Verzuchtingen
(Door Peter de Zwaan)
Verzuchting een. Wat doen mannen in deze coronatijd? Stil zitten hopen dat ze snel weer naar de voetbal mogen? Diep verlangen naar een rokerige kamer vol klaverjassers en pokerspelers?
Ik vraag het maar, want ik ben geen mannen. Dat is meervoud en ik zit vrijwel altijd in mijn eentje: het lot van schrijvers. De mooie kant is dat ik nooit last heb van het binnenzitten, nooit verzucht: ik wou dat ik er weer eens uit kon, ik zit op mijn krent en ik schrijf, ik weet niet beter.
Wat vrouwen doen, dat is bekend, in elk geval wat veel vrouwen doen: ze lezen. Vooral jonge vrouwen. Hoe ze het klaarspelen met werk en kinderen weet ik niet, maar ze kunnen het en ze doen het. Jonge vrouwen lezen en ze lezen jonge schrijfsters. Ze lezen geen mannen, want dat is blijkbaar mannenwerk en die zitten dingen te doen waar ik dus geen weet van heb.
Ik kom op het onderwerp door de bibliotheken. Die bestelden van de prachtthriller Het hoofd van Little Levy, die ik in navolging van Wc-eend toch al gauw vijf of zes sterren geef, minder dan gebruikelijk.
Wat of er aan de hand was, vroeg ik de uitgever. Niks, zei hij, je zit nog iets boven het gemiddelde. Je behoort bij de oudere mannen en daar willen jonge vrouwen niets van weten. Het maakt niet uit hoe goed je schrijft, ze beginnen er niet aan. Je zit in de verkeerde leeftijdscategorie en bent niet op tijd vrouw geworden.
Eigen schuld, dikke bult. Had ik maar niet zoveel tijd moeten verspillen met wat ik het liefst van alles doe: schrijven.
Verzuchting twee. Het Strop-verhaal. Wat volgt moet u lezen met een slag om de arm, want mailtjes krijg ik niet op de computer waarop ik dagelijks werk, maar op eentje elders in huis, en ik raak heel vaak berichten kwijt.
Maar ik herinner me echt een mail, waarschijnlijk van het Genootschap Nederlandstalige Misdaadauteurs, GNM, of de baas daarvan, de Auteursbond, waarin sprake was van een Zilveren Strop voor het beste verhaal. Prijs 500 euro.
Er is over de nieuwe strop natuurlijk nagedacht, vast door lieden die kunnen denken. Zij dachten: wat we missen is een Zilveren Strop, want die is er nog niet. De Gouden Strop floreert, sponsors staan te dringen om forse bedragen te doneren en waarom zouden we ze in de kou laten staan. Radio, televisie, tijdschriften, kranten, alles en iedereen staat elk jaar te trappelen van spanning: wie zal winnen. De uitgever en winnaar zijn na de bekendmaking in extase: laten we er snel 60.000 van drukken, ze vliegen morgen de deur uit. Op die golf van wild enthousiasme moet de Zilveren Strop kunnen meedrijven. Roem voor de man/vrouw die een boek te lang vindt; wie een korteademstuk schept, heeft ook recht op onsterfelijkheid.
Ik heb er lang over na zitten denken en ik kwam eigenlijk alleen maar tot een vraag: is dit serieus bedoeld?
Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl