Enorm ego (nieuws, 2015)

DE TIEN GEBODEN VAN DENNIS LEHANE

De Amerikaanse schrijver Dennis Lehane vergaarde roem en fortuin met thrillers als Mystic River en Shutter Island. Op het jaarlijkse Hay Festival in Wales vertelde hij over zijn Tien Geboden Om Het Als Schrijver Te Maken.

1. Lees alles wat los en vast zit.
Dennis Lehane: ''Ik kom uit een arbeidersgezin in Boston. Bij ons thuis waren geen boeken, behalve een encyclopedie - aangeschaft op de dag dat mijn vader de verkoper niet zag langskomen - en de Bijbel. Ik heb de Bijbel van begin tot eind gelezen: een verbazingwekkend voorbeeld van verhalend vertellen. Toen hoorde mijn moeder van de nonnen dat ik graag las en nam ze me mee naar de bibliotheek. Ik doneer graag aan bibliotheken. Zonder bibliotheken zou ik niet zo ver zijn gekomen.''

2. Schrijf uit noodzaak.
''Ik begon met schrijven toen ik te arm was om uit te gaan. Ik was 25, blut en woonde bij mijn ouders in. Ik zei: 'Ik ga schrijven om mezelf te vermaken'.''

3. Er is niets mis met een kolossaal ego.
''De mensen die een enorm ego hebben over hun capaciteiten, zijn de mensen met wie ik graag werk. Zij weten waarom ze er zijn. Ze zijn niet onzeker, zij gaan niet naar huis vol zelfmedelijden om dat weer op anderen af te reageren. De mensen met de ergste ego's zijn zij die hun werk beu zijn.''

4. Weet dat je iets goeds schrijft, zelfs als niemand anders dat doet.
''We wisten dat we met The Wire iets speciaals hadden gemaakt, zelfs toen niemand keek. Elk seizoen dachten we dat HBO de serie zou schrappen. We waren er zeker van dat de vierde reeks ons laatste zou zijn.'' De misdaadserie liep vijf seizoenen.

5. Je moet een oor hebben voor dialogen.
''Waar ik opgroeide wist iedereen hoe hij de juiste woorden moest gebruiken. Ik woonde in Miami en voelde dat ik 'de stem van Boston' aan het verliezen was. Ik keerde terug naar Boston en ging langs bij een vriend. Gelukkig wist ik alle uitdrukkingen en understatements nog goed te plaatsen.''

6. Goedkeuring van je ouders is niet belangrijk.
''Mijn vader viel in slaap bij alle drie verfilmingen van mijn boeken. Hij zakte weg aan het begin van Mystic River werd wakker aan het eind en zei dat mijn moeder het nogal duister vond. Hij snurkte door Gone Baby Gone en zei dat mijn moeder vond dat ik het F-woord nogal vaak gebruikte. Hij heeft nooit een van mijn boeken gelezen en iedereen vindt dat treurig. Maar mijn vader zou zeggen: ''Jouw broer werkt in een gevangenis, maar je ziet mij er niet naartoe gaan.''

7. Schrijf een hartverscheurende scène.
''Dave is mijn held in Mystic river, het verhaal van een man die achtervolgd wordt door een verleden waarin hij als kind is misbruikt. Als je bent misbruikt, is het risico dat je zelf ook die kant op gaat levensgroot aanwezig. Dave voelt zich aangetrokken tot kinderen, maar hij probeert zichzelf in bedwang te houden. De scène waarin je leest dat Dave zich tot kinderen aangetrokken voelt, was de moeilijkste die ik ooit geschreven heb. Ik heb er zestien uur over gedaan. Toen ik die eenmaal had, verliet ik mijn kantoor en keek er een week lang niet naar.''

8. Als Clint belt, zeg je geen nee.
''Ik ontsloeg mijn agent in Hollywood omdat ik de filmrechten van Mystic River niet wilde verkopen. Maar Clint Eastwood brak door mijn verdediging heen. Hij laat anderen niet bellen. Hij pakt zelf de telefoon.''

9. Negeer de critici, want wat weten zij nu eenmaal?
''Als jij zelf weet waarom je iets doet, dan heb je vrede met de reactie van anderen. Wat ze ook maar beweren...''

10. Raak nooit gewend aan rijk zijn.
''Het is vreemd, het is iets surrealistisch. Ik voel me nog steeds niet honderd procent op mijn gemak als ik in rijke kringen verkeer. Dan ben ik bang dat ik een glas omgooi of zo. Rijk zijn heeft iets schizofreens. Laatst werd ik gesneden door een kerel in een Range Rover. En ik zei: Natuurlijk, het is weer zo'n gast in een Range Rover, typisch. En toen realiseerde ik me dat ik zelf in een Range Rover reed.''

(Bron: The Daily Telegraph)

Pussy is back (nieuws, 2015)

NIEUWE JAMES BOND-THRILLER HEET 'TRIGGER MORTIS'

De Britse auteur Anthony Horowitz heeft de titel van de nieuwe, door hem te schrijven James Bond-thriller bekendgemaakt: 'Trigger Mortis'. Het nieuwe avontuur van agent 007 speelt zich af in 1957, aldus de schrijver, die ook de terugkeer van Pussy Galore belooft.

Anthony Horowitz situeert James Bond in het centrum van de ruimtewedloop tussen de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten. De Amerikanen bereiden zich voor op een riskante raketlancering. In het boek duikt ook Pussy Galore op, het beroemdste Bond-meisje tot nu toe. Galore was de pilote van schurk Auric Goldfinger in het James Bond-boek Goldfinger. Ze was ook eigenaar van Pussy Galores Flying Circus, een team piloten dat alleen uit vrouwen bestaat. Aan het eind van Goldfinger knoopt Bond amoureuze betrekkingen met haar aan.

Horowitz is tot dusver de laatste hedendaagse auteur die een boek schrijft over 's werelds beroemdste actieheld. Hij is de eerste die aanhaakt op het oorspronkelijke 007-oeuvre van Ian Fleming. Naast Pussy Galore introduceert de auteur een nieuwe Bond-dame: Jai Seung Sin, een sadistische, intrigerende Koreaanse tegenstander, gebrand op wraak.

''Het is altijd mijn bedoeling geweest om dicht bij de échte James Bond te blijven, de James Bond die Ian Fleming creëerde'', aldus Anthony Horowitz, die nog nooit eerder gepubliceerd materiaal van Fleming verwerkt in zijn nieuwe thriller. Horowitz heeft van de Ian Fleming Estate het groene licht gekregen voor Trigger Mortis.

Horowitz heeft veertig boeken op zijn naam staan. Hij schreef twee 'officiële' Sherlock Holmes-romans, The House of Silk en Moriarty. Van Horowitz' spionageserie voor jongeren, Alex Rider, werden 19 miljoen exemplaren verkocht. Als scenarist schreef hij mee aan Midsomer Murders en Foyles War. Trigger Mortis komt uit op 8 september 2015.

(Bron: Shots Crime & Thriller Ezine)

Uitgekauwd (nieuws, 2015)

MARION PAUW STOPT MET SCHRIJVEN

''Ik ga stoppen met schrijven''. Dat zegt Marion Pauw, auteur van het geschenkboekje voor de Maand van het Spannende Boek, in een interview met zowel de Volkskrant als NRC Handelsblad. Ze gaat de handel in.

''Ik ben bezig met het opzetten van een bedrijf'', zegt Marion Pauw in de Volkskrant. Ze zegt dat ze zelf een product heeft ontwikkeld, dat ze op de markt wil brengen. Wat voor product dat is, wil de auteur van onder andere het geschenkboekje Grijs gebied en de met de Gouden Strop bekroonde thriller Daglicht niet kwijt.

''Het zou prachtig zijn als ik het schrijven enorm zou gaan missen'', zegt Pauw. ''Schrijven is iets what I love to hate, snap je? Het is geweldig en ik kan er zoveel in kwijt. Het is ook zwaar. Ik heb in korte tijd veel geschreven, acht boeken en twee tv-series in elf jaar.''

Pauw is in februari een maand naar Senegal geweest om te schrijven. Haar zus woont daar. ''Daar zat ik dan in heerlijke hotels aan prachtige rivierdelta's. (...) Ja, dan is schrijven heerlijk. Maar hier is het vaak: o ja, Nadja (haar dochter, red.) moet naar de tandarts of ik moet nog boodschappen doen. Het schrijfproces zit de hele tijd in de verdrukking.''

In het begin vond Pauw het isolement van het schrijversbestaan heerlijk. ''Maar inmiddels vraag ik me af of het geestelijk wel gezond is om de hele tijd achter een computer te zitten'', zegt ze in NRC Handelsblad. ''Mijn thema's heb ik voor mijn gevoel een beetje uitgekauwd. Het wordt tijd om de bron te laten bijvullen.'

Intelligent en spannend (nieuws, 2015)

GOUDEN STROP NAAR VLAMING JO CLAES

De Vlaming Jo Claes heeft de Gouden Strop 2015 gewonnen met zijn thriller 'De mythe van Methusalem'. De Schaduwprijs 2015 voor het beste thrillerdebuut ging naar René van Rijckevorsel voor zijn boek 'Tunis'.

De Gouden Strop en De Schaduwprijs werden vanavond uitgereikt op de Avond van het Spannende Boek in zalencomplex Lab111 in Amsterdam. Jo Claes ontving zijn prijs uit handen van juryvoorzitter Laetitia Griffith. Aan De Gouden Strop is een geldprijs van tienduizend euro verbonden en een sculptuur van de hand van Marianne van den Heuvel.

In De mythe van Methusalem, een uitgave van Houtekiet, wordt in een laboratorium voor stamcelonderzoek in Leuven een fenomenale ontdekking gedaan waarmee veroudering drastisch kan worden afgeremd. Terwijl de hele wetenschappelijke wereld op z'n kop staat, pleegt het hoofd van het lab zelfmoord tijdens zijn vakantie. Journalist Andreas Kurver heeft zo zijn bedenkingen bij de spectaculaire ontdekking en besluit de zaak te onderzoeken. Tegelijkertijd wordt hoofdinspecteur Thomas Berg benaderd door de verloofde van de overleden professor die ervan overtuigd is dat haar vriend werd vermoord. Berg ondervindt heel wat tegenwerking tijdens zijn onderzoek, maar als ook in Leuven iemand in verdachte omstandigheden zelfmoord pleegt, wordt voor iedereen duidelijk dat er veel meer aan de hand is dan op het eerste gezicht lijkt.

De jury was vol lof over de winnende inzending. ''Jo Claes heeft, door gebruik te maken van een aantal klassieke elementen van de thriller, het verhaal intelligent, spannend, met veel vaart en beeldend beschreven.'' Claes is na de onlangs overleden Jef Geeraerts, de twee keer bekroonde Bob Mendes, Johanna Spaey en tweevoudig winnaar Bram Dehouck de vijfde Vlaming die Nederlands belangrijkste thrillerprijs in de wacht wist te slepen.

Claes woont en werkt in het Belgische Leuven. Zijn schrijversloopbaan begon met De Stenen Toren dat werd bekroond met de Debuutprijs. In 2008 verscheen zijn eerste misdaadroman over de Leuvense inspecteur Thomas Berg, De zaak Torfs. Daarna volgden De blinde vlek, Dood in december, Het oog van de naald, Tot de dood ons scheidt, Getekend vonnis en De mythe van Methusalem, waarmee hij vorig jaar de Hercule Poirot-publieksprijs won. Deze docent Nederlands-Engels noemt zowel zijn leraarschap als zijn schrijverschap een roeping. Claes organiseert in Leuven regelmatig Thomas Berg-wandelingen.

De uitreiking van de Schaduwprijs werd opnieuw een feestje voor uitgeverij Cargo. Nadat in 2014 Donald Nolet, auteur uit de stal van veteraan Tomas Ross, voor zijn debuut Versleuteld de Strop en de Schaduwprijs ontving, werd nu René van Rijckevorsel (1961) bekroond. Ook Van Rijckevorsel publiceert onder de vlag van Tomas Ross Crime. De winnaar ontving voor zijn eerste spannende roman Tunis een geldbedrag van duizend euro en een kunstwerk van Daan Jippes.

Van Rijckevorsel is journalist en maakt deel uit van de hoofdredactie van het tijdschrift Elsevier. Hij woonde begin jaren negentig met zijn vrouw in Tunesië. In Tunis schrijft hij over de moord op de 40-jarige topdiplomaat Jan Willem Bouman, op 27 februari 1991, de laatste dag van de Golfoorlog. Ruim twintig jaar later is deze moord nog steeds niet opgelost, tot grote woede van zijn vroegere collega Fiona Duijnwyck, die als een van de eersten op de plek van de moord aanwezig was. Dan ontvangt Fiona een mysterieus telefoontje van de brute Tunesische oud-minister Abdallah Ben Yaya met een tip over de moord. Hij belt niet uit Tunesië, maar vanuit een uitzetcentrum voor asielzoekers in Groningen. Wanneer Fiona hem bezoekt, wordt hij vermoord en zijzelf beschoten. Ondanks haar angst besluit ze terug te gaan naar het geradicaliseerde Noord-Afrika.

De Gouden Strop en De Schaduwprijs zijn een initiatief van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM). De gehele maand juni geeft de boekhandel het Geschenkboek Grijs gebied van Marion Pauw in een oplage van 502.000 exemplaren cadeau aan haar klanten bij besteding van € 12,50 aan Nederlandstalige boeken. Iedereen die Pauws novelle als cadeau ontvangt kan de film Daglicht (naar het boek van Pauw) zien bij Pathé Thuis. In het geschenkboek is een code opgenomen die thrillerliefhebbers de gehele maand toegang geeft tot Daglicht. Simon de Waal schreef de gratis interactieve thriller Voor het te laat is die via de iPhone app Maand van het Spannende Boek te downloaden is. Nieuwe leden van de openbare bibliotheken ontvangen ter gelegenheid van de actiemaand een gratis huisveiligheidscheck, ontwikkeld door het Politiekeurmerk Veilig Wonen (PKVW) en in samenwerking met het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid.

De waarheid (nieuws, 2015)

HUMAN VERTOONT DOCUMENTAIRE OVER ZAAK-OVERZIER

Thrillerschrijver Jacob Vis schreef in 2007 het non-fictieboek Het Rijk van de Bok en recent de thriller De professor, die beide zijn gebaseerd op de zaak-Pim Overzier. Hierin werd volgens Vis een man ten onrechte tot een lange gevangenisstraf veroordeeld. Human zendt maandag 25 mei hierover de documentaire 'Het lijk in het bos' uit.

Op 4 december 2001 verdwijnt de 37-jarige Pim Overzier op mysterieuze wijze na een blind date. Vier maanden later wordt hij dood gevonden, in een keurig gedolven graf in het bos. Al snel is Henk Haalboom verdacht: hij zou de man hebben meegelokt en vermoord. In zijn auto wordt DNA van het slachtoffer gevonden. Haalboom krijgt 20 jaar voor de moord en het begraven van het lijk. Hij heeft echter nooit bekend.

Na zijn veroordeling rijzen er twijfels over de betrokkenheid van Haalboom bij deze zaak. Vooral sinds de publicatie in 2007 van het non-fictieboek Het rijk van de bok, geschreven door Jacob Vis over de zaak. Vis was beheerder van het bos waarin het lichaam werd begraven; hij weet belangrijke nieuwe inzichten boven water te krijgen. Onlangs verscheen bij uitgeverij Ellessy de thriller De professor van zijn hand. Ook dit boek is gebaseerd op de zaak-Overzier.

Geert-Jan Knoops, huidig advocaat van Haalboom, voert tot twee maal toe een reconstructie (zie foto) uit met medewerking van Haalboom zelf. Knoops: ''Het Hof is er altijd van uitgegaan dat hij dit alleen gedaan heeft. Maar inmiddels weten we één ding vrij zeker. Iemand met het postuur en de constitutie van de heer Haalboom in die tijd kan dit redelijkerwijs nooit alleen hebben gedaan.'' Knoops heeft inmiddels een herzieningsverzoek bij de Hoge Raad ingediend.

Documentairemaker Michiel van Erp sprak met het merendeel van de hoofdpersonen; natuurlijk ook en vooral met Henk Haalboom, sinds november 2014 'beperkt' vrij. Hij vertelt openhartig over de nachtmerrie waarin hij terechtkwam en probeert opheldering te geven waarom het gegaan is zoals het is gegaan.

Wetenschapsfilosoof Ton Derksen deed eerder onderzoek in de zaken van onder anderen Ina Post en Lucia de Berk. In 2007 vroeg hij al aandacht voor de zaak-Haalboom. “Henk is een pathologische fantast. Het dramatische van de situatie is dat als hij nou met het echte verhaal zou komen, niemand hem zal geloven. Ik ook niet.'' Karola Lehnecke, de psychotherapeute die Henk al voor diens arrestatie behandelde: ''Henk zou nooit zeggen ‘Ik weet het niet’. Hij praat. Hij gaf invulling aan wat er gebeurd zou kúnnen zijn.''

De reconstructie door Van Erp levert een verhaal op van iemand die verstrikt raakt in zijn verschillende verklaringen. Inmiddels zijn er zoveel verhalen verteld, dat de waarheid niet meer te onderscheiden is.

Human - 2Doc: Een lijk in het bos. Uitzending op maandag 25 mei, NPO2, 22.15 uur

Deal or no deal (nieuws, 2015)

Elvin Post verkoopt opnieuw filmrechten


Gouden Strop-winnaar Elvin Post heeft de filmrechten van zijn thriller Dame Blanche verkocht. Post zette de afgelopen week zijn handtekening onder een contract met filmproducent Waterland Film.

Het is altijd een geschikt moment om de champagnefles te ontkurken: de verkoop van de filmrechten op je boek. Voor Elvin Post begint dit al bijna gesneden koek te worden. Het is al de vierde keer dat hij de rechten op de verfilming van een van zijn thrillers te gelde maakt.

Elvin Post weet inmiddels ook dat een contract niet automatisch tot een film hoeft te leiden. Begin 2012 zei hij in een interview met Trouw. ''De rechthebbenden moeten wel financiers kunnen vinden om de film te bekostigen. Zoals het er nu voorstaat ga ik het scenario voor Groene Vrijdag zelf schrijven en misschien ook dat voor Vals Beeld. En dan zien we wel. Bij Roomservice heb ik het idee dat ze er het verste mee zijn gevorderd.''

Drie jaar later is er toch weer ander nieuws te melden: de rechten op zijn met De Diamanten Kogel bekroonde thriller Roomservice die aan producent Pupkin werden verkocht, zijn inmiddels weer vrij, zo laat Post weten. Hetzelfde geldt voor zijn thrillerdebuut Groene vrijdag dat in 2004 de Gouden Strop in de wacht sleepte. De Belgische producent Rosesareblue meldde zich in 2005 met het plan om van Posts debuut een Engelstalige film te maken. De opnamen zouden in New York zijn.

De rechten op Posts tweede thriller Vals beeld zijn in handen van N279 Entertainment. De film is, zoals dat op haar website heet, nog steeds 'in development'. Beoogde regisseur is Arne Toonen.

Waterland Film, die het plan heeft opgevat om Dame blanche te verfilmen, is bekend van de speelfilms Onder het Hart, Kauwboy en Rundskop. Producent Jan van der Zanden is uiteraard lyrisch over het boek: ''Elvin Post is erin geslaagd een thriller te schrijven die intrigeert en humor heeft. Dit is zeldzaam en prachtig materiaal voor een film. Heerlijk!''

Uitgebalanceerd (nieuws, 2015)

MISDAADAUTEUR ALEXANDER MCCALL SMITH WINT VARKEN

De Schotse jurist en misdaadschrijver Alexander McCall Smith heeft met zijn boek 'Fatty O'Leary's Dinner Party' een van de meest opmerkelijke literaire onderscheidingen gewonnen: de Bollinger Everyman Wodehouse Prize. Volgende week krijgt hij zijn prijs uitgereikt: champagne en een varken.

De Bollinger Everyman Wodehouse Prize is de enige Britse onderscheiding voor humoristische literatuur. De prijs werd in 2000 ingesteld ter ere van de Engelse schrijver Sir Pelham Grenville Wodehouse, beter bekend als P.G. Wodehouse, die enorme populariteit vergaarde met zijn romans, korte verhalen, toneelstukken, humoristische verzen, gedichten en liedteksten.

Alexander McCall Smith, auteur van onder andere een serie misdaadromans rond het detectivebureau van Mma Ramotswe, wint met Fatty O'Leary's Dinner Party een fles champagne van dubbelmagnumachtige proporties, het complete, tientallen boeken tellende oeuvre van Wodehouse en een varken van het ras Gloucestershire Old Spots, dat de titel van het winnende boek zal dragen. De prijzen worden op 26 mei tijdens het Hay Festival aan de laureaat overhandigd.   

McCall Smith liet in een reactie weten bijzonder vereerd te zijn met de onderscheiding. ''Ik beleefde bijzonder veel plezier aan het schrijven van het boek en als er mensen zijn die het leuk vonden om het te lezen, dan ben ik uitermate tevreden. Net zo tevreden als ik ben met de champagne, de 52 boeken van Wodehouse en het varken. Een buitengewoon uitgebalanceerde prijs.''

In het winnende boek verhaalt McCall Smith over de Amerikaan Cornelius P. 'Fatty' O'Leary en zijn enigszins kindse vrouw die op vakantie gaan naar Ierland. Al meteen vanaf het begin gaat het mis met het ongelukkige stel. De economy-stoelen in het vliegtuig zijn veel te klein, de badkamers in Ierse hotels laten nogal te wensen over en Fatty moet zich al die tijd de onbedachtzame wreedheid van vreemdelingen laten welgevallen. 

Het varken dat de naam Fatty O'Leary's Dinner Party zal dragen, kent wat illustere voorgangers. Soortgenoten werden gedoopt met de meest uiteenlopende boektitels, zoals Lost for Words, A Short History of Tractors in Ukraine  en All Fun and Games until Somebody Loses an Eye. 

Shortlist (nieuws, 2015)

DEON MEYER IN DE RACE VOOR INTERNATIONAL DAGGER

De Zuid-Afrikaanse thrillerauteur Deon Meyer is een van de kanshebbers op een International Dagger van de Britse Crime Writers' Association. Zijn Bennie Griesel-thriller 'Cobra' staat met nog vier andere inzendingen op de shortlist voor deze prestigieuze prijs.

In Cobra  wordt op een wijndomein in Fransschoek een bloedbad aangericht. Inspecteur Bennie Griessel is een van de eerste aanwezigen op de plaats delict, waar hij de lichamen aantreft van een van de werknemers van het domein plus twee types die eruitzien als militairen. Alle drie de mannen zijn gedood met een enkel schot in het hoofd, duidelijk het werk van een professional. Griessel ontdekt dat de militairen professionele lijfwachten waren. De enige aanwijzing is te vinden op de gevonden kogelhulzen: de gegraveerde afbeelding van de kop van een spugende cobra.

Deon Meyer moet in de race om de thrillerprijs zien af te rekenen met niet de minste vakgenoten, zoals Leif G.W. Persson, wiens Vrije val is genomineerd en Pierre Lemaitre die Camille naar de shortlist schreef. Andere genomineerden zijn Karim Miské (Arab Jazz), Dolores Redondo (The Invisible Guardian) en Andreas Norman met Into a raging blaze.

Er zijn dit jaar 882 boeken ingezonden, verdeeld over meerdere categorieën: International Dagger, The Short Story Dagger, The Non-fiction Dagger, The Endeavour Historical Dagger en de Debut Dagger. Eerder werd bekend dat de oeuvreprijs Diamond Dagger was toegekend aan de schrijfster Catherine Aird. De winnaars worden op 30 juni tijdens een galadiner in Londen bekendgemaakt.

Aan de weg timmeren (nieuws, 2015)

THRILLERSCHRIJFSTERS VERENIGEN ZICH IN KILLER WOMEN

Vijftien thrillerschrijfsters die in Londen wonen dan wel werken, hebben de groep Killer Women opgericht. Onder het motto Samen sterk willen ze hun werk nog meer onder de aandacht van boekhandel en lezer brengen.

Killer Women is opgericht door Melanie McGrath, auteur van Onder het ijs, en Louise Millar, schrijfster van Een goede moeder. De organisatie wil met publiciteitsacties, evenementen en workshops inspelen op 'de veranderende relatie tussen auteurs en lezers'.

Bij de groep hebben zich inmiddels de volgende auteurs aangesloten: Alison Joseph (auteur van Schaduw van de dood), Anya Lipska, Colette McBeth (Tot ik je vind), Erin Kelly (Broadchurch, De gifboom), Helen Giltrow (De infiltrant), Helen Smith, Jane Casey (De jacht), Kate Rhodes, Kate Medina, Laura Wilson (De actrice), Louise Voss (Ben jij mijn moeder?), Paula Hawkins (Het meisje in de trein) en Tammy Cohen. Volgens The Guardian behoren deze auteurs, op Hawkins na, tot de groep die Engelse uitgevers nogal oneerbiedig aanduiden als 'mid-list authors'. Dat wil zeggen dat ze geen veelbelovende debutant (meer) zijn of een bestsellerauteur van J.K. Rowling-achtige proporties.

De beweging wil onderzoeken hoe ze meer en beter aan de weg kan timmeren. De vijftien willen meer aandacht genereren van de boekhandel, festivals, bibliotheken, leesclubs en bloggers. Killer Women biedt op maat gemaakte optredens tijdens festivals aan. Daarnaast geeft de groep masterclasses en biedt zich aan als bron voor media en bloggers. Tijdens de oprichtingsbijeenkomst, deze week in Londen, zei McGrath: ''Door ons talent, creativiteit en energie te bundelen en onze kennis te delen hopen we te kunnen voortbouwen op het fantastische werk dat onze uitgevers al voor ons verrichten.''

(Bron: The Bookseller, The Guardian)

Ultimatum (interview, 2015)

Broers Heerma van Voss: 'Wij blijven twee eenlingen' 


Ze moesten eerst hun eigen plek in de literaire gemeenschap zien te veroveren, voordat ze samen een boek konden schrijven. Nu is 'Ultimatum' van de broers Daan en Thomas Heerma van Voss een feit. Het is een uitstapje naar het thrillergenre en daarover verklaren ze zich nader.

Ultimatum is niet alleen een soepel geschreven en geslaagde thriller over de moord op een jonge vrouw, het vertelt ook over de uiterst stroef verlopende relatie tussen een vader en zijn zoon. Voormalig psychiater Aron Mulder leidt na de onopgehelderde moord op zijn vrouw een teruggetrokken leven in een vakantiebungalow in Egmond. De geruchten dat Mulder de hand zou hebben gehad in de gewelddadige dood van zijn vrouw hielden cliënten weg van zijn praktijk. Zijn zoon Alexander nam de wijk naar de Verenigde Staten en ging onder een andere naam studeren in New Orleans.

Maar dan wordt Alexander verdacht van de moord op zijn vriendin Nathalie Underwood. Haar ontzielde lichaam wordt gevonden in de moerassen van Louisiana. Aron vindt dat hij zijn zoon moet bijstaan en reist spoorslags naar de Verenigde Staten. De zaak-Underwood ligt ondertussen op het bordje van rechercheur Hanna Vincennes, die onder grote druk staat van haar bazen en de media. Ze verdiept zich in Underwoods leven en hoe meer antwoorden van haar worden gevraagd, hoe meer zij gaat twijfelen aan het politieonderzoek.

Ultimatum is het eerste boek dat Daan (1986, links op de foto) en Thomas Heerma van Voss (1990) samen hebben geschreven. De oudste van de twee broers debuteerde in 2010 met de roman Een zondagsman. Daarna volgden Zonder tijd te verliezen, De vergeting en Het land 32. Daan publiceert in onder meer De Morgen, Humo, Vrij Nederland en The New York Times. Drie jaar geleden won hij De Tegel voor 'journalistieke uitmuntendheid'.

Thomas debuteerde in 2009 met De allestafel. Vervolgens verschenen van zijn hand de roman Stern en de verhalenbundel De derde persoon. Hij schrijft essays, artikelen en verhalen in onder meer de Volkskrant, nrc.next, Trouw, De Gids, Hollands Maandblad en Tirade.

Twee broers die voor hun eerste coproductie een overstap maken naar de misdaadliteratuur. Dat kan natuurlijk niet zonder een toelichting. We legden Daan en Thomas een flink aantal vragen voor, die ze apart van elkaar beantwoordden.


Hoe is het idee ontstaan om samen een boek te schrijven?

Daan: 'Mijn vader (oud-omroepbaas Arend Jan Heerma van Voss, red.) en Thomas spraken soms spelenderwijs over een door hen te schrijven thriller. Een geheide kaskraker, natuurlijk. Af en toe voegde ik daar dan een element aan toe. Zo vond ik dat hun hoofdpersoon Dr. Peverelli moest heten. Het plan werd steeds serieuzer. Mijn vader haakte af. Thomas en ik spraken door. De naam Peverelli werd uiteraard afgewezen. Het spelen veranderde in werken.'
Thomas: 'Het idee ontstond met, of eigenlijk via onze vader: van hem verscheen in 2012 het boek Dokie, daarna stopte hij vrijwel geheel met schrijven. Omdat hij een fervent thrillerlezer is, moedigden we hem aan een thriller te schrijven - ik stelde ook veelvuldig voor een thriller samen met hem te schrijven. Maar op die voorstellen, en ook tot de eerste aanzetjes tot een verhaal, reageerde hij in het geheel niet. Toen dit een keer ter sprake kwam, zei Daan: 'Ik wil wel een thriller schrijven', en ontstond het eerste idee.'


Waarom nu dit gezamenlijk project, zo'n vijf, zes jaar nadat jullie beiden zijn gedebuteerd?
Daan: 'Vijf jaar geleden zou te vroeg zijn geweest. Toen waren we nog op zoek naar onze eigen toon, naar onze eigen plaats. Inmiddels staan we stevig, weten we precies wat we wel en niet kunnen. De tijd was er rijp voor.'
Thomas: 'De timing is voor mij niet heel precies uitgekiend. Dit boek had ook enkele jaren later gekund - maar niet eerder. Het was belangrijk dat ik eerst enkele boeken zelf zou hebben uitgebracht, dat het wel duidelijk zou zijn dat we geen duo zijn: dit boek is een samenwerking tussen twee eenlingen, veel meer dan een introductie van ons als duo.'


Was er altijd al de wens om samen iets te doen?
Daan: 'De wens was er, het ontbrak ons aan het goede idee.'
Thomas: 'Als ik 'ja' zeg klinkt dat te sterk, te leidend: de afgelopen jaren heb ik zelden gedacht aan of over een samenwerking, mijn eigen werk nam (en neemt) daarvoor een te prominente plaats in. Maar op de achtergrond is er wel vanaf het begin de gedachte geweest om ooit iets samen te doen, een stuk, een artikel, een boek, wat dan ook.'


Hoe zijn jullie te werk gegaan? Volgden jullie bijvoorbeeld de aanpak van het duo Nicci French, dat onafhankelijk van elkaar te werk gaat: de een schrijft een hoofdstuk, mailt het naar de ander die het redigeert en weer terugstuurt en dat gaat net zo lang door totdat hun persoonlijke stijlen zijn uitgewist en er een 'derde stem' ontstaat.

Daan: 'Er wordt te licht gedaan over het schrijven van een thriller. We wilden niet zomaar een grap uithalen, je moet de lezer serieus nemen om zelf serieus genomen te worden. We zouden ons committeren aan het genre, en aan de arbeid. Dus juist NIET zo'n e-mailboek. We zijn anderhalf jaar lang drie dagen per week aan een tafel gaan zitten, hij aan de ene kant, ik aan de andere, om zo direct contact met elkaar te hebben. Er moest een eenheid in stijl en compositie ontstaan.'
Thomas: 'We hebben alles geschreven in dezelfde ruimte, op hetzelfde moment: we zaten tegenover elkaar, werkten allebei op een eigen laptop, en bewerkten elkaars stukken veelvuldig. Van tevoren hadden we de plot al duidelijk voor onszelf uitgeschreven, en we hadden de twee hoofdpersonages ook enigszins onderverdeeld - Daan de vrouwelijke rechercheur die de zaak onderzoekt, ik de vader die naar Amerika trekt.'


Het verhaal speelt zich grotendeels af in Louisiana. Wat hebben jullie met deze broeierige omgeving? Zijn jullie er ooit geweest?
Daan: 'We zijn er twee jaar geleden naartoe gegaan, om te researchen of de omgeving inderdaad zo geschikt was voor een thriller als wij vooraf dachten. Dat was zonder meer het geval. Terwijl we op de airboat zaten, fantaseerden we over moorden en personages.'
Thomas: 'Het is een omgeving die zeer tot de verbeelding spreekt, vooral door de duistere, broeierige sfeer. Die kenden we van allerlei films, series en muzieknummers, en algauw hadden we het idee: daar moet het verhaal zich grotendeels afspelen. We zjin een kleine maand door Louisiana getrokken - een reis die je 'research' zou kunnen noemen.'


Hoe hebben jullie verder de research voor Ultimatum aangepakt?
Thomas: 'Behalve de reis zijn we veel thrillers gaan lezen. Ik ben meer de thrillerlezer van ons twee, dus ik gaf Daan af en toe enkele boeken mee die ik (eerder in mijn leven) waardeerde. Zelf probeerde ik me juist enigszins te verdiepen in net verschenen thrillers.'


Waarom is er gekozen voor het schrijven van een thriller? Wat hield jullie tegen om niet samen een literaire roman te maken?
Daan: 'Samen een roman schrijven lijkt me onmogelijk, en onwenselijk bovendien. Een thriller leunt op de plot, bij een roman is dat doorgaans minder het geval; daarom is bij een roman intuïtie belangijker. En de persoonlijke, vaak autobiografische motieven die achter die intuïtie verscholen liggen, zijn niet uit te leggen aan een ander. Een roman schrijven is een intieme bezigheid, een thriller schrijven is dat niet.'
Thomas: 'Dat we samenwerken is ongebruikelijk, en het is anders dan hoe we normaal werken, daarom voelde het voor ons ook logisch iets anders te doen. Als we een roman hadden geschreven, hadden we allebei concessies moeten doen die we vermoedelijk niet wilden, dan hadden we wellicht iets geschreven waar we ons allebei maar half aan verwant voelden terwijl we ons alleen juist helemaal aan romans kunnen overgeven. Nu was het een nieuwe samenwerking en een nieuw genre, dat werkte goed.'

Hoe beviel het samen schrijven? Mondde het werken aan Ultimatum menigmaal uit in een broedertwist of verliep het in pais en vree?
Daan: 'Er waren zeker discussies, op het gebied van stijl, maar ook op het gebied van de plot. Maar vooraf hadden we bepaald dat, wanneer we er met zijn tweeën niet uitkwamen, een derde persoon (de redacteur) zou beslissen. Dus we zijn niet op de vuist gegaan.'
Thomas: 'De broedertwisten bleven beperkt tot de komma's, de punten, oftewel: de details. Nu wil ik niet de indruk wekken dat die onbelangrijk zijn, allerminst, juist zulke details kunnen een verhaal om zeep helpen of maken, maar voor onze kleine onenigheden was het handig: die waren behapbaar, goed te overzien. Wat betreft grote lijnen hadden we geen onenigheid, vooral omdat we die van tevoren gezamenlijk hadden uitgedacht en uitgeschreven - we hadden bij het schrijven dus steeds een duidelijk handvat.'


Lezen jullie thrillers? Zelden of met enige regelmaat? Wat is het laatste spannende boek dat jullie op het nachtkastje hadden liggen?
Daan: 'Af en toe. Het laatste spannende boek was A Kiss Before Dying van Ira Levin.'
Thomas: 'Zeker in mijn tienerjaren ben ik een fervent thrillerlezer geweest. Nu lees ik met enige regelmaat thrillers, hoewel ik meer romans lees. De laatste thriller die ik las en waar ik echt van onder de indruk was was The Prophet van Michael Koryta.'


Wat vinden jullie van het Nederlandse thrillergenre? Staat het op een bedroevend of juist hoog niveau?
Daan: 'Het is niet aan mij om daarover te oordelen. Wel vind ik uitgesproken Nederlandse thrillers, waarin het Hollandse decor een grote rol speelt, soms iets lulligs hebben. Het Baantjer-effect. Maar dat geldt natuurlijk niet voor alle Nederlandse thrillers.'
Thomas: 'Hiervoor heb ik te weinig recente Nederlands thrillers gelezen, ik vind eigenlijk dat alleen mensen die tientallen of eigenlijk honderden thrillers per jaar lezen, dit kunnen beoordelen.'


Peter de Zwaan, ooit winnaar van de Gouden Strop, heeft eens gezegd: 'Een thriller is een ingewikkelde roman. Het is namelijk een roman met een extra moeilijkheidsgraad, er hangt een plot aan.' Wat vinden jullie van deze opmerking?
Daan: 'Als Peter de Zwaan daar echt zo over denkt, valt het te hopen dat hij nooit een roman gaat schrijven.'
Thomas: 'Merkwaardig. Alsof romans nooit een plot hebben. Alsof een boek vanzelf ingenieuzer en moeilijk wordt als er een plot achter zit - juist plotloze boeken zijn volgens mij vaak lastig te schrijven.'


Wat zijn jullie gedachten over de term literaire thriller?
Daan: 'Een marketingtruc. Een thriller is geslaagd, of niet geslaagd. Clichés en lelijk taalgebruik staan de kwaliteit in de weg, dat wel. Maar dat geldt voor romans ook.'
Thomas: 'Ik heb daar weinig gedachten over, behalve dat ik het doorgaans niet als een aanprijzing zie en dat ik het niet op de voorkant van Ultimatum wilde.'


Zou een dergelijk etiket op Ultimatum van toepassing kunnen zijn?
Daan: 'Dat wilden we juist niet. Op het omslag staat slechts thriller, en dat is bewust. We hebben geprobeerd origineel te zijn, en de clichés van het genre te vermijden, we hebben een goedgeschreven thriller willen maken. Maar literair? Who cares?'
Thomas: 'Wellicht, al weet ik eigenlijk niet precies wat er onder het etiket verstaan wordt. Wij wilden het niet op het omslag van Ultimatum omdat we dachten, en denken, dat het stempel 'literair' door ons eerdere werk toch al wel met deze titel verbonden zal zijn, en dat we dat niet hoeven te benadrukken. Daarnaast is Ultimatum beslist geen roman in een thrillerjasje, om het zo maar te zeggen: het is een spannend verhaal waarbij ik fundamenteel andere keuzes heb gemaakt dan ik bij een roman of kort verhaal zou doen. Dat woord thriller moet dus wat mij betreft benadrukt worden.'


Wat moet een thriller bieden om literatuur te kunnen zijn? Kennen jullie voorbeelden?
Daan: 'Ik vind het onderscheid tussen thriller en roman achterhaald. Ik ken tal van romans die voor thriller kunnen doorgaan en andersom.'
Thomas: 'Het onderscheid tussen 'thriller' en 'roman' wordt vaak veel te stellig en zwart-wit gemaakt, en het wordt ook veel te snel gekoppeld aan kwalitatieve oordelen. Ik ken talloze veelgeprezen romans die, als er thriller op had gestaan, eenvoudig als thriller door het leven hadden gekund. Omgekeerd heb ik genoeg thrillers gelezen die ik diepgravender vond dan menig roman.'


Is het schrijven van een thriller een vak apart of zijn jullie van mening dat als je eenmaal een roman hebt voltooid ook een spannend boek kunt schrijven? Welke technieken móét een thrillerauteur in huis hebben voor het schrijven van een degelijke spannende roman?
Daan: 'Het is zonder meer een vak apart. Een thrillerauteur moet nederig zijn. Alles moet wijken voor de plot.'
Thomas: 'Het schrijven van Ultimatum was wel degelijk anders dan het schrijven van mijn eerdere boeken. Natuurlijk doordat dit een samenwerking betrof, maar ook doordat het verhaal uitgekiender moest zijn, nog meer op effect gericht ook. Wat daarnaast nieuw was voor mij, was de wisseling van perspectief: we volgden twee hoofdpersonen om en om, terwijl ze onder steeds zwaardere tijdsdruk kwamen te staan. Daar moesten veel details en veel kleine motieven heel nauwkeurig in de gaten gehouden worden, en bijvoorbeeld ook: welke kennis heeft welk personage op precies wel moment? Zulke vragen ben ik bij mijn verhalen niet tegengekomen.'


De hamvraag: smaakt het samen schrijven naar meer? Kan de lezer snel opnieuw een coproductie (thriller of roman) tegemoet zien? Of verkiezen jullie toch liever het uitbouwen van jullie eigen oeuvre?
Daan: 'We willen ongetwijfeld onze eigen oeuvres uitbouwen. Het gezamenlijk schrijven is bevallen, en volgens mij heeft het een goed boek opgeleverd. Maar de lezer zal lang moeten wachten op een nieuwe coproductie. Des te meer reden om nu naar de winkel te hollen, natuurlijk.'
Thomas: 'Het blijft in elk geval voorlopig bij Ultimatum. Zoals ik al zei zijn we losse schrijvers die voor deze gelegenheid, dit boek, samenwerken - en dit is dus niet de geboorte of wat dan ook van een of ander duo. Los van het feit dat ik dat ook helemaal niet zou willen, daarvoor ben ik te veel gesteld op mijn eenzaamheid, daarvoor wil ik te veel op mijn eigen manier te werk gaan, zijn onze stijlen, benaderingen en verhaalvoorkeuren ook te verschillend om talloze titels samen te schrijven. Dit samenwerken beviel echter, bij wijze van uitzondering wel, dus ik sluit ook niet uit dat we dit over een x aantal jaren nog een keer proberen - maar dat kan ook zo nog enkele decennia duren, als het al gebeurt.'


(Bron: Hebban|Crimezone. Ultimatum is verschenen bij uitgeverij Prometheus. Auteursfoto: Sacha de Boer)

Win-winsituatie (nieuws, 2015)

TWEE UITGEVERS VOOR LOES DEN HOLLANDER

Loes den Hollander heeft sinds kort twee uitgevers: een voor de paperbackversie van haar boeken en een ander voor haar digitale thrillers. Een win-winsituatie, aldus de bestsellerauteur.

Kort geleden verscheen bij uitgeverij Karakter de thriller Aangetast van Loes den Hollander. In dit eerste deel van de serie Dossier Metselaer worden de vader van Lieve Colijn en de bestuurder van de auto die haar tien jaar geleden doodreed, opgeschrikt door bedreigingen en beschuldigingen. De verdachtmakingen maken hen erg kwetsbaar. Niemand weet wie de belager is. Het is echter duidelijk dat deze moet worden gestopt voordat de volledige waarheid over het fatale ongeluk bekend zal worden.

Uitgeverij Karakter in Uithoorn heeft Aangetast uitsluitend in print op de markt gebracht. Voor de e-bookversie moet de fan van digitaal lezen zich wenden tot uitgeverij De Crime Compagnie. Dat is een bewuste keuze, laat de schrijfster weten. ''Door de komst van e-books is het uitgeven van boeken veranderd. Het uitbrengen van analoge versies is zeker niet gelijk aan het uitgeven van e-pubs. Omdat ik voor het uitgeven van mijn boeken de meest optimale vorm zoek, vond ik het de moeite waard om voor de e-bookversies van mijn titels eens een andere koers te varen.''

De schrijfster kwam daarop bij uitgeverij De Crime Compagnie in Laren terecht. Volgens Den Hollander werken de uitgeverijen in dit verband goed samen. ''In die zin denk ik dat ze elkaar qua aanpak en knowhow kunnen verstevigen.'' Martien Elema van uitgeverij Karakter bevestigt het verhaal van de auteur. ''Het aangaan van samenwerkingen met andere partijen die een win-winsituatie kunnen opleveren, past in de gedachtegang om voor onze auteurs en uitgaven zo optimaal mogelijke voorwaarden te creëren.''

Ook andere boeken van Den Hollander zijn door De Crime Compagnie als e-book uitgebracht. ''Haar boeken zijn een mooie aanvulling op onze reeds bestaande collectie e-books'', zegt Ilse Karman van De Crime Compagnie. ''We hebben een vormgever aan het werk gezet om één lijn voor haar covers te ontwerpen en zijn heel blij met het resultaat.''

Dikke laag veen (nieuws, 2015)

WETLAND WORDT VEENLIJK

Wie meerdere boeken van thrillerschrijver Jacob Vis heeft gelezen en nu het boek Veenlijk doorbladert, zal wellicht een gevoel van herkenning krijgen. Dat kan kloppen: Veenlijk is een heruitgave van zijn thriller Wetland, dat net voor de eeuwwisseling werd genomineerd voor de Gouden Strop.

Veenlijk speelt zich af in de omgeving van het fictieve plaatsje IJsselmonde. Ten noorden ervan ligt een wetland. Ooit leefden de bewoners er van de rietteelt. Overdag is dit voormalige vervenersgebied De Kragge een idylle. Romantische weitjes, onafzienbare rietvelden, hoge elzenbroekbossen, een wirwar van plassen en slootjes en een zeldzaam rijk vogelleven maken het gebied tot het mooiste natuurreservaat van Nederland.

Maar onder De Kragge ligt een metersdikke laag veen die gruwelijke geheimen verbergt. 's Nachts verandert het wetland in een nachtmerrie waarin de haat tussen de vroegere en huidige heersers op een huiveringwekkende manier wordt uitgevochten.

Veenlijk verschijnt niet bij Vis' gebruikelijke uitgever Ellessy Crime, maar bij Just Publishers. ''Deze uitgeverij wil mijn backlist opnieuw uitbrengen'', stelt oud-natuurbeheerder Jacob Vis (1940) in een reactie. ''Dit boek verscheen destijds als Wetland en werd genomineerd voor de Gouden Strop 1999. Het is een proef. Als het loopt, volgen er meer. Als het niet loopt, dan houdt het op.''

Vis blijft uitgeverij Ellessy trouw, benadrukt hij. ''Zojuist is daar mijn nieuwe thriller De professor verschenen. Het gaat over de bizarre moordzaak (de zaak-Pim Overzier, red.) waarover ik in 2007 al Het Rijk van de Bok schreef. Naar aanleiding van dat boek heeft justitie een nader onderzoek ingesteld en mij, met mijn mede-appellanten Peter van Koppen en Ton Derksen in het ongelijk gesteld. Dat gebeurde in een lijvig rapport dat een waar wonder van juridische misleiding is. Het was bijna kunst. Maar ik had daar zo de pest over in dat ik mijn protagonist Ben van Arkel in De professor opdracht heb gegeven het over te doen en nu goed.''

Gedonder met jury's (column, 2015)

BESTE TER WERELD

(Door Peter de Zwaan)

Een jaar geen misdaadroman schrijven heeft een voordeel en voor u het vraagt, zal ik u vertellen wat het is: geen woedeaanval in april of mei.

Ik verklaar me nader, ik zit toch achter het toetsenbord.

Als ik een boek af heb dan is dat het beste boek van de hele wereld, zeg maar: het allerbeste. Nobelprijsbest.

Dat vind ik en zo hoort het. Een schrijver die ik waardeer, zei een keer in een interview over zijn laatste boek: 'Het was ook niet zo goed.'

Zo'n uitspraak begrijp ik niet. Als je boek 'niet zo goed' is, gooi je de bliksemse boel weg en begin je opnieuw.

Je hebt dus dat bovenstebesteboek en je uitgever stuurt het naar jury’s, laten we zeggen die van de Gouden Strop. Dan kom je eerst op de lange lijst van boeken die zijn opgestuurd. Dat valt zonder veel onlustgevoelens te verwerken.

Maar dan.

Er komt een keer een lijst met een boek of tien. Ik ben net terug van vakantie en ik heb geen idee hoe het er dit jaar voorstaat met de Strop. Ik wil het ook niet weten. Ik ga helemaal relaxed door de maanden april en mei, want ik heb het afgelopen jaar geen boek uitgebracht. Ho, wel een boek, twee zelfs, maar geen misdaadroman.

Dus hoef ik niet te kijken ‘of ik erbij sta’. En hoef ik niet drie dagen huis en haard te terroriseren als mijn naam ontbreekt. En hoef ik niet uit te leggen dat de jury bestaat uit ongeletterden die geen idee hebben van behoorlijk taalgebruik, spanningsopbouw, humor en fantasie. Want dat doe ik, dat soort dingen uitleggen. Omdat ik het allerbeste boek van de wereld heb geschreven, weet u nog, en omdat een jury die dat niet inziet niet kan deugen.

Meestal zie ik de zaken na enkele maanden - in het geval van Een keel van glas na jaren - iets genuanceerder, maar vlak na een shortlist of een nominatie is de slachter in de Texas Chainsaw Massacre een doetje bij wat ik voor de juryleden in gedachten heb.

Niets van dit alles, dit jaar, en mijn vrouw zei een paar dagen geleden: 'Gelukkig. Rust.'

Maar nu kom ik bij het probleem waarmee ik mezelf heb opgezadeld. De Jeff Meeks-roman De dwergbowler is klaar. Er zijn uitgevers die het met plezier willen uitbrengen, maar als ik zeg: 'Ik wil dat gedonder met jury's en prijzen niet meer, dus het mag niet worden opgestuurd', betrekken de gezichten en krijg ik uitgelegd hoe belangrijk de Gouden Strop nog steeds is al staat-ie wat waardering betreft onderaan de lijst boekenprijzen.

Er zit weinig anders op dan het boek via mijn eigen uitgeverij Zwarte Zwaan uitgeven, maar dan ben ik er nog niet. Want ik weet niet of ik bestand zal zijn tegen mijn eigen nieuwsgierigheid die leidt tot de vraag: wat zal een jury ervan vinden?

De dwergbowler is beslist het beste boek ter wereld. Dat hou ik vol tot… tja, tot wanneer. In elk geval tot ik mijn volgende misdaadroman af heb en daar moet ik nog aan beginnen.

(Deze column is ook te lezen op de website van Peter de Zwaan)

Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor acht van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met Het Alibibureau won hij in 2000 die prijs. In 2013 verscheen zijn nieuwe thriller De Loverman bij zijn eigen uitgeverij Zwarte Zwaan. Vorig jaar publiceerde uitgeverij Conserve In mijn hoofd, een roman over alzheimer.

Cafeetjes in Parijs (nieuws, 2015)

DERDE 'WORP' SIMENON-KLASSIEKERS OP STAPEL

Uitgeverij De Bezige Bij brengt op 21 mei voor de derde keer een aantal van de bekendste Maigrets en psychologische romans van Georges Simenon opnieuw op de markt. Het betreft veelal nieuwe vertalingen.

Ook nu gaat het weer om vier boeken van Simenon die worden heruitgegeven. Het zijn de psychologische romans (oftewel de 'romans durs' zoals de Fransen zeggen) De dood van Belle en De teddybeer en twee misdaadromans over commissaris Maigret: De zaak-Saint-Fiacre en Maigret en zijn dode.

In De dood van Belle nemen Spencer en Christine Ashby de tienerdochter van een vriendin in huis, Belle Sherman. Wanneer het meisje gewurgd wordt aangetroffen in haar kamer, gaan alle blikken meteen richting Spencer, een kneuterige leraar. Het wantrouwen van zijn omgeving drijft de man tot ziekelijke wanhoop.

In De teddybeer volgt de lezer Jean Chabot, een gerenommeerd gynaecoloog, die alles lijkt te hebben om gelukkig te zijn. En toch valt het leven hem zwaar als hij niet aan het werk is. Op een nacht ontdekt hij in een vertrek van het ziekenhuis een ingeslapen nachtverpleegster. De aanblik van het jonge meisje, even onschuldig als een pluchen beertje in een kinderbed, vertedert hem zo dat hij niet kan weerstaan de liefde met haar te bedrijven.

In de Maigret-roman De zaak-Saint-Fiacre ontvangt commissaris Maigret een briefje: 'Tijdens de mis van Allerzielen zal een misdaad gepleegd worden in de kerk van Saint-Fiacre.' Saint-Fiacre is zijn geboortedorp en hij reist er onmiddellijk heen om de dienst bij te wonen. En inderdaad, de gravin van Saint-Fiacre sterft… aan een hartaanval. Algauw wordt toch een moordwapen ontdekt, zij het een ongewoon: in het misboek van de vrouw zat een nagemaakt krantenbericht over de dood van haar zoon, Maurice.

In de misdaadroman Maigret en zijn dode krijgt Maigret op een ochtend in februari telefoon. Een haastig sprekende man vertelt dat hij sinds de vorige avond wordt gevolgd en vreest voor zijn leven. Gedurende de dag komen er telefoontjes uit allerlei cafeetjes in Parijs, maar de inspecteur die Maigret eropuit heeft gestuurd kan de opgejaagde man niet bijbenen. De oproepen houden op wanneer om middernacht een verminkt lichaam wordt gevonden op de Place de la Concorde.

Georges Simenon (1903–1989) werd bij het grote publiek vooral bekend als de schrijver van 75 detectiveromans en 28 korte verhalen over commissaris Jules Maigret. Maar Simenon excelleerde ook in zijn talloze romans.Van zijn boeken zijn wereldwijd meer dan 800 miljoen exemplaren verkocht. De heruitgave van Simenons werk maakt deel uit van een internationale herlancering in 23 landen. In september 2014 was het 25 jaar geleden dat Georges Simenon overleed.

Moeizame bevalling (nieuws, 2015)

UITREIKING DIAMANTEN KOGEL IN JUNI

De toekenning en uitreiking van de Diamanten Kogel 2014 heeft veel weg van een uiterst moeizame bevalling. De bekendmaking van de winnaar zou al begin dit jaar zijn, maar werd uitgesteld. Nu is de kogel door de kerk: in juni vindt de uitreiking van de prijs plaats.

Philip Heylen, Schepen van Cultuur van de gemeente Antwerpen, maakt op dinsdag 23 juni de winnaar van De Diamanten Kogel 2014 bekend, zo heeft de organisatie van deze Vlaamse thrillerprijs gemeld op haar Facebookpagina. De uitreiking, in het Stadhuis van Antwerpen, komt ruim zeven maanden nadat de shortlist is vrijgegeven.

De jury heeft zich over een recordaantal van 117 ingezonden thrillers gebogen. Vijf boeken zijn genomineerd: Dood water van Toni Coppers, Fout goud van Roel Janssen, In het oog van de lens van Wim Menheer, Heden rood, morgen dood van Jonathan Sonnst en De zwarte duivel van Jacob Vis.

Vorige maand riepen de Nederlandse genomineerden, Roel Janssen en Jacob Vis, de organisatie nog op de prijs uit te reiken. Zelfs als er geen geld zou zijn voor de trofee, een met diamanten belegde zilveren boksbeugel.

De kandidaten op de shortlist wachten al sinds november 2014 op de prijsuitreiking. Maar volgens juryvoorzitter Henri-Floris Jespers ontbrak het geld voor de plechtigheid en de prijs. In het Vlaamse magazine Humo vertelde hij onlangs: ''In december kwam Serge Muller, een Antwerpse diamantair en onze vaste sponsor, mij vertellen dat hij de prijs niet langer wilde financieren.''

Waarschijnlijk voorvoelde Muller toen al dat er zwaar weer op komst was. Hij werd op 4 maart in Montenegro gearresteerd. De Belgische justitie verdenkt de diamantair onder meer van handel in cocaïne en het witwassen van drugsgeld.

Advocaat Marc Delannoye, die zich met de financiën rond de prijs bezig houdt, zei in Humo op zoek te zijn naar nieuwe sponsors. De totale kosten van de literaire onderscheiding bedragen ongeveer 5000 euro, inclusief de met diamanten belegde zilveren boksbeugel gemaakt door kunstenaar Wim Delvoye.

Janssen en Vis vinden dat de prijs hoe dan ook moet worden toegekend. ''Ook al is er geen geld voor die boksbeugel'', stelde Vis eerder op Hebban.nl. ''Ik blijf onverminderd waarde hechten aan de prijs, want het is een eerlijke en deskundige beoordeling van de oogst aan Nederlandstalige misdaadliteratuur van het afgelopen jaar.''

Eerdere winnaars van De Diamanten Kogel zijn: Benny Baudewyns (2002), Jef Geeraerts (2003), Bob Mendes (2004), Esther Verhoef (2005), Felix Thijssen (2006), Patrick Conrad (2007), Simon de Waal (2008), Bavo Dhooge (2009), Mieke de Loof (2010), Elvin Post (2011), Almar Otten (2012) en Rudy Soetewey (2013).

Exit (nieuws, 2015)

VLAAMSE SCHRIJVER JEF GEERAERTS OVERLEDEN

De Vlaamse schrijver Jef Geeraerts is op 85-jarige leeftijd overleden. Geeraerts verwierf naam en faam met de 'Gangreen'-cyclus en thrillers als 'De zaak Alzheimer', 'Dossier K' en 'De pg'. In 1986 werd 'De zaak Alzheimer' bekroond met de Gouden Strop voor de beste Nederlandstalige misdaadroman.

Jef Geeraerts verbleef in het universiteitsziekenhuis in Gent. Daar overleed hij gisteren aan een hartaanval, zo heeft zijn dochter Ilse laten weten. Een week geleden gaf Geeraerts nog een interview aan het magazine Humo, waarin hij zei dat het enige wat er voor hem nu nog in het verschiet lag, de dood was. ''Nu rest mij alleen nog de dood. Je kan niet blijven leven, hé, de datum nadert'', zei hij.

Geeraerts werd op 23 februari 1930 geboren in Antwerpen. In de jaren vijftig trok hij zoals zo vele jonge, ambitieuze Belgen naar de toenmalige kolonie Congo, op zoek naar een groots en meeslepend leven. De jonge koloniale ambtenaar Geeraerts werd een echte 'broussard': hij woonde en werkte in het oerwoud, in de buurt van Bumba, een stad aan de Congostroom in de Evenaarsprovincie. Als chef de région stond hij in voor het onderhoud van de wegen, het innen van de belastingen, de rechtspraak, de controle op de landbouw.

Zijn tijd in Congo zou een belangrijke rol spelen in zijn boeken. In 1968 verscheen Black Venus, het eerste deel van zijn bekende Gangreen-reeks. Het boek veroorzaakte heel wat deining in het katholieke Vlaanderen vanwege zijn expliciete inhoud. Ook het omslag met een naakte zwarte vrouw schokt velen.

Met de ontvangst van Gangreen 1 is de toon gezet voor de andere delen. Geeraerts sluit de jaren zestig af als schandaalschrijver en pornograaf. Sommigen beschuldigen hem zelfs van racisme. Het Parool van 15 november 1969 oordeelt snoeihard: 'In een samenleving waar auteurs gelauwerd worden die het neerschieten van negers verheerlijken omdat het toch maar bavianen zijn, maakt Mein Kampf nog best een kans.' De negatieve kritiek wordt echter overstemd door de waardering voor Geeraerts' eerlijkheid en literaire durf.

Als eind 1972 Gangreen 2. De goede moordenaar verschijnt, ontstaat er weer commotie. In dit deel beschrijft Geeraerts zijn ervaringen als lid van een paracommando-eenheid tijdens stammenoorlogen tussen de Lulua's en Baluba's eind jaren vijftig. Het Belgische ministerie van Defensie doet de door Geeraerts beschreven feiten af als onzin en onwaar. In Gangreen 3. Het teken van de hond (1975) en Gangreen 4. Het zevende zegel (1977) rekent Geeraerts af met zijn jeugd en zijn eerste huwelijk.

De zweep

Vijf jaar geleden reisde Geeraerts met een ploeg van de Vlaamse omroep VRT naar Bumba, de plaats in Congo waar de schrijver destijds werkte als assistent-gewestbeheerder. Het was de eerste keer sinds een halve eeuw dat Geeraerts naar de voormalige kolonie terugkeerde. De VRT-reportage is niets verhullend. Geeraerts vertelt aan de VRT-crew hoe hij ongehoorzame zwarten de zweep gaf - of liet geven, want in Belgisch Congo had men daar personeel voor. ''Ze namen je dat niet kwalijk, op voorwaarde dat het rechtvaardig was'', zegt hij daarover.

Geeraerts doet in de reportage nog meer uitspraken, die de wenkbrauwen doen fronsen. ,,Werken doen ze zo weinig mogelijk'', zegt hij over de Congolezen in het algemeen. Wanneer gevraagd wordt of hij de Congolezen minderwaardig vond, zegt hij: ,,Minderwaardig? Ik ging jagen met hen, ik sliep met hun vrouwen. Dus ik beschouwde ze niet als een minderwaardig ras, zeker niet.''

De auteur schreef ook heel wat misdaadromans met het politieduo Vincke en Verstuyft in de hoofdrol. ''Ik was altijd in misdaadromans geïnteresseerd'', zei hij. ''In de Congo heb ik als officier van justitie veel contact gehad met zogenaamde misdadigers. Die heb ik vaak en uitvoerig verhoord en daar heb ik veel van opgestoken.''

In 1979 verschijnt zijn eerste thriller Kodiak .58, waarin de schrijver zijn voorliefde toont voor research en zijn passie voor vuurwapens en geheime diensten. Er zou nog een twintigtal misdaadromans volgen. De Zaak Alzheimer uit 1985 werd in 2003 verfilmd door Erik Van Looy. Jan Decleir kroop daar in de huid van huurmoordenaar die aan Alzheimer lijdt. Ook Dossier K. uit 2002 werd verfilmd.

Typisch is dat waar hij in zijn Congo-boeken een razendsnelle schrijfstijl hanteerde zonder punten en komma's hij in zijn misdaadromans juist heel secuur en gedetailleerd te werk ging. Naast romans schreef Geeraerts ook reisverhalen, journalistieke stukken, toneelstukken en hoorspelen. Geeraerts won in 1999 de Knack Hercule Poirot-prijs. In 2007 ontving hij de eerste Poirot oeuvreprijs. Voor Dossier K. ontving Geeraerts De Diamanten Kogel.

Nachtmerrie

In 1978 trouwde hij met Eleonore Vigenon (Gent, 1938). Van haar hand verscheen in oktober 2007 het boek De Spoken van Jef Geeraerts, over het oeuvre van en leven met Jef Geeraerts. Vigenon overleed in hun woonplaats Drongen op 5 augustus 2008 aan kanker, 70 jaar oud.

In 1976 verscheen van Geeraerts' hand het boek Dood in Bourgondië en gaat over de periode dat Eleonore doodziek was. Vierenveertig dagen na een bloeding, gevolgd door een zogenaamde curettage in een staatsziekenhuis, barstte bij Eleonore de vrucht in haar buik, waardoor zij in onmiddellijk levensgevaar verkeerde. Voor de toen 46-jarige Geeraerts en zijn 42-jarige partner startte een nachtmerrie die elf dagen duurde. Toevallig werd Eleonore opgevangen door één van de vier artsen die in België microchirurgie bedrijven. Zij werd niet alleen van een zekere dood gered, maar dermate virtuoos geopereerd, dat geen enkel gedeelte van de vrouwelijke organen werd geamputeerd.

Het laatste boek van Geeraerts, de roman Muziek en emotie, verscheen in 2009. Het is een verzameling columns over klassieke muziek, één van de grote passies van Geeraerts. ''Ik was als kleine jongen al zeer gevoelig voor muziek, dat was zeer vreemd'', aldus Geeraerts in de Gazet van Antwerpen. ''En mijn omgeving begreep dat niet, het was voor de oorlog. Ik stond zo'n beetje alleen.''

Standpunt (column, 2015)

DE MOOISTE MEID

(Door Peter de Zwaan)

Een nadeel van ouder worden is dat je in onbewaakte momenten gaat terugkijken en dan enkele smetjes ziet die je in een sombere bui fouten zou kunnen noemen.

Als schrijver heb ik er twee gemaakt waar ik met regelmaat aan denk. Niet veel, twee, maar ze zitten me dwars. Aan de grootste zal ik met liefde voorbijgaan, want er is kans dat ze alsnog wordt gerepareerd. Lukt dat dan zal ik u dat laten weten.

De tweede fout is dat ik lang, veel te lang, een heel eenvoudig standpunt heb gehanteerd als ik met een uitgever sprak. De standpunt was vervat in één zin: ‘Ik schrijf de boeken, jullie geven ze uit en val me er aub niet mee lastig.’

Dom, zo’n standpunt, heel wat dommer dan het op het eerste gezicht misschien lijkt.

Ik ging er vanuit dat schrijver en uitgever hetzelfde doel hebben: mooie boeken uitgeven en daarvan zoveel mogelijk aan de man brengen.

Met dat doel zit het meestal wel goed, maar vaak gaan andere factoren het in de weg zitten. Bijvoorbeeld: verkopers met ideeën.

Hoed u voor verkopers met ideeën. Als verkopers van uitgeverijen goede ideeën hadden dan gingen ze wel iets anders doen dan beurzen afkleppen en zich schor lullen tegen inkopers die de opdracht hebben zich alleen bestsellers aan te laten smeren.

Een voorbeeld.

Ik had een Jeff Meeks-roman geschreven en gaf hem de titel ‘De mooiste meid van Oregon’. Mooie titel, vond ik, prachtig.

‘Nee hoor,’ zeiden ze bij Cargo, ‘titel van niks. De verkopers zeggen dat ze een boek dat De mooiste meid van Oregon heet niet kunnen verkopen. Ze hebben een ander idee: Voortvluchtig.’

En ik zei: ‘Goed hoor.’ Echt waar. Volledig bij mijn verstand, geen tia, geen toeval, geen aanval van absolute gekte. Ik zei: ‘Goed hoor’, want ik had nog steeds dat standpunt van ik schrijf en jullie doen de rest. Het boek verkocht voor geen meter, en terecht.

Ik droom er soms nog van.

Dat werd niet beter na het mailtje van een lezer die Voortvluchtig in handen kreeg.

Ik zal een stukje citeren: ‘Mijn vrouw zei: Welk boek ben je aan het lezen? Uiteraard was de titel niet blijven hangen en ik zei: Een boek over de mooiste meid van Oregon. … Als er iets op tv is over het noordwesten van de Verenigde Staten roept één van ons: Oregon en daarna roept de ander: De mooiste meid.’

Het was een leuke mail, want de lezer waardeerde het boek, maar het deed toch pijn.

Toen ik uitgegvdd was, kreeg ik een inval. Ik dacht: zo gauw ik de rechten terug heb, ga ik het boek opnieuw op de markt brengen. Met als titel De mooiste meid van Oregon. Zullen we eens kijken of het verkoopt.

Het kan even duren voor het zover is, maar wat is een mens zonder hoger doel in zijn leven.

(Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl)

Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor acht van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 die prijs. In 2013 verscheen zijn nieuwe thriller 'De Loverman' bij zijn eigen uitgeverij Zwarte Zwaan. Vorig jaar publiceerde uitgeverij Conserve 'In mijn hoofd', een roman over alzheimer. De Zwaan werkt aan een nieuwe Jeff Meeks-thriller, getiteld 'De dwergbowler'.

Drie Vlamingen (nieuws, 2015)

MARION PAUW OP SHORTLIST GOUDEN STROP

De kans is groot dat Marion Pauw over een paar weken opnieuw de Gouden Strop in ontvangst mag nemen. De winnares van 2009 staat dit jaar op de shortlist met 'Hemelen'. Opvallend: van de vijf genomineerden komen er drie uit Vlaanderen.

De mythe van Methusalem van Jo Claes, Walker van Patrick Conrad, Kingston noir van Guido Eekhaut, Hemelen van Marion Pauw en De huisgenoot van Marjolijn Uitzinger zijn genomineerd voor de Gouden Strop 2015. De jury, onder leiding van Laetitia Griffith, koos deze thrillers uit 94 inzendingen.

Mocht Pauw de prijs winnen dan schiet ze dit jaar dubbel in de roos. Pauw is namelijk ook de auteur van het geschenkboek Grijs gebied dat in juni, de Maand van het Spannende Boek, cadeau wordt gedaan.

Voor de Schaduwprijs zijn de volgende titels genomineerd: De verloren dochters van Arjan Hoks, Ongrijpbaar van Bianca Nederlof en Tunis van René van Reyckevorsel.

De Gouden Strop, de grootste prijs voor het beste oorspronkelijk Nederlandstalige spannende boek, wordt tezamen met de Schaduwprijs, de prijs voor het beste oorspronkelijk Nederlandstalige thrillerdebuut, op de - besloten - Avond van het Spannende Boek, donderdag 28 mei in Amsterdam, bekendgemaakt en uitgereikt. De prijzen zijn een initiatief van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM).

Aan De Gouden Strop is een geldprijs van € 10.000,- verbonden en een sculptuur van de hand van Marianne van den Heuvel. Vorig jaar won Donald Nolet met Versleuteld. De jury bestaat dit jaar uit Marian van Leth, directeur BiblioNu, Erik de Vries, recensent VN’s Detective -en Thrillergids, Arjen Ribbens, redacteur kunst en recensent spannende boeken voor NRC en Marcella van der Weg, freelance journalist en recensent spannende boeken en juryvoorzitter Laetitia Griffith, voormalig politica, bestuurder en sinds januari 2012 werkzaam bij de Raad van State als Staatsraad bij de Afdeling Advisering.

De Schaduwprijs 2015, de prijs voor het beste oorspronkelijk Nederlandstalige thrillerdebuut, wordt dit jaar voor de 19de keer uitgereikt. De prijs werd in 1997 ingesteld door het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM) om aankomende schrijvers in het genre te stimuleren. De prijs is vernoemd naar 'De Schaduw', de legendarische hoofdpersoon uit de detectiveromans van Havank. De winnaar ontvangt een geldbedrag van € 1000 en een kunstwerk van Daan Jippes.

De jury van de Schaduwprijs 2015 telt vier leden, plus juryvoorzitter Wendela de Vos. Zij is voorzitter van het GNM en onderdeel van het auteursduo Tupla M.. Naast De Vos bestaat de jury uit de prijswinnaar van vorig jaar, thrillerauteur en bestuurslid GNM Donald Nolet, Wim Krings, boekhandelaar te Sittard, John Brosens, thrillerauteur en bestuurslid GNM, en Linda Jansma, thrillerauteur.

Vasthoudend (nieuws, 2015)

JACOB VIS DUIKT OPNIEUW IN ZAAK-OVERZIER

In 2007 publiceerde Jacob Vis het true crime boek 'Het rijk van de bok', waarin hij schreef dat Henk H. ten onrechte was veroordeeld voor de moord op Pim Overzier. Volgens Vis kwam Overzier niet door moord aan zijn einde. Acht jaar later giet hij deze zaak in fictie.

De professor heet de misdaadroman waarin Jacob Vis nog eens zijn licht laat schijnen op de zaak-Overzier. In Het Rijk van de Bok schreef Vis over een moord die zijns inziens geen moord was en waarvoor een onschuldige man, Henk H., werd veroordeeld tot twintig jaar cel. Dat de moordzaak naar aanleiding van het werk van Vis opnieuw wordt onderzocht – een proces dat vandaag de dag nog speelt - maakt het verhaal actueel.

''Als de strafzaak wordt terugverwezen voor herziening, dan is me dat meer waard dan de Nobelprijs voor literatuur'', zegt de auteur over de twee boeken. Waar Het Rijk van de Bok een true crime story is, schrijft Vis met De professor een roman die mensen 'wakker moet schudden voor een misstand'. Vis is na dit boek nog lang niet uitgeschreven; hij werkt momenteel aan een thriller waarin enkele personages uit eerder werk terugkomen.

In De professor krijgt Max Spaan twintig jaar cel voor de moord op Ron Verkeek. Twaalf jaar later schrijft een oud-rechercheur een brief aan Justitie waarin hij zijn twijfels over het onderzoek kenbaar maakt. De brief is zo alarmerend dat de minister van Justitie commissaris Ben van Arkel, advocaat-generaal Lucas Kalsbeek en emeritus hoogleraar strafrecht Jos de Ruiter opdracht geeft het appel te onderzoeken.

Het driemanschap, gesteund door de jonge rechercheurs Ellen Kamp en Ton van Soest, ontdekt dat het bewijsmateriaal niet deugt. Volgens Vis een schoolvoorbeeld van tunnelvisie dat leidde tot de grootste rechterlijke dwaling uit onze geschiedenis die in dit verhaal wordt rechtgezet.

De professor verschijnt 15 mei bij uitgeverij Ellessy Crime.

Mr. Mercedes (nieuws, 2015)

EDGAR AWARD VOOR STEPHEN KING

Stephen King heeft met zijn boek 'Mr. Mercedes' de Edgar Award voor beste thriller gewonnen. De meester van de horror liet illustere collega's als Karin Slaughter, Ian Rankin en Stuart Neville achter zich.

In de vorig jaar verschenen thriller schrijft Stephen King over een onbekende automobilist die in een gestolen Mercedes inrijdt op honderden werklozen die in de rij staan voor een banenbeurs. Acht mensen worden gedood, vijftien raken gewond, de moordenaar ontsnapt. Als hij met pensioen gaat wordt politieagent Bill Hodges nog steeds achtervolgd door deze onopgeloste misdaad. Maar dan neemt de dader contact met hem op en probeert hem uit zijn tent lokken.

De uitreiking van de Edgar Awards, vernoemd naar schrijver Edgar Allan Poe, wordt al meer dan zestig jaar georganiseerd door het genootschap Mystery Writers of America. In het verleden wonnen onder anderen Patricia Highsmith, John le Carré en Raymond Chandler de prijs voor beste thriller.

''Een tegenvaller was dat ik niet de Edgar Award won, maar een of andere jonge schurk genaamd Stephen King'', liet Ian Rankin deze week via Twitter weten. Om er aan toe te voegen: ''Een pluspunt was dat ik Stephen King de hand kon schudden.'' Rankin was genomineerd voor de prijs met zijn boek Saints of the Shadow Bible.

De prijs naar het beste debuut van een Amerikaanse auteur ging naar Tom Bouman voor zijn boek Dry Bones in the Valley. In het boek wordt een lijk aangetroffen op het landgoed van een oudere man in Wild Thyme, Pennsylvania.

Tijdens de ceremonie werden James Ellroy en Lois Duncan benoemd tot 'Grand Master'. Met deze onderscheiding wil de Mystery Writers of America het belang van hun bijdragen aan de misdaadliteratuur onderstrepen.

(Bron: Hebban|Crimezone)

Iedereen is welkom (nieuws, 2015)

HEBBAN.NL EN PAAGMAN ORGANISEREN THRILLERFEEST

Op vrijdag 29 mei, de dag na de Avond van het Spannende Boek die uitsluitend toegankelijk is voor het boekenvak, organiseren Hebban.nl en de Haagse boekhandel Paagman een feestelijke avond voor thrillerlezers onder de noemer Spannende Zaken.

Speciaal voor dit evenement opent Paagman Centrum op vrijdagavond vanaf 18:30 uur haar deuren voor een bomvol programma voor hartstochtelijke thrillerlezers, dé fans van het spannende boek. Het programma bestaat uit drie onderdelen: twee paneldiscussies en een boekpresentatie.

Gouden Strop Panel: Het is niet alles goud wat er blinkt
De deelname aan dit panel is het eerste publieke optreden van de winnaar van de Gouden Strop 2015. Charles den Tex interviewt de kersverse laureaat en twee van zijn of haar voorgangers: Donald Nolet en Roel Janssen (19.00-19.30 uur, aansluitend signeren de gasten hun boeken).

Panel: Je kunt het zo gek niet bedenken
Het thema van de 28ste editie van de maand van het spannende boek, Spannende zaken - politieverhalen in boeken, staat centraal tijdens een panel met Carina van Leeuwen (forensisch specialist/schrijver), Eva Burgers (ex-rechercheur/schrijver) en Joop van Riessen (ex-commissaris/schrijver). Bezoekers van Hebban.nl kunnen vooraf vragen en onderwerpen insturen. De presentatie van dit panel is in handen van Peter Kuijt. (19.30-20.10 uur, aansluitend signeren de gasten hun boeken).

Boekpresentatie: Doodskopvlinder
Drievoudig Gouden Strop-winnaar Tomas Ross en Hebban Crimezone Award-winnaar Corine Hartman bundelden hun krachten en schreven samen de thriller Doodskopvlinder. In deze thriller gaat een Special Force-team op zoek naar een vermiste Nederlandse NAVO-diplomaat. Tijdens Spannende Zaken bij Paagman wordt het schrijfkoppel kort geïnterviewd door Peter Kuijt. (20.15-20.45 uur, aansluitend signeren Ross en Hartman hun boeken).

U kunt zich hier aanmelden voor het evenement Spannende zaken.

Over Hebban
Hebban is in nog geen jaar tijd uitgegroeid tot de grootste en populairste lezerssite van Nederland en Vlaanderen. Een professionele redactie verzorgt het dagelijkse boekennieuws, gidst lezers door het enorme boekenaanbod en organiseert regelmatig winacties en leesclubs. De thrillersite Crimezone.nl maakt sinds mei vorig jaar deel uit van Hebban. Lezers kunnen hun gelezen en nog te lezen boeken organiseren, boekblogs schrijven, boekenlijsten beheren en hun favoriete schrijvers, recensenten en andere lezers volgen. Er staan in totaal al 250.000 boeken op alle Hebban-boekenplanken.

Over Paagman
Paagman is met twee vestigingen de grootste boekhandel van Den Haag en organiseert met regelmaat evenementen met auteurs in haar winkels. Zo zijn de afgelopen jaren André Kuipers, Connie Palmen, Thomas Piketty, Joris Luyendijk, Herman Koch, Anton Corbijn, Herman van Veen en vele anderen te gast geweest. Sinds februari 2015 is Paagman vestiging Centrum gevestigd in het centrum van Den Haag, op loopafstand van Den Haag Centraal Station. In de voormalige REX bioscoop heeft Paagman een 700 m2 ruime boekhandel gemaakt. Paagman Centrum is gevestigd aan de Lange Poten 41 Den Haag.

Keuze genoeg (nieuws, 2015)

OP ZOEK NAAR HET BESTE AGATHA CHRISTIE-BOEK

Het bedrijf dat de nalatenschap van Agatha Christie beheert, wil van haar lezers weten wat het beste boek van de Britse Queen of Crime is. Bekende fans van de schrijfster, zoals Sophie Hannah en Val McDermid hebben hun keuze al bepaald.

Het is op 15 september 125 jaar geleden dat in de zuid-Engelse badplaats Torquay Agatha Mary Clarissa Miller werd geboren. Ze zou later wereldberoemd worden als Agatha Christie, de Britse Queen of Crime en een van de meest succesvolle schrijfsters aller tijden.

Om de 125ste geboortedag van de misdaadauteur te vieren, heeft het bedrijf dat de scepter zwaait over haar nalatenschap een campagne gelanceerd om uit te vinden welk boek van haar het meest geliefd is. Er is een website in het leven geroepen waarop Christies fans van over de hele wereld hun stem kunnen laten gelden.

De website ging afgelopen maandag online. Stemmen kan tot en met 31 mei. In september wordt The World's Favourite Christie bekendgemaakt. Het evenement maakt deel uit van een jaar durend feest om Christies leven en nalatenschap te vieren. De boeken van de schrijfster die in 1976 op 85-jarige leeftijd overleed, zijn vertaald in meer dan honderd talen. Ze schreef ruim tachtig romans en korte verhalen en negentien toneelstukken, waaronder The Mousetrap, de langst lopende toneelvoorstelling ter wereld. Ze creëerde onvergetelijke personages als Hercule Poirot en Miss Marple.

De Schotse misdaadauteur Val McDermid heeft haar stem al uitgebracht, zo heeft ze laten weten. Zij gaat voor The Murder at the Vicarage (Moord in de pastorie) uit 1930. ''Niemand begreep de techniek van het schrijven van misdaadromans beter dan Agatha Christie. Dat geldt in het bijzonder voor The Murder at the Vicarage. Je kunt wel stellen dat dat boek verantwoordelijk is geweest voor mijn carrière als schrijfster.''

Sophie Hannah, die zelf de Hercule Poirot-roman De Monogram Moorden heeft geschreven, koos voor After the Funeral (Na de begrafenis) uit 1959, terwijl haar collega Kate Mosse Sleeping Murder (Moord uit het verleden) uit 1975 verkiest. Christie zelf heeft een Japanse fan in 1972 toevertrouwd dat Endless Night (De eindeloze nacht) uit 1966 haar favoriet was. Ze voegde eraan toe dat haar detective met de nu onbetamelijke titel Ten Little Niggers uit 1948 haar ook lief was omdat het boek met 'zijn moeilijke techniek een uitdaging was om te schrijven'.

(Bron: Hebban|Crimezone)