Respect! (nieuws, 2008)

MISDAADAUTEUR LAAT KARAKTERS UIT DE KAST KOMEN

De Schotse detectiveschrijver Alexander McCall Smith (1948), bekend van de serie 'The No 1 Ladies Detective Agency' heeft aangekondigd homoseksuele karakters in zijn boeken te zullen laten opduiken.

De auteur, die in Edinburgh woont met zijn vrouw Elizabeth en twee dochters, zei in de Times te hopen dat homo's hierdoor meer geaccepteerd zullen worden. ,,Ik ben van mening dat homo's in fictie op dezelfde manier moeten worden behandeld als alle anderen - met de beleefdheid en respect waarmee we elkaar allemaal zouden moeten benaderen'', aldus McCall Smith. ,,Ik verafschuw kwetsende en wrede beschrijvingen van welke groepering dan ook.''

De nieuwe personages zullen opduiken in McCall Smiths reeksen '44 Scotland Street' en 'Sunday Philosophy Club'. De schrijver, enthousiast begunstiger van acties ten bate van hiv-patiënten, benadrukte dat de introductie van de homoseksuele karakters de algehele teneur van zijn boeken niet zal beïnvloeden, die bekend staan vanwege hun charmante en pretentieloze sfeer. De schrijver loopt echter wel het risico lezers van zich te vervreemden. Toen zijn plaatsgenoot en bestsellerauteur J.K. Rowling vorig jaar in New York onthulde dat professor Dumbledore in de 'Harry Potter'-serie homo was, brak er een storm van protest onder christelijke groeperingen los.

Homorechtenactivist Peter Tatchell verwelkomde McCall Smiths aankondiging. ,,Ik weet dat veel schrijvers en uitgevers bang zijn hun lezers af te stoten door boeken te publiceren waarin homo's voorkomen. Maar de laatste jaren begint dat taboe steeds meer te verbleken.''

(Bron: Timesonline)

Robert Goddard (interview, 2008)

De erfenis van Anastasia

(Door Monique Brandt)

AMSTERDAM - Hij heeft nog het meest weg van een ietwat stoffige Britse wetenschapper, of misschien wel een pennenlikkende ambtenaar, met zijn ribbroek, baard en bruine jasje. En het klopte allebei, ooit.

Robert Goddard (54), heden ten dage bestsellerschrijver, ís historicus, maar dan wel eentje met extreem weinig ambitie om les te geven. Dat werd hem vooral helder toen hij tijdens een sollicitatiegesprek over een mogelijke baan als leraar, de directeur van de school in kwestie in slaap wist te praten. Het door hem gevonden alternatief voor een docentenbaan was niet echt een vooruitgang, maar toch werkte de auteur voor zijn schrijversloopbaan van start ging, enige jaren als onderwijsambtenaar in een qua educatie onontgonnen uithoek van het graafschap Devon.

Hoogtepunt van zijn dag als ambtenaar - 'de dagen waren eigenlijk identiek' - was naar buiten staren. En verhalen verzinnen die hem in staat stelden geestelijk als het ware uit het raampje van zijn smoezelige kantoortje te klimmen, de mouwen van zijn keurig gestreken overhemd stoer op te stropen en er als een James Bond in verschoten ribfluweel op los te gaan. 'Vuurgevechten, ruimtereizen, niets was te gek op zo'n doodgewone dag op kantoor. Ik maakte in een uur meer mee dan alle Britse ambtenaren bij elkaar in hun hele leven! Verhalen komen nu eenmaal vanzelf op me af, ik hoef er geen moeite voor te doen. Dat heb ik altijd al gehad, maar sinds ik schrijver ben en mijn brein behoorlijk afgetraind is, borrelen de ideeën helemaal vanzelf naar boven.'

Die rijke fantasie leverde inmiddels twintig boeken op zijn cv op, goedverkopende thrillers waarin historische feiten de sleutel blijken te zijn tot spannende verwikkelingen, waarin de argeloze hoofdpersonen tegen wil en dank worden meegesleurd. Zo duikt zijn laatste boek Een oude schuld, op het nog immer onbekende lot van Anastasia - de jongste dochter van de Russische tsaar. Het is immers nog altijd de vraag of ze in 1918 samen met haar familie werd vermoord door communisten, of dat de vrouw die later beweerde Anastasia te zijn, ook werkelijk een telg van het tsarengeslacht was. Het was een rijke bron voor documentaires, films en boeken.




In het boek van Goddard over Anastasia is de hoofdpersoon de kleurloze, tegen een depressie aan leunende ambtenaar van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken, Richard Eusden. Terwijl hij op een loodgrijze maandagochtend zijn toch enigszins mislukte leven overpeinst op een Londens terras, rijdt zijn ex Gemma langs en sommeert hem in te stappen. Richards jeugdvriend, Gemma's andere ex Marty Hewitson, heeft kanker en nog een groot probleem: er moet met spoed een pakketje voor hem worden weggebracht. Richard is de klos, en hoe. Het pakket, een verzameling brieven van Marty's grootvader aan een Deense kapitein over de nazaten van de tsaar, veroorzaakt een aaneenschakeling van ellende die Eusden als in een ware roadmovie door heel Europa voert, dood en verderf achter zich latend.

Robert Goddard schept er, zijn vaste lezers weten het inmiddels, een welhaast duivels genoegen in om gewone mensen, bij voorkeur ietwat grijze muizen, met een ferme zwaai uit hun gewone leventjes te trekken en ze vervolgens in gevaarlijke situaties te kwakken die Bruce Willis nog boven het hoofd zouden groeien. Zie je daar maar eens zonder kleerscheuren uit te redden als doodgewone leraar, ambtenaar of interieurverzorger met het pensioen in zicht.

Grijnzend: 'Dat is toch veel interessanter dan iemand als hoofdpersoon gebruiken die bij de minste aanslag op zijn ego al een mes of mitrailleur trekt? Het is boeiend om te lezen hoe iemand als jij of ik reageert in een extreme situatie, als alles op het spel staat en als hij of zij opeens alleen is in een wereld waar vroegere opvattingen van goed en kwaad niet meer gelden. Mijn hoofdpersonen maken ontzettend veel mee, maar juist omdat ze 'gewoon' zijn, kunnen de lezers zich met hen identificeren. Misschien dat niet alle lijntjes in de gebeurtenissen worden afgewerkt, maar ook dat doe ik bewust: zo gaat het in het echte leven namelijk ook niet.'

De historische feiten, die kloppen wél altijd, je bent immers historicus of je bent het niet. 'Daar ben ik zeer zorgvuldig in. Maar er zijn gelukkig genoeg onopgeloste mysteries in het verleden om over te schrijven. Het aardige is dat als er iemand komt met het bewijs voor een oplossing, er altijd weer een wetenschapper is die het tegendeel zegt te kunnen bewijzen. In dat grijze gebied dwaal ik rond als een kind in een snoepwinkel, waarbij ik de zaken geheel op kan lossen zoals ik dat zelf wil, terwijl ik er ter verhoging van de feestvreugde hier en daar een moord tussendoor roer. Daar kan geen ambtenarenbaan, hoe opwindend misschien ook, tegenop.'

Robert Goddard - Een oude schuld. Uitgeverij BZZTôH, 352 pag.

Geen windeieren (nieuws, 2008)

BELLICHER REVISITED?

Komt Michael Bellicher terug in een nieuwe thriller van Charles den Tex of niet? Uitgeverij De Geus houdt in een 'advertorial' in NRC Handelsblad nog even een slag om de arm. Zeker is dat de drievoudig winnaar van de Gouden Strop in de nazomer van 2009 met een nieuwe thriller komt, waarin, aldus De Geus, ,,wellicht Michael Bellicher weer de spil wordt.'' Let vooral op het woordje 'wellicht'...

Voor wie Michael Bellicher een totaal onbekende naam is: Charles den Tex introduceerde deze erudiete, sociaal wat onhandige man in zijn thriller 'De macht van meneer Miller' uit 2005. Bellicher werkt zich in de nesten als hij zichzelf op zijn kantoor insluit en ongewild getuige is van iets wat hij nooit had mogen zien. Vanaf dat moment wordt Bellicher steeds verder in het nauw gedreven. Tijdens zijn vlucht stuit hij voortdurend op ene 'meneer Miller', iemand die alles over hem lijkt te weten. Met deze thriller sleepte Den Tex zijn tweede Gouden Strop in de wacht. Zijn eerste ontving hij voor 'Schijn van kans' (2002).

In de dit jaar verschenen thriller 'CEL' speelt Bellicher opnieuw de hoofdrol. Dit keer wordt hij slachtoffer van identiteitsroof. Zijn persoonsgegevens worden misbruikt en dat heeft verstrekkende gevolgen voor Bellicher. Met 'CEL' won Den Tex zijn derde Gouden Strop en dat had een groot effect op de verkoop, aldus De Geus. Tot dusver zijn er 45.000 exemplaren van het boek verkocht.

De aandacht voor allerlei vormen van identiteitsroof heeft geleid tot een onderzoek naar de mate waarin onze privacy wordt bedreigd. Het tv-programma Zembla wijdt op 9 november een uitzending aan het fenomeen. Rond die tijd wordt een onderzoeksrapport aangeboden aan de ministers Hirsch Ballin (Justitie) en Ter Horst (Binnenlandse Zaken). In de Zembla-uitzending is ook een rol voor Charles den Tex weggelegd.

Ann Cleeves - Witte nachten (2008)

Misdaad op de Shetlands

(Door Fred Monsma)

Hoewel Ann Cleeves al sinds 1983 thrillers en detectives schrijft, zullen weinig liefhebbers van het genre haar kennen. Immers, pas in 2007 zag uitgeverij Bruna er heil in om Raven Black - hier ietwat voorspelbaar Ravenzwart getiteld - in vertaling uit te brengen. Niet zo gek, het misdaadverhaal was in Engeland immers bekroond met een prijs: de Duncan Lawrie Dagger Award.

Nu is er een tweede Cleeves, Witte nachten (oorspronkelijk White Nights!). Een psychologische thriller waarin Cleeves heel langzaam maar uiteindelijk puntgaaf uit de doeken doet hoe het zit met de doden die er vallen, al zijn gevallen en nog gaan vallen na de vondst van een man die zich heeft verhangen in een schuur. De misdaad op de Shetlandeilanden, waar ook deze tweede vertaalde 'Cleeves' speelt, is kleinschalig. En ook heel plaatselijk.

Cleeves' hoofdrolspeler, inspecteur Jimmy Perez, is diep geworteld in de gemeenschap en krijgt dan ook prompt hulp vanuit Inverness om de geheimzinnige moord - want dat het blijkt het te zijn, geen zelfmoord of ongeluk - op te lossen. Fraai is de wijze waarop Ann Cleeves de verhoudingen in het plaatsje schetst, de vele personages introduceert en laat zien hoe alles in elkaar grijpt. De moordzaak blijkt een verband te hebben met onverklaarbare gebeurtenissen uit het verleden.

Witte nachten van Ann Cleeves is een mooi voorbeeld van een psychologisch getint misdaadverhaal, dat subtiel verteld wordt, waar het allemaal heel traag lijkt te verlopen - gelukkig maar - en het bloed niet van de pagina's spat. Maar des te onthutsender is de ontknoping. Wie meer Cleeves wil lezen, tot nu toe heeft de in North Devon opgegroeide Cleeves, dochter van een leraar, achttien titels op haar naam staan.

Ann Cleeves - Witte nachten, vertaling Jan Mellema. Uitgeverij A.W. Bruna, 280 pag.

Bron: Brabants Dagblad

666 (nieuws, 2008)

'THE DA VINCI CODE' EIST SLACHTOFFER

De film 'The Da Vinci Code' gebaseerd op het gelijknamige boek van Dan Brown, heeft zijn eerste slachtoffer geëist. In Rome werd een 68-jarige priester neergestoken door een 25-jarige man die zichzelf de Antichrist noemt.

De priester, Caino Calitri, ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis. De bejaarde man heeft veel bloed verloren en artsen kunnen niet garanderen dat Calitri het gaat redden. De geestelijke werd meermaals in zijn hals en nek gestoken. In zijn broekzak vond de politie een briefje met opschrift 'dit is slechts het begin'. En het getal 666, het teken van de antichrist.

Drie anderen hadden de priester proberen te helpen nadat hij werd neergestoken, maar kregen daartoe geen kans. Ook zij werden aangevallen. De politie kon de man uiteindelijk arresteren. Bij hem thuis vonden de agenten notities en een briefje waarop Marco Luzi zichzelf Antichrist noemt. Bovendien had Luzi de nacht voor de aanslag de film 'The Da Vinci Code' op televisie gezien. Hetgeen zijn inspiratiebron vormde, verklaarde hij. In zijn appartement vond de politie meerdere objecten die ook figureren in de roman van Dan Brown, waaronder een afbeelding van het fresco 'Het laatste avondmaal' van Leonardo Da Vinci.

Het thema van de antichrist en het fresco van Da Vinci staan centraal in de bestseller van Brown en zijn verfilming. Veel christenen nemen aanstoot aan het plot dat stelt dat Jezus getrouwd was met Maria Magdalena en dat hun nageslacht tot op vandaag voortleeft. Een door het Vaticaan beschermd geheim genootschap zou dat altijd geheim hebben willen houden.

(Bron: De Telegraaf, katholieknederland.nl; foto: scène uit de film 'The Da Vinci Code')

De vijf W's volgens... Simon de Waal (interview, 2008)

'Erkenning voelt geweldig'

Rubriek waarin thrillerauteurs zichzelf en hun (nieuwste) werk presenteren aan de hand van de vijf journalistieke W's: Wie, Wat, Waar, Wanneer en Waarom. Vandaag: Simon de Waal (1961) wiens thriller Pentito donderdag 18 september werd bekroond met De Diamanten Kogel, de Vlaamse prijs voor het beste oorspronkelijk Nederlandstalige spannende boek. Pentito werd eerder genomineerd voor de Gouden Strop 2008.


Na het Spinozalyceum begon Simon de Waal zijn carriere bij de Amsterdamse politie als agent. Sinds 1986 is hij er rechercheur in de binnenstad, met als specialiteit zware misdrijven. In 1991 werd zijn interesse voor het scenarioschrijven gewekt toen hij gevraagd werd als adviseur bij een speelfilm. Sindsdien is De Waal een succesvolle scenarioschrijvers: hij schreef voor de series Baantjer, Russen, Unit 13 en Grijpstra & De Gier. Hij won als auteur van de film Lek een Gouden Kalf voor het beste scenario van 2000. Schreef en coproduceerde de film Kapitein Rob en het Geheim van Professor Lupardi (2007). Schreef ook de romantische actiekomedie Famous Last Words die nog steeds verfilmd moet worden. Verder is hij bezig met een filmscenario op basis van de thriller Vuurkoraal van Annet de Jong. Voor zijn thriller Cop vs Killer (2005) ontving hij een nominatie voor de Gouden Strop.

(Door Peter Kuijt)

- Wie denkt Simon de Waal wel dat hij nu - na 18 september - is?
Simon de Waal: 'Flauw, voorspelbaar en cliché antwoord: dezelfde die hij op 17 september was. Maar mogelijk toch iets trotser. Verder niks veranderd.'


- Wat valt er na het winnen van De Diamanten Kogel nu nog te wensen? Meer pr door uw uitgever wellicht?
'Wat valt er nog te wensen... zolang het ons goed gaat, qua gelukkig voelen en gezond zijn, heb ik niets te wensen. Het gaat zoals het gaat.'
'Maar moet ik uit deze vraag afleiden dat de vraagsteller van mening is dat mijn uitgever meer aan mijn pr moet doen?'

- Waar doet u het allemaal voor, dat schrijven? Voor de lol? Voor een aanvulling op uw salaris als rechercheur? Voor een meer geloofwaardige weergave van het recherchewerk? Voor de prijzen? Of als therapie voor een bij tijd en wijle gefrustreerde politieambtenaar?
'Het schrijven van boeken is een logisch vervolg geweest op het schrijven van scenario's. Volkomen uitgelokt door mijn uitgever, die zei 'Een goede scenarioschrijver is ook een goede boekenschrijver' en mij daar 2 jaar mee heeft achtervolgd. Toen dacht ik: laat ik het gewoon eens proberen en dat leverde juichende recensies op voor Cop vs Killer. Tijdens het schrijven van dat boek, vermaakte ik mij meer dan prima. Het werkte vrijer dan het schrijven van scenario's. Daarin ben je, qua eindproduct, afhankelijk van veel factoren waar je geen invloed op hebt: acteurs, regisseur, budget etc. Als je een boek af hebt, is het helemaal jouw werk, daar valt weinig op af te dingen. Dat voelde goed, zeker toen het boek gewaardeerd en genomineerd werd voor Gouden Strop en Diamanten Kogel.'

'Beide disciplines (want het is een vak), scenario's en boeken schrijven, zijn niet te vergelijken maar onvoorstelbaar leuk. Met schrijven is het nog steeds een doel om iets zo mooi mogelijk te maken. Leg de lat heel hoog en probeer daar overheen te komen. Lees de beste boeken, zie de beste films en neem die als uitgangspunt. Als dat lukt, of als je alleen maar in de buurt komt en er erkenning voor krijgt, voelt dat geweldig. Zie de nominatie Gouden Strop en het winnen van de Diamanten Kogel.
Dat voelt echt heel erg fijn. Het is geen therapie, noch een aanvulling of een geloofwaardige weergave van het recherchewerk neer te zetten. Als mijn boeken of scripts iets positiefs bijdragen aan het beeld van de politie, dan is dat prettig, maar het is geen doel op zich. Wat dat betreft zijn die werelden voor mij gescheiden.'

'Prijzen winnen, of genomineerd worden, is geweldig. De Diamanten Kogel staat trots naast het Gouden Kalf, natuurlijk. Maar ik wil graag mensen vermaken, raken, iets zo mooi, spannend, intrigerend mogelijk opschrijven. Een zeer persoonlijke mail die ik onlangs kreeg over Pentito, is voor mij bijvoorbeeld meer waard dan alle prijzen. Al was er van Pentito maar één boek verkocht, juist aan diegene die me die mail schreef, dan was het voor mij al alle moeite waard geweest.'

- Wanneer heeft u voor het laatst een echte moord - dus niet in fictie - opgelost? Zou u daarover iets meer willen en kunnen vertellen?
'In tegenstelling tot Baantjer en (bijna) alle andere politieseries wordt een moord nooit door één rechercheur opgelost. Maar ik denk dat de laatste moord waar ons team aan gewerkt heeft de moord op het escortmeisje in het hotel op het Damrak geweest is, begin dit jaar, waarvan de dader vorige week tot 12 jaar is veroordeeld. Er is nog wel meer geweest, maar daar kan ik niet veel meer over vertellen, onder andere omdat die zaken nog lopen.'


- Waarom winnen mannelijke auteurs de thrillerprijzen en verkopen hun vrouwelijke collega's beter?
'Als je het zo zou kunnen stellen, is het een interessante vraag, waar ik het antwoord niet op kan geven. Want Esther Verhoef heeft ook prijzen gewonnen, en Lieneke Dijkzeul, Saskia Noort en Simone van der Vlugt worden ook genomineerd. De vraag blijft dus, waarom verkopen vrouwen beter dan mannen? En dat is waarschijnlijk omdat de vrouwen een gat in de markt gevonden hebben: het vrouwelijk perspectief en de vrouwelijke lezer. Maar het is waarschijnlijk een discussie zonder eind, net als het literaire gehalte van een thriller, en ik meng me daar liever niet in. Ik schrijf liever.'

Simon de Waal - Pentito. Uitgeverij Lebowski, 303 pag. ISBN 978 90 488 0047 6

John Searles - Gestolen tijd (2008)

Verbluffende thriller van literair niveau

(Door Arno Ruitenbeek)

Philip Chases broer Ronnie is vijf jaar geleden bij een auto-ongeval om het leven gekomen. Dan meldt Ronnies vriendinnetje Melissa Moody zich bij Philip en zijn moeder. Melissa is negen maanden zwanger. De vader is volgens haar Ronnie. Een bijzonder gegeven, waar John Searles in Gestolen tijd wel raad mee weet.

Searles' verbluffende boek begint als een roman over de dramatische lotgevallen van leden uit twee Amerikaanse gezinnen. Enerzijds de Chases, waar moeder Charlene haar verdriet over het verlies van haar zoon en de ontrouw plus scheiding van chirurg Richard Chase verwerkt door zich klem te vreten.

Overgebleven zoon Philip is een latent homoseksuele eenling met dichteraspiraties die ernstig gewond raakt bij een onduidelijke val van de brandtrap bij zijn New Yorkse appartement en derhalve terugkeert naar de ouderlijke woning.

Anderzijds zijn daar de Moody's, met gortdroge dominee Joseph, serviele huismus Margaret en de tweeling Melissa en Stacy. De meiden zaten ook in de limousine, waarmee Ronnie verongelukte op het eindbal van de middelbare school. Stacy kwam er van af met een gebroken arm, haar zusje is echter voor het leven getekend. Littekens ontsieren haar gezicht, haar voortanden zijn weggeslagen en haar geest is getroebleerd. Melissa ontsnapte aan haar strenge en overbezorgde ouders door met geld van Richard Chase een huisje te huren van het echtpaar Erwin, voormalige politiemensen. Bij dit aparte stel en op die plek ligt de kiem van de thriller.

Searles bouwt steen voor steen aan een verhaal en aan karakters, die lange tijd in je hoofd blijven hangen. Compassie en afschuw, sympathie en antipathie, begrip en onbegrip vechten om voorrang.

John Searles - Gestolen tijd. Vertaling: Joost van der Meer en William Oostendorp. Uitgeverij Boekerij, 352 pag.

Wat bezielde Volkert (nieuws, 2008)

HET MYSTERIE VAN DER G.

Zesenhalf jaar na de gewelddadige dood van Pim Fortuyn verschijnt woensdag 24 september het eerste boek over zijn moordenaar, Volkert van der G. Voor zijn studie naar de motieven van Volkert van der G. heeft de schrijver, journalist Johan Faber (1970), zich laten inspireren door 'Oswald's Tale: An American Mystery', het boek van Norman Mailer over Lee Harvey Oswald, de moordenaar van John F. Kennedy. Net als Mailer beschrijft Faber zijn hoofdpersoon als romanpersonage, maar baseert hij zich op feitenonderzoek.

Volgens uitgeverij Nijgh & Van Ditmar staan nog nooit eerder gepubliceerde details in 'Wat bezielde Volkert van der G.?'. Van der G., die een paar uur voor de moord op Fortuyn nog een bezwaarschrift op de post deed, blijkt niet de amorfe, kleurloze bureauactivist te zijn die met zijn Vereniging Milieu-Offensief uitsluitend via juridische procedures zijn gelijk probeerde te halen. Dat beeld is vooral tijdens het proces ontstaan. Het Openbaar Ministerie slaagde er immers niet in bewijs te vinden voor illegale activiteiten, die de theorie konden ondersteunen dat Van der G.'s motief te maken had met zijn achtergrond als radicaal dierenactivist.

Faber ontdekte echter dat Volkert van der G. eind jaren tachtig, begin jaren negentig betrokken was bij illegale bevrijdingsacties van het Dierenbevrijdingsfront (DBF). De manier waarop Van der G. te werk ging bij de moord op het Mediapark en zijn vluchtpoging, 'hit and run', vertoont opvallende overeenkomsten met de manier waarop het DBF opereert.

Johan Faber schreef eerder 'Het mysterie Marco' (2004), 'San Marco' (2006) en 'Alpe d'Huez' (2007).

Minister van vermaak (nieuws, 2008)

DE GROENE KANT VAN IAN FLEMING

Ian Fleming, de geestelijk vader van James Bond, liet zijn held hard over 's heren wegen rijden in een stevige Aston Martin. Maar de Britse schrijver had ook een 'groene' kant, blijkt uit een recent ontdekt manuscript. Decennia voordat milieuactivisme modieus werd, sprak Fleming al zijn zorgen uit over de toenemende verkeersdruk. Hij pleitte voor 'park-and-ride'-voorzieningen en een omschakeling naar elektrische motoren.

Flemings artikel, getiteld 'If I Were Prime Minister' ('Als ik premier was'), was geschreven voor het tijdschrift The Spectator in 1959. In het verhaal staat ook een voorstel om het eiland Wight voor de zuidkust van Engeland om te dopen tot een groot louche themapark met casino's en de meest luxueuze bordelen ter wereld.

Kate Grimond, de nicht van Fleming, vond het manuscript toen ze op zoek was naar weinig bekend of nog ongepubliceerd materiaal van de schrijver voor het boek 'Talk of the Devil' dat volgende maand verschijnt bij Queen Anne Press.

Het licht ironische artikel is interessant omdat het wat meer inzicht verschaft in de persoonlijke opvattingen van de schrijver, stelt James Taylor, de curator van de Fleming-expositie in het Imperial War Museum. ,,Dit artikel is de echo van alles wat we weten over Fleming. Aan de ene kant is hij erg traditioneel, aan de andere kant is hij ongelooflijk modern in zijn opvattingen, zeker waar het gaat om seks.''

Fleming pleitte voor een 'minister van vermaak', die zou moeten toezien op een complete hervorming van de 'seks- en gokwetten'. Ook suggereerde hij lagere belastingtarieven, een van overheidswege enthousiaste aanmoediging van emigratie en bonussen voor ondernemingen om de arbeidsethos te bevorderen. Maar ook promootte hij een drastische aanpak van het verkeersprobleem in de grote steden. Fleming maakte zich vooral zorgen om de uitstoot van schadelijke gassen, 'die wij dag en nacht inademen'.

(Bron: Timesonline)

James Crumley (1939-2008)

'BASTAARDKIND VAN RAYMOND CHANDLER' OVERLEDEN

James Crumley, een invloedrijke Amerikaanse misdaadschrijver van een aantal hardboiled detectives, is woensdag 17 september overleden. Hij is 68 jaar geworden. Hij sukkelde al langere tijd met zijn gezondheid en stierf in een ziekenhuis in Missoula, Montana, onder andere aan een longaandoening en slecht functionerende nieren, aldus zijn - vijfde - vrouw, auteur Martha Elizabeth. Crumley had vijf kinderen, acht kleinkinderen en twee achterkleinkinderen.

James Arthur Crumley werd 12 oktober 1939 geboren in Three Rivers, Texas. De auteur, die zichzelf een 'bastaardkind van Raymond Chandler' noemde, schreef acht stevige misdaadromans, waarin twee 'private eyes', C.W. Sughrue en Milo Milodragovitch, de hoofdrollen vertolkten. Crumleys laatste thriller, 'The Right Madness', verscheen in 2005. Voor 'The Mexican Tree Duck' uit 1993 ontving hij de Dashiel Hammett Award.

Zijn boeken speelden zich niet af in de getto's van Los Angeles, maar in het bergachtige noordwesten van de Verenigde Staten. De twee 'private eyes' waren echte rouwdouwers. Maar Crumley zei ooit dat ze makkelijk uit elkaar te houden waren. ,,Milo's eerste impuls is om jou te helpen, Sughrue zal je meteen in de voet schieten.'' De thriller The Last Good Kiss uit 1978, waarin Sughrue figureert, wordt door velen als Crumleys meesterwerk beschouwd.

,,In mijn boeken wordt niet altijd het recht gediend'', zei Crumley enkele jaren geleden in een interview. ,,Soms winnen de 'bad guys'. Net als in het echte leven.''

Zijn cynische thrillers verhaalden over het kwaad dat mannen en vrouwen kunnen aanrichten en over de persoonlijke en politieke hebzucht die achter hun daden schuilgaat. ,,Hebzucht is een krachtige zonde'', aldus Crumley.

Crumley was geen bestsellerauteur, maar had toch veel fans buiten de Verenigde Staten. ,,Ik verdiende meer met mijn boeken in Frankrijk en Japan dan in mijn eigen land'', zei hij ooit.

(Bron: MercuryNews.com, Dallasnews.com)

De echte De Cock (achtergrond, 2008)

Appie is niet eens een echte Baantjer


2008 Is het jaar van de 85-jarige Appie Baantjer. Goed, hij stopt dan na zeventig avonturen met rechercheur De Cock, maar hij krijgt er veel voor terug. Een eigen bloedrode roos, een biografie terwijl hij nog lang niet van plan is dood te gaan en een opbloeiende oude liefde.

(Door Theo de With)

Deze week kreeg Appie Baantjer zijn biografie overhandigd in het Spoorwegmuseum in Utrecht. De man die hem het eerste exemplaar gaf, was acteur Piet Römer, de vleesgeworden inspecteur De Cock.

Toch is er natuurlijk maar één echte De Cock en dat is Appie Baantjer zelf. Hij schiep Nederlands bekendste politieman naar een beeld van zichzelf. Een aimabele, humoristische, rechtschapen, eenvoudige, godvruchtige man.

Biografe Geertje Bos - zij schreef eerder het levensverhaal van Joop Doderer (Noem mij maar Swiebertje) - bevestigt dit beeld. Weinig verrassingen wat dat betreft. Toch heeft de journaliste uit Nieuw-Vennep naar eigen zeggen feiten boven water gekregen die maar weinig mensen weten.

Sinds oktober 2006 ging ze wekelijks bij de rechercheur in ruste op de koffie. De eindeloze gesprekken gingen verder dan het politieverleden van Baantjer. Ter sprake kwamen bijvoorbeeld zijn jongensjaren, die in het teken stonden van armoede. Zijn vader Albert Baantjer is een losbol, die de verantwoordelijkheid voor zijn gezin graag ontloopt. Feitelijk is Appie niet eens een Baantjer. Zijn Friese oma raakte ongehuwd in verwachting en zijn opa Jane Baantjer redt haar eer door met het zwangere meisje te trouwen.

Appie Baantjer en biografe Geertje Bos

Vanwege de vaak gespannen toestand in het ouderlijk huis - zijn vader houdt er vriendinnen op na - kiest Appie Baantjer in de oorlogsjaren voor tewerkstelling in Duitsland. Hij ruilt met een collega, die daarvoor is aangewezen en op deze manier de dans kan ontspringen. In Duitsland werkt Baantjer in een fabriek en heeft hij zijn eerste echte liefde, die bij een bombardement om het leven komt. Onder druk van Nederlandse arbeiders pleegt hij fraude bij werkgever Krupp. Daarvoor verdwijnt hij een half jaar achter de tralies.

De cel ziet hij daarna alleen nog van de andere kant. Want zijn plan om na afloop van de oorlog naar Nederlands-Indië te gaan, wordt door zijn vader gedwarsboomd. Die heeft Appie bij de politie aangemeld en na een opleiding van slechts een maand gaat hij op 1 oktober 1945 aan de slag op het bureau Linnaeusstraat in Amsterdam. Het is het begin van een bijna veertig jaar durende loopbaan bij de politie, die uitmondt in een schrijverscarrière die inmiddels een halve eeuw beslaat.

In het ritme van twee boeken per jaar schreef Baantjer een indrukwekkende reeks over inspecteur De Cock. De zeventigste verschijnt volgende maand. 'De laatste', zegt Baantjer desgevraagd. 'Zeventig is een mooi getal en 85 een prachtige leeftijd om te stoppen. Andere mensen gaan op hun 65ste al met pensioen.' De waarheid is dat hem de lust tot schrijven is vergaan na het overlijden van zijn vrouw Marretje vorig jaar. 'Zij was mijn grote stimulans. Ik heb er nu weinig behoefte meer aan, maar misschien kan ik het schrijven toch niet laten.' Hij doelt op een gezamenlijk boek met collega Simon de Waal, die ook meeschrijft aan de tv-serie Baantjer.

Het meewerken aan de biografie heeft Baantjer een onverwacht cadeautje gebracht. Geertje Bos stuitte tijdens haar speurtocht op Annie Kremers. Zij was Baantjers grote liefde tussen september 1944 en mei 1945, toen hij in afwachting van de bevrijding van de rest van Nederland bij een Brabantse boerenfamilie bivakkeerde. Bos: 'Ik had haar aan de telefoon en ze begon meteen een gedicht voor te dragen dat Appie voor haar schreef. Ze kende het nog uit haar hoofd. Haar inmiddels overleden man had het origineel verbrand.'

De biografie bracht de oud-geliefden opnieuw in contact met elkaar en de vonk sloeg weer over. Appie laconiek: 'We hebben een lat-relatie, wat dat ook moge zijn. Onvoorstelbaar hè. Ik had haar nooit meer gezien, maar zij had mij op tv oud zien worden.'

Geertje Bos - Baantjer alias De Cock, een biografie. Uitgeverij De Fontein

Dit artikel verscheen eerder in het Leidsch Dagblad

John le Carré - Aangeschoten wild (2008)

Sublieme spionagethriller

(Door Fred Monsma)

Op het moment dat er een einde kwam aan de Koude Oorlog, leek het logisch dat de spionagethriller passé zou zijn. Het oeuvre van John le Carré op dat terrein is indrukwekkend. Moeiteloos schakelde hij over naar de politieke thriller. Maar het spionnenwerk heeft hij nooit helemaal kunnen loslaten. Hoe subliem hij daarin was – en nog is – bewijst zijn 21ste boek: Aangeschoten wild.

Het boek oogt aanvankelijk als het verhaal van een uitgehongerde Tsjetsjeense asielzoeker, Issa geheten. In het holst van de nacht is deze de Noord-Duitse havenstad Hamburg binnengesmokkeld. Maar wat zijn Issa's bedoelingen? Heeft hij een (islamitische) missie?

Razendknap schetst Le Carré de omgeving waarin Issa terechtkomt en hij zet prachtige personages neer met wie Issa te maken krijgt. Zo is daar de uit Wenen afkomstige bankier met Schotse wortels, Tommy Brue, die vanwege een geheimzinnige rekening bij zijn bank Issa aan kapitaal kan, mag en wil helpen. Noblesse oblige. Ook is er een jonge, idealistische advocate Annabel Richter genaamd die de schone taak heeft Issa bij te staan bij zijn juridische problemen. Alle drie raken ze – tegen wil en dank – hopeloos verstrikt in een geheimzinnig spelletje dat de autoriteiten met hen spelen, in het bijzonder de geheime diensten, die zich afvragen wat voor snode plannetjes Issa smeedt.

Issa, Tommy & Annabel zijn een speelbal in hun handen. Meedogenloos worden ze gebruikt en vooral misbruikt zodat de overheden – Amerikaans, Duits en Engels – allerlei vreselijke zaken kunnen voorkomen waarvoor ze vrezen indien Issa aan zijn 'erfenis' komt.

Indrukwekkend is de wijze waarop Le Carré het spel schildert dat de hoogmogenden met het trio spelen. Duidelijk makend dat er in de moderne wereld niets is veranderd of ooit zal veranderen. Wie aan het langste einde trekt, lijkt even ongewis maar eigenlijk loopt het in Aangeschoten wild precies zo af als je had kunnen weten bij het begin.

John le Carré – Aangeschoten wild. Vertaling: Rob van Moppes. Uitgeverij Sijthoff, 352 pag.

Bron: Brabants Dagblad

Overlopen (nieuws, 2008)

JOHN LE CARRÉ WILDE NAAR SOVJET-UNIE UIT NIEUWSGIERIGHEID

De Britse thrillerschrijver John le Carré heeft met het idee gespeeld over te stappen naar de Sovjet-Unie toen hij voor de Britse geheime dienst MI6 werkte. Dat heeft de 76-jarige schrijver eerder deze week in een interview gezegd.

Le Carré, wiens echte naam David Cornwell is, was nieuwsgierig naar wat er gebeurde aan de andere kant van het IJzeren Gordijn. ,,Het was geen ideologische verleiding'', zegt hij. Maar hoe dichter hij bij de grens werkte, hoe makkelijker en verleidelijker het werd om de sprong te wagen.

De schrijver heeft ervaring met overloperij en verraad. In 1949 begon hij te werken voor de Britse geheime dienst en werd gestationeerd in Bonn en Hamburg in het toenmalige West-Duitsland. Volgens de krant The Times ontspoorde zijn carrière door de Britse overloper Kim Philby.

Zijn ervaringen uit die periode gebruikte Le Carré bij het schrijven van bestsellers, waarvan 'The Spy who came in from the Cold' de eerste was. Veel boeken van de Brit kregen positieve kritieken, vooral over de wijze waarop hij
de morele vraagstukken van de Koude Oorlog beschreef. Een aantal boeken werd ook verfilmd, de laatste was 'The Constant Gardener' met Ralph Fiennes in de hoofdrol.

Naast schrijver van thrillers is Le Carré een felle criticus van het buitenlandse beleid van de Verenigde Staten. In 2004 schreef hij een open brief aan de Amerikaanse kiezers, waarin hij de invasie in Irak een 'dom avontuur' noemde en hij het Amerikaanse volk opriep president George W. Bush uit het zadel te wippen.

Omstreden is Le Carré in zijn relatie met een andere Britse schrijver, Salman Rushdie. Toen Rushdie het fatwa van ayatollah Khomeini tegen zich kreeg uitgesproken wegens zijn roman 'De duivelsverzen' en zo met de dood werd bedreigd, weigerde Le Carré hem te steunen, omdat hij vond dat Rushdie moslims met opzet had beledigd. Dat leidde tot een openbare ruzie in de krant The Guardian. Later nuanceerde hij zijn kritiek op Rushdie. ,,Het leek me niet juist de islam op hetzelfde punt van ontwikkeling te plaatsen als onze eigen religies. Misschien zat ik verkeerd, maar dan wel om de juiste redenen.''

Kogel voor rechercheur (nieuws, 2008)

VLAAMSE THRILLERPRIJS VOOR SIMON DE WAAL

De Amsterdamse rechercheur en scenarioschrijver Simon de Waal heeft donderdagavond 18 september De Diamanten Kogel 2008 gewonnen met zijn thriller 'Pentito'. De Waal was met deze thriller ook al op de shortlist van de Gouden Strop 2008 beland.

Voor de Vlaamse thrillerprijs waren zes Nederlandse auteurs genomineerd. Naast De Waal waren dat Escober, Charles den Tex, Felix Thijssen, Aad van den Heuvel en debutante Patricia van Mierlo.

De Waal kreeg de prijs uitgereikt in het Provinciehuis te Antwerpen. Hij ontving uit handen van gouverneur Cathy Berx een trofee, een zilveren boksbeugel van 500 gram met 4 diamanten van 0.35ct elk, gemaakt door de beeldend kunstenaar Wim Delvoye. De Diamanten Kogel is een initiatief van het GVM (het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs, www.misdaadauteurs.be).

Van de nu bekroonde rechercheur staat nog meer werk op stapel. Deze week werd bekend dat hij in samenwerking met Appie Baantjer een boek zal schrijven. Deze 'Baantjer & De Waal' zal in het voorjaar van 2009 verschijnen bij Uitgeverij Lebowski. Baantjer, die in oktober zijn zeventigste en laatste De Cock-avontuur publiceert, en De Waal kennen elkaar al 25 jaar: als rechercheurs bij de Amsterdamse politie en omdat De Waal vaste scriptschrijver van Baantjer als televisieserie is.

Komende zomer ziet ook een ander initiatief van De Waal het licht: 'Summercrime', een bundel met verhalen van Nederlandse en Vlaamse auteurs, die allen een door De Waal bedachte openingsscène zullen uitwerken. De publicatie van 'Summercrime' zal worden gecombineerd met een avond aan zee – in Bloemendaal en Knokke – voor lezers, waar auteurs zullen voordragen en een film zal worden vertoond.

Siska Mulder - Doof (2008)

Een rat in de Snoek

(Door Peter Kuijt)

Er zijn mensen – mannen vooral – die bijna vergroeid lijken met hun Blackberry. Terwijl jij met overtuigende argumenten betoogt dat een eventuele opslag gerechtvaardigd is of over een sterfgeval in de familie uitweidt, staat de Blackberryman ongegeneerd te sms'en, een e-mail op te halen of het wolkendek op buienradar.nl te bestuderen. Ondertussen zegt hij op strategische momenten 'mmm, mmm' of 'o, ja?' om de indruk te wekken dat hij naar je luistert.

Oscar Stellendam, de hoofdpersoon in Doof, de eerste thriller van Siska Mulder (1971), is ook zo'n type. Hij draagt zelfs de Blackberry mee in zijn badjas.

Maar Oscar Stellendam is dan ook een man van de wereld. Een in een Citroën DS rondrijdende tv-presentator à la Beau van Erven Dorens die de mensen thuis vermoeit met belangrijk nieuws uit de showbiz. De kijkers waarderen hem gemiddeld met een niet onverdienstelijke 7,7.

Hij krijgt de kans om uit te groeien tot een soort Matthijs van Nieuwkerk als hem het voorstel wordt gedaan om de live talkshow 'Oscar' te gaan leiden. Een aanbod dat hij met beide handen aangrijpt, want zo kan hij hét trauma in zijn leven proberen te vergeten: de dramatische dood van zijn zoontje Jimmy. Zijn vrouw Stella, op haar twintigste doof geworden als gevolg van een hersenvliesontsteking, doet er echter alles aan om de herinnering aan Jimmy levend te houden.

Dat de moderne techniek behalve zegeningen ook nadelen kent, merkt Oscar als zijn Blackberry ook nare sms'jes begint door te geven. Met berichten in de trant van 'Ik krijg je nog wel' en 'Is je vrouw ook doof in bed?'. En het blijft niet bij de oprispingen van die vervelende Blackberry. Op een gegeven moment vindt Oscar zelfs een dode rat in het dashboardkastje van zijn 'Snoek'.

Onze tv-presentator heeft een stalker op zijn dak die z'n vak verstaat. De bedreigingen aan zijn adres worden zelfs zo serieus, dat Oscar voor zijn leven moet vrezen. De stalker lijkt alles van Oscar te weten, terwijl de presentator in het ongewisse blijft over de belager. Is het Felix, zijn beste vriend en presentator van een minder bekeken programma? Of is het de nymfomane eindredacteur van zijn show? Is het Frits, de klusjesman die het souterrain van zijn vrijstaande villa verbouwt? Of is het Johan, de fanatieke fan?

Columniste en journaliste Siska Mulder, een van de 'leading ladies' van het gezelschap Writers on Heels, schreef eerder de roman Zus. Maar ook met een thriller blijkt ze heel goed uit de voeten te kunnen. Dialogen lopen goed, personages zijn geraffineerd uitgewerkt en de finale is meer dan verrassend. Het soepel geschreven Doof kenmerkt zich bovendien door de broeierige sfeer van het onafwendbare naderende onheil waar het schrijversechtpaar Nicci French het patent op leek te hebben. Laat de conclusie luid en duidelijk zijn: Doof is een knappe thriller.

Siska Mulder - Doof. Uitgeverij Arena, 318 pag.

Weer zin (nieuws, 2008)

DE BEST VERKOCHTE APPEL

'Meer dan 50.000 exemplaren verkocht', meldde Anthos in de najaarsbrochure over 'Schone handen', de eerste thriller van René Appel (1945) die bij deze uitgeverij verscheen. Nu wordt dat aantal naar beneden bijgesteld. ,,Vorig jaar maakte René Appel met de thriller 'Schone handen' de overstap naar uitgeverij Anthos. Het is met 40.000 exemplaren zijn best verkochte titel tot nu toe'', schrijft de pr-afdeling deze week in een mail om recensenten alvast op te warmen voor Appels nieuwste thriller, 'Weerzin'.

Een gat van tienduizend exemplaren. Megabestsellerauteur James Patterson zou er zijn schouders over ophalen, voor de gemiddelde Nederlandse thrillerschrijver maakt het nog wel degelijk verschil. Hoe dan ook, als we Anthos moeten geloven, heeft René Appel nog nooit zo veel verkocht sinds hij Prometheus verruilde voor Anthos.

In Appels thriller 'Weerzin' die in oktober verschijnt, draait net als in zijn vorige werk alles om personen die zich onvermijdelijk en op een herkenbare wijze in de nesten werken, stelt de uitgeverij. ,,Een verkeerde stap is voldoende om een reeks gebeurtenissen in werking te zetten, die uiteindelijk fataal blijken te zijn.''

De inhoud: Hotelmanager Niels Hulzeboom is gelukkig getrouwd, maar als hij hopeloos verliefd wordt op zijn nieuwe assistente zet hij alles op het spel. Bovendien zijn er financiële problemen rond het hotel die de crisis verergeren. Hij raakt verstrikt in emotionele conflicten en zakelijke ruzies. Dan begaat hij een fatale fout.

De drive kwijt (nieuws, 2008)

'DE COCK IS VERLEDEN TIJD'

Hoewel hij tien jaar geleden nog in een interview zei door te gaan met schrijven 'totdat God zijn geest versluiert', houdt Appie Baantjer er binnenkort toch echt mee op. Begin oktober verschijnt het 70ste avontuur van de Amsterdamse rechercheur De Cock. Het is het laatste boek in de serie misdaadromans van Appie Baantjer, die 16 september 85 jaar wordt. ,,Er komt geen enkel De Cock-boek meer'', zegt de auteur. ,,Die man is verleden tijd.''

Baantjer zegt de bezieling te missen. ,,Nadat mijn vrouw Marretje anderhalf jaar geleden is overleden, ben ik de drive om te schrijven kwijt. Zij was voor mij altijd de stuwende kracht. We zijn 62 jaar samen geweest.''

Zijn vrouw was een kritisch lezer van zijn boeken. ,,Ze bezag me natuurlijk met een roze bril, maar ze had altijd wel wat opmerkingen'', aldus Baantjer. ,,.Maar ik hoefde een verhaal gelukkig nooit helemaal te herschrijven.''

In Nederland zijn zeven miljoen De Cock-avonturen verkocht. Was een roman eenmaal af, dan rende Baantjer ermee naar de uitgever en wilde hij het nooit meer zien. ,,Ik heb mijn boeken nooit meer gelezen. Ik heb ook geen flauwe notie meer waar mijn boeken over gaan. Soms als ik een boek pak, vind ik het spannend en heb ik de neiging verder te gaan lezen. Dan zeg ik tegen mezelf: Appie, waar ben je nou mee bezig? Het is mijn eigen boek!''

Baantjer heeft nog wel plannen voor een nieuwe misdaadroman. Simon de Waal, schrijver van onder andere de thriller 'Pentito' en de Baantjer-televisieserie, wil graag met de auteur een detectiveroman schrijven die gericht is op de jongere generatie. ,,Het idee is oude opsporingsmethodiek te koppelen aan nieuwe technieken, waarin gebruik wordt gemaakt van zaken als DNA en internet. Een oude en jonge agent krijgen dan een conflict over welke methode ze moeten gebruiken.''

(Bron: RTL Nieuws)

Elena Forbes - Onze Lieve Vrouwe van de pijn (2008)

Moordzaak met verrassingen

(Door Mieske van Eck)

Seriemoordenaars vormen een onuitputtelijke inspiratiebron voor schrijvers van misdaadromans. Maar wie honderden pagina's wil blijven boeien met dit thema, moet wel van goeden huize komen. Dat doet de Britse Elena Forbes, die vorig jaar verrassend debuteerde met Sterf met mij, in Onze Lieve Vrouwe van de pijn.

Rachel Tenison is in alle opzichten bewonderenswaardig en ook nog mooi. Als in een park haar lijk wordt gevonden, snapt niemand waarom zij moest sterven. Bovendien zit zij in een merkwaardige houding en met gebonden handen geknield in de sneeuw. In haar mond is een gedicht gestopt.

De rechercheurs die de moord onderzoeken kunnen nauwelijks greep krijgen op de zaak en het leven dat Tenison heeft geleid. Steeds duidelijker wordt dat zij nogal extreme seksuele voorkeuren had en bepaald geen lieverdje was. Als dan een oude moordzaak opduikt, die verdacht veel overeenkomsten vertoont met de moord op Tenison, rijst het vermoeden dat hier een seriemoordenaar aan het werk is.

Dat zou een tamelijk saai boek opleveren, ware het niet dat Forbes enkele rechercheurs opvoert, die stuk voor stuk zo hun eigen problemen hebben. Inspecteur Mark Tartaglia heeft bijvoorbeeld moeite zich aan vrouwen te binden en hoofdagente Sam Donovan is heimelijk verliefd op hem. En dan is daar nog hun drankzuchtige collega Simon Turner, die tobt over een mislukt huwelijk, maar ook nauwelijks weerstand kan bieden aan andere vrouwen. Hun persoonlijke levens raken nauw verweven met de moordzaak, die een paar keer een verrassende wending neemt. Als iets duidelijk wordt in dit boek is het wel dat het verschil tussen daders, slachtoffers en handhavers niet zo groot is.

Uiteindelijk rondt Forbes haar roman af met een sterke ontknoping, waarin alles op zijn plaats valt.

Elena Forbes – Onze Lieve Vrouwe van de pijn. Vertaling Titia Ram. Uitgeverij Cargo, 393 pag.

Bron: Brabants Dagblad

Universele verhalen (nieuws, 2008)

VLIEGENDE HOLLANDER: MEER CULTURELE THRILLERS

Meer culturele thrillers en meer historische thrillers op de markt brengen. Dat is het streven van De Vliegende Hollander, de nieuwe uitgeverij van Rienk Tychon (1967), die tot eind vorig jaar werkzaam was bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff. Tychon waakt ervoor om 'simpele whodunnits' uit te geven, verklaart hij in Boekblad. ,,Spannende boeken waar je ook wat van opsteekt: je leert iets meer over een bepaald vak, een cultuur enzovoort. Bij fantasy wil ik geen Tolkien-klonen, maar laten zien dat de verbeelding nog altijd aan de macht is.''

Tychon koos bewust voor een Nederlandse naam, die makkelijk te verengelsen is. ,,De naam symboliseert wat ik wil uitgeven: universele verhalen die wereldwijd weerklank vinden. De Vliegende Hollander is de enige Nederlandse mythe die overal bekend is.''

De legende van De Vliegende Hollander gaat over een scheepskapitein die koste wat kost als eerste Kaap de Goede Hoop wilde ronden.

De afgelopen drie maanden heeft Tychon een tiental titels verworven. In maart/april 2009 verwacht Rienk Tychon dat het eerste boek van zijn uitgeverij zal verschijnen, de voorjaarsaanbieding zal waarschijnlijk zes titels bevatten. Tien titels per aanbieding is zijn streven. De Vliegende Hollander richt zich op literaire fictie, spanning, fantasy & sciencefiction en graphic novels.

Tychon trad in 1994 als stagiair met een hartstocht voor fantasy en spannende boeken in dienst bij Luitingh-Sijthoff, waarna hij snel opklom tot acquirerend redacteur, adjunct-uitgever en uiteindelijk uitgever. Vanaf 2004 gaf hij leiding aan de inmiddels zelfstandig opererende imprint Luitingh. Zijn grootste succes vierde hij met Dan Brown. Hij twijfelde over de acquisitie van 'Angels & Demons', ('Het Bernini Mysterie') dat hij moeilijk vertaalbaar en eigenlijk te duur vond, maar hij ging uiteindelijk toch overstag. Tot grote vreugde van Tychon en niet in het minst van de uitgeverij werd het een enorme bestseller, evenals Browns 'De Da Vinci Code'. Maar onder Tychons leiding kregen ook auteurs als Stephen King, Robert Ludlum,, Lee Child, Mo Hayder en Joseph Finder een nog duidelijker profiel en werden auteurs als Ian Rankin en Katherine Neville op de kaart gezet.

(Bron: Boekblad)

Knappe timing (nieuws, 2008)

PRESIDENTSVERKIEZING ALS DECOR VOOR THRILLER

Met nog een kleine twee maanden te gaan voordat duidelijk is wie de komende president van de Verenigde Staten wordt, Barack Obama of John McCain, komt de Amerikaanse bestsellerauteur Michael Palmer mooi op tijd met een thriller over de 'elections'. De thriller heet 'De lijfarts' en wordt uitgegeven door A.W. Bruna.

In zijn veertiende thriller verhaalt Palmer over Gabe Singleton, huisarts in een provinciestadje. Op een dag vraagt zijn oude vriend Andrew Stoddard, tegenwoordig president van de Verenigde Staten, hem om hulp. Stoddards lijfarts is verdwenen en Gabe moet zijn plaats innemen.

In het Witte Huis aangekomen ontdekt Gabe dat er meer aan de hand is. Iemand vergiftigt de president en deze wordt langzaamaan krankzinnig. Met de verkiezingen in aantocht gaat Gabe op zoek naar antwoorden, terwijl het leven van de president op het spel staat.

Palmer heeft van niet de minsten een 'blurb', een wervende uitspraak voor achterop het boek, weten los te peuteren. Zo zegt dr. E. Connie Mariano, arts in het Witte Huis van 1992 tot 2001 over 'De lijfarts': ,,Een onweerstaanbaar realistische, angstaanjagende thriller die iedere arts die werkzaam is in het Witte Huis de stuipen op het lijf zal jagen.''

En oud-president Bill Clinton vindt Palmers boek 'een opwindende thriller vol verrassingen'. ,,'De lijfarts' beschrijft de intense atmosfeer van het Witte Huis en maakt goed duidelijk wanneer het 25ste Amendement (wanneer een president niet bij machte is zijn functie te vervullen, red.) op de Amerikaanse grondwet in werking kan treden. Ik heb er enorm van genoten.''

Bestsellerauteur Michael Palmer schreef onder meer de thrillers 'Een gestolen leven', 'Vaccin' en het verfilmde 'Extreme Measures'. Zijn boeken zijn in 35 talen vertaald. Hij heeft meer dan twintig jaar als arts gewerkt en is nu mededirecteur van het Massachusetts Medical Society's Physician Health Program.

Gesneuvelde namen (nieuws, 2008)

THRILLERAUTEUR HAALT SHORTLIST BOOKER NIET

Het was al - voor critici - een verrassing dat hij de dertien titels tellende longlist van de Man Booker Prize haalde, een grotere verrassing voor de jonge Britse scenarioschrijver Tom Rob Smith zit er niet in. Zijn thrillerdebuut 'Child 44' komt niet voor op de shortlist van zes titels die de organisatie van de belangrijkste commerciële literatuurprijs vna het Engelse taalgebied vandaag bekendmaakte. 'Child 44' is een thriller over een seriemoordenaar die actief is tijdens de laatste jaren van Stalins regime in de Sovjet-Unie. Het boek was door de wedkantoren als derde favoriet geplaatst om de prijs te winnen.

Naast die van Tom Rob Smith zijn er nog grotere namen gesneuveld: de oud-winnaars Salman Rushdie en John Berger prijken evenmin op de shortlist. Bij de zes kandidaten zit maar één schrijver die in eerdere jaren genomineerd was: Sebastian Barry. Slechts één vrouw haalde de shortlist: Linda Grant.

Verder bevinden zich twee debutanten onder de laatste zes. Het zijn Steve
Toltz, de Australiër wiens eersteling 'Een fractie van het geheel' in november in vertaling in Nederland verschijnt, en Aravind Adiga, die debuteert met 'The White Tiger'.

De shortlist:
Aravind Adgia - The White Tiger
Sebastian Barry - The Secret Scripture
Amitav Ghosh - Sea of Puppies
Linda Grant - The Clothes on their Backs
Philip Hensher - The Northern Clemency
Steve Toltz - A Fraction of the Whole

De uiteindelijke prijswinnaar die 50.000 Britse ponden (ruim 58.000 euro) mee naar huis mag nemen, wordt op 14 oktober bekendgemaakt.

Florentijns monster (nieuws, 2008)

CRUISE VERFILMT PRESTON-THRILLER

Acteur Tom Cruise en productiemaatschappij United Artists gaan samen de thriller 'The Monster of Florence' maken. Dat zegt de Amerikaanse schrijver Douglas Preston, die samen met zijn Italiaanse vakgenoot Mario Spezi het gelijknamige boek schreef waarop de film gebaseerd zal worden. Cruise zal de film gaan produceren en zeer waarschijnlijk de hoofdrol gaan spelen.

'The Monster of Florence' gaat over een serie van acht dubbele moorden die tussen 1968 en 1985 plaatsvonden in en rond de Italiaanse stad Florence. Er wordt gedacht dat deze door één en dezelfde persoon zijn gepleegd; een dader is nooit gepakt. Het boek is al eens eerder verfilmd in 1986: 'Il Mostro di Firenze'. Dit was echter een volledig Italiaanse productie. De serie moorden is ook de inspiratie geweest voor het boek 'Hannibal' van Thomas Harris, dat verfilmd is in 2001 met Anthony Hopkins in de hoofdrol.

Het script zal worden geschreven door Chris McQuarry, die tevens het scenario van 'Valkyrie' (ook met Cruise), geschreven heeft. Cruise zal zeker gaan produceren en laat zijn beslissing over of hij al dan niet gaat meespelen afhangen van de kwaliteit van het script. Welke rol hij dan precies zou gaan vertolken is nog onbekend: het gaat waarschijnlijk om de rol van de politie-inspecteur die belast is met de zaak.

Mario Spezi schreef als journalist artikelen over de reeks moorden en raakte geobsedeerd door de misdrijven. Preston raakte betrokken toen zijn familie een boerderij kocht in de omgeving van een van de moordlocaties. De twee verdiepten zich zo fanatiek in de zaak dat de politie Spezi uiteindelijk als verdachte ging beschouwen en Preston aan een verhoor onderwierp.

(Bron: Variety, Movie-Alert.nl)

Bies van Ede - Doodstil (2008)

Vlees, vampiers en moord

(Door Mieske van Eck)

Misdaad op het van God en alleman verlaten Groningse platteland. Even bizar als aards en met kennelijk duivels plezier beschrijft Bies van Ede in Doodstil de helletocht van zijn merkwaardige held Vincent Koning. Deze oud-rechercheur lijdt aan de ziekte van Creutzfeldt-Jakob door het eten van een verkeerde hamburger.

Met voortdurend zijn eigen dood voor ogen heeft Koning een eigen normbesef ontwikkeld, dat zich weinig stoort aan gevoelens van anderen. Zijn dagen slijt hij grotendeels in de kroeg. Alleen voor zijn vriendin Karina heeft hij nog wat zachtere gevoelens over, al kan hij zich ook in deze relatie maar moeilijk geven.

Als Koning lucht krijgt van illegale vleespraktijken werkt hij zich achter elkaar in de nesten. Hij reageert er gelaten op, tot Karina verdwijnt. Dan begint een verbeten jacht op zijn ongrijpbare tegenstanders, die hem naar het onbehaaglijke plaatsje Doodstil voert, waar een rare hardrockband alles doet wat God verboden heeft, en een boerin van Poolse herkomst zich duidelijk zorgen maakt over vee en vampiers. Ook maakt Koning er kennis met een drankzuchtige, atheïstische priester, die desondanks met twee benen stevig in de Groningse klei blijkt te staan.

Van Ede (Kinderkwelder, 1957) schreef meer dan honderd jeugdboeken en verscheidene musicals, hoorspelen, tv-scenario's, poëzie en novelles. Daarnaast is hij zanger en tekstschrijver van de band Het Ampzing Genootschap. Voor Doodstil schreef hij het gelijknamige nummer dat wordt gespeeld door de band Tranendal en te horen is op de website www.doodstil-hetboek.nl.

In Doodstil mengt Van Ede fantasie en werkelijkheid op weergaloze en humoristische wijze. Hij trekt een spoor van dood en verderf en stevent af op een onafwendbaar luguber einde. Van Ede is er in geslaagd het vaak wat stoffige genre van de polderthriller nieuwe inhoud te geven.

Bies van Ede – Doodstil, Uitgeverij TM Trademark, 256 pag.

Bron: Brabants Dagblad

Eretitel (nieuws, 2008)

SIMONE VAN DER VLUGT GENOMINEERD VOOR PUBLIEKSPRIJS

Voor De Diamanten Kogel komt zij niet meer in aanmerking, maar Simone van der Vlugt is met haar thriller 'Blauw water' wel voor een andere onderscheiding genomineerd: de NS Publieksprijs 2008. Van der Vlugt moet het opnemen tegen vijf andere auteurs: Kader Abdolah, Arthur Japin, Pim van Lommel, Maria Mosterd en Leon de Winter. De genomineerden zijn vandaag bekendgemaakt tijdens Manuscripta in Amsterdam, de opening van het boekenseizoen.

De genres van de genomineerde boeken lopen flink uiteen, van De Boodschapper en de Koran van Abdolah tot het autobiografische relaas over het leven onder de invloed van een loverboy ('Echte Mannen Eten Geen Kaas') van Mosterd. Japin strijdt om de prijs met zijn roman De Overgave en De Winter met 'Het Recht op Terugkeer'. Pim van Lommel dingt mee met de populair-wetenschappelijke bestseller 'Eindeloos Bewustzijn' over bijna-dood ervaringen.

Het publiek kan tot en met 23 oktober via internet stemmen op een van de zes titels. Daarnaast bepaalt een kernjury van driehonderd boekenliefhebbers de winnaar, die op 28 oktober bekend wordt gemaakt. De kernjury is een 'veiligheidscordon' om te voorkomen dat websites als GeenStijl de internetstemming frustreren, zei CPNB-directeur Henk Kraima. ,,We willen voorkomen dat Jip en Janneke opeens het Boek van het Jaar wordt. We willen het wel serieus houden.''

De zes boeken zijn gekozen uit de bestverkochte titels van het afgelopen jaar. Een selectiecomité van boekverkopers en bibliothecarissen maakte de keuze uit boeken die verschenen in de periode juni 2007 tot juni 2008. Vorig jaar kreeg 'Het Zijn Net Mensen' van Joris Luyendijk de eretitel Boek van het Jaar.
De schrijver van het winnende boek ontvangt een sculptuur van Jeroen Henneman, een geldbedrag van 7500 euro en een 1e klas Jaarabonnement van de NS. De prijs wordt dit jaar voor de 22e keer uitgereikt.

Met eenparige stemmen (nieuws, 2008)

NEDERLANDSE AUTEUR WINT VLAAMSE THRILLERPRIJS

Mooi onderwerp voor een discussie onder thrillerfans aan de borreltafel: zijn de Vlaamse misdaadauteurs ineens zo veel slechter geworden of hun Nederlandse vakgenoten zo veel beter? De aanleiding is even mooi: de bekendmaking van de zes genomineerden voor De Diamanten Kogel, de Vlaamse prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek.

Waren er voor de Gouden Strop 2008 al uitsluitend Nederlandse auteurs en een Nederlands-Duits duo (Jac. Toes en Thomas Hoeps) genomineerd, De Diamanten Kogel pakt het allemaal nóg een tikje Hollandser aan. Geen enkele Vlaamse auteur kon de jury zo bekoren dat hij of zij tot het rijtje van de laatste zes kanshebbers mocht toetreden. Zelfs het werk van een debutante - Patricia van Mierlo - werd beter bevonden dan de boeken van haar Vlaamse collega's. Was de invloed van de enige twee Nederlandse juryleden - Jos van Cann en Ineke van den Bergen - zo groot?

Hoe het ook zij: 'met eenparige stemmen' is de jury tot de volgende zes nominaties gekomen:

- Escober - Ongenade
- Aad van den Heuvel - De oorlogsverslaggever
- Patricia van Mierlo - De namen van Maria
- Charles den Tex - Cel
- Felix Thijssen - De blauwe nacht
- Simon de Waal - Pentito

De prijs wordt op donderdagavond 18 september uitgereikt in het Provinciehuis te Antwerpen. De bekroonde schrijver ontvangt een trofee, een zilveren boksbeugel van 500 gram met 4 diamanten van 0.35ct elk, gemaakt door de beeldend kunstenaar Wim Delvoye. De Diamanten Kogel is een initiatief van het GVM (het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs, www.misdaadauteurs.be).

True crime (nieuws, 2008)

CSI OP HET PRINSENHOF

De dader ligt natuurlijk al eeuwenlang - gevierendeeld - op het kerkhof. Toch werd er vandaag nog door rechercheurs van de politie Midden- en West-Brabant in Delft onderzoek gedaan naar de moord op Willem van Oranje. Ze helpen daarmee het Delftse kennisbedrijf DelfTech, dat een technische reconstructie uitvoert van de moord in Het Prinsenhof waar nog steeds de beroemde kogelgaten in de muur zitten.

Willem van Oranje werd op 10 juli 1584 doodgeschoten door Balthasar Gerards in opdracht van de Spaanse koning Filips II. De Brabantse politie probeert met een zogeheten luminolonderzoek bloedresten van de prins te vinden. De chemische stof luminol licht op bij contact met bloed.

De bloedsporen kunnen meer vertellen over de positie van het slachtoffer. Ook kan DNA-materiaal worden veiliggesteld. Deze techniek moet samen met een aantal andere onderzoeken en historische bronnen uitwijzen hoe de Prins van Oranje om het leven kwam.

Na de onderzoeken in het Prinsenhof staat nog een ballistisch onderzoek op de rol, waarbij het moordwapen wordt nagebouwd. Schietproeven daarmee moeten uitwijzen of het gebruikte pistool krachtig genoeg is geweest voor de verwonding van de prins én de inslag in de muur. Naar verwachting is het onderzoek eind november afgerond.

De reconstructie van de moord op Willem de Zwijger gaat zeker een ton kosten. Willem van Spanje (what's in a name?), die het onderzoek leidt, liet weten dat hij de kosten voor eigen rekening neemt. Voor de directeur van Delft Forensics, een onderdeel van DelftTech bv, is het financiële plaatje wel belangrijk, maar het onderzoek is belangrijker. ,,Ik vind het gewoon leuk om te doen.''

Volgens Van Spanje is er geen sprake van een externe financier. ,,We proberen wel met een soort sponsoring de kosten te dekken, maar dat staat nog in de kinderschoenen'', aldus de directeur. Van Spanje denkt dat de kosten zelfs nog oplopen, want het bedrijf heeft heel wat plannen met de uitkomsten van het onderzoek. Zo wordt de eindrapportage verwerkt in een 3D-reconstructie die het bedrijf in de vorm van een door de EO geproduceerde documentaire presenteert. Rond kerst verschijnt een boek over de moord en de uitkomsten van het onderzoek. ,,Daarin laten we ook zien wat we allemaal hebben gedaan om de moord te reconstrueren'', aldus de directeur. Daarnaast wil Van Spanje in het nieuwe jaar een computerspel over de politieke moord op de markt brengen. Hij hoopt daarvoor financiering los te krijgen.

Voor wie de geschiedenislessen te lang geleden zijn: Balthasar Gerards, de moordenaar van Willem van Oranje, was streng katholiek opgevoed en moest niets hebben van het protestantisme. Balthasar begaf zich op dinsdag 10 juli 1584 rond het middaguur naar het Prinsenhof met de mededeling dat hij Willem wilde spreken. Willems vrouw Louise de Coligny schijnt nog bezorgd te hebben gevraagd wie dat ongure type wel niet was, maar werd gerustgesteld. Willem meldde Balthasar dat hij hem na het middageten te woord zou staan. Rond half twee verliet het gezelschap de eetzaal. Toen Willem van Oranje zijn voet op de eerste trede van de trap zette schoot Balthasar hem van dichtbij in de borst en de zij. De prins zakte in elkaar en sprak - volgens het officiële verslag - zijn beroemde laatste woorden: ,,Heere Godt weest mijn siele ghenadich, ick ben seer gequetst, Heere Godt weest mijn siele, ende dit arme volck ghenadich.''

Balthasar werd op 13 juli op een - ook voor zestiende-eeuwse begrippen - uiterst wrede manier berecht. Hij zou de volgende dag naar het schavot worden geleid. Daar werd zijn rechterhand waarmee hij 'het moorddadige feit' gepleegd heeft met een gloeiende tang afgeknepen. Daarna vierendeelde men hem levend waarna het hart uit zijn borstkas gesneden werd en hem in het gezicht geworpen. Tenslotte hakte men zijn hoofd af waarna zijn vier uiteengetrokken delen op de Haagse poort, Oosterpoort, Ketelpoort en de Waterslootsepoort tentoongesteld werden. Zijn hoofd werd op een staak gespietst en vervolgens bij het voormalige huis van de prins geplaatst.

De moordenaar had echter toch bewonderaars. In zijn geboorteplaats Vuillafans is nog altijd een straat naar hem genoemd.

(Bron: NOS, AD, Omroep Brabant, Wikipedia)

Wordt verwacht 66 (nieuws, 2008)

VAN SCHEEPSBOUWERS EN COSTA KILLERS

Jacob Vis is dé pleitbezorger voor de Nederlandse thriller. Niets is hem te dol om het spannende boek van vaderlandse bodem te promoten. Maar Vis is ook een meer dan verdienstelijk auteur van thrillers. Een nieuwe 'Vis' is altijd iets om naar uit te kijken.

In december 2008 verschijnt bij uitgeverij Ellesy 'De scheepsbouwer'. En ook in deze thriller van Vis moet de bekende commissaris Ben van Arkel het nodige nuttige werk verrichten.

De titel verwijst naar scheepsbouwer Paul Kops. Op de drempel van de dood overziet hij zijn leven: zijn jeugd, zijn beide huwelijken, de relatie met zijn dochter Barbara, zijn werf en de samenwerking met voorman Take Post. Op de dag van zijn dood verdwijnen Joanna, Pauls veel jongere tweede vrouw en zijn pleegzoon Peter. Ze hebben een gepassioneerde verhouding die het stadium van publiek geheim allang voorbij is. Hoewel het tweetal spoorloos blijft en dus elders in leven kan zijn, wordt Take Post gearresteerd voor dubbele moord. Commissaris Ben van Arkel onderzoekt wat er met Joanna en Peter is gebeurd.

Jacob Vis (1940) werkte vanaf 1962 voor Staatsbosbeheer, onderbroken door een opleiding van twee jaar op het gebied van de bosbouw. Dertig jaar was hij districtshoofd van de Flevopolder. Vier van zijn titels werden genomineerd voor de Gouden Strop. Vaak terugkerende hoofdpersoon is Ben van Arkel van de politie IJsselmonde.

TWINTIG JAAR

Van Pim Faber, eindredacteur bij het tv-programma TROS Vermist, wordt gezegd dat hij doorgaans niet over één nacht ijs gaat. Dat geldt zeker voor zijn debuutthriller 'Costa killer', die in november 2008 in de winkels moet liggen. Daar heeft Faber maar liefst twintig jaar over gedaan.

In 'Costa killer' draait het om een seriemoordenaar die in één van de heetste zomers van de eeuw zijn slag slaat langs de Hollandse kust. Zijn prooien zijn jonge blonde vrouwen. Het politieonderzoek rammelt aan alle kanten,de samenwerking tussen de korpsen is een fiasco, de pers schreeuwt moord en brand en politici en advocaten roeren zich. De chaos is compleet.

Onwetend van de terreur waaronder Nederland gebukt gaat, probeert de Rotterdamse particulier rechercheur P.B. Lebandowski de moord op een bevriende Belgische heler op te lossen. Het spoor leidt via Antwerpen naar een levensgevaarlijke psychopaat die als huurling in Afrika diverse moordtechnieken heeft geleerd en verfijnd. Lebandowski denkt een spoor van hem te vinden in Marseille waar hem duidelijk wordt dat hij geen jager meer is maar prooi.

Faber deed uitgebreid research voor zijn boek. Hij was betrokken bij politieonderzoeken, interviewde moordenaars, profilers en een privédetective uit Texas bracht hem in contact met de FBI. Uitermate inspirerend waren zijn reizen naar Afrika. Pim ontsnapte aan een confrontatie met drugsdealers in Kaapstad, kreeg het aan de stok met Masaïkrijgers en werd gearresteerd in Kameroen.

Andere nieuwe titels:

John Brosens - 'Het spoor van de Pandora' (oktober 2008)
Gerard Nanne - 'Het stille kwaad' (november 2008)

Dat zoeken we op... (nieuws, 2008)

EEN GIGANTISCHE DATABASE

Thrillerschrijver en -criticus Theo Capel gaf in de jaren tachtig het tijdschrift 'Thrillers & Detectives' uit. Tussen 1981 en 1988 zijn er 36 nummers verschenen van het magazine. Thrillerarcheologen die deze tijdschriften tot zich willen nemen, kunnen sinds kort terecht op de gigantische thrillerdatabase van Hagenaar Walter Kosters. Daar zijn de verschillende nummers in pdf-bestand te lezen, met onder andere forse artikelen over Len Deighton, Patricia Wentworth, René Appel en zijn debuut (1985) en een fotoserie van Steye Raviez van schrijvers met hun lievelingsboek.

Maar de niet-commerciële database van Kosters biedt nog veel meer. ,,Het is een uit de hand gelopen hobby'', zei Kosters eerder in een interview op Misdaadromans.nl. Opgenomen zijn onder anderen alle auteurs die ooit hun naam in een van de lijsten van Vrij Nederland vermeld zagen. In totaal staan ruim 12.000 titels vermeld, van bij elkaar 3000 verschillende auteurs. Daarnaast zijn toegevoegd zo'n 1400 nooit in VN vermelde schrijvers, onder wie Friedrich Dürrenmatt, Umberto Eco, Ivans, William Somerset Maugham, Daphne du Maurier en Ted Viking. Ook zijn circa 1500 boekverfilmingen vermeld, met een link naar de Internet Movie Database.

Van Nederlandse auteurs zijn alle bekende titels opgenomen, ook als de auteurs of titels in kwestie VN nooit gehaald hebben; in totaal ruim 3000 titels — en ongeveer 500 Belgische boeken. Ook zijn aangegeven de Dagger Awards, de Edgar Allan Poe Award, de Gouden Stroppen, Poirotprijzen, Schaduwprijzen en Diamanten Kogels.