Simone van der Vlugt - De reünie (2004)

Herinneringen van een tuthola

(Door Peter Kuijt)

Simone van der Vlugt (1966) las ooit een thriller van Nicci French en wist meteen dat zij ook zo iets wilde schrijven. Tussen droom en daad liggen vele obstakels, maar de Alkmaarse auteur had alles mee om haar verlangen in iets leesbaars om te zetten: ze schreef al negen jaar met veel - ook internationaal - succes historische jeugdboeken én ze kreeg het groene licht van Anthos, niet de minste uitgeverij, want onder haar vlag verschijnen ook bestsellerauteurs als Nicci French en Saskia Noort.

Anthos was zo trots op Van der Vlugts debuut De reünie dat ze er fluks het veelbelovende etiket literaire thriller op plakte. Maar de schrijfster maakt de belofte niet waar: De reünie is een tegenvaller van formaat. Waar de doodgewoon ogende verhalen van Nicci French vanaf de eerste pagina's een huiveringwekkende broeierigheid oproepen, is het in De reünie saaiheid troef. Met een ergerniswekkende tuthola als heldin.

Die heldin heet Sabine Kroese, die na een 'burn-out'-jaar terugkeert op het secretariaat van een bank in Amsterdam. Daar blijkt de vrouw die ze zelf nog heeft aangenomen als een tirannieke feeks de scepter te zwaaien. Geen feest dus voor onze Sabine, die nog meer in verwarring raakt door de aankondiging van een reünie op haar middelbare school in Den Helder. Het brengt een herinnering boven die ze eigenlijk liever kwijt dan rijk was: aan de vermissing van Isabel Hartman, op de lagere school haar hartsvriendin maar later haar grootste vijand. Sabine was de laatste die Isabel nog voor haar verdwijning gezien heeft.

Naarmate de datum van de reünie nadert, komen de beelden aan die fatale achtste mei 1995 waarop de 15-jarige Isabel verdwijnt, steeds sterker naar boven bij Sabine. Ze besluit om voor eens en voor altijd uit te vlooien wat er is gebeurd.

Een en ander leidt tot een overigens bevredigende ontknoping. Maar de lezer die de laatste pagina's haalt, heeft zich moeten worstelen door weinig opwindende lotgevallen van Sabine. Het is een saaie muts, die zich tevreden stelt met magnetronhappen, niet kan faxen, boeken leest over verdringing en zich laat versieren door de systeembeheerder, maar onderwijl nog niet 'los' is van haar ex. Het is ook de middelmatige stijl die van Sabine een zeurderig portret maakt. Ze gaat bijvoorbeeld naar het strand en dat beschrijft Van der Vlugt zo: We kiezen een plekje in de buurt van de strandopgang, spreiden onze badlakens uit, maken zandkussentjes om ons hoofd op te leggen en vissen zonnebril en zonnebrand uit onze tas. We smeren elkaars rug in en dan strekken we ons uit op onze badlakens. Zo uitgebreid schreven we vroeger ook onze opstellen om maar het verplichte aantal woorden te halen.

In een recent interview verklaarde Van der Vlugt dat ze al heel ver is met haar tweede thriller. Ze voegde eraan toe: Ik schrijf niet om het anderen naar de zin te maken, ik doe wat mij gelukkig maakt. Daar wordt deze lezer niet vrolijk van.

Simone van der Vlugt - De reünie. Uitgeverij Anthos, 336 pag.