Ingrid Oonincx: 'Ik denk dat het nog steeds een meeslepend verhaal is'
Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw debuut Nickname?
Ingrid Oonincx: 'Jaren geleden. Het boek ligt ergens in een doos in een kast. Er is nog steeds een e-book beschikbaar en er is later zelfs nog een luisterboek van gemaakt, maar naar je eigen boeken luisteren lijkt me nog erger dan je eigen boeken herlezen. Bovendien vermoed ik dat er dan een enorme redigeerdrang naar boven komt en daar kan ik nu toch niets meer mee.'
Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?
'Toen ik jonge kinderen had, was ik in de avonduren aan huis gebonden omdat mijn partner als docent beeldend vormen ’s avonds vaak les moest geven. Meestal sukkelde ik dan voor de tv in slaap. Dat vond ik wat al te treurig.'
'Ik had tijdens mijn opleiding journalistiek een cursus creatief schrijven gevolgd. Overdag werkte ik voor een hogeschoolkrant. Ik besloot in de avonden een poging te doen om een fictief verhaal te schrijven. Ik begon en werd steeds serieuzer. Ik denk dat ik er ongeveer twee jaar over deed. Ik kreeg wat feedback via de uitgever van een vriendin en stuurde mijn manuscript vervolgens in voor een schrijfwedstrijd. Tot mijn verbazing won ik die wedstrijd. De prijs was een auteurscontract.'
Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Rond de vijfduizend exemplaren.'
 |
| Ingrid Oonincx op de Antwerpse boekenbeurs in 2010 |
Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'Ik werd genomineerd voor de Schaduwprijs voor het beste thrillerdebuut, dat was meteen een mooie erkenning. Nickname was geen echte thriller, eerder een spannende roman. De lezers waren enthousiast, want het boek ging over een thema dat destijds redelijk nieuw was: chatten en zodoende met wildvreemden allerlei intimiteiten uitwisselen. Tegenwoordig is dat natuurlijk doodnormaal.'
Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eersteling? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Ik ben er trots op, want ik heb dat toen toch maar mooi voor elkaar gekregen. Het boek opende deuren. Ik heb het ontspannen, zonder verwachtingen, en zonder vooraf bedachte structuur geschreven. Dat zou ik nu niet zo snel meer doen, omdat je daardoor achteraf veel moet corrigeren. Ik denk dat het nog steeds een meeslepend verhaal is. Het past bij een bepaalde leeftijdsfase en gaat over de angst dat er iets met je kinderen gebeurt. Omdat het boek nog steeds verkrijgbaar is, krijg ik soms nog reacties. Een enkeling vindt het zelfs mijn beste boek.'
Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
'Het ‘probleem’ van Nickname was dat ik het nooit als een thriller had bedoeld. Ik dacht tijdens het schrijven helemaal niet aan genres. Maar toen ik die oproep voor die thrillerwedstrijd zag, ontdekte ik dat mijn verhaal aan de meeste eisen voldeed. Toen bleek ik dus ineens een thriller te hebben geschreven. Met de ervaring van nu zou ik mijn debuut waarschijnlijk meteen als een thriller hebben benaderd.'
Over Nickname:
Ingrid Oonincx (Baarle-Nassau, 1968) publiceerde bij The House of Books vier goed ontvangen thrillers: Nickname, Botsing, Sluipweg en Medicijn. Oonincx studeerde journalistiek en is persvoorlichter en adviseur op het gebied van onderzoekscommunicatie bij een grote hogeschool in het zuiden van het land. Van 2015 tot 2017 schreef ze een wekelijkse column voor het Brabants Dagblad.
In 2015 heeft Ingrid zich aangesloten bij schrijverscollectief Moordwijven waarin een aantal Nederlandse thrillerschrijfsters zich verenigd heeft.
In 2017 stapte ze over naar uitgeverij De Crime Compagnie, waar een jaar later haar vijfde boek, Pretty Boy, verscheen. In februari van dit jaar kwam haar nieuwste thriller Verdwenen uit. Oonincx is bestuurslid van de sectie misdaadauteurs van de Auteursbond.
Nickname gaat over intimiteit en intimidatie op internet. Noor, Dagmar en Roos leren elkaar kennen via een chatbox. Al snel delen ze elkaars dagelijkse belevenissen. Ze blijken alledrie zo hun eigen geheimen te hebben die ze tijdens het chatten aan elkaar toevertrouwen. Noor wil dolgraag moeder worden, terwijl Dagmar juist niet weet wat ze met haar plotselinge zwangerschap aanmoet. Roos is op haar beurt het huisvrouwenbestaan met twee kleine kinderen zat en verdenkt haar echtgenoot van overspel. Voor ze het beseffen zijn de levens van Noor, Dagmar en Roos op een verontrustende manier met elkaar verweven en worden ze geconfronteerd met hun grootste angsten.
Lees ook:
René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten
Peter de Zwaan vertelt hier over zijn debuut Dietz
Lieneke Dijkzeul vertelt hier over haar debuut De stille zonde
Bavo Dhooge vertelt hier over zijn debuut Spaghetti
Michael Berg vertelt hier over zijn debuut Twee zomers
Almar Otten vertelt hier over zijn debuut Verdwenen chemie
Charles den Tex vertelt hier over zijn debuut Dump
Rudy Soetewey vertelt hier over zijn debuut Inbraak
Jacob Vis vertelt hier over zijn debuut Prins Desi
Elvin Post vertelt hier over zijn debuut Groene vrijdag
Tomas Ross vertelt hier over zijn debuut De honden van het verraad
Marelle Boersma vertelt hier over haar debuut Nephila's netwerk
Saskia Noort vertelt hier over haar debuut Terug naar de kust
Roel Janssen vertelt hier over zijn debuut De Struisvogelcode
Jac. Toes vertelt hier over zijn debuut Dubbelspoor
Simon de Waal vertelt hier over zijn debuut Cop vs Killer
Peter Römer vertelt hier over zijn debuut Chantage
Marion Pauw vertelt hier over haar debuut Villa Serena
Gerard Nanne vertelt hier over zijn debuut Lied van de lijster
Willem Asman vertelt hier over zijn debuut De Cassandra Paradox
Geen opmerkingen:
Een reactie posten