D.W. Buffa - De strafpleiter (1998)

Advocaat kan het pleit niet winnen

(Door Peter Kuijt)

Zo zoetjesaan en langzamerhand hebben we onze portie van thrillers producerende advocaten wel gehad. Maar toch staat er bij tijd en wijle - vooral aan gene zijde van de Atlantische Oceaan - nog eentje op die meent in de sporen van veelverdienende (ex-)juristen als Scott Turow, John Grisham en David Baldacci te kunnen treden. De Amerikaanse strafpleiter D.W. Buffa heeft nu ook een poging gewaagd. Maar zijn debuut De strafpleiter is inhoudelijk net zo saai als de titel.

De strafpleiter gaat - hoe verrassend! - over een advocaat. Een zeer succesvolle, overigens. Joseph Antonelli heeft nog nooit een zaak verloren die hij móest winnen en alle zaken gewonnen die hij eigenlijk had moeten verliezen. Evenveel succes heeft hij bij de vrouwen. Met het grootste gemak slaat hij ze aan de haak, maar dumpt ze zodra ze zijn pyjamajasje beginnen op te eisen. Een hoofdpersoon waar je stante pede een hekel aan krijgt.

Voor Antonelli is het een fluitje van een cent om een man te verdedigen van wie hij weet dat hij schuldig is aan de verkrachting van zijn minderjarige stiefdochter. De leugendetector explodeert bijkans als deze Johnny Morel zijn verklaring aflegt, maar Antonelli weet bij de jury gerede twijfel omtrent Morels schuld te wekken en diens vrijspraak te bewerkstelligen.

Het recht heeft uiteindelijk toch zijn loop als Morel jaren later ongewild het tijdelijke met het eeuwige verwisselt. Het wordt wat gecompliceerder als Antonelli's goede vriend, de immer Griekse klassieken citerende rechter Leopold Rifkin, verdacht wordt van de moord op de moordenaar van Morel. Antonelli, gesteund door juriste in spe Alexandra aan wie hij opeens wel zijn hart heeft verloren, neemt Rifkins verdediging op zich. En omdat hij een reputatie heeft hoog te houden, schuwt de strafpleiter geen enkel middel.

Buffa's debuut is een verre van imponerend werkstuk. Het boek ontbeert spanning, wat toch een belangrijk ingrediënt is van thrillers. Met nog een kwart te gaan wordt de intrige al zichtbaar en dat is toch werkelijk veel te vroeg. Over Buffa's fantasieloze schrijfstijl maken we niet al te veel woorden vuil: een dagvaarding is nog opwindender. De strafpleiter doet er goed aan zich voortaan uitsluitend met pleitnota's bezig te houden.

D.W. Buffa - De strafpleiter, uitgeverij Van Holkema & Warendorf, 302 pag.