Teken van vertrouwen (nieuws, 2015)

JUDITH VISSER WEG BIJ AMBO|ANTHOS

Na Xander Uitgevers en Boekerij verlaat schrijfster Judith Visser nu ook succesuitgever Ambo|Anthos. Haar nieuwe boek, een roman, zal begin volgend jaar verschijnen bij The House of Books. Visser is na tien thrillers klaar met het genre.

Judith Visser maakte in november 2012 de overstap naar Ambo|Anthos bekend. ,,Met Anthos zit ik op één lijn en het klikt'', liet ze destijds weten. ''Het is voor het eerst in jaren dat ze een Nederlandse auteur toevoegen aan hun fonds. Dat is een fijn teken van vertrouwen in mij. Ik heb er een goed gevoel over.'' Ambo|Anthos bracht in mei 2014 Vissers thriller Vreemden in de nacht op de markt.

Visser zal haar toekomstige werk publiceren bij The House of Books. Met de overstap naar deze uitgever, die deel uitmaakt van Overamstel uitgevers, verlaat Visser het thrillergenre. Ze gaat zich toeleggen op het schrijven van romans. Visser heeft laten weten dat ze na tien thrillers op een punt in haar carrière is aangekomen voor iets anders. De eerste roman van Visser, In seizoenen getiteld, zal begin 2016 verschijnen. Visser spreekt overigens liever van 'novel' in plaats van 'roman'. ''Bij roman schijnen mensen te denken dat het een romantisch boek wordt'', stelt ze in een tweet. Maar volgens haar is het niet allemaal romantiek wat de klok slaat.

In seizoenen is een roman over het gevecht tussen loslaten en vasthouden, meldt Vissers Facebookpagina. Annabel Wismar (59) is ernstig ziek en kan door nalatigheid van het ziekenhuis niet meer geholpen worden. Ze moet 'in seizoenen' gaan denken. Maar ze laat het er niet bij zitten en zoekt haar heil bij Belgische artsen. Die willen haar nog wel behandelen. Haar zoon David twijfelt geen moment en trekt bij zijn moeder in om haar te verzorgen. In de periode die volgt leren zij niet alleen elkaar maar ook zichzelf op een andere manier kennen.

Visser is in korte tijd de derde auteur bij Ambo|Anthos die aangeeft te vertrekken dan wel de bakens te verzetten. Eerder besloot Esther Verhoef haar thrillers voortaan te laten uitgeven door Prometheus. En met succes. Haar jongste thriller Lieve mama staat al elf weken achtereen in de toptien. Gouden Strop-winnaar Marion Pauw, geschenkauteur van de Maand van het Spannende Boek en succesvol met diverse thrillers bij Ambo|Anthos, heeft aangekondigd met schrijven te stoppen. Bij haar uitgever verschijnt in juli haar laatste thriller, We moeten je iets vertellen, en daarna hangt Pauw haar tekstverwerker in de wilgen. Ze wil met een nieuw, nog onbekend product, 'maar wel gericht op vrouwen', de markt bestormen.

(foto Judith Visser: Annett Holland)

Wordt verwacht 385 (nieuws, 2015)

HET MEISJE OP DE WEG

Nog een maand of vier wachten en dan ligt er een nieuwe thriller van Michael Berg in de winkel. 'Het meisje op de weg' heet de zevende thriller van de in Frankrijk wonende en werkende schrijver, die in 2013 met Nacht in Parijs de Gouden Strop won.

''De najaarsaanbieding van de uitgever is de deur uit met alle informatie over mijn nieuwe boek'', schrijft Michael Berg op zijn Facebookpagina. ''Zo'n aanbieding is trouwens een beetje als een voortijdige geboorteaankondiging. Het kindje zit nog in de buik, maar de boekhandelaren weten alvast dat het er komt.''

De hoofdrol in Het meisje op de weg is voor psychologe Anne Givernaud. Zij woont samen met haar nieuwe vriend Guido op een afgelegen plek in Zuidwest-Frankrijk. Op een avond ligt er voor hun huis een onbekend meisje op de weg. Ze bieden haar een bed aan voor de nacht.

De volgende dag is de woonkamer een ravage en zijn Guido en het meisje verdwenen. Wanneer de politie Guido verdenkt van moord, beseft Anne pas hoe weinig ze over haar nieuwe vriend weet.

Het is een doodgewone thriller, stelt Berg. ''Niks 'literaire thriller'. Een thriller is een thriller en of die literair is bepaalt de lezer zelf wel. Toch?'' De cover biedt een nachtelijke blik op de stad Limoges. Op de voorgrond de Pont Saint Etienne, een van de locaties in het boek.

Lauren Beukes (interview, 2015)

'IK MISLUK LIEVER DAN DAT IK OP SAFE SPEEL'

Ze won een prijs voor de beste horrorroman, ontving een award voor het beste sciencefictionboek en werd genomineerd voor een thrillerprijs. De Zuid-Afrikaanse Lauren Beukes is niet in één hokje te plaatsen. ''Dat klopt. Ik ben een hybride schrijfster.''

(Door Peter Kuijt)

Ze vraagt meteen of we later van haar een foto willen nemen met die blitse zonnebril op, die ze de dag ervoor voor vijf euro ergens in Amsterdam op de kop heeft getikt. Lauren Beukes (1976) is nogal direct. 'Cheeky', vindt ze zelf. ''Ik ben tamelijk brutaal.'' Die vrijpostigheid brengt haar op plaatsen die voor anderen doorgaans ontoegankelijk blijken. In het dankwoord van haar laatste, onconventionele thriller Gebroken monsters maakt de Zuid-Afrikaanse schrijfster een diepe buiging voor veel mensen in de stad waar het boek zich afspeelt, Detroit. Ze liet zich in deze op sterven na dode Amerikaanse stad gidsen door journalisten, kunstenaars, medewerkers van een gaarkeuken, leerlingen van een balletschool, rechercheurs, een fotograaf en een taxidermist, oftewel een opzetter van dieren.

''Ik ben schaamteloos'', zegt ze als verklaring voor de uitbundige en hartelijke wijze waarop ze werd geholpen in Detroit. ''Mijn filosofie is: Wees brutaal, maar word geen hufter. Ik vraag gewoon aan mensen of ze me de weg willen wijzen in de stad. 'Laat me jouw Detroit zien.' Ik ontmoette er een vrouw die me wilde introduceren op haar zeilclub. Maar dat was niet wat ik wilde zien van de stad. Daarna bezocht ik met haar een pottenbakkerij en daar kwam ik een zwarte jongeman tegen. Ik sprak hem aan: 'Jij moet mijn gids zijn'. Aanvankelijk was hij verbouwereerd, maar hij wilde me rondrijden. Maar dat gebeurde wel in een lijkwagen. Die had hij geleend van de uitvaartonderneming die naast hem gevestigd was.''

''Details uit de gesprekken die ik met rechercheurs van de Moordbrigade had, komen letterlijk als dialogen terug in het boek. Het illegale feest van kunstenaars dat in het in boek voorkomt, zoiets heb ik ook in het echt meegemaakt.'' Ze bezocht ook een verlaten mannenpension. ''Het was er zo griezelig. We kwamen binnen via een kapot raam en zagen allemaal vreemde foto's op de grond liggen. Even verderop was een zaaltje waar ooit basketbal was gespeeld. De vloer stond blank met een soort groenzwarte vloeistof. Een echt duistere plek, net als in een film.''

Ze koos de failliete grootste stad van de Amerikaanse staat Michigan als locatie voor haar thriller omdat lezers daarmee een bepaald boek verwachten, zegt ze. ''Mensen zien Detroit alleen maar als een arme teloorgegane stad met verlaten fabrieken en wijken vol slooppanden. Ze denken over die stad hetzelfde als over Johannesburg. Een gehavende stad, het is een gemakkelijk cliché. Het is het ultieme decor voor fotoshoots voor hippe magazines en tegelijkertijd scharrelen er daklozen rond. Het is wél de plaats die mensen 'thuis' noemen. Het is nog steeds een stad waar grote groepen mensen wonen, met hun dromen en ambities. Het is een plek waar ze hun kinderen laten opgroeien en waar het leven gewoon doorgaat. Het is tevens een hedendaagse ruïne en dat maakt het ongemakkelijk. Zo zou het eruit kunnen zien na de Apocalyps.''

Niet onbelangrijk was de informatie die Mickey Alice Kwapis van de Detroit Academy of Taxidermy haar verschafte over het werken met dierenhuiden en de kok die haar de ins en outs over het gebruik van vleeslijm verklapte is ze ook eeuwig dankbaar. Ze verwerkte de opgedane kennis meteen in het begin van haar boek, waar een dode, zwarte jongen wordt aangetroffen van tussen de tien en zestien jaar. Zijn bovenlichaam is naakt. Of de onderkant ook onbedekt is, of voorzien van een broek 'met in de kontzak een mobieltje dat geen belminuten meer heeft', kan rechercheur Gabriella Versado niet zeggen. Want het onderlichaam van de jongen is vervangen door dat van een hert, met hoeven en al. 'Het witte pluimpje van de staart steekt als een koddig vlaggetje in de lucht', schrijft Beukes. Jongen en hert zijn aan elkaar vastgelijmd. Er blijkt een seriemoordenaar actief die in Detroit nog meer van dit soort 'kunstwerken' exposeert en Versado is er alles aan gelegen om de huiveringwekkende maniak te stoppen.

Beukes is onderweg op een Europese tournee die haar langs zeven steden in vijf landen brengt. ''Het is een uitputtingsslag'', zegt ze. ''Soms lijkt het alsof je je in een tredmolen voortbeweegt. Het is zaak om er toch ook vooral een beetje vakantie van te maken.'' Niet dat een promotietour vervelend is, benadrukt ze. ''Het is soms veel makkelijker dan het schrijven van een boek. Maar het leukste is nog het doen van research.''

Apartheid

Lauren Beukes (spreek uit: bjoekes) is geboren en getogen in Johannesburg. ''Mijn familiegeschiedenis gaat terug naar de zeventiende eeuw. Er is me verteld dat onze wortels zowel in Nederland als in Frankrijk en Noorwegen liggen.'' Ze groeide op in de jaren van de Apartheid en dat liet zijn sporen na in haar schrijven. Het vormde haar sociale geweten en maakte haar zeer bewust van de geschiedenis van haar land. ''Racisme, sociale onrechtvaardigheid, armoede, deze geesten van onze historie achtervolgen ons nog steeds. Het is een belangrijk thema in mijn werk. In al mijn boeken komen maatschappelijke vraagstukken, direct dan wel indirect, aan de orde.''

Gebroken monsters is Beukes' vierde roman, na Stralende meisjes, een thriller over een tijdreizende seriemoordenaar, Zoo City, Moxyland en het non-fictieboek Maverick: Extraordinary Women from South Africa's Past.Stralende meisjes kreeg een prijs voor beste horror, een prijs voor de beste thriller en nog een literaire onderscheiding.Zoo City werd bekroond met de Arthur C. Clarke Award voor beste sciencefictionroman. ''Ik beschrijf mijn genre graag als hybride'', grijnst Beukes. ''Ik gooi met hartelust van alles door elkaar.'' Haar jongste boek is genomineerd voor zowel een horror- als een thrillerprijs. Beukes' grijns wordt breder. ''Al die hokjes. Ik schrijf gewoon wat ik wil schrijven. Maar als je toch een etiket op Gebroken monsters wilt plakken, dan zou daar 'bovennatuurlijke thriller' op moeten staan. Het blijft zeker niet beperkt tot één genre. Ik weet dat jullie graag alles in hokjes willen stoppen, maar daar verzet ik me tegen. Ik klim er uit.''

In de kern is Gebroken monsters een boek over gezien willen worden, stelt de schrijfster. ''Het gaat over mensen, kunstenaars, die geen anoniem leven willen lijden, maar opgemerkt willen worden. ''Zowel de moordenaar als de journalist die over de zaak schrijft als de dochter van de rechercheur die een echte band met haar moeder mist. Het gaat over onze wanhopige wens om erkenning.''

Beukes wil ook gezien worden. ''Natuurlijk, dat is waarom ik schrijf. Maar het gaat er niet om dat je mij ziet, maar ik wil dat de verhalen worden opgemerkt. Ik wil dat je ziet wat ik waarneem. Ik wil waardering voor mijn creatie, voor de visie die ik heb.'' Ze vindt Gebroken monsters haar beste boek. ''De stijl is veel beter, de karakters zijn cool. Het is nog ambitieuzer dan Stralende meisjes. En dat boek had al veel pretenties.''

Strijden

Ze wil allesbehalve een formuleschrijver zijn. ''Elk boek moet anders zijn. Het is uitermate belangrijk voor mij dat ik mijn grenzen verleg, mezelf voor een grotere uitdaging stel. Ik ben liever ambitieus en dat ik daarin misluk, dan dat ik op 'safe' speel en telkens hetzelfde kunstje uitvoer.''

Humor is een belangrijk ingrediënt in haar boeken, vindt Beukes. ''Ik ben duister én grappig'', lacht ze. ''De beste horror- en misdaadschrijvers zijn allesbehalve zwaar op de hand. Sommigen zijn echt schattig. Heb jij wel eens met Ian Rankin gesproken? Hij is de meest innemende persoon die je je maar kunt voorstellen en hij schrijft over de meest donkere en huiveringwekkende zaken. Voor een schrijver zijn geloof in de mensheid en een goed gevoel voor humor onontbeerlijk. Anders is het lastig om met de duisternis om te gaan.'' Een thriller schrijven is een manier om de hedendaagse maatschappij te begrijpen, meent Beukes. ''Je gebruikt een gruwelijke misdaad om iets uit je omgeving te duiden. Een misdrijf is een barst in de samenleving en die wil je laten zien. Zelfs een 'cozy murder' op het Engelse platteland toont je waar het aan schort, waar het misgaat.''

Schrijven is strijden, is de stellige overtuiging van Beukes. ''Ik doe alles om het te vermijden, vertoon ernstig uitstelgedrag. Maar uiteindelijk is de deadline toch onverbiddelijk. Op mijn zeventiende schreef ik mijn eerste boek, een fantasy-epos, dat nóóit, maar dan ook nóóit zal worden gepubliceerd. Het ging me toen zo makkelijk af, ik zat heerlijk te typen, zonder pretenties. Nu moet ik vechten voor ieder woord omdat ik een nog beter boek wil schrijven. Ik ben zelf mijn ergste criticus. Als je prijzen wint, schept dat natuurlijk verwachtingen. Maar de hoogste verwachtingen komen van mezelf. De hoogste standaard is niet hoog genoeg voor mij.''

Beukes' vorige boek werd behoorlijk positief ontvangen. Niet in de laatste plaats door Stephen King. De grootmeester noemde Stralende meisjes 'hypnotiserend en verschrikkelijk eng. Niet weg te leggen'. ''Gaaf hè?'', zegt Beukes. ''Mindblowing. Ik zag die tweet van hem verschijnen. Ik vind het nog steeds waanzinnig. Stephen King! Ik dacht even dat iemand een verschrikkelijke grap met me uithaalde. Want een aanprijzing van King, dat kan toch niet waar zijn?!'' Beukes heeft zich voorgenomen om zich niet al te veel van Kings tweet aan te trekken. Liever negeert ze die. ''Het maakt het schrijven niet makkelijker. Nee, het wordt zelfs moeilijker.''

Net als zovele collega's wil Beukes niets kwijt over haar volgende boek. ''Het is dodelijk voor mijn energie'', verduidelijkt ze. ''Ik ben zelf nog zo nieuwsgierig naar het verhaal. Als je erover gaat praten, verras je jezelf ook minder. Maar ik ben in ieder geval klaar met seriemoordenaars. Ik denk dat ik nu wel alles heb gezegd over dit soort figuren.''


Stralende meisjes en Gebroken monsters zijn verschenen bij uitgeverij Cargo. Foto's auteur: Peter Kuijt

Vis met botersaus (nieuws, 2015)

DE DODELIJKE KEUKEN VAN AGATHA CHRISTIE

Ter gelegenheid van de 125ste geboortedag van Agatha Christie zal de Franse kookboekenschrijfster Anne Martinetti enkele recepten uit de boeken van de Queen of Crime bereiden, die gevaarlijk voor de eter kunnen uitpakken. De chocoladecake met de naam Delicious Death is een van de gerechten die worden geserveerd.

De rechtgeaarde fan van Miss Marple of Hercule Poirot weet dat als een van de deze befaamde speurders zijn of haar neus laat zien bij de koffie, een lichte lunch of het avondeten, er geheid een van de gasten naar zijn of haar keel grijpt, blauw aanloopt en vervolgens de pijp aan Maarten geeft. In veel detectives van de Queen of Crime leggen mensen het loodje nadat ze een met gif 'verrijkte' maaltijd hebben genuttigd.

De Franse kookboekenschrijfster Anne Martinetti gaat dit najaar enkele gerechten uit Christies boeken bereiden, al dan niet met toevoeging van een dodelijk ingrediënt als bijvoorbeeld strychnine. Martinetti geeft de kookdemonstratie in Greenway House, het vakantie-onderkomen van Agathie Christie in Devon. Het evenement maakt deel uit van het Agatha Christie Festival in en rond de plaats Torquay, waar de schrijfster werd geboren op 15 september 1890.

Voedsel, niet altijd dodelijk, figureerde vaak in de boeken van Agatha Christie en speelde ook in het persoonlijk leven van de schrijfster een grote rol. Festivaldirecteur Anna Farthing herinnert zich dat Christie regelmatig noteerde dat haar bezoek vermoeiend was, maar dat haar gezelfschap uit 'goede eters' bestond.

Martinetti bestiert een aparte niche in de overweldigende kookboekenbranche: misdadig eten. Haar boeken dragen titels als Creams and Punishments en Crimes Glacés, met recepten gebaseerd op thrillers uit Scandinavië. ''Ik denk dat ik de chocoladecake met de naam Delicious Death ga maken'', vertelt Martinetti in The Guardian. Dat gerecht wordt gegeten in de detective A Murder is Announced. (Wie adverteert een moord, uit 1951). Misschien ga ik ook vis met botersaus bereiden, uit de roman Sad Cypress (Schuldig in eigen ogen). Bezoekers mogen gokken of ik er strychnine aan heb toegevoegd.''

Ondanks de grote successen van schrijvers als J.K. Rowling en E.L. James is Agatha Christie nog steeds de bestverkopende auteur ter wereld. Volgens haar uitgever Harper Collins zijn er tot dusver twee miljard exemplaren van haar boeken verkocht, een miljard in het Engels en de rest in andere talen. Jaarlijks gaan er vier tot vijf miljoen 'Christies' over de toonbank. Het Internationale Agatha Christie Fstival vindt van 11 tot en met 20 september plaats in Torquay, Devon.

En de winnaar is... (nieuws, 2015)

DIAMANTEN KOGEL VOOR JACOB VIS

Ruim een half jaar na het vrijgeven van de nominaties werd vanavond de winnaar bekendgemaakt van De Diamanten Kogel 2014. Na in totaal zeven keer een vermelding op de shortlist van de Gouden Strop en de Vlaamse thrillerprijs mocht Jacob Vis zich dan eindelijk de winnaar noemen. De jury noemt Vis 'een auteur in topvorm'.

Het heeft er lange tijd naar uit gezien dat De Diamanten Kogel 2014 helemaal niet zou worden uitgereikt. De huldiging van de winnaar zou eerst tussen half januari en half februari zijn, maar die periode werd niet gehaald. Het uitstel had er alles mee te maken met het feit dat de sponsor van de prijs, de Antwerpse diamantair Serge Muller, zich terugtrok. Hij wilde de prijs niet langer financieren. Muller werd overigens in het voorjaar in Montenegro opgepakt op verdenking van handel in cocaïne en het witwassen van drugsgeld.

Het circus rond De Diamanten Kogel leek gaandeweg een thriller op zich te worden. Genomineerden begonnen te morren en uitgevers te mopperen over het steeds maar uitstellen van de uitreiking. De Nederlandse genomineerden voor de prijs, Roel Janssen en Jacob Vis, riepen onlangs op de prijs hoe dan ook te overhandigen. Zelfs als er geen geld was voor een met diamanten belegde zilveren boksbeugel, sinds jaar en dag de trofee van De Diamanten Kogel. Uiteindelijk viel dan kort geleden de uitnodiging voor de plechtigheid in het stadhuis van Antwerpen in de bus, bijna een maand na het toekennen van de Gouden Strop 2015.

De bekende zilveren boksbeugel, naar een ontwerp van beeldend kunstenaar Wim Delvoye, kwam er vanavond niet aan te pas. In plaats daarvan was er voor Jacob Vis het kunstwerk Boek me (zie foto) van de hand van beeldend kunstenaar Laura de Coninck (NB: dochter van dichter Herman de Coninck en stiefdochter van schrijfster Kristien Hemmerechts). Hij kreeg dat uit handen van wethouder Philip Heylen van Cultuur. De overige genomineerden, Janssen en de Vlamingen Toni Coppers, Wim Menheer en Jonathan Sonnst, ontvingen een gravure van Jan Scheirs.

In het winnende boek De Zwarte Duivel schrijft Vis over de geruchten over orgieën en vreemde rituelen die zich een eeuw geleden zouden hebben afgespeeld rond Het Ronde Huis in de bossen bij Nunspeet. Een tweede verhaallijn draait om een onthoofd lijk van een vrouw dat wordt gevonden bij een van de vijvers in de buurt van het beruchte landhuis. Afwisselend vertelt Vis de twee verhalen. Die staan ook als een huis, meldt de jury. ''Vis laat zien dat hij in topvorm verkeert: ruim 420 pagina's lang zakken beide verhalen niet noemenswaardig in. De spanning blijft, net als de psychologische tekening van de personages.''

Jacob Vis (1940) is, sinds de Vlaamse prijs in 2005 ook voor de noorderburen werd opengesteld, na Esther Verhoef, Felix Thijssen, Simon de Waal, Elvin Post en Almar Otten, de zesde Nederlander die hiermee wordt bekroond. Hij is volgens de jury 'een van de best bewaarde geheimen van de Nederlandse thrillerwereld'. En dat terwijl Vis toch al vijf nominaties voor de Gouden Strop en twee voor De Diamanten Kogel op zak heeft.

Volgens juryvoorzitter Henri-Floris Jespers is het voortbestaan van De Diamanten Kogel verzekerd. ''De inzendingen voor de editie 2015 lopen binnen'', aldus de voorzitter.

De tandenfee en ander tuig (nieuws, 2015)

MIDZOMERSCREENINGS VAN SCANDINAVISCHE CRIME

Distributiemaatschappij Lumiere organiseert deze maand een aantal midzomerscreenings van nieuwe Scandinavische thriller- en dramaseries. De gratis toegankelijke vertoningen zijn op diverse locaties in Nederland en net over de grens.

De screenings zijn op 19 juni in Concerto in Amsterdam, 23 juni in poppodium Hedon in Zwolle, op 21 juni in boekhandel Van der Velde in Groningen, op 24 juni in boekhandel Van der Velde in Sneek, op 23 juni in boekhandel Plukker in Schagen en op 20 juni in Moose in the City in Antwerpen. Er zal een selectie worden getoond uit de series The Team, Bankerot, Arne Dahl 3, Blue Eyes en Acquitted. Op de website van Lumiere staat op welke locatie welke series op het scherm worden geprojecteerd.

De titel van The Team verwijst naar het Europese Joint Investigation Team, dat wordt gevormd nadat drie lichamen tegelijkertijd worden gevonden in Antwerpen, Berlijn en Kopenhagen. De moorden lijken het gevolg van eenzelfde dader. Het driekoppige JIT ontdekt echter al snel dat er meer achter deze moorden schuilt: ze zijn slechts het topje van de ijsberg. Een van de acteurs in The Team is Lars Mikkelsen, onder meer bekend van The Killing.

Bankerot is een Deense dramaserie 'met een komische twist' van de makers van The Killing en Borgen. De reeks gaat over de twee oude jeugdvrienden Thomas en Dion, die na jaren hun vriendschap en hun carrière weer nieuw leven proberen in te blazen. Na de dood van zijn vrouw brengt Thomas een groot deel van zijn tijd door in bed. Zijn achtjarige zoontje Niklas heeft al twee jaar geen woord gesproken en de schoolpsycholoog dreigt jeugdzorg in te schakelen. Dion komt net uit de gevangenis. Hij heeft nog schulden open staan bij The Tooth Fairy, een gevaarlijke crimineel, die hem buiten de muren al opwacht. Dion besluit zijn jeugdvriend Thomas op te zoeken met het idee hun oude droom eindelijk te verwezenlijken: samen een restaurant openen…

In Arne Dahl 3 rukt het A-Team, een eenheid van topinspecteurs, opnieuw uit om de internationale misdaad te bestrijden. Het team raakt onder andere verwikkeld in een groot Pools maffiaproces, probeert een mysterieus derde lid van een Russische bende op te sporen en wordt geconfronteerd met Belgische terroristen en raadselachtige halfnaakte, in elkaar geslagen vrouwen die uit het niets opduiken in de straten van Stockholm…

Blue Eyes is een tiendelige dramaserie over politiek, extremisme en geweld in Zweden. Terwijl het land zich voorbereidt op de verkiezingen, wordt de conservatieve politica Annika Nilsson vermoord. Tegelijkertijd verdwijnt ook de stafchef van het Ministerie van Justitie onder mysterieuze omstandigheden. Gunnar Ljunghed, Minister van Justitie, vraagt voormalig stafchef Elin Hammar haar oude functie terug op te pakken. Elin ziet dit als een kans om haar carrière te hervatten. Echter wordt ze zich al snel bewust van vreemde incidenten binnen het departement. Hoe dieper ze zich in de zaak stort, hoe meer ze verstrikt lijkt te raken in een samenzwering gecreëerd door een rechtse groepering die alles op alles zetten om de resultaten van de komende verkiezingen te bepalen.

Acquitted (zie foto) is een tiendelige Noorse dramaserie van de schrijver van Those who kill. Aksel Borgen wordt op 18-jarige leeftijd vrijgesproken van de moord op zijn vriendin Karine. Het misdrijf blijft onopgelost en om te ontsnappen aan de beschuldigende blikken vertrekt hij naar Azië. Twintig jaar later keert hij als succesvol zakenman terug naar Noorwegen om het noodlijdende energiebedrijf, dat het hart van zijn thuisstad vormt, te redden van faillissement. De wonden zijn echter nooit geheeld. Ondanks zijn vrijspraak is men nog altijd niet overtuigd van zijn onschuld.

Ons soort mensen (nieuws, 2015)

DE MENSELIJKE KANT VAN BLOODY SCOTLAND

Het thrillerfeest Bloody Scotland heeft niet alleen een verplichte, donkere kant, maar ook een sociaal gezicht. De organisatie van het festival schenkt tickets aan werklozen en mensen met een laag inkomen.

Het Bloody Scotland Festival, dat dit jaar van 11 tot en met 13 september in de plaats Stirling plaatsvindt, hoopt met dit initiatief ook een nieuwe groep bezoekers te trekken - zij die om financiële redenen geen boeken kopen of literaire evenementen bezoeken. Als er voor onderdelen van het thrillerfestival meer dan tien kaartjes onverkocht blijven, worden ze weggegeven.

De festivalorganisatie ziet bij succes graag navolging bij andere literaire bijeenkomsten. ''Het plan werd geboren na een gesprek met een schrijver op een boekpresentatie'', aldus festivalmanager Dom Hastings. ''We spraken over hoe goed boekfestivals werden bezocht. We constateerden dat je daar vaak hetzelfde soort publiek ziet. We vroegen ons af hoe we dat een beetje konden veranderen.'' De toegangsprijs is vaak een obstakel voor veel mensen, concludeerde de organisatie. 

Kaartjes voor onderdelen van het Bloody Scotland Festival variëren omgerekend van 9,60 tot 12,34 euro. Wie voor een gratis kaartje in aanmerking wil komen, moet wel kunnen aantonen dat hij uitkeringsgerechtigd is of een laag inkomen heeft. Het aantal entreebiljetten blijft beperkt tot één per persoon. Gegadigden dienen zich vooraf bij de organisatie op te geven, zodat kan worden nagegaan of deze proef werkt.

Schrijvers die dit jaar naar het festival komen zijn onder anderen Peter May, Val McDermid, Denise Mina, Linwood Barclay en Arne Dahl.

Stijlfiguur (nieuws, 2015)

NIEUW BOEK VAN PIETER ASPE IS EEN... ROMAN

Vlaanderens populairste misdaadauteur Pieter Aspe bracht vorige week een nieuw boek op de markt. Het is ditmaal geen nieuw misdaadverhaal waarin hoofdinspecteur Van In een moord oplost in Brugge, maar een 'gewone' roman.

De roman met de titel De Oxymoron Theorie is eigenlijk al een kwart eeuw oud. Het manuscript lag al die jaren stof te vergaren bij Pieter Aspe thuis en verdween naar de achtergrond. Als bij toeval kwam de roman ter sprake bij Manteau, de uitgever van Aspe. Die was erg nieuwsgierig en wilde het boek graag publiceren.

Aspe had vijfentwintig jaar geleden met een vriend gewed dat hij een boek kon schrijven. Zijn vriend kreeg geen boek af, Aspe wel. ''Ik heb dat boek uitgewerkt, maar nooit met de intentie om het uit te geven'', vertelde Aspe aan VTM Nieuws. ''Ik weet dat als je in Vlaanderen van schrijven je beroep wilt maken je dan meer populaire boeken, zoals thrillers, moet schrijven, dan zwaar op de hand liggende.''

Het is geen spannend verhaal, zegt Aspe met nadruk over De Oxymoron Theorie. ''Het is een verhaal over de zoektocht van iemand naar de Graal, het Onmogelijke.'' Volgens De Dikke Van Dale betekent oxymoron een stijlfiguur die een nauwe verbinding van twee tegenovergestelde begrippen bevat, zoals 'een jeugdige grijsaard'.

Zombieflik (nieuws, 2015)

EYEWORKS KOOPT STYX-TRILOGIE VAN BAVO DHOOGE

Het zijn heuglijke tijden voor de Vlaamse veelschrijver Bavo Dhooge. In november komt zijn zombiethriller Styx in de Verenigde Staten uit, het nieuwe deel Styxmata verscheen recent in Vlaanderen en Nederland én de filmrechten op zijn Styx-trilogie zijn gekocht.

Productiemaatschappij Eyeworks (Komt een vrouw bij de dokter, Nova Zembla, De zaak Alzheimer) heeft de rechten op de verfilming van de Styx-thrillers van Bavo Dhooge verworven. Wanneer de film in de bioscopen te zien zal zijn, is niet bekend.

Centraal in de trilogie staat Raphaël Styx, bij leven en welzijn een behoorlijk agressieve en corrupte hoofdinspecteur. Tijdens een confrontatie met een seriemoordenaar wordt Styx doodgeschoten. Maar dan gebeurt het onwezenlijke: Styx herrijst uit het rijk der doden. Herboren als zombieflik én als een ander mens.

In mei 2014 verscheen het eerste deel Styx en sinds kort ligt deel twee, Styxmata, in de winkel. Deze thriller begint in Ieper in 2014. De stad is volop in de ban van de honderdjarige herdenking van de Eerste Wereldoorlog. In het In Flanders Fields-museum raakt bij een aanslag een aantal bezoekers bevangen door mosterdgas dat is vrijgelaten. Op beelden van de veiligheidscamera is te zien hoe een jonge vrouw ontsnapt. Inspecteur Joachim Delacroix, die is overgeplaatst uit Oostende, opent een onderzoek naar de mysterieuze verdwijning.

Delacroix schakelt de hulp in van zijn ex-overste en ex-mens, Raphaël Styx. De zombiecop verblijft in Wenen. Via het zakhorloge van zijn schoonvader reist Styx geregeld terug in de tijd naar een Weens sanatorium van 1914; zo ontsnapt hij ook aan de gruwelijke zombie die hij is geworden. Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog leert hij in het kuuroord een jonge patiënte kennen. De zombie, wiens hart niet meer klopt, verliest zich in de liefde.

Volgens uitgeverij Houtekiet belooft de Styx-trilogie spanning en actie, interessante thema’s als de existentiële eenzaamheid van de mens, zwarte humor en een intrigerend hoofdpersonage dat op zoek gaat naar illustere soortgenoten. ''Een zombiethriller voor mensen met brains!''

Bavo Dhooge (1973) won de Schaduwprijs voor het beste Nederlandstalige thrillerdebuut, de Diamanten Kogel voor de beste Nederlandstalige thriller (waarvoor hij ook drie keer genomineerd was), de Hercule Poirotprijs 2013 en een nominatie voor de Gouden Strop. Ook kreeg hij als enige Nederlandstalige auteur drie jaar op rij vijf sterren in de VN-thrillergids. Zijn werk verscheen in het Amerikaanse Ellery Queen Mystery Magazine en werd vergeleken met Tarantino, de Sopranos, de Coen Brothers en Elmore Leonard.

Klooster (nieuws, 2015)

RECHTER TIE HERONTDEKT

Robert van Gulik vergaarde in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw roem, en niet zo'n klein beetje ook, met zijn detectiveromans waarin Rechter Tie, speurder in het oude China, de hoofdrol speelde. The House of Books brengt de avonturen van deze magistraat opnieuw op de markt.

Robert Hans van Gulik (1910-1967) verkreeg grote bekendheid als sinoloog, diplomaat én schrijver. Hij bracht een deel van zijn jeugd in Nederlands-Indië door, waar hij gefascineerd werd door de Chinese Schrifttekens op de uithangborden van de Chinese winkels. Zo ontstond zijn belangstelling voor de Chinese cultuur.

Van Gulik studeerde sinologie in Leiden en Utrecht, waar hij op 25-jarige leeftijd de graad van doctor in de Letteren en Wijsbegeerte cum laude behaalde. Hij trad in de diplomatieke dienst en bekleedde tijdens zijn loopbaan vele posten in het Verre Oosten. Zijn laatste levensjaren bracht hij door als ambassadeur voor Nederland in Tokio. Hij overleed op 57-jarige leeftijd in Den Haag.

De eerste Rechter Tie-detective verscheen in 1958. Van Gulik schreef voor zijn eigen plezier, maar ook uit protest tegen de stroom harde westerse boeken die in China en Japan op de markt kwamen. Van Gulik baseerde zijn 'Sherlock Holmes' op een historische magistraat genaamd Di Renjie die in de T’ang-dynastie van het oude China leefde (630–700 na Chr.). Als magistraat was hij niet alleen rechter, maar tegelijkertijd ook stadsbestuurder en hoofd van de politie. In deze positie loste hij als meester-detective, bijgestaan door vier trouwe assistenten, een aantal ingewikkelde moordzaken op scherpzinnige wijze op. De Rechter Tie-romans zijn in 38 landen verschenen in 29 verschillende talen en er zijn over de hele wereld miljoenen exemplaren van verkocht. Van Gulik schreef in 1964 het Boekenweekgeschenk Vier vingers, waar Rechter Tie ook de hoofdrol in speelde.

Op 22 juni verschijnt bij The House of Books Het spookklooster, dat voor het eerst in 1962 werd uitgebracht. In dit verhaal krijgen Rechter Tie en zijn gezelschap tijdens een stormachtige nacht in een onherbergzame streek onderdak in De Morgenwolken, een taoïstisch klooster. Tie kent het klooster omdat niet lang geleden drie meisjes er de dood vonden. Ook nu gebeuren er onheilspellende, onverklaarbare dingen en Tie en zijn rechterhand Tao Gan hebben het vermoeden dat de kloosterlingen iets achterhouden. Tie gaat op onderzoek uit maar stuit op tegenwerking van de prior en de abt. Hij heeft al zijn scherpzinnigheid nodig bij het ontrafelen van de waarheid.

Volle winkelkarretjes (column, 2015)

EEN MAGER JURYRAPPORT

(Door Peter Kuijt)

Eens per jaar wordt de thermometer diep in de bips van het vaderlandse thrillergenre gestoken. Dat is wanneer zo aan het eind van de maand mei het finale oordeel van de jury van de Gouden Strop wordt geopenbaard.

Niet alleen wordt dan de naam van de winnaar bekend, ook deelt het college van kundige beoordelaars zijn conclusies over hoe het vandaag gesteld is met de Nederlandse misdaadliteratuur.

Jaar na jaar voorziet de Stropjury ons van commentaar op het genre. Zo waren er in 2014 veel thrillers ingezonden die zich afspeelden in het schemergebied tussen fictie en non-fictie. Sommige boeken ook hadden een klap van de Vijftig Tinten-hype meegekregen. Er was stoute seks alom. Een jaar eerder stelde de jury vast dat veel thrillers te lijden hadden van de ziekte 'prologitis' en dat de vrouwelijke karakters nog te vaak uit clichés bestonden. Rommelige plots, ongeloofwaardige personages en bakken vol clichés: dat kwam de jury van 2012 te vaak tegen.

Tot die van dit jaar maakte geen enkele jury van de Gouden Strop er zich met een jantje-van-leiden van af. Pagina's werden gewijd aan de verschillen in stijl tussen mannelijke en vrouwelijke auteurs, over de wisselende kwaliteiten van ingezonden titels, de groeiende aandacht voor samenzweringen en complotten, de constatering dat Nederlandstalige auteurs het steeds vaker over de grens zoeken, het overschot aan covers met roodharige kapsels, Saskia Noort-klonen en de aansporing aan redacteuren om met straffe hand in te grijpen in manuscripten.

Niets van dit alles in het juryrapport van dit jaar. Het clubje van vijf, onder voorzitterschap van voormalig VVD-politica Laetitia Griffith, lijkt zich nauwelijks te hebben ingespannen om er een doorwrocht dossier van te maken. Dit jaar werden 94 boeken geaccepteerd ter beoordeling van de jury. ''Opnieuw een fors aantal'', schrijft de jury, ''wat laat zien dat het genre bij lezend en schrijvend Nederland een grote populariteit geniet.'' Deze laatste zin is letterlijk gekopieerd uit het juryrapport van 2014, bovendien kun je vraagtekens zetten bij de stelling. Dat er meer dan 90 thrillers worden ingezonden, zegt niets over de liefde onder de lezers voor het genre.

''De 5 genomineerde thrillers tonen een opvallende gelijkenis, namelijk dat er een of meerdere (zelf)moorden plaatsvinden'', bericht de jury. Of dat nieuws is, valt te betwijfelen: het zijn per slot van rekening thrillers die het vaak moeten hebben van arme lieden die op onreglementaire wijze het tijdelijke met het eeuwige verwisselen. Het zou verrassender zijn geweest als in alle shortlistboeken met volle winkelkarretjes door de supermarkten van Delhaize wordt geracet.

De jury van dit jaar verschafte ons geen nieuwe inzichten. Ja, het was het vijftal opgevallen dat van de vijf genomineerden er drie uit Vlaanderen kwamen. Maar of dat puur toeval was of te danken/te wijten aan de toegenomen literaire kwaliteiten van onze zuiderburen, werd in het midden gelaten. Ook vonden de vijf het opmerkelijk dat er 'literaire auteurs' meededen. Kennelijk was de jury het ontschoten dat dat in het verleden ook was gebeurd, zelfs met 'literatoren' Maarten 't Hart en Tim Krabbé als winnaar.

Dat het juryrapport de indruk wekt dat er een beetje met de pet naar is gegooid, is spijtig. Een jury die zijn taak serieus neemt, heeft niet alleen de plicht het winnende boek te bekronen, maar ook te duiden of de Nederlandstalige thriller nog gezond van lijf en leden is. Zeker met twee juryleden die vorig jaar ook al in dit college zaten (voor het eerst in de Strop-geschiedenis en strijdig met het reglement), had de liefhebber van het genre een meer doordacht jaarverslag mogen verwachten.

Na de bekendmaking van de winnaar viel hier en daar wel wat gemor te horen. Een uitgever zei dat de Gouden Strop nu eenmaal niet de Libris Literatuurprijs is en dat ook de 'verkoopbaarheid' van een titel getoetst moest worden. De winnende Vlaming Jo Claes zou hier niet echt tot commercieel succes leiden, was de verwachting. Die conclusie zou wel eens juist kunnen zijn, want op de Avond van het Spannende Boek waren er in Nederland slechts tweehonderd exemplaren van De mythe van Methusalem verkrijgbaar.

Maar een commerciële toetsing behoort niet tot de taak van de jury van de Gouden Strop. Die beoordeelt uitsluitend welk boek het spannendst is. Als je wilt dat een jury ook de verkoopbaarheid van een boek tegen het licht houdt, moet je de spelregels veranderen. Tot die tijd geldt nog immer het adagium: De jury heeft - wat de keuze van de winnaar betreft - altijd gelijk.