Editor at large (nieuws, 2020)

Tomas Ross brengt hommage aan zijn vader  



Voor wie het nog niet wist: Tomas Ross heet eigenlijk Willem Pieter Hogendoorn. Hij is de zoon van Pieter Gerardus Hogendoorn, tijdens de Tweede Wereldoorlog lid van de verzetsgroep Albrecht. Na de oorlog werd Ross' vader gevraagd de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD) vorm te geven. 

De in 1912 geboren Pieter Gerardus Hogendoorn stierf, zoals zijn zoon meldt, 'in het BVD-harnas'. Als een hommage aan zijn vader, die volgend jaar een halve eeuw geleden overleed, en ook als eerbetoon aan de onlangs overleden grootmeester John le Carré, komt Ross in het najaar van 2021 met In de Schaduw van de Muur. Het is een spionageroman die zich afspeelt tijdens de Koude Oorlog in Nederland en Oost-Berlijn. Ross: 'Oftewel de Stasi contra de BVD'.

Zijn vader heeft thuis nooit veel willen vertellen over zijn werkzaamheden in dienst van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Hij was fel op de communisten en ook van sociaaldemocraten moest hij niets hebben. 'Alleen voor Willem Drees had hij een zwak', vertelde de schrijver in een interview uit 2004. 'We woonden bij hem in de buurt en als wij hem op zondag - als wij ter kerke gingen - tegenkwamen, stopte mijn vader altijd en lichtte zijn hoed. Drees stond boven de partijen.'

'Mijn vader was een van de weinig goede politiemensen in de oorlog. Onder de codenaam Pauline fungeerde hij eind '43 in de Biesbosch als contact tussen de verzetsgroep Albrecht en de Britse geheime dienst. Die gaf hem de codenaam Shelldrake. Uit de groep Albrecht is het Bureau Nationale Veiligheid, de latere BVD, voortgekomen. Ik weet niet veel van hem. Ik heb later begrepen dat hij de hoofdinspecteur was die Chris Lindemans, oftewel dubbelspion King Kong, na de oorlog in de Scheveningse strafgevangenis verhoorde,' aldus de schrijver die vernoemd is naar zijn oom Willem, een broer van zijn vader en lid van de NSB.

'Ik moest op school zeggen dat mijn vader referendaris was op Binnenlandse Zaken. Dat hij bij de BVD werkte heeft hij mij pas verteld toen ik op de middelbare school zat. We wandelden toen samen op de Veluwe. Hij zei dat hij bij de dienst zat en ik weet nog dat ik achterover viel van het lachen. Hij vroeg: 'Vind je dat zo gek?' En ik: 'Nee, maar ik geloof het helemaal niet'.'

Ross heeft later nog wel over de BVD geschreven, maar niet als een organisatie van alleen onderknuppels. 'Dat zal ongetwijfeld met een soort rehabilitatie van mijn vader te maken hebben. Van: jongens, pas op, je kunt wel tegen de BVD zijn, maar die dienst heeft toch wel wat nuttigs gedaan.'

'Het generatieconflict heb ik natuurlijk wel met hem gehad. Ik ben opgegroeid tijdens de jaren zestig. Kreeg een tik mee van de PSP en de oorlog in Vietnam. Dat stond haaks op wat hij, die ijzervreter, vond. Ik heb hem wel eens verweten dat hij alleen maar op communisten joeg. Dan zei hij altijd: Stalin is erger dan Hitler en de communisten zeggen wel dat ze 'mir' - vrede - willen, maar 'mir' betekent ook de hele wereld.'

Ross' vader werd nog geen zestig. 'Hij stierf te jong, rookte vier pakjes per dag.'

Editor at large

Voor de publicatie van In de Schaduw van de Muur verschijnt op 28 januari Ross' langverwachte thriller Indisch Requiem. Tomas Ross, 76 jaar inmiddels, is dus nog lang niet van plan het schrijversbijltje erbij neer te gooien. Sterker nog, deze maand tekende hij een contractverlenging als editor at large bij uitgeverij De Bezige Bij/Cargo. De deal loopt tot 1 januari 2024. Hetzelfde geldt voor het exclusieve auteurscontract, waaronder hij zijn handtekening zette. 

Superveel zin in (nieuws, 2020)

Saskia Noort schrijft vervolg op 'De eetclub'  



Saskia Noort (53) deelde boekennieuws op haar social mediakanaal. 'Ik tekende op de valreep van 2020 een nieuw boekcontract', schrijft ze op Instagram.

Noort heeft een deal gesloten bij uitgeverij The House of Books voor een nieuwe thriller, die uiterlijk 2023 zal verschijnen. 'Superveel zin in!!!', schrijft de 53-jarige auteur. Ze deelt op Instagram een plaatje van een fles champagne die klaarstaat in de koeler, twee glaasjes en Martijn Griffioen, de uitgever.

De thriller zal een vervolg zijn op haar eerdere boeken De Eetclub (2004) en Debet (2013). De schrijfster is een van de best verkopende Nederlandse auteurs, van haar boeken zijn inmiddels meer dan 3 miljoen exemplaren verkocht.

(Bron: RTL Nieuws)

Altijd gelijk (column, 2020)

Soorten dom   



(Door Peter de Zwaan)

Recensenten hebben altijd gelijk. Ik weet niet wie dat heeft bedacht en ga het me alsjeblieft niet uitleggen, maar zo heb ik het gehoord, samen met de opmerking: ‘Gedraag je er naar, anders krijg je je trekken thuis.’

Dat is intussen zo vaak gebeurd dat ik soms denk: recensenten hebben altijd gelijk, doe vooral alsof.

Maar dat betekent niet dat ik hoef te snappen hoe het in het hoofd van een ander werkt.

Een voorbeeld?

Goed dat je het vraagt, want ik ben dit stukje begonnen in de hoop dat je meer wilt weten.

In een van de eerste recensies over Het hoofd van Little Levy stond dat de slimme Jeff Meeks op pad was met de domme Levy.

Ik keek er van op. Laat ik nou in al de maanden waarin ik aan het prachtboek werkte nooit in de gaten hebben gehad dat Levy ze niet op een rij had?

Zijn vrouw Lenny is vermoord en hij ziet in dat hij niet de vaardigheden heeft om de moordenaars te vinden, daarom vraagt hij Meeks hem te helpen.

Dat staat al op de eerste pagina, je hoeft niet diep te graven en zorgvuldig te lezen om de bedoeling van Levy te begrijpen.

Ik citeer: ‘Ze (Lenny dus) zei altijd dat ik niet goed was in denken, maar jij wel.’

Nou kan het aan mij liggen, maar ik vind iemand die door heeft dat hij iets in zijn eentje niet tot een goed einde kan brengen nogal slim. Het is de domoor die zijn beperkingen niet kent en een paar meter voor zich uit wauwelt. Als dat niet zo was, hadden we geen virusontkenners en in de USA geen Trumpisten, wat, ik zeg dit voor de recensenten van muziekbladen, geen mensen zijn die trompet spelen.

Maar de afgekloven tegenstelling dom-slim kan wel makkelijk je mening over een boek bepalen voor je aan lezen bent begonnen.

O, ja, bij schrijvers heb je ook vijftig soorten dom, het zijn niet altijd de slimsten, mezelf meegerekend. In het stukje over de tweede eerste Canon van de Nederlandstalige Misdaadliteratuur vergat ik in de eerste zin een s achter het woord misdaadroman, waardoor het leek alsof de eerste eerste Canon opgezet was om één boek in de zon te zetten.

Wat kan die De Zwaan toch een onzin schrijven.

Dat kan ik, ja en ik maak het in de ogen van in elk geval één collega nog erger: ik noemde Oolbekkink als Canon-kandidaat en dat was een soort van overtreffend dom, want Oolbekkink was een schrijver van gemakzuchtboeken, dat ‘vond hij zelf ook’.

Oolbekkink schreef gemakkelijk, goed Nederlands, mooie zinnen, heldere plot. Dat kun je, bijvoorbeeld als je een ploeterschrijver bent bij wie alles van au gaat, wel gemakzucht vinden, maar dan ben je ...
...daar ga ik een keer een passend woord voor bedenken. 

Wordt verwacht 475 (nieuws, 2020)

Brandstapel paraat in nieuwe thriller van 'vrouwelijke Stephen King'  



Bij uitgeverij A.W. Bruna verschijnt op 16 februari Brandende meisjes, na De Krijtman, De terugkeer en De Anderen de vierde thriller van C.J. Tudor. 'Zijn we allemaal in staat tot onuitsprekelijke daden om degenen van wie we houden te beschermen', vraagt de uitgeverij zich af in een persbericht. 

Tja. 

Het verhaal dan maar: Welkom in het lieflijke plaatsje Chapel Croft.
Vijfhonderd jaar geleden werden hier acht protestantse martelaren terechtgesteld op de brandstapel.
Dertig jaar geleden verdwenen twee tienermeisjes spoorloos.
Twee maanden geleden pleegde de dominee van de lokale parochie zelfmoord.

Dominee Jack Brooks, alleenstaande ouder van de veertienjarige Flo, arriveert in het dorp om een nieuwe start te maken en wat tot rust te komen. Maar rust is het laatste wat ze er vinden.

Want iemand lijkt vastbesloten om de duistere geschiedenis van het dorp actueel te houden. Jack ontvangt sinistere pakketjes en berichten. En Flo ziet levensechte visioenen van brandende meisjes. Of zijn het geen visioenen?

Andere auteurs zijn laaiend enthousiast over C.J. Tudor. 'Ze is briljant', zegt Harlan Coben. 'Als je van mijn werk houdt, vind je dit geweldig', concludeert- Stephen King.

Voordat C.J. (Caz) Tudor debuteerde, werkte ze onder meer voor radio en tv. Ze publiceerde korte verhalen in tijdschriften en runde haar eigen hondenuitlaatservice. Haar debuut De Krijtman werd een internationale bestseller en bezorgde haar de bijnaam 'de Britse vrouwelijke Stephen King'. Haar boeken verschijnen in 39 landen.

Wordt verwacht 474 (nieuws, 2020)

Nietsvermoedend in een stoel  



Bij uitgeverij Cargo verschijnt op 14 januari de thriller Geiger. Het is het debuut van filmregisseur Gustaf Skördeman.

Bijna dertig jaar na het einde van de Koude Oorlog worden slapende spionnen en veiligheidsdiensten opgeschrikt door een telefoontje van een oude bekende. Waarom is hij weer actief; en wat is zijn doel?

Als een oude vrouw net afscheid heeft genomen van haar kleinkinderen die even op bezoek waren, gaat de telefoon. Ze haast zich op te nemen. Uit de hoorn klinkt één woord: Geiger. Al tientallen jaren wacht ze op dit bericht, maar toch komt het onverwacht.

Ze weet wat ze moet doen. De oude vrouw pakt een pistool, schroeft er een geluiddemper op en loopt naar haar man toe, die nietsvermoedend in zijn stoel zit. Ze zet de loop tegen zijn achterhoofd, haalt de trekker over, en verlaat haastig het huis.

De schokkende moord in Bromma valt buiten het werkgebied van politieagente Sara Nowak, maar haar collega's weten dat ze het slachtoffer kent. Tegen de wil van haar leidinggevenden voegt ze zich bij het onderzoeksteam. De vragen stapelen zich op en het is duidelijk dat de antwoorden in het verleden liggen – een verleden waarin ooit een verwoestend plan is gesmeed dat nu tot een uitbarsting komt.

Gustaf Skördeman werd in 1965 in Zweden geboren en is scenarist, filmregisseur en producent. Geiger is zijn debuut en het begin van een serie thrillers met Sara Nowak in de hoofdrol.

Make-over (nieuws, 2020)

'Daglicht' wordt Amerikaanse serie  

De Amerikaanse studio Fox Entertainment is een serie aan het maken gebaseerd op de thriller Daglicht van schrijfster Marion Pauw.

Scenarist Denise Hahn, bekend van hits als Grey’s Anatomy en CSI: Cyber, wordt uitvoerend producent. Zij verwerkt haar Amerikaans-Koreaanse achtergrond in het verhaal. In de serie is hoofdpersoon Iris een Amerikaans-Koreaanse advocate die ontdekt dat ze een halfbroer heeft die veroordeeld is voor moord.

Wanneer ze erachter komt dat de moordenaar dezelfde ontwikkelingsstoornis heeft als haar zoon, gaat ze zijn zaak onderzoeken en raakt ze verstrikt in een web van corruptie, familiegeheimen en de mythe van de ‘perfecte immigrant’.

Naast Denise Hahn zullen onder andere de Amerikaans-Nederlandse producente Sofia Sondervan-Bild en Marion Pauw aan de serie werken als executive producers. 'Ik ben ontzettend blij en trots', stelt de schrijfster. 'De kans dat een Nederlands boek in Amerika tot serie bewerkt wordt, en dan ook nog door een partij als Fox, is ontzettend klein.'

Bestseller Daglicht won in 2009 de Gouden Strop en werd in twaalf landen vertaald. Uitgeverij HarperCollins bracht het in 2017 uit in Amerika onder de titel Girl in the Dark. Er verscheen eerder een Nederlandse bioscoopfilm, gebaseerd op het boek, met Angela Schijf in de hoofdrol. De nieuwe thriller van Marion Pauw, Vogeleiland, verschijnt in april 2021 bij uitgeverij House of Books.

Basale hap (column, 2020)

Broodje kaas    



(Door Isa Maron)

Een tijdje terug las ik een interview met een gewaardeerde collega. U kent hem vast wel, René Appel.

‘Er verschijnt de laatste jaren wel een onwaarschijnlijke hoop rotzooi', stelt de interviewer.

‘Verschrikkelijk', antwoordt de thrillerschrijver. ‘Dat is waar. Dan lees ik tien pagina’s en denk ik: de setting klopt niet, de dialogen kloppen niet, de personages zijn raar. Geforceerd moet er een misdaad of wat dan ook in. Er verschijnt veel pulp. Vroeger gold ‘pulp’ wel als een geuzennaam, maar als er te veel van is, werkt het alleen maar verstikkend. Slecht voor het genre, slecht voor de boeken die ertoe doen.’

Ik moest er even over nadenken.

Rotzooi. Verschrikkelijk. Pulp. Verstikkend. Slecht voor het genre.

Is dat zo?

Is het slecht dat er broodjes kaas bestaan? Natuurlijk kun je genieten van een heerlijk belegde plak van een met de hand gekneed zuurdesembrood, belegd met een laag zelfgemaakte hummus, zorgvuldig gesneden reepjes biologische avocado, met een handje in de vensterbank gekoesterde alfalfa. En niet voor niets gaat een grote groep mensen regelmatig eten bij een bijzonder restaurant (nou ja, normaal gesproken dan…) waar aan sterren grenzende gerechten worden geserveerd.

Maar dan maandagmorgen. We moeten de deur uit. De maag rommelt. We maken snel een broodje kaas. Want we hebben niet altijd zin om uren in de keuken te staan, en elke hap heel bewust vijftig keer te kauwen en ons te realiseren waar elk ingrediënt vandaan komt, hoe het is vervaardigd en hoe mooi en speciaal het is. We hebben honger!

Wtf is er dan mis met een broodje kaas?

‘Waarom wil ik dit eigenlijk lezen?’ vraagt Marjan Slob, filosoof en analist van technologie en beeldcultuur, zich af in haar boek Foute fantasieën, over de bevrediging die zij haalt uit het lezen en herlezen van de Bouquetreeks. Even later schrijft ze: ‘Wat de heldin in deze man ontmoet, is wat filosofen het sublieme noemen.’

Volgens mij is dat met een thriller niet anders. Vanuit onze veilige leesstoel willen wij iets ervaren wat groots is, en anders. We willen een venster, zegt Marjan Slob als ze over romantische fictie praat. Een blik op een ontzagwekkend andere wereld, die je een vreemd gevoel in je maag bezorgt. ‘Mooi is het niet wat je ziet. Overweldigend komt meer in de buurt. Overweldigend en heerlijk. Heerlijk en gevaarlijk. Heerlijke horror. Verschrikkelijke vreugde.’

Bij de behoefte aan zo’n gevoel duiken mannen graag in een spionagethriller. Of iets met oorlog. Undercover. Niet dat vrouwen dat niet leuk vinden, trouwens. Vrouwen duiken op hun beurt graag in een spannend verhaal over een vrouw die in problemen raakt. Niet dat mannen dat niet leuk vinden trouwens.

Het een is het ander. Allemaal broodjes kaas. En soms een goed opgetuigde hamburger. Je kent dat wel, met augurk, plak gesmolten kaas en een reep bacon. Zo’n overweldigende, basale, verschrikkelijk heerlijke hap. Ontzagwekkend lekker.

Is het slecht voor de betere restaurants dat er ook broodjeszaken zijn? Lijkt me niet. Ik moet er niet aan denken om elke dag een Michelin-maaltijd op mijn bord te krijgen. Er is ruimte voor en behoefte aan vele smaken.

Dus René Appel schrijft sterrenmaaltijden. Ze zijn heerlijk. Volgens hemzelf ver verheven boven de broodjes kaas en hamburgers. Maar er zitten nog maar zo weinig mensen in zijn restaurant, klaagt hij. Veel te veel mensen houden van broodjes kaas en heerlijke hamburgers.

Tja, collega, het is jammer. Soms moet je gewoon even door de zure appel heen bijten. Het is wat het is.


Het interview in de Volkskrant met René Appel: ‘Een verhaal móét uit de hand lopen. Anders is het niet leuk’ | De Volkskrant

Rookgordijn (nieuws, 2020)

Explosie op oudjaarsavond  

Jørn Lier Horst en Thomas Enger brachten begin dit jaar hun eerste coproductie uit: Nulpunt. De samenwerking is kennelijk bevallen, want op 7 januari 2021 verschijnt onder de titel Rookgordijn bij A.W. Bruna hun tweede gezamenlijke proeve van bekwaamheid. En de uitgever kraait van enthousiasme: 'wederom een onweerstaanbare combinatie van het klassieke vakmanschap van Horst en het rauwe thrillerwerk van Enger.

Celebrityblogger Emma Ramm en rechercheur Alexander Blix bundelen in dit verhaal opnieuw hun krachten. Op oudjaarsavond wordt Oslo opgeschrikt door een explosie. Alles wijst in de richting van een terroristische aanslag.

Onder de gewonden bevindt zich iemand die Alexander Blix goed kent. Ruth-Kristine Smeplass is de moeder van Patricia, die tien jaar geleden op tweejarige leeftijd werd ontvoerd. Blix was toen betrokken bij het onderzoek, maar er is nooit een spoor van het meisje gevonden.

Als de vermissing opnieuw in het nieuws komt, raakt verslaggever Emma Ramm geïntrigeerd door de nooit opgeloste zaak. Blix en Ramm werken opnieuw samen in een poging het rookgordijn rond de verdwijning van Patricia te laten oplossen.

De Noor Jørn Lier Horst (1970) is bekend van zijn misdaadserie over inspecteur Wisting. Zijn werk is een unieke mix van spanning en realisme, en hij is een uitstekend observator van menselijke interactie. Zijn landgenoeet Thomas Enger (1973) is de schrijver van de Henning Juul-thrillers. Zijn handelsmerk is zijn rauwe stijl in combinatie met een voorliefde voor maatschappelijke thematiek. Van Nulpunt werden 10.000 exemplaren verkocht. 

Loftuitingen (nieuws, 2020)

Een charmante en vileine man

Het overlijden van John le Carré is bepaald niet onopgemerkt voorbijgegaan. Tal van media besteedden aandacht aan het heengaan van deze thrillergrootmeester. Hieronder een bloemlezing van de reacties (met dank aan Jos van Cann). 

Verontwaardiging
'John le Carré was veel meer dan de beste schrijver van spionageromans', kopt de Volkskrant boven de necrologie van Hans Bouman. 'Het vernieuwende en fascinerende, ja literaire van zijn romans, was het feit dat hij afzag van het heldere Flemingiaanse onderscheid tussen het ‘goede’ Westen en ‘kwade’ Sovjetblok. Boeken als Tinker, Tailor, Soldier, Spy (1974), The Honourable Schoolboy (1977) en Smiley’s People (1980) zijn, naast spannende romans in een spionagecontext, evenzeer hartstochtelijke evocaties van Le Carrés verontwaardiging over het volstrekt amorele karakter van machthebbers, aan welke zijde van het IJzeren Gordijn ze zich ook bevinden. Het ware gevaar komt bij hem vaak niet van buiten, maar van binnen', aldus de recensent.

Populisme
NRC bracht in herinnering dat Le Carré vorig jaar met Agent Running in the Field (in het Nederlands Spion buiten dienst) zijn laatste boek uitbracht. Dat ging over de Brexit en het opkomende populisme, waar hij zich diep voor schaamde. 'Het zou onmogelijk zijn nu te schrijven zonder het over de huidige toestand van de natie te hebben – ik maak er deel van uit en ik ben er depressief van', vertelde hij daarover tegen de BBC. 'Mijn schaamte communiceer ik met dit boek.'

Vileine man
Hanca Leppink was als redacteur bij Luitingh-Sijthoff betrokken bij de laatste zeventien vertalingen van John le Carré: 'Toen ik zondagavond een belletje kreeg dat hij was overleden, dacht ik aan een flauwe grap', zegt ze in NRC. 'Hij wordt honderd, dacht ik altijd, zo’n vitale man. Hij was ook druk bezig met een nieuw boek. Geen idee waarover dat gaat, dat vertelde hij nooit. Dat merkte je pas als hij zijn manuscript opstuurde. Ik hoorde bij de eerste lezers die hij om een opinie vroeg. Ja, hij luisterde naar kritiek. David was een slimme, charmante, geestige en soms ook vileine man. Al bleef dat vileine meestal binnenskamers. Ik herinner me bijvoorbeeld hoe vernietigend hij oordeelde over de casting van Diane Keaton voor de verfilming van The Little Drummer Girl.'

Sleutel
Margaret Atwood, Canadese romanschrijver en Booker Prize-winnaar op Twitter: 'Wat een treurig nieuws. Zijn romans met spymaster George Smiley vormen de sleutel tot het begrijpen van het midden van de 20ste eeuw.'

Humanitaire geest
De Amerikaanse bestsellerauteur Stephen King reageert op Twitter: 'Dit verschrikkelijke jaar heeft een literaire reus en een humanitaire geest geëist. The Little Drummer Girl is een van de beste boeken die ik ooit las.'

Uniek personage
De Britse thrillerauteur Robert Harris tweette: 'Erg bedroefd om dit te horen. Een van de grote naoorlogse Britse romanschrijvers en een onvergetelijk, uniek personage.'

Steeds de trap
Anton Corbijn verfilmde Le Carré's roman A most wanted man en schrijft op Instagram: 'Hij was zeer uitgesproken over verschillende politieke situaties, zoals de oorlog in Irak. Een heel levendige man met geweldige verhalen. Ik was ook erg onder de indruk hoe hij in ons hotel op 80-jarige leeftijd steeds de trap in plaats van de lift nam. RIP David. Je was een uniek talent.'

Nooit volledig erkend
In Het Parool schrijft Marjolijn de Cocq het volgende over Le Carré: 'Al werd hij alom geprezen om zijn complexe plots, rijke verhaallijnen en de rake karaktertekening van zijn personages, Le Carré voelde zich nooit volledig erkend in literaire kringen met hun doorgaans zo stiefmoederlijke behandeling van het thriller- en spionagegenre. Toen hij in 2011 werd genomineerd voor de oeuvreprijs van de Man Booker Prize, de meest prestigieuze Britse literaire prijs, liet hij zich stante pede van de shortlist halen: ‘I do not compete for literary prizes,’ liet hij de jury weten.

Complexe plots
Wanneer hij een politiek statement deed en dat deed hij steeds vaker, dan verpakte hij die in elegante, complexe plots', aldus The New York Times. 'Hij kon in één zin een heel personage neerzetten. Zeker een half dozijn van zijn boeken kunnen worden beschouwd als klassiekers. Maar hij zal het meest herinnerd worden om zijn Koude Oorlog-thrillers, een perfecte combinatie van auteur en onderwerp.'

Gigant
'Het nieuws over het overlijden van John le Carré maakt me uitermate droevig', zei Richard Moore, de directeur van de Britse geheime dienst MI6. 'Een literaire gigant die zijn stempel drukte op onze dienst met zijn briljante romans.'

Over de kunst van het schrijven (column, 2020)

The spy who came in from the cold  



(Door Jacob Vis)

In 1988 bezocht ik met mijn broer Dick het toenmalige Oost-Berlijn dat stevig van de bewoonde wereld was afgesloten met de Muur. Het was een buitengewone ervaring. De vorige dag hadden we de jaarlijkse autoshow in West-Berlijn bezocht, waar de ene glanzende bolide naast de andere stond en waar je op de gangpaden kon lopen over de hoofden van de bezoekers.

Nu deden we hetzelfde in Oost-Berlijn. Hier stond slechts één auto, een vierdeurs Trabant, het enige model dat je destijds als Oost-Berlijner kon aanschaffen, als je geld, geluk en connecties had. Dat waren er maar weinigen. Er waren ook weinig bezoekers die om het autootje heen stonden en af en toe voorzichtig een vinger uitstaken om het doffe lak aan te raken. Wat ging er door die mannen heen?

Hoewel de Muur een jaar later zou vallen was er toen nog niets dat wees op detente, integendeel: de stad bood een uitgesproken unheimische indruk. De mensen waren aardig en als ze het gevoel kregen dat ze vrij konden praten, waren ze zelfs heel aardig en bereid je alles te laten zien wat je wilde zien.

En er was genoeg te zien, al hadden de gebouwen de bekende hoekige stijl van alle bouwwerken in het Oostblok. Maar het Pergamonmuseum was indrukwekkend en voor ons, verwende westerlingen, spotgoedkoop. Alles was goedkoop in Oost-Berlijn, maar veel was onbereikbaar. De bussen waren zo vol dat de passagiers in trossen op de treeplanken stonden, zodat we die dag veel gelopen hebben.

Aan het eind van de dag wilde ik als een soort bedevaart terug via Checkpoint Charlie dat destijds nog in vol bedrijf was. Terwijl een minzaam grijnzende Cerberus onze passen controleerde en alles gebeurde in de stijl die ik me herinnerde van het derde meesterwerk van John le Carré, besefte ik: dit is de plek waar Alec Leamas is doodgeschoten – de hoofdpersoon in het boek dat al in 1968 diepe indruk op me maakte.

Je kon je er alles bij voorstellen hoe dat is gegaan. Zeker toen een bewaker met een nazipet en een indrukwekkende revolver mijn broer (die er nog Indischer uitziet dan ik) uit de rij plukte voor ‘nader onderzoek.’ Ik werd kwaad en liet dat duidelijk blijken, waarop een Oost-Berlijner me op de schouder tikte en zijn vinger op de lippen legde. Niet doen, zei hij geluidloos, dit is alleen maar machtsvertoon.

Ik kalmeerde en verdomd, twintig minuten later kwam broer Dick onbeschadigd terug. Hier stierf Alec Leamas, dacht ik weer terwijl ik nagelbijtend op hem wachtte en het werd me koud om het hart.

Zijn schepper is dood. John le Carré werd 89. Hij heeft in zijn lange schrijversleven een onuitwisbare indruk gemaakt op iedere thrillerschrijver. Hij was voor ons allemaal een voorbeeld. Niet alleen vanwege de meesterlijke constructie van zijn verhalen, maar vooral door de onvergetelijke karakters die hij schiep. Ik herinner me dat Renate Rubinstein in VN een sneer gaf over zijn stijl – een opmerking die me zo kwaad maakte dat ik een boze ingezonden brief schreef die VN niet plaatste, vermoedelijk omdat de toon te scherp was voor La Rubinstein.

Renate, ook jij bent allang dood, maar ik hoop dat je in het hiernamaals eens een praatje kunt maken met David Cornwell over de kunst van het schrijven. Kun je nog iets van leren.

Gigant (nieuws,2020)

Thrillerschrijver John le Carré overleden

De Britse thrillerschrijvet John le Carré is zaterdag 12 december overleden aan de gevolgen van een longontsteking.  Dat heeft zijn familie vandaag  bevestigd. De schrijver, wiens echte naam David John Moore Cornwell was, is 89 jaar geworden.

John le Carré is de schrijver van veel thrillers over de Koude Oorlog. Na de Val van de Muur in 1989 schreef hij ook veel spannende boeken over het internationaal terrorisme.

Begin dit jaar won de schrijver nog de Olof Palmeprijs voor zijn engagement en humanistische opinievorming in zijn boeken, die 'in de geest' zouden zijn van de opvattingen van de vermoorde Zweedse premier. Le  Carré, die zelden prijzen accepteerde, besloot het prijzengeld (100.000 euro) te doneren aan Artsen zonder Grenzen.

Le Carré was zelf geheim agent bij de Britse geheime diensten MI5 en MI6, voor hij zich aan het schrijven zette. Met zijn derde roman The spy who came in from the cold (1963) brak hij wereldwijd door. Een andere bestseller werd  Tinker tailor soldier spy. Deze en vele andere van zijn boeken werden verfilmd. In verschillende van die werken is de hoofdrol weggelegd voor spion George Smiley.

Recenter werk is The constant gardener, een kritiek op big pharma, dat eveneens verfilmd werd. In totaal schreef Le Carré 25 romans en met The pigeon tunnel publiceerde hij in 2016 zijn memoires.

Wereldwijd werden van zijn boeken meer dan 60 miljoen exemplaren verkocht. Jarenlang was hij niet erg scheutig om interviews te geven, zeker niet over zijn eigen werk bij de geheime diensten. Le Carré was een fervente tegenstander van de brexit en ging vorig jaar nog meebetogen tegen de Britse premier Johnson.

Het nieuws van zijn overlijden werd bekendgemaakt door zijn literair agent Jonny Geller: 'Nooit zal er nog iemand zoals hij opstaan. Zijn verlies zal door iedere literatuurliefhebber gevoeld worden en door iedereen die geïnteresseerd is in de condition humaine. We hebben een grote naam uit de Engelse literatuur verloren, een geestige, lieve, grappige en intelligente man. Ik heb een vriend, een mentor en een inspiratiebron verloren.'

Wat is waardevol? (column, 2020)

Andere koek

(Door Tomas Ross)

Een canon van de Nederlandstalige misdaadliteratuur. Tja. Volgens Van Dale is een literaire canon ‘een verzameling van literaire werken, die in een samenleving als waardevol erkend worden en dienen als referentiepunt in de literaire beschouwing en in het onderwijs’.

Peter de Zwaan vergist zich dus in zijn column Te Pletter, wanneer hij het heeft over ‘de beste misdaadroman’. Dat zou slaan op een voorkeurslijstje, al komt dat pretentieuze voorstel tot een ‘canon’ van Hebbans’ ‘lezerscommunity’ (heregod) daar wel op neer. Thrillerauteurs, recensenten, boekverkopers en ‘andere thrillerexperts’, vervolgens ook lezers, wordt immers gevraagd naar hun vijf favoriete thrillers. Naar hun persoonlijke voorkeur dus waarvan het maar zeer de vraag is waarom die favorieten als waardevol in de samenleving erkend zouden zijn.

Zo miste De Zwaan in een vorige ‘canon’ de auteur H.J. Oolbekkink, schrijver van, als je het mij vraagt, tientallen ongeloofwaardige en karikaturale romannetjes die Oolbekkink zelf ook niet serieus nam. Ik ga het hier niet over het onzinnige onderscheid tussen literatuur en lectuur hebben, maar ‘waardevol in de samenleving’ waren en zijn de avonturen van agent Glotz en Tim Spender niet.

In een canon gaat het nu juist niet om persoonlijke smaak of voorkeur. Sowieso ben ik geen voorstander van ‘de meeste stemmen tellen’, de grootste gemene deler heeft in de geschiedenis alleen maar tot narigheid en ellende geleid. Vóór je het weet, is Pim Fortuyn de grootste Nederlander ooit of anders Linda de Mol wel.

Een canon samenstellen is andere koek en vereist een zo objectief mogelijke benadering en kennis. En dan nog, hoe bepaal je in vredesnaam wie of wat als ‘waardevol erkend wordt in de samenleving’? En wat ís waardevol? Nou, je zou je in ons geval, de misdaadliteratuur, je kunnen afvragen welke auteur of welk boek aantoonbaar een belangrijke bijdrage tot de ontwikkeling van het genre heeft geleverd. Daarmee bedoel ik niet alleen de ‘erkenning’ ervan, al mankeert het daar in zekere kringen nog flink aan, voor mijn part de volwassenwording, maar ook de populariteit. Dat betekent dus ook, zoals in elke canon, een historisch perspectief.

De Nederlandstalige misdaadroman is zo’n honderdvijftig jaar oud, maar ik vrees dat de te nomineren favorieten veelal in de afgelopen twee, drie decennia zijn geschreven, als al niet recenter. (Waarom overigens als einddatum van publicatie 2016 is gekozen, is me een raadsel. Kunnen thrillers van later datum nog niet als ‘waardevol’ worden erkend ?)

Kijk, in de jaren tien, twintig en dertig van de vorige eeuw schreef Ivans (J. van Schevichaven) tientallen detectives die absoluut niet meer leesbaar zijn, maar die wel een belangrijke bijdrage hebben geleverd tot de populariteit en erkenning van het genre in Nederland. Dus zou je best De Man uit Frankrijk (1917) kunnen nomineren, maar ik weet wel zeker dat de meeste lezers, ook de zogenaamde thrillerexperts, nooit iets van Ivans hebben gelezen en vermoedelijk ook nooit van hem hebben gehoord. 

Idem Havank, begonnen in de jaren dertig tot in de jaren zestig mateloos populair maar heden ten dage een bijna vergeten auteur van oubollige en slecht geschreven detectives. Dus maar niet nomineren? Maar je streept Vondel toch ook niet weg uit de literaire canon omdat geen hond hem meer leest?

En Joop van den Broek, Robert van Gulik, Jan Willem van de Wetering , Rinus Ferdinandusse, Gerben Hellinga, zelfs, ondanks Peter Römer, Appie Baantjer? Je kan zeggen wat je wil, maar ze waren onmiskenbaar wegbereiders, net als de generatie die in de jaren tachtig van de vorige eeuw begon, de zogenaamde Nouvelle Vague van de vaderlandse misdaadliteratuur, Koos van Zomeren, Jacques Post, Theo Capel, of in Vlaanderen Jef Geeraerts en Bob Mendes.

Aan zo’n ‘eerste, officiële canon van de Nederlandstalige misdaadliteratuur’, te gebruiken als referentiepunt in de literaire beschouwingen en in het onderwijs, zou ik graag meewerken, mijn lijstje genomineerde auteurs en boeken zou ook aanzienlijk langer zijn dan de nu gevraagde vijf , maar als bekend ben ik nooit de beroerdste.

Te pletter (column, 2020)

De tweede eerste Canon  



(Door Peter de Zwaan)

In 2017 verscheen de eerste Canon van de Nederlandstalige Misdaadliteratuur met de beste misdaadroman van na de oorlog, of van iets later, daar wil ik af zijn. Op de lijst stonden 77 boeken. Sander Verheijen, de hoofdredacteur van Hebban, en Peter Kuijt, de oprichter van De Spanningsblog, hadden er kranig werk mee verricht: pik de betere thrillers maar eens uit de berg die in een dikke halve eeuw over ons is uitgestort.

Het enige dat me er echt aan opviel was het ontbreken van H.J. Oolbekkink, de bedenker van geheim agent Glotz en avonturier Tim Spender, maar verder: niks mis mee.

Een Canon hoort tien, twintig jaar mee te kunnen, maar volgend jaar al verschijnt weer een Canon van de Nederlandstalige Misdaadliteratuur en het is weer de eerste. Met een grotere jury nu, maar opnieuw met Sander Verheijen en Peter Kuijt, je zou denken dat die zich herinneren dat ze het werk al een keer hebben gedaan.

Het heeft een hoog RTL-gehalte, die Canon. Je kunt op RTL4 met enige regelmaat een film zien die wordt aangekondigd als première. Een tijdje later is-ie op RTL 5, ook als première, want voor RTL5 is het de eerste keer. Daarna RTL7. En weer première.

Lezers mogen voor de tweede eerste Canon titels nomineren, dus als ik een beetje een handige schrijver was dan zou ik vrienden belagen: ‘Hé, doe me een plezier, nomineer me te pletter, het kan vast geen kwaad.’

De commissie die uiteindelijk oordeelt bestaat uit tien personen en als er een commissie is die uiteindelijk samenstelling en volgorde bepaalt dan noem ik die gemakshalve jury.

Een jury van tien en, eerlijk is eerlijk, het zijn mensen die kennis hebben van het genre en die niet te beroerd zijn om boeken te lezen.

‘Is dat niet heel gewoon, zeurkont, dat juryleden boeken lezen?’

Nou, ik kan me gevallen herinneren waarbij ik nogal wat twijfels had.

Nog een puntje. Er zitten twee auteurs in de jury. Het zijn collega-schrijvers die ik hoog acht, dus dat is het punt niet. Wel een puntje is dat schrijvers over zichzelf (‘Ik ga wel even de kamer uit, jongens’) en collega’s moeten oordelen.

Het is een kwestie van instelling, maar ik zou zeggen: denk er nog eens over na. Ooit haalde ik elk jaar de Detective & Thrillergids van Vrij Nederland in huis. Tot ik hoorde dat er ook een schrijver aan meewerkte die de afrekening niet schuwde. Hij ging er prat op dat hij meer boeken voor VN recenseerde dan een schrijver die zelf boeken maakt volgens mij tot zich kan nemen, niet als hij ook echt leest. Al meer dan tien jaar raak ik VN met een tang nog niet aan. Maar dat ligt aan mij hoor, dat ligt aan mij.

Volgend jaar hebben we dus de tweede eerste Canon en ik hoop dat ik het mag beleven dat we in 2025 de derde eerste krijgen en in 2029 de vierde eerste. Maak er een traditie van: elke Canon de eerste. Hebben wij, thrillerliefhebbers, toch eindelijk iets wat ons onderscheidt van alle andere Canons in de hele wereld.

Deze column is ook te lezen op de website www.peterdezwaan.nl

Wordt verwacht 473 (nieuws, 2020)

Lichaam zonder hoofd  

Op 2 februari, wanneer de temperatuur doorgaans behoorlijk laag is, verschijnt bij uitgeverij HarperCollins Holland de thriller Hoogzomer van Kim Faber en Janni Pedersen.

Inspecteur Martin Juncker is nog altijd verbitterd over zijn degradatie naar een klein politiebureau in het saaie stadje Standsted. Maar hij heeft niet lang genoeg tijd om erbij stil te staan, want er wordt een advocaat vermoord. Juncker moet de zaak leiden.

Ondertussen onderzoekt journaliste Charlotte Junckersen een anonieme tip: de terroristische aanslag van zes maanden geleden in Kopenhagen had voorkomen kunnen worden.

Wanneer er een onthoofd lichaam wordt aangetroffen en er een verband lijkt te zijn met de aanslag, bijt inspecteur Signe Kristiansen zich vast in het onderzoek. 

Kim Faber is architect en journalist voor de Deense krant Politiken. Janni Pedersen is presentator en misdaadjournalist op de Deense televisie. Voor Winterland wonnen ze de prijs voor Beste Debuut van het Jaar in hun thuisland; meer dan 100.000 exemplaren werden al verkocht. 

De ogen ontbreken (nieuws, 2020)

Brit debuteert met Nordic Noir   



Het leven van de Britse schrijver Will Dean leest zelf al als een spannend boek. Hij ging diep in de bossen van Zweden wonen en bouwde daar eigenhandig een huis voor zijn gezin. Daar schreef hij ook zijn debuut De jacht, dat in januari bij uitgeverij A.W. Bruna uitkomt. 'Hij schreef een meesterlijke Nordic Noir', schrijft The Times.

De jacht is het eerste deel van Will Deans serie over de dove heldin Tuva Moodyson. Zij is een verslaggever van een lokaal Zweeds krantje en op zoek naar het verhaal dat haar carrière kan lanceren. Uiteindelijke doel is het piepkleine dorp Gavrik te verlaten.

Twee lichamen liggen diep in de bossen bij een afgelegen Zweeds dorpje. Hun ogen ontbreken. Er is een web van leugens. En een onopgeloste moord van twintig jaar geleden.

Kan Tuva de moordenaar te slim af zijn voor ze diens volgende slachtoffer wordt? Ze wil het graag geloven. Maar daarvoor moet ze haar ergste angsten overwinnen en diep de bossen in trekken.

Volgens de uitgeverij is De jacht uitgelezen kost voor liefhebbers van de boeken van Cilla & Rolf Börjlind en de tv-serie Broadchurch. Het boek belandde op de shortlist voor The Guardian's Not the Booker-prijs. 

Will Dean groeide op in de East Midlands. Na zijn studie rechten werkte hij een tijd in Londen, waarna hij voor de liefde naar Zweden emigreerde. Voor zijn gezin bouwde hij er een houten huis, diep in de bossen in een zeer afgelegen stuk van het land. Zijn thrillerserie over de dove Tuva Moodyson wordt internationaal lof toegezwaaid. Zwart zout, het tweede deel van de serie, verschijnt in het najaar van 2021.

Smeulend geheim (nieuws, 2020)

In aantocht: de nieuwe 'Paula Hawkins'  



Je kunt er maar beter vroeg mee komen, moet uitgeverij A.W. Bruna gedacht hebben. Vandaar dat nu al de komst wordt gemeld van de nieuwe thriller van Paula Hawkins. Pas te lezen vanaf 31 augustus 2021. 

'Met enorm veel plezier kondigen we aan dat bij A.W. Bruna Uitgevers op 31 augustus 2021  Een langzaam smeulend vuur gaat verschijnen', aldus een persbericht. 'De nieuwe thriller van de wereldwijde bestsellerauteur Paula Hawkins, die internationaal doorbrak met Het meisje in de trein.'

Een langzaam smeulend vuur belooft een verhaal over bedrog, moord en wraak. Over drie vrouwen, die elkaar nauwelijks kennen, ieder met een andere band met het slachtoffer. Drie vrouwen die, om verschillende redenen, geplaagd worden door gevoelens van wrok. Die, of ze zich ervan bewust zijn of niet, erop gebrand zijn om het onrecht dat hun is aangedaan te wreken. En als het aankomt op wraak, zijn zelfs goede mensen tot heel slechte dingen in staat. In het boek vraagt Hawkins zich af: hoe lang kan een geheim smeulen voor het in vlammen opgaat?

Paula Hawkins laat het volgende weten: 'Een langzaam smeulend vuur begint met een brute moord op een woonboot in Londen. Laura, de verdachte, is gezien terwijl ze de plaats delict verliet en even lijkt het een duidelijke zaak. Maar wat ik in dit boek wilde onderzoeken is de manier waarop geen enkele tragedie op zichzelf staat. Een ongeluk in iemands jeugd kan decennia later nog gevolgen hebben; het vertrouwen in de verkeerde persoon op het verkeerde moment kan een leven voorgoed doen ontsporen. Ik ben mateloos geïnteresseerd in de manier waarop wij de persoon worden die we zijn: welke keuzes we maken, waar we ons aan vastklampen en hoe deze dingen ons soms ten diepste kunnen beschadigen.'

De schrijfster werkte vijftien jaar als journalist voor ze fictie begon te schrijven. Ze is de auteur van de bestsellers Het meisje in de trein en In het water. Van het eerste boek zijn wereldwijd 23 miljoen exemplaren verkocht, ook is het verfilmd. In Nederland en België verkocht Hawkins meer dan 600.000 boeken. Hawkins werd geboren in Zimbabwe en woont tegenwoordig in Londen.

Cruciale informatie (nieuws, 2020)

Na uitstel komt requiem  



Twee keer werd-ie al uitgesteld, maar nu gaat het er - hoogstwaarschijnlijk - toch van komen: de publicatie van Indisch Requiem van Tomas Ross. Het eind januari Deo Volente te verschijnen boek is volgens uitgeverij Cargo een zelfstandig deel in de serie rond Arnie Springer. Deze hoofdpersoon deed eerder van zich lezen in de Indië-trilogie.

Begin dit jaar werd bekend dat Tomas Ross zijn thriller grotendeels zou herschrijven. De drievoudig winnaar van de Gouden Strop was niet tevreden over het manuscript. Toen werd beloofd dat op 10 september het boek dan toch echt in de winkel zou liggen, nadat de eerdere publicatiedatum in januari 2020 niet werd gehaald. Na twee keer uitstel volgt nu dan eindelijk Ross' requiem. De schrijver: 'Maar het telt dan ook zo'n 750 pagina's....'

Het is de eerste keer dat Ross, met inmiddels 75 boeken op zijn naam, een manuscript 'zo fundamenteel' op de schop neemt. Maar het schrijfplezier is er bepaald niet minder op geworden, stelde hij dit voorjaar. 'Het is leuk en verrassend, elke ochtend vroeg weer, want het levert steeds plotwendingen op die ik eerder niet had voorzien.'

Het boek speelt zich af zo rond december 1949. Terwijl koningin Juliana de soevereiniteitsoverdracht van Nederlands-Indië ondertekent, beraamt militair Raymond Westerling, bijgenaamd de Beul van Celebes, plannen om Indië alsnog voor Nederland te behouden. Speerpunt zijn de Zuid-Molukken, waar de weerstand tegen de dominantie van Soekarno het hevigst is.

Als Soekarno begin november de Republiek der Zuid Molukken dreigt te veroveren krijgt Arnie Springer een bericht van de Buitenlandse Inlichtingendienst (BID). Bij een ongeluk in Schotland is zijn Indische jeugdvriend Ferry omgekomen. Volgens de BID gaf Ferry zich voor Arnie uit in een poging om contact te leggen met een jonge Soendanese vrouw.

Wanneer Arnie haar in Edinburgh ontmoet, blijkt dat de vrouw in het bezit is geweest van een geheime bandopname met cruciale informatie. Arnie en de vrouw reizen via Frankrijk en Italië naar Java. Hun zoektocht naar de waarheid leidt tot een onverwachte ontmoeting met Erik Hazelhoff Roelfzema op het eiland Ceram in de Zuid-Molukken – een slangenkuil van intriges waarin de Amerikaanse en Russische inlichtingendiensten een smerig dubbelspel spelen.

Een kleine crisis (nieuws, 2020)

René Appel: 'Pulp is slecht voor het genre'  

In het thrillergenre verschijnt de laatste jaren een onwaarschijnlijke hoop rotzooi. Het is een stelling waarmee thrillerschrijver René Appel het hartgrondig eens is.'Er verschijnt veel pulp', zegt hij in de Volkskrant. 'Vroeger gold ‘pulp’ wel als een geuzennaam, maar als er te veel van is, werkt het alleen maar verstikkend. Slecht voor het genre, slecht voor de boeken die ertoe doen.’ 

Het is verschrikkelijk, stelt René Appel. 'Dan lees ik tien pagina’s en denk ik: de setting klopt niet, de dialogen kloppen niet, de personages zijn raar. Geforceerd moet er een misdaad of wat dan ook in.'

De tweevoudig Gouden Stropwinnaar ziet ook weinig reuring meer in het genre. 'Weet je, er ontstaan daar geen polemieken zoals wel in de literatuur kan gebeuren, over stromingen en soorten literatuur. Het blijft misschien onder de oppervlakte, maar ik zie geen controversen.’

Zelfs de haat en nijd tussen literatuur en misdaadliteratuur lijkt te zijn verdwenen. Het is alweer elf jaar geleden dat Connie Palmen tijdens het Boekenbal thrillerschrijvers toeriep: 'Scheer je weg uit de literatuur'. Appel zegt daar nu over: 'Ja, dat is een bekende Boekenbal-scène. Dat was ook gericht tegen Kluun, hoor. Zij zei: dit is geen literatuur, dit is lectuur, jullie horen hier niet. Maar dat gebeurde natuurlijk op het Bóékenbal, niet op het Literatuurbal. Misschien dat er toen ook wel sprake was van jalousie de métier. Dat schrijvers dachten: potverdomme nog aan toe! Moet je zien, die Saskia Noort en Esther Verhoef en Simone van der Vlugt, die verkopen hun boeken als warme broodjes en ik blijf steken op tweeduizend exemplaren.’

Overigens waren in Engeland vrouwen altijd al een belangrijke groep in de wereld van thrillers en detectives, stelt Appel. 'Hier in Nederland heb je pas toen een hele stroom gekregen van vrouwelijke thrillerauteurs. Er bestaat zelfs een uitgeverij die Vrouwenthrillers heet. Ik vind: het is vaak een beetje hetzelfde stramien. De hoofdpersoon is een vrouw van in de 30, ze heeft net een kleine crisis overwonnen, denkt dat het goed gaat, maar dan komt er iets of iemand op haar pad die het kwaad moet personifiëren. Ik erger me ook aan de techniek met plotseling ingevoegde heftige gedachten van de hoofdpersoon, die cursief worden weergegeven. Net als aan de vaak weinig levensechte dialogen.’

Bron: de Volkskrant

Boven het gemiddelde (column, 2020)

Verzuchtingen  



(Door Peter de Zwaan)

Verzuchting een. Wat doen mannen in deze coronatijd? Stil zitten hopen dat ze snel weer naar de voetbal mogen? Diep verlangen naar een rokerige kamer vol klaverjassers en pokerspelers?

Ik vraag het maar, want ik ben geen mannen. Dat is meervoud en ik zit vrijwel altijd in mijn eentje: het lot van schrijvers. De mooie kant is dat ik nooit last heb van het binnenzitten, nooit verzucht: ik wou dat ik er weer eens uit kon, ik zit op mijn krent en ik schrijf, ik weet niet beter.

Wat vrouwen doen, dat is bekend, in elk geval wat veel vrouwen doen: ze lezen. Vooral jonge vrouwen. Hoe ze het klaarspelen met werk en kinderen weet ik niet, maar ze kunnen het en ze doen het. Jonge vrouwen lezen en ze lezen jonge schrijfsters. Ze lezen geen mannen, want dat is blijkbaar mannenwerk en die zitten dingen te doen waar ik dus geen weet van heb.

Ik kom op het onderwerp door de bibliotheken. Die bestelden van de prachtthriller Het hoofd van Little Levy, die ik in navolging van Wc-eend toch al gauw vijf of zes sterren geef, minder dan gebruikelijk.

Wat of er aan de hand was, vroeg ik de uitgever. Niks, zei hij, je zit nog iets boven het gemiddelde. Je behoort bij de oudere mannen en daar willen jonge vrouwen niets van weten. Het maakt niet uit hoe goed je schrijft, ze beginnen er niet aan. Je zit in de verkeerde leeftijdscategorie en bent niet op tijd vrouw geworden.

Eigen schuld, dikke bult. Had ik maar niet zoveel tijd moeten verspillen met wat ik het liefst van alles doe: schrijven.

Verzuchting twee. Het Strop-verhaal. Wat volgt moet u lezen met een slag om de arm, want mailtjes krijg ik niet op de computer waarop ik dagelijks werk, maar op eentje elders in huis, en ik raak heel vaak berichten kwijt.

Maar ik herinner me echt een mail, waarschijnlijk van het Genootschap Nederlandstalige Misdaadauteurs, GNM, of de baas daarvan, de Auteursbond, waarin sprake was van een Zilveren Strop voor het beste verhaal. Prijs 500 euro.

Er is over de nieuwe strop natuurlijk nagedacht, vast door lieden die kunnen denken. Zij dachten: wat we missen is een Zilveren Strop, want die is er nog niet. De Gouden Strop floreert, sponsors staan te dringen om forse bedragen te doneren en waarom zouden we ze in de kou laten staan. Radio, televisie, tijdschriften, kranten, alles en iedereen staat elk jaar te trappelen van spanning: wie zal winnen. De uitgever en winnaar zijn na de bekendmaking in extase: laten we er snel 60.000 van drukken, ze vliegen morgen de deur uit. Op die golf van wild enthousiasme moet de Zilveren Strop kunnen meedrijven. Roem voor de man/vrouw die een boek te lang vindt; wie een korteademstuk schept, heeft ook recht op onsterfelijkheid.

Ik heb er lang over na zitten denken en ik kwam eigenlijk alleen maar tot een vraag: is dit serieus bedoeld?

Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl

 

Uit naastenliefde (nieuws, 2020)

 Belinda Bauer schrijft over de meest onwaarschijnlijke moordenaar  



Voorafgaand aan de Boekenweek 2021 verschijnt bij uitgeverij A.W. Bruna de thriller Exit. Het is de eerste thriller van Belinda Bauer in drie jaar tijd. De Britse schrijfster werd met haar vorige boek genomineerd voor de National Book Award en kreeg een plekje op de longlist van de eervolle Booker Prize. 

Felix Pink is de hoofdpersoon in deze thriller en wordt door de uitgever bestempeld als de meest onwaarschijnlijke moordenaar die je je maar kunt voorstellen.

Wanneer de 75-jarige Felix de woning aan Black Lane binnengaat, kan hij niet vermoeden dat zijn gezapige leventje op zijn kop zal komen te staan. Hij is ter plekke uit naastenliefde om een terminaal zieke man gezelschap te houden tot zijn laatste ademtocht, zodat hij niet alleen is als hij sterft. 

Maar vijftien minuten later is Felix op de vlucht voor de politie, nadat hij de grootste fout van zijn leven heeft gemaakt. Hoe dit heeft kunnen gebeuren weet hij niet, maar Felix is vastberaden om erachter te komen wat er is misgegaan en wie daarvoor verantwoordelijk is. 

Belinda Bauer is de winnares van de CWA Gold Dagger, de Theakston's Old Peculier Crime Novel of the Year Award en de CWA Dagger in the Library (voor haar gehele oeuvre). Ze groeide op in Engeland en Zuid-Afrika. Exit is haar negende thriller. 

De donkerste drift (nieuws, 2020)

Nieuwe 'Deon Meyer' in aantocht  



Het is nog drie maanden wachten, maar de fans van de Zuid-Afrikaanse thrillerauteur Deon Meyer hebben weer iets om naar uit te kijken. Op 23 februari 2021 verschijnt bij A.W. Bruna de thriller Donkerdrif, die door de uitgever bestempeld wordt als 'kleurrijk, geëngageerd, sociaal en razend spannend'. Het is een deel in de serie rond Bennie Griessel, rechercheur bij de afdeling Ernstige Delicten in Kaapstad.

Volgens de uitgeverij zijn Kaapse wijn, hebzucht en moord de belangrijkste ingrediënten van deze thriller. Adjudant-officier Milo April is in koelen bloede doodgeschoten bij het Waterfront van Kaapstad.

Mogelijk houdt het verband met de geheimzinnige brieven die de geschorste speurders Bennie Griessel en Vaughn Cupido hebben gekregen met bedekte verwijzingen naar corruptie binnen de regering. Maar tot hun frustratie moeten Bennie en Vaughn hun kostbare tijd besteden aan de vermissing van een student.

De schatrijke Marnus Boonstra, de beruchte oplichter, vraagt makelaar Sandra Steenberg of ze het kapitale wijnlandgoed Donkerdrif wil verkopen. Sandra heeft het geld hard nodig. Ze verdrinkt haast in de schulden en is wanhopig. Maar de transactie loopt fout.

Langzaamaan komen de rechercheurs tot de conclusie dat de zaken verbonden zijn door de donkerste drift die er bestaat: hebzucht.

Deon Meyer is de internationale bestsellerauteur van misdaadromans met Zuid-Afrika als decor. Zijn boeken hebben veel internationale prijzen ontvangen, zijn in 27 talen vertaald en krijgen steevast juichende recensies. In 2012 werd zijn thriller 13 uur verkozen tot VN Thriller van het Jaar, wat Meyers grote doorbraak in Nederland en Vlaanderen betekende. In 2017 was hij de auteur van het Geschenkboek van de Spannende Boeken Weken. Meyer heeft in het Nederlands taalgebied al ruim 300.000 boeken afgezet. 

Gesignaleerd 497 (nieuws, 2020)

James Patterson - De Villa  



Lopendebandschrijver James Patterson slaat weer toe. Samen met co-auteur Brendan Dubois (ja, zijn naam staat ook op de cover) schreef hij De villa die bij uitgeverij Cargo verschijnt. De teaser van de uitgever luidt: 'Zeven slachtoffers, vier verdachten, slechts een zal het overleven...'

Sullivan County, Georgia, behoort tot het district van sherrif Emma Williams. Maar wanneer enkele rangers in haar gebied worden beschuldigd van moord, probeert het leger haar werk over te nemen.

Het eliteonderzoeksteam van majoor Jeremiah Cook komt samen in De Villa, een groot oud huis aan de rand van het meer dat nu verboden terrein is vanwege het forensisch onderzoek. Het bewijs dat Williams vindt, zet Cook op het spoor van een oplossing die hij niet wil of kan geloven.

En tenzij hij de lokale politie kan overtuigen dat deze moorden onderdeel zijn van een veel groter mysterie, zal hij nooit de geheimen kunnen ontrafelen die zich verbergen in De Villa.

James Patterson (1947) is de succesvolste hedendaagse thrillerauteur ter wereld. Van zijn boeken zijn meer dan 240 miljoen exemplaren verkocht. Hij schreef de zeer succesvolle thrillerreeksen: Alex Cross en The Women's Murder Club. James Patterson woont en werkt in Florida.

Gesignaleerd 496 (nieuws, 2020)

Anja Feliers - Carte Blanche  



Bij Pelckmans uitgevers is deze week de thriller Carte Blanche van Anja Feliers uitgekomen. In deze thriller krijgt Kathleen Verlinden een patiënt, die haar hulp dringend nodig heeft. Het is het tiende deel in de reeks rond deze psychologe. 

Saar weet wat ze verbergt. Dat ze haar leven mooier laat uitschijnen dan het in werkelijkheid is. Niemand beseft wat zich écht in haar gezin afspeelt. Niemand begrijpt dat ze de lakens deelt met de vijand. Maar ze heeft geen keuze. Wat ze deelt met hem schept een band die ze onmogelijk kan verbreken.

Toch vreet de relatie aan haar, elke dag meer en meer. Wanneer ze ten einde raad contact zoekt met psychologe Kathleen Verlinden, ondervindt die al snel dat Saars schreeuw om hulp dringender is dan zij zelf beseft.

Ook Kathleens leven komt volledig op zijn kop te staan wanneer een vrouw uit haar verleden onverwachts opduikt en oude wonden openrijt. Spreekt de vrouw echt de waarheid of speelt zij een verraderlijk spel?

Anja Feliers is volgens haar uitgever een van de succesvolste vrouwelijke Vlaamse thrillerauteurs. Naast haar thrillerreeks rond Kathleen Verlinden begon ze in 2019 ook een nieuwe serie, opgebouwd rond medium Caro Westerhof.

Gesignaleerd 495 (nieuws, 2020)

Gytha Lodge - Vanuit het donker  



Bij uitgeverij Cargo verschijnt op 19 november de thriller Vanuit het donker van Gytha Lodge. Opnieuw speelt hier inspecteur Jonah Sheens de hoofdrol. 

Aidan Poole besluit om 's avonds laat zijn vriendin Zoe te skypen. Ze neemt op, maar verschijnt niet in beeld. Aidan hoort gerommel en er beweegt even kort een schaduw over het scherm.

Terwijl hij wacht hoort hij hoe een bad volloopt. En dan, opeens, het geluid van een gewelddadige worsteling. Vervolgens een hoge gil. En dan stilte...

Aidan blijft wanhopig luisteren, twijfelt en belt dan de politie. Inspecteur Jonah Sheens krijgt de zaak toegewezen en in het huis ontdekken ze Zoe's dode lichaam. Het onderzoek start, en het leven van de jonge vrouw wordt minutieus uitgeplozen.

Iedereen was gek op Zoe, maar hoe langer het team onderzoek doet hoe vreemder de mensen in haar omgeving zich gaan gedragen. En wat moet Jonah denken van Aidan Poole. De man is getrouwd, en Zoe was een van zijn studenten...

Gytha Lodge studeerde Engels in Cambridge en schreef eerder toneelstukken en prijswinnende games. Op een dag was haar debuut, en de eerste in een serie thrillers met Jonah Sheens als hoofdpersonage.

Braaf arbeiderskind (nieuws, 2020)

Tiener Pieter Aspe bezwangerde zijn liefje  



Wij van De Spanningsblog zijn niet vies van pakkende koppen. En dan helemaal als ze de lading dekken. Want de kop is geen vuige roddel maar waarheid. De Vlaamse bestsellerauteur Pieter Aspe was een tiener toen hij zijn vriendin zwanger maakte. Dat staat allemaal te lezen in het boek over zijn leven. Pieter Aspe: Levens en liefdes verschijnt 17 november bij zijn eigen uitgeverij Aspe NV. Dus met de autorisatie zit het wel goed. 

Hoe kon een braaf arbeiderskind uit Brugge het tot meest verkochte schrijver van Vlaanderen schoppen? In dit boek ontdek je volgens de uitgeverij 'alles over het ontstaan van de misdaadreeks rond de eigenzinnige politie-inspecteur Pieter Van In, de verfilmingen van Aspes boeken en zijn succes in het buitenland'.

Pieter Aspe heeft nooit een blad voor de mond genomen. Voor deze biografie liet hij zich langdurig interviewen, naar het schijnt openhartiger dan ooit. Auteur Ilse Nackaerts diept 'de juiste anekdotes' op die Pierre Aspeslag - zoals Pieter Aspe echt heet - karakteriseren.

De biografie neemt de lezer op sleeptouw door het Brugge uit lang vervlogen tijden, waar de kleine Pierre misdienaar werd en als tiener zijn liefje zwanger maakte. Niets wees erop dat de man die in zeven sloten tegelijk liep op zijn tweeënveertigste een boek zou uitbrengen dat zijn leven grondig zou veranderen. Maar geld en roem leidden niet automatisch tot geluk: Pierres eerste huwelijk liep slecht af, zijn tweede vrouw verloor hij aan kanker.

Ilse Nackaerts werd wereldberoemd in Vlaanderen met Spannende seks - van aardbei tot zweepje, waar ze meer dan 100.000 exemplaren van verkocht, welke Vlaming kent het boek niet? Ze begon haar carrière als journalist voor TV-Brussel en werkte achter de schermen van uiteenlopende succesvolle televisieprogramma's als Liefde voor Muziek en De Buurtpolitie. Ze leidt haar eigen productiehuis Heartmade Media.

Twaalf jaar later (nieuws, 2020)

Malorie is vervolg op Netflix-bestseller Bird Box 



In 2014 verscheen de post-apocalyptische thriller Bird Box van Josh Malerman. De thriller die moeder Malorie en haar kinderen volgt terwijl ze proberen te ontsnappen aan buitenshuis gevaar, kreeg goede kritieken. Maar het werd pas echt een hit, toen er een Netflix-serie van werd gemaakt met Sandra Bullock in de hoofdrol. Over een kleine week verschijnt bij uitgeverij A.W. Bruna het vervolg, Malorie.

De uitgever is vol loftuitingen over het boek: 'Prachtig geschreven, huiveringwekkend en claustrofobisch.' De thriller, aangeraden voor liefhebbers van Hitchcock en Stephen King, wordt eveneens door Netflix op het scherm gebracht.

Het verhaal: Twaalf jaar nadat Malorie en haar kinderen de rivier op voeren op zoek naar veiligheid, zijn blinddoeken nog steeds het enige wat de mensheid kan behoeden voor een gruwelijk einde. Eén blik op de wezens die de wereld bevolken zal iemand immers tot onuitsprekelijk geweld drijven.

Er is nog steeds geen verklaring voor deze gebeurtenissen. En geen oplossing.

Dan krijgt Malorie verbijsterend nieuws. Voor het eerst in jaren is er een sprankje hoop. Iemand van wie ze heel veel houdt is misschien nog in leven. Malorie staat voor een onmenselijke keuze: blijft ze in haar veilige, beschermde omgeving?

Of begeeft ze zich in de duisternis, op weg naar een hoopvollere toekomst?

Josh Malerman is naast auteur al zo'n twintig jaar zanger en songwriter van de garagerockband The High Strung. Hij woont in Ferndale, Michigan, USA.

Gesignaleerd 494 (nieuws, 2020)

David Baldacci - Daglicht  



Bij uitgeverij A.W. Bruna verschijnt op 17 november de thriller Daglicht van David Baldacci. Het is een nieuw deel in de serie over FBI-agent Atlee Pine.

Al van jongs af aan leeft FBI-agent Atlee Pine in onzekerheid over wat er precies is gebeurd met haar tweelingzus Mercy. Het meisje werd op zesjarige leeftijd ontvoerd en is nooit meer teruggevonden.

De politie stond destijds voor een raadsel en ook Atlees eigen onderzoek levert lange tijd niets op, totdat ze de identiteit van Mercy's ontvoerder weet te achterhalen: Ito Vincenzo. Maar juist dan krijgt ze van haar leidinggevenden te horen dat ze haar zoektocht moet afronden, omdat het haar eigenlijke werk in de weg zit.

In een race tegen de klok reist Atlee af naar Trenton, New Jersey, de plek waar Vincenzo voor het laatst is gezien. Daar kruist haar pad dat van special agent John Puller, die met zijn eigen onderzoek naar drugssmokkel op een legerbasis bezig is. Tot hun beider verbazing blijkt er een connectie te zijn tussen de twee zaken.

Wanneer Atlee en Puller hun krachten bundelen, stuiten ze op een complot dat de democratie in het hart zal treffen. Om eens en voor altijd duidelijkheid te krijgen over Mercy's lot, moet Atlee een web van leugens en bedrog ontrafelen. Maar de waarheid die ze hoopt te vinden, zou weleens hard kunnen aankomen...

Van Baldacci zijn in Nederland en Vlaanderen al meer dan 2 miljoen boeken verkocht. Zijn boeken worden in meer dan 45 landen vertaald en wereldwijd zijn er meer dan 120 miljoen exemplaren verkocht.

David Baldacci studeerde politieke wetenschappen aan de Virginia Commonwealth University, waar hij cum laude afstudeerde, en rechten aan de University of Virginia. Tijdens deze periode begon hij met schrijven. Na zijn studies was hij gedurende negen jaar werkzaam als bedrijfsjurist en advocaat in Washington D.C. In 1996 debuteerde hij met Het recht van de macht en vanaf dat moment wijdde hij zich geheel aan het schrijven.

Met zijn Wish You Well Foundation strijdt Baldacci samen met zijn vrouw Michelle al sinds jaar en dag tegen analfabetisme en hiervoor ontving hij op 12 juli 2008 de The Silver Bullet Award. Zijn debuut Absolute Power werd in 1997 verfilmd door en met Clint Eastwood. Baldacci heeft meer dan veertig thrillers, romans, jeugd- en kinderboeken geschreven.

Razernij (nieuws, 2020)

Deflo neemt afscheid met complexe zaak voor Dirk Deleu  



Hij had zijn allerallerlaatste thriller Memento Mori (Gedenk te sterven) kunnen noemen. Maar zo zat Luc Deflo niet in elkaar. Carpe Diem (Pluk de dag) is de titel van het boek waarmee de Vlaamse misdaadschrijver zijn oeuvre afsluit. 

In Carpe Diem staat rechercheur Dirk Deleu voor zijn meest complexe zaak ooit. Hij moet tot het uiterste gaan om de moorden op een welgesteld gezin op te lossen. Het boek verscheen een kleine week geleden bij Pelckmans uitgevers, en niet zoals eerdere thrillers bij Van Halewyck.

Een welgesteld gezin wordt op beestachtige wijze vermoord op het afgelegen landgoed Carpe Diem. De moorden komen pas dagen later aan het licht en ondertussen zijn de meeste sporen uitgewist.

Rechercheur Dirk Deleu heeft meer vragen dan antwoorden. Welke razernij dreef de dader tot deze gruwelijke slachtpartij? En waarom hield hij de tweejarige Jonas drie dagen langer in leven dan de rest van het gezin?

Al snel komen afpersing, jaloezie en duistere familiegeheimen naar boven. Deleu staat voor de meest raadselachtige en complexe zaak in zijn met bloed, zweet en moorden doordrenkte carrière.

Luc Deflo (1958) debuteerde in 1999 en ontpopte zich tot een populaire en veelzijdige misdaadauteur. In 2008 won hij met Pitbull de Hercule Poirotprijs. Zijn psychologische thrillers vonden door de jaren heen vele duizenden lezers en werk van hem werd vertaald in het Duits en het Frans.

In een interview uit 2012 met De Spanningsblog omschreef Deflo zichzelf als een workaholic. 'Gedreven, alles of niks, ongeduldig, eerlijk, eigengereid, hoopvol, soms zelfbewust, soms een hoopje ellende, groot rechtvaardigheidsgevoel.'

Deflo stierf op 26 november 2018 aan de gevolgen van pancreaskanker. Postuum verschenen, zoals hij dat wenste, nog vier boeken van hem. Carpe Diem is zijn laatste boek.

En de winnaar is... (nieuws, 2020)

Hercule Poirotprijs naar Rudy Morren  



Rudy Morren heeft met zijn thriller Sneeuwspoor de Knack Hercule Poirotprijs gewonnen. Die bekroont het beste Vlaamse misdaadboek van het jaar.

Rudy Morren debuteerde vorig jaar als misdaadauteur met Wild vlees. Dit jaar volgde Sneeuwspoor, uitgegeven bij Horizon.

In het boek wordt het leven van gynaecoloog Peter Vandervlught volledig overhoop gehaald. Zijn vrouw en dochter worden slachtoffer van een misdaad, en hij maakt zelf een fout tijdens een routineoperatie. 

'Morren bevestigt met Sneeuwspoor de grote verwachtingen na zijn debuut: dit is een auteur die volop durft te schrijven en je tot op de laatste bladzijde in de ban houdt', aldus de jury. 'Dankzij een uitgekiende structuur weeft Morren een aantal verhaallijnen mooi door elkaar zodat langzaam duidelijk wordt wat er allemaal speelt.'

Voor zijn overwinning krijgt de 57-jarige Morren, die beter bekend is als acteur, een cheque van 5.000 euro en een Mont-Blancpen.

De publieksprijs gaat naar Uitgekookt van Pat Craenbroek, de Fred Braeckman-award voor het beste debuut is voor Conscience van Marc Cloostermans.

Een warrige man (nieuws, 2020)

Een nieuwe zaak voor Joona Linna  



Maar liefst 544 pagina's telt Spiegelman, de nieuwe thriller van het auteursechtpaar Lars Kepler. Alweer een dikke pil dus. In het boek dat op 17 november bij uitgeverij Cargo verschijnt, is opnieuw de hoofdrol weggelegd voor inspecteur Joona Linna. 

Voor wie hem niet kent: Joona Linna is een onconventionele inspecteur die, door zijn verleden, zaken moeilijk los kan laten. Zijn talent zit hem er in dat hij wordt gedreven door empathie en zichzelf dwingt net zo lang op de plaats delict te blijven tot hij de bloedspetters kan lezen als de pagina’s van een boek.

In Spiegelman wordt het lichaam gevonden van een vrouw die vijf jaar geleden verdween.

Wie was de man die ze zag in het raam?
Wie is de Spiegelman?

Vijf jaar na haar verdwijning wordt het levenloze lichaam gevonden van een jonge vrouw. De enige ooggetuige van de moord is een warrige man, die niet zeker weet wat hij gezien heeft. Joona Linna roept de hulp in van hypnotiseur Erik Maria Bark, zodat de man onder hypnose zijn herinneringen weer kan oproepen.

Lars Kepler is het pseudoniem van het Zweedse schrijversechtpaar Ahndoril. Sinds het verschijnen van hun debuut Hypnose zijn er wereldwijd 15 miljoen exemplaren verkocht, waarvan bijna een miljoen in Nederland en Vlaanderen.

Klik hier voor een leesfragment.

In stukjes (nieuws

Moordenaar maakt van slachtoffers legpuzzels  



Door de coronacrisis hebben en masse de legpuzzels weer van zolder gehaald. En dan natuurlijk beginnen bij de hoeken en de randen. Het is twijfelachtig of er in De puzzelman sprake is van hoekjes en randjes, want in deze debuutthriller van strafrechtadvocaat Nadine Matheson bestaan de stukjes uit lichaamsdelen. Het boek verschijnt op 5 januari 2021 bij uitgeverij HarperCollins Holland. 

Hij zoekt je. Hij vindt je. Hij jaagt op je. Word jij zijn volgende slachtoffer?

Als er lichaamsdelen worden gevonden in de Londense wijk Deptford, wordt rechercheur Angelica Henley op de zaak gezet.

De aanwijzingen doen haar denken aan het werk van Peter Olivier, bekend als de puzzelaar, die een levenslange gevangenisstraf uitzit voor zijn daden. Hij deelde zijn slachtoffers op in stukjes; hoofd, benen, armen, handen en voeten.

Om de waarheid te achterhalen moet Henley haar eigen demonen in de ogen kijken. En als Peter Olivier uit de gevangenis ontsnapt, zit ze opeens achter twee seriemoordenaars aan...

Nadine Matheson is geboren en getogen in het decor van haar thrillerdebuut, de Londense wijk Deptford, waar ze nog steeds woont. Ze werkt als strafrechtadvocaat en deelt haar kennis met haar lezers.

Zwijgplicht (nieuws, 2020)

 Strafpleiter debuteert met thriller over jeugdzonde  



Bij uitgeverij Manteau verschijnt op 20 november de thriller Cupido. Het is het debuut van de Vlaamse strafpleiter Kristiaan Vandenbussche. Het is een boek over de ultieme vriendschapstest: wie weet zijn mond te houden en wie zwicht onder druk?

Vijf jonge jeugddelinquenten veroorzaken een verschrikkelijk ongeluk en besluiten te zwijgen. Maar lukt dat ook nog als het verleden hen jaren later inhaalt?

Een gesloten jeugdinstelling. Een uit de hand gelopen grap eindigt tragisch. De vijf schuldigen besluiten de waarheid verborgen te houden. Maar blijft hun geheim bewaard, ook als hun relatie onder druk komt te staan?

Seppe en zijn vrienden waren nog kinderen toen ze in de jeugdinstelling verbleven, jaren later moeten ze als volwassenen instaan voor hun daden en wordt hun band op de proef gesteld. Een nieuw ongeval, een moord, en een nieuwe belofte tot zwijgplicht.

Maar het lijkt erop dat iemand het op de groep vrienden heeft gemunt. Zal het verleden hen ooit loslaten?

Kristiaan Vandenbussche stamt uit een familie van magistraten en is zelf sinds 2000 advocaat aan de balie van Gent, gespecialiseerd in fiscaliteit en strafrecht. Zijn eerste assisenzaak pleitte hij in 2003. Sindsdien stond hij als strafpleiter - zowel aan de kant van de slachtoffers als van de daders - al tientallen keren voor een hof van assisen en een correctionele rechtbank.

fragment uit Cupido

‘Geruchten?’ vroeg Miel. ‘Wat voor geruchten? En van wie dan? Van zijn broer, die zelf drugs dealt? We zeggen gewoon dat die geruchten niet kloppen.’
‘Shit, hoe kunnen we in godsnaam zo in de shit zitten?’ sprak Jeroen angstig. ‘Over een week slaan de flikken ons in de boeien.’
‘Rustig, broekschijter, stop met panikeren. We kunnen de beschuldigingen altijd in ons voordeel draaien. Zo moeten we het aanpakken als er ondervragingen komen’, verzekerde Miel.
‘En wat als de flikken vragen stellen over ecstasy?’ vroeg Jeroen.
‘De rosse heeft een drugsverleden’, antwoordde Seppe. ‘Als we ons verhaal overtuigend brengen, zal de politie ervan uitgaan dat hij zichzelf drogeerde.’
‘We verklaren dat hij een junk is’, zei Miel.
Seppe knikte. ‘Als de flikken dat soort vragen stellen, antwoorden we allemaal op dezelfde manier. Afgesproken?’

Kristiaan Vandenbussche stamt uit een familie van magistraten en is zelf sinds 2000 advocaat aan de balie van Gent, gespecialiseerd in fiscaliteit en strafrecht. Zijn eerste assisenzaak pleitte hij in 2003. Sindsdien stond hij als strafpleiter - zowel aan de kant van de slachtoffers als van de daders - al tientallen keren voor een hof van assisen en een correctionele rechtbank.