(Door Hans Knegtmans)
Sylvie Roos en haar man Madani Miele logeren in een Stockholms hotel. Daarheen zijn ze uitgeweken omdat ze een aantal dingen moesten regelen voor hun aanstaande echtscheiding. Een daarvan is wie de voogdij over hun zoontje Elias (15 maanden) zal krijgen.
Dit scenario kan echter de eerste de beste nacht al de prullenbak in, want tijdens een spelletje op het balkon kukelt Elias over de balustrade van de zesde verdieping. Dood.
De rechercheurs - Karin Fossums vaste duocommissaris Konrad Sejer en zijn rechterhand Jacob Skarre - kunnen hun borst nat maken. De reddingwerkers hebben de ouders zwaar toegetakeld aangetroffen - ze zijn elkaar te lijf gegaan. Sylvie Roos is een zuipschuit zonder weerga en Madani Miele is helemaal een lastig geval: van Servische afkomst (dus zijn er taalproblemen) en bovendien is hij onderhevig aan depressies, waarvoor hij meermalen behandeld is geweest. Geen van hen zegt ook maar iets met de tragedie uitstaande te hebben.Bij gebrek aan getuigen komen de onderzoekers geen stap verder. Uiteindelijk grijpt Konrad Sejer naar het ultieme zwaktebod: seponeer beide zaken, en geef daardoor beide partijen de kans in vrijheid een noodlottige fout te maken.
Inderdaad grijpen beide echtgenoten elke gelegenheid aan om elkaar het leven zuur te maken, en tegenover derden hun liefde voor hun overleden zoon te belijden. Alsof het een wedstrijd is, bieden zij tegen elkaar op bij de verzorging van het graf.
Nee, dan zijn hun gedragingen zonder evident eigenbelang interessanter voor zowel de lezer als commissaris Sejer. Zo bezorgt de chef van het vrachtbedrijf waarvoor Miele werkt hem een prestatieprijs, terwijl hij zelf - indachtig zijn depressieve geaardheid - al op ontslag rekende.
De veelvuldig onderscheiden Fossum heeft een superieure thriller geschreven, met een speurder die nu eens geen chagrijnige inborst heeft, of dronken is, of gebukt gaat onder zelfbeklag (dat kun je niet van alle Scandinaviërs zeggen). En de schrijver verdient bonuspunten voor de doordachte intrige.
Karin Fossum - De verduistering. Uitgeverij Boekerij, 384 pag.
Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten