der Kallen) waren ooit bestsellers in de reeks Zwarte Beertjes van uitgeverij A.W. Bruna. Nog altijd is er een trouwe schare liefhebbers.

Peter de Dreu (1939) uit het Zeeuwse Driewegen is een van de grootste. Vanaf het eerste boek dat hij aanschafte, Drie Dartele Doodgravers, was hij verkocht. 'Het trok me meteen, vanaf de eerste bladzijde. Eigenlijk door de ontzettend humoristische stijl en vaak paradoxale opmerkingen. Dat was voor mij de drijfveer door te gaan. Met name ook de analyses die Havank maakt van een zaak. Dat heb ik in mijn werk als bedrijfsadviseur ook vaak toegepast: een analyse maken over het functioneren van een organisatie.'

De eerste Havank, Het Mysterie van St. Eustache, verscheen in 1935. Tot aan zijn dood in 1964 produceerde Hans van der Kallen 29 afleveringen. Eerst met hoofdinspecteur Silvère van de Franse Sûreté Nationale in de hoofdrol, daarna nam de Schaduw (Charles Carlier) die positie over. Pieter Terpstra, die met Havank bevriend was geraakt, zette de reeks voort tot in 1985. Terpstra overleed in 2006.

De in 1904 in Leeuwarden geboren Van der Kallen - het enige boek dat in Nederland is gesitueerd, Circus Mikkenie, speelt zich er af - was voorbestemd om priester te worden. Hij haakte af, had verschillende baantjes, trok naar Frankrijk, woonde enkele jaren in Rome en werkte in de Tweede Wereldoorlog als oorlogscorrespondent. Hij was geen gemakkelijk mens, niet voor zichzelf, niet voor anderen. Huwelijksperikelen en fors drankgebruik speelden hem parten. Nochtans slaagde hij er via zijn boeken in - meer dan veertig miljoen verkochte exemplaren - een breed lezerspubliek aan zich te binden. Veel beeldspraak en veel woordspelingen waren belangrijke kenmerken. 'Merkwaardig, hoogst merkwaardig', werden gevleugelde, vaak aangehaalde woorden.

Peter de Dreu zegt dat de Schaduw in feite Havank zelf was. 'Klein en gezet. Hij had het Bourgondische leven sterk in zich. Er zitten heel veel autobiografische elementen in de boeken.'

Bomans

Na het lezen van Drie Dartele Doodgravers' kocht De Dreu alles wat van Havank was verschenen en dat is hij blijven doen, tot en met de heruitgave in 2004 van De Schaduw grijpt in. 'Er zijn zo'n 700 drukken verschenen. Die wil ik graag allemaal hebben. Ik denk dat ik nu op zo'n 90 procent zit. Ze worden niet meer uitgegeven, dus moet ik ze overal op boekenmarkten halen.' Het lastigste is om aan de oorlogsuitgaven te komen. 'Die werden gedrukt op slecht papier en ze zijn gewoon kapot gelezen.'

De oudste uitgave in zijn verzameling is Spookslot aan de Loire uit 1936. 'Ik moet nog een eerste druk hebben van Het Mysterie van St. Eustache.'

De Dreu is vooraanstaand lid van de Stichting Mateor, waarin circa 175 Havank-adepten verenigd zijn. 'Het frappante is dat de meeste leden ook lid zijn van het Bomans-genootschap. Die had dezelfde soort humor. De stichting geeft het blad Hoogst Merkwaardig uit, onderhoudt Havanks graf en organiseert jaarlijks rond zijn sterfdag (20 juni) een bijeenkomst.'

Het boek met hoogst merkwaardige uitspraken begon als artikel voor het blad van Stichting Mateor. De Dreu: 'Toen ik eraan begon, liep het zwaar uit de hand. Er bleken er zo verschrikkelijk veel te zijn dat ik dacht: daar moet ik wat meer mee. Ik ben alle boeken weer door gaan lezen en heb ongeveer 700 uitspraken verzameld.'

Ze zijn per boek en per thema gerangschikt. Onder meer over vrouwelijk schoon, politiek, autoriteiten en de geneugten des levens. 'Ik heb er een toelichting van mezelf bijgevoegd. Dat maakt het interessant. Anders is het een dooie verzameling kreten, een citatenboek waar niet doorheen te komen is. Het moet wel een toegankelijk boek zijn.'

Inmiddels heeft De Dreu zichzelf ook aan het schrijven van een detective gezet, samen met zijn vrouw. Misdaadjournalist Dick Dieleman en hond Boebel staan centraal. 'Of dat boek ooit uitkomt, weet ik niet. Het probleem is een beetje dat we niet gemeen genoeg zijn.'

Dartele Doordenkers van Havank. Uit het oeuvre van Havank en Terpstra.' Door Peter H. de Dreu. Uitgave: Beaumont Quality Publications. Te bestellen via www.beaumont.nu.

Bron: PZC, Rinus Antonisse

Gekrabbel (nieuws, 2007)

STEPHEN KING VOOR VANDAAL VERSLETEN

De Amerikaanse horrorauteur Stephen King is in het Australische Alice Springs aangezien voor een vandaal, toen hij een onaangekondigd bezoek bracht aan een boekwinkel. Volgens de omroep Australian Broadcasting Corporation hadden de medewerkers niet door dat het King was die zijn eigen boeken signeerde.

,,Als je iemand in een van je boeken ziet schrijven, word je wel even zenuwachtig'', zei Bev Ellis, de manager van de boekhandel. ,,Nadat hij was weggegaan renden we naar de boeken toe en zagen tot onze blijdschap zijn handtekening staan.''

Bev Ellis vond de bestsellerauteur van onder meer 'Carrie' en 'The Shining' even later terug in een nabijgelegen supermarkt. ,,Als we hadden geweten dat u zou komen, dan hadden we een taart voor u gebakken'', zei Ellis tegen de schrijver, die volgens haar 'erg aardig' reageerde.

King liet zijn signatuur achter in zes romans, waaronder zijn meest recente 'Lisey's Story'. De boeken gaan naar een lokale liefdadigheidsinstelling om te worden geveild. Eén gesigneerd boek werd verkocht aan een klant die op hetzelfde moment als King in de winkel was.

Volgens Ellis komen schrijvers wel vaker uit het niets in boekwinkels opduiken om te zien of hun boeken wel op de plank staan. ,,Als je ze niet op voorraad hebt, komen ze vragen waarom'', aldus Ellis. ,,Het is heel gênant als je zoiets overkomt.'' Kings vertegenwoordiger in Australië verklaarde later niet te weten dat de auteur in het land was.

(Bron: BBC)

Weerzinwekkende uitlatingen (nieuws, 2007)

IAN RANKIN KRIJGT VEEG UIT DE PAN

De Schotse thrillerschrijver Ian Rankin (47) heeft van een collega forse kritiek gekregen op zijn opmerking dat lesbische auteurs misdaadromans schrijven waarin het meeste bloed vloeit. Op het Edinburgh International Book Festival bestempelde de eveneens Schotse auteur Val McDermid (52) Rankins uitlatingen als 'weerzinwekkend'. McDermid, die lesbisch is, zei verder dat zij Rankins boeken de gewelddadigste vond die zij ooit had gelezen.

Rankin deed zijn gewraakte opmerkingen vorig jaar in een kranteninterview. Hij zei toen: ,,De mensen die de meest expliciete romans schrijven, zijn vrouwen. De meesten zijn lesbisch en dat is een feit dat ik bijzonder interessant vind.''

Volgens McDermid zijn er bepaalde boeken waarin het expliciet beschrijven van geweld de eerlijkste manier is. ,,Daarmee zeg je: zo is het nu eenmaal. Het is niet vermakelijk, het is geen goedkope manier van sensatie zoeken en het is niet is om seksueel opgewonden van te raken.'' Geweld beschadigt nu eenmaal de levens van iedereen die ermee in aanraking komt, aldus McDermid.

McDermid zei dat Rankin zelf de meest expliciete passages op zijn conto heeft. ,,Herinnert u zich bijvoorbeeld nog de gruwelijke openingsscène van zijn thriller 'Vuurwerk' uit 2002'', vroeg McDermid. In het boek wordt een man geschoten door zijn enkels, knieën en ellebogen, voordat hij wordt vermoord en achtergelaten in een steegje in Edinburgh.

Volgens McDermid zijn veel vrouwelijke thrillerauteurs slachtoffer van een seksistische bejegening. ,,Wordt er wel eens aan een mannelijke auteur gevraagd: 'Wat gaat er door u heen als u over geweld schrijft?' Nooit. Het lijkt wel of wij vrouwen toestemming moeten vragen om expliciete scènes te beschrijven.''

In een reactie zei Rankin dat zijn uitlatingen waren gedaan in een bredere discussie over jonge misdaadauteurs. ,,Het ging niet alleen maar over lesbiennes. Het valt me op dat als je in de boeken toptien wilt komen, het helpt als je vrouw bent en tamelijk gewelddadige boeken schrijft. Het helpt ook als je man bent en dat niet doet.''

Val McDermid heeft een reeks thrillers op haar naam staan, waarin Lindsey Gordon figureert, een lesbische journaliste. Ian Rankin werd wereldberoemd met zijn serie over de drankzuchtige inspecteur Rebus.

(Bron: BBC, The Times)

True crime in roman (nieuws, 2007)

A.F.TH. BROEDT OP BOEK SÉVÈKE

Schrijver A.F.Th. van der Heijden overweegt een roman te schrijven over de moord op de Nijmeegse activist Louis Sévèke. Hij broedt op verschillende mogelijkheden, zoals een tragedie over de nadagen van de kraakbeweging. Dat hebben de auteur en uitgever Querido tegenover het Parool bevestigd.

De schrijver hoopt voldoende materiaal te vinden voor een epiloog van de romancyclus 'De tandeloze tijd'. De cirkel is dan wat hem betreft rond. Het eerste deel van de cyclus, 'Vallende ouders' (1983), begint in Nijmegen, de stad waar de schrijver in de eerste helft van de jaren zeventig woonde en studeerde.

Auteur en uitgever zijn bezig feitenmateriaal over de moord op Sévèke te verzamelen. De auteur heeft vooral interesse in het dagboek van Marcel T., die verdacht wordt van de moord. Het dagboek is een belangrijk bewijsstuk in het proces dat dit najaar wordt hervat. Van der Heijden wil het graag inzien. Maar de advocaat van T. heeft er al op gewezen dat het auteursrechtelijk is beschermd. In het dagboek beschrijft T. zijn jeugd, studie, krakersverleden, brandstichtingen, bomaanslagen, zijn leven in Nijmegen, Antwerpen en Spanje en zijn relaties. Nergens vermeldt hij expliciet de moord op Sévèke.

Van der Heijden (Geldrop, 1951) schreef eerder over de krakerswereld. In 'De slag om de Blauwbrug' (1983), de proloog van 'De tandeloze tijd', beschrijft Van der Heijden het oproer tijdens de inhuldiging van koningin Beatrix. 'Advocaat van de hanen' (1990) draait om de dood van kraker Hans Kok, die in 1985 stierf in een Amsterdamse politiecel.

(Bron: Het Parool)

Jesse Kellerman - Verblind (2007)

Goed gejat, toch de moeite waard

(Door Arno Ruitenbeek)

De films Fatal Attraction (Michael Douglas, Glenn Close) en History Of Violence (Viggo Mortensen) schemeren constant door de intrige van Verblind heen. Toch is de nu in het Nederlands vertaalde thriller van Jesse Kellerman alleszins de moeite van het lezen waard.

Ja, Jesse is de zoon van. Van Faye en Jonathan Kellerman, in eigen land (VS) en ver daarbuiten geprezen om hun spannende boeken. De appel valt niet ver van de boom, als je de Amerikaanse recensies van Jesses Engelstalige eersteling, Sunstroke, mag geloven. Op de Nederlandse versie daarvan moeten we nog een jaartje wachten.

Verblind is tot die tijd hooguit een pleister op de wonde. Want al is 'beter goed gejat dan slecht bedacht' in dit geval een waarheid als een koe, dat gevoel van ontevredenheid dat je iets herkauwt, wordt naar het einde toe steeds sterker.

Arts in opleiding Jonah Stem redt na zijn nachtdienst het leven van een aantrekkelijke jonge vrouw door haar belager om zeep te helpen. Het 'slachtoffer', dat zich Eve Gones noemt, beloont hem met veel en gevarieerde seks in alle hoeken en gaten van het appartement dat Jonah en een studievriend delen.

Tot overmaat van ramp zegt Eve van Jonah te houden. Het hoofd van de aankomende dokter staat daar absoluut niet naar. Hij vindt het zijn morele plicht zeer regelmatig te zorgen voor zijn ex-vriendin, die door schizofrenie tot een geestelijk en lichamelijk wrak is verworden. Daarnaast draait hij onmenselijk veel uren in de klinieken, waar botte vernedering door de chirurgen en artsen eerder regel dan uitzondering is.

Het gevoel van onbehagen over het gewelddadige, geperverteerde gedrag van Eve leidt ertoe dat Jonah haar de deur wijst. Daar krijgen hij, zijn familie en zijn naasten bittere spijt van. De ontknoping is onbevredigend.

Jesse Kellerman - Verblind. Vertaling Bob Snoijink. Uitgeverij Mynx, 367 pag.

Niet zomaar voorbij (nieuws, 2007)

NICCI FRENCH METEEN OP 1

De nieuwe thriller van Nicci French, 'Tot het voorbij is', komt deze week binnen op nummer één in de Bestseller 60, de door de Stichting CPNB samengestelde lijst met bestverkochte boeken. In de slipstream van de tiende thriller van het schrijvende stel maken enkele van hun eerder verschenen misdaadromans een rentree in de lijst.

De publicatie van 'Tot het voorbij is' is omgeven met festiviteiten. Hoogtepunt moet het diner met Nicci Gerrard en Sean French worden op 27 augustus in Utrecht. Boekhandelaren die een bijzondere actie rond de verschijning bedachten, kwamen in aanmerking voor twee kaarten voor henzelf en een aantal kaarten voor hun klanten.

Inmiddels heeft Nicci French' uitgeverij Ambo|Anthos acht namen van boekhandels bekendgemaakt die bij het diner met het auteurskoppel aanwezig mogen zijn en enkele kaarten mogen uitdelen aan 'de grootste fans'. De winnaars zijn: boekhandel Kramer en Van Doorn uit Zeist, AKO, Bruna, boekhandel Blokker uit Heemstede, boekhandel Waanders in Zwolle, boekhandel Bouwman in De Bilt, Bol.com en boekhandel Kralingen in Leerdam. In totaal worden er 200 kaartjes verdeeld.

Ook een aantal andere misdaadromans is weer aan het stijgen in de Bestseller 60. 'Rendez-vous' van Esther Verhoef (Anthos) kwam in een midprice-editie uit en steeg van 31 naar 11, 'Triptiek' van Karin Slaughter (Cargo) kwam opnieuw binnen op 31. Ook twee oudere titels van David Baldacci kwamen in de lijst terecht: 'Duister lot' en 'Het recht van de macht'. Dit heeft te maken met de actie Keihard Afrekenen van uitgeverij A.W. Bruna, waarbij drie midprice-thrillers voor de prijs van twee over de toonbank gaan.

Zie ook: de recensie van 'Tot het voorbij is'.

(Bron: Boekblad)

Dan Brown (nog geen nieuws, 2007)

DAN BROWN NEEMT DE TIJD

,,We wachten met spanning op het nieuwe manuscript van Dan Brown'', zegt Jacqueline Remmers van uitgeverij Luitingh-Sijthoff op de site van Boekblad. ,,We hopen ergens in 2008 op z'n minst nieuws te hebben over het nieuwe boek, maar wanneer het komt, dat weten we niet. Misschien begin 2009.'' Wat vaststaat is de verfilming van 'Het Bernini Mysterie'. Die staat gepland voor eind volgend jaar.

Het is al drie jaar geleden dat Browns bestseller 'De Da Vinci Code' in Nederland werd uitgebracht. ,,In de Verenigde Staten gingen er geruchten dat Brown over de vrijmetselaars zou schrijven'', zegt Remmers, ,,maar toen Brad Meltzer met een boek over hetzelfde onderwerp kwam, zou hij ermee zijn gestaakt. Daarnaast hebben de rechtszaken tegen Brown vanwege 'De Da Vinci Code' veel tijd gekost.''

Het onderwerp van Browns nieuwe boek is net als de verschijningsdatum geheim. ,,Er wordt gezegd dat hackers in de computer van Brown proberen in te breken om erachter te komen op wat voor sites hij surft. Wij weten alleen dat hij ergens teruggetrokken aan het schrijven is.''

Luitingh-Sijthoff start een 3-voor-2-actie om de naam Dan Brown onder de aandacht te houden. Remmers: ,,We hopen dat mensen hun verzameling compleet gaan maken, zo voor de feestdagen. We willen graag dat de naam Dan Brown weer even op ieders lippen ligt.''

In totaal zijn er in Nederland 1,4 miljoen exemplaren van 'De Da Vinci Code' verkocht. Van 'Het Bernini Mysterie' gingen er 800.000 over de toonbank, van 'Het Juvenalis Dilemma' 518.000 en van 'De Delta Deceptie' 477.000.

(Bron: Boekblad)

Liv - Wraaklust (2007)

Al wat rest is wraaklust

(Door Peter Kuijt)

Achter het pseudoniem Liv gaat een consultant, trainer en marketingcommunicatiemanager schuil. Ze woont in Amsterdam, is een dertiger, getrouwd, 'no kids'. Volgens haar cv houdt ze van 'fast cars' en 'fine dining', muurtjes slopen en mooie schoenen. Ze laat zich 'glamourous' portretteren door Patricia Steur. Liv is zogezegd een vrouw van de wereld.

En Liv heeft nu ook een boek geschreven. Wraaklust heet haar debuut dat door de uitgeverij als 'literaire thriller' aan de voornamelijk vrouwelijke lezer wordt gepresenteerd.

Wraaklust wordt verteld door Sascha de Ruiter, een journaliste van het tijdschrift B&G. Het magazine heette ooit Bloei en Groei, maar sinds de 'herpositionering' van het blad op de moderne vrouw volstaan voortaan de B en de G. Om het blad op te stoten in de slipstream van Elle, Cosmo en Linda. worden er verhalen van Sascha verwacht die meer 'juicy' en 'on the edge' zijn. Een weekblad, aldus bladmanager 'EJ', met roddels over 'the girl next door'.

Sascha heeft wel een idee. De journaliste, die nooit de deur uitgaat zonder haar mobiel met Charlie's Angels-ringtone en lipgloss, zet zich aan een serie artikelen over haar vroegere klasgenoten en wat er van hen is terechtgekomen. Via de site schoolbank.nl spoort ze een aantal leerlingen op die destijds ook op die vervloekte middelbare school in het dorp in het Groene Hart hebben gezeten. Ze schrijft een aantal verhalen over hen – weinig afgewogen, want het moet vooral 'op de rand' zijn. De stukjes worden haar niet in dank afgenomen: B&G wordt van alle kanten aangeklaagd. Bovendien gebeuren er enkele mysterieuze ongelukken.

De artikelen die Sascha schrijft staan ook in Wraaklust afgedrukt. Het is van een soort huppelkutproza dat geen enkele serieuze hoofdredacteur in zijn tijdschrift zou willen hebben. Maar ook buiten die artikelen is het niet veel soeps in Wraaklust. Liv verzint al te voorspelbare karakters: naast de geile bladmanager, haar vroegere klasgenoten als de pukkelige nerd, de mooie jongen van de klas, de altijd feestvierende domkop, de Oosterse schone en het onvermijdelijke tutje. De plot is allesbehalve verrassend. En de stijl van Liv is 'juicy' en 'on the edge' en daar is dan ook alles mee gezegd.

Wraaklust is verre van 'literair' en bepaald geen 'thriller' van heb ik jou daar. De lezer die op basis van deze twee grootheden het boek ter hand neemt, zal zich bekocht voelen. Al wat dan rest, is wraaklust.

Liv – Wraaklust. Uitgeverij A.W. Bruna, 205 pag.

Amir Valle (nieuws, 2007)

PRIJS VOOR CUBAANSE MISDAADAUTEUR

De Cubaanse misdaadauteur Amir Valle (40) is door de International Association of Crime Writers onderscheiden met de Rodolfo-Walshprijs voor het beste non-fictieboek in het Spaanse taalgebied. Het bekroonde boek 'Habana Babilonia' beschrijft de harde prostitutiewereld van Cuba, officieel een land zonder bordelen.

Amir Valle werd in 1967 in Guantanámo op Cuba geboren. Hij leeft sinds 2006 in onvrijwillige ballingschap nadat het regime in Havana hem weigerde de benodigde papieren te verlenen om naar zijn land terug te keren. Volgens de auteur hebben de autoriteiten het hem niet in dank afgenomen dat hij de zelfkant van de Cubaanse maatschappij als onderwerp voor zijn boeken gebruikt.

Ook in zijn fictieverhalen schrijft Valle over kinderprostitutie, drugsproblemen, homofobie of de verschoppelingen van de Cubaanse hoofdstad. Valle woont thans met zijn gezin in Berlijn, in een huis van het Duitse PEN-Zentrum.

(Bron: De Papieren Man)

Wordt verwacht 16 (nieuws, 2007)

OP DE VLUCHT VOOR EEN NACHTMERRIE

,,Van Piet Baete zullen we nog veel horen!'' Dat is de stellige overtuiging van de Vlaamse uitgeverij Manteau die haar debutant Piet Baete een prominente plek geeft in de aanbiedingsprospectus. 'Dromen van de dood' heet zijn eersteling, die in maart 2008 op de boekenplank ligt.

Sara Fontaine heet de hoofdpersoon in Baetes thriller en met haar dienen we veel compassie te hebben. Ze is namelijk al dertig jaar lang op de vlucht voor een nachtmerrie. Bijna elke nacht opnieuw is ze getuige van dezelfde gruwelijke scène: twee mannen zijn op een veranda in een gevecht op leven en dood. Een vrouw en een baby kijken toe.

Sara bezoekt een psycholoog, die de nachtmerrie wel weet te verklaren: ze 'ziet' de moord op inspecteur Maurice Lens en zijn vrouw Margot. Op 24 november 1979 werden zij dood teruggevonden op de veranda van hun huis in Oostende, hun twee maanden oude baby krijsend naast hun lichamen. Als blijkt dat Sara's ouders de overburen waren van het gezin lens, rijst het vermoeden dat Sara, als tweejarig meisje, getuige is geweest van de moord.

Samen met Andreas, de zoon van het echtpaar Lens, doet Sara het onderzoek nog eens over. Ze gaat op zoek naar de dader, op zoek ook naar verlossing. Maar hun onderzoek wordt niet met gejuich begroet.

Piet Baete (1978) werd geboren in Oostende, studeerde Letterkunde en Scenarioschrijven aan de universiteit van Leuven en Los Angeles. Hij woont in Knokke-Heist en schreef enkele jaren geleden mee aan de serie 'Aspe'.

RUSSISCH MEISJE

Over Aspe gesproken. Deze Duveladept uit Brugge heeft al 1,3 miljoen thrillers verkocht. Daar komt Saskia Noort (nog) niet aan. Maar die verkocht wel van drie boeken één miljoen exemplaren, terwijl Pieter Aspe er twintig avonturen met commissaris Van In voor nodig had om aan dit aantal te komen.

De publicatie van de eenentwintigste Aspe staat voor oktober 2007 gepland en is getiteld 'Venijn'. De nieuwe politieroman speelt zich af in de badplaats Blankenberge. In een
natuurreservaat in de duinen wordt het Russische meisje Doema vermoord aangetroffen. Doema maakt deel uit van een groep jongleurs die optreden in Het Witte Paard, een zaal waar tijdens de zomermaanden zang en dans worden gebracht. Een tijdje later wordt ook Doema's dealer neergestoken.

Van In en zijn assistent Versavel proberen de zaak op te lossen, maar doen ondertussen een vreselijke ontdekking. Ze komen te weten dat een grote partij chemische drugs op komst is, waarin een dosis dodelijk gif is terechtgekomen. De besmette partij wordt per schip aangevoerd. Ze weten alleen nog niet wanneer en met welk schip.

TUSSEN DE COULISSEN

Met zijn thrillerdebuut 'Bezettingsgeld' kreeg Max Moragie, pseudoniem van tweevoudig jurylid Jeroen Kuypers (1962) in 2003 een nominatie voor de Gouden Strop. Met 'Vals gedacht', te verschijnen in oktober 2007, mengt de historicus en publicist zich opnieuw in de strijd rond deze literaire onderscheiding.

Moragie situeerde 'Vals gedacht' zowel in Nederland als in België. Hij baseerde zich deels op zijn eigen jarenlange ervaring tussen de coulissen van de Haagse en de Europese politiek.

De inhoud: De politicus Marcel Rietbergen trekt veel ontevreden kiezers naar zich toe met zijn slogans over de gedeelde morele waarden van islamitische allochtonen en christelijke autochtonen. Zijn eenmansfractie dreigt bij de volgende verkiezingen de politieke verhoudingen danig te verstoren. Naarmate de populariteit van de Partij van het Boek stijgt, schuift Richard Tangelder, rechterhand van Rietbergen, echter steeds een plaats lager op de kandidatenlijst. Tangelder ontdekt dat er machtsspelletjes worden gespeeld waarbij niet alleen de grenzen van het fatsoen, maar ook die van de wet worden overschreden.

Een ander pad in het boek bewandelt Erik Goudriaan, een aan lager wal geraakte kunsthistoricus. Wanneer hij moet uitzoeken of enkele werken van Picasso vervalsingen zijn, grijpt hij deze kans aan om zijn beroeps- én zijn privéleven weer op het juiste spoor te krijgen. Al gauw raakt hij echter verward in een kluwen van moord en chantage.

Valse voorstellingen in de politiek en in de schilderkunst blijken met elkaar verweven te zijn via een geraffineerde oplichting die teruggaat tot de Tweede Wereldoorlog.

Een angstige tijd (nieuws, 2007)

MET DANK AAN ESTHER, SIMONE, SASKIA EN NICCI

Er werden geen cijfers verstrekt, geen persbericht is de deur uitgegaan. Maar het NOS Journaal bracht het, dus zal het wel waar zijn: er zijn deze wisselvallige zomer meer thrillers dan literaire romans verkocht. Niet alleen de Dan Browns en de Nicci Frenchs vliegen over de toonbank, ook het Nederlandse spannende boek boert goed.

Met name de vrouwelijke auteurs zoals Esther Verhoef, Simone van der Vlugt en Saskia Noort verkopen naar behoren. Van der Vlugt heeft ruim een half miljoen thrillers afgezet, collega Noort inmiddels twee keer zo veel.

,,De verhalen die in mijn hoofd opkomen, zijn altijd spannend'', zegt Saskia Noort in de reportage van het Journaal. ,,Ik bedenk niet van tevoren: het moet een thriller zijn.'' Haar verklaring voor het succes van de thriller: ,,We leven in een angstige tijd. Mensen zijn bang en willen graag lezen over enge dingen die hen waarschijnlijk niet zullen overkomen. Maar zo zijn ze wel hun angsten kwijt.''

Volgens Paul Mosterd, adjunct-directeur van boekenpromotor CPNB, hoeft de literaire auteur zich geen zorgen te maken over de opkomst van de thriller. ,,Ik denk dat de literaire thriller, zoals de misdaadroman nu wordt genoemd, zijn eigen publiek heeft en dat die juist weer een nieuw publiek weet te bereiken: mensen die niet zo gauw een boek zouden pakken en nu dus zo wel tot lezen komen.''

(Bron: NOS)

Wordt verwacht 15 (nieuws, 2007)

MANNEN IN PARIJS, EN PRAAG, EN BERLIJN

Zijn bibliografie telde vier romans toen de Amerikaanse journalist en columnist Alan Furst (Esquire, International Herald Tribune) begon met het schrijven van historische spionagethrillers. De eerste verscheen in 1988 en was getiteld 'Night Soldiers'. Daarna volgden er nog acht waarvan de laatste, 'The Foreign Correspondent' vorig jaar bij Random House verscheen. Deze komt nu in een Nederlandse vertaling in februari 2008 bij uitgeverij Van Holkema & Warendorf uit.

'Onze man in Parijs' speelt zich af in 1938 in de Franse hoofdstad. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog ontvluchtten honderden Italiaanse intellectuelen, advocaten, journalisten en wetenschappers hun vaderland. Ondanks het moeilijke emigrantenbestaan vormden zij vanuit Parijs het kloppende hart van het Italiaanse verzet tegen het fascistische bewind van Benito Mussolini. Gewapend met hun typemachines streden ze voor hun vrijheid vanuit elegante hotelbars in Parijs en Praag tot in de ruige gebergten van Spanje en de achterafsteegjes van Berlijn.

Vanuit de ondergrondse pers publiceerden zij 512 edities van Liberazione, de verzetskrant waarmee ze de onderdrukte Italiaanse bevolking voorzagen van ongecensureerd nieuws. 'Onze man in Parijs' vertelt hun verhaal.

GETUIGENIS

'Onschuld' (verschijning januari 2008) heet de tweede 'legal thriller' van de Amerikaanse advocaat David Hosp. Daarin staat de jonge raadsman Scott Finn centraal. Samen met zijn assistente Lissa Krantz en voormalig rechercheur Tom Kozlowski werkt hij in de luwte aan weinig verheffende zaken. Maar wanneer Scott besluit de verdediging van Vincent Salazar op zich te nemen, verandert zijn leven op slag. Salazar zit al jaren vast op aanwijzing van een politieagente die als gevolg van een misdrijf invalide werd. Door nieuwe bewijsmateriaal lijkt haar getuigenis echter niet meer zo betrouwbaar. Scotts speurtocht naar de waarheid brengt niet alleen zijn eigen leven, maar ook die van Lissa en Tom ernstig in gevaar.

David Hosp is als jurist werkzaam bij Goodwin Procter LLP, een van de oudste en grootste advocatenkantoren in Boston. Hij debuteerde met 'Donkere haven', dat door thrillerauteur Lee Child werd bestempeld als een rechtbankthriller, 'die zich kan meten met het beste werk van Grisham of Turow'.

Lopend vuur (nieuws, 2007)

SPAANS VUUR GEWILD IN MAASTRICHT

Als we uitgeverij Karakter mogen geloven gaat 'Spaans vuur', de historische thriller van Wouter van Mastricht, als het spreekwoordelijke lopende vuurtje door Maastricht. Alleen al in de Limburgse hoofdstad verkocht boekhandel selexyz dominicanen tweeduizend exemplaren van het boek. In totaal ging Van Mastrichts boek ruim vijftienduizend maal over de toonbank, meldt de uitgever opgetogen. De thriller is aan de derde druk toe.

'Spaans vuur' speelt zich af in Maastricht anno 1635. De plot van het boek is gebaseerd op twee feiten: de – nooit opgehelderde – ontsnapping van een aantal hoge Spaanse officieren uit hun Maastrichtse gevangenschap in 1635 en de poging van binnenuit tot verraad van de stad aan de Spanjaarden. Beide feiten zijn in het boek als aaneengesloten gebeurtenissen beschreven.

Wouter van Mastricht werd in 1947 in Harderwijk geboren. Na zijn studie cultuurgeschiedenis werkte hij als zeeman, leraar, voorlichter en bedrijfsjournalist.

Wordt verwacht 14 (nieuws, 2007)

SCHADUWVANGERS EN VERMISTE KINDEREN

Uitgeverij De Fontein geeft dit najaar drie debutanten de ruimte. De eerste is Thomas Lakeman (1964) wiens eerste thriller 'De schaduwvangers' in oktober 2007 verschijnt. Lakemans verhaal draait om Mike Yeager, een FBI-agent met een speciale vaardigheid: hij 'leest' informatie van foto's van het plaats delict. Nadat zijn laatste zaak is uitgelopen op een waar fiasco, vertrekt Yeager voor een paar dagen naar Nevada.

Maar in het kleine plaatsje San Cristobal vindt hij allesbehalve rust. Er wordt een meisje vermist en nog geen dag na Yeagers aankomst wordt er een man vermoord. Onze FBI-agent wil er niets mee te maken hebben, maar raakt
toch betrokken bij de zaak. Om te beginnen moet hij als buitenstaander bewijzen dat hij de moordenaar niet is en ten tweede is hij als geen ander in staat om de zaak op te lossen.

Thomas Lakeman werd geboren in Mobile, Alabama. Hij studeerde onder meer in Engeland en Ierland en was werkzaam bij Universal Pictures, waar hij van alles deed: van het schrijven van speeches tot ontwerpen. Vervolgens werkte hij enkele jaren in de internetwereld, was enige jaren hoogleraar aan de Universiteit van South-Alabama voordat hij zich fulltime op het schrijven stortte.

MUSEUM

Een spoorloos verdwenen kind staat ook centraal in 'Radeloos', de eersteling van de Britse Claire Seeber die in oktober 2007 wordt verwacht. En alles begint in die mooie Tate Gallery in Londen. Tijdens een bezoek aan het museum raakt moeder Jessica gescheiden van haar man en baby. Haar man wordt mishandeld en bewusteloos op straat teruggevonden. Hun zoontje Louis is in geen velden of wegen te bekennen. Een uitgebreid onderzoek levert de eerste dagen niets op en iedereen in Jessica's directe omgeving lijkt zich ook nog eens verdacht te gedragen.

Jessica moet blijven geloven in de terugkeer van haar kind, maar wie staat er potverdikkie aan haar kant? Radeloos wacht ze af tot haar man weer bij kennis is. Maar zou hij zich alles nog wel herinneren? Erger nog, is hij eigenlijk wel te vertrouwen?

Claire Seeber begon haar carrière als actrice. Vervolgens werkte ze achter de schermen als producente van documentaires en als journaliste voor diverse gerenommeerde dagbladen als The Guardian (wie googelt vindt een artikel van haar hand over kinderen krijgen...) en The Independent on Sunday.

IN DE WIEG

En dan is er ook nog het fenomeen verwisselde baby. Daarover schrijft Sophie Hannah in 'Kleine meid' (oktober 2007). Alice Fancourt is voor het eerst zonder haar twee weken oude dochtertje Florence weggeweest. Maar als ze thuiskomt, wacht haar een ware nachtmerrie. Ze beweert dat de baby die thuis in de wieg ligt en op wie haar echtgenoot David had moeten passen, niet haar dochtertje is. David ontkent dat en denkt dat Alice ze ziet vliegen. Is Alice inderdaad malende geworden of liegt David?

Alice heeft geen bewijs, maar moet de politie aan haar kant weten te krijgen, en snel. Maar de uitslag van de DNA-test laat (te) lang op zich wachten en Davids gedrag wordt steeds grimmiger en bedreigender. En wat is de rol van zijn moeder Vivienne?

Sophie Hannah werd in 1971 in Manchester geboren. Ze woont nu met man én twee kinderen in West Yorkshire. De rechten van 'Kleine meid' zijn inmiddels verkocht aan de VS, Duitsland, Zweden, Portugal, Italië, Spanje, Griekenland, Kroatië en Nederland.

Rodney David Wingfield (1928-2007)

SCHEPPER VAN JACK FROST

De Britse misdaadauteur Rodney David Wingfield is op 31 juli aan de gevolgen van kanker overleden. De schrijver was de geestelijk vader van de laconieke en kettingrokende inspecteur William 'Jack' Frost, een van de meest geliefde tv-speurders. Wingfield is 79 jaar geworden.

Rodney David Wingfield werd op 6 juni 1928 geboren in Hackney, Oost-Londen. Hij werkte als klerk op een kantoor van een oliemaatschappij, maar besteedde zijn vrije tijd aan het schrijven van hoorspeldrama's. Zijn eerste hoorspel, 'Compensating Error', verkocht hij in 1968 aan de BBC. Ook twee andere drama's werden snel aangekocht, waarna Wingfield zijn baan opzegde en vervolgens twintig jaar lang hoorspelen leverde aan de Britse staatsomroep.

Wingfields dialogen en zijn handigheid in het construeren van complexe plots met een verrassend einde wekten de interesse van uitgeverij Macmillan, die de schrijver een voorschot van vijftig pond gaf voor een misdaadroman. Wingfield schreef in de zomer van 1972 de roman 'Frost at Christmas', die door Macmillan meteen werd verworpen. Het duurde nog tot 1984 voordat Wingfield eindelijk een uitgever vond die zijn thrillers op de markt wilde brengen.

Het was het medium televisie dat van 'Jack Frost' een bekende naam maakte. In 1992 werd de eerste aflevering van A Touch Of Frost uitgezonden, gebaseerd op de verhalen van Wingfield. De hoofdrol werd gespeeld door David Jason, toneelnaam van de Britse acteur Sir David John White (1940). Er zouden nog tientallen afleveringen van de serie volgen.

Wingfield was niet gecharmeerd van de televisiebewerkingen van zijn verhalen. ,,Ik heb niets tegen David Jason als Jack Frost, maar hij is niet míjn Frost.'' Hij waardeerde Jason als acteur, maar vond dat met zijn vertolking van de inspecteur de zwarte humor die rechercheurs doorgaans op de been houdt bij het oplossen van lugubere zaken aanmerkelijk werd afgezwakt. Het ruwe karakter van zijn boeken was teloorgegaan, meende Wingfield, die beweerde na de eerste aflevering nooit meer een episode te hebben gezien.

De schrijver leidde een kluizenaarsbestaan. Hij ging nooit naar boekpresentaties en wees alle uitnodigingen voor schrijversconferenties van de hand. In de laatste maanden voor zijn dood voltooide hij zijn zesde misdaadroman, 'A Killing Frost', die in april 2008 zal worden gepubliceerd.

JAMES BOND

Ook John Gardner, schrijver van onder meer veertien James Bond-boeken, heeft het tijdelijke met het eeuwige verwisseld. Hij stierf op 3 augustus, ook al aan de gevolgen van kanker. Gardner die tachtig jaar werd, schreef in totaal ruim vijftig thrillers en was nog steeds actief als auteur.

Gardner was de schepper van onder anderen geheim agent Boysie Oakes en Big Herbie Kruger. Ook schreef hij romans met als held Arthur Conan Doyle's Moriarty, de aartsvijand van Sherlock Holmes. In 1981 werd hij met 'Licence Renewed' de opvolger van de in 1964 overleden Ian Fleming, de originele auteur van de James Bond-boeken. Gardner schreef ook het scenario voor de Bond-films 'Licence to Kill' (1989) en 'GoldenEye' (1995). Hij besloot te stoppen met Bond omdat hij niet de geschiedenis in wilde gaan als 'de man die het van Fleming overnam'. Behalve thrillers schreef hij ook een boek over zijn worsteling met de fles, 'Spin the bottle' uit 1964.

(Bron: The Guardian, The Times, Boekblad)

Nicci French - Tot het voorbij is (2007)

Beide kanten van het verhaal

(Door Peter Kuijt)

De tiende thriller van het Britse schrijversechtpaar Nicci Gerrard en Sean French is uit en dat zullen we weten ook. Uitgeverij Anthos maakt er eind augustus in Utrecht een groot feest van met een diner voor het succesvolle stel, prominente fans als Marjan Berk en Simone van der Vlugt en 200 minder bekende, maar niet minder hardcore French-liefhebbers. Het mag wat kosten, maar daar staat tegenover dat het stel een trouwe en uiterst lucratieve – excusez le mot - ‘melkkoe’ is gebleken. Ruim 4,5 miljoen boeken verkocht het dartele duo in Nederland en daar komen er meteen nog eens 200.000 exemplaren bij, want zo groot is de eerste oplage van Tot het voorbij is.

Bij het verschijnen van hun negende thriller, Verloren (2006), zeiden Gerrard en French in een interview elk nieuw boek als wéér een uitdaging te zien. 'We moeten telkens onszelf zien te verbeteren. Als het een maniertje gaat worden, als Nicci French een merknaam wordt, dan is het gedaan met ons', aldus de mannelijke helft van het echtpaar.

Op de vraag of ze met Tot het voorbij is progressie hebben geboekt, kan maar één antwoord mogelijk zijn en dat is een luid en duidelijk 'ja!'. Ze hebben geëxperimenteerd met hun stijl en dat schept verwachtingen voor een mooie toekomst van nog eens tien thrillers.

Het boek wordt vanaf het begin traditiegetrouw verteld in de vrouwelijke ik-persoon, die ditmaal luistert naar de naam Astrid Bell. Ze is fietskoerierster in Londen. Ze woont samen met nog zes andere personen in een groot huis, dat eens glorie heeft gekend, in Maitland Road. Vogels van velerlei pluimage. Zo is daar de kunstfotograaf Owen, klusjesmannen Davy en Mick, de nymfomane advocate Pippa, Dario die met halfbakken werkzaamheden in het huis zijn kost en inwoning betaalt en Miles, de eigenaar van het pand. De zeven wonen betrekkelijk harmonieus onder een dak, totdat Miles hen meedeelt dat hij hen het huis uitzet. Hij wil de woning voor zichzelf en zijn vriendin Leah. Het is een mededeling die vanzelfsprekend tot onrust leidt.

Maar er is nog veel meer onheil onderweg en dat ondervindt Astrid aan den lijve. Zij fietst tegen een pardoes openzwaaiende autoportier op en de eigenaresse van de wagen wordt later vermoord aangetroffen onder een stel vuilniszakken aan Maitland Road. Hersteld van haar verwondingen stapt Astrid enkele dagen later weer op de fiets om een volgend slachtoffer van geweld aan te treffen. Het is een rijke, jonge vrouw, bij wie Astrid een pakje zou ophalen. Dat een en dezelfde persoon twee lijken vindt in korte tijd, acht de politie wat al te gortig en zij stelt dan ook een diepgaand onderzoek in. Ondertussen is het nog steeds hommeles in het huis aan Maitland Road.

We zijn dan halverwege het boek als het verhaal ineens wordt verteld door een andere ik-persoon, een mannelijke. We mogen dit verklappen omdat Sean French dit vooruitzicht al vorig jaar beloofde tijdens een avond met Libelle-lezeressen, dit overigens onder afkeurende blikken van zijn wederhelft Nicci Gerrard.

Die ik-persoon doet de hele geschiedenis nog eens dunnetjes over, maar dan vanuit zíjn visie. Minder getalenteerde tekstverwerkers zouden met zo’n gevaarlijke manoeuvre al snel in een hopeloze herhaling vervallen, zo niet French en Gerrard. Zij omzeilen alle riskante kliffen met een accuratesse die respect afdwingt om uiteindelijk af te stevenen op een meer dan bevredigende apotheose. Nicci French die als een man schrijft, dat belooft nog wat.

Tot het voorbij is is een leesfeest met allure. Dat is niet alleen de verdienste van Nicci French, maar ook van Irving Pardoen, die voor een vlekkeloze vertaling zorgde. De stijl is virtuoos, de dialogen zijn om door een ringetje te halen en de spanning blijft er tot aan de laatste pagina’s goed in. Tot het voorbij is is een verademing vergeleken bij het weinig opzienbarende aan wat er de afgelopen maanden in het Nederlandse taalgebied zoal onder de noemer 'literaire thriller' werd gepresenteerd.

Nicci French - Tot het voorbij is. Uitgeverij Anthos, 367 pag.

Wordt verwacht 13 (nieuws, 2007)

GRENSOVERSCHRIJDEND!

'Een Nederlands misdaaddebuut van internationale allure', zo wordt 'Apollovlinder', de eerste thriller van Matthias Rozemond, door uitgeverij Karakter bestempeld. En ook nog 'grensoverschrijdende literaire thriller!'. Ga er maar aan staan.

'Apollovlinder', dat in september 2007 in de winkels moet liggen, vertelt het verhaal van Charlotte, wier man Morten van de ene op de andere dag spoorloos verdwijnt. De politie heeft na twee weken maar weinig aanknopingspunten. Ze is het vergeefse wachten zat en vindt het maar vreemd dat de gezamenlijke vriendin van Morten en Charlotte, Sophie, opeens op vakantie naar Zwitserland vertrekt.

Charlotte besluit zelf actie te ondernemen. Ze neemt de auto en gaat op weg. Haar kinderen laat ze achter bij haar moeder. Wat (en wie) zal ze aantreffen in het alpenchalet? In wat voor duistere zaakjes speelt Morten een rol? Langzaam wordt Charlotte duidelijk dat haar man verwikkeld is geraakt in een vete tussen een Servische en Kosovaarse drugsbende. Ook is er sprake van vrouwenhandel.

Matthias Rozemond is als docent Duits en drama verbonden aan de Rudolf Steinerschool in Haarlem. Eerder publiceerde hij gedichten, vertaalde poëzie en literaire recensies.

WELLUST

Van Karakter-stamgaste Loes den Hollander verschijnt in de eerste week van oktober 2007 haar inmiddels derde thriller 'Naaktportret'. Met als ingrediënten 'liefde, wellust en felle haat, levensechte personages en een herkenbare, vrouwelijke hoofdpersoon', aldus de uitgever.

Over de inhoud laat de uitgever niet echt veel los. Zeker is dat de hoofdpersoon luistert naar de naam Marijke van Manen en dat ze een godsgruwelijke hekel heeft aan de maand mei. Ieder jaar dringt dan namelijk het verleden zich genadeloos aan haar op. En dit jaar komt er ook angst bij, want er is een dreiging haar leven binnengeslopen, die haar onrustig maakt. Iemand heeft het op haar man en stiefzoon voorzien. Hoewel het onduidelijk waar ze precies de belager moet zoeken, heeft ze wel een vermoeden. Als ze erachter wil komen of haar vermoeden juist is, zal Marijke er niet aan kunnen ontkomen om datgene te doen wat ze altijd heeft vermeden: analyseren wat haar jaren geleden is overkomen.

Van Den Hollanders eerste twee thrillers, 'Vrijdag' en 'Zwanenzang', zijn in totaal meer dan 60.000 exemplaren verkocht.