Zinderend (nieuws, 2018)

Anna Levander maakt in haar eentje 'Doodsmak'




Op de website van uitgeverij Q blikken ze nog gezamenlijk als Anna Levander in de camera. Maar als duo bestaan Dominique van der Heyde en Annet de Jong niet meer, zowel professioneel als privé. De Jong gaat solo verder als Anna Levander en publiceert binnenkort haar nieuwe boek Doodsmak.

Parlementair verslaggeefster Dominique van der Heyde (NOS/Nieuwsuur) en oud-Telegraaf-journaliste Annet de Jong brachten in 2014 en 2015 de politieke thrillertrilogie Morten op de markt. Van de boeken wordt nu door Jean van de Velde een achtdelige tv-serie gemaakt, waarin Peter Paul Muller de hoofdrol vertolkt van de ambitieuze politicus Morten Mathijsen.

Sindsdien is het vuur tussen de twee auteurs kennelijk gedoofd, want De Jong gaat, zo meldt haar uitgeverij, alleen verder als Anna Levander. De schrijfster komt op 15 mei met Doodsmak, een, als we de uitgever moeten geloven, 'zinderende relatiethriller'. Vierentwintig uur lang volgt de lezer de wederwaardigheden van enkele personages. Het belooft 'een radicaal etmaal' te worden, waarin 'alles kantelt, alles draait en alles eindigt'.

Over het verhaal: Het had een hartstochtelijke liefdeszomer moeten worden, maar tijdens een hittegolf op een Zuid-Europees schiereiland neemt de vakantie van geliefden Maartje en Robin een dramatische wending. Robin vertrekt van het ene op het andere moment en geeft zich over aan Cassandra, een aspirant-politica en fanatiek wielrenster die al een tijd achter haar aanzit en niet geheel toevallig in de buurt verblijft.

Maartje, de wanhoop nabij, denkt haar toekomst veilig te kunnen stellen door een smak geld te verdienen in het casino. Ondertussen geeft Robin op aandringen van haar kersverse geliefde het wielrennen een kans, maar naarmate de tocht vordert begint ze zich af te vragen of Cassandra wel oprecht is over haar gevoelens en bedoelingen.

Annet de Jong (1970) is sinds medio deze maand in dienst van de gemeente Amsterdam, waar ze zich, zoals blijkt uit een tweet van haar, 'gaat inzetten voor de rechten en het welzijn' van de inwoners van de hoofdstad.

Wordt verwacht 438 (nieuws, 2018)

'Nieuwe buren' revisited

Ruim 400.000 exemplaren werden van de Vinex-thriller Nieuwe buren verkocht. En dit boek van Saskia Noort legde de basis voor diverse tv-series. Je zou verwachten dat vrijwel geen lezer meer onbekend is met de thematiek van deze thriller. Toch verschijnt er bij HarperCollins Holland op 19 juni een boek dat er enorm veel op lijkt. 'Fenomenale thriller, voor de fans van Nieuwe buren', jubelt de uitgever.

'Jaloezie, verlangen en verraad in de wijk', belooft de uitgever aan de toekomstige lezers van De buren van nr. 9 van de Britse schrijfster Felicity Everett. De auteur groeide op in Manchester en werkte jarenlang als auteur van kinderboeken en non-fictieboeken. De buren van nr. 9 is haar tweede psychologische thriller.

Van de bestseller van Noort is ook een Britse tv-serie gemaakt, uitgezonden op Channel Four. Het zou zo maar kunnen dat Everett hierdoor is geïnspireerd, want de verhaallijn van de Britse wijkt weinig af van Nieuwe buren. Hoofdpersonen zijn Sara en Neil. Ze hebben sinds kort nieuwe buren: Gavin en Lou zijn artistiek, hip en sexy. In vergelijking met hen voelt Sara zich maar gewoontjes. Sara is dan ook gevleid wanneer Lou en Gavin haar erg lijken te mogen. Binnen de kortste keren zijn de twee stelletjes soulmates en volgen er veel gezellige avonden, flessen wijn, verhalen en geheimen.

Hoe meer tijd Sara met Lou en Gavin doorbrengt, hoe meer behoefte ze heeft aan veranderingen in haar eigen leven. Maar die veranderingen hebben een prijs… Al snel vragen de buren dingen die ze eigenlijk niet zouden mogen vragen – met verschrikkelijke gevolgen voor hen allemaal.

Op de bon (nieuws, 2018)

Boek kopen met een 'Simone'

Vanaf vandaag prijken de portretten van Simone van der Vlugt en Herman Koch op een van ´s lands bekendste waardebonnen. Zij werden in een verkiezing op de boekensite hebban.nl door het publiek gekozen. Hiermee volgen zij Esther Gerritsen en Tommy Wieringa op die sinds 2014 op de Boekenbon staan.

Van der Vlugt en Koch voegen zich hiermee in een illuster rijtje van literaire grootheden als Louis Couperus, Hella S. Haasse, Harry Mulisch, Cees Nooteboom en Jan Wolkers. De nieuwe Boekenbon is opnieuw ontworpen door Jaap Drupsteen en verkrijgbaar op meer dan 6.000 locaties. Behalve bij de lokale boekhandel is de Boekenbon ook bij alle grote supermarkten te verkrijgen. De Nederlandse Boekenbon is een non-profit organisatie die het lezen wil bevorderen.

Voor de tweede keer in de ruim 80-jarige geschiedenis van de Boekenbon had het publiek, samen met de boekhandelaren, een stem in welke auteurs er met hun foto op de Boekenbon zouden komen. Simone van der Vlugt (bekend van boeken als Blauw water, De Reünie) en Herman Koch (Het Diner, De Greppel) bleken de favorieten.

'De Boekenbon is natuurlijk de leukste cadeaubon en bestaat nu al meer dan 80 jaar. Ik vind het echt een eer om erop te mogen staan!', aldus Simone van der Vlugt in een persbericht. Herman Koch wilde 'altijd al graag cadeau gedaan worden' en laat weten: 'Ik zal er persoonlijk voor waken dat de bonnen goed worden besteed.' De andere genomineerden waren Alex Boogers, Murat Isik, Jaap Robben, Thomas Verbogt en Hanna Bervoets, Charlotte Mutsaers, Joke van Leeuwen en Vonne van der Meer.

De eerste Boekenbon kwam, geïnspireerd door de Britse book tokens, in 1934 op de markt. Na die introductie, 84 jaar geleden, is de Boekenbon een Nederlands icoon geworden, zegt boekenpromotor CPNB. 'De bon werd ooit gelanceerd ter promotie van lezen, het boek en de boekhandel. In de loop der jaren is het ook een ode aan de schrijvers van literatuur geworden: sinds 1996 zijn portretten van bekende auteurs op de bon afgebeeld.' Met meer dan 1 miljoen Boekenbonnen per jaar is de Boekenbon ruim 80 jaar na haar oprichting een van de meest populaire en gegeven cadeaubonnen van Nederland.

Linwood Barclay - Onhoudbaar (2018)

Originele intrige rond twee speurders

(Door Hans Knegtmans)

De Amerikaanse auteur Linwood Barclay heeft een avontuurlijke hand van componeren. Wie zijn nieuwe thriller Onhoudbaar na enkele hoofdstukken dichtklapt en het boek de volgende dag weer openslaat, kan even denken dat hij het verkeerde boek heeft gepakt. Gisteren ging het toch over iets heel anders? Andere thematiek, ander hoofdpersoon? Geen zorg. Dat doet Barclay altijd, en die verhalen groeien gegarandeerd naar elkaar toe.

In de ene vertelling krijgt rechercheur Barry Duckworth te maken met de wat kinderlijke twintiger Brian Gaffney. Die heeft een ongewoon probleem. Na hem te hebben ontvoerd heeft iemand een akelige tekst op zijn rug getatoeëerd : 'IM THE SICK FUCK WHO KILLED SEAN.' En hij kent niet eens iemand die zo heet.

Het andere relaas gaat over de tiener Jeremy Pilford. Weliswaar heeft die stomdronken een vriendin doodgereden, maar zijn advocaat heeft de rechter ervan overtuigd dat de jongen door zijn moeder zo suf gepamperd is dat eigenlijk zij in het beklaagdenbankje thuishoort. Zijn voorwaardelijke gevangenisstraf zorgt voor zo veel volkswoede dat zijn vermogende oudtante een privédetective huurt om zijn veiligheid te waarborgen. Deze zelf veelgeplaagde Cal Weaver heeft er een dagtaak aan.

Het boek mag dan als hoofdpersonen de twee speurders hebben, als altijd houdt Barclay zich verre van de wetmatigheden van de klassieke politieroman. Hij voelt zich zichtbaar meer thuis in het uitpeuteren van familierelaties. Albert bijvoorbeeld, de vader van Brian, beseft wat een schijtebroek hij is in de harde wereld waarin zijn zoon is beland. Dat moet anders. Zijn nieuw-aangemeten persoonlijkheid doet gekunsteld aan, zoals het gedrag van iemand die net een groeitraining achter de rug heeft, maar hij ervaart een aangenaam gevoel van macht en perspectief.

Opmerkelijk genoeg krijgen de bijfiguren meer eigens toebedeeld dan de hoofdrolspelers. Weaver en Duckforth zijn in de eerste plaats competent. Het is dat Duckforth permanent zijn overgewicht moet bekampen, anders zouden ze tweelingbroers kunnen zijn. Net als in zijn eerdere werk lijkt Barclay vooral gefascineerd door een originele intrige en verrassende plotwendingen. Daarin staat hij dan ook op eenzame hoogte.

Linwood Barclay - Onhoudbaar. Uitgeverij Boekerij, 368 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, is eerder verschenen in Het Parool.

Obsessie (nieuws, 2018)

Lebowski publiceert boek over roemruchte Golden State Killer

Uitgeverij Lebowski heeft de rechten verworven op het boek van Michelle McNamara over de zogeheten Golden State Killer die in de jaren 70 en 80 huishield in Californië. McNamara overleed in 2016, na vijf jaar aan het boek te hebben gewerkt. Het verscheen in de Verenigde Staten in februari van dit jaar. Gisteren werd de vermoedelijke dader gearresteerd.


I'll be gone in the Dark luidt de titel van het boek, waarvan Lebowski tijdens de recente London Book Fair de rechten kocht. Het boek gaat over een van de beroemdste cold cases in de VS: de verkrachter en moordenaar die tussen 1974 en 1986 in Californië de bijnaam East Aria Rapist verwierf.

Michelle McNamara (foto) begon in 2006 met de website truecrimediary.com, waarmee ze aandacht vroeg voor onopgeloste misdaden. Ze raakte gefascineerd door de 'EAR', die ze op haar beurt de Golden State Killer noemde. Vijf jaar lang werkte ze dag en nacht aan de zaak, die voor haar een obsessie werd.

Ze bracht het onderzoek nooit tot een einde, want ze stierf in 2016 aan hartfalen. McNamara's echtgenoot, komiek en acteur Patton Oswalt, vroeg na de dood van zijn echtgenote aan schrijver Billy Jensen en onderzoeker Paul Haynes (die McNamara tijdens het schrijven al bijstond) het boek af te maken.

In februari van dit jaar verscheen het boek, met een voorwoord van Gillian Flynn. Stephen King was er lovend over. Het boek bereikte de nummer 1-positie van de New York Times-bestsellerlijst en er werden 150.000 exemplaren van verkocht. HBO ontwikkelt op basis van het boek een tv-serie.

I'll be gone in the Dark eindigt met een brief aan de moordenaar, in de vorm van een Letter to an Old Man. McNamara beschrijft daarin zijn arrestatie, precies zoals die gisteren in Sacramento, Californië, plaatsvond. De vermoedelijke dader is een voormalig politieagent, J.J. DeAngelo, die is gepakt op basis van een DNA-match.

Het boek verschijnt deze zomer in Nederlandse vertaling.

Wordt verwacht 437 (nieuws, 2018)

Mysteries in het veengebied

Het houdt maar niet op met de stroom nieuwe thrillertalenten uit Scandinavië. Susanne Jansson is recent het gilde van spannendeboekenschrijvers komen versterken. Haar debuut verschijnt volgende maand bij uitgeverij Cargo.

Het offerveen, zo luidt de titel van het debuut van Susanne Jansson. Het boek is een succes gebleken in haar geboorteland Zweden. De rechten zijn inmiddels aan meer dan twintig landen verkocht.

Susanne Jansson werd geboren in 1972 in Åmål. Later verhuisde ze naar Göteborg waar ze in de reclamebranche werkte. Vervolgens verkaste ze naar New York om er fotografie te gaan studeren. Nadat ze naar Zweden was teruggekeerd, werkte ze als freelance fotograaf. Tussen de bedrijven deed ze een studie journalistiek. De afgelopen twintig jaar heeft ze haar werk als fotograaf gecombineerd met een bestaan in de freelance journalistiek. Ze maakt reportages en achtergrondverhalen over film, muziek en literatuur. Daarnaast schreef ze korte misdaadverhalen voor tijdschriften.

In Het offerveen doet de jonge biologe Nathalie Ström onderzoek in het mysterieuze veengebied rond het dorp van haar jeugd. Het veen is omgeven door bossen en meren, waar ooit offers aan de goden zijn begraven, en het gerucht gaat dat hier mensen spoorloos verdwijnen.

Dan treft Nathalie na een zware storm een bewusteloze man aan in het veen, half weggezonken in het drassige land. Daar niet ver vandaan is een twee meter lang graf gegraven. Het lijkt bijna een herhaling van de mensenoffers die hier in de ijzertijd plaatshadden.

Samen met politiefotografe Maya probeert Nathalie de gebeurtenissen te verklaren, maar al snel geeft het moeras meer geheimen prijs en blijken de inwoners van het dorp hier op noodlottige wijze bij betrokken te zijn.

Foto auteur: Emelie Asplund

Gesignaleerd 431 (nieuws, 2018)

Karin Fossum - De moord op Harriet Krohn

Bij uitgeverij Marmer is een heruitgave van De moord op Harriet Krohn verschenen, het zevende deel in de inspecteur Sejer-serie van de Noorse schrijfster Karin Fossum. Volgens de uitgever gaat het om 'een psychologische thriller vanuit het perspectief van de dader'.


De veertigjarige Charlo Torp zit diep in de problemen. Hij is al twee jaar werkloos, zijn vrouw is overleden aan leukemie, met zijn tienerdochter heeft hij weinig contact en hij heeft een speelschuld van 200.000 kronen. Om in één keer alles op te lossen besluit hij een oudere dame te beroven.

Je kunt er vergif op innemen dat niet alles volgens plan verloopt. Wat 'slechts' als roof bedoeld was, draait uit op een moord. Aanvankelijk lijkt alles goed te gaan, maar dan begint Charlo's geweten te spreken. En dan komt inspecteur Konrad Sejer langs in verband met een verkeersongeval.

Een fragment uit het boek: Hij bedenkt dat niemand hem heeft gezien, dat hij niet opvalt, dat hij geen sporen heeft achtergelaten. Is dat zo? Het eerste kleine sprankje hoop dringt tot hem door, hij redt het wel, niet iedereen wordt gepakt.

Karin Fossum is een gevestigde naam in de Noorse misdaadliteratuur. Ze publiceerde haar eerste misdaadroman in 1995. Wereldwijd is ze bekend geworden door haar romans met inspecteur Konrad Sejer in de hoofdrol, De moord op Harriet Krohn werd eerder gepubliceerd in 2004. Fossum won veel literaire prijzen, waaronder (twee keer) de Rivertonprijs voor de beste Noorse misdaadroman en de Glazen Sleutel voor de beste Scandinavische misdaadroman. 

Ander soort plot (nieuws, 2018)

Saskia Noort is etiket thrillerschrijver beu

Thrillerauteur Saskia Noort wil niet meer als zodanig geafficheerd worden. Dat zegt ze in een interview met Het Parool ter gelegenheid van de verschijning van haar boek Stromboli, door haar uitgeverij 'roman' genoemd.

In Stromboli vertelt Saskia Noort het verhaal van Sara. Ogenschijnlijk is zij gezegend met een droomleven: twee kinderen, een mooi huis en een rijk sociaal leven. Maar ze heeft een echtgenoot die de drank niet kan laten staan en nog steeds is er die herinnering aan een verschrikkelijke gebeurtenis in haar jeugd. Ze besluit haar man te verlaten. Maar dan keren vrienden en buurtgenoten haar de rug toe. Om op adem te komen gaat Sara in retraite aan de voet van de Italiaanse vulkaan Stromboli. Daar komt ze terecht in een groep met sektarische trekjes, geleid door een honderd procent foute goeroe. Het lijken elementen die in een 'doorsnee Noort' ook voorkomen.

Uitgeverij Lebowski noemt Stromboli echter de eerste roman van Saskia Noort en met volledige instemming van de schrijfster. 'Ik wil af van het label thrillerschrijver', zegt ze in Het Parool. 'Niet omdat ik daardoor salonfähig word voor een ander publiek of een nieuwe doelgroep, of omdat ik bevestiging zoek. Ik heb me de afgelopen vijftien jaar afdoende bewezen. Maar zonder dat label voel ik als schrijver meer vrijheid. Ik kan kiezen voor een ander soort plot, hoef niet om de drie hoofdstukken met een cliffhanger te komen die met een dader of lijk te maken heeft.'

Overigens heeft Noort niet finaal gebroken met het thrillergenre. Eerder werd al bekend dat ze voor The House of Books een thriller gaat schrijven. In Het Parool zegt ze: 'Ik heb geen idee wat mijn volgende boek wordt. Het kan weer een roman zijn, of toch een thriller, een Netflixserie schrijven lijkt me ook leuk. Ik zie straks wel.'

Bron: Het Parool

Leve de recensent (column, 2018)

Honderden per jaar

(Door Peter de Zwaan)

Even snel reageren. Ik zeg: honderden boeken. Hoeveel zie je er nu voor je: 300, 500, 1178? Veel boeken, daar kunnen we het wel over eens worden, in elk geval meer dan 200, want in dat geval zeg je niet ‘honderden’, maar ‘een paar honderd’.

Nu ga ik naar Taede A. Smedes. Hij is schrijver en recensent bij onder meer de Volkskrant. Dat meld ik op gezag van de Volkskrant en daar zullen ze wel weten wie er recenseert.

Taede schreef over ‘Het boekenvak’ en de eerste zin luidde: ‘Als recensent bespreek ik honderden boeken per jaar.’ Honderden hè, dus 300, 500 of 1178. Veel.

Voor alle zekerheid blijf ik aan de lage kant: 365. Eén boek per dag en geen dagje overslaan.

Ik heb ooit een column gewijd aan een vergadering van het GNM, Genootschap Nederlandstalige Misdaadauteurs, waar een lid zei dat hij meer dan 100 boeken per jaar recenseerde voor Vrij Nederland. Ik ben het exacte aantal vergeten, maar het waren er heel wat meer dan die 100 staat me vaag bij. De man kreeg applaus. Maar ik dacht: hij verdient hoongelach. Ik heb jaren gerecenseerd en ik weet hoeveel tijd het vraagt als je het goed wilt doen.

En goed doen, begint met het boek lezen.

Niet lachen nu, niet zeggen: logisch. Ik ken recensenten die met open blik en droge ogen beweren dat ze ‘het wel weten’ na een pagina of 20. Ik vind dat geen recensenten, maar boekdoordraaiers. Ze krijgen meestal slecht betaald voor hun stukjes dus waarom zouden ze meer tijd aan een boek besteden dan hoognodig is? Om de schrijver recht te doen, sukkel, en de potentiële lezers.

Een man of vrouw die honderden uren, soms duizenden, bezig is met het schrijven van een boek verdient dat een recensent léést. En daarna nadenkt en het boek in zijn hoofd vergelijkt met andere boeken die hij heeft gelezen. Die daarna zijn gedachten ordent en weergeeft in een helder stukje dat het boek en de schrijver recht doet.

Volgens Taede is Taede zo’n recensent, want: ‘… ik neem mijn vak als recensent zeer serieus.’

Misschien kan hij zijn werk serieus doen als hij een dun boekje te pakken heeft met een grote letter. Vooruit maar, ik geloof het omdat Taede op de begeleidende foto zo eerlijk kijkt. De dag erna heeft-ie weer een dun boekje vol grote letters. De hele week dunne boekjes.

Maar dan, o, jee, daar is-ie: het boek dat wel 300 pagina’s heeft met allemaal van die kelerelettertjes in 9 punten. Die lettertjes moet hij allemaal lezen. Dan erover nadenken en een stukje schrijven.

De dag erna van hetzelfde laken een pak, want hij heeft een pechweek en de dunne boekjes zijn op.

Honderden boeken per jaar.

Die Taede A. Smedes. Ik denk dat ik namens heel veel collega’s spreek als ik hem beleefd vraag of hij gvd met zijn ogen van onze boeken af wil blijven.

Deze column is ook te lezen op peterdezwaan.nl 

What's in a name (nieuws, 2018)

Esther Verhoef heet in den vreemde Nova Lee Maier


Bestsellerauteur Esther Verhoef doet het goed in het buitenland, maar niet onder haar in Nederland bekende schrijversnaam. In den vreemde heet ze Nova Lee Maier.

Uitgeverij Prometheus meldt dat vorige week de vertaalrechten van twee van Esther Verhoefs bestsellers zijn aangekocht door AmazonCrossing. Zowel De Kraamhulp als Lieve Mama verschijnt volgend jaar in de Verenigde Staten.

Lieve Mama, de thriller waarmee Verhoef de Gouden Strop won, zal bovendien vertaald worden naar het Duits, Frans en Spaans. Lauren Edwards en Liza Darnton, uitgevers van AmazonCrossing, lieten Prometheus weten weg te zijn van Verhoefs stijl en haar sfeertekeningen. Ze zullen Verhoef groots lanceren onder het pseudoniem Nova Lee Maier.

Onder deze naam verovert Verhoefs werk momenteel ook Zuid-Oost Azië: De Kraamhulp verscheen in Zuid-Korea en in Taiwan en wordt daar volgens de uitgever zeer enthousiast ontvangen. De Kraamhulp is ook verkocht aan Denemarken, Turkije en Hongarije. Namens Ambo|Anthos en Prometheus beklonk Shared Stories de deal met AmazonCrossing.

Esther Verhoef (geboortenaam Verhallen) is een van de succesvolste schrijvers van Nederland. Van haar psychologische thrillers en romans werden 1,9 miljoen exemplaren verkocht. Behalve de Gouden Strop won ze ook de NS Publieksprijs en de Diamanten Kogel.

Duiventil (nieuws, 2018)

Uitgever verlangde van Michael Berg 'geslachtsverandering' 


Uitgeverij The House of Books had graag gezien dat schrijver Michael Berg nog voor het verschijnen van zijn debuut Twee zomers als schrijversnaam Michaela Berg had gekozen. Immers, zo was de redenering, vrouwelijke thrillerfans lezen graag boeken geschreven door vrouwen. Dat schrijft de Gouden Strop-winnaar van 2013 op Facebook ter gelegenheid van zijn tienjarig schrijverschap.

Michael Berg wees het voorstel van de hand. 'Als ik een vrouw zou zijn kwam er geen foto op de achterflap, in ieder geval geen foto van mij, en zou ik ook nooit met de pers mogen praten', aldus de schrijver.

Voordat zijn debuut Twee zomers in 20008 verscheen, had Berg al een manuscript voltooid van een tweede thriller, dat als werktitel Vijftig had meegekregen. 'Ik vond het stukken beter dan Twee zomers.' Toen Berg vertelde waar het boek over ging, wilde de uitgever het niet eens lezen. 'Een man die vijftig wordt, klonk niet echt aantrekkelijk.'  Het boek Vijftig zou vier jaar later toch uitkomen, maar dan onder de titel Hôtel du Lac.

Van de medewerkers die betrokken waren bij de publicatie van Twee zomers, werkt er nog maar eentje bij de uitgeverij. 'Het boekenvak is een duiventil', schrijft Berg. 'Tien jaar na mijn debuut en acht boeken later zit ik, trouw als ik ben, nog steeds bij dezelfde uitgever.'

Ontwrichtende herinneringen (nieuws, 2018)

Columnist schrijft een 'even spannende als onthutsende' roman


Hij is de zoon van een Blokker-filiaaleigenaar en werd bedreigd toen hij schreef dat Drenthe geen prestatiecultuur kent. En sinds een jaar of zes heeft hij een column in de Volkskrant. Nu kan Peter Middendorp ook een misdaadroman (beter gezegd: een roman over een misdaad) aan zijn curriculum vitae toevoegen. 

Donderdag 19 april verschijnt bij uitgeverij Prometheus het boek Jij bent van mij van Peter Middendorp. Als we op de tekst van de achterflap moeten afgaan, doet deze 248 pagina's tellende roman sterk denken aan de zaak-Marianne Vaatstra.

Middendorp vertelt het verhaal van Tille Storkema. Op een nacht vergrijpt deze jonge boer en vader van twee kleine kinderen zich bij een fietspad aan een zestienjarig meisje uit het dorp. De volgende ochtend wordt zij naakt en levenloos teruggevonden in een weiland.

Dertien jaar zal het duren voordat Tille eindelijk wordt gepakt en de waarheid met kracht zal doordringen tot de wereld, het dorp, zijn vrouw, zijn kinderen. Dertien lange jaren blijft Tille gewoon een boer, een echtgenoot en een vader. Tot aan het einde probeert hij een goede vader voor Suze te zijn, zijn kleine meid.

Maar er komt steeds meer druk op hem te staan. Het dorp smeedt zich wild aaneen tegen de vermeende daders uit het asielzoekerscentrum. Tille wordt geplaagd door ontwrichtende herinneringen. Onder zijn ogen bereikt zijn dochter Suze de leeftijd van zijn slachtoffer.

Jij bent van mij is een roman over een dader en een vader, aldus de uitgeverij, die niet vies is van enige klaroengeschal. 'Zelden werd een eerlijker beeld van een misdaad neergezet dan in deze uitzonderlijke roman, even spannend als onthutsend, even schuchter als schaamteloos, geschreven met het stilistisch vernuft van een meester.'

Peter Middendorp (1971) brak in 2014 door met Vertrouwd voordelig, een roman over zijn jeugd in een Blokker-winkel in Emmen. Van de roman werden meer dan 15.000 exemplaren verkocht. Het kwam op de longlist van de Libris Literatuurprijs en werd bekroond met de Groninger Boekenprijs.

Russell Newell - Gestolen (2018)

Een vrome knaap


(Door Peter Kuijt)

Gus Delaney zit flink in de penarie als zijn 7-jarige zoon Jack op Eerste Kerstdag 1977 verdwijnt. De beleggingsexpert raakt zijn baan kwijt en mag van zijn feeks van een ex-vrouw dochter Lilly niet meer zien. En alsof alle rampspoed niet genoeg is, belandt de licht ontvlambare Delaney ook nog eens voor een tijdje achter de tralies.

Zoonlief Jack is ontvoerd door een religieuze sekte die het woord Gods er genadeloos bij hem in stampt. Tien jaar later is Jack zijn biologische vader compleet vergeten en steekt hij qua vroomheid boven het maaiveld uit. Hij is qua geloof nog vasthoudender dan een blijeboodschapverkondiger die zijn voet al tussen uw deur heeft. Vader Gus zet ondertussen zijn zoektocht naar Jack voort.

Schrijver Russell Newell schreef ooit speeches voor gouverneur Jeb Bush (de zoon van de 41ste president en de jongere broer van de 43ste president). Nu bouwt hij aan toespraken voor de hoogste baas van het Disney-imperium. Newell vertelt in Gestolen een tamelijk intrigerend verhaal met een bevredigend slot. Ietwat storend is de uit een Bouquetreeks-achtige simplistische stijl van de auteur, die een overmatig gebruik van uitroeptekens niet schuwt. En ook de overdaad aan Loof den Heer-teksten gaat uiteindelijk de keel uithangen.

Russell Newell - Gestolen. Vertaling: Guus van der Made. Uitgeverij A.W. Bruna, 464 pag.

Deze recensie stond eerder in verkorte vorm in het AD

Entertainment (nieuws, 2018)

Thriller verkoopt beter dan roman in Engeland


Voor het eerst sinds er onderzoek wordt gedaan naar verkoopcijfers is de thriller heer en meester in het Verenigd Koninkrijk. De roman heeft zijn eerste plaats moeten afstaan aan het spannende boek.

Misdaadliteratuur is nu officieel het bestverkopende genre in Brexitland. Op de London Book Fair heeft onderzoeksinstituut Nielsen Bookscan gemeld dat thrillers meer over de toonbank gingen dan boeken uit het genre 'algemene en literaire fictie'. Sinds 2015 zijn de verkopen van de misdaadroman met 15% gestegen tot 18,7 miljoen verkochte exemplaren. Van de 'gewone' fictieboeken werden in Groot-Brittannië vorig jaar 'slechts' 18,1 miljoen stuks afgezet.

Bestsellerauteur Sophie Hannah heeft wel een verklaring voor de populariteit van het spannende boek in haar land. 'Ik denk dat lezers bij thrillers het gevoel hebben dat in het boek het leesplezier en de entertainment belangrijker zijn dan elk ander thema dat de schrijver wil aansnijden', schrijft ze in The Guardian. 'Bovendien heeft de thriller in het algemeen een plot dat je bij de strot grijpt. Zeker, literaire romans hebben vaak ook fantastische plots en sommige thrillers zijn zo saai als wat. Maar door de bank genomen belooft de thriller altijd suspense en actie op een manier die je niet in literaire fictie aantreft.'

Hannah citeert haar Amerikaanse, eveneens goed in de markt liggende collega David Baldacci. Die zei: 'In spannende en stressvolle tijden waarin het lijkt dat het kwade het goede zal overwinnen, is er altijd het thrillergenre dat de plooien weer gladstrijkt. De mens houdt niet van slechteriken die niet worden aangepakt, maar dat gebeurt in het echte leven aan de lopende band. In de thriller wordt het kwaad afgestraft en winnen de helden meestal nadat ze een moeilijk probleem hebben opgelost.'

Of voor het thrillergenre hetzelfde opgaat als in het Verenigd Koninkrijk, is niet echt duidelijk. De drie bestverkochte boeken in 2017 waren volgens cijfers van de Stichting CPNB wel in het spannende genre te vinden. Of  thrillers met aantal verkochte exemplaren in totaal de 'algemene' fictie overvleugelen, durven wij hier niet voor onze rekening te nemen.

Bron: The Guardian

Gewoon té goed (column, 2018)

Een leechildje


(Door Peter de Zwaan)

Robert B. Parker overleed in 2010. Dat was jammer en het wordt elk jaar jammerder.

Hoe meer boeken er verschijnen met zijn naam op het omslag, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat hij een nog veel betere schrijver was dan ik al dacht. Blijkbaar moeten sommige schrijvers dood gaan om optimaal gewaardeerd te worden en het woord ‘sommige’ staat alleen in deze zin als vorm van zelfbescherming.

Parker schreef de Spenser-romans en toonde zich er een waardige opvolger mee van Dashiell Hammett en Raymond Chandler. Hij maakte ook een serie met als hoofdpersoon Sunny Randall, de vrouwelijke Spenser, en een reeks rond politiechef Jesse Stone. Hij hield van westerns en getuigde daarvan in vier boeken rond het duo Virgil Cole en Everett Hitch.

Hij was productief en draaide voor drie boeken per jaar zijn hand niet om.

Al die boeken waren goed, vaak heel goed, al was het even doorbijten als het over zijn hond ging die soms méér medemens was dan een mens. Niemand kon zo economisch schrijven als Parker. In korte hoofdstukken bouwde hij zijn verhalen op en werkte hij naar een ontknoping die niet geforceerd was. Altijd overzichtelijk, maar nooit gemakzuchtig. Puur vakmanschap en klasse.

Toen ging hij dood en gingen andere schrijvers bewijzen hoe goed hij was. Niet door over Parker te schrijven, maar door boeken te produceren rond Spenser, Stone en Cole/Hitch. Niet over Sunny Randall, blijkbaar had niemand trek in een vrouwelijke privédetective.

De boeken verschenen met op het omslag in grote letters Robert B. Parker’s, waarna in kleinere letters de titel volgde en in nog kleinere de naam van de schrijver.

Ace Atkins bemoeide zich met Spenser, Michael Brandman met Jesse Stone en Robert Knott met het cowboyduo Cole en Hitch.

Hun eerste boek was de moeite waard. Je zag de invloed van Parker aan elk hoofdstuk af. Het was of hij delen van een manuscript al klaar had en zijn opvolgers alleen de verhalen hoefden te voltooien. Na de eerste boek werd het snel minder. Of de erfgenamen van Parker lieten het er een beetje bij zitten wat kwaliteitsbewaking betrof of de schrijvers dachten: mooi geweest, nu ga ik laten zien wat ik echt kan.

Niet in de schaduw van Parker staan.

Michael Brandman, producent van onder meer de Jesse Stone-tvfilms, haakte na drie boeken af en dat was terecht. Hij werd opgevolgd door Reed Farrel Coleman die al weer vier Stone-boeken op de markt heeft gebracht en in Debt to Pay en Blind Spot bewijst dat hij het ‘leechildje’ helemaal onder de knie heeft: 100 pagina’s te veel in een boek stoppen waardoor het verhaal verwatert.

Knott trekt zich niets meer van het verleden aan. Hij gebruikt de namen Virgil en Cole en doet verder wat hij wil: zinnen breien en slechte plots bedenken, bijvoorbeeld.

Atkins is het meest in Parker, misschien wel te veel. Je krijgt niet drie, maar dertien keer voorgeschoteld hoe je een maaltijd moet bereiden en met welke producten en een beetje minder Pearl de Wonderhond zou ook wel mogen.

Nu drie schrijvers met Parkers werk bezig zijn, gaat het drie keer zo hard en de Robert B. Parker’s verschijnen bijna aan de lopende band.

Het zal de erven geen windeieren leggen en ik gun ze dat graag. Baat de ideeën van Robert B. maar lekker uit. Maar vertel Coleman en Knott af en toe dat ze minstens vijf strepen minder goed zijn en zeg tegen Atkins dat hij helaas ook iets tekort komt.

Coleman, Knott en Atkins schrijven hun Robert B. Parker’s omwille van de centen, denk ik, maar ik hoop in stilte dat ze ook iets willen bewijzen: kijk maar, hoe we ook proberen Parker te evenaren, het lukt niet, de man was gewoon té goed.

Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl

Het ware gezicht (nieuws, 2018)

AVROTROS verfilmt thrillertrilogie Morten


De opnames voor een nieuwe AVROTROS-dramaserie, genaamd MORTEN, zijn in volle gang. De politieke thriller over verraad, macht en verleiding vertelt het verhaal van Morten Mathijsen, een politicus met ambitie, vele talenten en een verleden dat zijn reputatie kan schaden.


Peter Paul Muller speelt Morten in deze serie, die gebaseerd is op de gelijknamige boeken van Anna Levander, pseudoniem van parlementair journalist Dominique van der Heyde en schrijfster Annet de Jong.

Jean van de Velde en Barbara Jurgens hebben de verhalen bewerkt tot een achtdelige serie die van de Velde ook regisseert. MORTEN is begin 2019 te zien bij AVROTROS op NPO 2.

Morten is een man die voor zijn vak geboren lijkt, op weg naar een stralende toekomst als minister-president. Zijn partij, De Nieuwe Liberalen, doet het verrassend goed in de peilingen en de media en zijn collega’s volgen hem op de voet met een frons en een glimlach. Dan dreigt een duistere zaak uit het verleden zijn reputatie te schaden.

Morten wordt achtervolgd door iemand die meer van hem weet en hem bedreigt. Met een briljante spindoctor aan zijn zijde doet Morten er alles aan om het onheil af te wenden. Zijn gezinsleven en het landsbelang staan op het spel. Morten moet zijn ware gezicht laten zien.

Eerder was er ook sprake van dat van de Morten-trilogie een theatervoorstelling zou worden gemaakt. Van Lambaart Entertainment verwierf begin 2015 de rechten voor het maken van een toneelstuk. Het was de bedoeling om Morten in het najaar van 2016 naar de theaters te brengen. Het is er echter niet meer van gekomen. Topman Erwin van Lambaart stapte in 2016 over naar Holland Casino.

Jane Harper - Wildernis (2018)

Speuren met een voorsprong


(Door Hans Knegtmans)

In de eerste roman van de Australische auteur Jane Harper, De droogte, vielen de mussen van het dak. Haar tweede boek, Wildernis, speelt zich overwegend af in een modderig regenwoud, waar een zonnetje meer dan welkom zou zijn voor de vijf medewerksters van een exclusief accountantskantoor. Ze ondernemen een vierdaagse voettocht, waarbij het de bedoeling is dat ze onderweg aan teambuilding doen. Met de finish in zicht verdwijnt een van de deelnemers echter als een dief in de nacht.


Wat de andere teamleden niet weten, is dat deze Alice Russell sinds enkele maanden optrad als klokkenluider, die federaal agent Aaron Falk (ook aanwezig in het vorige boek van Harper) en zijn collega Carmen Cooper informeerde over witwaspraktijken van haar werkgever. Mocht de bedrijfsleiding Russells dubbelrol ontdekken, dan betekent dat het einde van het onderzoek. Dat zou voor Falk een persoonlijk drama zijn, want hij gruwt van dit soort witteboordencriminaliteit.

Zodra zij van Russels verdwijning horen, reizen Falk en Cooper naar de fictieve Giralang Ranges, ten oosten van Melbourne, waar ze de vier overgebleven werknemers ontmoeten. Het onderzoek wordt geleid door brigadier King van de federale politie, terwijl Falk en Cooper de verhoren voor hun rekening nemen.

Harper hanteert een slimme verteltechniek, waarbij we in flashbacks de lotgevallen van de - dan nog voltallige - wandelgroep volgen, afgewisseld door fragmenten in het heden waarin Falk en Cooper de hoofdrollen hebben. Door deze aanpak hebben we de helft van de tijd een kennisvoorsprong op de speurders. Het voelt alsof wij naar een sneak preview kijken van een film waar de rest van Nederland nog enkele weken op moet wachten.

Vergeleken met haar stilistisch wonderschone debuut De droogte is de stijl van Wildernis onverwacht gewoontjes. De schrijfster maakt rijkelijk gebruik van cliffhangers - alsof de lezer anders zou insukkelen. Verder strooit Harper met achtergrondditjes en -datjes die weinig of niets met de thematiek uitstaande hebben. Een miskraam, abortus, pesten op school, eetproblemen, kinderporno op het net - het wordt er allemaal met de haren bijgesleept. Je vraagt je af wat de auteur bezielde.

Jane Harper - Wildernis, uitgeverij A.W. Bruna, 368 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, is eerder verschenen in Het Parool.

Wordt verwacht 436 (nieuws, 2018)

Helft van Tupla Mourits gaat solo


Eerst heetten ze Tupla Mourits, daarna werd Tupla M. Onder deze naam schreven Wendela de Vos en Atie Vogelenzang zeven thrillers. Nu gaat de laatste solo. Ze 'debuteert' in augustus 2018 met haar thriller Uit het niets.


Tupla M. liet voor het eerst van zich lezen in 2005. Hun debuut Vrouwelijk naakt verscheen toen bij de Arbeiderspers. Met dat boek wonnen de schrijfsters de Schaduwprijs 2006.

Hierna volgden nog drie titels bij dezelfde uitgeverij: Een Kwestie van Tijd (2007), Speeddate (2008) en Meer Dood dan Levend (2010). Tevens verleenden de twee hun medewerking aan drie verhalenbundels: Stampvol Spannende Verhalen, Verrassing! en Stille Getuigen.

In 2012 stapte het duo over naar de Crime Compagnie waar in mei van dat jaar hun vijfde thriller Schuld uitkwam, in oktober 2013 gevolgd door Val. Het nieuwste boek van het duo, Klem, verscheen in 2016. Voor het achtste boek hadden ze al een werktitel: Solo. Allebei konden ze toen niet voorzien dat Uit het niets het resultaat zou worden van een solo van Atie Vogelenzang (1955). Of Klem echt de laatste thriller van de twee is, is niet bekend. Op hun site stelt Tupla M. dat Wendela de Vos bezig is aan een nieuwe dichtbundel.  Daarnaast presenteert ze iedere eerste zaterdagmiddag van de maand een  Poëziecafé in de OBA Diemen.

In Uit het niets staat Barbara centraal. Zij is getrouwd met haar grote liefde, de gedecoreerde held, Rafael. Ze ondervindt dat getrouwd zijn met een held niet eenvoudig is, maar scheiden van zo’n dapper iemand bijna onmogelijk. 

Als Barbara op een avond thuiskomt van haar werk, wordt ze aangevallen door een gemaskerde man. Barbara verweert zich zodanig dat de aanvaller het niet overleeft. Wie was de man? Haar ex Rafael? En was Barbara wel het doelwit?

Citaat uit het boek: Voor Rafael, mijn aanstaande ex-man, bleef ik aardig. Ook toen het tussen ons niet meer boterde en ik wist dat een scheiding onontkoombaar was. De gedachte aan hoe hij was geweest vóór Parijs, verdween nooit helemaal uit mijn herinneringen.

Wordt verwacht 435 (nieuws, 2018)

Thrillerauteur in de ratsmodee


Hilde Vandermeeren is een productief schrijfster. Het nieuws dat haar thriller Schemerzone de longlist van de BookSpot Gouden Strop heeft bereikt is maar net bekend, of haar uitgeverij kondigt een nieuwe thriller aan van 'de koningin van de Vlaamse misdaadliteratuur'. Eind volgende maand verschijnt-ie bij uitgeverij Q onder de titel Pas op voor de buren.

'Een straat met vier huizen. En vijf geheimen', stelt de uitgever in een persbericht over het nieuwe boek van Hilde Vandermeeren. Hoofdpersoon is een vakgenote van haar: thrillerauteur Ruth. Ze is een schrijfster die onder pseudoniem publiceert. Dat is echter niet haar enige geheim. Ze verzwijgt een gruwelijke gebeurtenis uit haar verleden zowel voor haar vriend Matthew als voor haar omgeving. Haar moeder heeft haar geleerd dat je de buren nooit mag vertrouwen.

Dan gebeuren er vreemde dingen in haar omgeving en wordt ze geconfronteerd met haar grootste angst: dat ze even geestesziek is als haar moeder. Bij haar moeder had de ziekte fatale gevolgen.

Hilde Vandermeeren (1970) schreef meer dan veertig kinder- en jeugdboeken, waarvan vele werden bekroond met Nederlandse en Vlaamse literaire prijzen. Sinds haar jeugd verslindt ze thrillers en spannende romans. Met haar eerste psychologische thriller, Als alles duister wordt, begon haar carrière als thrillerschrijfster en won ze meteen de Hercule Poirot publieksprijs 2013. Ook werd ze genomineerd voor de Diamanten Kogel 2013.

Een van Vandermeerens korte verhalen is recent verschenen in het prestigieuze Ellery Queen Mystery Magazine en genomineerd voor de Derringer Award 2017 voor beste korte verhaal. Voor haar thriller Schemerzone won ze de Hercule Poirot Prijs 2017.

Fris en onafhankelijk (nieuws, 2018)

Goededoelenbaas gaat CPNB leiden


De Stichting CPNB krijgt met ingang van september een nieuwe directeur. Het is Eveline Aendekerk (1971). Zij was consultant bij KPMG, leidde een internetbedrijf en vervolgens goededoelenorganisatie Dance4Life. 

Eveline Aendekerk (foto) wordt de eerste vrouw die de boekpromotor gaat leiden. 'Na bijna negentig jaar ja, dus dat werd ook wel tijd', zegt ze in een interview met HP/De Tijd. De stichting krijgt straks een vrouwelijke directie: Esther Scholten is op dit moment adjunct-directeur.

De nieuwe directeur komt niet uit de boekenbranche en misschien is dat wel een voordeel, denkt ze. 'Je kunt fris en onafhankelijk kijken naar wat er nodig is. En je bent voor je het weet besmet door je omgeving. Bovendien lijkt deze sector groter dan-ie is. Uiteindelijk hoef je maar een paar mensen en de ins en outs te kennen.'

Het laatste boek dat ze las was De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld. Daarvoor sloeg ze de pagina's om van het boek Zuiverheid van Jonathan Franzen. Het is niet bekend of Aendekerk een verwoed lezer van misdaadliteratuur is. Maar interessant is haar volgende opmerking: 'Zodra je iets positioneert als ‘literatuur’, als ‘cultureel’ of als ‘hoogdravend’ haken veel mensen af, terwijl dat helemaal niet nodig is. Zeker de mensen die nu helemaal niet lezen.'

Bron: HP/De Tijd; foto: Miriam van Leeuwen

Wordt verwacht 434 (nieuws, 2018)

Amber jaagt met bedrog en zwendel op perfect leven


'Een verslavend debuut vol onverwachte wendingen.' Dat is de conclusie van bestsellerauteur Karin Slaughter na het lezen van Het perfecte leven van mevrouw Parrish van Liv Constantine. Dit thrillerdebuut van twee zussen verschijnt op 24 april bij uitgeverij HarperCollins Holland.

Amber Patterson heeft maar één doel: de perfecte Daphne Parrish – rijk, mooi en getrouwd met de al even perfecte Jackson Parrish – van haar troon stoten en haar leven overnemen. Daphnes geld, huis, status, man: Amber zal niet rusten voor ze het allemaal bezit.

En dus haalt Amber alles uit de kast om haar doel te bereiken: manipulatie, bedrog en zelfs zwendel. Het perfect leven van mevrouw Parrish wordt door de uitgever bestempeld als een ingenieuze en fascinerende psychologische thriller. Met name 'de wisseling van perspectief, de smakelijke plotwendingen en de buitengewoon goedgeschreven personages' worden geroemd.

Liv Constantine is de schrijversnaam van de twee Amerikaanse zussen en auteurs Lynne en Valerie Constantine. Ze wonen drie staten bij elkaar vandaan, maar dat heeft ze er niet van weerhouden samen een thriller te maken: FaceTime en e-mails vergemakkelijken de boel. Hun gave voor het bedenken van verhalen zit volgens de zussen in de familie. Hun Griekse grootmoeder was er ook zeer bedreven in.

Het perfecte leven van mevrouw Parrish komt naast de VS vooralsnog in 21 andere landen uit, waaronder Nederland, Denemarken, Duitsland, Spanje, Zuid-Korea, Rusland, Griekenland en Brazilië.

Significant (nieuws, 2018)

Kasper van Beek scoort met debuut nog voor publicatie


De Duitse vertaalrechten van Vogelvrij, de debuutthriller van Kasper van Beek, zijn nog voor verschijnen in een, zoals dat in uitgeverskringen heet, significante pre-empt verkocht aan Goldmann Verlag. Deze uitgever is een toonaangevend imprint binnen de Duitse Random House-groep en uitgever van wereldwijd succesvolle auteurs als Harlan Coben, Michael Robotham en Patricia Cornwell. Volgens redacteur Chris Kooi is er ook interesse voor Vogelvrij vanuit Italië, Spanje en Groot-Brittannië.

En alsof dat al niet genoeg is: het Nederlands Letterenfonds selecteerde Vogelvrij als een van de tien speerpunttitels tijdens de aankomende London Book Fair. De thriller verschijnt op 19 april bij uitgeverij Cargo.

Kasper van Beek (Amsterdam, 1985) is film- en televisieproducent. Hij is medeoprichter van twee productiebedrijven, waarmee hij volgens Cargo een breed scala aan nationale en internationale projecten maakt. Hij woont en werkt in Amsterdam.

In Vogelvrij wordt het rustige leven van Olaf op zijn kop gezet wanneer hij een groene envelop tussen zijn post vindt. In de envelop zit een foto van hemzelf, lachend aan de oever van een bevroren meer, met zijn arm om de schouders van een andere man. Hij herkent deze man niet en heeft geen enkele herinnering aan het moment waarop de foto is genomen. Nergens lijkt hij antwoorden te kunnen vinden, maar zijn argwaan wordt gewekt als zijn familie zegt dat het vast een grap is en dat hij de foto maar moet vergeten.

Auteursfoto: Tessa Posthuma de Boer

Kanshebbers (nieuws, 2018)

Ross, Berg en Dorrestein op longlist Gouden Strop


(door Peter Kuijt)

Gouden Strop-winnaars Michael Berg en Tomas Ross zijn in de race voor de 20.000 euro die aan het winnen van deze prijs is verbonden. Maar ook literair auteur Renate Dorrestein staat op de tien titels tellende longlist, evenals enkele debutanten. Een gevarieerd gezelschap aan kanshebbers dus.


'Onverwacht worden het toch nog mooie dagen voor de Gouden Strop en de Weken van het Spannende Boek', schreef drievoudig winnaar Tomas Ross onlangs in een commentaar op deze blog. 'Verdubbeling van het prijzengeld én meer promotionele aandacht, wie had dat enkele maanden geleden gedacht.' Maar Ross zou Ross niet zijn als hij er toch nog wat kritische kanttekeningen er tegenaan had gegooid. Hij herhaalde nog eens zijn standpunt dat promotionele ondersteuning van het Nederlandstalige thrilleraanbod wel een pondje méér mag. Wat hij niet herhaalde, maar al eerder diverse malen had betoogd was dat een auteur eigenlijk niet meer dan drie keer met de Strop aan de haal mocht gaan. Anders wordt het kringetje van laureaten zo klein.

Hoe dan ook, Ross maakt wel kans op zijn vierde Strop, sinds kort officieel de BookSpot Gouden Strop geheten, vernoemd naar de nieuwe sponsor (voorheen boekenclub ECI). Ross doet dat met Het verdriet van Wilhelmina (uitgeverij Cargo), het sluitstuk van zijn Indië-trilogie. In dit deel passeren illustere figuren als de uit graniet gehouwen koningin Wilhelmina, de Britse premier Winston Churchill en overloper Poncke Princen de revue. Churchill bezoekt de in ballingschap levende Nederlandse vorstin op haar landgoed Stubbings House en stelt haar voor een onverwacht en duivels dilemma.

Ross zal het moeten opnemen tegen onder anderen Willem Asman, oud-voorzitter van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs. Jaren hoorden we niets van hem, totdat hij ineens overstapte naar uitgeverij Ambo|Anthos en plannen ontvouwde voor een drieluik. Het eerste deel van deze Rebound-trilogie, Enter, staat nu op de longlist. In Enter maakt de lezer kennis met de geheime organisatie Rebound, uitermate bedreven in getuigenbeschermingsprogramma's.

Michael Berg, die vijf jaar geleden de Gouden Strop won voor zijn thriller Nacht in Parijs, is nu in de race met zijn boek Broertje. Ook dit verhaal speelt zich af in Frankrijk.  In een landhuis aan de Côte d'Azur liggen drie doden. Een Nederlandse oud-politicus, zijn echtgenote en een onbekende jonge vrouw. De politie houdt de vermoedelijke dader aan: Felix, de zoon van de politicus. Maar die is in shock en niet aanspreekbaar.

Een andere laureaat op de longlist is de Vlaming Jan Van der Cruysse. Hij won zowel de allerlaatste Diamanten Kogel als de Schaduwprijs voor zijn thriller Bling Bling. Diamantroof in Delhi. Bling Bling 2. De Zaventemmers (Manteau) verhaalt over het gangsterduo Mate en Boris en de verknipte moordenares Elisabed. Ze maken een moorddadige trip door de Balkan en blijven daarbij de Antwerpse politievrouw Beerke Wagenmaker altijd een stap voor.

De tweede Vlaming op de lijst is W.A. Dehairs, die voor uitgeverij Lannoo zijn eerste thriller Lockdown schreef. Op een dag krijgt journalist Chris Kooi een brief, van zichzelf. Die brief verstuurde hij 30 jaar geleden aan zijn grote liefde Cath, die plots uit zijn leven verdween. Later volgen nog twee brieven en dan een kaart: Hotel Falstaff, Brussel, zondag, 22 uur. Geïntrigeerd trekt Chris naar het centrum van de Belgische hoofdstad, waar uit vrees voor een terroristische aanslag een 'lockdown' aan de gang is.

Reddende engel zou helaas wel eens een van de laatste boeken kunnen zijn van Renate Dorrestein. De schrijfster kreeg in het najaar van 2016 te horen dat ze aan slokdarmkanker lijdt. Reddende Engel is een gothic novel, een onheilspellende roman, aldus haar uitgeverij Podium. Het verhaal speelt zich af in en rond een eeuwenoude hoeve in de heuvels van Zuid-Limburg. Een jonge vrouw komt door een noodlottig ongeval op een boerderij om het leven. Twee jaar later arriveert de verteller van dit verhaal op de plek des onheils. Terwijl zij onbedoeld allerhande geheimen ontrafelt, wordt haar eigen leven er niet zekerder op.

Na een rijke carrière in het theater en als tv-maker (onder andere van het programma Taxi) houdt scenarist Chris Houtman zich sinds 2016 fulltime bezig met het schrijverschap. In zijn thrillerdebuut Akte van berouw (Karakter) schrijft Houtman over dubieuze organisaties als Opus Dei die het op de eigengereide en progressieve paus Franciscus hebben voorzien. De commandant van de Zwitserse garde Martin Hochstettler moet alle zeilen bijzetten om de veiligheid van de doortastende kerkvorst te waarborgen.

Ook Over het spoor (Prometheus) van Eva Keuris is een debuut. Drie pubers – Ingmar, Remi en Julian - worden in de zomer van 2008 opgepakt en veroordeeld voor de moord op de tienjarige Jordi de Wit. Zijn levenloze lichaam werd aangetroffen in het riet van hun vijver in een natuurgebied tussen Hilversum en Bussum. Na hun gevangenisstraf besluit ghostwriter Stella Lammers het relaas van rijkeluiszoon Ingmar op te tekenen. Deze ziet er een kans op rehabilitatie in.

Hilde Vandermeeren is de laatste Vlaming op de longlist. Zij doet mee met haar eerder met de Hercule Poirotprijs bekroonde boek Schemerzone (uitgeverij Q). In haar vijfde thriller lijdt verpleegster Kate Evans aan narcolepsie, waardoor ze onverwachts slaapaanvallen krijgt en last heeft van bijzonder realistische nachtmerries. Om haar baan in een Londense privékliniek niet te verliezen verzwijgt ze haar aandoening.

Jeroen Windmeijer wordt hier en daar 'de Dan Brown van de Lage Landen' genoemd. In zijn tweede thriller Het Pauluslabyrint (HarperCollins Holland) gaat het mis met de burgemeester van Leiden. Wanneer hij het startschot wil geven voor het plaatsen van ondergrondse vuilcontainers, stort hij met graafmachine en al de diepte in. Daar blijkt zich een ondergronds gangenstelsel te bevinden. Ook wordt er een jongen gevonden. Hij lijkt niet gewond, maar toch zit hij onder het bloed. Archeoloog Peter de Haan gaat op onderzoek uit.

De jury, onder leiding van Anniko van Santen, koos deze tien thrillers uit 73 inzendingen. Het aantal thrillers dat voor de prijs wordt ingezonden daalt de laatste jaren gestaag. Vorig jaar ging het nog om 83 boeken, in 2016 om 97. In 2011 las de jury het recordaantal van 111 boeken.

De shortlist van de BookSpot Gouden Strop wordt op 9 mei bekendgemaakt, evenals de nominaties voor de BookSpot Schaduwprijs. Op 6 juni worden de winnaars van de Gouden Strop en Schaduwprijs gehuldigd. De Gouden Strop bestaat 32 jaar en heet sinds kort de BookSpot Gouden Strop. De te winnen prijs is door de online boekwinkel onlangs verdubbeld naar een geldbedrag van 20.000 euro. Ook krijgen de genomineerden voor de BookSpot Gouden Strop ieder duizend euro. De bekendmaking van de BookSpot Gouden Strop en de BookSpot Schaduwprijs vormen elk jaar de start van de Spannende Boeken Weken.

De jury van de BookSpot Gouden Strop 2018 bestaat naast juryvoorzitter Anniko van Santen uit Jos van Cann (recensent VN's Detective & Thrillergids en thrillerboek.nl), Marian van Leth (oud-directeur BiblioNu Venray/Horst), Els Roes (Thriller & Zo, recensent VN's Detective & Thrillergids) en Herma Schipperheijn (Boekhandel Augustinus Nijmegen).

Emily Koch - Als ik doodga voor ik opsta (2018)

Gevangen in je eigen lijf


(Door Peter Kuijt)

Met je baan stoppen om te gaan schrijven, je moet het maar durven. Bij de Britse Emily Koch heeft dat goed uitgepakt. Het debuut van de voormalige journaliste uit Bristol, Als ik doodga voor ik opsta, bevat alle elementen die een uitstekende thriller hoort te hebben.

Hoofdpersoon is Alex Jackson. Hij was, evenals Koch, werkzaam als journalist. Primeurs scoren lukt niet meer, want Alex ligt al anderhalf jaar in vegetatieve toestand in een ziekenhuisbed na een ongeluk bij het bergbeklimmen. Iedereen denkt dat hij in coma ligt, maar Jackson hoort alles wat er om hem heen wordt gezegd. Hij zit gevangen in zijn eigen lijf.

Hij hoort zijn familie praten over stopzetten van de behandeling. Maar hij hoort ook dat er bij zijn val wellicht sprake is geweest van opzet. Alex pijnigt zijn hersens om te ontdekken wie het op hem voorzien heeft en gaat tot het uiterste om dat kenbaar te maken.

Het is niet voor het eerst dat deze verhaallijn in een thriller wordt gevolgd. Joy Fielding deed het al een jaar of tien geleden in Roerloos.

Hoe dan ook, beklemmend is het juiste woord voor deze thriller van Koch. Zij heeft in de eerste persoon de belevenissen van Alex zo goed beschreven, dat je er bijkans claustrofobisch van zou worden. Dialogen, plot en spanningsopbouw zijn dik in orde. Dit is zonder twijfel een knap debuut!

Emily Koch - Als ik doodga voor ik opsta, uitgeverij Prometheus, 320 pag.

Deze recensie is eerder verschenen in het AD

Gesignaleerd 430 (nieuws, 2018)

Frederik Baas - Herberekening

Bij uitgeverij Ambo|Anthos is verschenen Herberekening, de tweede literaire thriller van Frederik Baas. 

Schoolverlater Leon komt op straat bij toeval een meisje tegen dat hij van school kent en dat nu al aan het werk is. Ze rijdt in een huurauto en moet ergens papieren ophalen. Ze vraagt hem om even op de huurauto te passen. Dat doet Leon, het meisje komt echter niet meer terug.

Dan hoort hij vanuit de auto de stem van de navigatie: 'Volg de weergegeven route.' Leon besluit in te stappen en de taak van het meisje over te nemen. Hij gaat op pad, zonder te weten waarheen en wat hij vervoert. De navigatie leidt hem.

In eerste instantie voelt dat goed: hij heeft een taak en een doel, alles is overzichtelijk en eenvoudig en ook belangrijk. Maar langzaam wordt hem duidelijk dat het een duistere zaak is en hij worstelt met zijn ongevraagde betrokkenheid en daarmee samenhangende schuldvraag.

Frederik Baas is het pseudoniem van schrijver Jan van Mersbergen. In februari 2017 betrad hij het Nederlandse thrillergenre met zijn boek Dagboek uit de rivier. Hij kreeg er vijf sterren voor van VN's Detective & Thrillergids, 'een hoogtepunt', aldus zijn uitgeverij.