OM DE STROP
De vijfkoppige jury van de Gouden Strop 2010 leest zich dezer dagen een slag in de rondte om op 27 april met een afgewogen shortlist van vier of vijf titels te komen. Werd begin februari nog gemeld dat juryvoorzitter Koos Postema en zijn kompanen Bert Vuijsje, Ineke van den Bergen, Marcella van der Weg en Robin Troost zo'n zestig titels te behappen hadden, inmiddels is dat aantal opgelopen tot negentig. Geen officieel aantal overigens, maar een raming van De Spanningsblog op basis van aankondigingen en onlangs verschenen titels. Het is aan de uitgeverijen zelf om daadwerkelijk de boeken in te zenden.
Voor de liefhebbers: de - voorlopige - lijst van de ingezonden boeken voor de Gouden Strop:
René Appel - Van twee kanten
Willem Asman - Koninginnedag
Pieter Aspe - De cel
Pieter Aspe - De vijand
Baantjer & De Waal - Een lijk in de kast
Baantjer & De Waal - Een Rus in de Jordaan
Piet Baete - Wacht maar tot ik wakker word
Tineke Beishuizen - Oud zeer
Michael Berg - Een echte vrouw
Hanna Bervoets - Of hoe waarom *
Wanda Bommer - Engel
Conny Braam - De handelsreiziger van de Nederlandsche Cocaïne Fabriek
Paul Brand - Impact factor
van Campen - Probo Koala *
Marc Cave - Zwart goud
Mariëtte Ciggaar - Zilte deerne
Toni Coppers - De geheime tuin
Toni Coppers - Engel
Ben Crom - De eendenkooi
Bart Debbaut - Tralies
Hans Declercq - Hoe zwart is de duivel? *
Deflo - Jaloezie
Deflo - Schimmen
Bram Dehouck - De minzame moordenaar *
Rudy Dek - Vrijdagmoorden
René van Delft - Het wezen moet verschijnen
Bavo Dhooge - Sioux blues
Ruben van Dijk - Graan
Lieneke Dijkzeul - De geur van regen
Guido Eekhaut - Loutering
Lupko Ellen - Wraaktocht
Svea Ersson - Alleen Eva *
Sabine van den Eynden - Deadline
Tess Franke - De bezieling
Alex van Galen - Duivelssonate
Nanne Harkema - Buitenspel
Corine Hartman - In vreemde handen
A.F.Th. (van der Heijden) - Doodverf
José Hennekam - De kindervriend
Joost Heyink - Het experiment
Ellen den Hollander - Door het vuur *
Loes den Hollander - Driftleven
Loes den Hollander - Wisselgeld
Marianne en Theo Hoogstraaten - Machteloos
Jan van Hout - Eindspel
Annet de Jong - Dossier Tobias
Carla de Jong - Serpent
Martine Kamphuis - Ziek
Geert-Jan Alexander Knoops - Advocaat van de president
Kortsmit & Lotz - Zusters in het kwaad
Jack Lance - Vuurgeest
Stan Lauryssens - Rijker dan rijk
Judy Lohman - Project Eva *
Mieke de Loof - Van een wrede schoonheid
Renata Makenneh - Ana-Lyse
Nellie Mandel (pseudoniem van Guido Eekhaut) - Rode aarde
Wouter van Mastricht - Tromps Armada
Ariane Meijer - Zwart zaad
Ep Meijer - De vlucht
Bob Mendes - Vuil geld
Kim Moelands - Weerloos *
Elisabeth Mollema - Ladykiller
Mary Morgan - Onderstroom
Tupla Mourits - Meer dood dan levend
Ingrid Mulder - De boogschutter *
Meta Muller - Het glazen plafond *
Gerard Nanne - De man van Imelda
Heleen Niele - Vals
Elma Noë - Game, set & match
René Ostendorf - Eensgezind
Marion Pauw - Zondaarskind
Joop van Riessen - Vergelding *
Tomas Ross - Het meisje uit Buenos Aires
Matthias Rozemond - Enkele reis Sicilië
Gerry Sajet - Schone schijn
Wim Schamp - Hitler 1945 - 1953 *
Roger H. Schoemans - Hengst
Jonathan Sonnst - Mevrouw de dictator
Nicolet Steemers - Lichtval
Anita Terpstra - Nachtvlucht *
Toes & Hoeps - Het leugenarchief
Herman Vemde - Dame Blanche
Lydia Verbeeck - Duivelsgesel
Suzanne Vermeer - Après-ski
Suzanne Vermeer - Cruise
Jacob Vis - De erfgename
Hetty Visser - Doodzonde
Judith Visser - Oversteken
R.C. de Zeeuw - Zwarte Lady MacBeth *
Peter de Zwaan - Een zaak van vrouwen
Frank van Zwol - Het Thule-incident
* = ook ingezonden voor Schaduwprijs 2010
28 februari 2010
27 februari 2010
Zoals u en ik (nieuws, 2010)
HENNING MANKELL IS WALLANDER AL VERGETEN
De Zweedse misdaadauteur Henning Mankell heeft met de publicatie van 'De gekwelde man' zijn succesvolle reeks over inspecteur Kurt Wallander afgesloten. Eerder speelde hij al met de gedachte om afscheid te nemen van de zwaarmoedige speurder, vertelt hij aan het Vlaamse tijdschrift Humo. ,,Ik dacht tien jaar geleden al dat ik klaar was met hem. Maar vier of vijf jaar later begon me te dagen dat er wel degelijk nog iets ontbrak: een boek gewijd aan hém, aan Wallander zelf. Nu ik dat van me afgeschreven heb, houdt het ook op. Niet dat hij sterft op het eind, maar er valt gewoon niks meer over hem te schrijven. Sterker nog: ik ben hem zelfs al vergeten.''
Henning Mankell is de zoon van een rechter, die op z'n zestiende de schoolbanken voor gezien hield om gezeten achter een typemachine verhalen te gaan bedenken. Hij bestrijdt dat het beroep van zijn vader iets te maken heeft met zijn latere succes als thrillerauteur. Mankell: ,,Tijdens de tien jaar dat mijn vader rechter was, was er welgeteld één moordzaak in Sveg: de boswachter, een geletterde maar eenvoudige man, had de uitbater van het lokale winkeltje - intens gehaat door het hele dorp - vermoord. Mijn vader gaf hem de lichtst mogelijke straf: zes jaar, als ik me niet vergis.''
De schrijver is geschrokken van het enorme succes van zijn Wallander-reeks, vertelt hij. ,,Twaalf jaar geleden was er in Zweden een referendum waarin aan het volk werd gevraagd: treden we toe tot de Europese Unie, ja of nee? Op straat in Stockholm kwam er een man naar me toe: 'Excuseer, meneer Mankell, zou u mij kunnen zeggen of meneer Wallander voor of tegen de EU is?'. Toen pas begreep ik dat de lezers hem als een echte, levende mens zagen. Hij is zoals u en ik, en geen held zoals James Bond. Misschien maakt die herkenning hem zo populair.''
Als Wallander echt bestaan had, dan zou hij voor de EU hebben gestemd, vermoedt zijn geestelijk vader. ,,Ik denk dat hij net het tegenovergestelde van mij had gedaan in dat referendum: hij zou voor gestemd hebben, want ik was tegen. Het baarde me zorgen dat Europa steeds minder hulp aan Afrika schonk. Maar dat was toen, tegenwoordig probeer ik me zo positief mogelijk op te stellen tegenover Europa.''
(Bron: Humo.be)
De Zweedse misdaadauteur Henning Mankell heeft met de publicatie van 'De gekwelde man' zijn succesvolle reeks over inspecteur Kurt Wallander afgesloten. Eerder speelde hij al met de gedachte om afscheid te nemen van de zwaarmoedige speurder, vertelt hij aan het Vlaamse tijdschrift Humo. ,,Ik dacht tien jaar geleden al dat ik klaar was met hem. Maar vier of vijf jaar later begon me te dagen dat er wel degelijk nog iets ontbrak: een boek gewijd aan hém, aan Wallander zelf. Nu ik dat van me afgeschreven heb, houdt het ook op. Niet dat hij sterft op het eind, maar er valt gewoon niks meer over hem te schrijven. Sterker nog: ik ben hem zelfs al vergeten.''
Henning Mankell is de zoon van een rechter, die op z'n zestiende de schoolbanken voor gezien hield om gezeten achter een typemachine verhalen te gaan bedenken. Hij bestrijdt dat het beroep van zijn vader iets te maken heeft met zijn latere succes als thrillerauteur. Mankell: ,,Tijdens de tien jaar dat mijn vader rechter was, was er welgeteld één moordzaak in Sveg: de boswachter, een geletterde maar eenvoudige man, had de uitbater van het lokale winkeltje - intens gehaat door het hele dorp - vermoord. Mijn vader gaf hem de lichtst mogelijke straf: zes jaar, als ik me niet vergis.''
De schrijver is geschrokken van het enorme succes van zijn Wallander-reeks, vertelt hij. ,,Twaalf jaar geleden was er in Zweden een referendum waarin aan het volk werd gevraagd: treden we toe tot de Europese Unie, ja of nee? Op straat in Stockholm kwam er een man naar me toe: 'Excuseer, meneer Mankell, zou u mij kunnen zeggen of meneer Wallander voor of tegen de EU is?'. Toen pas begreep ik dat de lezers hem als een echte, levende mens zagen. Hij is zoals u en ik, en geen held zoals James Bond. Misschien maakt die herkenning hem zo populair.''
Als Wallander echt bestaan had, dan zou hij voor de EU hebben gestemd, vermoedt zijn geestelijk vader. ,,Ik denk dat hij net het tegenovergestelde van mij had gedaan in dat referendum: hij zou voor gestemd hebben, want ik was tegen. Het baarde me zorgen dat Europa steeds minder hulp aan Afrika schonk. Maar dat was toen, tegenwoordig probeer ik me zo positief mogelijk op te stellen tegenover Europa.''
(Bron: Humo.be)
Nieuwe markt (nieuws, 2010)
GRISHAM GAAT OP Z'N HURKEN
De Amerikaanse bestsellerauteur John Grisham, die met zijn legal thrillers wereldwijd meer dan 250 miljoen boeken heeft verkocht, gaat zich nu ook op jeugdige lezers richten. Hij brengt een reeks kinderboeken op de markt, waarin de hoofdrol is weggelegd voor de dertienjarige Theodore Boone, die 'meer van de wet weet dan de meeste advocaten'. Puber Boone krijgt in zijn eerste avontuur te maken met een moordproces.
Website Bookseller.com meldt dat Grisham een contract heeft gesloten met uitgeverij Hodder voor het leveren van twee boeken over Boones avonturen. Zijn eerste jeugdthriller zal op 10 juni dit jaar uitkomen. Volgens zijn redacteur Oliver Johnson gaat het om een 'echte Grisham': ,,Een groot juridisch drama, een held van wie je gaat houden, een verhaal met sneltreinvaart en een uitermate bevredigend einde.''
Veel literaire auteurs van naam, zoals Margaret Atwood, Roddy Doyle en Ian McEwan hebben eerder jeugdboeken geschreven. Maar er zijn echter niet zo veel bestsellerauteurs die deze markt betreden. James Patterson is met zijn 'Maximum Ride'-reeks een uitzondering en in 2007 schreef Nick Hornby het boek 'Slam', over een jonge skateboarder.
(Bron: The Guardian)
De Amerikaanse bestsellerauteur John Grisham, die met zijn legal thrillers wereldwijd meer dan 250 miljoen boeken heeft verkocht, gaat zich nu ook op jeugdige lezers richten. Hij brengt een reeks kinderboeken op de markt, waarin de hoofdrol is weggelegd voor de dertienjarige Theodore Boone, die 'meer van de wet weet dan de meeste advocaten'. Puber Boone krijgt in zijn eerste avontuur te maken met een moordproces.
Website Bookseller.com meldt dat Grisham een contract heeft gesloten met uitgeverij Hodder voor het leveren van twee boeken over Boones avonturen. Zijn eerste jeugdthriller zal op 10 juni dit jaar uitkomen. Volgens zijn redacteur Oliver Johnson gaat het om een 'echte Grisham': ,,Een groot juridisch drama, een held van wie je gaat houden, een verhaal met sneltreinvaart en een uitermate bevredigend einde.''
Veel literaire auteurs van naam, zoals Margaret Atwood, Roddy Doyle en Ian McEwan hebben eerder jeugdboeken geschreven. Maar er zijn echter niet zo veel bestsellerauteurs die deze markt betreden. James Patterson is met zijn 'Maximum Ride'-reeks een uitzondering en in 2007 schreef Nick Hornby het boek 'Slam', over een jonge skateboarder.
(Bron: The Guardian)
25 februari 2010
Met pianobegeleiding (nieuws, 2010)
OVER MANISCH DEPRESSIEVEN EN ANDERE KUNSTENAARS
,,We zijn allemaal krankzinnig. Sommigen verkeren in een ziekelijke staat van opwinding. Anderen zijn melancholisch, maar allemaal hebben ze een afwijking.'' Hier doet Geert Wilders geen bekentenis over zijn persoon en zijn medehoofddoekjesverbieders. Evenmin is het een quote van schaatscoach Gerard Kemkers na de meest besproken tien kilometer van 2010. Nee, dit is een gevleugelde uitspraak van de Engelse dichter en schrijver Lord Byron. En hij sprak over zichzelf en zijn vakgenoten.
Wie vanaf medio maart een lezing van scenarioschrijver en thrillerauteur Alex van Galen gaat bijwonen, zal Lord Byron langs horen komen. Wie ooit de aandrang voelt om een kunstzinnig beroep uit te gaan oefenen, zal na het horen van Van Galen wel voorgoed genezen zijn. Want hij spreekt dan onder meer over het grote aantal manisch depressieven onder kunstenaars. Bij dichters schijnt het helemaal de spuigaten uit te lopen. Een angstwekkend voorbeeld: 1 procent van de mensen pleegt zelfmoord, maar onder schrijvers loopt dit percentage op tot 7,5 en van hen die poëzie 'bedrijven' is maar liefst achttien procent suïcidaal.
Van Galen weet ook zo een rijtje kunstenaars met bipolaire stoornis uit zijn hoofd op te noemen. Vincent van Gogh was er natuurlijk eentje, je snijdt per slot van rekening niet voor de lol je oor af. Maar ook componist Robert Schumann viel regelmatig ten prooi aan wisselende stemmingen. Kurt Cobain, ook zo eentje. Evenals Edgar Allan Poe, Mel Gibson, Sinead O' Connor, Axl Rose en Brian Wilson.
Opwekkend niet?
Wellicht geeft Van Galen tijdens zijn voordracht ook antwoord op de vraag of hij zelf bipolair gestoord is. Doet hij dat niet, dan is er nog geen man overboord, want er valt tijdens een Avondje Van Galen nog genoeg te genieten. Van muziek bijvoorbeeld. Pianiste Daniëlle Kok brengt werken ten gehore van de componisten Liszt, Schumann en Chopin.
En dat allemaal ter gelegenheid van het verschijnen op 8 maart van zijn nieuwste thriller 'Duivelssonate'. De hoofdpersoon is Notovich, een - en daar is de link met zijn lezing - manisch depressieve pianist. Hij gaat met zijn geheimzinnige vakgenoot Valdin een pianoduel aan om erachter te komen wat er met zijn plotseling verdwenen geliefde Senna is gebeurd. Volgens uitgeverij A.W. Bruna is 'Duivelssonate' een psychologische thriller waarin de zwarte kant van de romantiek in liefde en muziek wordt gezocht.
Er zijn al wat lezingen vastgelegd. Zo praat Van Galen over zijn nieuwe thriller op 10 maart in Sittard en op 18 maart in Maastricht. Ook geeft hij lezingen in Apeldoorn en Middelburg, maar data van die evenementen zijn nog niet bekend.
,,We zijn allemaal krankzinnig. Sommigen verkeren in een ziekelijke staat van opwinding. Anderen zijn melancholisch, maar allemaal hebben ze een afwijking.'' Hier doet Geert Wilders geen bekentenis over zijn persoon en zijn medehoofddoekjesverbieders. Evenmin is het een quote van schaatscoach Gerard Kemkers na de meest besproken tien kilometer van 2010. Nee, dit is een gevleugelde uitspraak van de Engelse dichter en schrijver Lord Byron. En hij sprak over zichzelf en zijn vakgenoten.
Wie vanaf medio maart een lezing van scenarioschrijver en thrillerauteur Alex van Galen gaat bijwonen, zal Lord Byron langs horen komen. Wie ooit de aandrang voelt om een kunstzinnig beroep uit te gaan oefenen, zal na het horen van Van Galen wel voorgoed genezen zijn. Want hij spreekt dan onder meer over het grote aantal manisch depressieven onder kunstenaars. Bij dichters schijnt het helemaal de spuigaten uit te lopen. Een angstwekkend voorbeeld: 1 procent van de mensen pleegt zelfmoord, maar onder schrijvers loopt dit percentage op tot 7,5 en van hen die poëzie 'bedrijven' is maar liefst achttien procent suïcidaal.
Van Galen weet ook zo een rijtje kunstenaars met bipolaire stoornis uit zijn hoofd op te noemen. Vincent van Gogh was er natuurlijk eentje, je snijdt per slot van rekening niet voor de lol je oor af. Maar ook componist Robert Schumann viel regelmatig ten prooi aan wisselende stemmingen. Kurt Cobain, ook zo eentje. Evenals Edgar Allan Poe, Mel Gibson, Sinead O' Connor, Axl Rose en Brian Wilson.
Opwekkend niet?
Wellicht geeft Van Galen tijdens zijn voordracht ook antwoord op de vraag of hij zelf bipolair gestoord is. Doet hij dat niet, dan is er nog geen man overboord, want er valt tijdens een Avondje Van Galen nog genoeg te genieten. Van muziek bijvoorbeeld. Pianiste Daniëlle Kok brengt werken ten gehore van de componisten Liszt, Schumann en Chopin.
En dat allemaal ter gelegenheid van het verschijnen op 8 maart van zijn nieuwste thriller 'Duivelssonate'. De hoofdpersoon is Notovich, een - en daar is de link met zijn lezing - manisch depressieve pianist. Hij gaat met zijn geheimzinnige vakgenoot Valdin een pianoduel aan om erachter te komen wat er met zijn plotseling verdwenen geliefde Senna is gebeurd. Volgens uitgeverij A.W. Bruna is 'Duivelssonate' een psychologische thriller waarin de zwarte kant van de romantiek in liefde en muziek wordt gezocht.
Er zijn al wat lezingen vastgelegd. Zo praat Van Galen over zijn nieuwe thriller op 10 maart in Sittard en op 18 maart in Maastricht. Ook geeft hij lezingen in Apeldoorn en Middelburg, maar data van die evenementen zijn nog niet bekend.
24 februari 2010
Met rode oortjes (nieuws, 2010)
TACHTIGJARIGE JEF GEERAERTS GEHULDIGD
In het stadhuis van Gent is dinsdag 23 februari de tachtigste verjaardag van Jozef Adriaan Anna Geeraerts, beter bekend als de schrijver Jef Geeraerts, gevierd. De schrijver ontving de felicitaties en lovende woorden van burgemeester Daniël Termont, schepen van Cultuur Lieven Decaluwé en zijn uitgever Wim Verheije. ,,Ik ben heel blij dat ik op deze kille, regenachtige dag zoveel liefde mag ontvangen'', zei Geeraerts tijdens de huldiging.
,,Jef Geeraerts is natuurlijk een schrijver zoals er zoveel schrijvers zijn. Maar ik denk dat er maar één Jef Geeraerts is'', aldus burgemeester Termont. ,,De ruwe schrijfstijl, de stroom van woorden waarin het niet uitmaakt of er koppeltekens of leestekens in staan, die achtergrond van Congo was een openbaring voor velen van ons.'' Termont vertelde dat hij als jonge kerel met rode oortjes 'Gangreen I. Black venus' had gelezen.
Ter gelegenheid van de verjaardag van de schrijver komt de autobiografische 'Gangreen'-cyclus opnieuw uit. Alle vier delen werden hiervoor samengebracht in een paperback editie. Geeraerts kreeg het eerste vuistdikke exemplaar van de cyclus overhandigd. De Vlaamse schrijver werd in 1986 onderscheiden met de allereerste Gouden Strop voor zijn later succesvol verfilmde misdaadroman 'De zaak Alzheimer'.
(Bron: De Morgen, De Standaard)
In het stadhuis van Gent is dinsdag 23 februari de tachtigste verjaardag van Jozef Adriaan Anna Geeraerts, beter bekend als de schrijver Jef Geeraerts, gevierd. De schrijver ontving de felicitaties en lovende woorden van burgemeester Daniël Termont, schepen van Cultuur Lieven Decaluwé en zijn uitgever Wim Verheije. ,,Ik ben heel blij dat ik op deze kille, regenachtige dag zoveel liefde mag ontvangen'', zei Geeraerts tijdens de huldiging.
,,Jef Geeraerts is natuurlijk een schrijver zoals er zoveel schrijvers zijn. Maar ik denk dat er maar één Jef Geeraerts is'', aldus burgemeester Termont. ,,De ruwe schrijfstijl, de stroom van woorden waarin het niet uitmaakt of er koppeltekens of leestekens in staan, die achtergrond van Congo was een openbaring voor velen van ons.'' Termont vertelde dat hij als jonge kerel met rode oortjes 'Gangreen I. Black venus' had gelezen.
Ter gelegenheid van de verjaardag van de schrijver komt de autobiografische 'Gangreen'-cyclus opnieuw uit. Alle vier delen werden hiervoor samengebracht in een paperback editie. Geeraerts kreeg het eerste vuistdikke exemplaar van de cyclus overhandigd. De Vlaamse schrijver werd in 1986 onderscheiden met de allereerste Gouden Strop voor zijn later succesvol verfilmde misdaadroman 'De zaak Alzheimer'.
(Bron: De Morgen, De Standaard)
23 februari 2010
R.J. Ellory - Een volmaakte vendetta (2010)
Een bijna volmaakte thriller
(Door Arno Ruitenbeek)
Bijna honderd pagina's lang geloof ik dat dit een volslagen mislukte poging is hét andere maffiaverhaal te schrijven. De hoofdpersoon, Ernesto Perez, zit op zijn praatstoel als gepensioneerd huurmoordenaar en vertelt tot in slaapverwekkend detail over zijn jeugd. De andere 444 bladzijden van Een volmaakte vendetta maken alles meer dan goed.
Perfect is deze thriller van R.J. Ellory dus niet, maar het scheelt tenslotte zeer weinig. Ellory heeft een heerlijke, bloemrijke schrijfstijl die de intrige minder diepzwart doet lijken. Aldus mooi misleid laat de lezer zich na die moeizame introductie door Perez meeslepen in spiraal van geweld, macht en wraak. Onderwijl wordt hem een blik gegund in de aparte wereld van de Amerikaanse cosa nostra en van de opsporingsdiensten.
Natuurlijk heeft bijvoorbeeld 'grootmeester' Michael Connelly de onwezenlijke verhoudingen tussen FBI en gewone politie in felle kleuren geschilderd. Ellory voegt er een dimensie van menselijk falen en onderling onbegrip aan toe.
Perez wordt ervan verdacht de dochter van gouverneur Ducane te hebben ontvoerd. Hij meldt zichzelf bij de FBI in New Orleans en is bereid te vertellen wat er met het kind is gebeurd cq waar ze zit. Hij eist echter een gesprekspartner die net als hij uit The Big Easy komt, de New Yorkse rechercheur Ray Hartmann.
De laatste kan dit klusje niet gebruiken, want hij zit middenin een lijmoffensief met zijn vrouw en dochter. In een hotelkamer vertelt de verdachte in alle rust hoe hij zich ontwikkelde tot de favoriete liquidator van de Italo-Amerikaanse georganiseerde misdaad, terwijl Hartmann en in een kamer ernaast de FBI slechts willen weten waar het ontvoerde meisje is. De karakters zijn imposant, de sfeer er een die constant klam zweet veroorzaakt.
R.J. Ellory - Een volmaakte vendetta. Vertaling: Ineke van den Elskamp. Uitgeverij De Fontein, 544 pag.
(Zie ook recensie van Hans Knegtmans)
22 februari 2010
Een zomerhuisje kopen (nieuws, 2010)
EVA PRAAT
In april 2004 verkocht de Zweedse journalist Stieg Larsson zijn eerste thriller aan een uitgever in Stockholm, hopende dat dat boek het begin zou zijn van een lange serie. Larsson en zijn vriendin Eva Gabrielsson, met wie hij al 32 jaar samen was, hadden hun ambities niet hoog opgeschroefd. ,,We dachten: als we geluk hebben verkoopt het in Scandinavië en Duitsland'', zegt Gabrielsson in een interview met The Guardian. ,,Ons plan was om de opbrengsten van het eerste boek te besteden aan het afbetalen van onze leningen en wellicht om een zomerhuisje te kopen. Het geld dat de volgende zes of zeven boeken zouden opbrengen, zouden we besteden aan de doelen waarmee we sympathiseren.''
Zeven maanden later, op 9 november kreeg Gabrielsson een telefoontje dat ze naar het ziekenhuis moest komen: haar partner was iets overkomen. Onderweg belde zij naar Larssons vader, Erland. Die was niet thuis en Gabrielsson liet de boodschap bij zijn partner achter dat zijn zoon in het ziekenhuis lag. Ze wist niet wat hij mankeerde. Dit was om vijf uur in de middag. Toen vader Erland twee uur later arriveerde, was zijn zoon al dood. De 50-jarige schrijver, een verstokte roker, kreeg een zware hartaanval nadat hij de trap had genomen om zijn kantoor te bereiken - de liften deden het niet.
Wat Larsson en Gabrielsson niet voor mogelijk hadden gehouden, was dat de Millennium-thrillertrilogie verkocht als een razende. En niet alleen in Zweden. Wereldwijd zijn de boeken een hit. De Britten kopen bijvoorbeeld meer boeken van Larsson dan van Dan Brown. ,,Er zijn 22 miljoen exemplaren verkocht in 42 landen'', zegt Gabrielsson. ,,Ik heb schattingen gezien van dertig miljoen verkochte exemplaren.'' De trilogie is inmiddels verfilmd en Hollywood maakt zich op voor een remake van de films.
Wat zich voorts ontvouwde was een nachtmerrie voor Gabrielsson. Zij en Larsson waren nooit getrouwd. En volgens de Zweedse wet erft ze dan niets. Larssons nalatenschap zou worden verdeeld tussen vader Erland en broer Joakim. Voor Gabrielsson was dit een traumatische ervaring. Het ging haar niet eens zozeer om het geld. Wat haar beangstigde was de onzekere toekomst van Stiegs oeuvre: zijn boeken. Wie zou er op toezien dat, als ze aan andere landen zouden worden verkocht, ze correct zouden worden vertaald? Wie zou er op toezien dat bij de verfilming de plots en de karakters niet ingrijpend zouden worden gewijzigd?
De Zweedse wet verplicht stellen die van plan zijn te gaan trouwen hun adres bekend te maken. Maar Larsson en Gabrielsson kozen er uit veiligheidsoverwegingen voor dat niet te doen. Omdat Larsson regelmatig publiceerde over extreemrechts in Zweden, hield hij persoonlijke gegevens zo veel mogelijk geheim. Op de deur van hun appartement stond alleen de naam van Gabrielsson. Larsson vreesde voor zijn leven nadat hij onder meer had bericht over de moord door neonazi's op de Zweedse vakbondsman Björn Söderberg. Zijn kantoor werd eens belaagd door een groep skinheads gewapend bij honkbalknuppels. Hij kon ontsnappen via de achterdeur. En zijn naam en foto werden gevonden toen de politie een inval deed in het huis van een van politieke moord verdachte fascist.
,,In 1993 werden leden van een extreemrechtse groepering gearresteerd die mensen hadden opgedragen om Stieg te vermoorden'', vertelt Gabrielsson. ,,Ik ging naar de politie en zei dat onze identiteit beter geheim moest worden gehouden. De politie was het daar mee eens. Zij zagen de bedreiging ook.'' Het gaf haar een veiliger gevoel. Aan de andere kant: ,,Twee journalisten die nog beter werden beschermd, werden uiteindelijk toch gedood.''
Op de dag dat haar partner stierf, nam Gabrielsson zijn vader mee naar haar huis. Zijn gedrag, zelfs op die dag vond ze al ongepast. ,,Hij deed heel raar. Hij klaagde dat hij tegen iedereen had gezegd dat zijn zoon een thriller op de markt zou brengen, dat hij een lokale krant al een interview met hem had beloofd en dat een boekwinkel een bezoek van zijn zoon kon verwachten. Ik dacht dat ik gek werd. Mijn zus zag dat en maakte vervolgens met Stiegs vader een wandeling. Ik gaf haar Stiegs rugzak met daarin zijn laptop en dagboek mee. Ik wilde dat ze het naar Expo, het blad waar Stieg voor werkte, zou brengen, zodat ze zijn werk zouden kunnen voortzetten.''
Tijdens zijn verblijf bij Gabrielsson klaagde Stiegs vader steeds dat hij niets zou erven. ,,Jij bent zijn vrouw. Dit is verkeerd.'' Vader Erland en zoon Joakim waren niet aanwezig op de bijeenkomst, waar officieel werd vastgelegd dat Stieg geen testament had opgesteld en dat zijn vader en broer de erfgenamen waren. Gabrielsson: ,,In de tussentijd probeerde ik te overleven. Ik had dringend therapie nodig, maar elke therapeut was opgeroepen om de Zweedse slachtoffers van de tsunami in Azië bij te staan. Zes maanden na de dood van haar partner ontving ze een grote bruine enveloppe. De documenten, opgesteld door de belastingdienst, informeerden haar dat Stiegs erfenis was verdeeld tussen vader Erland en zoon Joakim.
Volgens Gabrielsson handelen vader en zoon Joakim door hebzucht en afgunst. ,,Die combinatie is vernietigend.'' Volgens haar zijn de twee jaloers op de hechte band die zij met Stieg had. ,,Zij verschillen zo enorm van Stieg en mij. Stieg was opgevoed door zijn grootouders van moeders kant tot zijn negende jaar. Daar begon het allemaal.'' Larssons grootvader Severin Boström had linkse sympathieën en werd tijdens de Tweede Wereldoorlog gevangen gezet vanwege zijn anti-nazi-houding. Stieg erfde zijn grootvaders politieke standpunten. Gabrielsson en Larsson ontmoetten elkaar tijdens een demonstratie tegen de Vietnamoorlog in 1972. Vanaf die dag waren ze verenigd in een gezamenlijke wens om 'de wereld te veranderen'.
Volgens Gabrielsson is Larssons familie niet goed omgesprongen met zijn bestaande werk. Ze verafschuwt de Engelse vertaling van zijn boeken. De dialogen zijn volgens haar 'verpreutst' door Larssons Britse redacteur, Christopher MacLehose. Verder heeft de familie enkele namen veranderd in het boek, namen die Stieg bewust had gekozen als eerbetoon aan vrienden. Ook walgt ze van de boekindustrie die zich als een parasiet op het werk van Larsson heeft gestort. De mythevorming rond Stieg Larsson noemt ze 'ondraaglijk'. ,,Ze zeggen dat hij een workaholic was die naar bed ging om vijf uur 's ochtends en twee uur later weer opstond. Als dat waar is, dan had ik het wel gemerkt. Het is gewoon niet waar. Hij was juist vaak heel relaxt. Dan lag hij op de bank, te lezen of te denken of te kijken naar spaghettiwesterns.''
De Zweedse journalist Kurdo Baksi, die ook voor het blad Expo werkte, heeft onlangs een biografie van Larsson uitgebracht (die in mei in Nederlandse vertaling bij uitgeverij Signatuur verschijnt). Baksi schrijft daarin dat Larsson niet de journalistieke held was zoals hij wordt afgeschilderd, maar een 'wannabe' verslaggever die rommelde met de feiten en wiens verhalen intensief geredigeerd moesten worden. ,,Het boek is laster en zou uit de handel moeten worden genomen'', zegt Gabrielsson.
Gabrielsson denkt dat ze niet veel meer kan uitrichten tegen de erven van Stieg. De publieke opinie in Zweden is op haar hand: zo is er een website die lezers oproept twee euro te schenken aan een fonds ten gunste van Gabrielsson elke keer dat ze van een van Stiegs boeken of de verfilming daarvan hebben genoten. Maar veel andere opties zijn er niet. ,,Ik kan geen zaak winnen die is gebaseerd op de Zweedse wet. Ik heb geen kans. Ik kan proberen te claimen dat ik co-auteur ben, maar dat is een langdurige en kostbare procedure. Dat kan ik me niet veroorloven.'' Maar: ,,Ik ben ervan overtuigd dat de waarheid uiteindelijk toch zal overwinnen.''
(Klik hier voor het volledige interview)
(Bron: The Guardian)
In april 2004 verkocht de Zweedse journalist Stieg Larsson zijn eerste thriller aan een uitgever in Stockholm, hopende dat dat boek het begin zou zijn van een lange serie. Larsson en zijn vriendin Eva Gabrielsson, met wie hij al 32 jaar samen was, hadden hun ambities niet hoog opgeschroefd. ,,We dachten: als we geluk hebben verkoopt het in Scandinavië en Duitsland'', zegt Gabrielsson in een interview met The Guardian. ,,Ons plan was om de opbrengsten van het eerste boek te besteden aan het afbetalen van onze leningen en wellicht om een zomerhuisje te kopen. Het geld dat de volgende zes of zeven boeken zouden opbrengen, zouden we besteden aan de doelen waarmee we sympathiseren.''
Zeven maanden later, op 9 november kreeg Gabrielsson een telefoontje dat ze naar het ziekenhuis moest komen: haar partner was iets overkomen. Onderweg belde zij naar Larssons vader, Erland. Die was niet thuis en Gabrielsson liet de boodschap bij zijn partner achter dat zijn zoon in het ziekenhuis lag. Ze wist niet wat hij mankeerde. Dit was om vijf uur in de middag. Toen vader Erland twee uur later arriveerde, was zijn zoon al dood. De 50-jarige schrijver, een verstokte roker, kreeg een zware hartaanval nadat hij de trap had genomen om zijn kantoor te bereiken - de liften deden het niet.
Wat Larsson en Gabrielsson niet voor mogelijk hadden gehouden, was dat de Millennium-thrillertrilogie verkocht als een razende. En niet alleen in Zweden. Wereldwijd zijn de boeken een hit. De Britten kopen bijvoorbeeld meer boeken van Larsson dan van Dan Brown. ,,Er zijn 22 miljoen exemplaren verkocht in 42 landen'', zegt Gabrielsson. ,,Ik heb schattingen gezien van dertig miljoen verkochte exemplaren.'' De trilogie is inmiddels verfilmd en Hollywood maakt zich op voor een remake van de films.
Wat zich voorts ontvouwde was een nachtmerrie voor Gabrielsson. Zij en Larsson waren nooit getrouwd. En volgens de Zweedse wet erft ze dan niets. Larssons nalatenschap zou worden verdeeld tussen vader Erland en broer Joakim. Voor Gabrielsson was dit een traumatische ervaring. Het ging haar niet eens zozeer om het geld. Wat haar beangstigde was de onzekere toekomst van Stiegs oeuvre: zijn boeken. Wie zou er op toezien dat, als ze aan andere landen zouden worden verkocht, ze correct zouden worden vertaald? Wie zou er op toezien dat bij de verfilming de plots en de karakters niet ingrijpend zouden worden gewijzigd?
De Zweedse wet verplicht stellen die van plan zijn te gaan trouwen hun adres bekend te maken. Maar Larsson en Gabrielsson kozen er uit veiligheidsoverwegingen voor dat niet te doen. Omdat Larsson regelmatig publiceerde over extreemrechts in Zweden, hield hij persoonlijke gegevens zo veel mogelijk geheim. Op de deur van hun appartement stond alleen de naam van Gabrielsson. Larsson vreesde voor zijn leven nadat hij onder meer had bericht over de moord door neonazi's op de Zweedse vakbondsman Björn Söderberg. Zijn kantoor werd eens belaagd door een groep skinheads gewapend bij honkbalknuppels. Hij kon ontsnappen via de achterdeur. En zijn naam en foto werden gevonden toen de politie een inval deed in het huis van een van politieke moord verdachte fascist.
,,In 1993 werden leden van een extreemrechtse groepering gearresteerd die mensen hadden opgedragen om Stieg te vermoorden'', vertelt Gabrielsson. ,,Ik ging naar de politie en zei dat onze identiteit beter geheim moest worden gehouden. De politie was het daar mee eens. Zij zagen de bedreiging ook.'' Het gaf haar een veiliger gevoel. Aan de andere kant: ,,Twee journalisten die nog beter werden beschermd, werden uiteindelijk toch gedood.''
Op de dag dat haar partner stierf, nam Gabrielsson zijn vader mee naar haar huis. Zijn gedrag, zelfs op die dag vond ze al ongepast. ,,Hij deed heel raar. Hij klaagde dat hij tegen iedereen had gezegd dat zijn zoon een thriller op de markt zou brengen, dat hij een lokale krant al een interview met hem had beloofd en dat een boekwinkel een bezoek van zijn zoon kon verwachten. Ik dacht dat ik gek werd. Mijn zus zag dat en maakte vervolgens met Stiegs vader een wandeling. Ik gaf haar Stiegs rugzak met daarin zijn laptop en dagboek mee. Ik wilde dat ze het naar Expo, het blad waar Stieg voor werkte, zou brengen, zodat ze zijn werk zouden kunnen voortzetten.''
Tijdens zijn verblijf bij Gabrielsson klaagde Stiegs vader steeds dat hij niets zou erven. ,,Jij bent zijn vrouw. Dit is verkeerd.'' Vader Erland en zoon Joakim waren niet aanwezig op de bijeenkomst, waar officieel werd vastgelegd dat Stieg geen testament had opgesteld en dat zijn vader en broer de erfgenamen waren. Gabrielsson: ,,In de tussentijd probeerde ik te overleven. Ik had dringend therapie nodig, maar elke therapeut was opgeroepen om de Zweedse slachtoffers van de tsunami in Azië bij te staan. Zes maanden na de dood van haar partner ontving ze een grote bruine enveloppe. De documenten, opgesteld door de belastingdienst, informeerden haar dat Stiegs erfenis was verdeeld tussen vader Erland en zoon Joakim.
Volgens Gabrielsson handelen vader en zoon Joakim door hebzucht en afgunst. ,,Die combinatie is vernietigend.'' Volgens haar zijn de twee jaloers op de hechte band die zij met Stieg had. ,,Zij verschillen zo enorm van Stieg en mij. Stieg was opgevoed door zijn grootouders van moeders kant tot zijn negende jaar. Daar begon het allemaal.'' Larssons grootvader Severin Boström had linkse sympathieën en werd tijdens de Tweede Wereldoorlog gevangen gezet vanwege zijn anti-nazi-houding. Stieg erfde zijn grootvaders politieke standpunten. Gabrielsson en Larsson ontmoetten elkaar tijdens een demonstratie tegen de Vietnamoorlog in 1972. Vanaf die dag waren ze verenigd in een gezamenlijke wens om 'de wereld te veranderen'.
Volgens Gabrielsson is Larssons familie niet goed omgesprongen met zijn bestaande werk. Ze verafschuwt de Engelse vertaling van zijn boeken. De dialogen zijn volgens haar 'verpreutst' door Larssons Britse redacteur, Christopher MacLehose. Verder heeft de familie enkele namen veranderd in het boek, namen die Stieg bewust had gekozen als eerbetoon aan vrienden. Ook walgt ze van de boekindustrie die zich als een parasiet op het werk van Larsson heeft gestort. De mythevorming rond Stieg Larsson noemt ze 'ondraaglijk'. ,,Ze zeggen dat hij een workaholic was die naar bed ging om vijf uur 's ochtends en twee uur later weer opstond. Als dat waar is, dan had ik het wel gemerkt. Het is gewoon niet waar. Hij was juist vaak heel relaxt. Dan lag hij op de bank, te lezen of te denken of te kijken naar spaghettiwesterns.''
De Zweedse journalist Kurdo Baksi, die ook voor het blad Expo werkte, heeft onlangs een biografie van Larsson uitgebracht (die in mei in Nederlandse vertaling bij uitgeverij Signatuur verschijnt). Baksi schrijft daarin dat Larsson niet de journalistieke held was zoals hij wordt afgeschilderd, maar een 'wannabe' verslaggever die rommelde met de feiten en wiens verhalen intensief geredigeerd moesten worden. ,,Het boek is laster en zou uit de handel moeten worden genomen'', zegt Gabrielsson.
Gabrielsson denkt dat ze niet veel meer kan uitrichten tegen de erven van Stieg. De publieke opinie in Zweden is op haar hand: zo is er een website die lezers oproept twee euro te schenken aan een fonds ten gunste van Gabrielsson elke keer dat ze van een van Stiegs boeken of de verfilming daarvan hebben genoten. Maar veel andere opties zijn er niet. ,,Ik kan geen zaak winnen die is gebaseerd op de Zweedse wet. Ik heb geen kans. Ik kan proberen te claimen dat ik co-auteur ben, maar dat is een langdurige en kostbare procedure. Dat kan ik me niet veroorloven.'' Maar: ,,Ik ben ervan overtuigd dat de waarheid uiteindelijk toch zal overwinnen.''
(Klik hier voor het volledige interview)
(Bron: The Guardian)
21 februari 2010
Waar het pijn doet (column, 2010)
Wouter
(Door Peter de Zwaan)
Een vreemde eend in schrijversland is Wouter Noordewier. Ik had nooit van hem gehoord, maar ik heb zijn naam gegoogeld en hij heeft gepubliceerd. Volgens Google dus. Ik ken een Belg die al zijn heldendaden als schrijver uit zijn duim zuigt, maar Noordewier is een Nederlander, en Nederlanders doen niet zo flauw.
Hij schrijft brieven, Wouter Noordewier. Aan mij en, naar ik aanneem, ook aan andere schrijvers. Ik heb nooit een collega over hem horen praten, maar dat komt nog wel. Als Wouter maar lang genoeg doorgaat.
Ik heb drie brieven van hem liggen, alledrie exact hetzelfde, je zou dus kunnen zeggen dat schrijver Wouter Noordewier niet houdt van verandering, hij moet de ideale man zijn voor een lange serie: alle boeken hetzelfde, alleen de namen zijn anders. (Ik denk nu even aan wijlen Dick Francis, ik zeg het maar om te voorkomen dat u gaat denken aan....; laat maar).
De eerste zin van de brieven is een echte binnenkomer: 'Mag de held van mijn Roman-Die-Maar-Niet-Afkomt (oorspronkelijk bedoeld om alléén zinnen te bevatten die niet van mij waren) met een van Uw vrouwelijke personages neuken?'
Waarom vraagt die man dat? Durft hij niet zonder toestemming? Is hij bang dat een van mijn vrouwelijke personages van de pagina stapt en hem net voor het neuken bijt waar het pijn doet?
Willem Frederik Hermans heeft beweerd dat een schrijver die leestekens plaatst waar ze niet nodig zijn (alléén) geen goede schrijver kan zijn en hij had gelijk. Ik voeg er aan toe dat ik ook niet veel zie in een schrijver die hoofdletters zet waar ze niet horen (Roman-Die..., Uw).
'U weet misschien intuïtief welk onuitwisbaar figuurtje ik bedoel?'
Nee, Wouter, ik heb geen idee.
'Ik beloof U haar voornaam te respecteren, en haar, eventueel, als kleine erkenning van Uw auteurschap, Uw achternaam te geven, goed?'
Nee, Wouter, niet goed.
Stel je voor dat je naam bekend wordt door de Roman-Die-Maar-Niet-Afkomt, maar die helaas toch af is gekomen, van Wouter Noordewier.
Dan ben je als schrijver toch echt wel mislukt.
(Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl. Klik hier voor een nieuwsbericht over Wouter Noordewier)
Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. In het najaar van 2009 verscheen zijn nieuwe Jeff Meeks-thriller 'Een zaak van vrouwen'. Voor dit jaar staat een volgende thriller op stapel die de titel 'De mooiste meid van Oregon' heeft meegekregen. Kijk op de site van Peter de Zwaan voor meer informatie. (Foto Peter de Zwaan: Bob Bronshoff)
(Door Peter de Zwaan)
Een vreemde eend in schrijversland is Wouter Noordewier. Ik had nooit van hem gehoord, maar ik heb zijn naam gegoogeld en hij heeft gepubliceerd. Volgens Google dus. Ik ken een Belg die al zijn heldendaden als schrijver uit zijn duim zuigt, maar Noordewier is een Nederlander, en Nederlanders doen niet zo flauw.
Hij schrijft brieven, Wouter Noordewier. Aan mij en, naar ik aanneem, ook aan andere schrijvers. Ik heb nooit een collega over hem horen praten, maar dat komt nog wel. Als Wouter maar lang genoeg doorgaat.
Ik heb drie brieven van hem liggen, alledrie exact hetzelfde, je zou dus kunnen zeggen dat schrijver Wouter Noordewier niet houdt van verandering, hij moet de ideale man zijn voor een lange serie: alle boeken hetzelfde, alleen de namen zijn anders. (Ik denk nu even aan wijlen Dick Francis, ik zeg het maar om te voorkomen dat u gaat denken aan....; laat maar).
De eerste zin van de brieven is een echte binnenkomer: 'Mag de held van mijn Roman-Die-Maar-Niet-Afkomt (oorspronkelijk bedoeld om alléén zinnen te bevatten die niet van mij waren) met een van Uw vrouwelijke personages neuken?'
Waarom vraagt die man dat? Durft hij niet zonder toestemming? Is hij bang dat een van mijn vrouwelijke personages van de pagina stapt en hem net voor het neuken bijt waar het pijn doet?
Willem Frederik Hermans heeft beweerd dat een schrijver die leestekens plaatst waar ze niet nodig zijn (alléén) geen goede schrijver kan zijn en hij had gelijk. Ik voeg er aan toe dat ik ook niet veel zie in een schrijver die hoofdletters zet waar ze niet horen (Roman-Die..., Uw).
'U weet misschien intuïtief welk onuitwisbaar figuurtje ik bedoel?'
Nee, Wouter, ik heb geen idee.
'Ik beloof U haar voornaam te respecteren, en haar, eventueel, als kleine erkenning van Uw auteurschap, Uw achternaam te geven, goed?'
Nee, Wouter, niet goed.
Stel je voor dat je naam bekend wordt door de Roman-Die-Maar-Niet-Afkomt, maar die helaas toch af is gekomen, van Wouter Noordewier.
Dan ben je als schrijver toch echt wel mislukt.
(Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl. Klik hier voor een nieuwsbericht over Wouter Noordewier)
Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. In het najaar van 2009 verscheen zijn nieuwe Jeff Meeks-thriller 'Een zaak van vrouwen'. Voor dit jaar staat een volgende thriller op stapel die de titel 'De mooiste meid van Oregon' heeft meegekregen. Kijk op de site van Peter de Zwaan voor meer informatie. (Foto Peter de Zwaan: Bob Bronshoff)
Mixed feelings (nieuws, 2010)
'OVER ANDERMANS LEED GELD VERDIENEN'
De aankondiging dat Willem Asman in april met een thriller komt over het drama op Koninginnedag 2009 heeft nogal wat reacties losgemaakt. Op de website van de onder andere in Apeldoorn verschijnende regionale krant De Stentor is het bericht met gemengde gevoelens ontvangen.
,,Het is gewoon over andermans leed geld verdienen'', schrijft lezer 'C.' in een reactie. ,,Onsmakelijk en onnodig'', oordeelt ene Mike. Ook Maria die een dierbare heeft verloren bij dit drama, spreekt haar afkeuring uit. ,,Wij (als familie) zitten hier echt niet op te wachten.'' En: ,,Ik kan je nu al zeggen dat er al drie mensen zijn die stappen willen ondernemen als de naam van onze dierbare ook maar in beeld komt.'' En lezer Marcel spreekt van een 'walgelijke uitbuiting van dit menselijk drama'.
Lezer Henk kijkt er anders tegenaan: ,,Hoezo uitbuiting of gebrek aan creativiteit. Dan kunnen dus alle oorlogsverhalen, spionageverhalen en politieromans ook weg?'' En de lezer die zich verschuilt achter de naam Goed Idee concludeert: ,,Ik vind het wel goed. Literatuur en kunst in het algemeen is bij uitstek geschikt om te helpen met verwerken. Denk aan vele boeken en films over de Tweede Wereldoorlog. Het helpt in ieder geval meer dan je frustraties wegschrijven op een anonieme reactiepagina...'' Lezer Peet ten slotte: ,,Eerst lezen en dan oordelen, lijkt mij een goede richtlijn.''
De aankondiging dat Willem Asman in april met een thriller komt over het drama op Koninginnedag 2009 heeft nogal wat reacties losgemaakt. Op de website van de onder andere in Apeldoorn verschijnende regionale krant De Stentor is het bericht met gemengde gevoelens ontvangen.
,,Het is gewoon over andermans leed geld verdienen'', schrijft lezer 'C.' in een reactie. ,,Onsmakelijk en onnodig'', oordeelt ene Mike. Ook Maria die een dierbare heeft verloren bij dit drama, spreekt haar afkeuring uit. ,,Wij (als familie) zitten hier echt niet op te wachten.'' En: ,,Ik kan je nu al zeggen dat er al drie mensen zijn die stappen willen ondernemen als de naam van onze dierbare ook maar in beeld komt.'' En lezer Marcel spreekt van een 'walgelijke uitbuiting van dit menselijk drama'.
Lezer Henk kijkt er anders tegenaan: ,,Hoezo uitbuiting of gebrek aan creativiteit. Dan kunnen dus alle oorlogsverhalen, spionageverhalen en politieromans ook weg?'' En de lezer die zich verschuilt achter de naam Goed Idee concludeert: ,,Ik vind het wel goed. Literatuur en kunst in het algemeen is bij uitstek geschikt om te helpen met verwerken. Denk aan vele boeken en films over de Tweede Wereldoorlog. Het helpt in ieder geval meer dan je frustraties wegschrijven op een anonieme reactiepagina...'' Lezer Peet ten slotte: ,,Eerst lezen en dan oordelen, lijkt mij een goede richtlijn.''
Beer van zilver (nieuws, 2010)
PRIJS VOOR VERFILMING 'GEEST'
Regisseur Roman Polanski (76) is voor zijn film 'The Ghost Writer' - een politieke thriller - op de Berlinale met de Zilveren Beer voor de beste regie onderscheiden.
Wegens een seksuele affaire in 1977 met een minderjarige, staat de Pools-Franse regisseur in Zwitserland onder huisarrest. Hij kon zijn prijs dus niet zelf in ontvangst nemen. Ook zijn hoofdrolspelers, Pierce Brosnan en Ewan McGregor, waren niet op het gala in de Duitse hoofdstad aanwezig. Uiteindelijk was het de producent die de prijs afhaalde.
De film is gebaseerd op de thriller 'Geest' van Robert Harris uit 2007. Daarin vertelt hij het verhaal van een ghostwriter die de biografie moet schrijven van de Britse premier. De eerste ghostwriter vond onder geheimzinnige omstandigheden de dood, en nummer twee komt er gaandeweg achter dat dit een teken aan de wand was. Klik hier voor een interview met Harris over 'Geest'.
Regisseur Roman Polanski (76) is voor zijn film 'The Ghost Writer' - een politieke thriller - op de Berlinale met de Zilveren Beer voor de beste regie onderscheiden.
Wegens een seksuele affaire in 1977 met een minderjarige, staat de Pools-Franse regisseur in Zwitserland onder huisarrest. Hij kon zijn prijs dus niet zelf in ontvangst nemen. Ook zijn hoofdrolspelers, Pierce Brosnan en Ewan McGregor, waren niet op het gala in de Duitse hoofdstad aanwezig. Uiteindelijk was het de producent die de prijs afhaalde.
De film is gebaseerd op de thriller 'Geest' van Robert Harris uit 2007. Daarin vertelt hij het verhaal van een ghostwriter die de biografie moet schrijven van de Britse premier. De eerste ghostwriter vond onder geheimzinnige omstandigheden de dood, en nummer twee komt er gaandeweg achter dat dit een teken aan de wand was. Klik hier voor een interview met Harris over 'Geest'.
Henning Mankell - De gekwelde man (2010)
Het is voorgoed voorbij voor Kurt Wallander
Op 10 februari verscheen De gekwelde man, het laatste deel in de Inspecteur Wallanderreeks van de Zweedse schrijver Henning Mankell. Een comeback zit er voor Wallander niet in.
(Door Maarten Moll)
De één na laatste zin van De gekwelde man, de tiende roman over Kurt Wallander, inspecteur bij de politie van Ystad, laat aan duidelijkheid niets te wensen over. ,,Het verhaal over Kurt Wallander houdt onherroepelijk op.''
Met die zin neemt de Zweedse schrijver Henning Mankell dan echt afscheid van zijn creatie. Dat deed hij in 2004 eigenlijk al, toen hij verkondigde dat hij met De blinde muur zijn laatste Wallander had geschreven. Hij zei daar over: ,,Deel acht had ik weer met veel plezier geschreven. Maar toen ik me die vraag weer stelde, ga ik er nóg één schrijven, wist ik dat ik klaar was met Kurt Wallander. Kurt Wallander stopte, zeg maar, op mijn hoogtepunt als schrijver van Kurt Wallanderboeken.''
Er volgde ook in 2004 nog een negende deel, De jonge Wallander over de vroege jaren, en nu is er dan De gekwelde man. Met die ene zin. Mankell die als een topsporter toch weer een comeback maakt. En er meteen definitief een punt achter zet. Misschien om van de vele verzoeken om nog meer Wallanderromans af te zijn. Voor de vele liefhebbers van de Wallanderboeken - in 1997 verscheen de eerste: Moordenaar zonder gezicht - zal dat een teleurstelling zijn.
De Wallanderboeken, gemiddeld vijfhonderd pagina's, kenmerken zich door een zekere traagheid. Er wordt veel nagedacht, er is veel overleg en nauwelijks actie. Geen uitputtende achtervolgingen, of kogelrijke schietscènes. De gescheiden Wallander sombert over de veranderende maatschappij en leeft schijnbaar alleen voor zijn werk.
Wallander is geen superheld. Het taalgebruik is niet spectaculair, wat de methodische wijze waarop Wallander zijn zaken oplost alleen maar ten goede komt. Juist de monotonie van overdenken, recapituleren en onderzoeken is verslavend.
De gekwelde man is een andere Wallander. Er gebeurt namelijk meer in dan we gewend zijn. In de eerste honderdvijftig bladzijden komen we te weten dat Kurt Wallander eindelijk ergens anders is gaan wonen, dat zijn dochter Linda een man heeft én een kind krijgt, dat hij slachtoffer wordt van een roofoverval, dat hij zijn dienstwapen verliest en dat de schoonouders van zijn dochter verdwijnen.
De roman draait om de verdwijning van die schoonvader, Håkan von Enke. Hij is een gepensioneerde marineofficier die in de jaren tachtig een vijandige onderzeeboot, die in de Zweedse wateren was ontdekt, bijna tot capitulatie dwong. Op het allerlaatste moment kwamen er orders van hogerhand en hij moest de onderzeeër laten gaan. Tot zijn verdwijning probeert hij het hoe en waarom te achterhalen. Wallander bijt zich in de verdwijning van Von Enke vast, en komt een geheim op het spoor dat de naoorlogse geschiedenis van Zweden in een ander licht zet.
Deze laatste Wallander is bijna een actieroman, ook nog met spionage-elementen. Mooi tegengesteld is de angst van Wallander om oud te worden. Hij kijkt voortdurend terug op het verleden, denkt aan oude zaken en is bang vergeten te worden.
Kurt Wallander sterft niet in De gekwelde man, maar Mankell zet hem onder zo'n donkere wolk, dat een eventuele comeback er niet in zit. Henning Mankell heeft zijn Wallandercyclus op tamelijk duistere wijze afgesloten. Hij is nu klaar.
Henning Mankell - De gekwelde man. Vertaling: Janny Middelbeek-Oortgiesen. Uitgeverij De Geus, 608 pag.
(Bron: Het Parool)
19 februari 2010
Nicolet Steemers (interview, 2010)
'Stijl is gigantisch belangrijk'
Nergens dan in Nederland is de scheiding tussen literatuur en literaire thrillers zo stringent. Bij het verschijnen van Lichtval, haar derde thriller, heeft Nicolet Steemers zich er bij neergelegd. Licht protesterend, dat wel. Stijl is belangrijk voor de 'tekstmens' uit Groenlo. 'Ik zou het liefst op mijn literaire kwaliteiten beoordeeld willen worden.'
(Door Marjon Kok)
Ze heeft er een lang gesprek over gevoerd met haar uitgever. Het etiket literaire thriller, moet dat nu zo nodig op 'Lichtval' worden geplakt? ,,Ik vind dat jammer'', zegt Nicolet Steemers thuis, in Groenlo. ,,Een belangrijke groep - de mensen die geen thrillers lezen - mis je nu.'' En ze ziet de voornaamste kritiek op haar derde thriller al voor zich. ,,Het komt wat traag op gang, zullen sommige recensenten zeggen.''
Ze heeft de strijd verloren. Haar uitgever legt 'Lichtval' toch op de stapel literaire thrillers. ,,Omdat het verkoopt'', klinkt het berustend. En zo ís het natuurlijk ook. Ze moet zelf maar een nieuwe trend zetten. ,,Ik moet niet zeuren. Klaar!''
Begrijp haar goed: ze heeft geen oordeel over de boeken van collega-schrijvers die ervan worden verdacht snel geld te willen maken. ,,Maar de meeste thrillers zijn gebaseerd op effect. En daarmee is het schrijven van een thriller toch een soort formulewerk geworden. Je stopt er spannende dingen in en hop, weer een boek.''
Ze illustreert het met het verhaal over 'Doodzonde', het boek dat ze eigenlijk had zullen schrijven. ,,De planning was dat het vorig jaar februari af zou zijn. Ik had al een contract met een Duitse uitgever, de voorschotten waren betaald. Tijdens het schrijven - ik was halverwege - realiseerde ik mij ineens: shit, dit wordt geen thriller. Maar het boek was verkocht als thriller dus moest het dat ook worden. Toen ben ik heel geforceerd spannende elementen aan het verhaal gaan toevoegen. Het werd bagger.'' Als ze de ongelovige blik aan de andere kant van de tafel waarneemt: ,,Nee echt! Bag-ger!''
Het was op een feestje van haar uitgever dat ze hem vertelde dat Doodzonde gewoon niet goed genoeg zou worden. ,,'Ach, dat zal wel meevallen toch?', zei hij. 'Stuur het eens op'. Toen hij het las was hij het helemaal met mij eens. En mijn moeder, zij leest altijd met mij mee, vond het ook niks.''
In plaats van haar de voorschotten terug te laten betalen, vond de uitgever dat Nicolet zich vooral geen zorgen moest maken. ,,Neem de tijd en schrijf het beste boek dat je kunt maken.'' Ze lacht. ,,Ja. Een fantastische uitgever.'' En ze begon tamelijk ontspannen aan 'Lichtval'.
17 februari 2010
Oversteken loont (nieuws, 2010)
JUDITH VISSER SCHRIJFT BESTE VROUWENTHRILLER
Judith Visser (1978) heeft met 'Oversteken' de beste vrouwenthriller van 2009 geschreven. Dat blijkt althans uit een peiling van de website VrouwenThrillers.nl onder zijn lezers. Met 26 procent van de in totaal 2048 uitgebrachte stemmen kwam de Rotterdamse schrijfster als winnaar uit de bus.
Corine Hartman werd met haar boek 'Open einde' tweede, ze behaalde 24 procent van de stemmen. Op de derde plaats eindigde Carla de Jong met haar thriller 'Serpent', goed voor 16 procent van de stemmen.
Klik hier voor een recensie van Oversteken.
Judith Visser (1978) heeft met 'Oversteken' de beste vrouwenthriller van 2009 geschreven. Dat blijkt althans uit een peiling van de website VrouwenThrillers.nl onder zijn lezers. Met 26 procent van de in totaal 2048 uitgebrachte stemmen kwam de Rotterdamse schrijfster als winnaar uit de bus.
Corine Hartman werd met haar boek 'Open einde' tweede, ze behaalde 24 procent van de stemmen. Op de derde plaats eindigde Carla de Jong met haar thriller 'Serpent', goed voor 16 procent van de stemmen.
Klik hier voor een recensie van Oversteken.
Kjetil Try - Laat de kinderen tot mij komen (2009)
Achtergelaten ingewanden
(Door Maarten Moll)
De beroemde Noorse acteur Reidar Dahl is verdwenen. Hoofdinspecteur Rolf Gordion Lykke van de politie van Oslo neemt de zaak op zich. In het huis van de acteur worden de ingevroren ingewanden van Dahl gevonden.
Als niet veel later in een tas die aan een boom is gehangen de ingewanden van een non worden aangetroffen, gaat Lykke ervan uit dat hij en zijn team te maken hebben met een seriemoordenaar.
De moordenaar in Laat de kinderen tot mij komen, de eerste vertaalde thriller van de Noor Kjetil Try, is iemand die wil dat er op hem gejaagd wordt. In de laatste dagen voor kerst moet Lykke in het koude Oslo alles op het spel zetten om de seriemoordenaar te vinden.
Op de cover van Laat de kinderen tot mij komen staat de onvermijdelijke aanprijzing 'literaire thriller'. Wat er literair aan is, weet ik niet, wel dat het een uitstekend geschreven thriller is. Try weet de onderhand sleetse uitgangsposities in de vele politiethrillers die in de schappen liggen - inspecteur en zijn team jagen op een moordenaar - heel fris op de lezer over te brengen.
Zijn hoofdpersoon is weliswaar een door zijn werk geobsedeerde politieman (wel een onvermijdelijk cliché), maar hij is niet aan de drank en hij is niet gescheiden. De vijftiger Rolf Gordon Lykke heeft een veel jongere vrouw en is zich daar steeds (pijnlijk) van bewust, wat in het lugubere verhaal voor een aangename afwisseling zorgt. Niet het aangaan van een relatie is het probleem (inspecteur Wallander), maar het onderhouden ervan.
Maar nergens zakt het verhaal in, Try weet de lezer uitstekend bij de les te houden. Meer dan vakkundig loodst hij hem naar de verrassende finale. Laat de kinderen tot mij komen bewijst dat de goede thriller niet uit Zweden hoeft te komen.
Kjetil Try - Laat de kinderen tot mij komen. Vertaling: Ingrid Hilwerda en Carla Joustra. Uitgeverij Q, 330 pag.
(Bron: Het Parool)
16 februari 2010
Ruim voor Koninginnedag (nieuws, 2010)
DE 146 MINUTEN VAN BALKENENDE
Er wordt nog door de auteur en de redactie hard gesleuteld aan het manuscript, maar zeker is dat ruim voor eind april een thriller in de winkel ligt over het drama op Koninginnedag 2009 in Apeldoorn. De schrijver is Willem Asman en de thriller heet eenvoudigweg 'Koninginnedag'. Volgens uitgeverij Cargo legt Asman 'met pijnlijke precisie' bloot wat er speelt in Nederland: de nieuwe hufterigheid, de macht van de media, de dolende politiek en de ongerichte volkswoede.
Asman maakt in zijn thriller gebruik van de harde feiten. Het is Koninginnedag 2009, tien voor twaalf 's ochtends. De dag die een feestdag had moeten zijn, eindigt in een nationale tragedie wanneer een zwarte Suzuki Swift zich in Apeldoorn door de menigte boort.
Minister-president Jan Peter Balkenende bevindt zich op dat moment in Warschau. Halsoverkop vliegt hij met het regeringsvliegtuig terug naar Nederland. In zijn gevolg bevindt zich een jonge vrouw, een communicatieadviseur, ingehuurd om het imago van Balkenende te verbeteren. Een vrouw zonder geheimen en zonder zondes, zoals ze zichzelf graag beschrijft - nou ja, ze liegt wel eens. Maar hoe lang duurt het voordat er vragen komen over haar betrokkenheid? Er is, weet zij, een gemakkelijk en een ongemakkelijk antwoord.
De premier verlangt vooralsnog slechts één antwoord van haar: wat moet hij zeggen als ze straks op luchthaven Zestienhoven zijn geland? Er zijn nog 146 minuten te gaan.
Willem Asman, voorzitter van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM), schreef eerder 'De Cassandra Paradox' (genomineerd voor de Gouden Strop 2006), 'Brittannica' en 'Wondermans eindspel'. De laatste thriller belandde vorig jaar op de shortlist voor De Diamanten Kogel.
Het is overigens niet de eerste keer dat de aanslag - indirect - wordt opgevoerd in een thriller. Zo had Tomas Ross in zijn vorig jaar verschenen boek 'Het meisje uit Buenos Aires' een bijrolletje bedacht voor aanslagpleger Karst T. De Suzuki-rijder zou in de fantasie van Ross destijds beveiliger zijn geweest op villa De Eikenhorst in Wassenaar.
Er wordt nog door de auteur en de redactie hard gesleuteld aan het manuscript, maar zeker is dat ruim voor eind april een thriller in de winkel ligt over het drama op Koninginnedag 2009 in Apeldoorn. De schrijver is Willem Asman en de thriller heet eenvoudigweg 'Koninginnedag'. Volgens uitgeverij Cargo legt Asman 'met pijnlijke precisie' bloot wat er speelt in Nederland: de nieuwe hufterigheid, de macht van de media, de dolende politiek en de ongerichte volkswoede.
Asman maakt in zijn thriller gebruik van de harde feiten. Het is Koninginnedag 2009, tien voor twaalf 's ochtends. De dag die een feestdag had moeten zijn, eindigt in een nationale tragedie wanneer een zwarte Suzuki Swift zich in Apeldoorn door de menigte boort.
Minister-president Jan Peter Balkenende bevindt zich op dat moment in Warschau. Halsoverkop vliegt hij met het regeringsvliegtuig terug naar Nederland. In zijn gevolg bevindt zich een jonge vrouw, een communicatieadviseur, ingehuurd om het imago van Balkenende te verbeteren. Een vrouw zonder geheimen en zonder zondes, zoals ze zichzelf graag beschrijft - nou ja, ze liegt wel eens. Maar hoe lang duurt het voordat er vragen komen over haar betrokkenheid? Er is, weet zij, een gemakkelijk en een ongemakkelijk antwoord.
De premier verlangt vooralsnog slechts één antwoord van haar: wat moet hij zeggen als ze straks op luchthaven Zestienhoven zijn geland? Er zijn nog 146 minuten te gaan.
Willem Asman, voorzitter van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM), schreef eerder 'De Cassandra Paradox' (genomineerd voor de Gouden Strop 2006), 'Brittannica' en 'Wondermans eindspel'. De laatste thriller belandde vorig jaar op de shortlist voor De Diamanten Kogel.
Het is overigens niet de eerste keer dat de aanslag - indirect - wordt opgevoerd in een thriller. Zo had Tomas Ross in zijn vorig jaar verschenen boek 'Het meisje uit Buenos Aires' een bijrolletje bedacht voor aanslagpleger Karst T. De Suzuki-rijder zou in de fantasie van Ross destijds beveiliger zijn geweest op villa De Eikenhorst in Wassenaar.
Marianne en Theo Hoogstraaten - Machteloos (2010)
Geen artsenbezoeken vandaag
(Door Peter Kuijt)
Als er iets is wat Machteloos, de vierde thriller van het echtpaar Marianne en Theo Hoogstraaten, ons leert, dan is het wel dat je geen vreemde strapatsen moet uithalen bij een benzinestation. Je loopt zo maar in de smiezen.
Dat is ook wat artsenbezoeker Tosca Lagerwey, moeder van twee kinderen en gestrand in een uitzichtloos huwelijk, overkomt. Ze maakt ruzie met een treuzelende Astra-rijder en trekt daarmee de aandacht van een man die na het tanken bij haar instapt. Onder bedreiging van een pistool dwingt deze man, die zich voorstelt als Leon, haar naar overal en nergens te rijden. Artsenbezoeken zitten er vandaag niet meer in.
Wat kidnapper Leon met Tosca van plan is, blijft lange tijd onduidelijk. Ze duiken een motel in, overnachten ook nog in een smoezelige camper en dwalen op Schiphol rond. Vluchtpogingen kan Tosca beter uit haar hoofd laten, want haar kidnapper heeft een schijfje Semtex op haar rug geplakt, dat hij naar believen kan laten exploderen. Leon heeft een gevaarlijk plan in gedachten en het heeft iets met klokkenluiden te maken.
Een andere verhaallijn volgt de belevenissen van de gepensioneerde leraar biologie Johan Bol, die zijn dagen vult met het schrijven van brieven naar de plaatselijke krant, waarin hij zijn zorgen uit over de plannen met de bouw van een nieuwe kernreactor. De brieven vallen op, in ieder geval bij enkele van Bols oud-leerlingen, die hem overhalen zich bij de groepering MilieuOffensief aan te sluiten. Of hij hier verstandig aan doet, is de vraag...
Stilistisch gezien zijn de Hoogstraatens geen hoogvliegers. Beschrijvingen en dialogen zijn veelal houterig van aard. Zinnen als 'Grimmig neemt hij een paar slokken koffie' doen de tenen krommen. Personages worden binnen het tijdsbestek van twee pagina's 'waarschuwend', 'verontwaardigd' en 'hoogst verwonderd' aangekeken. Clichés schuwt het schrijversduo ook niet. In hun ogen zijn filerijders zonder uitzondering mensen die hun 'betonnen, stressvolle werkomgeving' willen ontvluchten.
Aan de andere kant is Machteloos boeiend genoeg om uit te lezen. Alleen al om de vraag waarom Leon een hem volstrekt onbekende vrouw ontvoert beantwoord te zien worden. En de spanning mag er ook zijn. Het boek staat bol van de adrenalineverhogende, soms explosieve scènes. En dat mag ook wel eens gezegd worden.
Marianne en Theo Hoogstraaten - Machteloos. Uitgeverij De Boekerij, 314 pag.
15 februari 2010
Manuscript (nieuws, 2010)
NIEUWE ESTHER VERHOEF 'AL EENS GEZIEN'
Op de website van haar uitgeverij Anthos schreef Esther Verhoef vorig jaar juli nog dat ze, na alle media-aandacht rond haar geschenkboekje voor de Maand van het Spannende Boek, even niets meer van zich zou laten horen. Zij en haar man Berry, met wie ze de hardboiled Escober-thrillers schrijft, lieten zich maar wat graag in het zwarte gat glijden.
,,Op de bodem liggen talloze voedingskiemen voor nieuwe boeken, ik heb ze daar al zien liggen: een Esther Verhoef én een nieuwe Escober'', schreef Verhoef. Ze beloofde even niets van zich te laten horen. ,,We mailen niet, we pakken de telefoon niet op, we komen nergens opdagen. We zijn er niet. Misschien een halfjaar, misschien een jaar of langer zal niemand iets van ons horen.''
Maar nu komt Esther Verhoef toch weer met wat nieuws op de proppen. Ze werkt hard aan het manuscript van een nieuwe 'literaire thriller', haar vierde na 'Rendez-vous', 'Close-up' en 'Alles te verliezen'. Een werktitel is er al, zo twitterde ze vandaag: 'Déjà vu', wat zoveel betekent als 'al eens gezien'. De thriller moet in september van dit jaar in de winkel liggen.
Op de website van haar uitgeverij Anthos schreef Esther Verhoef vorig jaar juli nog dat ze, na alle media-aandacht rond haar geschenkboekje voor de Maand van het Spannende Boek, even niets meer van zich zou laten horen. Zij en haar man Berry, met wie ze de hardboiled Escober-thrillers schrijft, lieten zich maar wat graag in het zwarte gat glijden.
,,Op de bodem liggen talloze voedingskiemen voor nieuwe boeken, ik heb ze daar al zien liggen: een Esther Verhoef én een nieuwe Escober'', schreef Verhoef. Ze beloofde even niets van zich te laten horen. ,,We mailen niet, we pakken de telefoon niet op, we komen nergens opdagen. We zijn er niet. Misschien een halfjaar, misschien een jaar of langer zal niemand iets van ons horen.''
Maar nu komt Esther Verhoef toch weer met wat nieuws op de proppen. Ze werkt hard aan het manuscript van een nieuwe 'literaire thriller', haar vierde na 'Rendez-vous', 'Close-up' en 'Alles te verliezen'. Een werktitel is er al, zo twitterde ze vandaag: 'Déjà vu', wat zoveel betekent als 'al eens gezien'. De thriller moet in september van dit jaar in de winkel liggen.
Mørd en Dødslag (nieuws, 2010)
GESCHENKBOEKJE DEN TEX OVER GEZINSDRAMA
Het geschenkboekje dat Charles den Tex heeft geschreven voor Juni - Maand van het Spannende Boek heet 'Onmacht'. De novelle gaat over een reeks dramatische gebeurtenissen binnen een gezin. Moeder en zoon worden in het verhaal 'partners in crime'. Dat blijkt uit promotiemateriaal die de Stichting CPNB aan de boekhandel en de bibliotheken beschikbaar heeft gesteld.
In het geschenkboekje dat in juni cadeau wordt gedaan bij besteding van ten minste 12,50 euro aan Nederlandstalige boeken, keren volgens de CPNB alle vertrouwde Den Tex-thema's weer terug: de in het nauw gedreven hoofdpersonen nemen het heft in eigen hand. Ze gebruiken computers en webcams om in elkaars leven te infiltreren. De familieverhoudingen worden daarmee voor altijd veranderd.
Het verhaal in het kort: In de relatie tussen Ellen en Victor is het stadium van de kleine irritaties ruimschoots gepasseerd. De wens om de ander het naar de zin te maken wordt een gewoonte, de gewoonte wordt een sleur, de sleur wordt onvermogen. De een probeert het onvermijdelijke te negeren in de hoop dat het met de tijd zal slijten. De ander heeft al maatregelen genomen om de situatie draaglijk te maken.
Als op een onverwacht moment de bom barst, lijkt een scheiding even onafwendbaar als wenselijk. Maar onder druk van de nieuwe situatie verscherpen de verhoudingen zich en neemt het verhaal een onverwacht gruwelijke wending.
Behalve op Charles den Tex wordt tijdens de Maand van het Spannende Boek ook de schijnwerper gericht op de misdaadliteratuur uit Noord-Europa. Zelf noemt de CPNB het een motto met een knipoog, maar de woordspeling 'Mørd en Dødslag' moet wel de aandacht zien te vestigen op de 'meeslepende' misdaadverhalen uit Scandinavië. Ook tijdens de Power of Plots, op 1 juni in de Melkweg in Amsterdam, worden de thrillers uit met name Zweden, maar ook uit Noorwegen, Denemarken, Finland en IJsland belicht. De Zweedse Maj Sjöwall die met haar man Per Wahlöö in de jaren zestig maatschappijkritische thrillers schreef, heeft toegezegd te zullen komen. Over andere namen is nog niets met zekerheid te zeggen.
Zoals bekend zal op de Power of Plots de Gouden Strop voor de beste Nederlandstalige spannende roman worden uitgereikt. Dinsdag 27 april worden de nominaties voor deze prijs bekendgemaakt. Ook zal op de Power of Plots de Schaduwprijs aan de beste thrillerdebutant worden overhandigd.
Het geschenkboekje dat Charles den Tex heeft geschreven voor Juni - Maand van het Spannende Boek heet 'Onmacht'. De novelle gaat over een reeks dramatische gebeurtenissen binnen een gezin. Moeder en zoon worden in het verhaal 'partners in crime'. Dat blijkt uit promotiemateriaal die de Stichting CPNB aan de boekhandel en de bibliotheken beschikbaar heeft gesteld.
In het geschenkboekje dat in juni cadeau wordt gedaan bij besteding van ten minste 12,50 euro aan Nederlandstalige boeken, keren volgens de CPNB alle vertrouwde Den Tex-thema's weer terug: de in het nauw gedreven hoofdpersonen nemen het heft in eigen hand. Ze gebruiken computers en webcams om in elkaars leven te infiltreren. De familieverhoudingen worden daarmee voor altijd veranderd.
Het verhaal in het kort: In de relatie tussen Ellen en Victor is het stadium van de kleine irritaties ruimschoots gepasseerd. De wens om de ander het naar de zin te maken wordt een gewoonte, de gewoonte wordt een sleur, de sleur wordt onvermogen. De een probeert het onvermijdelijke te negeren in de hoop dat het met de tijd zal slijten. De ander heeft al maatregelen genomen om de situatie draaglijk te maken.
Als op een onverwacht moment de bom barst, lijkt een scheiding even onafwendbaar als wenselijk. Maar onder druk van de nieuwe situatie verscherpen de verhoudingen zich en neemt het verhaal een onverwacht gruwelijke wending.
Behalve op Charles den Tex wordt tijdens de Maand van het Spannende Boek ook de schijnwerper gericht op de misdaadliteratuur uit Noord-Europa. Zelf noemt de CPNB het een motto met een knipoog, maar de woordspeling 'Mørd en Dødslag' moet wel de aandacht zien te vestigen op de 'meeslepende' misdaadverhalen uit Scandinavië. Ook tijdens de Power of Plots, op 1 juni in de Melkweg in Amsterdam, worden de thrillers uit met name Zweden, maar ook uit Noorwegen, Denemarken, Finland en IJsland belicht. De Zweedse Maj Sjöwall die met haar man Per Wahlöö in de jaren zestig maatschappijkritische thrillers schreef, heeft toegezegd te zullen komen. Over andere namen is nog niets met zekerheid te zeggen.
Zoals bekend zal op de Power of Plots de Gouden Strop voor de beste Nederlandstalige spannende roman worden uitgereikt. Dinsdag 27 april worden de nominaties voor deze prijs bekendgemaakt. Ook zal op de Power of Plots de Schaduwprijs aan de beste thrillerdebutant worden overhandigd.
14 februari 2010
Gestopt met schrijven (nieuws, 2010)
THRILLERLEGENDE DICK FRANCIS OVERLEDEN
De Britse thrillerschrijver Dick Francis is overleden. De schrijver en oud-jockey creërde zijn eigen genre binnen het spannende boek met zijn thrillers over de paardenwereld. Hij liet 42 thrillers spelen in de wereld van jockeys, paarden en eigenaren. Daarbij kon hij rijkelijk putten uit zijn jarenlange carrière als jockey. Hij was zelfs Queen Mother's jockey.
Richard Stanley Francis werd op 31 oktober 1920 in Wales geboren in een gezin waarin alles draaide om paarden. Na de oorlog, waarin hij als piloot bij de Britse luchtmacht vloog, begon hij als assistent paardentrainer en amateurjockey. Hij werd al snel professioneel jockey en wist 350 races op zijn naam te schrijven.
De Britse thrillerschrijver Dick Francis is overleden. De schrijver en oud-jockey creërde zijn eigen genre binnen het spannende boek met zijn thrillers over de paardenwereld. Hij liet 42 thrillers spelen in de wereld van jockeys, paarden en eigenaren. Daarbij kon hij rijkelijk putten uit zijn jarenlange carrière als jockey. Hij was zelfs Queen Mother's jockey.
Richard Stanley Francis werd op 31 oktober 1920 in Wales geboren in een gezin waarin alles draaide om paarden. Na de oorlog, waarin hij als piloot bij de Britse luchtmacht vloog, begon hij als assistent paardentrainer en amateurjockey. Hij werd al snel professioneel jockey en wist 350 races op zijn naam te schrijven.
13 februari 2010
Door een hel (nieuws, 2010)
DICAPRIO GETRAUMATISEERD DOOR THRILLER LEHANE
De opnames van de film 'Shutter Island', naar de gelijknamige thriller van Dennis Lehane, waren voor hoofdrolspeler Leonardo DiCaprio zo inspannend, dat hij er na afloop helemaal doorheen zat. Volgens regisseur Martin Scorsese hield de steracteur bijna een trauma over aan 'Shutter Island'.
,,Deze film was erg zwaar voor Leonardo omdat er zoveel ontrafeld moest worden'', aldus Scorsese in een interview met filmstudio Universal. ,,Hoe meer we dat deden, hoe verder we moesten gaan. Leonardo was zo toegewijd dat het voor hem was alsof hij in die wereld leefde.''
In de thriller 'Shutter Island' reist detective Teddy Daniels af naar een instelling voor geesteszieke criminelen. Uit de instelling, die op een afgelegen eiland ligt, is een moordenaar ontsnapt die Daniels moet zoeken. Tijdens zijn verblijf komt de detective in aanraking met een aantal bijzondere, mysterieuze personen. De film draait vanaf donderdag in de bioscopen.
DiCaprio was volgens Scorsese opgelucht dat de opnamen achter de rug waren. ,,De laatste avond gaven we elkaar een stevige omhelzing en vervolgens zag ik hem twee maanden niet meer.'' Toen de twee, die eerder samenwerkten aan onder meer 'The Departed' en 'Gang of New York', de film terugkeken kwam alles weer terug.
,,Toen we scènes uit de film bekeken riep hij steeds 'Oh, die scène, dat was een verschrikkelijke dag' of 'Ik herinner me dat we door een hel moesten die dag, verdomme!''', vertelt Scorsese. ,,En dan kwam er weer een scène voorbij en riep hij: 'Oh, die was nog erger!'''
Terugkijkend concludeert de regisseur dat hij zich op de opnames heeft verkeken. Volgens Scorsese waren die veel heftiger dan verwacht. ,,We leken wel twee beginners die een claustrofobische wereld ingingen!''
(Bron: Nu.nl)
De opnames van de film 'Shutter Island', naar de gelijknamige thriller van Dennis Lehane, waren voor hoofdrolspeler Leonardo DiCaprio zo inspannend, dat hij er na afloop helemaal doorheen zat. Volgens regisseur Martin Scorsese hield de steracteur bijna een trauma over aan 'Shutter Island'.
,,Deze film was erg zwaar voor Leonardo omdat er zoveel ontrafeld moest worden'', aldus Scorsese in een interview met filmstudio Universal. ,,Hoe meer we dat deden, hoe verder we moesten gaan. Leonardo was zo toegewijd dat het voor hem was alsof hij in die wereld leefde.''
In de thriller 'Shutter Island' reist detective Teddy Daniels af naar een instelling voor geesteszieke criminelen. Uit de instelling, die op een afgelegen eiland ligt, is een moordenaar ontsnapt die Daniels moet zoeken. Tijdens zijn verblijf komt de detective in aanraking met een aantal bijzondere, mysterieuze personen. De film draait vanaf donderdag in de bioscopen.
DiCaprio was volgens Scorsese opgelucht dat de opnamen achter de rug waren. ,,De laatste avond gaven we elkaar een stevige omhelzing en vervolgens zag ik hem twee maanden niet meer.'' Toen de twee, die eerder samenwerkten aan onder meer 'The Departed' en 'Gang of New York', de film terugkeken kwam alles weer terug.
,,Toen we scènes uit de film bekeken riep hij steeds 'Oh, die scène, dat was een verschrikkelijke dag' of 'Ik herinner me dat we door een hel moesten die dag, verdomme!''', vertelt Scorsese. ,,En dan kwam er weer een scène voorbij en riep hij: 'Oh, die was nog erger!'''
Terugkijkend concludeert de regisseur dat hij zich op de opnames heeft verkeken. Volgens Scorsese waren die veel heftiger dan verwacht. ,,We leken wel twee beginners die een claustrofobische wereld ingingen!''
(Bron: Nu.nl)
James Patterson & Liza Marklund - Partnerruil (2010)
Het beste van Amerika en Zweden
(Door Sonja de Jong)
Wat krijg je als je een Amerikaanse thrillerschrijver samen laat werken met zijn Zweedse evenknie? Een steengoede thriller die ongetwijfeld in de top tien van beste spannende boeken van 2010 zal belanden.
Partnerruil, een coproductie van James Patterson en Liza Marklund, bracht het beste in beide schrijvers naar boven en combineert daarmee al het goede van twee thrillertradities: de spanning van de Amerikanen en de diepgang van de Zweden.
Het idee kwam van Patterson die graag samen met een Europese auteur een boek wilde schrijven. De naam van Marklund dook op, de twee lazen elkaars boeken en zagen het allebei wel zitten. Eindeloze telefonische sessies volgden. Marklund bracht enige tijd door in Amerika en er werd driftig heen en weer gemaild.
Het leverde een boek op waaraan geen moment te merken is welke auteur welke hoofdstukken schreef, al verwerkten de twee hier en daar wel wat ironische steekjes onder water naar de Amerikaanse dan wel Zweedse aanpak van criminaliteit. Maar voor alles is het een strak verhaal dat geen moment inzakt en telkens weer een nieuwe, verrassende draai neemt.
Hoofdrolspeler is de Amerikaanse politieman Jacob Kanon. Een half jaar geleden is zijn dochter op gruwelijke wijze vermoord in Rome en Kanon heeft nog slechts één doel in het leven: de moordenaar vinden. Geleidelijk wordt duidelijk dat het om een seriemoordenaar gaat die overal in Europa jonge stelletjes vermoordt en foto's van hun verminkte lichamen naar journalisten mailt. Ook in Zweden wordt een vermoord paar gevonden en ditmaal is Dessie Larsson de uitverkorene die foto's ontvangt.
Tussen Kanon en Larsson ontstaat, na enige aanlooproblemen, een hecht verbond. Samen trachten zij de dader te vinden.
Al in de eerste regels van het boek weet de lezer wie de moordenaars zijn. Maar de politie weet dat heel lang niet. En als ze er dan eindelijk achter zijn, neemt de zaak wederom een vreemde wending. Een boek dat je pas weglegt als je de laatste bladzijde gelezen hebt. Hopelijk zetten Patterson en Marklund de samenwerking voort.
James Patterson & Liza Marklund - Partnerruil. Vertaling: Daniëlle Stensen. Uitgeverij Cargo, 327 pag.
(Bron: Noordhollands Dagblad)
(Klik hier voor het interview met de twee auteurs op De Spanningsblog)
12 februari 2010
Van de transfermarkt (nieuws, 2010)
A.W. BRUNA NEEMT CRIMEZONE OVER
De Spanningsblog berichtte er al eerder over, maar nu is de kogel dan echt door de kerk: A.W. Bruna Uitgevers neemt de thrillersite Crimezone van Uitgeverij Unieboek | Het Spectrum over.
Crimezone.nl brengt sinds een jaar of acht online nieuws, interviews en achtergrondverhalen over het thrillergenre. Kees de Bree blijft aan als hoofdredacteur. A.W. Bruna wil volgens Boekblad ook graag met de freelancers die voor de site werken verder.
Kennelijk kon er nog het een en ander worden verbeterd aan de website, want volgens A.W. Bruna staat dit jaar in het teken van groei en verbreding. ,,We gaan een marketingplan opstellen en uitvoeren om meer bezoekers naar de site te trekken en bestaande bezoekers nog beter te binden'', vertelt Linda Albers, commercieel directeur van A.W. Bruna Uitgevers. ,,Uiteindelijk willen we van Crimezone een crossmediaal merk maken. We gaan door met de boekenreeksen en de VIP-club en daarnaast heb ik al veel ideeën gehoord voor nieuwe projecten. Die zullen we in 2010 toetsen op haalbaarheid, maar het belooft veel goeds.'' Met name de VIP-club, waar voor betaald moet worden, ligt bij bezoekers van Crimezone enorm onder vuur. Op het forum wordt geklaagd over het uitblijven van beloofde nieuwsbrieven en speciale kortingsacties zijn niet exclusief voor Crimezone, maar worden ook op andere boekensites aangeboden.
Unieboek | Het Spectrum trekt dus zijn handen af van Crimezone. Volgens algemeen directeur Hans Janssen zat er een verdere groei van de site er onder de vleugels van zijn uitgeverij niet in. Naar zijn zeggen heeft zijn uitgeverij de afgelopen jaren 'grote stappen' gezet op internetgebied. ,,Echter, internet is zo groot en zo complex dat we hebben besloten te kiezen voor onderdelen die dichter bij onze kernactiviteiten staan. We hebben besloten om de beste partij in de markt te zoeken die Crimezone wel de ruimte voor groei kan bieden.'' En die partij is volgens Janssen A.W. Bruna Uitgevers.
Zowel Unieboek | Het Spectrum als A.W. Bruna Uitgevers hamert op het zeker stellen van de onafhankelijkheid van Crimezone.nl. ,,Het merk moet onafhankelijk kunnen opereren van de thrilleruitgeverij, net zoals dat bij Unieboek | Het Spectrum het geval is geweest'', benadrukt Linda Albers. Daarom wordt een redactiestatuut opgesteld. ,,Er was al wel een code'', aldus Albers in Boekblad, ,,maar die stond niet op papier. We gaan verder met alle betrokkenen praten, met mensen van de site zelf, maar ook met auteurs en retailers, en met uitgevers. Daarna trekken we ons plan voor 2010.'' Volgens Albers is het geen majeure overname als het om geld gaat. ,,Maar voor ons strategisch erg belangrijk.''
Volgens de uitgevers telt Crimezone.nl 20.000 unieke bezoekers en 250.000 pageviews per maand. Sinds de start in 2002, toen initiatiefnemer Sander Verheijen met de website begon, zijn er ruim 10.000 recensies gepubliceerd van 4500 titels en 1500 auteurs. Sinds 2006 maakt de site deel uit van de afdeling e-Media van uitgeverij Unieboek.
De Spanningsblog berichtte er al eerder over, maar nu is de kogel dan echt door de kerk: A.W. Bruna Uitgevers neemt de thrillersite Crimezone van Uitgeverij Unieboek | Het Spectrum over.
Crimezone.nl brengt sinds een jaar of acht online nieuws, interviews en achtergrondverhalen over het thrillergenre. Kees de Bree blijft aan als hoofdredacteur. A.W. Bruna wil volgens Boekblad ook graag met de freelancers die voor de site werken verder.
Kennelijk kon er nog het een en ander worden verbeterd aan de website, want volgens A.W. Bruna staat dit jaar in het teken van groei en verbreding. ,,We gaan een marketingplan opstellen en uitvoeren om meer bezoekers naar de site te trekken en bestaande bezoekers nog beter te binden'', vertelt Linda Albers, commercieel directeur van A.W. Bruna Uitgevers. ,,Uiteindelijk willen we van Crimezone een crossmediaal merk maken. We gaan door met de boekenreeksen en de VIP-club en daarnaast heb ik al veel ideeën gehoord voor nieuwe projecten. Die zullen we in 2010 toetsen op haalbaarheid, maar het belooft veel goeds.'' Met name de VIP-club, waar voor betaald moet worden, ligt bij bezoekers van Crimezone enorm onder vuur. Op het forum wordt geklaagd over het uitblijven van beloofde nieuwsbrieven en speciale kortingsacties zijn niet exclusief voor Crimezone, maar worden ook op andere boekensites aangeboden.
Unieboek | Het Spectrum trekt dus zijn handen af van Crimezone. Volgens algemeen directeur Hans Janssen zat er een verdere groei van de site er onder de vleugels van zijn uitgeverij niet in. Naar zijn zeggen heeft zijn uitgeverij de afgelopen jaren 'grote stappen' gezet op internetgebied. ,,Echter, internet is zo groot en zo complex dat we hebben besloten te kiezen voor onderdelen die dichter bij onze kernactiviteiten staan. We hebben besloten om de beste partij in de markt te zoeken die Crimezone wel de ruimte voor groei kan bieden.'' En die partij is volgens Janssen A.W. Bruna Uitgevers.
Zowel Unieboek | Het Spectrum als A.W. Bruna Uitgevers hamert op het zeker stellen van de onafhankelijkheid van Crimezone.nl. ,,Het merk moet onafhankelijk kunnen opereren van de thrilleruitgeverij, net zoals dat bij Unieboek | Het Spectrum het geval is geweest'', benadrukt Linda Albers. Daarom wordt een redactiestatuut opgesteld. ,,Er was al wel een code'', aldus Albers in Boekblad, ,,maar die stond niet op papier. We gaan verder met alle betrokkenen praten, met mensen van de site zelf, maar ook met auteurs en retailers, en met uitgevers. Daarna trekken we ons plan voor 2010.'' Volgens Albers is het geen majeure overname als het om geld gaat. ,,Maar voor ons strategisch erg belangrijk.''
Volgens de uitgevers telt Crimezone.nl 20.000 unieke bezoekers en 250.000 pageviews per maand. Sinds de start in 2002, toen initiatiefnemer Sander Verheijen met de website begon, zijn er ruim 10.000 recensies gepubliceerd van 4500 titels en 1500 auteurs. Sinds 2006 maakt de site deel uit van de afdeling e-Media van uitgeverij Unieboek.
11 februari 2010
Van de transfermarkt (nieuws, 2010)
JOHN BROSENS KIEST VOOR ONBESCHEIDENHEID
'Project Luvarine', de nieuwe thriller van schrijver John Brosens, verschijnt nog voor de zomervakantie bij Compaan Uitgevers in Maassluis. Brosens neemt daarmee afscheid van uitgeverij Ellessy, die zijn eerste vijf thrillers op de markt bracht.
Volgens Brosens is er geen sprake van een conflict met Ellessy. ,,We zijn vriendschappelijk uit elkaar gegaan toen duidelijk werd dat mijn ambities een andere richting opgingen.''
Compaan Uitgevers werkt men met een zogeheten 'partnership-concept' en dat spreekt de auteur uit Barendrecht wel aan. ,,Dit zijn moderne tijden. Vroeger maakte een boek voldoende reclame voor zichzelf als het goed geschreven, tenenkrommend spannend of in enig opzicht uniek was. Die tijd is voorbij, het aanbod is te groot. Het product en de maker moeten allebei in de markt worden gezet en daar slaan Compaan en de auteur de handen ineen. Nieuwe ideeën zijn broodnodig, want in Boekenland is het letterlijk pompen of verzuipen. Daarnaast heb ik ook ontdekt dat bescheidenheid een ongewenste eigenschap is voor een auteur. Met bescheidenheid bereik je helemaal niets, ook al schrijf je nog zulke fraaie boeken.''
'Project Luvarine' is de eerste thriller in het door literaire romans gedomineerde fonds van Compaan Uitgevers. De nieuwe thriller vertelt het verhaal van een levensmiddelenconcern dat door de financiële crisis in een neerwaartse spiraal is geraakt. Het management is hard toe aan een succes. Dat dient zich aan in de vorm van Luvarine: een nieuw type margarine, ontwikkeld in het eigen lab. Luvarine blijft compact en smeerbaar bij hoge temperaturen en lijkt bij uitstek geschikt voor tropische streken. Het perspectief van mega-omzetten met de steun van ontwikkelingsgelden lonkt. Maar dan ontdekt hoofdpersoon Mira van Dam dat het nieuwe product een ongewenste bijwerking heeft. De miljoeneninvestering lijkt vergeefs. Je zou verwachten dat Project Luvarine wordt opgeschort om nader onderzoek te kunnen doen. Maar economische motieven krijgen voorrang boven die van de volksgezondheid en er volgt 'een reeks diabolische keuzes'. Van Dam lijkt daar het eerste slachtoffer van te worden. Al snel wordt zij met maffiose represaillemaatregelen geconfronteerd.
Brosens is tegenwoordig ook buitengewoon actief in het verzet tegen ondergrondse opslag van CO2 in zijn woonplaats Barendrecht. Hij ziet wel een parallel met zijn acties en zijn laatste thriller. ,,Je ziet dat Shell en de rijksoverheid óók diabolische keuzes maken. In samenwerking offeren zij de veiligheid van de bevolking op aan geldelijk gewin. Hun project om CO2 in de Nederlandse bodem te dumpen vindt plaats onder de dekmantel van milieubeleid: het zou een noodzakelijk zijn in de strijd tegen de klimaatverslechtering. Het zou allemaal ook echt veilig zijn. Niets is minder waar: het zijn twee leugens op rij. Stof genoeg voor een volgende thriller...''
'Project Luvarine' speelt zich af in Rotterdams Lloydkwartier. Verder zijn er scènes in de Brusselse wijk De Marollen, Parijs en Zeeuws Vlaanderen.
'Project Luvarine', de nieuwe thriller van schrijver John Brosens, verschijnt nog voor de zomervakantie bij Compaan Uitgevers in Maassluis. Brosens neemt daarmee afscheid van uitgeverij Ellessy, die zijn eerste vijf thrillers op de markt bracht.
Volgens Brosens is er geen sprake van een conflict met Ellessy. ,,We zijn vriendschappelijk uit elkaar gegaan toen duidelijk werd dat mijn ambities een andere richting opgingen.''
Compaan Uitgevers werkt men met een zogeheten 'partnership-concept' en dat spreekt de auteur uit Barendrecht wel aan. ,,Dit zijn moderne tijden. Vroeger maakte een boek voldoende reclame voor zichzelf als het goed geschreven, tenenkrommend spannend of in enig opzicht uniek was. Die tijd is voorbij, het aanbod is te groot. Het product en de maker moeten allebei in de markt worden gezet en daar slaan Compaan en de auteur de handen ineen. Nieuwe ideeën zijn broodnodig, want in Boekenland is het letterlijk pompen of verzuipen. Daarnaast heb ik ook ontdekt dat bescheidenheid een ongewenste eigenschap is voor een auteur. Met bescheidenheid bereik je helemaal niets, ook al schrijf je nog zulke fraaie boeken.''
'Project Luvarine' is de eerste thriller in het door literaire romans gedomineerde fonds van Compaan Uitgevers. De nieuwe thriller vertelt het verhaal van een levensmiddelenconcern dat door de financiële crisis in een neerwaartse spiraal is geraakt. Het management is hard toe aan een succes. Dat dient zich aan in de vorm van Luvarine: een nieuw type margarine, ontwikkeld in het eigen lab. Luvarine blijft compact en smeerbaar bij hoge temperaturen en lijkt bij uitstek geschikt voor tropische streken. Het perspectief van mega-omzetten met de steun van ontwikkelingsgelden lonkt. Maar dan ontdekt hoofdpersoon Mira van Dam dat het nieuwe product een ongewenste bijwerking heeft. De miljoeneninvestering lijkt vergeefs. Je zou verwachten dat Project Luvarine wordt opgeschort om nader onderzoek te kunnen doen. Maar economische motieven krijgen voorrang boven die van de volksgezondheid en er volgt 'een reeks diabolische keuzes'. Van Dam lijkt daar het eerste slachtoffer van te worden. Al snel wordt zij met maffiose represaillemaatregelen geconfronteerd.
Brosens is tegenwoordig ook buitengewoon actief in het verzet tegen ondergrondse opslag van CO2 in zijn woonplaats Barendrecht. Hij ziet wel een parallel met zijn acties en zijn laatste thriller. ,,Je ziet dat Shell en de rijksoverheid óók diabolische keuzes maken. In samenwerking offeren zij de veiligheid van de bevolking op aan geldelijk gewin. Hun project om CO2 in de Nederlandse bodem te dumpen vindt plaats onder de dekmantel van milieubeleid: het zou een noodzakelijk zijn in de strijd tegen de klimaatverslechtering. Het zou allemaal ook echt veilig zijn. Niets is minder waar: het zijn twee leugens op rij. Stof genoeg voor een volgende thriller...''
'Project Luvarine' speelt zich af in Rotterdams Lloydkwartier. Verder zijn er scènes in de Brusselse wijk De Marollen, Parijs en Zeeuws Vlaanderen.
Weer eens wat anders (nieuws, 2010)
FASHIONABLE NOORT
De maand februari kan niet meer stuk voor Saskia Noort. Sleepte ze vorige week in Parijs de publieksprijs Prix SNCF du Polar in de wacht met de Franse vertaling van haar bestseller 'De Eetclub', deze week werd duidelijk dat ze de best geklede thrillerschrijfster van Nederland is.
Noort eindigde weliswaar op de tiende plaats van een door modeglossy Jackie uitgeschreven wedstrijd, feit is dat geen enkele auteur boven haar eindigde. En dat wapenfeit steekt ze mooi 'in the pocket'. De glamour doet definitief zijn intrede in het thrillergenre, laat dat duidelijk zijn. Voor de statistieken: de eerste plek ging naar Leontine Borsato, actrice, presentatrice, columniste en de vrouw van. Op de tweede plaats eindigde GTST-actrice en RTL4-presentatrice Lieke van Lexmond. RTL5-presentatrice Nikkie Plessen maakt de top drie compleet.
Via twitter meldde Noort over haar verschijning: 'Een kruising van Sharon Stone en Kim Catrall, dat is weer eens wat anders'. Het is niet duidelijk of de omschrijving van haar zelf afkomstig was of van iemand anders.
De maand februari kan niet meer stuk voor Saskia Noort. Sleepte ze vorige week in Parijs de publieksprijs Prix SNCF du Polar in de wacht met de Franse vertaling van haar bestseller 'De Eetclub', deze week werd duidelijk dat ze de best geklede thrillerschrijfster van Nederland is.
Noort eindigde weliswaar op de tiende plaats van een door modeglossy Jackie uitgeschreven wedstrijd, feit is dat geen enkele auteur boven haar eindigde. En dat wapenfeit steekt ze mooi 'in the pocket'. De glamour doet definitief zijn intrede in het thrillergenre, laat dat duidelijk zijn. Voor de statistieken: de eerste plek ging naar Leontine Borsato, actrice, presentatrice, columniste en de vrouw van. Op de tweede plaats eindigde GTST-actrice en RTL4-presentatrice Lieke van Lexmond. RTL5-presentatrice Nikkie Plessen maakt de top drie compleet.
Via twitter meldde Noort over haar verschijning: 'Een kruising van Sharon Stone en Kim Catrall, dat is weer eens wat anders'. Het is niet duidelijk of de omschrijving van haar zelf afkomstig was of van iemand anders.
Een straf leven (nieuws, 2010)
STAN LAURYSSENS MAAKT STATEMENT MET NAAKTE VROUWEN
De Vlaamse schrijver Stan Lauryssens presenteert volgende week de Franse vertaling van zijn boek 'Dalí en ik' in het gezelschap van een valse Dalí en echte naakte vrouwen. De auteur protesteert daarmee tegen de stichting die de nalatenschap van Dalí beheert. Die maakt hem al jaren het leven zuur.
In 'Dalí en ik' vertelt Stan Lauryssens (63) hoe hij als kunsthandelaar valse Dalí's verkocht, daarvoor in de gevangenis belandde en door een speling van het lot in Spanje de buurman werd van Salvador Dalí zelf. ,,Daar ontdekte ik dat Dalí zelf meewerkte aan de vervalsing van zijn werk en dat hij er een heel liederlijke levensstijl op nahield, inclusief seksfeesten met jonge vrouwen'', aldus Lauryssens in De Standaard.
'Dalí en ik' is ondertussen al in achttien landen verschenen. Ook de verfilming van de roman staat in de steigers, hoewel Lauryssens zelf toegeeft dat het nog jaren kan duren eer de film, waaraan zowel Al Pacino als Helen Mirren al werden gekoppeld, er inderdaad ook komt.
Op 16 februari verschijnt de Franse vertaling, 'Ma vie criminelle avec Salvador Dalí' en de Fundació Gala-Salvador Dalí heeft met gerechtelijke stappen gedreigd als er in het boek ook maar één afbeelding van Dalí voorkomt. De stichting die de nalatenschap overwaakt vindt het boek 'schandalig en lasterlijk'.
,,Op de cover staat een foto van Dalí met enkele stoeipoezen en wij zijn niet van plan daar iets aan te veranderen'', zegt Lauryssens. ,,Trouwens, de stichting probeert al een tijd mijn boek te laten verbieden. 'Dalí en ik' is verkocht aan 33 landen en al die uitgevers hebben een brief van de Fundació gekregen waarin staat dat ze naar de rechter stappen als een afbeelding van Dalí wordt gebruikt of als er ook maar één leugen in het boek staat. De meesten hebben dat naast zich neergelegd, maar bij enkele heeft het gewerkt. In Taiwan bijvoorbeeld. Daar heeft de uitgever een foto van mezelf met Dalí-snor op de kaft gezet.''
Volgens Lauryssens herhaalt de stichting bij elke nieuwe vertaling haar dreigementen. ,,Tot dusver is er evenwel nog niks gebeurd en ik weet waarom: omdat mijn boek gewoon de waarheid vertelt. Dalí wás de geniale gek, mét de seksfeesten, mét de vervalsingen waarvan hij zelf op de hoogte was. De erfgenamen doen evenwel hun uiterste best Dalí een imago van serieuze kunstenaar aan te meten, niet in het minst om zijn prijzen op de kunstmarkt op peil te houden. Eigenlijk zijn ze nu zelf bezig met de vervalsing van het beeld van Dalí.''
Bij wijze van ludiek protest tegen de aanhoudende dreigementen van de Fundació Gala-Salvador Dalí, zal tijdens de presentatie van de Franse vertaling in een Parijse galerie de coverfoto van het boek worden nagespeeld. ,,Het moet een happening in de surrealistische traditie van de schilder zelf worden met enkele naakte fotomodellen, een valse Dalí en mezelf in de hoofdrollen.''
Ondertussen werkt Lauryssens aan een nieuw boek over Salvador Dalí. 'Opkomst en ondergang van een geniale gek' moet na de zomer bij Manteau verschijnen. ,,En het wordt opnieuw een schandaalboek, niet omdat er onwaarheden in staan, maar gewoon omdat Dalí een ongelooflijk straf leven heeft geleid'', aldus de auteur.
(Bron: De Standaard)
De Vlaamse schrijver Stan Lauryssens presenteert volgende week de Franse vertaling van zijn boek 'Dalí en ik' in het gezelschap van een valse Dalí en echte naakte vrouwen. De auteur protesteert daarmee tegen de stichting die de nalatenschap van Dalí beheert. Die maakt hem al jaren het leven zuur.
In 'Dalí en ik' vertelt Stan Lauryssens (63) hoe hij als kunsthandelaar valse Dalí's verkocht, daarvoor in de gevangenis belandde en door een speling van het lot in Spanje de buurman werd van Salvador Dalí zelf. ,,Daar ontdekte ik dat Dalí zelf meewerkte aan de vervalsing van zijn werk en dat hij er een heel liederlijke levensstijl op nahield, inclusief seksfeesten met jonge vrouwen'', aldus Lauryssens in De Standaard.
'Dalí en ik' is ondertussen al in achttien landen verschenen. Ook de verfilming van de roman staat in de steigers, hoewel Lauryssens zelf toegeeft dat het nog jaren kan duren eer de film, waaraan zowel Al Pacino als Helen Mirren al werden gekoppeld, er inderdaad ook komt.
Op 16 februari verschijnt de Franse vertaling, 'Ma vie criminelle avec Salvador Dalí' en de Fundació Gala-Salvador Dalí heeft met gerechtelijke stappen gedreigd als er in het boek ook maar één afbeelding van Dalí voorkomt. De stichting die de nalatenschap overwaakt vindt het boek 'schandalig en lasterlijk'.
,,Op de cover staat een foto van Dalí met enkele stoeipoezen en wij zijn niet van plan daar iets aan te veranderen'', zegt Lauryssens. ,,Trouwens, de stichting probeert al een tijd mijn boek te laten verbieden. 'Dalí en ik' is verkocht aan 33 landen en al die uitgevers hebben een brief van de Fundació gekregen waarin staat dat ze naar de rechter stappen als een afbeelding van Dalí wordt gebruikt of als er ook maar één leugen in het boek staat. De meesten hebben dat naast zich neergelegd, maar bij enkele heeft het gewerkt. In Taiwan bijvoorbeeld. Daar heeft de uitgever een foto van mezelf met Dalí-snor op de kaft gezet.''
Volgens Lauryssens herhaalt de stichting bij elke nieuwe vertaling haar dreigementen. ,,Tot dusver is er evenwel nog niks gebeurd en ik weet waarom: omdat mijn boek gewoon de waarheid vertelt. Dalí wás de geniale gek, mét de seksfeesten, mét de vervalsingen waarvan hij zelf op de hoogte was. De erfgenamen doen evenwel hun uiterste best Dalí een imago van serieuze kunstenaar aan te meten, niet in het minst om zijn prijzen op de kunstmarkt op peil te houden. Eigenlijk zijn ze nu zelf bezig met de vervalsing van het beeld van Dalí.''
Bij wijze van ludiek protest tegen de aanhoudende dreigementen van de Fundació Gala-Salvador Dalí, zal tijdens de presentatie van de Franse vertaling in een Parijse galerie de coverfoto van het boek worden nagespeeld. ,,Het moet een happening in de surrealistische traditie van de schilder zelf worden met enkele naakte fotomodellen, een valse Dalí en mezelf in de hoofdrollen.''
Ondertussen werkt Lauryssens aan een nieuw boek over Salvador Dalí. 'Opkomst en ondergang van een geniale gek' moet na de zomer bij Manteau verschijnen. ,,En het wordt opnieuw een schandaalboek, niet omdat er onwaarheden in staan, maar gewoon omdat Dalí een ongelooflijk straf leven heeft geleid'', aldus de auteur.
(Bron: De Standaard)
10 februari 2010
Het zit in de lucht (nieuws, 2010)
IS 'PARTNERRUIL' EEN GEVALLETJE VAN PLAGIAAT?
De Zweedse uitgever van de thriller 'Partnerruil' van de Amerikaanse succesauteur James Patterson en zijn Zweedse collega Liza Marklund heeft ontkend dat het boek is geïnspireerd door de roman 'Den sista cigaretten' ('The Last Cigarette') van Marklunds landgenoot Klas Östergren. Deze roman werd in 2009 gepubliceerd.
,,Beschuldigingen in die richting ontberen elke grond. Liza Marklund en James Patterson hadden geen kennis van de inhoud van Östergrens roman. Alle overeenkomsten berusten op louter toeval'', aldus directeur Ann-Marie Skarp van uitgeverij Piratförlaget in een verklaring.
Albert Bonniers Förlag, de uitgeverij van Klas Östergren, heeft volgens het Engelstalige Zweedse magazine The Local advocaten ingehuurd om uit te zoeken of de overeenkomsten tussen de twee boeken het resultaat zijn van een gevalletje plagiaat. De gelijkenissen concentreren zich op het gebruik van het schilderij 'The Dying Dandy' van de Zweedse schilder Nils von Dardel. In beide boeken komen personages voor die lichamen fotograferen in zo'n positie dat daarmee Von Dardels kunstwerk wordt geïmiteerd.
,,Ik hoorde deze week pas voor het eerst dat 'The Dying Dandy' ook voorkomt in het boek van Östergren'', aldus schrijfster Liza Marklund. ,,Ik heb Östergren daarover gesproken en we moesten er beiden om gniffelen.'' Volgens Marklund is het bewuste werk van Von Dardel een van Zwedens meest beroemde schilderijen.
Volgens Marklunds uitgever voltooiden zij en James Patterson hun manuscript van 'Partnerruil' in mei vorig jaar. Het boek kwam eind vorige maand uit in onder andere Zweden, Duitsland en Nederland. Östergrens boek verscheen in oktober 2009.
Of er nu sprake is van plagiaat of niet, feit is dat meer en meer thrillerauteurs zich richten op de kunstwereld. In 'Kunst zonder genade' van Jac. Toes en Thomas Hoeps uit 2007 figureert een moordenares die haar slachtoffers tot sculpturen verwerkte waarbij ze zich baseert op het werk van onder anderen Jean Tinguely en Joseph Beuys.
,,Inmiddels heeft dit idee aan populariteit gewonnen'', constateert Jac. Toes. ,,In 'Bloedrozen' van Stan Lauryssens worden meisjes verminkt en vermoord achtergelaten zoals op de schilderijen van Dali. En in het binnenkort te verschijnen 'Van een wrede schoonheid' van Mieke de Loof worden in het Wenen van begin twintigste eeuw meisjes vermoord en aangetroffen zoals ze op schilderijen van de omstreden kunstenaar Egon Schiele zijn neergezet.'' En nu heeft het duo Marklund-Patterson zich ook al op de kunst gestoord. ,,Is er sprake van een tendens'', vraagt Toes zich af. ,,Mij lijkt ook de vraag wel interessant welke overeenkomsten en/of verschillen er in de uitwerking zijn te ontdekken.''
,,De combinatie moord & kunstwerk zit gewoonweg in de lucht'', laat de Vlaamse schrijfster Mieke de Loof via haar uitgeverij De Geus weten. ,,Het is waar wat je zegt: de 'hausse' is opmerkelijk en het zou wel eens interessant kunnen zijn om te onderzoeken waarom net nú deze 'vorm' zo populair is en uit het collectief onderbewustzijn tevoorschijn komt.''
Volgens De Loof zijn Toes en Hoeps bij deze heropleving van dit thema zeker niet de eersten. ,,Ik denk bijvoorbeeld aan A.F.Th.'s schitterende verhaal in 'Onder het plaveisel het moeras' (1996) - of was het al in 'De gevarendriehoek' (1995)? - waarbij de kunstenaar-moordenaar een kunstwerk maakt van zijn vriend Flix door hem in gips te gieten. Ik herinner me nog de schok: zo onverwacht! Als ik me niet vergis schreef Iain Pears eind jaren tachtig ook een verhaal met een kunstenaar-moordenaar. Trouwens onze goeie vriend Edgar Allen Poe heeft het ook gedaan... Gruwelijk goed zelfs.''
In de literatuur wordt gewerkt met gemeenplaatsen en een beperkt aantal plots, stelt De Loof. ,,Dat kan niet anders. We moeten niet de pretentie hebben om daarin nog origineel te zijn, alles is al eens geschreven. Het is de manier waarop je met die gemeenplaatsen werkt, hoe je die omvormt en tot iets heel eigen en unieks maakt. Om het eens oneerbiedig te zeggen: je eigen geurvlag op het onderwerp plaatsen, dát maakt het eventueel tot kunst. Anders zou je kunnen zeggen dat iedere kunstenaar die een pieta creëert plagiaat pleegt...''
(Bron: o.a. The Local, afbeelding van schilderij 'The Dying Dandy')
De Zweedse uitgever van de thriller 'Partnerruil' van de Amerikaanse succesauteur James Patterson en zijn Zweedse collega Liza Marklund heeft ontkend dat het boek is geïnspireerd door de roman 'Den sista cigaretten' ('The Last Cigarette') van Marklunds landgenoot Klas Östergren. Deze roman werd in 2009 gepubliceerd.
,,Beschuldigingen in die richting ontberen elke grond. Liza Marklund en James Patterson hadden geen kennis van de inhoud van Östergrens roman. Alle overeenkomsten berusten op louter toeval'', aldus directeur Ann-Marie Skarp van uitgeverij Piratförlaget in een verklaring.
Albert Bonniers Förlag, de uitgeverij van Klas Östergren, heeft volgens het Engelstalige Zweedse magazine The Local advocaten ingehuurd om uit te zoeken of de overeenkomsten tussen de twee boeken het resultaat zijn van een gevalletje plagiaat. De gelijkenissen concentreren zich op het gebruik van het schilderij 'The Dying Dandy' van de Zweedse schilder Nils von Dardel. In beide boeken komen personages voor die lichamen fotograferen in zo'n positie dat daarmee Von Dardels kunstwerk wordt geïmiteerd.
,,Ik hoorde deze week pas voor het eerst dat 'The Dying Dandy' ook voorkomt in het boek van Östergren'', aldus schrijfster Liza Marklund. ,,Ik heb Östergren daarover gesproken en we moesten er beiden om gniffelen.'' Volgens Marklund is het bewuste werk van Von Dardel een van Zwedens meest beroemde schilderijen.
Volgens Marklunds uitgever voltooiden zij en James Patterson hun manuscript van 'Partnerruil' in mei vorig jaar. Het boek kwam eind vorige maand uit in onder andere Zweden, Duitsland en Nederland. Östergrens boek verscheen in oktober 2009.
Of er nu sprake is van plagiaat of niet, feit is dat meer en meer thrillerauteurs zich richten op de kunstwereld. In 'Kunst zonder genade' van Jac. Toes en Thomas Hoeps uit 2007 figureert een moordenares die haar slachtoffers tot sculpturen verwerkte waarbij ze zich baseert op het werk van onder anderen Jean Tinguely en Joseph Beuys.
,,Inmiddels heeft dit idee aan populariteit gewonnen'', constateert Jac. Toes. ,,In 'Bloedrozen' van Stan Lauryssens worden meisjes verminkt en vermoord achtergelaten zoals op de schilderijen van Dali. En in het binnenkort te verschijnen 'Van een wrede schoonheid' van Mieke de Loof worden in het Wenen van begin twintigste eeuw meisjes vermoord en aangetroffen zoals ze op schilderijen van de omstreden kunstenaar Egon Schiele zijn neergezet.'' En nu heeft het duo Marklund-Patterson zich ook al op de kunst gestoord. ,,Is er sprake van een tendens'', vraagt Toes zich af. ,,Mij lijkt ook de vraag wel interessant welke overeenkomsten en/of verschillen er in de uitwerking zijn te ontdekken.''
,,De combinatie moord & kunstwerk zit gewoonweg in de lucht'', laat de Vlaamse schrijfster Mieke de Loof via haar uitgeverij De Geus weten. ,,Het is waar wat je zegt: de 'hausse' is opmerkelijk en het zou wel eens interessant kunnen zijn om te onderzoeken waarom net nú deze 'vorm' zo populair is en uit het collectief onderbewustzijn tevoorschijn komt.''
Volgens De Loof zijn Toes en Hoeps bij deze heropleving van dit thema zeker niet de eersten. ,,Ik denk bijvoorbeeld aan A.F.Th.'s schitterende verhaal in 'Onder het plaveisel het moeras' (1996) - of was het al in 'De gevarendriehoek' (1995)? - waarbij de kunstenaar-moordenaar een kunstwerk maakt van zijn vriend Flix door hem in gips te gieten. Ik herinner me nog de schok: zo onverwacht! Als ik me niet vergis schreef Iain Pears eind jaren tachtig ook een verhaal met een kunstenaar-moordenaar. Trouwens onze goeie vriend Edgar Allen Poe heeft het ook gedaan... Gruwelijk goed zelfs.''
In de literatuur wordt gewerkt met gemeenplaatsen en een beperkt aantal plots, stelt De Loof. ,,Dat kan niet anders. We moeten niet de pretentie hebben om daarin nog origineel te zijn, alles is al eens geschreven. Het is de manier waarop je met die gemeenplaatsen werkt, hoe je die omvormt en tot iets heel eigen en unieks maakt. Om het eens oneerbiedig te zeggen: je eigen geurvlag op het onderwerp plaatsen, dát maakt het eventueel tot kunst. Anders zou je kunnen zeggen dat iedere kunstenaar die een pieta creëert plagiaat pleegt...''
(Bron: o.a. The Local, afbeelding van schilderij 'The Dying Dandy')
Het beste middel (nieuws, 2010)
'THRILLERGENRE MOET ZICH RICHTEN OP HET ECHTE LEVEN'
De toekomst van de misdaadliteratuur ligt niet meer in het verzinnen van nog meer en kleurrijke misdrijven, maar in het focussen op waar gebeurde criminele misstappen. Dat is de stellige overtuiging van de Britse bestsellerauteur David Peace, schrijver van onder ander de Red Riding-serie.
Peace' eigen boeken volgen dit patroon: zijn Red Riding-reeks gaat over de Yorkshire Ripper-moorden. Zijn jongste thriller 'Occupied City', dat in maart bij uitgeverij Cargo verschijnt onder de titel 'Bezette stad', vertelt het waargebeurde verhaal van een man die in 1948 een bank in Tokyo binnenloopt en zegt dat hij een dokter is. Hij beweert dat er een uitbarsting van dysenterie dreigt en dat hij iedereen een medicijn moet toedienen. Zestien medewerkers van de bank nemen het middel tot zich. Luttele minuten later zijn er twaalf gestorven, de andere vier zijn bewusteloos. De dokter verdwijnt met 160.000 yen uit de kluis, maar laat een ruim twee keer zo groot bedrag liggen. Het is het begin van de grootste klopjacht uit de Japanse geschiedenis.
,,Ik zie niet in waarom auteurs zelf misdrijven zouden moeten verzinnen, terwijl het echte leven zo veel te bieden heeft dat we nog moeten zien te doorgronden'', vertelde de auteur volgens de Britse krant The Guardian aan de Amerikaanse website GalleyCat. ,,Ik denk dat het thrillergenre het beste middel is om te begrijpen waarom sommige misdaden worden gepleegd. Het genre vertelt ons ook in wat voor maatschappij we leven en wie wij eigenlijk zijn.''
James Ellroy is Peace' grootste inspiratiebron. ,,Ik aarzel geen moment om dat te zeggen. Voor mij is Ellroy de grootste thrillerschrijver van de afgelopen 25 jaar. Volgens Peace verkende en verlegde Ellroy de grenzen van het genre. ,,Ik probeer altijd een boek te schrijven dat beter is dan dat van Ellroy. Ik ben er nog steeds mee bezig. Maar de hoop blijft.''
David Peace werd in 1967 geboren in Yorkshire, in het noorden van Engeland. Hij studeerde aan de Manchester Polytechnic University, maar verliet die in 1991 om in Istanbul Engelse les te gaan geven. Daarna vestigde hij zich in 1994 in Tokyo, waar hij nog steeds woont. Naast de serie over de Yorkshire Ripper schreef Peace onder meer ook boeken over de mijnwerkersstakingen in Engeland in de jaren tachtig en de voetbalclub Leeds United.
(Bron: The Guardian)
De toekomst van de misdaadliteratuur ligt niet meer in het verzinnen van nog meer en kleurrijke misdrijven, maar in het focussen op waar gebeurde criminele misstappen. Dat is de stellige overtuiging van de Britse bestsellerauteur David Peace, schrijver van onder ander de Red Riding-serie.
Peace' eigen boeken volgen dit patroon: zijn Red Riding-reeks gaat over de Yorkshire Ripper-moorden. Zijn jongste thriller 'Occupied City', dat in maart bij uitgeverij Cargo verschijnt onder de titel 'Bezette stad', vertelt het waargebeurde verhaal van een man die in 1948 een bank in Tokyo binnenloopt en zegt dat hij een dokter is. Hij beweert dat er een uitbarsting van dysenterie dreigt en dat hij iedereen een medicijn moet toedienen. Zestien medewerkers van de bank nemen het middel tot zich. Luttele minuten later zijn er twaalf gestorven, de andere vier zijn bewusteloos. De dokter verdwijnt met 160.000 yen uit de kluis, maar laat een ruim twee keer zo groot bedrag liggen. Het is het begin van de grootste klopjacht uit de Japanse geschiedenis.
,,Ik zie niet in waarom auteurs zelf misdrijven zouden moeten verzinnen, terwijl het echte leven zo veel te bieden heeft dat we nog moeten zien te doorgronden'', vertelde de auteur volgens de Britse krant The Guardian aan de Amerikaanse website GalleyCat. ,,Ik denk dat het thrillergenre het beste middel is om te begrijpen waarom sommige misdaden worden gepleegd. Het genre vertelt ons ook in wat voor maatschappij we leven en wie wij eigenlijk zijn.''
James Ellroy is Peace' grootste inspiratiebron. ,,Ik aarzel geen moment om dat te zeggen. Voor mij is Ellroy de grootste thrillerschrijver van de afgelopen 25 jaar. Volgens Peace verkende en verlegde Ellroy de grenzen van het genre. ,,Ik probeer altijd een boek te schrijven dat beter is dan dat van Ellroy. Ik ben er nog steeds mee bezig. Maar de hoop blijft.''
David Peace werd in 1967 geboren in Yorkshire, in het noorden van Engeland. Hij studeerde aan de Manchester Polytechnic University, maar verliet die in 1991 om in Istanbul Engelse les te gaan geven. Daarna vestigde hij zich in 1994 in Tokyo, waar hij nog steeds woont. Naast de serie over de Yorkshire Ripper schreef Peace onder meer ook boeken over de mijnwerkersstakingen in Engeland in de jaren tachtig en de voetbalclub Leeds United.
(Bron: The Guardian)
Lars Kepler - Hypnose (2010)
Goed boek, geen Larsson
(Door Maarten Moll)
Alweer is er een 'nieuwe Stieg Larsson' opgestaan. Lars Kepler is de naam van de huidige Zweedse thrillersensatie.
Wat zeggen superlatieven op een buikbandje over de inhoud van een boek? Nemen we het buikbandje van Hypnose, de debuutthriller van Lars Kepler. 'Uit het land van Stieg Larsson. De beste thriller van het jaar', staat er. En: 'Lars Kepler betovert zijn lezers zoals Stieg Larsson dat doet'.
Inderdaad, Lars Kepler is, als je die teksten leest, de 'nieuwe' Stieg Larsson, de Zweedse schrijver van de drie Millenniumthrillers. En om dat de potentiële koper duidelijk te maken moet dat blijkbaar twee keer op één buikbandje worden vermeld. Let ook op de naam. Lars Kepler spreek je net zo makkelijk uit als Stieg Larsson. De cadans van de bestsellerauteur.
Overigens gaat achter de naam Lars Kepler het schrijversechtpaar Alexandra Coelho Ahndoril en Alexander Ahndoril schuil. Je zou ze dus ook de Zweedse Nicci French kunnen noemen.
Het lijkt erop dat je als beginnende Zweedse thrillerauteur in een gouden tijd leeft. Als je naam verbonden wordt met Stieg Larsson, kun je je baantje als bibliothecaris meteen opzeggen. Hypnose verkoopt heel goed in Zweden.
Het is al de tweede 'nieuwe' Stieg Larsson die de we in korte tijd door de strot geduwd krijgen. Vorig najaar verscheen ook al Snel geld, van Jens Lapidus. Ja, ook een Zweed. Lapidus zei over Snel geld: ,,Dit is nieuw, zo is er in Zweden nog niet over de onderwereld geschreven. En laat ik het maar zeggen; mijn boeken lijken totaal niet op de boeken van Stieg Larsson. Die vergelijking is leuk voor de uitgevers, maar niet voor mij.'' Op Snel geld ontbrak dan ook een buikbandje. Geheel terecht, want Snel geld is beter dan de Millenniumboeken.
Ook Hypnose heeft niets met de Millennium-reeks te maken, in de eerste plaats omdat er, anders dan bij Larsson, een politie-inspecteur de hoofdrol speelt. Deze Joona Linna moet de spil worden in een serie thrillers. En waar de Millenniumboeken ook een aanklacht waren tegen bijvoorbeeld vrouwenhandel en maatschappelijke instellingen, ontbreekt deze gelaagdheid in Hypnose.
Waarmee niet is gezegd dat Hypnose geen goede thriller zou zijn. Dat is het, al is het boek met 557 pagina's wel wat uitgesponnen. In Hypnose draait het om Erik Maria Bark, een arts die gespecialiseerd is in de behandeling van acute traumapatiënten. Hij hypnotiseert een vijftienjarige, zwaargewonde jongen die in een huis is gevonden waar zijn zusje en moeder zijn afgeslacht, om te weten te komen wat er is gebeurd. Bark, met een verleden als hypnotiseur, breekt zo zijn belofte nooit meer iemand te hypnotiseren. Dat wordt hem, door verschillende personen, niet in dank afgenomen.
Het geweld in Hypnose is - anders dan bij Larsson en Lapidus - meteen extreem. Het boek gaat expliciet om het oplossen van het misdrijf. In dat licht is Hypnose een rechtlijnige thriller. Goed gedaan, maar geen Mannen die vrouwen haten (het eerste deel van de Millenniumreeks), en zéker geen Snel geld.
Wat wel weer heel goed is, is de persoon Joona Linna. Deze inspecteur met Finse achtergrond maakt zijn collega's gek met de vragen 'Wat heb ik je gezegd?' en 'Had ik gelijk?' Een man die meer reliëf moet krijgen in de volgende thrillers van Lars Kepler. Daar kijken we naar uit.
Lars Kepler - Hypnose. Vertaling Tineke Jorissen-Wedzinga. Uitgeverij Cargo, 557 pag.
(Bron: Het Parool)
Abonneren op:
Posts (Atom)