Aanmoediging (nieuws, 2019)

Oeuvreprijs voor schrijver Robert Goddard 



Thrillerauteur Robert Goddard krijgt dit jaar de Diamond Dagger van de Crime Writers' Association. Met deze oeuvreprijs wil het Engelse thrillerschrijversgilde lof toezwaaien aan auteurs die met hun werk het genre hebben verrijkt.


CWA-voorzitter Martin Edwards meldt op de website van het genootschap dat Robert Goddard al meer dan dertig jaar lezers heeft vermaakt met zijn werk. 'Zijn boeken kenmerken zich door adembenemende plotwendingen, fraaie personages en historisch inzicht.'

Robert Goddard is uiteraard enorm vereerd, zo laat hij weten. Hij hecht grote waarde aan de onderscheiding, vooral omdat die door zijn collega-schrijvers is toegekend. 'Het zijn mensen die alles weten van de uitdagingen van het vak. Ik kan me niet meer precies herinneren wanneer het schrijven een carrière werd, maar ik vond het een verrijkende en plezierige ervaring.' Goddard zei de Dagger ook te beschouwen als een aanmoediging 'voor al die boeken die er nog aan staan te komen.'

Goddard krijgt de award overhandigd tijdens een ceremonie op 24 oktober in Londen. Eerdere winnaars zijn P.D. James, John le Carré, Dick Francis, Ruth Rendell en Lee Child. 

Robert Goddard werd geboren in Hampshire in 1954. Hij had diverse baantjes voor hij zich op het schrijven stortte. In een interview uit 1995 vertelde Goddard hoe hij maar moeizaam aan werk kwam. Zo was hij eens gegadigde voor de functie van geschiedenisleraar. Zijn gesprek was een flink eind op dreef, toen de hoofdonderwijzer met wie hij een onderhoud had, plotsklaps in slaap viel. En de man verkeerde nog steeds in comateuze toestand toen Goddard enkele minuten later de kamer uitliep. 

Een andere keer kreeg de bus waarmee Goddard op weg was om zichzelf aan te bevelen voor een ambtelijke betrekking, panne. Omdat hij al aan de late kant was, zette Goddard het vervolgens op een lopen. Badend in het zweet sprong hij over een hek om vervolgens languit te belanden op een nat grasveld dat net was gemaaid...

De enige keer dat hij een baan kreeg en gedurende enkele jaren behield, hoefde Goddard niet eerst de sollicitatiegruwelen te doorstaan. De overheidsdienst waarbij hij in dienst trad als onderwijsambtenaar, was namelijk wanhopig op zoek naar iemand - wie dan ook - die zich over een slecht functionerende computer wilde buigen. Kort daarna kreeg Goddard de opdracht een brochure te maken over reddingsvesten, voetbalshirts en honkbalhandschoenen. Het betekende de start van zijn schrijverscarrière.

In 1986 publiceerde hij zijn eerste misdaadroman, Past Caring. 'Eén van de redenen dat ik begon met schrijven was - afgezien van het feit dat ik ervoor betaald wilde worden - dat ik in de winkels niet de boeken kon vinden die ik met plezier las. Ik miste in de boeken plots die net zo ingewikkeld zijn als het leven zelf. Verwikkelingen die de lezer constant doen gissen naar de afloop. In het dagelijkse leven begrijp ik ook vaak niet waarom bepaalde gebeurtenissen zich voordoen. Ik wilde dat soort verhalen-in-verhalen gebruiken in mijn boeken.'

De aankondiging, vandaag, van de award voor Goddard viel overigens samen met de publicatie van One False Move, zijn 28ste thriller. 

Wordt verwacht 459 (nieuws, 2019)

Wie is de echte Frannie Langton?

Ze wordt een van de meest veelbelovende debutanten van 2019 genoemd: de in Jamaica geboren Sara Collins. Voor haar manuscript van De bekentenissen van Frannie Langton kreeg ze een aanbod van uitgeverij Viking die ze eenvoudigweg niet kon negeren. De Nederlandse vertaling verschijnt op 4 april bij de niet echt in spannende boeken grossierende uitgeverij Hollands Diep. 

Slaaf. Hoer. Slachtoffer. Moordenaar. Wie is de echte Frannie Langton?

Londen, 1826. Een woedende menigte heeft zich verzameld voor het gerechtsgebouw om een glimp op te vangen van een jonge zwarte vrouw die in de pers als een monster wordt afgeschilderd. Het dienstmeisje Frannie Langton staat terecht voor de moord op haar werkgevers en de verklaringen tegen haar stapelen zich op: ze zou een hoer zijn, een verleidster.

En misschien is dat allemaal ook wel waar. Maar het is niet de volledige waarheid. Frannie heeft een ander verhaal te vertellen. Over een slavin die op een plantage op Jamaica terechtkomt in een herenhuis in Londen, waar een mooie maar eenzame vrouw op verlossing wacht. Ze weet dat ze haar verhaal moet vertellen, ook als anderen haar de mond willen snoeren. Een vraag blijft echter door haar hoofd spoken: zou ze echt de enige persoon van wie ze ooit gehouden heeft, vermoord kunnen hebben? 

Sara Collins neemt de lezer mee naar beide kanten van de Atlantische Oceaan en langs de duisterste bladzijden van onze geschiedenis, stelt de uitgeverij. 'Het schetst een indringend beeld van hoe ras, klasse en onderdrukking het slechtste in mensen naar boven haalt terwijl het voor anderen een innerlijke kracht aanwakkert. Bovenal is het een verhaal over een meisje dat in de verkeerde tijd op de verkeerde plaats geboren is. Een meisje dat zowel slachtoffer als dader is in een wereld die haar het liefste ten onder ziet gaan.'

De schrijfster werd 46 jaar geleden geboren op Jamaica, groeide op op de Kaaiman Eilanden, kwam op haar elfde naar Engeland en studeerde rechten aan de London School of Economics. Ze werkte zeventien jaar als advocate voordat ze een Master of Studies in Creative Writing aan Cambridge volgde, waar ze de Michael Holroyd Prize won.

Ze werd geïnspireerd door de biografie van Francis Barber, de Jamaicaanse slaaf van de Engelse schrijver Samuel Johnson. Hij was ruim dertig jaar lang de huishoudelijke hulp en erfde na de dood van Johnson een bedrag van omgerekend zo'n 8.000 Britse ponden per jaar. Barber verhuisde naar Lichfield, de geboorteplaats van Johnson en opende daar een winkel in manufacturen.

In een interview met The Guardian zegt Collins dat ze een Jamaicaanse vrouw wilde situeren in een Jane Austen-achtige omgeving. 'Ik wilde zien wat er zou gebeuren met iemand als Frannie wanneer zij zich moet staande houden in de 19e eeuwse Engelse klassenmaatschappij.'

Zo'n tien jaar geleden beëindigde ze haar carrière als advocate om de zorg op zich te nemen voor vijf kinderen, twee van haarzelf en drie van de weduwnaar met wie ze later trouwde. Pas toen haar jongste naar middelbare school ging, vond ze de tijd om te schrijven. Ze volgde een schrijfcursus en haar nog onvoltooide boek kwam op de shortlist terecht van de Lucy Cavendish prijs. Voordat ze de cursus had afgerond, had ze al een literair agente gevonden. Een genereus aanbod van Viking volgde. Het boek wordt inmiddels bewerkt tot een televisieserie, een klus die Collins zelf verricht. Schrijven is niet makkelijk, zo heeft ze ervaren. 'Niets van wat ik ooit heb gedaan, met inbegrip van het opvoeden van vijf kinderen, was moeilijker dan het schrijven van deze roman.'

Bron: Uitgeverij Hollands Diep, The Guardian

Wordt verwacht 458 (nieuws, 2019)

De bewaker en de ontwerpster



Bij uitgeverij HarperCollins Holland verschijnt op 26 maart de thriller Jij alleen van Ninni Schulman. Het is de zesde thriller van deze Zweedse auteur.


De uitgeverij verstrekt slechts summiere informatie over de inhoud van het boek. Een van de thema's is het verlangen om onmisbaar te zijn. Andere onderwerpen die volgens HarperCollins de revue passeren zijn 'online dating, onze behoefte aan constante opwinding en onze zoektocht naar evenwicht tussen vrijheid en liefde'.

Hoofdpersonen in Jij alleen zijn Pål en Iris. De eerste werkt als bewaker in de metro van Stockholm. Na jaren van verdriet om het verlies van zijn vrouw is hij opnieuw klaar voor de liefde.

Iris is freelance designer. Ook zij heeft een lastige tijd achter de rug en heeft genoeg van haar eenzaamheid. Dan ontmoet ze Pål. Hij is bijzonder aantrekkelijk en lijkt precies te weten wat ze nodig heeft. Ze brengen steeds meer tijd samen door tot ze eigenlijk alleen nog maar oog voor elkaar hebben, en Iris’ wereldje wel erg klein wordt.

Haar vrienden vragen zich af of alles wel zo goed gaat als Iris beweert. En dat is volkomen terecht.

Ninni Schulman (1972) woont in Stockholm met haar kinderen. Ze was eerst journalist en nu fulltime schrijver. Van haar boeken zijn meer dan 700.000 exemplaren verkocht.

630.000 boeken (nieuws, 2019)

GNM: 'Pers moet Nederlandse thriller meer promoten'



Recensenten van kranten en weekbladen hebben nauwelijks aandacht voor Nederlandse thrillerschrijvers. Die opstelling van de media moet veranderen. Dat stelt het Genootschap voor Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM).

Aanleiding voor deze stellingname is de uitkomst van een onderzoek, in opdracht van het GNM, naar de populariteit van de thriller van vaderlandse bodem. Uit die door KVB-SMB/GfK uitgevoerde studie blijkt dat de Nederlandse thrillerauteurs een marktaandeel van 20 procent hebben op de markt van spannende boeken (minus fantasy en true crime). Van elke vijf verkochte thrillers blijkt er dus één door een Nederlandse auteur te zijn geschreven.

Peter Römer, thrillerauteur en voorzitter van het GNM, zegt in een reactie: ‘De cijfers bewijzen dat de boekhandel, waar de tafel ‘spanning’ vooral bezet wordt door buitenlandse misdaadauteurs, best meer ruimte mag inruimen voor onze nationale auteurs. Datzelfde geldt voor de recensenten van kranten en weekbladen die nauwelijks aandacht besteden aan Nederlandse thrillerschrijvers.’

Nederland telt iets meer dan 160 serieuze en actieve thrillerauteurs. Het overgrote deel wordt uitgegeven door commerciële en literaire uitgevers. In 2018 verkochten de Nederlandse thrillerauteurs 630.000 papieren boeken en 120.000 e-boeken. Het marktaandeel van het papieren boek bedroeg 22%, het e-boek 15%. Deze cijfers waren tot nu toe onbekend, omdat het GfK het aantal verkochte thrillers bepaalt op basis van de diverse NUR-codes voor spanning, maar daarbij niet let op de herkomst van de schrijver.

Michael Berg, thrillerauteur en bestuurslid GNM, ondersteunt het betoog van Römer: ‘De cijfers bieden absoluut ruimte naar boven. Behalve een andere opstelling van boekhandel en pers verwachten we ook meer inspanning van de Nederlandse uitgevers. Er worden kapitalen uitgetrokken om buitenlandse bestsellerauteurs aan te trekken en vervolgens worden weer kapitalen in marketing gestoken. Meer geld om Nederlandse auteurs te promoten zal op termijn ook tot meer verkoop leiden.’

Het GNM wijst naar uitgevers en pers, maar mag volgens De Spanningsblog ook de hand in eigen boezem steken. Wat promotie van de Nederlandse thriller betreft moet het genootschap harder aan de kar trekken. De uitreiking van de Gouden Strop en de Schaduwprijs, die het GNM sinds een jaar of zeven door de CPNB laat uitvoeren, wordt niet genoeg gepromoot en krijgt derhalve onvoldoende aandacht in de pers. Of het bovendien verstandig is om de regel in te voeren dat een schrijver niet meer tegelijk de Strop én de Schaduwprijs kan winnen, valt te betwijfelen. Door deze bepaling wordt de debutantenprijs eigenlijk minder belangrijk: als een schrijver met zijn eerste thriller de Strop wint, moet de jury van de Schaduwprijs zich daarnaar schikken en een andere winnaar kiezen.

Het GNM maakt bovendien weinig gebruik van de promotionele mogelijkheden van de Meesterprijs. Appie Baantjer was in 2003 de eerste die deze oeuvreprijs won, tien jaar later werd de award aan Saskia Noort toegekend. In november 2018 was Tomas Ross de derde winnaar. Tijdens de uitreiking, die na de jaarvergadering van het GNM plaatsvond, was De Spanningsblog als enige mediavertegenwoordiger aanwezig. Michael Berg zegt in een reactie: 'Er is toen een persbericht uitgegaan. Dat alleen De Spanningsblog aan die uitnodiging gehoor heeft gegeven is kenmerkend voor de belangstelling van de pers voor het spannende boek. Daarom proberen we er iets aan te doen.'

Kip, ei en spruitjes (nieuws, 2019)

Geen 'feminisering' maar 'Libellisering'



Als wel vaker heeft Peter Kuijt gelijk én ongelijk in zijn column. Ontegenzeggelijk heeft de hausse aan thrillerschrijfsters, of wie daar voor worden versleten, de afgelopen jaren veel vertrutting in het genre opgeleverd waarbij kwaliteit ten koste gaat van kwantiteit. Mede veroorzaakt door die wildgroei aan schrijfcursussen (het woord alleen al). De Lamme die de Blinden de weg wijst. Luxe kwebbelkutjes onder elkaar.


Geen ‘feminisering’ maar ‘Libellisering’ met als resultaat een hoeveelheid pulp en plagiaat die het aloude vooroordeel dat ‘elke idioot een detectiefje’ kan schrijven helaas bewaarheid doet zijn. Wegwerpboekjes, vliegtuiglectuur. Alsof , zoals W.F. Hermans zei over de historische roman, je de waterleiding op het gasfornuis aansluit.

Maar commercieel interessant getuige de verkoopcijfers, kwebbelkutjes in ruime mate voorradig, en uitgevers van fictie hebben al moeite genoeg het hoofd boven water te houden.

Goede uitgevers en redacteuren letten daarbij goddank wel op kwaliteit, maar verwonderlijk is het dus niet dat je niet alleen een wildgroei aan cursussen en ‘schrijfsters’ hebt gekregen maar ook aan ‘uitgevers.’ Oorzaak en gevolg, kip en ei.

Overigens beperkt zich dat niet tot het crime-genre, zie de stroom Literair plagiaat, al dan niet thuis gedrukt en ingebonden, over Zusjes, Moeders, gereformeerde Vaders, Zeeuwse knollen en citroenen en Hollandse binnenhuisjes. Gegarandeerd de eerste week binnen in de Top Tien. Om nog maar te zwijgen over columnisten die hun dagelijks krantengewauwel over de Man, het Kind, de Kat, de Herfstvakantie, de Vagina en ander belangwekkend nieuws succesvol laten bundelen. Ook dat is wáár, elke idioot kan een column schrijven. En ook de krant lijdt aan ‘Libellisering.’

Maar Kuijt vergist zich, in tegenstelling tot de krant, is vertrutting in de vaderlandse misdaadliteratuur geen nieuw fenomeen, zij het niet zo massaal als tegenwoordig. Staande voor mijn verzameling zie ik detectives van vrouwelijke auteurs uit de voorbije decennia zoals Nelly Folpmers, Mazdy Ford, Dieuke Boissevain, Eline Capit, Martine Carton, Jacky Lourens, Henriëtte Wijler en vele anderen die indertijd populair waren maar het niveau van het keukenromannetje niet of nauwelijks overstijgen. En dat ligt niet alleen aan de tand des tijds want je had ook Willy Corsari, Martin Mons, Helene Nolthenius en wat later bijvoorbeeld Lydia Rood.

Sterker, truttigheid is niet alleen voorbehouden aan de dames. Ik heb niets tegen Appie Baantjer, noch tegen zijn navolger Peter Römer maar de Hollandse spruitjes in café Linke Lowietje of bij moeder thuis walmen je tegemoet, al nemen de dampen bij Römer goddank wat af.

En niet voor niets gaat een man schuil achter Suzanne Vermeer. Je mag moorden en vreemdgaan, mits het gezellig blijft en een happy end kent, verkoopt het. Dat kun je betreuren, maar vergeet niet dat het de uitgever spekt, en dus ook de ‘betere’, minder goed verkopende auteur, en nieuw is het niet. Wat Kuijt bovendien niet noemt is de massa beroerde thrillers van mannen die jaarlijks uitkomen. En dat er wel degelijk kwalitatief goede tot zeer goede vaderlandse misdaadschrijfsters zijn. Lees Corine Hartman, Marion Pauw, Anita Terpstra, Lieneke Dijkzeul. Bijvoorbeeld.

En tenslotte, geen misdaadschrijvers die zich bezig houden met ‘maatschappelijke ontwikkelingen’ behalve Vis? Geen Willem Asman, geen Charles den Tex, geen Roel Janssen, Donald Nolet, Boris O. Dittrich, Michael Berg of ondergetekende?

(Mocht ik iemand vergeten, ik schrijf dit geveld door griep).

Tomas Ross

(© foto auteur: Ben Kleyn)

Een doelgroepenkwestie (column, 2019)

De thriller gaat aan vertrutting ten onder 

(Door Peter Kuijt) 

Een kleine twintig jaar is de literaire thriller nu onder ons. En het wordt er de laatste tijd niet beter op. Succesnummers worden klakkeloos gekopieerd, hypes en trends worden eindeloos uitgemolken. In het thrillergenre is nauwelijks een witte raaf te bekennen.


Een lancering van je boek in de meest voor de hand liggende omgeving, de boekhandel, is tegenwoordig niet meer hip. Nee, op festivals, fairs en feesten, daar moet je wezen. De Margriet Winterfair, de Libelle Zomerweken, ja zelfs de Huishoudbeurs zijn ‘the places to be’. Tussen de kraampjes en tentjes waar je erotisch kunt dichten, plotsklaps vallende dildo’s kunt vangen en waar je je groentesmoothie kunt laten bereiden door een half ontblote sportschoolboy met sixpack, zie je steeds vaker auteurs hun laatste werk pitchen. En bijna zonder uitzondering zijn het schrijfsters.

De feminisering heeft ook het thrillergenre in haar greep. Al bijna twintig jaar. Na de eerste succesvolle boeken van Nicci French kwamen ook de Nederlandse schrijfsters met hun literaire thrillers en met enkel het noemen van de voornamen Saskia, Esther en Simone weten we om wie het gaat. Na dit supertrio volgden al rap Loes, Marelle, Marion, Corine, Isa, Kim, Anita, Liesbeth, Ingrid, Lieneke, Anya, Marlen, Jet, Heleen, Nathalie en vele, vele anderen. Schrijvers met borsthaar zagen hun succes met lede ogen aan en verscholen zich van de weeromstuit achter oestrogeenachtige voornamen als Suzanne, Tess en Linda. Succes is – in de meeste gevallen - verzekerd.

Aan de damessuspense lijkt geen eind te komen. Als uitgevers nog met nieuwe namen komen, dan zijn veelal het auteurs van vrouwelijke kunne. Al die aandacht voor de vrouwenthriller heeft geleid tot meerdere bijzaken. Een tiental auteurs dacht dat het handig zou zijn om zich te verenigen tot het collectief Moordwijven, want eendracht maakt immers macht. Nu telt de club nog vijf schrijfsters. Al ruim tien jaar timmert de website Vrouwenthrillers.nl flink aan de weg met onder andere de verkiezing van vrouwenthriller van het jaar. De website is sinds twee jaar in handen van uitgeverij De Crime Compagnie. De uitgeefster liet bij de overname weten: ‘Wij zijn gespecialiseerd in het uitgeven van vrouwenthrillers en de site bedient precies onze doelgroep. Het is voor ons strategisch gezien een belangrijke site.'

Vrouwelijke auteurs die al wat titels op hun naam hebben staan, denken vaak dat ze de fijne kneepjes van het ambacht ook op anderen kunnen overbrengen. Legio zijn de workshops en masterclasses thriller schrijven. Je kunt ook schrijfvakanties boeken, naar een villa in Toscane of een Pipowagen in de Algarve. ‘Ik geloof in de kracht van verbinding’, zegt een van de cursusleiders op Facebook. ‘Schrijven zorgt ervoor dat een groep schrijvers het beste in elkaar naar boven haalt, zodat elk verhaal een pareltje wordt.’ Brrr…

De media denken ten onrechte dat de mannelijke thrillerschrijver er niet meer toe doet. En dat er ook geen mannen meer zijn die graag een spannend boek lezen. Exemplarisch was bijvoorbeeld de bijeenkomst begin 2018 in het gebouw van het Algemeen Dagblad, waar de vraag centraal stond: Waarom kunnen vrouwen geen genoeg krijgen van thrillers? Vier schrijfsters deden hun zegje. Mannelijke collega’s waren niet uitgenodigd. Het is heel goed mogelijk dat René Appel hierom het thrillergenre vaarwel heeft gezegd.

Met de opkomst van de vrouwenthriller heeft helaas ook de vertrutting hard toegeslagen in het genre. De schrijfsters van spannende romans houden het door de bank genomen graag dicht bij huis. Zoals ook de meeste ongevallen in huis gebeuren (je flikkert van het keukentrapje of snijdt niet die tomaat aan gort maar je vingertop eraf), is de crime, net zoals de slimme meter, hun woning binnengeslopen. Veelal gaat het om een bedriegende eega, een echtgenoot die vreemdgaat en met te grote regelmaat komt het voor dat kinderen plotsklaps verdwijnen. Boeken die het goed doen hebben vaak de woorden ‘vrouw’, ‘meisje’ of ‘zusje’ in de titel.

Het mag in dit verband wellicht een bedenkelijke term zijn maar in het spannende genre heerst de eenheidsworst. Succesnummers worden eindeloos gekopieerd. Het lijkt wel of uitgevers enkel en alleen op safe willen spelen en niet meer tegen de trend in durven te gaan. De thrillers die spannend zijn én ook nog ergens over gaan, de lezer iets leren, moet je met een lantaarntje zoeken.Waar is die witte raaf?  Goed, Jacob Vis verdiepte zich in Don Quichot in de aardbevingen in Groningen en de onlusten in Oost-Oekraïne, maar hij lijkt welhaast de enige schrijvende in de woestijn. Waar blijven de thrillers die over maatschappelijke ontwikkelingen gaan, inspelen op het ‘straatrumoer’? Wie schrijft de eerstvolgende Brexit-thriller, produceert een spannend boek over misbruik door de top van de katholieke kerk, heisa binnen de #MeToo-beweging, terugkerende Syrië-gangers of de activiteiten van pedofielen op YouTube?

Het zit er niet in als uitgevers blijven kiezen voor de veiligheid van de bewezen melkkoe. Blijft lef bij hen uit, dan blijft de thriller behoudend, voorspelbaar, truttig, weinig verrassend en bol staan van de clichés.

Gevaarlijke tegenstanders (nieuws, 2019)

Jack Reacher helpt de oudjes



Bestsellerauteur Lee Child schrijft onvermoeibaar door. Op 29 oktober, als James D. Grant, zoals de schrijver werkelijk heet, 65 jaar wordt, ligt het vierentwintigste avontuur van de door de Verenigde Staten zwervende Jack Reacher in de winkel, getiteld Blue Moon. In deze thriller biedt onze held de helpende hand aan een ouder echtpaar.


Jack Past Tense (2018), in Nederlandse vertaling verschenen als Verleden tijd. Het boek bereikte de hoogste positie op de bestsellerlijst van de New York Times. In de thriller, die meer dan Childs voorgaande boeken lovende kritieken kreeg, reist Reacher zuidwaarts. Hij is van plan om van Maine naar San Diego te gaan, maar maakt onderweg een tussenstop in New Hampshire. Hij bezoekt het stadje waar zijn vader was opgegroeid, een plek waar hij nooit eerder was geweest. Wat hij daar aantreft, zijn problemen van allerlei aard.

Er is nog weinig bekendgemaakt over de nieuwe thriller. Het enige wat zijn uitgeverij kwijt wil, is dat Reacher een ouder echtpaar te hulp schiet. Vervolgens komt hij tegenover 'zijn meest gevaarlijke tegenstanders ooit' te staan. De uitgever gaf wel alvast de cover van Blue Moon prijs.

Lee Child, een voormalig tv-regisseur, woont tegenwoordig in New York. Op al zijn thrillers zijn opties genomen om te verfilmen. Twee Jack Reacher-films, met Tom Cruise in de hoofdrol, zijn inmiddels gemaakt. De rechten van Childs boeken zijn aan meer dan honderd landen verkocht.

Bron: The Real Book Spy 

Rode rozen voor een lerares (nieuws, 2019)

Uitgeverij Marmer lijft Sarah Bailey in



Uitgeverij Marmer heeft de rechten verworven voor de Nederlandse vertaling van het werk van de Australische schrijfster Sarah Bailey. Zij is de schrijfster van The Dark Lake, waarmee ze de Ned Kelly Award won voor beste debuut, en Into the Night.

Publishers Weekly noemde The Dark Lake een ‘pageturner die zowel intens is als tot nadenken stemt'.  The Minnesota Star Tribune vergeleek haar werk met dat van Paula Hawkins en Gillian Flynn.

The Dark Lake verschijnt in het najaar van 2019 in Nederlandse vertaling van Jetty Huisman. In de thriller wordt detective Gemma Woodstock geconfronteerd met de moord op de beeldschone lerares Rosalind Ryan. Haar lichaam wordt gevonden in een meer met rode rozen eromheen drijvend.

Om het onderzoek naar deze moord te kunnen leiden verzwijgt Woodstock dat ze het slachtoffer goed kende: ze hebben bij elkaar in de klas gezeten op Smithson High School, dezelfde school waar later Ryan doceerde. Maar dit is niet het enige dat Woodstock verborgen probeert te houden. De zoektocht naar de dader brengt geheimen uit het verleden naar boven, geheimen die - uiteraard - maar beter bewaard kunnen blijven.

Sarah Bailey (1982) debuteerde twee jaar geleden al met The Dark Lake, een jaar later gevolgd door Into the Night. Haar derde boek verschijnt dit jaar in Australië. Bailey is opgeleid als journalist en werkte in de reclamewereld. Ze woont met haar twee kinderen in Melbourne. Haar debuut is een bestseller in Australië, de VS en Canada en verschijnt binnenkort ook in Groot Brittannië, Duitsland, Italië, Turkije en China.

De moord op de verpleegster (nieuws, 2019)

Downton Abbey meets Agatha Christie



De boeken zijn nergens gerecenseerd, maar toch loopt Nederland en masse achter de Zeven Zussen-serie van de Ierse Lucinda Riley aan. Vrouw, zus of meisje in de titel, een succesvolle verkoop lijkt verzekerd. Zal dat ook gebeuren met de avonturen van de zes Mitford-zussen? Uitgeverij Volt zet er vol op in.


Als de uitgever het boek van Jessica Fellowes kenschetst als 'Downton Abbey meets Agatha Christie', dan weet je ongeveer wat je te wachten staat. Haar thriller De Mitford-moorden, die op 16 april in de winkel ligt, is een klassieke whodunit gebaseerd op ware gebeurtenissen. Het is het eerste deel van een zesdelige reeks; in elk boek staat een van de zes Mitford-zussen centraal. De uitgever belooft  in een verhaal vol intriges, schandalen, liefde en moord. 'En dat alles tegen de prachtige achtergrond van het Engeland van de jaren 20.'

Het eerste boek speelt zich ook daadwerkelijk af in 1920. Louisa Cannon hoopt aan haar leven in de nabijheid van een gevaarlijke oom te ontsnappen. Ze krijgt een baan als kindermeisje en chaperonne in de huishouding van de rijke familie Mitford. Als er op klaarlichte dag in de trein een verpleegster wordt vermoord (een nazaat van Florence Nightingale, nota bene!), raken Luisa en de oudste Mitford-dochter Nancy verstrikt in het moordmysterie.

De Mitford-moorden is de debuutroman van Jessica Fellowes, maar tegelijk haar tiende boek. Ze schreef eerder onder meer vijf boeken als 'begeleiding' bij de televisieserie Downton Abbey, die door haar oom Julian Fellowes was bedacht. In die boeken legde ze de totstandkoming van de reeks vast en beschreef ze de historische context ervan.

Jessica Fellowes begon haar carrière bij de Mail on Sunday. Voor deze krant interviewde ze nationale en internationale beroemdheden. Daarna werd ze adjunct-hoofdredacteur van een glossy over het fijne leven op het platteland. Ze woont in Oxfordshire, maar blijft een Londenaar in hart en nieren, de stad ook waar haar voeten blaren- en moddervrij blijven.

Bij de kapper (nieuws, 2019)

Jussi in het kort



Weet u het nog? Selfies, de meest recente thriller van Jussi Adler-Olsen, dateert al weer van 2016. Hoog tijd voor nieuw werk van de Deense bestsellerauteur, die ons een reeks avonturen voorschotelde van de cold-case-unit Afdeling Q. En dat komt eraan. Dinsdag ligt Moord terwijl u wacht in de winkel.


Het nieuwe werk van Carl Valdemar Jussi Henry Adler-Olsen is een 96 pagina's tellende novelle. Kort, dat wel, maar volgens uitgeverij Prometheus 'beslist niet minder spannend'.

Wanneer de vrouw van Lars Hvilling hem plotseling verlaat, wordt zijn doodnormale leven flink verstoord. 'Saai', noemt ze hem, als ze bij hem weggaat. Bij de kapper komt Lars in contact met een vrouw die dat saaie leven radicaal zal veranderen. Hij belooft de vrouw te helpen om van haar echtgenoot af te komen.

Gedreven door financiële noodzaak ontpopt hij zich tot een ware huurmoordenaar. De vraag naar zijn diensten blijkt groot en zijn methode onaantastbaar – totdat er iets gebeurt wat zijn dubbelleven in gevaar brengt.

Jussi Adler-Olsen (1950) wordt 'dé ongekroonde koning van de Scandinavische misdaadliteratuur' genoemd. De boeken uit zijn Serie Q worden over de hele wereld vertaald, wereldwijd gingen er twintig miljoen stuks over de toonbank. In Nederland zijn meer dan 1 miljoen exemplaren verkocht.

De schrijver maakte in november vorig jaar bekend dat de Nederlandse productiemaatschappij Revolver Amsterdam aan een tiendelige televisieserie werkt gebaseerd op zijn thriller De bedrijfsterrorist. Daarin komt een cynische zakenman voor die gespecialiseerd is in het neerhalen van grote bedrijven. De regie van de serie is in handen Hanro Smitsman, die eerder tv-series als Vlucht HS13 en Ik weet wie jij bent heeft geregisseerd.

Phoebe Locke - Schaduwman (2019)

Een thriller die wat aandacht vraagt 



(Door Hans Knegtmans)

Een enkele keer moet ik na lezing van een thriller erkennen dat ik onderweg de draad ben kwijtgeraakt. Ik kan dan het boek terzijde leggen. Wat niet weet, wat niet deert. Soms vermoed ik dat ik met wat meer inspanning het verhaal voldoende zou kunnen doorgronden om er iets zinnigs over te schrijven. Dan moet er een tweede ronde komen.


Schaduwman van de Engelse auteur Phoebe Locke valt in deze categorie. De jonge moeder Sadie verdwijnt als een dief in de nacht, amper een week na de geboorte van haar dochtertje Amber. Net zo makkelijk keert ze zestien jaar later terug bij haar man Miles, en de inmiddels jongvolwassene Amber. Die is onderwijl een veelbesproken mediapersoonlijkheid geworden. Ze is net vrijgesproken van moord, en wordt belaagd door een meute verslaggevers, van wie roddeljournalisten Frederika en Greta een hoofdrol krijgen.

Maar we zijn er nog niet. Ten eerste weet de lezer nog niet wie de vermoorde persoon is. Bovendien: als Amber het niet heeft gedaan, wie dan wel? Meer aandacht nog krijgt een mysterieuze figuur die als 'de lange man' wordt aangeduid (The Tall Man van de oorspronkelijke titel, niks Schaduwman, wat heeft de Nederlandse uitgever bezield?). Deze griezel staat erom bekend dat hij jonge meisjes steelt, al zijn er geen ooggetuigen die dat kunnen bevestigen.

De geoefende lezer vermoedt al snel dat hij geen horrorachtige creep zal ontmoeten, en dat het kwaad in dit verhaal een prozaïscher karakter heeft. Het ontbreken van een klassieke engerd doet geen afbreuk aan de spanning die de schrijfster weet te genereren. We willen maar al te graag geloven dat minimaal de moord waarvan Amber aanvankelijk werd beschuldigd, bevredigend zal worden uitgelegd. Wie moest er dood? En waarom?

Het is een goede zaak dat de auteur de ontknoping bewaart tot het laatste hoofdstuk. Al te vaak wordt dat gevuld met het vastknopen van losse eindjes. Na afloop zullen lezers zich afvragen of de personages met wie het slecht afloopt, dit lot verdiend hebben. En omgekeerd, of de romanfiguren die de dans ontspringen, werkelijk in aanmerking komen voor een happy end. Schaduwman is geen makkelijk boek, maar wie doorbijt, wordt ruimschoots beloond.

Phoebe Locke - Schaduwman. Uitgeverij HarperCollins, 320 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.

T.M. Logan - Leugens (2019)

Mama heeft geheimen



(Door Peter Kuijt)

Sinds enkele jaren is het ‘domestic noir’ wat de klok slaat. De misdaadromans die zich in of dicht bij huis of op de werkvloer afspelen, zijn niet aan te slepen. Veelal zijn het door vrouwen geschreven boeken, die ook doorgaans het verhaal vanuit een vrouwelijk perspectief vertellen.

Leugens van de Brit T.M. Logan is hierop een prettige uitzondering. De oud-journalist van de Daily Mail schrijft over leraar Joe Lynch die vindt dat hij een perfect leven leidt tot de dag dat hij met zijn 4-jarige zoon William naar huis rijdt. Zoonlief noemt onderweg de automerken die hij vanuit zijn kinderzitje spot: ‘Audi, Renault…’ Dan ziet hij ineens ‘mama-auto’, de Volkswagen waarin moeder Melissa rijdt. Joe besluit haar te volgen om haar te kunnen verrassen. Maar vanuit een hotellobby ziet Joe zijn vrouw een fikse ruzie hebben met een gezamenlijke vriend.
 
Het is de eerste in een reeks gebeurtenissen die Joe’s leven gaandeweg volledig op zijn kop zet. Melissa blijkt meer dan een handvol geheimen voor haar man te hebben en hoe harder hij probeert ze te ontrafelen hoe dieper hij zich in de nesten werkt.

Leugens is in Groot-Brittannië een bestseller en dat is goed te begrijpen. Geschreven in een frisse, lichtvoetige stijl weet Logan behoorlijk veel sympathie te wekken voor de arme onderwijzer.

Dialogen zijn dik in orde, grote en kleine cliffhangers uitgekiend gedoseerd. De schrijver geeft er in de finale een draai aan die zelfs de meest doorgewinterde thrillerlezer niet zou verwachten. Een uitmuntend debuut.

T.M. Logan - Leugens. Uitgeverij Ambo|Anthos, 470 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Zij maakt ook fouten (nieuws, 2019)

Nieuwe 'Nicci French' heet 'The Lying Room'



In april vorig jaar verscheen het achtste en laatste deel in de thrillerserie rond psychoanalytica  Frieda Klein. Uitgeverij Ambo|Anthos liet recent weten dat op 2 juli een nieuwe standalone thriller van het Britse schrijverspaar Nicci French in de winkel ligt. De Engelse titel is inmiddels bekend: The Lying Room.


Ook de cover van het nieuwe boek is door de Britse uitgeverij Simon & Schuster vrijgegeven. Een tipje van de sluier wordt opgelicht op de website van de uitgever. Hoofdpersoon in The Lying Room is Neve Connolly. Ze treft een vermoorde man aan. Maar ze belt niet naar de politie.

Een citaat van de achterflap, vrij vertaald:

'Het is gek, weet je', zei rechercheur Hitching. 'Wie je ook spreekt, iedereen zegt 'praat maar met Neve Connolly, zij zal het weten. Zij is degene met wie mensen praten, zij is degene die mensen vertrouwen schenkt.'

Een goede collega, een vriend. Een moeder, een echtgenote, Neve Connolly is het allemaal. Zij maakt ook fouten, soms kleine, soms onbewust gemaakt, soms grote, sommige met opzet. Zij is per slot van rekening ook maar een mens. 

Maar nu loopt het met een fout uit de hand. Neve brengt haar naaste omgeving in groot gevaar.

Ze kan niet de waarheid vertellen. Hoe ver is ze bereid te gaan om degenen van wie ze houdt te beschermen?

En wie kent zij echt? Wie kan ze vertrouwen?

Een leugenaar, een bedrieger, Neve Connolly is het allemaal.

Kan zij een moordenaar zijn?

De Nederlandse vertaling ligt overigens maanden eerder in de winkel, dan de oorspronkelijke versie die op 3 oktober verschijnt.

Prijswinnaar (nieuws, 2019)

Een traumatische jeugd

Voor hij zich fulltime aan het schrijven kon wijden, verdiende Christian White zijn geld in een 'foodtruck' op een golfbaan en bewerkte hij de producties van een bedrijf dat 'films voor volwassenen' maakte. Maar nu verschijnt op 14 mei bij uitgeverij A.W. Bruna uit het niets de thriller In het niets. Het is het debuut van de Australische scenarioschrijver.


Win je de Victorian Premier's Literary Award for an Unpublished Manuscript, dan heb je een streepje voor bij uitgevers. Want vóór Christian White in 2017 werd die prijs gewonnen door Graeme Simsion, auteur van Het Rosie Project en Jane Harper, die De droogte schreef. En kijk eens, hoe die auteurs hebben gescoord! Wat Harper betreft, de cover van de Nederlandse uitgave van de thriller lijkt verrekte veel op het omslag van In het niets. Maar dat kan toeval zijn... 

Dertig jaar geleden verdween de kleine Sammy Went uit haar huis in Manson, Kentucky. Het was een gebeurtenis die haar familie kapotmaakte en de zwaar religieuze gemeenschap van het stadje uit elkaar dreef.

Dan wordt Kim Leamy, een Australische fotografe, benaderd door een vreemdeling. Hij zet haar wereld op zijn kop wanneer hij beweert dat zij de gekidnapte Sammy is, en dat haar leven zoals ze dat kent gebaseerd is op leugens.

Op zoek naar antwoorden reist Kim naar het afgelegen stadje waar Sammy geboren werd. Maar hoe dieper ze in haar familiegeschiedenis graaft, hoe meer geheimen ze ontdekt. Ze komt langzaam dichter bij de ontknoping van het trauma uit haar donkere, vroegste jeugd.

De recensent van Publishers Weekly is vol lof over het boek. 'Een uitzonderlijk debuut. Door het verleden en heden tegen elkaar af te zetten, houdt White de spanning er continu in. Een ongeduldige lezer zou misschien willen doorbladeren, maar doe dat niet. De echte thrillerliefhebber zal elk kruimeltje bewijs en elke aanwijzing willen koesteren. White is absoluut een auteur om in de gaten te houden!'

Naast het schrijven van boeken komen er scenario's uit de tekstverwerker van Christian White. Hij was medeverantwoordelijk voor de televisieserie Carnivores en Relic, een psychologische horrorfilm. Verder staat er een aantal korte films op zijn cv. Volgens zijn website spendeert hij zijn dagen met schrijven in zijn huis in Melbourne, waar hij woont met filmmaakster Summer DeRoche en hun geadopteerde greyhound Issy. Hij heeft een voorliefde voor true crime podcasts, Stephen King en alles wat te maken heeft met het aapachtige wezen Bigfoot.

Masterplan (nieuws, 2019)

Hof gebiedt man thriller over zijn ex uit de winkels te halen



Het gerechtshof in Den Bosch heeft deze week een man, schrijvend onder de naam R.C. Martelli, gelast om alle exemplaren van zijn thriller Hexit terug te halen bij boekhandels en online retailers zoals Bol.com.

Martelli schrijft in het boek over een wraakzuchtige ex-echtgenote. Zo openbaart hij details over zijn gezin en zijn ex, waaronder informatie over haar zwangerschappen. De auteur noemt de vrouw in het boek 'hoer' en een 'gruwelijke heks'. Het boek is overigens nog te bestellen bij de boekhandel en Bol.com. In reviews op de site van boekhandel Paagman wordt het boek fel bekritiseerd. 'Wat een klaagzang aan zelfmedelijden', schrijft een lezer. Een ander vond het lezen van Hexit zonde van zijn tijd. 'Vervelend, slechte schrijfstijl'.

Op de achterflap van Hexit wordt gemeld dat het boek gaat over hoe een man een scheidingsoorlog beleeft. 'Na verlies van alles wat hij liefheeft vindt hij het geluk maar ontdekt ook het masterplan van zijn ex.' Het boek wordt bestempeld als een aanklacht tegen vooringenomen tegenwerkende instanties.

Hoofdpersoon is Raimond van Amersfoort. Hij reist voor zijn werk de hele wereld rond om als alleenverdiener zijn gezin al het nodige te kunnen geven. 'In korte tijd verliest hij alles wat hem lief is en komt hij terecht in een verbijsterende scheidingsoorlog. Hij krijgt niet alleen te maken met een valse meedogenloze ex-vrouw die nergens voor terugdeinst om haar dreigement van 'totale destructie' uit te voeren, maar ook met vooringenomen overheidsinstanties, dwalende rechtspraak, en een door manipulatieve leugens verscheurde familie.'

De schrijver en zijn vrouw scheidden in 2012. Ze hebben twee kinderen. De vrouw had eerder een kort geding bij de rechtbank in Breda nog verloren. De rechters achten bewezen dat de man de bedoeling had zijn vrouw met het boek te treffen. De man wordt verboden op straffe van een dwangsom van 5000 euro om het boek nog verder te verspreiden. Hij moet ook zorgen dat het boek binnen veertien dagen uit de handel wordt genomen. Elke dag vertraging kost hem 500 euro. Maximaal kan hem een dwangsom van 50.000 euro worden opgelegd.

Bron: Boekblad, Telegraaf

Met zorg en toewijding (nieuws, 2019)

Uit de nalatenschap van Deflo: Levend speelgoed



De Vlaamse misdaadauteur Luc Deflo stierf in november 2018 op zestigjarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Voor zijn overlijden schreef hij nog vier thrillers die postuum zullen verschijnen. Levend speelgoed is daarvan de eerste en ligt vanaf vrijdag 15 februari in de boekhandel. 

'De afgelopen maanden zijn zwaar geweest, maar de steunbetuigingen van fans en vrienden van Luc hebben me deugd gedaan', laat Deflo's weduwe, Sor María Marchán Ruiz, weten. 'Ik ben trots dat hij met zijn thrillers zo veel lezers heeft weten te begeesteren. Hij leeft voort in zijn boeken en ik hoop dat zijn lezers nog zullen genieten van de vier laatste die in de komende jaren verschijnen.' In Levend speelgoed spelen de rechercheurs Dirk Deleu en Nadia Mendonck opnieuw de hoofdrol. Het zijn de favoriete personages van Deflo's weduwe.

Volgens Aline Lapeire van uitgeverij Van Halewyck zijn Deflo's laatste werken origineel, sfeervol en vooral heel spannend. 'Luc stond erop dat deze vier boeken zouden verschijnen, ook in geval van zijn overlijden. We hebben hem beloofd dat we zijn teksten met veel zorg en toewijding zullen uitgeven en werken voor de eindredactie nauw samen met zijn familie en vertrouwelingen.'

Over de inhoud van het boek meldt Van Halewyck het volgende: Ann Gulikers, telg uit een gegoede familie en een prima studente, verdwijnt spoorloos op de campus van haar school. Haar smartphone ligt nog op haar kamer en haar natte kleren worden gevonden in de gemeenschappelijke wasmachine. Rechercheurs Nadia Mendonck en Dirk Deleu twijfelen er geen seconde aan dat het om een onrustwekkende verdwijning gaat. Alle registers worden opengetrokken, maar er zijn geen aanknopingspunten. Geen getuigen. Geen motief.

Niet veel later verdwijnt ook studente Bea Scholten. Het enige spoor is een jongeman met zijn voet in het gips, die samen met Bea is gezien vlak voor haar verdwijning. Maar is die charmante jongeman wel een toevallige getuige? Als in de Witrijtse bossen, op de grens tussen België en Nederland, een lugubere ontdekking wordt gedaan, komt het hele onderzoek op zijn kop te staan. Mendonck en Deleu staan voor hun gruwelijkste zaak ooit.

Geen fatsoenlijk plot (nieuws, 2019)

Tomas Ross voegt vierde boek toe aan Indië-trilogie



Geen verhaal over gestuntel van Russische hackers in Den Haag, maar een terugkeer naar de Gordel van Smaragd. Daarover schrijft Tomas Ross in zijn volgende thriller, zo heeft de Haagse thrillerauteur laten weten. 

Tomas Ross, pseudoniem van Willem Hogendoorn, staat dezer dagen volop in de belangstelling met zijn nieuwe thriller Blonde Dolly, over de geruchtmakende moord op de gelijknamige Haagse prostituee in 1959. Optredens op tv, achter de microfoon bij onder meer Spijkers met Koppen, Ross schuift graag aan.

Eerder liet hij al weten het onderwerp voor een volgende thriller gevonden te hebben. In ieder geval zou het gestuntel van vier Russische GROe-agenten in het voorjaar van 2018 daartoe een kapstok zijn. Het kwartet wilde in Den Haag het computernetwerk van de VN-organisatie OPCW hacken, maar werd op heterdaad betrapt door de Nederlandse geheime diensten en linea recta op het vliegtuig naar Moskou gezet.

Maar een verhaal hierover gaat het 'm toch niet worden, gaf Ross aan tijdens de presentatie van Blonde Dolly in de Haagse boekhandel Paagman. 'Ik kon er absoluut geen fatsoenlijk plot omheen verzinnen', aldus de schrijver.

Ross heeft zich inmiddels - 'met veel plezier'- gestort op het schrijven van een nieuwe thriller. Dat nieuwe boek wordt toegevoegd aan zijn 'Indië-trilogie', Van de doden niets dan goeds, De onderkoning van Indië en Het verdriet van Wilhelmina. In het te verschijnen boek focust Ross zich op de strapatsen van Raymond Westerling (foto), bijgenaamd de Turk. Westerling is een van de meest omstreden figuren uit de Nederlandse krijgsgeschiedenis. Hij was commandant van de Speciale Troepen in de jaren 1946 tot 1948 toen de Indonesiërs vochten voor onafhankelijkheid. Westerling kreeg van de Nederlandse legerleiding  alle ruimte om de opstand neer te slaan zonder verantwoording schuldig te zijn aan de militaire autoriteiten ter plaatse. Hij voerde zuiveringsacties uit op Zuid-Celebes en pleegde een mislukte coup.

Op 16 september wordt Ross 75 jaar. Naar verluidt zal rond die tijd ook zijn vijfenzeventigste thriller worden gepubliceerd. Zijn uitgeverij zal een en ander niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

Gesignaleerd 455 (nieuws, 2019)

Steve Cavanagh - Dertien



Bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff verschijnt op 13 februari de thriller Dertien van Steve Cavanagh. De uitgever bejubelt het boek als 'de adrenalinerit van dit voorjaar'. 


Je ziet ze niet veel meer vandaag de dag, maar Dertien mag je in het hokje van legal thriller stoppen. De Britse schrijfster en scenariste Sarah Pinborough bestempelt Steve Cavanagh als de 'John Grisham voor een nieuwe generatie'.

Goed, het verhaal. Het beroemdste koppel uit Hollywood had de wereld aan z'n voeten. Nu wordt filmacteur Robert Solomon veroordeeld voor het vermoorden van zijn bij leven en welzijn prachtige vrouw.

De verdediging wil in 'dit proces van de eeuw' slechts één man in hun team hebben: advocaat en voormalig oplichter Eddy Flynn. Alles wijst erop dat Robert schuldig is, maar tijdens het proces begint Eddie daaraan te twijfelen. En de uitgever neemt op de rest van het verhaal al een voorschot met een tekst op de cover die veel weggeeft: 'De moordenaar is geen verdachte. Hij zit in de jury.'

Steve Cavanagh (Belfast, 1976)  is het pseudoniem van mensenrechtenadvocaat Steve Mears. Hij schreef zijn debuut De verdediging in de avonduren. Vorig jaar won hij de CWA Gold Dagger voor zijn derde thriller The Liar.  Cavanagh, wiens boeken in meer dan vijftien landen zijn verschenen, woont met vrouw en kinderen in Belfast.

Brits accent (nieuws, 2019)

Thrillerauteur A.J. Finn onder vuur



Schrijver Dan Mallory, die onder het pseudoniem A.J. Finn succes boekte met de bestseller De vrouw in het raam, wordt ervan beschuldigd dat hij veel details over zijn persoonlijk leven heeft verzonnen. Het blad The New Yorker publiceerde een portret van Mallory, waaruit naar voren kwam dat hij veel overeenkomsten vertoont met de liegende hoofdpersoon uit The Talented Mr Ripley van Patricia Highsmith, de auteur over wie hij een scriptie schreef tijdens zijn studie aan de universiteit van Oxford.

Volgens The New Yorker is het levensverhaal van Dan Mallory minstens even spannend als zijn thriller. Het artikel stelt dat Mallory heeft verzonnen dat hij een hersentumor had en dat hij zijn broer, genaamd Jake, opvoerde die per mail zijn collega's liet weten hoe zijn ziekteproces verliep.

Ook wordt in het artikel beschreven dat Mallory een essay had geschreven over zijn moeder die aan de gevolgen van kanker was overleden en dat zijn broer ook het tijdelijke met het eeuwige had verwisseld. Mallory's moeder leeft echter nog en zijn broer ook.

Mallory claimt dat hij ook een graad in de psychologie heeft behaald aan een Amerikaanse universiteit. Hij zou zich hebben gespecialiseerd in het syndroom van Münchhausen, een stoornis waarbij de patiënt zich herhaaldelijk meldt bij medische hulpverleners met gefingeerde klachten of zelf toegebrachte verwondingen, om daardoor zorg en aandacht te krijgen. New Yorker-journalist Ian Parker kon hiervan echter geen bewijzen vinden.

Volgens The New Yorker heeft Mallory zichzelf een Brits accent aangemeten, hoewel hij is opgegroeid in de Verenigde Staten. Bovendien ondertekende hij zijn e-mails met Dr. Daniel Mallory, terwijl hij nooit zijn dissertatie heeft voltooid. Ook loog hij over zijn achtergrond bij een sollicitatie bij een uitgeefconcern in Londen. Mallory zei dat hij als redacteur had gewerkt bij uitgeverij Ballantine, maar in werkelijkheid was hij een assistent.

Mallory, oftewel A.J. Finn, sloot een contract voor het schrijven van twee boeken en ving daar een voorschot van twee miljoen dollar voor. Van Stephen King ontving hij een juichende quote om op zijn thriller te plaatsen. 'Dit is één van die zeldzame boeken die niet zijn weg te leggen', aldus King. De verfilming van het boek beleeft dit najaar haar première. Maar volgens Ian Parker vertoont de plot van De vrouw in het raam verdacht veel gelijkenissen met Copycat, een film uit 1995.

In een reactie op het artikel in The New Yorker geeft Mallory toe dat hij nooit kanker heeft gehad. Hij gebruikte de ziekte om te verdoezelen dat hij aan een bipolaire stoornis lijdt. 'Ik heb dingen gedaan en gezegd, die ik normaal gesproken nooit zou doen of zeggen. Het gaat om zaken waar ik in veel gevallen absoluut geen herinnering meer aan heb.' HarperCollins UK, Finns Britse uitgever, zegt niet op het persoonlijk leven van auteurs te willen ingaan.

UPDATE 8 FEBRUARI: De Amerikaanse uitgever van A.J. Finn, HarperCollins, stelt dat het ondanks de commotie over zijn handelen toch een tweede thriller van zijn hand op de markt wil brengen. Dat boek zou in januari 2020 verschijnen. Het verhaal is gesitueerd in Los Angeles en gaat volgens The New Yorker over een vrouwelijke thrillerauteur en een journalist die over haar duistere verleden meer te weten komt.

Bron: The Independent, Irish Times, The Bookseller, The Guardian

Onder de indruk (nieuws, 2019)

Meulenhoff Boekerij gaat aan de haal met Stephen King



Stephen King heeft geen rust in z'n kont. Althans niet wat betreft onderdak zoeken bij een uitgeverij. Na vier decennia bij Luitingh-Sijthoff verkaste de Amerikaanse bestsellerauteur in april 2017 naar The House of Books. Maar daar is hij al weer weg. Zijn nieuwe Nederlandse uitgeverij heeft Meulenhoff Boekerij. Daar verschijnt in het najaar zijn nieuwe thriller The Insititute.

Voor The House of Books schreef Stephen King twee thrillers en twee novelles. Na afloop van het contract is er eerst met de imprint van uitgeefconcern Overamstel onderhandeld, laat literair agente Marianne Schönbach aan Boekblad weten. Het definitieve bod van The House of Books bleek echter niet naar tevredenheid van King, waarna Schönbach andere uitgeverijen benaderde.

Van de plannen van Meulenhoff Boekerij waren King en zijn Amerikaanse literair agent het meest onder de indruk. Ook de fondslijst sprak hem zeer aan. Schönbach: 'Hij is bijvoorbeeld groot fan van Harlan Coben en J.K. Rowling, maar ook de hele breedte – met Meulenhoff – sprak aan.'

Vorige week is de Amerikaanse cover van The Institute onthuld. Maaike Le Noble van Meulenhoff Boekerij wacht volgens Boekblad op de bekendmaking van het Engelse omslag op basis waarvan de Nederlandse cover wordt ontworpen. De uitgeverij maakt in de zomeraanbieding bekend met welke en hoeveel toeters en bellen de publicatie van de nieuwe King zal worden omlijst.

Bij The House of Books zijn inmiddels drie van de vier in 2017 aangekochte titels van King verschenen: De buitenstaander, Schone slaapsters, die King samen met zijn zoon Owen schreef, en Gwendy's knoppenkist. Volgende maand verschijnt nog de novelle Verlichting.

Bron: Boekblad

Lage prioriteit (nieuws, 2019)

Miquel Bulnes debuteert met thriller én graphic novel



Hij schreef al enkele goed ontvangen romans. Nu debuteert Miquel Bulnes ook als thrillerauteur. En daar doet hij nog een schepje bovenop. Tegelijk met zijn thriller Openbaringen verschijnt op 6 maart ook zijn gelijknamige graphic novel. 


In een niet met name genoemde stad wordt in een armoedig appartement het opengesneden, verbloede lichaam van een neonazi aangetroffen. Het is aan inspecteurs Elvira Muller en Andrej Ruzedksi om de daders op te sporen.

Massabetogingen in het centrum, waar het geweld tussen demonstranten en ordediensten steeds verder escaleert, maken echter dat de moord slechts een lage prioriteit heeft en dat het oplossen ervan nauwelijks vordert. Intussen blijkt de binnenlandse veiligheidsdienst wel bijzonder geïnteresseerd in de zaak.

Elders in de stad houdt dokter Xavier Miralles het leven dragelijk door zich op gezette tijden te injecteren met hallucinogene anesthetica, een verslaving die hem zijn grip op de werkelijkheid doet verliezen en hem zelfs tot verdachte in het moordonderzoek maakt.

Ekkelenkamp is de echte achternaam van de Nederlandse schrijver Miquel Bulnes (geboren in 1976). Als schrijversnaam heeft hij de naam van zijn Spaanse moeder gebruikt. De arts-onderzoeker debuteerde in 2003 als schrijver met Zorg. Ook de volgende twee boeken spelen zich af in ziekenhuizen en laboratoria; het zijn autobiografische romans die als 'ironisch-realistische zedenschetsen' worden getypeerd.

Met Het bloed in onze aderen (2011) sloeg Bulnes een heel andere weg in; hij behandelt in ruim 620 bladzijden een vrijwel onbekend deel uit de geschiedenis van Spanje. Voor het schrijven van het boek heeft hij een jaar vrij genomen om in Spanje onderzoek te doen. De roman oogstte veel waardering en werd genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 2012. Hierna verscheen zijn historische roman Reconquista. 

Uitgeverij Prometheus bestempelt Openbaringen als 'een ijzingwekkend boek, geschreven met een meesterlijke, soms licht ironische pen'. Tegelijk met de thriller schreef Bulnes het scenario voor de bijbehorende graphic novel, geïllustreerd door Job van de Molen. Daarmee is hij de eerste auteur ooit die een verhaal in beide vertelvormen tegelijk publiceert. stelt de uitgever.

Charismatische sportinstructeur (nieuws, 2019)

Een roadtrip door snikheet Europa



Voor fans is het een datum om in de agenda te noteren: 12 maart. Dan verschijnt namelijk Façade, de nieuwe thriller van Esther Verhoef. Een kleine vier jaar na haar prijswinnende Lieve mama.


Hij leek zo aardig.
Dat je hem ontmoette, was toeval.
Of niet?

Drie kleine zinnetjes als teaser voor de lezer. Volgens uitgeverij Prometheus is dit Verhoefs meest beklemmende thriller ooit. 'Je doet geen oog meer dicht.'

Recensenten die al eerder het boek mochten lezen, in ruil voor een mooi citaat op de cover, zijn het daar roerend mee eens. 'Een denderende road novel die je naar adem laat snakken en je continu op het verkeerde been zet. Dit is Esther Verhoef op haar best', stelt Hebban.nl. En de spannendeboekenkenner van Margriet zegt: 'Esther Verhoef heeft weer een razend spannende thriller afgeleverd. Façade is een ingenieuze pageturner in de categorie in-één-adem-uit.'

Het verhaal gaat over Iris van der Steen. Twee jaar na haar pijnlijke scheiding komt de jonge moeder eindelijk aan vakantie toe. Een roadtrip dwars door snikheet Europa met oldtimer Toet, en stapels cassettebandjes uit haar jeugd, moet haar dichter bij zichzelf en bij haar reislustige moeder in Portugal brengen.

Wanneer ze de knappe, charismatische sportinstructeur Mischa de Jong laat instappen lijkt de reis een romantische wending te nemen.

Maar Mischa is niet wie hij zegt te zijn.

Esther Verhoef (1968) is een van de meest succesvolle en veelzijdige schrijvers van Nederland. Van haar psychologische thrillers en romans zijn circa 2,4 miljoen exemplaren verkocht. Verhoefs werk is in tal van landen verschenen, waaronder in de Verenigde Staten, Duitsland en Korea, en is meerdere malen genomineerd en bekroond. Ze won onder meer de NS Publieksprijs en De Gouden Strop (voor Lieve mama).

Uitsluitend inchecken toegestaan (nieuws, 2019)

Stephen King schrijft over sinister instituut voor kinderen



Bestsellerauteur Stephen King komt in september met een nieuw boek, dat geschreven is in de geest van twee van zijn eerdere successen: It en Firestarter.


De schrijver maakte de nieuwe publicatie deze week bekend op zijn website. Het boek gaat de titel The Institute dragen en vertelt het verhaal over een naargeestige accommodatie voor kinderen met 'speciale gaven' zoals telekinese of telepathie. De thriller ligt op 10 september in de winkel.

De beschrijving op zijn website luidt als volgt: 'Even angstaanjagend als Firestarter (in Nederlandse vertaling verschenen als Ogen van vuur, red.) en met de spectaculaire krachten van de jeugd in It, is The Institute een dramatisch verhaal over de strijd van goed tegen kwaad in een wereld waarin de goeden niet altijd winnen.'

Firestarter, dat in 1980 werd gepubliceerd, gaat over het kleine meisje Charlie dat met haar gedachten brand kan stichten. Ze wordt opgejaagd door een geheime overheidsorganisatie met de naam The Shop. Zes jaar later kwam It uit en verhaalt over een groep kinderen die de moorddadige clown Pennywise achter de pofbroek zit.

Volgens de website Entertainment Weekly is de held in het nieuwe boek van Stephen King een jongen die Luke Ellis heet. Na de moord op zijn ouders wordt hij ontvoerd. Hij wordt wakker in The Institute, 'in een kamer die als twee druppels water lijkt op de zijne, alleen ontbreekt er hier een raam'.

In The Institute maakt Luke kennis met andere kinderen: Avery, Iris, George, Nick en Kalisha. De laatste zegt over het gebouw: 'Je kunt inchecken, maar je kunt niet uitchecken.' De leiding probeert van alles om van de buitengewone gaven van de kinderen misbruik te maken. Luke vindt dat maar niets en probeert het instituut te ontvluchten, maar dat is nog nooit iemand gelukt.

Bron: The Independent