De genomineerden (nieuws, 2010)

SHORTLIST DIAMANTEN KOGEL FRAAI IN BALANS

Drie vrouwen en drie mannen zijn genomineerd voor De Diamanten Kogel 2010. Het gaat om een man en een vrouw uit Vlaanderen, een man en een vrouw uit Nederland en een Nederlands-Vlaams koppel. Wat betreft de verhouding tussen man en vrouw en auteurs uit Nederland en Vlaanderen, heeft de jury van De Diamanten Kogel 2010 dus een perfecte balans gevonden. Of er opzet in het spel is, is onbekend...

De genomineerden zijn de Vlamingen Toni Coppers met 'De geheime tuin' (Manteau, 2010) en Mieke de Loof met 'Wrede schoonheid' (De Geus, 2010), hun Nederlandse collega's Lieneke Dijkzeul met 'De geur van regen' (Anthos, 2009) en Almar Otten met 'Lied van angst' (ArtNik, 2009). Het Nederlands-Vlaamse duo (Corine) Kisling & (Paul) Verhuyck maakt met 'De duim van Alva' de shortlist compleet.

De genomineerden werden vanmiddag gepresenteerd tijdens een bijeenkomst op de eerste dag van de Boekenbeurs in Antwerpen. Net als in 2009 werden er dit jaar 67 spannende romans afgeleverd bij het secretariaat van de 'Kogel'. Een tienkoppige jury, onder voorzitterschap van Henri-Floris Jespers, heeft zich over de tientallen inzendingen gebogen. De winnaar wordt op donderdag 2 december bekendgemaakt.

De Diamanten Kogel is een initiatief van het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs. De prijs bekroont jaarlijks het beste, spannende oorspronkelijk Nederlandstalige boek. De winaar ontvangt als trofee een zilveren boksbeugel van 500 gram met 4 diamanten van 0.35 ct elk. Deze trofee is ontworpen door kunstenaar Wim Delvoye.

In 'De geheime tuin' beschrijft Toni Coppers de moord op restauratrice Helena Vaels. Zij was in een oud Brussels kerkje bezig met het schoonmaken van een middelmatig heiligenleven, een werk dat deel uitmaakt van een prestigieuze tentoonstelling van de EU. In De Loofs 'Wrede schoonheid' zijn kunst en de dood met elkaar verweven. Deze misdaadroman, genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2010, speelt zich af in het Wenen van 1914.

Lieneke Dijkzeul schrijft in 'De geur van regen' (genomineerd voor de Gouden Strop 2010) over de aanslag op een jonge vrouw die zij ternauwernood overleeft. Enkele dagen later wordt in een kelderbox het verminkte lichaam van een tweede vrouw gevonden. De slachtoffers hadden één ding gemeen: hun rode haar. Twee rechercheurs worden in 'Lied van angst' van Almar Otten naar een landgoed gestuurd omdat daar vreemde dingen schijnen te gebeuren. Ze stuiten daar op een muur van zwijgzaamheid, maar een paar dagen later wordt op het landgoed het lijk van een jongen gevonden. Kisling & Verhuyck schreven met 'De duim van Alva' een horrordrama dat zich afspeelt tijdens de Sinksenfoor, de jaarlijkse pinksterkermis in Antwerpen. Hun boek werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2010.

'Ik bén de oorlog' (nieuws, 2010)

HARRY MULISCH OVERLEDEN

Schrijver Harry Mulisch is zaterdag 30 oktober op 83-jarige leeftijd overleden. Omringd door zijn familie stierf hij in zijn huis aan de Leidsekade in Amsterdam aan de gevolgen van kanker. ,,Met zijn dood verliest Nederland een van zijn grootste literaire zonen'', laat directeur Robbert Ammerlaan van uitgeverij De Bezige Bij vandaag weten.

Harry Mulisch laat een omvangrijk oeuvre na. Ammerlaan: ,,Een literair universum van grote betekenis en van een virtuoze verbeeldingskracht.'' Hij schreef romans, novellen, verhalen, beschouwend proza, studies, autobiografisch werk, reportages, toneelstukken en gedichten.

Harry Mulisch behoort tot de succesvolste, meest gelezen en meest bewonderde auteurs van zijn generatie. Hij was de laatst levende van de illustere grote drie - Reve, Hermans en Mulisch - van de naoorlogse Nederlandse literatuur. Zijn werk is in tientallen talen vertaald en door critici in binnen- en buitenland met lof overladen. Mulisch' oeuvre werd bekroond met de belangrijkste literaire prijzen, waaronder de P.C. Hooftprijs en de Prijs der Nederlandse Letteren. De Nobelprijs voor de Literatuur werd hem evenwel niet toegekend.

,,Ik heb de oorlog niet zo zeer 'meegemaakt', ik bén de Tweede Wereldoorlog.'' Zo luidt een van de gevleugelde uitspraken van Harry Kurt Victor Mulisch (1927), zoon van een joodse moeder uit een Oostenrijks bankiersgeslacht en een Oostenrijks-Hongaarse vader die tijdens de Eerste Wereldoorlog officier was in het Duitse leger. De oorlog loopt als een rode draad door zijn literaire werk, van zijn doorbraak-roman 'Het stenen bruidsbed', over het bombardement op Dresden, tot en met zijn laatste roman 'Siegfried', waarin hij de denkbeeldige zoon van Hitler opvoert. Thema’s als schuld en onschuld, goed en fout en alle schemergebieden daartussen, hebben hem altijd beziggehouden.

In 1946 schreef Mulisch zijn eerste verhaal, 'De kamer', dat een jaar later in Elseviers Weekblad gepubliceerd werd. In 1951 verscheen zijn debuutroman 'archibald strohalm', waarvoor hij de Reina Prinsen Geerlings-prijs kreeg. Dit boek, waarin de jongen Archibald jammerlijk faalt in het ontwerpen van een alomvattende filosofie, vormt het begin van een reeks romans, novellen en toneelstukken, die hun kracht ontlenen aan een superieur evenwicht tussen mythologische, magische en psychologische motieven. Na 'Het stenen bruidsbed' (1959) verschuift Mulisch belangstelling meer en meer in de richting van het persoonlijke en maatschappelijke engagement. In 1961 schreef hij 'Voer voor psychologen', een bundel autobiografische beschouwingen, in 1962 'De zaak 40/61' over het Eichmann-proces en in 1966 'Bericht aan de rattenkoning', over de Provo-rellen in Amsterdam.

In de jaren zeventig keerde Mulisch terug naar de romankunst. 'Twee vrouwen' (1975) en de novelle 'Oude lucht' (1977) zijn voorbeelden van ogenschijnlijk glasheldere verhalen, waarachter een complex netwerk van mythologische verwijzingen schuilgaat. In 1980 zag tevens zijn grote filosofische studie 'De compositie van de wereld' het licht. Zijn grootste publiekssucces was 'De Aanslag' (1982). Van deze virtuoze en gecompliceerde 'thriller' over de aanslag op een NSB'er en de gevolgen daarvan voor een Haarlems gezin, zouden wereldwijd meer dan 1 miljoen exemplaren worden verkocht.

In het jaar dat Mulisch 65 jaar werd, verscheen zijn magnum opus 'De ontdekking van de hemel' (1992), door critici unaniem bejubeld als een meesterwerk. In deze roman komen alle thema’s die Mulisch in de loop de jaren in zijn boeken heeft verwerkt bij elkaar. Ook in het buitenland was het boek een ongekend succes. In 2007 werd het boek verkozen tot Beste Nederlandstalige Boek Aller Tijden. De ontdekking van de hemel is in 2001 verfilmd als 'The Discovery of Heaven'.

In 1998 verscheen de roman 'De Procedure', die een jaar later werd bekroond met de Libris Literatuurprijs. Het is een van de vele literaire prijzen die Harry Mulisch ontving, naast de Constantijn Huygens-prijs (1977), de P.C. Hooft-prijs (1977) en de Prijs der Nederlandse Letteren (1995). Ook in het buitenland werd hij gelauwerd, onder meer met de benoeming tot Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres door het Franse Ministerie van Cultuur (2001), de verlening van het Kruis van Verdienste eerste klasse in de Orde van Verdienste van de Bondsrepubliek Duitsland (2003) en de Italiaanse Premio Flaiano Internationale literatuurprijs (2003) en Premio Nonino (2007). In het jaar 2000 was Mulisch auteur van het Boekenweekgeschenk. 'Het theater, de brief en de waarheid', over de affaire-Jules Croiset, verscheen in een oplage van 760.000 exemplaren.

In 1977 werd Mulisch, op zijn vijftigste verjaardag, benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau, in 1992 bevorderd tot Officier en in 1997 tot Commandeur in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Op 8 januari 2007 ontving hij een eredoctoraat aan de Universiteit van Amsterdam.

Werk van Harry Mulisch is vertaald in het Engels, Duits, Frans, Spaans, Portugees, Italiaans, Noors, Zweeds, Fins, Deens, Russisch, Ivriet, Pools, Hebreeuws, Tjechisch, Slowaaks, Hongaars, Roemeens, Servokroatisch, Sloveens, Bahasa Indonesia, Chinees. 'De Aanslag', dat later verfilmd werd en een Oscar won, spant de kroon met een vertaling in meer dan dertig talen.

'En ‘s avonds klonk er pianospel door het open raam. De kamer was dan verlicht; een heel zacht rose licht. Ik bleef altijd staan en luisterde, urenlang. Totdat de muziek eensklaps ophield en het licht uitging.' (Uit 'De kamer', 1947)

Een gerust hart (nieuws, 2010)

JOHN LE CARRÉ: 'MIJN BESTE JAREN KOMEN NOG'

,,Ik heb het gevoel dat mijn beste jaren voor me liggen. Ik schrijf goed, ik ken alle instrumenten van mijn orkest. En mijn calvinistische inborst zegt me dat ik mijn tijd niet moet verkwisten.'' Dat zegt de Britse thrillerschrijver John le Carré in een interview met NRC Handelsblad naar aanleiding van zijn laatste boek 'Our Kind of Traitor' (in het Nederlands verschenen bij uitgeverij Sijthoff onder de titel 'Ons soort verrader').

John le Carré, pseudoniem van David Cornwell (1931), benadrukt dat 'Ons soort verrader' het laatste boek is waar hij zich nog over laat interviewen. ,,Ik word godbetert tachtig en ben nog gezond. (...) Het [geven van interviews] kost gewoon te veel energie. Ik ben vijftig jaar John le Carré geweest. Nu wil ik me alleen nog op mijn werk concentreren.''

'Ons soort verrader' gaat over de Russische zware crimineel Dima, die in ongenade valt bij de maffia in zijn land. Vervolgens probeert hij zichzelf met als zijn informatie over de witwaspraktijken van Engelse banken aan de Britten te verkopen.

De schrijver, die tijdens de Koude Oorlog als diplomaat-spion in West-Duitsland werkzaam was, debuteerde in 1961 met 'A Call for the Dead'. In het interview met NRC-journalist Bas Heijne erkent Le Carré dat hij zich met het schrijven los had gemaakt van de schaduwwereld van de spionage. ,,Op een gegeven moment werd me duidelijk dat de MI5 (de Britse geheime dienst, red.) zich had vastgebeten in de Britse communistische partij. Anders dan in de jaren dertig vond daar nauwelijks nog infiltratie van de Russen plaats. Ik had het gevoel dat we onze tijd verspilden.''

John le Carré ziet het schrijven als 'een platform'. ,,Ik zou me schamen als ik daar geen gebruik van zou maken. Ik zou best iets kunnen schrijven waarvan ik wist dat er geen publiek voor was, maar ik zou niet iets onverantwoords kunnen schrijven. Daar zou ik me heel rot over voelen.''

De schrijver stelt dat zijn 'huizenhoge' ambitie van vroeger is verdwenen. ,,Mijn zucht naar roem is vervuld en roem blijkt ook helemaal niet te zijn wat ik ambieer. Het enige wat ik nu wil is een roman schrijven die zó goed is, dat ik daarna met een gerust hart mijn graf in kan.''

(Bron: NRC Handelsblad)

John Grisham - De bekentenis (2010)

Nadrukkelijke verontwaardiging


(Door Guido Huisintveld)

Het beeld dat we van John Grisham hebben – een man met het hart op de juiste plaats, die elke avond op zijn knietjes valt om te bidden – wordt met dit boek wederom bevestigd.

De eerste helft van zijn omvangrijke oeuvre bestaat uit spannende rechtbankthrillers. De tweede helft heeft minder scherpe randjes, waardoor het 'entertainment-level' een stuk lager is. De bekentenis valt niet geheel onverwacht in die tweede helft.

Negen jaar geleden werd Donté Drumm gearresteerd voor ontvoering, verkrachting en moord van een cheerleader. Hij werd veroordeeld tot de doodstraf. Nu nadert het moment dat de dodelijke naald ook daadwerkelijk in zijn arm gezet gaat worden.

Als gevolg van een hersentumor heeft Travis Boyette nog een paar maanden te leven. Aan een dominee biecht hij op dat híj de dader is. Drumm is dus onschuldig. Advocaat Robbie Flak heeft nog een paar dagen om de executie te voorkomen.

Geen flitsende rechtbankscènes, bloedstollende acties of onverwachte plotwendingen. Wel veel nadrukkelijke verontwaardiging over het falende juridische systeem, de macht van de media en de onbeheersbare onwetende mensenmassa. Meer dan 400 bladzijden heeft Grisham nodig om zijn betoog te houden. Een tikkeltje langdradig.

John Grisham - De bekentenis. Vertaling: Hugo Kuipers. Uitgeverij A.W. Bruna, 416 pag.

De vijf W's volgens... Judith Visser (interview, 2010)

Rubriek waarin thrillerschrijvers zichzelf en hun werk presenteren aan de hand van de vijf journalistieke W's: Wie, Wat, Waar, Wanneer en Waarom. Vandaag: Judith Visser (1978), die in 2009 een Gouden Strop-nominatie binnensleepte met haar thriller Stuk. Recent verscheen haar nieuwste thriller Trip. Voor de verandering vroegen we nu twee keer 'Waarom?'.

'Hele zinnen in hoofdletters. Dat is hysterie!'

(Door Peter Kuijt)

- Wie denkt Judith Visser wel dat ze is?
Judith Visser: 'Ik ben een dromer, een dierenvriend en een einzelgänger, impulsief en chaotisch maar vriendelijk, en met een grote behoefte aan vrijheid. Ik val altijd overal net een beetje buiten, en ik denk dat ik daar zelf voor kies. Het beroep van schrijver past daarom gelukkig heel goed bij mij. Eigenlijk heb ik Voedingsleer gestudeerd, maar de passie voor schrijven is groter. Verder word ik altijd aangekondigd als 'de Rotterdamse schrijfster Judith Visser', maar dat kan binnenkort niet meer. Over een paar weken verhuis ik namelijk naar Rockanje, naar een heerlijk huisje aan de rand van bos en strand. Waar ik samen met mijn twee honden een stuk meer (bewegings)vrijheid heb dan in Rotterdam!'

- Wat geeft je het meeste voldoening: het voltooien van een thriller, trouwen, verkozen worden tot Meest Sexy Vegetariër of Feyenoord ooit met 10-0 zien winnen van PSV?
'Haha, voetbal doet mij niets dus dat laatste laat me koud. Natuurlijk vind ik het voor 'mijn' stad fijn als ze winnen, maar ik volg het zelf niet. Trouwen was de mooiste dag van mijn leven, genomineerd zijn voor Meest Sexy Vegetarier vind ik vooral heel grappig, maar de meeste voldoening haal ik inderdaad uit het voltooien van een thriller. Vooral omdat ik tijdens het schrijfproces iedere keer opnieuw een flink aantal inzinkingen moet overwinnen, is het een enorm fijn gevoel als het boek dan toch echt af is, als ik het heb gedaan, als het me is gelukt. En dan begint het weer van voor af aan… Het is een cyclus met ups and downs maar de ups overheersen gelukkig. En de grootste 'up' is het moment waarop het boek er is en gelezen wordt!'

- Waar gaat Trip eigenlijk over?
'Trip gaat over de zeventienjarige Amber die de zomer bij haar oudere neef doorbrengt. Deze neef, Stan, heeft flink wat problemen en eigenlijk is Trip daardoor ook een portret van een Rotterdamse jongen die van het padje raakt… Maar waar het vooral om gaat is Amber, die ongewild met criminele zaken te maken krijgt waarbij zij alles doet om het leven van haar geliefde hond Yuriko te redden. Ik heb in dit boek de vreselijke wereld van hondengevechten onder de aandacht gebracht, een onderwerp dat mij zelf erg aangrijpt. Ik hoop dat mijn boek helpt om meer mensen bewust te maken van dit probleem.'

- Waarom hou jij zo van uitroeptekens?
'Ik vind dat uitroeptekens persoonlijkheid toevoegen aan geschreven tekst zoals e-mails. Het is niet erg om enthousiasme te laten blijken, maar het lijkt wel alsof mensen dat in een e-mail niet zo snel durven. Of iemand met wie je regelmatig contact hebt, en die eindigt het mailtje dan met 'met vriendelijke groet'. Pfff, denk ik dan, doe niet zo stijf! Maar te veel uitroeptekens zijn ook niet goed, dat besef ik, want dat oogt al snel hysterisch. Ik las bijvoorbeeld onlangs de synopsis terug van het manuscript waar ik op dit moment aan werk, en terwijl ik dat schreef was ik zo enthousiast dat er achter iedere zin uitroeptekens staan. En hele zinnen in hoofdletters. Dat is geen enthousiasme meer, dat is hysterie… hahaha.'

- Waarom heb jij je kapsel nog niet aangepast? Succes valt toch alleen blonde thrillerschrijfsters ten deel?
'Geloof het of niet maar mijn eigen haarkleur is… blond! Ik verf het sinds mijn dertiende donker. Een haarkleur zegt natuurlijk niets, maar het is inderdaad wel een soort grap aan het worden dat al die schrijfsters blond zijn… en het merendeel zit ook nog eens allemaal bij dezelfde uitgeverij. Het is een complot! Haha.'

- Wanneer is een thriller een échte Judith Visser-thriller?
'Hm, is het goed als ik die vraag aanpas in: wanneer is een boek een echt Judith Visser-boek? Want het label thriller is zo riskant, er zijn altijd wel mensen die dan gaan roepen dat het geen thriller is maar een spannend verhaal (of, nog erger: een jeugdboek, omdat je toevallig een jonge hoofdpersoon hebt), enz.'
'Kijk, van mij hoeft er geen label op, maar ik snap dat het nodig is zodat de boekwinkel weet op welke tafel ze mijn boeken moeten leggen… Maar een JV-boek kenmerkt zich volgens mij doordat ze allemaal een heel ander thema hebben, dat loopt bij mijn boeken heel sterk uiteen. Verder schijn ik een ‘prettige’ stijl te hebben, die vlot leest. Dat is fijn. En ik schrijf altijd vanuit de ik-vorm, omdat ik anders een soort afstand zou voelen tussen mij en het personage en dat werkt niet. Ik wil mijn personage zijn, ik wil voelen wat mijn personage voelt. Op die manier voelt het voor de lezer hopelijk ook 'echt'. En ik denk dat ik daar tot nu toe wel in slaag, want ik krijg erg vaak de vraag of mijn boeken autobiografisch zijn… Maar aan de andere kant, volgens mij krijgt iedere schrijver die vraag, hahaha. Kort samengevat dan: een JV-boek is een boek dat zich afspeelt in deze tijd, dat origineel blijft omdat het steeds een ander thema heeft en dat 'lekker' leest.'



Judith Visser - Trip. Uitgeverij De Boekerij, 304 pag.

Spijkerstrooimachine (nieuws, 2010)

BIJNA 3 MILJOEN VOOR ASTON MARTIN VAN 007

De zilverkleurige Aston Martin DB5, waarmee acteur Sean Connery als James Bond de blits maakte in de film 'Goldfinger', heeft een nieuwe eigenaar. Hij heet Harry Yeaggy, een Amerikaanse verzamelaar van oldtimers die een privémuseum heeft in Ohio. Yeaggy kocht de auto van agent 007, een creatie van schrijver Ian Fleming, woensdagavond voor 2,6 miljoen pond (2,93 miljoen euro) op een veiling in Londen. Dat is een miljoen minder dan vooraf werd geschat.

Alle Bondextra's, zoals een schietstoel, machinegeweren, spijkerstrooimachine en een radarscherm, zijn nog aanwezig in de klassieker uit 1964, die ook in 'Thunderball' te zien was. De voormalige eigenaar, de Amerikaan Jerry Lee, zei na de veiling een beetje treurig te zijn. Hij kocht de auto in 1969 voor 12.000 dollar en zette hem 41 jaar lang in zijn privéshowroom. De opbrengst zal naar de Jerry Lee-stichting gaan, die zich inzet voor de vermindering van criminaliteit en voor de toegang tot onderwijs.

De DB5 is wellicht de bekendste van alle 'Bondcars'. Behalve in 'Goldfinger' en 'Thunderball' (1965), was de bolide ook nog te bewonderen in de films 'Goldeneye (1995)', 'Tomorrow Never Dies' (1997) en 'Casino Royale' (2006).

Met welke auto de Britse superspion in de volgende film zal scheuren is onduidelijk. De 23e Bondfilm werd afgelopen zomer om financiële redenen geschrapt door filmstudio MGM. Toch is er nog hoop voor Bondfans: MGM wil de ondergang afwenden door middel van een gecontroleerde doorstart.

Achter tralies (nieuws, 2010)

THRILLERS MARTINA COLE MEEST GESTOLEN

De thrillers van de Britse schrijfster Martina Cole worden het meest uitgeleend in Engelse gevangenisbibliotheken. En ook het meest gestolen, weet journalist en veroordeelde moordenaar Erwin James. ,,Haar boeken zijn zo populair, omdat ze thrillers schrijft vanuit het standpunt van de crimineel en hun verwanten.''

Volgens James, die uitgebreid zijn ervaringen achter de tralies heeft beschreven in onder andere het boek 'A Life Inside', lezen gedetineerden ook graag gevangenismemoires. ,,Mijn eigen boeken, maar ook die van onder anderen Jeffrey Archer zijn populair.'' Ook films waarin de ervaringen van gevangenen naar voren komen zijn gewild. ,,Als je in de gevangenis zit, weet iedere buitenstaander - journalisten, politici - wat je daar meemaakt. Maar gevangen lezen liever boeken van auteurs die zelf die ervaring hebben opgedaan.'' Ook true crime-boeken doen het goed, weet James. Zo zijn boeken over de gevreesde Kray-tweeling, die in de jaren vijftig en zestig in Londen huishielden, geliefd.

Erwin James is het pseudoniem voor de Guardian-journalist Erwin James Monahan. In augustus 2004 kwam hij vrij na twintig jaar van een levenslange gevangenisstraf te hebben uitgezeten. Bewezen werd geacht dat James samen met William Ross een theateragent en een jurist had omgebracht. William Ross zit nog steeds gevangen. Terwijl James in de gevangenis zat schreef hij columns voor The Guardian. Na zijn detentie is hij daarmee doorgegaan. Ook doet hij liefdadigheidswerk.

(Bron: o.a. The Guardian)

Scott Turow - Onschuldig (2010)

Fabeltastisch


(Door Arno Ruitenbeek)

Drieëntwintig jaar na De aanklager, beter bekend onder de originele en filmtitel Presumend innocent, herhaalt Scott Turow zijn fabeltastische kunstje. Onschuldig, gevat in een kaft die in kleur en afbeelding (vingerafdruk) zelfs lijkt op de roman die geldt als de start van het subgenre legal thriller, gaat zonder twijfel ook de wereld veroveren.

Rusty Sabich, in 1987 nog aanklager, is intussen rechter en kandidaat voor het hooggerechtshof. En opnieuw wordt hij verdacht van moord op een vrouw. Destijds op ex-collega Carolyn Polhemus, nu op echtgenote Barbara.

Wederom is zijn tegenstander in de rechtszaal Tommy Molto, gestegen van gewoon naar leidinggevend officier van justitie. Bovendien heeft Rusty weer buiten de pot gepiest, met een veel jongere vrouw die onbewust een zeer grote rol gaat spelen in Onschuldig. Net als Sabich junior.

Het juridische steekspel tussen Molto enerzijds en Sabich en diens advocaat Sandy Stern anderzijds is vingerlikkend mooi want op het scherpste van de snede zonder dat iemand de menselijke maat uit het oog verliest. Ik hoop dat Harrison Ford bereid wordt gevonden voor de tweede keer de rol van Rusty op zich te nemen.

Rest me mijn kritiek sinds jaren op de vertalers te herhalen: aanklagers zijn géén advocaten. Beide beroepsgroepen zijn wél juristen. Dit is niet zo'n storende fout als het pleonasme moord met voorbedachten rade.

Scott Turow - Onschuldig. Vertaling: Rob Kuitenbrouwer, Olaf Brenninkmeijer, J.J. de Wit. Uitgeverij Luitingh, 432 pag.

John Verdon - Ik weet wat jij denkt (2010)

Met de hakken over de sloot


(Door Hans Knegtmans)

Rechercheur in ruste Dave Gurney (47) wordt benaderd door Mark Mellery, ooit een soort studievriend. Die wil graag met hem afspreken, omdat hij raadselachtige dingen meemaakt die aan zijn zenuwen vreten. Een onbekende stuurt hem een handgeschreven briefje met de opdracht, een getal tussen een en duizend in gedachten te nemen. Ach waarom ook niet: 658 dan maar. Een papiertje in een aparte envelop blijkt precies dat getal te vermelden. Mark schrikt zich natuurlijk een hoedje. De afzender geeft hem de mogelijkheid om kennis te maken, op voorwaarde dat hij eerst 289,87 dollar aan 'onkosten' stuurt naar een adres in Wycherly, op naam van X. Arybdis.

Niemand int die cheque. Wel ontvangt Mark nog meer briefjes in hetzelfde handschrift. Elk bevat een vaag dreigend gedicht, met een kreupel metrum zoals in de poëzie van Louis van Gaal. Gurney is gek op puzzels. Eigenlijk was dat de drijfveer achter zijn roemruchte loopbaan in New York.

Wanneer Mark wordt omgebracht, is het ineens een stuk minder leuk. Ook al heeft de dader tal van interessante sporen achtergelaten, zoals een tuinstoel, en voetafdrukken in de sneeuw die abrupt ophouden. Dave biedt de plaatselijke politie aan hen te assisteren bij het onderzoek.

Het bejubelde debuut Ik weet wat jij denkt is in wezen een ouderwetse puzzeldetective, maar door de aanwezigheid van een onvindbare seriemoordenaar spannender dan de meeste boeken in dat genre. Tegelijk blijkt dat een bloedstollend verhaal niet garant staat voor een geslaagde roman. John Verdon probeert nogal onbeholpen het thema van een politieman die niet zonder zijn vroegere vak kan, nieuw leven in te blazen. Zodra echter Dave de deur achter zich dichtdoet, is hij het ijzige stilzwijgen van zijn Madeleine alweer vergeten. Net zo is de dood van Dave's jonge zoontje, jaren terug, nauwelijks van invloed op diens functioneren, hoe gewichtig Verdon er ook over doet.

De schrijver lijkt weinig vertrouwen te hebben in de ontwikkeling van zijn lezers. Het duurt dagen tot de speurder, nota bene door een opmerking van zijn vrouw, ontdekt dat de naam X. Arybdis staat voor Charybdis, een monster uit de Griekse mythologie. En tijdens de langdradige bijeenkomsten van de politietaakgroep maken de aanwezigen – met uitzondering van een pientere brigadier en de hoofdpersoon – zulke stupide opmerkingen dat je je afvraagt hoe ze ooit tot het korps zijn toegelaten. De huiveringwekkende ontknoping helpt Ik weet wat jij denkt nog net met de hakken over de sloot.

John Verdon - Ik weet wat jij denkt. Vertaling: Jeannet Dekker. Uitgeverij De Boekerij, 400 pag.

(Bron: Het Parool)

Reis naar Rome (nieuws, 2010)

HISTORISCHE THRILLER OVER AVONTUURLIJKE ABT

Je moet in Nederland echt zoeken naar auteurs die historische thrillers schrijven. We kennen Ashe Stil, Wouter van Mastricht en Renee Vink. En dan is er Daniëlle Hermans die hedendaagse spanning met historische feiten mixt. Maar dan hebben we het ook wel gehad. Het is slechts een handjevol schrijvers die het genre beoefenen dat in juni 2011 als thema van de Maand van het Spannende Boek wordt gepromoot.

Maar er dient zich een nieuwe auteur aan die zich op een spannende historische roman heeft gestort. Het is Ynskje Penning, van wie op 6 november bij uitgeverij Penningboek uit Haren 'Emo's labyrint' verschijnt. Deze historische thriller is gebaseerd op een eeuwenoude kroniek, nagelaten door abt Emo van Wittewierum.

Ynskje Penning reconstrueerde in samenwerking met de Rijksuniversiteit Groningen het leven van deze opmerkelijke kloostervader, die in de winter van 1211-1212 naar de paus in Rome reisde om zijn klooster te redden uit handen van de bisschop van Munster.

In het jaar 1211 schenken parochianen van het Friese Wierum hun eigen kerk aan Nijeklooster, het klooster van proost (en latere abt) Emo. De bisschop van Munster maakt de schenking ongedaan, veroordeelt de proost en wil de kerk bij zijn bisdom inlijven. Emo is diep verontwaardigd over zoveel onrecht. Hij reist midden in de winter naar Rome om zijn recht te halen bij de paus en raakt ongewild betrokken bij de grote politieke problemen van zijn tijd: de kruistochten, de oorlog tegen de saracenen, de strijd om de Duitse keizerskroon en de verdwijning van de keizer van Constantinopel. Ondanks de tegenslagen tijdens zijn levensgevaarlijke reis houdt Emo vol en krijgt in Rome uiteindelijk gelijk. Maar op de terugweg blijkt de pauselijke bul gestolen. Alle moeite lijkt voor niets geweest

Abt Emo van Wittewierum is vermoedelijk omstreeks 1175 geboren in het gebied Fivelgo (later Fivelingo, een streek in de provincie Groningen) in het toenmalige Friese rijk Frisia. Hij studeerde samen met zijn broer Addo artes liberales, theologie en kerkelijk en burgerlijk recht in Parijs, Orléans en Oxford. Zijn opvolger abt Menko noemde hem de meest geleerde man van heel Frisia. Emo schreef de kroniek 'Floridus Hortus' ('Bloemhof'). Dit handschrift, dat op wonderbaarlijke wijze acht eeuwen overleefde, vormt de basis van de historische thriller.

Ynskje Penning-van Staalduinen is historicus en werkzaam als schrijver en beeldhouwer. Haar laatste historische roman 'Stormvloed' gaat over de spectaculaire ondergang van het waddeneiland Bosch. Met de historische jeugdroman Moord op het ijs won ze verschillende prijzen. Ze is ook de auteur van streekromans met titels als 'De Fokkema Heerd', 'Het altijd groene land' en 'Terug naar Aduma Borg'. Voor meer informatie: www.emoslabyrint.nl

Marion Pauw - Jetset (2010)

Pretentieloos vermaak


(Door Guido Huisintveld)

Als u op zoek bent naar pretentieloos vermaak, vergelijkbaar met het gekwebbel rond de salontafel tijdens een verjaardagsfeestje, dan bent u bij Marion Pauw aan het goede adres.

Jetset zal ongetwijfeld de weg naar de doelgroep weten te vinden; de marktwerking is wat dat betreft al lang doorgedrongen in de boekhandel. Niks mis mee. Het zij zo.

Marion Pauw wilde een eigentijdse versie van een whodunit à la Agatha Christie schrijven. In opzet is ze hierin geslaagd, in de uitwerking helaas niet.

Miljonair en aankomend slachtoffer Alexander Zilver nodigt wat mensen uit op zijn afgehuurde jacht. Vriendin, broer, ex-zakenpartner, eenieder met een mogelijk motief is aan boord. Pas halverwege het boek legt Zilver het loodje.

Tot die tijd worden de personages tamelijk karikaturaal weggezet. De mannen zijn narcistische eikels die wensen te ejaculeren over een willekeurige borstpartij. De vrouwen zijn bepkleppende trutmutsen die zichzelf pijnigen met een hoop stompzinnige vragen.

Na de moord starten de kapitein en de stewardess een rommelig onderzoek dat nogal ongeloofwaardig eindigt. Misschien kan Marion Pauw er nog een lach-of-ik-schiet-blijspel van maken, zoals die vroeger door John Lanting op de planken is gebracht.

Het proza is eenvoudig en licht verteerbaar, maar bij zinnen als 'De woorden kwamen als lauwe pudding uit zijn mond' krijgt uw nederige recensent toch een beetje maagkramp.

Marion Pauw - Jetset. Uitgeverij Anthos, 272 pag.

Na pagina 160 (nieuws, 2010)

VAN DER VLUGT GAAT DE POLITIEK IN

De volgende thriller van Simone van der Vlugt speelt zich af in de wereld van de politiek. Dat heeft de schrijfster, die afgelopen maandag de NS Publieksprijs 2010 won met haar thriller 'Op klaarlichte dag', zich laten ontvallen in een interview met Het Parool. De thriller, waarover ze verder niets wilde zeggen, zou in de loop van volgend jaar moeten verschijnen. Voor 2012 staat de publicatie van een historische roman op het programma.

Met het winnen van de NS Publieksprijs, die ze kreeg overhandigd door collega-auteur Herman Koch (zie foto) won Van der Vlugt niet alleen een bedrag van 7500 euro en een sculptuur, maar ook een treinabonnement. ,,Ik mag een jaar lang gratis eerste klas reizen'', aldus de schrijfster. ,,En ik had net een week geleden een voordeelurenkaart gekocht. Kun je nagaan hoe weinig ik erop rekende te winnen. Ik win gewoon nooit iets, dacht ik. Ik was ervan uitgegaan dat Franca Treur dit jaar zou winnen, en ik heb begrepen dat het inderdaad weinig scheelde. Ik mag mijn voordeelurenkaart trouwens teruggeven aan de NS.''

Haar collega Marion Pauw noemde recensenten onlangs een naar slag mensen, maar Van der Vlugt denkt daar genuanceerder over. ,,Aan slechte recensies zal ik nooit gewend raken. Ze blijven zeer doen, hoe goed mijn boeken ook verkopen. Ik word vooral vanuit de literaire hoek aangevallen. Daar wordt mijn werk beoordeeld naar maatstaven die ik mezelf nooit heb opgelegd.''

,,Maar ik wil hier wel gezegd hebben dat ik ook veel van recensies heb geleerd. Bij mijn eerste thrillers wezen recensenten me erop dat ik wel heel veel uitweidde, dat mijn karakters bijvoorbeeld wel heel vaak shopten of op terrasjes zaten. Ik kwam toen net uit die historische boeken en vond het heerlijk eens uitgebreid zoiets te beschrijven.''

De schrijfster uit Alkmaar maakt er geen geheim van dat ze thrillers van Stieg Larsson niet geweldig vindt. ,,Ik heb het geprobeerd, maar kon er niet doorheen komen. Ik ben in het eerste deel van de trilogie blijven steken op pagina 160. Over uitweidingen gesproken: ik werd echt gek van al die niet ter zake doende beschrijvingen. Wanneer gaat het nou beginnen, dacht ik de hele tijd. Ik heb inmiddels begrepen dat het na pagina 160 wel spannend wordt.''

(Bron: Het Parool)

Opstand (nieuws, 2010)

FEUILLETON WORDT THRILLER

Het feuilleton 'Spaanse Ruiters', dat in 2007 als vervolgverhaal in de IJmuider Courant verscheen, verschijnt komend voorjaar als literaire thriller bij uitgeverij Querido. Waar het vervolgverhaal verscheen onder het pseudoniem Blik zal op het boek gewoon de naam Katja Schoondergang prijken.

De uit Santpoort afkomstige Schoondergang (1961) schreef het feuilleton samen met haar broer Robert, althans dat was de bedoeling. Al snel tekende zich een rolverdeling af waarbij Robert ideeën en suggesties leverde aan de schrijvende Katja. 'Spaanse Ruiters' gaat over onder andere het Komitee Anti-Voorhaven dat dertig jaar geleden in Velsen opstond tegen de Amsterdamse plannen om een nieuwe haven in IJmuiden aan te leggen.

Katja Schoondergang is copywriter en schrijft scenario’s. Ze heeft Arabisch gestudeerd in Sana'a. Eerder publiceerde ze de roman 'Het grote feest'.

(Bron: IJmuider Courant)

Zware boeken (nieuws, 2010)

BEWINDSMAN IS LUDLUM-FAN

Voor wie het nog niet weet: Halbe Zijlstra (1969) is sinds ruim een week staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen. En daarmee heeft het kabinet-Rutte er nog een uitgesproken liefhebber van thrillers bij. Niet alleen vicepremier Maxime Verhagen (CDA) lust wel pap van misdaadromans (zo laat hij zich graag informeren over nieuwe titels door recensent Gijs Korevaar), ook de VVD-staatssecretaris mag graag een spannend boek openslaan.

Op de website van de VVD spreekt Zijlstra zich in zijn 'bio' uit over zijn afkeer van 'zware boeken'. ,,Lezen? Ik lees graag maar houd niet van al te zware boeken, dat soort leeswerk heb ik al genoeg binnen mijn politieke dossiers.'' Zijlstra's favoriete schrijvers zijn onder anderen Robert Ludlum, Tom Clancy, Dan Brown en James Clavell.

De uitspraak van Zijlstra heeft al tot kritiek geleid. In NRC Handelsblad schrijft Raymond van den Boogaard: ,,Men gunt de nieuwe staatssecretaris zijn voorkeur voor populaire succesromans natuurlijk van harte. Maar de manier waarop Halbe Zijlstra hier zijn afkeer van het intellectuele belijdt, is óf het resultaat van verregaande onwetendheid, óf politieke pedanterie: rot op met je moeilijke boeken, als ik lees heb ik recht op verstrooiing.''

Pedant of onwetend: naar een voorzitter van de jury voor de Gouden Strop 2012 hoeft men niet lang te zoeken: Halbe Zijlstra is the man! Als opvolger van soapactrice Inge Ipenburg.

Vertrouwen (nieuws, 2010)

SCHRIJVERSDUO TRAKTEERT 'MENSENVLEES'

Je hebt Nicci Gerrard en Sean French, Kisling & Verhuyck en Marianne en Theo Hoogstraaten. Recent heeft zich opnieuw een schrijversechtpaar tot het spannende genre bekeerd: Herbert De Paepe (1969) en Els Depuydt (1971) uit Gent. Beiden zijn journalist en vormen al achttien jaar een stel. Depuydt is eindredacteur bij de krant De Standaard, De Paepe is hoofdredacteur van Guido Magazine, een tijdschrift voor studenten. In hun vrije tijd reizen ze de wereld rond.

Het was van hen allebei een kinderdroom om boeken te schrijven, maar het was er nooit van gekomen, bij Els door een gebrek aan zelfvertrouwen, bij Herbert door een gebrek aan zelfdiscipline. Op een zomerse avond in de tuin, bij een goed glas wijn, zagen ze het licht: waarom er niet samen aan beginnen? Het bleek wonderwel te werken: samen vormen ze een complete schrijver. Nu, vijf jaar later, ligt sinds een maand 'Mensenvlees' in de winkel, een thriller waarin veel van hun reiservaringen zijn verwerkt.

,,Samen schrijven in het geheim maakt je relatie nog hechter'', zeggen de twee in een interview met Het Nieuwsblad. Depuydt: ,,Heerlijk was het. Niemand wist dat wij vijf jaar aan een stuk in stilte bezig waren aan een boek.''

,,We bedenken het verhaal op voorhand en schrijven allebei. Niet tegelijkertijd. Er is maar één bestand in de computer. We werken in één tekst. Als de een schrijft, schrijft de ander niet. Ik schrijf als hij werkt en omgekeerd. Als we dan samen thuis zijn, hebben we tijd om iets anders te doen.''

In 'Mensenvlees' komen ruwe verkrachtingsscènes voor. De auteurs schrikken niet van de verbeelding van hun partner. De Paepe: ,,Eigenlijk niet. We zitten die moorden en verkrachtingsscènes samen te bedenken. En we bekijken veel series en films, dus we hebben samen al wat gezien en besproken.''

Het Britse schrijverskoppel Nicci French vergelijkt het samen schrijven met bergbeklimmen: je bent volledig afhankelijk van de ander en je kan er niet zomaar alleen vandoor gaan. De Gentse auteurs kunnen zich in die omschrijving wel vinden. De Paepe: ,,Dat is het. Als de één het niet meer ziet zitten, dan mag hij je niet meer in de steek laten. Je stimuleert elkaar voortdurend.'' Depuydt: ,,Vertrouwen is superbelangrijk. Je hebt samen één doel: een goed boek schrijven.''

(Bron: o.a. Het Nieuwsblad)

Op de planken (nieuws, 2010)

'HET GOUDEN EI' WORDT NA FILM NU OOK TONEELSTUK

'Het gouden ei', het grootste succes van schrijver Tim Krabbé en favoriet van middelbare scholieren, is bewerkt tot een toneelstuk. De voorstelling met Victor Löw en Peter Tuinman in de hoofdrollen wordt in het seizoen 2011-2012 op de planken gebracht. De regis is in handen van Léon van der Sanden, aldus KO Theaterproducties.

De thriller van Krabbé verhaalt over de zoektocht van een man naar de oorzaak van de verdwijning van zijn vrouw. In 1988 werd het boek al eens verfilmd onder de titel 'Spoorloos', met Johanna ter Steege en de Vlaming Gene Bervoets in de hoofdrollen. 'Spoorloos' won het Gouden Kalf 1988 voor de beste Nederlandse film. De film wordt nog steeds vertoond in Amerika. In 1993 werd daar een remake gemaakt onder de titel 'The Vanishing'.

Met zijn roman 'Vertraging' won Krabbé in 1995 de Gouden Strop. Toch wil Krabbé niet als misdaadauteur worden beschouwd. Bij de aanvaarding van de prijs maakte de schrijver duidelijk dat hij niets met misdaadromans te maken heeft of wil hebben, dat 'Vertraging' geen misdaadboek is en dat hij de prijs alleen aanvaardde vanwege de spanning die het boek oproept.

Gewoon doorgaan (nieuws, 2010)

'APPIE WAS BLIJ MET EEN DIEF IN DE NACHT'

Sinds vandaag ligt 'Een dief in de nacht', de derde misdaadroman van Appie Baantjer en Simon de Waal in de winkel. Baantjer, die op zondag 29 augustus na een kortstondig ziekbed overleed, heeft het omslag van de nieuwe thriller nog thuis kunnen zien. En hij was er content mee, laat co-auteur De Waal weten.

Met het overlijden van Baantjer is niet abrupt een einde gekomen aan de reeks die de twee schrijvers in 2009 zijn gestart. Op uitdrukkelijk verzoek van Baantjer hebben uitgeverij Lebowski en De Waal besloten de reeks voort te zetten en wel onder de naam De Waal en Baantjer. De Waal: ,,Appie wilde heel graag dat zijn hoofdpersonen bleven leven.'' Tweemaal per jaar zal een deel uit de reeks verschijnen, gebaseerd op de verhalen, plots en ideeën die de twee in de loop der jaren hebben ontwikkeld. De Waal: ,,Hoeveel delen er nog zullen komen? Pff, ik heb geen idee. Ik ga gewoon door en ik zie wel.'' Met beide schrijvers is overeengekomen dat Baantjers royalty's van de boeken zullen worden geschonken aan een door hem uitgekozen goed doel, via het Prins Bernhard Cultuurfonds.

Oud-rechercheur Baantjer en rechercheur De Waal bedachten hun verhalen altijd met een doos cholesterolrijke tompoucen binnen handbereik, vertelde De Waal in een interview. En met 'Een dief in de nacht' is dat niet anders gegaan. Het verhaal begint als rechercheur Peter van Opperdoes een nachtelijke wandeling door Amsterdam maakt. Als hij sirenes van politieauto's hoort, is zijn nieuwsgierigheid gewekt. Hij wandelt in de richting van het geluid en komt terecht op het Stenen Hoofd, een stuk land in het IJ. Aan het einde van het lange grasveld, vlak bij het water ligt een doodgeschoten man.

Van Opperdoes en zijn collega Jacob onderzoeken de moord. In eerste instantie lijkt het erop dat de man slachtoffer is geworden van een uit de hand gelopen ruzie binnen een relatie. Dan wordt in de omgeving van het Stenen Hoofd de auto van het slachtoffer gevonden. In de kofferbak ligt een tweede lijk. Het blijkt een notoire crimineel te zijn, die bekend staat als een meesterlijke inbreker die nooit sporen achterlaat. En als er dan ook nog een usb-stick op het lichaam wordt gevonden, beseft Van Opperdoes dat de zaak ingewikkelder gaat worden dan hij had gedacht.

Melkkoe (nieuws, 2010)

CHRISTIE BAALDE VAN POIROT

Agatha Christie was Hercule Poirot, de fictieve Belgische detective en een van de belangrijkste personages in de boeken van de Britse schrijfster, eigenlijk beu en wilde hem laten verdwijnen. Poirot was echter zo populair en 'haar melkkoe' dat ze hem in leven hield. Dat heeft haar kleinzoon Mathew Pritchard gezegd tegen het magazine Radio Times.

De misdaadauteur had voortdurend nieuwe ideeën voor straffe verhalen, zegt haar kleinzoon. ,,Ze had eigenlijk geen zin meer in een nieuw verhaal rond de detective en wilde zich ontdoen van Poirot. Ideeën voor een nieuw boek pasten immers niet bij het personage van Poirot en daarom wilde ze nieuwe verhalen vertellen met nieuwe personages'', aldus Pritchard.

,,Haar agenten en uitgevers, die erg bekommerd waren om hun inkomsten, waren enthousiast over Poirot. De Belgische detective was immers populair en ze besefte zelf ook wel dat hij haar melkkoe was'', zei de kleinzoon van Christie.

Agatha Christie (1890-1976) werd een van de meest succesvolle auteurs aller tijden en verkocht volgens Guinness World Records meer dan 2 miljard boeken. Hercule Poirot verscheen in 33 romans en 51 novellen, gepubliceerd tussen 1920 en 1975. Miss Marple, een ander succesvol personage van Christie, dook op in 12 romans en 20 novellen.

(Bron: De Standaard)

De vijf W's volgens... Milou van der Will (interview, 2010)

Rubriek waarin thrillerschrijvers zichzelf en hun werk presenteren aan de hand van de vijf journalistieke W's: Wie, Wat, Waar, Wanneer en Waarom. Vandaag: Milou van der Will (1985), die als journalist werkt voor het dagblad Metro. Donderdag 21 oktober verschijnt haar thrillerdebuut Rood licht.

'Een licht dat je negeert'

(Door Peter Kuijt)

- Wie denkt Milou van der Will wel dat ze is?
Milou van der Will: 'Iemand die haar droom heeft laten uitkomen. Iemand die ervoor leeft om te schrijven, houdt van Amsterdam, verslaafd is aan lekkere koffie, oneindig gekookte eitjes kan eten, verliefd is op haar nieuwe loungebank en gek wordt van de kriebels om aan de slag te gaan met haar tweede boek. Oh ja: en iemand die zelf liever interviewt, in plaats van vragen beantwoordt.'

- Wat is momenteel je gemoedstoestand. De sportersvraag dus: wat gaat er dezer dagen door je heen?
'Gisteren hield ik voor het eerst mijn eigen boek vast. Moeilijk te beschrijven, zelfs voor een schrijver, hoe gelukkig je je dan voelt! Trots, blij, onwerkelijk: maar vooral erg spannend. Mijn boek gaat de wereld in…'

- Waar gaat Rood licht eigenlijk over?
'Rood licht vertelt over een moeder en een dochter die het allebei moeilijk vinden om een goede vent te vinden. Bij Roos (moeder) gaat het goed, maar bij Evie (dochter) niet, want ze wordt verliefd op een loverboy. Rood licht gaat over de schade die een dergelijk figuur kan toebrengen aan een gezin, over de impact die een valse liefde heeft op een meisje van net 18. Het is een spannend verhaal dat aanzet tot nadenken.'

- Waarom een boek over pooierboys? Is daar al niet genoeg over geschreven?
'Het is geen boek over pooierboys. Los van het feit dat pooiers iets heel anders zijn dan loverboys, is het geen waar gebeurd verhaal zoals we daar een aantal van kennen. Het is een thriller, met als thema angst. De angst die voortkomt uit de acties van een bende loverboys. Maar het gaat over veel meer: over het zoeken naar liefde, over de band tussen moeder en dochter, over de scheiding van twee ouders, over vooroordelen, over seks en over geweld – en dat gemixt met vleugjes keiharde realiteit.'

- Wanneer heb jij voor het laatst 'rood licht' - in welk opzicht dan ook - genegeerd en wat waren de gevolgen?
'Braaf als ik ben rij ik nooit door het rode licht. Mensen die dat wel doen vind ik oelewappers. Maar dit was vast niet bedoeld als verkeersvraag.'
'Als journalist heb je voortdurend te maken met mensen die het niet leuk vinden dat je over een bepaald onderwerp schrijft. In die zin zou je kunnen zeggen dat zij je een rood licht voorhouden. Een licht dat je negeert, omdat dat meestal verhalen zijn die juíst verteld moeten worden.''




Rood licht verschijnt bij uitgeverij Cargo. (Foto auteur: Jeppe van Pruisen)

Liefhebbers (nieuws, 2010)

THRILLERS ACHTER TRALIES

Gedetineerden lezen graag thrillers. Maar ook boeken over zingeving worden in gevangenissen met enige regelmaat gelezen. Dat maakte schrijfster Hester Carvalho op uit haar gesprekken met gedetineerden met wie ze sprak over haar in april verschenen roman 'De Liefhebber'.

Carvalho, die sinds het verschijnen van 'De Liefhebber' ook op verschillende literaire evenementen voorlas, wilde haar boek graag toetsen aan de werkelijkheid. In samenwerking met bibliotheek-beheerders van verschillende P.I.'s heeft ze een programma opgezet waarbij de gedetineerden het boek eerst zelf lezen, zodat er tijdens een bijeenkomst over gepraat kan worden.

Onlangs was de eerste ontmoeting, in het huis van bewaring in Alphen aan den Rijn. De aanwezigen hadden het boek nauwkeurig gelezen. Hun meningen waren uiteenlopend. Van 'Spannend, leest lekker weg', tot 'Deze Morris (hoofdpersoon uit het boek, red.) loopt er op zijn sloffen doorheen, maar zo leuk is het in de gevangenis nu ook weer niet'.

De gedetineerden waren enthousiast over dit initiatief, want door bezuinigingen hebben ze tegenwoordig maar weinig vertier. Carvalho heeft contact met bibliotheken van verschillende penitentiaire inrichtingen in de Randstad. Zo heeft ze vandaag een bijeenkomst in P.I. Heerhugowaard. Meer optredens volgen dit najaar.

'De Liefhebber', gebaseerd op een waar gebeurde geschiedenis, gaat over Morris Haasbroek, een Amsterdamse boekhandelaar en hartstochtelijk lezer, die verslaafd raakt aan crack. Om zijn verslaving te bekostigen gaat Haasbroek drugs koerieren vanuit Aruba en Guyana. Uiteindelijk wordt hij opgepakt op het vliegveld van het eiland Guadeloupe, met tweeënhalf kilo cocaïne.

In de gevangenis pikt hij zijn liefde voor lezen weer op. Via een list (gedetineerden mogen geen cadeaus ontvangen, dus zijn vader schenkt grote partijen Engelse klassiekers aan de gevangenisbibliotheek) krijgt hij de gewenste boeken.

Kijk voor meer informatie op www.nieuwamsterdam.nl

Weg nominatiefrustratie (nieuws, 2010)

SIMONE VAN DER VLUGT WINT NS PUBLIEKSPRIJS

Schrijfster Simone van der Vlugt heeft met haar thriller 'Op klaarlichte dag' de NS Publieksprijs 2010 gewonnen. Dat is vanmiddag op een bijeenkomst in het Concertgebouw in Amsterdam bekendgemaakt.

Naast 'Op klaarlichte dag' waren 'De Vastgoedfraude' van Vasco van der Boon & Gerben van der Marel, 'Mama Tandoori' van Ernest van der Kwast, 'Godenslaap' van Erwin Mortier, 'Dorsvloer vol confetti' van Franca Treur en de thriller 'Cruise' van Suzanne Vermeer genomineerd. Er hebben ruim 32.000 mensen gestemd. Van de stemmers zijn 72 procent vrouw. Van der Vlugt vergaarde 25,49 procent van het aantal uitgebrachte stemmen. Ze heeft inmiddels 150.000 exemplaren van de winnende thriller verkocht.

Van der Vlugt (1966) reageerde verheugd: ,,Ik vier dit jaar mijn vijftienjarig jubileum als schrijver, maar ik had nog nooit een prijs van CPNB gewonnen. Ik had er zo langzamerhand een nominatiefrustratie van gekregen.'' Eerder zei ze nog in een interview met de website Crimezone er niet op te rekenen dat een thriller de NS Publieksprijs zou krijgen. ,,De nominatie is een bevestiging van waarmee je bezig bent'', zei ze na de bekendmaking van de shortlist. ,,Maar de verkoopcijfers zeggen mij eigenlijk veel meer. Er zit toch een zekere willekeur in de nominaties.''

Claims (nieuws, 2010)

TOCH VERFILMING VAN 'DE VASTGOEDFRAUDE'

Filmproducent Paul Voorthuysen heeft de filmrechten verworven van het boek 'De Vastgoedfraude' van journalisten Vasco van der Boon en Gerben van der Marel.

In 'De Vastgoedfraude' maken de twee schrijvers een reconstructie van de grootste fraudezaak uit de Nederlandse geschiedenis. Hierbij werden Philips en Bouwfonds door een groot netwerk van vastgoedmannen voor honderden miljoenen gedupeerd.

Eerder zag productiehuis Eyeworks van Reinout Oerlemans af van een verfilming van het boek. De overeenkomst met uitgeverij Nieuw Amsterdam ging van tafel omdat Eyeworks als voorwaarde stelde dat alle juridische aansprakelijkheid voor de film kwam te liggen bij Nieuw Amsterdam en Het Financieele Dagblad, waar de twee schrijvers voor werkten. Dit weigerden de twee partijen.

Producent Voorthuysen is niet bang voor mogelijke claims van de fraudeverdachten. Hij had al eerder een bod gedaan op het boek. Maar Eyeworks bood toen meer geld en verwierf dus de rechten. Voorthuysen, onder meer bekend van het succesvolle drama 'Bernhard, Schavuit van Oranje', kan nog niet zeggen of hij een film of een televisieserie van 'De Vastgoedfraude' wil gaan maken. Het wordt wat hem betreft wel een 'courtroom drama'.

De VPRO heeft al interesse getoond in het project. Van het boek 'De Vastgoedfraude' zijn in een jaar tijd bijna 100.000 exemplaren verkocht. De toneelrechten van het verhaal zijn verkocht aan theatermaker George van Houts. Hij wil er samen met zijn vaste podiumpartner Tom de Ket een 'thrillerkomedie over onze Nederlandse volksaard vol bedrog, diefstal en domheid' van maken. Het boek 'De Vastgoedfraude' is ook genomineerd voor de NS Publieksprijs.

(Bron: Het Parool)

Revolutionaire socialist (nieuws, 2010)

'STIEG LARSSON TRAINDE REBELLEN'

De levensloop van de Zweedse thrillerschrijver Stieg Larsson leest zelf als een thriller. De antifascistische journalist, die aan een hartaanval stierf net voordat zijn Millenniumtrilogie een wereldwijd succes werd, werd bedreigd door extreemrechtse groeperingen en kon uit veiligheidsoverwegingen niet trouwen met zijn partner Eva Gabrielsson.

Nu is er een ander fascinerend aspect uit zijn leven geopenbaard: hij trainde een jaar vrouwelijke guerillastrijders in Afrika. De informatie komt van John Henri Holmberg, een goede vriend van de in 2004 overleden schrijver. In een hoofdstuk van Afterword, een boek dat als extra is toegevoegd aan een luxe box met de thrillers van Larsson, beschrijft Holmberg hoe Larsson Eritrese vrouwen leerde om granaten af te vuren. De vrouwen maakten deel uit van een marxistische groepering die streefden naar onafhankelijkheid van Ethiopië, aldus Holmberg.

Holmberg geeft niet al te veel details prijs over Larssons bezigheden in Afrika die zich in 1977 zouden hebben afgespeeld. ,,Stieg verbleef een deel van dat jaar in Eritrea, waar hij contacten had met de EPLF-beweging en vrouwen leerde om te gaan met granaatwerpers. Maar hij liep daar ook een nierontsteking op, waardoor hij gedwongen was het land te verlaten.''

Graeme Atkinson, redacteur van het tijdschrift Searchlight, bevestigde deze week dat Larsson naar Afrika was gegaan om daar de bevrijdingsbeweging te helpen. ,,Stieg was een revolutionaire socialist en hij geloofde in een beter leven en gelijkheid voor iedereen'', aldus Atkinson. ,,Het feit dat er extreme armoede in Afrika was, vervulde hem met ontzetting.''

Na zijn tijd in Afrika ging Larsson samenwonen met Eva Gabrielsson in Stockholm en kreeg hij een baantje bij het postkantoor. Later ging hij werken voor het Zweedse persbureau TT. 's Nachts schreef hij aan zijn thrillers.

(Bron: The Guardian)

Kleine lettertjes (nieuws, 2010)

STROP VOOR VERMEER

Ze staat ergens verstopt in de reglementen van de Gouden Strop, maar de bepaling dat de auteur die de thrillerprijs wint, deze hoogstpersoonlijk moet komen afhalen, heeft wel degelijk consequenties. Voor Suzanne Vermeer bijvoorbeeld, pseudoniem van een - naar het schijnt - in Spanje woonachtige auteur. Zij - of hij - zal op de longlist voor de Gouden Strop 2011 komen te staan met twee titels: 'De suite' en 'Zwarte piste'.

Het reglement van de Gouden Strop schrijft voor dat de uitgever zich er bij inzending van het boek 'van vergewist heeft dat de desbetreffende auteur bereid is de prijs persoonlijk in ontvangst te nemen'. Maar uitgeverij A.W. Bruna heeft in eerdere instantie al laten weten dat de ware identiteit van Vermeer geheim blijft. Mocht Suzanne Vermeer bijvoorbeeld aanstaande maandag met 'Cruise' de NS Publieksprijs winnen, waarvoor zij (of hij) is genomineerd, dan zal een vertegenwoordiger van de uitgeverij de prijs komen ophalen.

Het reglement van de Gouden Strop sluit bij voorbaat auteurs uit die - om wat van reden dan ook - anoniem willen blijven. Ook Erik Bolt, pseudoniem van een auteur ('Een messteek in de rug') met relaties binnen justitie en politie, zal, als hij verder onbekend wil blijven en de Gouden Strop-organisatie strikt de regels hanteert, kansloos zijn.

Overigens staat de bepaling niet voor het eerst in de Gouden Strop-reglementen. Ook voor de editie van 2010 gold die regel al. En toen stuurde A.W. Bruna gewoon twee thrillers van Suzanne Vermeer in.

De inzendtermijn voor de Gouden Strop 2011 sluit op 1 maart volgend jaar. Het meedingende boek moet verschenen zijn tussen 1 mei 2010 en 1 april 2011. Daarmee is het 'verschijningsjaar' ingekort naar elf maanden. Toch verwacht de Gouden Strop-organisatie een recordaantal inzendingen. Een eerste inventarisatie van De Spanningsblog leverde een slordige honderd boeken op. De longlist van minimaal tien en maximaal twaalf titels wordt rond 1 april 2011 door juryvoorzitter Inge Ipenburg bekendgemaakt. De shortlist van minimaal vier en maximaal vijf thrillers wordt een maand later gepubliceerd. In het verleden kwam het tweemaal voor dat de Gouden Strop niet werd toegekend wegens een gebrek aan kwalitatief goede thrillers. Die bepaling is niet meer in het reglement opgenomen, de prijs wordt hoe dan ook uitgereikt.

De Dickens van Detroit (nieuws, 2010)

ELMORE LEONARD GAAT ONVERDROTEN DOOR

Hij is al twee decennia voorbij de pensioengerechtigde leeftijd. Maar de Amerikaanse thrillerschrijver Elmore Leonard, die maandag 11 oktober 85 jaar werd, piekert er niet over te stoppen. Deze week kwam 'Djibouti', zijn 44ste boek, in de handel.

,,Er is geen reden om met 'retirement' te gaan'', zegt Leonard in een interview met Associated Press. ,,Dit is het leukste wat ik doe en ik doe het al bijna zestig jaar.'' Leonards oeuvre boezemt ontzag in. Naast 44 boeken schreef hij 32 westernnovelles en negen filmscenario's. Zeventien van zijn boeken kwamen terecht op de bestsellerlijst van de New York Times en zijn werk leidde tot 21 speelfilms, zeven tv-films en drie series.

In al die jaren is het schrijfproces van Leonard onveranderd gebleven. Om tien uur 's ochtends neemt hij plaats achter zijn bureau in zijn 'kantoor aan huis', steekt een sigaret op, neemt een haal en begint te schrijven - met de hand uiteraard - in een van de speciaal voor hem vervaardigde 63 gele pagina's tellende notitieblokken. Wanneer hij een pagina af heeft, typt hij het met een elektrische schrijfmachine over. Dagelijks probeert hij drie tot vijf pagina's te voltooien.

Leonard, die ook wel de 'Dickens van Detroit' wordt genoemd, schrijft een boek per jaar. In zijn laatste, 'Djibouti', reist een gelauwerde documentairemaker naar Afrika om daar de activiteiten van Somalische piraten te volgen. Het is zijn meest favoriete boek, zegt Leonard. ,,Maar dat zeg ik van alle boeken die ik net heb voltooid.''

De schrijver raakte geïnteresseerd in het onderwerp, nadat hij in de afgelopen jaren op nieuwsberichten over de hedendaagse piraten was gestuit. ,,Ik dacht: die lui moeten een hoop plezier hebben. Ze doen niemand pijn. Ze hebben automatische wapens en raketten tot hun beschikking, maar hebben tot dusver niemand echt verwond'', aldus Leonard. ,,Ze klimmen gewoon aan boord, nemen het schip over, varen er mee naar hun haven en wachten tot ze hun losgeld betaald krijgen.''

Ook dit boek voldoet aan Leonards criterium dat zijn thrillers niet langer mogen zijn dan 300 pagina's. 'Djibouti' eindigt na 279 pagina's. ,,De New York Times vroeg me eens een boek van Tom Clancy te recenseren. Ik vroeg hoeveel pagina's het telde. Iets meer dan 400 bladzijden, was het antwoord. Dan doe ik het niet, zei ik, want ik lees geen boeken die meer dan 300 pagina's tellen.''

(Bron: AP)

Goede boeken, slechte boeken (nieuws, 2010)

ÜBERBITCH LEIDT JURY GOUDEN STROP 2011

Actrice Inge Ipenburg neemt als juryvoorzitter van de Gouden Strop 2011 het stokje over van Koos Postema. Dit is vandaag bekendgemaakt door het secretariaat van de Gouden Strop.

Inge Ipenburg werd bekend als überbitch Martine Hafkamp in de eerste Nederlandse soapserie 'Goede Tijden Slechte Tijden'. Daarnaast is zij presentatrice, persoonlijke coach, dagvoorzitter en geeft zij les in camera-acteren. Volgens de Gouden Strop-organisatie leest zij graag, ,,en dan zeker spannende boeken.''

Ipenburgs website meldt verder dat ze 'De Mol' was in de serie van 'Wie is de mol 2007' en dat ze meerdere televisieprogramma’s heeft gepresenteerd waaronder Droomland en Geld ligt op straat. Ook werkte ze mee aan drie bioscoopfilms over Sinterklaas waarvan de laatste sinds 13 oktober in de bioscopen te zien is. Afgelopen winter speelde ze barones Elsa in The Sound of Music. Haar site verstrekt ook nog een signalement: lengte 1,74 m, kledingmaat 38/40 en schoenmaat 39.

Naast Ipenburg hebben zitting de vakjuryleden Ine Jacet (oprichter/beheerder van de site Misdaadromans.nl), Marcella van der Weg (verslaggever en recensente van spannende boeken voor HP/De Tijd en in 2010 ook al GS-jurylid) en Luc Wierts (journalist en recensent voor Metro). Pierre Palmen, bedrijfsleider van een boekhandel in Roermond, maakt namens sponsor The Read Shop de jury compleet. (foto Inge Ipenburg: Nico Kroon)

Enkele seconden in handen (nieuws, 2010)

STIEG LARSSON HAD NIEUW BOEK NAGENOEG AF

De Zweedse thrillerschrijver Stieg Larsson had bijna een nieuwe thriller voltooid toen hij in 2004 op 50-jarige leeftijd stierf. Dat heeft zijn familie deze week bevestigd.

Er deden al lange tijd geruchten de ronde dat Larsson bezig was aan een nieuw boek. Maar of de thriller ooit wordt gepubliceerd is twijfelachtig. Daarover is een bitter conflict ontstaan tussen de familie van Larsson en Eva Gabrielsson, met wie de schrijver dertig jaar samenwoonde.

In een interview met het Amerikaanse tv-station CBS bevestigen Larssons vader Erland en broer Joakim het bestaan van het manuscript voor een nieuwe thriller. Joakim zei tegen CBS News: ,,Tien dagen voor hij stierf ontving ik een e-mail van Stieg waarin hij schreef dat 'boek nummer vier bijna af' was.'' Maar volgens Joakim Erland was het niet Stiegs vierde titel in een geplande reeks van tien thrillers. Het zou gaan om boek nummer vijf. Volgens Joakim had Stieg besloten dat eerder te schrijven, 'omdat hij dacht dat het veel leuker was dan het werken aan nummer vier'. Vader Erland Larsson voegde eraan toe dat hij het manuscript van de nieuwe 'Larsson' 'enkele seconden' in handen had, maar dat het nu in het bezit was van Gabrielsson.

De Millenniumtrilogie is een wereldwijd succes, maar Gabrielsson plukt er niet de vruchten van. Zij en Larsson waren niet getrouwd, volgens de Zweedse wet is Gabrielsson daarom niet zijn erfgenaam. Vader en broer Larsson verkregen de rechten van de thrillerserie. Gabrielsson is verwikkeld in een juridisch gevecht om de rechten van het werk van haar partner.

Nicky Praca, woordvoerder van Larssons Britse uitgever Quercus, zei dat het CBS-interview hem verrast had. ,,We wisten van het bestaan van het manuscript voor een vierde boek, maar we hadden niet het idee dat het bijna af was.''

(Bron: The Guardian, BBC news, CBS news)

Joy Fielding - Vermoorde onschuld (2010)

Actuele thema's


(Door Arno Ruitenbeek)

Natuurlijk weet een gevierde, dus razend drukke schrijfster van de overkant van de plas niet dat huiselijk geweld 'speerpunt' (jakkes) van de Nederlandse politie is. Maar als de koddebeiersvereniging een passend relatiegeschenk zoekt, hoeft ze niet verder te kijken dan Vermoorde onschuld.

En omdat het een van Joy Fielding is, krijgen de ontvangers er nog een paar onderliggende, actuele thema's zoals PTSS, belaging en wapenbezit bij. Alles feestelijk verpakt, met een kittige thrillerstrik er omheen.

Twee halfbroers en de vriend van de oudste broeder zijn beneveld en wel op vrouwenjacht. Een dametje dat hun onverdeelde aandacht heeft, is op haar beurt niet zozeer uit op een beurt als wel op een vent die lef genoeg heeft om heur gewelddadige echtgenoot een kopje kleiner te maken.

De ontknoping alleen al is de prijs waard.

Joy Fielding - Vermoorde onschuld. Vertaling: Harmien Robroch. Uitgeverij Van Holkema & Warendorf, 349 pag.

Gedonder thuis (column, 2010)

BESTE OOIT

(Door Peter de Zwaan)

Een paar weken nadat het bestuur van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs de hamvraag 'Moet het GNM blijven voortbestaan of niet' stelde, ben ik een beetje aan het googelen gegaan. Nou ben ik niet handig met computer en internet en er gaat vaak iets verkeerd, maar ik heb nergens een vlammend betoog kunnen vinden voor of tegen het GNM. Zaten alle misdaadschrijvers, behalve ik natuurlijk weer, in Frankfurt om hun werk aan China te verkopen?

Was iedereen druk bezig met de volgende prachtroman?

Interesseerde het niemand een barst wat er met het genootschap gebeurt?

Als ik tussen de drie mogelijkheden moest kiezen wist ik het wel. Gelukkig moet ik nooit iets, dus ik kies niet. Nog niet, in elk geval. Ik geef eerst collega's de kans me te wijzen op al de prachtcolumns over het GNM die ik heb gemist.

Voorlopig vraag ik aandacht voor mogelijkheid vier: de misdaadauteurs hebben het even te druk met ruzie maken met andere misdaadauteurs of met recensenten.

Dat laatste is ongetwijfeld bevredigend, maar het leidt tot niets. En als je niet uitkijkt dan zit je jezelf het graf in te helpen.

Een prachtig voorbeeld vond ik op De Spanningsblog. Een schrijfster wier naam ik niet zal noemen - als het op beschadigen aankomt kan ze het alleen af - zei dat haar nieuwe thriller 'geen hoge ogen zal gooien bij de heren recensenten. Dat is prima, ik heb het ook niet voor hen geschreven.'

Oei.

Je moet wel erg weinig vertrouwen hebben in je eigen boek als je zoiets zegt. Als je je op zo'n manier indekt dan had je het boek misschien beter nog een keer door de molen kunnen halen. Of weggooien.

Een paar jaar geleden zei een collega die mooie boeken heeft geschreven over een werk dat geen nominatie kreeg voor de Gouden Strop: 'Het was ook niet zo’n goed boek, ik had toen veel aan mijn hoofd, gedonder thuis en zo.'

Waarom stuur je zo'n boek dan naar je uitgever? Daar zou ik wel eens een discussie over willen zien.

Dan kunnen meteen de schrijvers worden aangepakt die er heel anders over denken, schrijvers zoals ik.
Toen ik 'Voortvluchtig' af had en naar De Bezige Bij stuurde schreef ik: 'Dit is het beste wat ik tot nu toe heb geschreven.'

Dat meende ik ook en dat meen ik nog steeds: het beste ooit.

Als je als schrijver niet achter je eigen werk staat waarom schrijf je dan?

Het is aan de recensenten om uit te leggen waarom ik ongelijk heb.

Met kracht van argumenten graag.

(Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl)


Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. Zijn nieuwste Jeff Meeks-thriller heet 'Voortvluchtig'.

Arteria Vertebralis (nieuws, 2010)

MEDISCHE BLUNDERS IN THRILLER

De Nederlandse psychiater Ivo Uyttendaele heeft een thriller geschreven waarin medische blunders de hoofdrol spelen. Uyttendaele werkte lange tijd als psychiater in Mechelen en was verbonden aan het Imeldaziekenhuis te Bonheiden en het psychiatrisch centrum te Duffel, waar hij tien jaar hoofdgeneesheer was. Uyttendael is ook ondervoorzitter van de Oost-Vlaamse afdeling van de Orde van Geneesheren.

Het idee om een boek te schrijven ontstond na zijn ervaringen als hoofdredacteur van het tijdschrift van de Orde. Zijn boek heet 'Arteria Vertebralis', en gaat over een wereldvreemde psychiater die van moord wordt verdacht maar zijn onschuld niet kan bewijzen. Het boek neemt enkele medische blunders onder de loep en geeft aan dat heel wat mensen officieel sterven aan een natuurlijke dood, maar eigenlijk zijn vermoord.

De Arteria Vertebralis is een slagader die langs de halswervels naar het achterste gedeelte van de hersenen loopt en dit gebied van bloed voorziet. De uitschakeling van dit bloedvat kan fataal zijn en zou een perfecte moord kunnen zijn. De auteur wil het medisch recht en de geneeskunde hiermee op de korrel nemen.

Het boek is niet autobiografisch, maar is wel gebaseerd op een 'natuurlijk overlijden' waar Uyttendaele heel zijn carrière lang twijfels over heeft gehad. Het boek is verschenen bij uitgeverij Kramat.

(Bron: Nieuwsblad.be)

Eenmaal andermaal (nieuws, 2010)

ANTHOS 'KAAPT' ALI KNIGHT

Ali Knight

Uitgeverij Anthos heeft op de Frankfurter Buchmesse de vertaalrechten gekocht van twee thrillers van de Britse schrijfster Ali Knight. Anthos-directeur Chris Herschdorfer had er net iets meer voor over ('iets minder dan zes cijfers'), dan Joop Boezeman van uitgeverij A.W. Bruna, die niet verder wilde gaan dan 75.000 euro. ,,Toen we de boeken voor dat geld niet konden krijgen, zijn we uit de veiling gestapt. Om zo'n bedrag terug te verdienen moet je 25.000 exemplaren verkopen'', aldus Boezeman in NRC Handelsblad.

De debuutthriller van Ali Knight komt in Engeland in april 2011 op de markt onder de titel 'Wink Murder'. Voordat ze zich aan het schrijven van boeken waagde, was Knight werkzaam als journalist en redacteur voor verschillende kranten, waaronder The Guardian en Observer. Ook schreef ze voor de Daily Mail en Evening Standard. Volgens Herschdorfer spreekt Knight dezelfde vrouwelijke thrillerlezers aan die Anthos al bedient met Esther Verhoef en Saskia Noort. ,,Dit is een belangrijk boek voor ons.''

'Wink Murder' vertelt het verhaal van Kate Forman, een vrouw die denkt dat ze gelukkig is met haar perfecte echtgenoot Paul. Maar op een avond treft ze hem aan in de keuken van hun huis, dronken en met bloedbesmeurde handen, mompelend dat hij iets of iemand heeft gedood. Wanneer een jonge en aantrekkelijke vrouw, die voor Paul werkte, vermoord wordt gevonden, gaat Kate op onderzoek uit.

In Frankfurt werden nog meer thrillerdeals gesloten. 'Caribisch complot' van Havank Ross wordt uitgebracht in Italië, Frankrijk en Groot-Brittannië. En Mai Spijkers van Prometheus haalde de rechten binnen van de nieuwe thriller van Jussi Adler-Olsen. ,,De nieuwe Stieg Larsson'', aldus Spijkers in NRC Handelsblad. Literair agent Paul Sebes twitterde dat hij de Turkse rechten van de thriller 'Het tulpenvirus' van Daniëlle Hermans heeft weten te verkopen. ,,Andere landen gaan vast volgen'', aldus Sebes. Marelle Boersma twitterde dat er in Frankfurt veel belangstelling was voor haar boek 'De babymakelaar'. ,,Volgens mijn agent moet er binnenkort een deal zijn.''

(Bron: NRC Handelsblad, website Ali Knight, Twitter)