31 maart 2021

In het grote landhuis (nieuws, 2021)

John Banville schrijft ook thrillers  



John Banville geldt als de ongekroonde koning van de hedendaagse Ierse literatuur. Hij veroorlooft zich uitstapjes naar het thrillergenre, maar dat doet hij onder het pseudoniem Benjamin Black. Met die tweedeling in genres breekt de schrijver nu. Op 20 april verschijnt bij de zeer literaire uitgeverij Querido een thriller onder zijn eigen naam, getiteld Sneeuw.

'Sneeuw is een klassieke thriller: intelligent, ontregelend en nostalgisch', aldus de uitgeverij. 'John Banville schrijft, als altijd, onberispelijk en scherpzinnig proza.'

In Sneeuw wordt het lijk ontdekt van een zeer gerespecteerde pastoor in Ballyglass House. In dat grote landhuis woont de geheimzinnige, aristocratische familie Osborne woont. 

Vanuit Dublin wordt inspecteur St John Strafford er heen gestuurd om de zaak uit te zoeken. Van alle kanten wordt Strafford tegengewerkt, maar vastberaden zet hij de jacht op de moordenaar voort.

Terwijl de sneeuw blijft vallen over dit steeds groter wordende mysterie, zijn de mensen van Ballyglass vastberaden om hun geheimen te bewaren.

John Banville (Wexford, 1945) publiceerde zeventien romans, waaronder Het boek der getuigenis en De zee, waarvoor hij in 2005 de Man Booker Prize ontving. Onder de naam Benjamin Black schreef hij de bestsellerreeks over rechercheur Quirke, in de traditie van Georges Simenon en Raymond Chandler

26 maart 2021

Verbazingwekkende sprongkracht (nieuws, 2021)

Grisham in Afrika  



De Amerikaanse bestsellerauteur John Grisham houdt het in zijn boeken doorgaans bij huis, dat wil zeggen in de Verenigde Staten. Soms veroorlooft hij zich een uitstapje naar Zuid-Amerika of Europa (lees: Italië). En vlak voor de uitbraak van het coronavirus was hij zelfs in fysieke toestand in Nederland, op de praatstoel bij Twan Huys. In zijn nieuwe roman Sterspeler, die 3 juni bij uitgeverij A.W. Bruna verschijnt, verkent Grisham het Afrikaanse continent.  


Sterspeler
is een roman over een groot Zuid-Soedanees basketbaltalent.

Eén man. Eén droom. Eén kans om de allerbeste te worden.

De zeventienjarige Samuel Sooleyman groeit op in een dorp in de Republiek Zuid-Soedan, een land dat verscheurd wordt door een burgeroorlog. Zijn grote passie is basketbal en zijn verbazingwekkende sprongkracht en snelheid maken hem tot een bijzondere speler.

Wanneer hij wordt geselecteerd voor het nationale jeugdteam dat een toernooi zal spelen in Amerika, beseffen Samuel en zijn familie dat dit zijn leven voorgoed kan veranderen. De scouts van alle belangrijke universiteiten zijn aanwezig – een studiebeurs en een plek in een van de collegeteams liggen in het verschiet.

Maar zal hij opvallen tussen al die andere getalenteerde spelers? Jongemannen die al jaren gevolgd worden door de experts, terwijl niemand ooit van Samuel heeft gehoord?

Tegen alle verwachtingen in weet Samuel de aandacht op zich te vestigen. Maar dan bereikt hem het vreselijke nieuws dat het oorlogsgeweld zijn dorp heeft bereikt, met fatale gevolgen.

Wanneer duidelijk wordt dat hij niet meer terug kan naar huis, blijft er nog maar één manier over om zijn familie ooit weer terug te zien: zij moeten naar Amerika komen. Om dat voor elkaar te krijgen, zal Samuel echter iets moeten presteren wat nog niemand in de geschiedenis van het basketbal is gelukt: binnen één enkel seizoen de absolute top bereiken.

John Grisham is auteur van meer dan dertig thrillers en romans, waarvan er vele zijn verfilmd. Hij is de afgelopen decennia uitgegroeid tot een van de succesvolste thrillerschrijvers aller tijden. In zowel zijn boeken als in zijn eigen leven voert hij strijd tegen onrecht en trekt hij zich het lot aan van diegenen in de samenleving die er alleen voor staan of niet de middelen hebben om voor zichzelf op te komen.

Met de kennis van nu #19 (interview, 2021)


Peter Römer: 'Je moet altijd veel meters maken om ergens te komen'




Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Peter Römer. 'Mijn boeken worden veelal als 'filmisch' ervaren en dat had Chantage ook al.'

Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw debuut, de moordroman Chantage?
Peter Römer: 'Net, voor ik begon met het beantwoorden van deze vraag. Voor mij is een boek af als ik besloten heb dat de laatste versie ook echt de laatste versie is. Dan moet ik het loslaten. Ik heb al moeite met het zorgvuldig nalezen van de proefdrukken, omdat ik de neiging niet kan onderdrukken om woordjes om te zetten, te vervangen, weg te laten, etcetera. Daar word ik niet per se gelukkiger van.'

Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?
'Ik werkte in die tijd als dramaproducent bij Endemol en had besloten bij het bedrijf weg te gaan. Ik wilde gaan schrijven. Spannende boeken schrijven. Toine Akveld, de uitgever van Baantjer die ik kende vanwege de televisieserie die ik had geproduceerd, had mij al eens gevraagd een thriller voor zijn uitgeverij te schrijven en aan dat verzoek wilde ik nu graag opvolging geven.

In diezelfde tijd vroeg zijn opvolger bij Fontein, Jeannette Ploeger, of ik niet eens wilde proberen een nieuw deel in de Baantjerreeks te schrijven. Dat leek mij een goed idee, want ik ben altijd uitgegaan van de gedachte dat je veel meters moet maken om ergens te komen.

Zo kon het gebeuren dat ik in de herfst van 2012 debuteerde met Chantage en een week daarna mijn eerste Baantjer (De Cock en de onzichtbare moordenaar) verscheen.'


Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?

'Wat ik mij herinner zo’n vierduizend stuks. Wat iedereen een beetje tegenviel, geloof ik… Gelukkig werd dat gecompenseerd door de verkopen van het Baantjer-boek!'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'Het werd op zich goed ontvangen, maar de aandacht was beperkt. Er was heel weinig belangstelling voor het spannende boek van eigen bodem.'

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Ik kijk met veel liefde terug op dat eerste boek. Het betekende het begin van een nieuwe carrière! Ik heb daarna elke dag met heel veel plezier geschreven.

Natuurlijk zie je onvolkomenheden bij zo’n eersteling, in stijl en opbouw, maar ik denk dat ik veel gemak heb gehad van mijn verleden als scenarioschrijver. Mijn boeken worden veelal als ‘filmisch’ ervaren, en dat had Chantage ook al.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je eraan veranderen?
'Een debuut is een debuut, dat verschijnt per definitie zonder ervaringen vooraf. Het debuut is als eersteling belangrijk voor de boeken die daarna zijn gevolgd en dient als zodanig te worden gekoesterd. Met andere woorden: als ik het nu zou schrijven zou het een geheel ander boek worden.'



Over Chantage: 

De Amsterdamse acteur, tv-producent en -regisseur Peter Römer, telg uit een beroemde acteursfamilie, debuteerde in juni 2012 met Chantage, door de uitgeverij bestempeld als 'moordroman'.

De uitgever beloofde in een persbericht 'entertainment van de bovenste plank'. Het verhaal: Actrice Karina wordt dood aangetroffen in bed. Rechercheur Hannah Vermeer wordt op de zaak gezet en ziet de lijst van mogelijke daders snel groeien. Was het Addy Lust, gevierd roddeljournalist met wie Karina jarenlang een haat-liefde-verhouding had? Of Miepie, de interieurverzorgster van Karina en van vele andere BN'ers? Of toch haar stiefvader Willem Anker, zelf een bejubeld acteur. De relatie tussen de twee was immers al jaren bekoeld.

De zaak komt in een stroomversnelling wanneer Hannah erachter komt dat Karina aan haar memoires werkte. Er komen dreigbrieven over belastende feiten die in haar memoires zouden staan, maar waar is het manuscript gebleven? Wie heeft er belang bij dat dit verdwijnt en wie chanteert nu eigenlijk wie?

Peter Römer (15 september 1952) speelde onder andere vele rollen op televisie, waaronder de serie Dagboek van een herdershond. Ook speelde hij in de films Pastorale 1943 en Dokter Pulder zaait papavers. Na 1985 speelde, schreef en regisseerde hij voornamelijk voor televisie. Hij schreef onder andere het scenario van de televisieseries De Brekers, De kip en het ei en Baantjer, waar hij ook twaalf jaar de producent van was. Met Chantage werd Römer genomineerd voor de Schaduwprijs 2013, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende debuut.

Van 1990 tot 2010 was hij als Hoofd Drama en Creative Director verbonden aan achtereenvolgens John de Mol Producties en Endemol Nederland. Peter Römer is de zoon van acteur Piet Römer. Recent gaf hij de voorzittershamer van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (een sectie van de Auteursbond) over aan thrillerschrijver Michael Berg. 

Lees ook: 

René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten
Peter de Zwaan vertelt hier over zijn debuut
 Dietz
Lieneke Dijkzeul vertelt hier over haar debuut De stille zonde
Bavo Dhooge vertelt hier over zijn debuut 
Spaghetti
Michael Berg vertelt hier over zijn debuut 
Twee zomers
Almar Otten vertelt hier over zijn debuut Verdwenen chemie
Charles den Tex vertelt hier over zijn debuut
 Dump
Rudy Soetewey vertelt hier over zijn debuut
 Inbraak
Jacob Vis vertelt hier over zijn debuut
 Prins Desi
Elvin Post vertelt hier over zijn debuut 
Groene vrijdag
Tomas Ross vertelt hier over zijn debuut 
De honden van het verraad
Marelle Boersma vertelt hier over haar debuut
 Nephila's netwerk
Saskia Noort vertelt hier over haar debuut Terug naar de kust
Roel Janssen vertelt hier over zijn debuut De Struisvogelcode
Jac. Toes vertelt hier over zijn debuut 
Dubbelspoor
Simon de Waal vertelt hier over zijn debuut
Cop vs Killer

25 maart 2021

 Moorden en mindfulness  



Er bestaat een briljante mix van mindfulness, maffia, meditatie en moord en die is te vinden in het thrillerdebuut van Karsten Dusse. Dat schrijft althans de Duitse pers over Mindful moorden, het boek van de advocaat dat in mei bij uitgeverij A.W. Bruna verschijnt. 'Voor fans van Killing Eve, Dexter of Tarantino', meldt de uitgever erbij. 


‘Ik wil graag iets vooropstellen. Ik ben geen gewelddadig persoon. Integendeel. Ik heb nog nooit in mijn leven gevochten. En ik heb nooit iemand vermoord. Tenminste, tot mijn achtenveertigste. In mijn huidige werkomgeving is dat dus behoorlijk laat. Oké, een week erna had ik misschien een half dozijn moorden op mijn geweten. Ik snap dat dat niet erg vredelievend overkomt. Maar: alles wat ik deed, deed ik met de beste bedoelingen. Het was het logische gevolg van mijn keuze voor een meer mindful leven, zoekend naar een betere balans tussen mijn werk en gezin.’


Aldus een paragraaf uit Mindful moorden, waarin het huwelijk van strafrechtadvocaat Björn Diemel op instorten staat. Zijn vrouw staat erop dat hij een mindfulness-seminar volgt om zijn leven beter in balans te krijgen en zo hopelijk een betere vader en echtgenoot te worden.

Voor wie onbekend is met het begrip mindfulness, dit is wat Wikipedia ons erover leert: 'Mindfulness is een aandachtstraining, waarmee een houding van alertheid getraind wordt. Beoefenaars leren om de aandacht te vestigen op het moment, aan alles wat zich aan hen voordoet. Dit kan van het lichaam, emoties of gedachten zijn, maar ook zintuigelijke ervaringen door de omgeving. Hiermee leert men om (negatieve) gedachten en gevoelens te beschouwen als voorbijgaande gebeurtenissen in plaats van feiten, zodat zij hier gemakkelijker afstand van kunnen nemen.'

Björn volgt het mindfulness-seminar. Hij had alleen niet kunnen vermoeden dat hij al snel op een heel andere manier gebruik zou maken van wat hij er leert. Wanneer een van zijn cliënten, een zware en overduidelijk schuldige crimineel, voor problemen begint te zorgen besluit Björn heel kalm om hem uit de weg te ruimen, precies volgens de mindfulnessprincipes zoals hij die inmiddels kent…

Karsten Dusse is een advocaat die sinds een aantal jaar ook voor tv schrijft. Hij won de Duitse Televisie Award, de Duitse Comedy Award en werd genomineerd voor de prestigieuze Grimme Award. Hij heeft drie non-fictietitels op zijn naam staan en Mindful moorden is zijn thrillerdebuut. Het werd direct een bestseller in Duitsland.

23 maart 2021

Met de kennis van nu #18 (interview, 2021)


Simon de Waal: 'Ook mijn scripts werden er beter door'




Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Simon de Waal. 'Ik zal vermoedelijk een hoop mensen jaloers maken, maar ik ben gevraagd om het boek te schrijven.'

Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw thrillerdebuut Cop vs Killer?
Simon de Waal
: 'Ik denk een jaar of 8 geleden, toen het boek verfilmd werd. Het zou geregisseerd worden door Hans Pos, maar die werd helaas erg naar ziek, waarna ik het van hem overnam. Dus ik stond met het script op de set. De twee fantastische hoofdrolspeler Jeroen Willems (killer) en Marcel Hensema (cop) waren er helemaal ingedoken, want ze kwamen ook allebei met het boek op de set. Af en toe kwamen ze dan naar me toe. ‘Hier staat een zinnetje in het boek, maar niet in het script. Zo’n heerlijk zinnetje, mag ik dat gebruiken?’ Dus ik werd er elke keer weer mee verrast, wat er in stond. Prachtige momenten, ondanks de ontzettend trieste aanleiding dat ik de regisseur werd.'

Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?
 
'Ik zal vermoedelijk een hoop mensen jaloers maken, maar ik ben gevraagd om het boek te schrijven. Ik kwam Oscar van Gelderen, destijds uitgever bij Vassalluci, tegen bij een etentje van een gezamenlijke vriend. Ik kende hem niet, hij sprak me aan met de woorden ‘Ik wil dat je een boek voor me schrijft.’ Volgens hem zijn goede scenarioschrijvers (wat ik volgens hem was) ook goede boekenschrijvers. Ik wist dat niet zo zeker, dus aarzelde. Maar toen Oscar me vervolgens een jaar lang iedere maand een sms stuurde met een zin: “Is je boek al af?”, ben ik er uiteindelijk maar aan begonnen. En toen was het snel klaar.'

Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Nee, geen idee. Maar het liep best goed volgens mij. Ik heb de uitgever niet horen klagen.'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'Fantastisch. Het boek kreeg hele fijne recensies, en werd genomineerd voor beste thriller in Nederland en in België. Ik was dus best een blije eikel, eigenlijk.'

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'De eerstgeborene natuurlijk. Erg fijn boek, waar ik voor het eerst dieper op een karakter - of eigenlijk twee karakters - kon ingaan. Het legde de absolute basis voor alle andere boeken die ik daarna schreef, maar ook de scripts werden er beter door.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
'Nee, dat denk ik niet. Dit was wel het boek wat ik wilde schrijven, met het verhaal en de karakters waar ik van ben gaan houden. Ook de manier van schrijven, extreem korte hoofdstukken, een steeds wisselend perspectief, was een nieuwe en leuke manier van schrijven. Daar komt nog bij dat het verfilmd is, en genomineerd, dus eigenlijk was het wel een soort droomdebuut voor mij. En het heeft een fijne samenwerking en vriendschap met Oscar opgeleverd, die daarna altijd mijn uitgever is gebleven.'

Over Cop vs Killer:
 

Cop vs Killer vertelt over vier dagen en nachten uit het leven van een meedogenloze crimineel, op wie door iedereen jacht wordt gemaakt. Mirko Narain moet anderen vermoorden om zelf in leven te blijven. Hij leeft in een wereld van ‘hij of ik’.

Cop vs Killer vertelt ook over vier dagen en nachten uit het leven van een rechercheur, die jaagt op een keiharde crimineel. Frank Spinola werkt met zijn rechercheteam aan een onmogelijke opdracht: pak Mirko en zijn groep. Maar Frank heeft een verrader in zijn team, die alle informatie doorgeeft aan Mirko. Er is maar een manier waarop Frank Mirko kan pakken.

Simon de Waal (1961) werkt sinds 1979 bij de politie. In 1986 werd hij aan het rechercheteam dat zich met de zware criminaliteit in de Amsterdamse binnenstad bezighoudt, toegevoegd. De combinatie rechercheur-(scenario)schrijver vindt hij perfect. 'Ik voel me nu toch wel in de eerste plaats schrijver', zei hij in een interview uit 2005. 'Dat is sinds ik parttime ben gaan werken, gekanteld. Maar het recherchewerk zou ik niet willen missen.'

Naast talloze scenario’s schrijft De Waal dus ook thrillers: Cop vs Killer (2004) en Pentito (2008) werden beide genomineerd voor De Gouden Strop. Pentito won in België de Diamanten Kogel (2008). De verfilming van Cop vs Killer won een Gouden Kalf voor de hoofdrolspeler Jeroen Willems. In 2009 startte De Waal een reeks policiers met Baantjer, die tijdens het schrijven van deel drie overleed. In 2014 werd de serie Bureau Raampoort, gebaseerd op deze reeks van De Waal, uitgezonden bij SBS6. In 2016 schreef De Waal het geschenkboekje voor de Maand van het Spannende Boek.

Lees ook: 

René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten
Peter de Zwaan vertelt hier over zijn debuut
 Dietz
Lieneke Dijkzeul vertelt hier over haar debuut De stille zonde
Bavo Dhooge vertelt hier over zijn debuut 
Spaghetti
Michael Berg vertelt hier over zijn debuut 
Twee zomers
Almar Otten vertelt hier over zijn debuut Verdwenen chemie
Charles den Tex vertelt hier over zijn debuut
 Dump
Rudy Soetewey vertelt hier over zijn debuut
 Inbraak
Jacob Vis vertelt hier over zijn debuut
 Prins Desi
Elvin Post vertelt hier over zijn debuut 
Groene vrijdag
Tomas Ross vertelt hier over zijn debuut 
De honden van het verraad
Marelle Boersma vertelt hier over haar debuut
 Nephila's netwerk
Saskia Noort vertelt hier over haar debuut Terug naar de kust
Roel Janssen vertelt hier over zijn debuut De Struisvogelcode
Jac. Toes vertelt hier over zijn debuut
Dubbelspoor

De hongerige man (nieuws, 2021)

Maatschappelijk werker scoort met thriller over vermiste meisjes   



De Australische Kyle Perry is maatschappelijk werker en werkt op middelbare scholen, in afkickklinieken en in de jeugdopvang. In zijn werk komt hij zoveel bijzondere verhalen tegen, dat hij er meerdere boeken mee zou kunnen vullen. In ieder geval heeft hij er al eentje af. Het is een thriller die in Nederlandse vertaling de titel De vermiste meisjes krijgt en op 18 mei bij uitgeverij HarperCollins Holland verschijnt. 


De vermiste meisjes
is een groot verkoopsucces gebleken in Australië. Perry's thrillerdebuut werd met loftuitingen overladen in de media. De Sydney Morning Herald schreef:‘Kyle Perry, een thrillertalent dat je niet mag missen!’ En The Sunday Examiner oordeelde: ‘De plot zorgt ervoor dat je op hoge snelheid door de bladzijdes racet, je kunt pas stoppen als het boek uit is!’ 

Het verhaal speelt zich af in de Great Western Tiers, volgens Wikipedia een verzameling bergruggen die de noordelijke rand van het Central Highlands-plateau in Tasmanië. Schrijver Kyle Perry kwam er in zijn jeugd regelmatig. En hij verdwaalde er ook. 

Maar in zijn boek raken enkele tienermeisjes vermist in de Great Western Tiers. En dan gaan bij de bevolking van Limestone Creek alle alarmbellen af. Dertig jaar geleden verdwenen er ook vijf jonge meisjes rond de gevaarlijke kliffen en de legende van ‘de Hongerige Man’ wordt nog steeds verteld.

Rechercheur Con Badenhorst onderzoekt de zaak. Als outsider komt hij terecht in een omgeving vol corruptie, politieke spelletjes en gespannen relaties. Bestaat ‘de Hongerige Man’ echt of bevindt er zich een moordenaar in Limestone Creek?

21 maart 2021

Met de kennis van nu #17 (interview, 2021)


Jac. Toes: 'Ik kreeg een afwijzing van een jonge Tomas Ross'



Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Jac. Toes. 'Ik geloof dat er vier of vijf moorden in plaatsvonden. Had wel een onsje minder gemogen.'

Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw thrillerdebuut Dubbelspoor?
Jac. Toes
: 'Ik heb Dubbelspoor voor het laatst opengeslagen in het voorjaar van 2001 toen ik de Duitse vertaling (Auf der Strecke geblieben) checkte.'

Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?
Dubbelspoor verscheen in 1992 als eerste deel van de Benter & DeWacht-trilogie. Aan de wieg van Dubbelspoor stond nog even de Arnhemse auteur Jan Kremer, maar die hield het al snel voor gezien en begon zijn eigen schrijfcarrière. Ik verdiende mijn brood met een baantje als leraar Nederlands op een middelbare school, dus ik schreef op mijn vrije dinsdag en in de avonden. Na twee jaar stuurde ik het manuscript naar een drietal uitgevers die ik lukraak uit de Gouden Gids had gehaald. De Boekerij BV reageerde meteen positief dus een contract was snel getekend.'

'Voor liefhebbers van een anekdote: ik kreeg ook twee afwijzingen in de brievenbus, o.a. van uitgeverij Het Spectrum. ‘Uw manuscript heeft te weinig kwaliteit, bedankt en aan retourzending doen we niet.’ Ondertekend door een jonge Tomas Ross die als acquirerend redacteur een centje bijverdiende. Dubbelspoor was echter tamelijk succesvol en kreeg een nominatie voor de Gouden Strop in 1993.'

'In die tijd ging zelfs de bekendmaking van de shortlist gepaard met een show en een feestje, in dit geval in de manege van de Amsterdamse politie. Elk van de vijf genomineerden liep verscholen achter een paard plus ruiter de zandbak in om op het moment suprême met een display van het boekomslag naar voren te stappen. Toen de vijf genomineerden allemaal naast elkaar stonden, keek ik in het gezicht van Tomas Ross die ook net vanachter een paardenkop tevoorschijn was gekomen. Bij de borrel liet hij weten dat hij mijn boek helemaal niet gelezen had en dat hij uit tijdgebrek een afwijzing had gestuurd. (‘Sorry Jac.’) Wat is nu de waarheid? Ik houd het erop: de faction regeert.'

Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Ik heb mijn belastingaangiften uit de vorige eeuw al weggegooid dus een schatting van de verkoop: het zullen er, inclusief de naderhand uitgekomen trilogie, de pocket en de Duitse editie, zo’n 15.000 geweest zijn.'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
Dubbelspoor kreeg een warme ontvangst. De belangstelling was groot, in zowel landelijke als lokale pers verschenen fijne recensies en een stuk of vijf lange interviews. Maar dat moet je wel in perspectief zien: aan elke krant en elk tijdschrift was wel een thrillerrecensent verbonden die een wekelijkse rubriek vulde en er kwamen maar zo'n dertig nieuwe Nederlandstalige misdaadromans per jaar uit.'

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Ach, met zoveel vertedering kan ik er nu naar kijken vanwege de puurheid van het schrijfplezier, de onbevangenheid en de ongefilterde drive om onrecht aan de kaak te stellen.'

'Het thema mag er nog steeds zijn: een noodlottige verlopen infiltratie in actiegroepen inclusief de inzet van agents provocateurs door de politie en de BVD. De research hoefde ik niet meer te doen omdat ik er zelf mee te maken had gehad, met name tijdens de geweldloze én gewelddadige protesten in 1982 tegen de zogeheten munitietreinen toen er op allerlei manieren politieverklikkers in het actiewezen werden gerekruteerd en er hele ploegen infiltranten werden ingezet. Ik had ook het geluk dat familieleden als trainers bij de recherche werkten. Zij waren niet te beroerd om me van informatie te voorzien over de voorbereiding van deze undercovers.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?"
'Vooral zou ik me nu vasthouden aan het adagium ‘less is more’. Ik geloof dat er vier of vijf moorden plaatsvinden in Dubbelspoor. Had wel een onsje minder gemogen. Ik had graag nog een partij in leven gebleven darlings naar het kerkhof gebracht en als er plaats over was, zou ik er ook een paar clichés bij leggen.'

Over Dubbelspoor: 

Jac. Toes (Den Haag, 1950) debuteerde op 8-jarige leeftijd met Moord op zee, een feuilleton die hij zelf stencilde en middels colportage verkocht aan welwillende buren van de portiekflat in de Hannie Schaftstraat te Haarlem. Na drie afleveringen sloeg een writer’s block toe die enige decennia aanhield.

In 1993 probeerde hij het nog eens, met meer succes. De misdaadroman Dubbelspoor kreeg meteen een Gouden-Stropnominatie. Hoofdpersonen daarin zijn de advocaat Fred Benter en journalist Donald de Wacht. Zij kwamen terug in De Afrekening (1994) die was gebaseerd op IRT-affaire, (eveneens genomineerd voor de Gouden Strop) en Verraad waarin Benter en De Wachte in de war on drugs in Zuid-Amerika verzeild raken.
In 1997 verscheen Fotofinish, een psychologische actiethriller, waarmee Jac. Toes de Gouden Strop won. Sindsdien publiceerde hij misdaadverhalen en feuilletons in Nederland, Duitsland en de VS, maakte hij filmscenario’s voor de KRO en VPRO en schreef hij het misdaadtoneelstuk Die Letzte Führung. Daarnaast verschenen er ook verschillende misdaadromans en novelles o.a. De vrije Man, Blind Zicht (shortlist Diamanten Kogel), Coup zéro, De kleine Leugen, De twaalfde Man, Het Maecenas-project en Kind van de Rekening.

In 2004 startte hij een samenwerking met de Duitse misdaadauteur Thomas Hoeps. Met hem schreef hij de trilogie Kunst zonder Genade – Het Leugenarchief – Hoogste Bod. Met deze serie kregen ze verschillende nominaties voor de Gouden Strop en de Diamanten Kogel. Ook stelden ze een bundel smokkelverhalen samen (Over de Grens), geschreven door zestien Nederlandse en Duitse misdaadauteurs. Samen gaven ze tot nu toe zo’n 200 lezingen in het Duitstalige taalgebied. 

Met Thomas Hoeps sloeg hij in 2018 het pad in van de politieke thrillers. Op dit moment leggen Toes en Hoeps de laatste hand aan Die Tallinn-Twist (werktitel). Verschijning is in augustus 2021 gepland. (Bron: website Jac. Toes)

In dubbelspoor wordt het lijk van de doodgeschoten eigenaar van een trendy café in Zwolle plompverloren temidden van zijn gasten gedeponeerd. En dat terwijl het juist gezellig leek te worden. Fred Benter en Donald de Wacht zijn getuige van dit afschrikwekkend spektakel.
Verschillende politiekorpsen openen de jacht op de moordenaar. Benter en De Wacht beginnen hun eigen onderzoek, dat hen terugvoert naar het aktiemilieu van begin jaren tachtig. De activisten van toen hebben hun revolutionaire verleden ver achter zich gelaten en proberen nu hun laatste kans op een carrière te grijpen. Maar niet alle wonden zijn geheeld en sommige wonden zullen nooit helen.

Lees ook: 

René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten
Peter de Zwaan vertelt hier over zijn debuut
 Dietz
Lieneke Dijkzeul vertelt hier over haar debuut De stille zonde
Bavo Dhooge vertelt hier over zijn debuut 
Spaghetti
Michael Berg vertelt hier over zijn debuut 
Twee zomers
Almar Otten vertelt hier over zijn debuut Verdwenen chemie
Charles den Tex vertelt hier over zijn debuut
 Dump
Rudy Soetewey vertelt hier over zijn debuut
 Inbraak
Jacob Vis vertelt hier over zijn debuut
 Prins Desi
Elvin Post vertelt hier over zijn debuut 
Groene vrijdag
Tomas Ross vertelt hier over zijn debuut 
De honden van het verraad
Marelle Boersma vertelt hier over haar debuut
 Nephila's netwerk
Saskia Noort vertelt hier over haar debuut Terug naar de kust
Roel Janssen vertelt hier over zijn debuut De Struisvogelcode

19 maart 2021

Het stel van zes miljoen (nieuws, 2021)

Poppy maakt een duistere tekening  



De ongetwijfeld grote schare fans van Nicci French moet nog een week of twee geduld hebben. Maar vanaf 6 april zal hun honger naar nieuw leesvoer van het Britse schrijversechtpaar kunnen worden gestild. Dan verschijnt bij uitgeverij Ambo|Anthos hun nieuwe thriller Wie niet horen wil. Een volgens de uitgever spannende psychologische thriller 'met een uiterst onverwachte ontknoping'. 


Wie niet horen wil
gaat over Tess, die net haar leven weer op orde heeft. Jason en zij zijn een jaar geleden vriendschappelijk uit elkaar gegaan en delen de voogdij over hun driejarige dochtertje Poppy. Ze moet nog wennen aan haar nieuwe situatie, maar is blij met de hulp die ze krijgt van haar vrienden. Dat Jason inmiddels is getrouwd, daar probeert ze te zich overheen te zetten. Zelf is ze ook weer aan het daten en ze is best gelukkig, houdt ze zich voor.

Totdat haar dochtertje Poppy vreemde taal begint uit te slaan en een duistere tekening maakt met zwart wascokrijt. Een tekening waarop een figuur te zien is die van een toren valt. Poppy begint ook vreemde uitspraken te doen. Tess raakt ervan overtuigd dat Poppy getuige is geweest van een misdrijf. Ze stapt naar de politie, maar daar wordt ze niet geloofd. Dan besluit ze zelf op onderzoek te gaan. Ze beschermt Poppy als een leeuwin, maar ze weet niet wie ze kan vertrouwen...

Achter de naam Nicci French gaat het Britse echtpaar Nicci Gerrard en Sean French schuil. Dit wereldberoemde duo beheerst al jaren de internationale bestsellerlijsten. Alleen al in ons land heeft Nicci French meer dan zes miljoen thrillers verkocht. Hun bekendste werk is de achtdelige reeks met Frieda Klein in de hoofdrol.

Het echtpaar schrijft nog altijd niet samen. Eén van hen begint met een hoofdstuk dat vervolgens door de ander bewerkt wordt. Om de beurt bewerken zij een hoofdstuk net zolang totdat hun persoonlijke stijlen uitgewist zijn en er een derde stem ontstaat: de stem van Nicci French. Nicci en Sean zijn in oktober 1990 getrouwd en samen kregen zij twee kinderen.

Bekijk hier de trailer van Wie niet horen wil


18 maart 2021

Met de kennis van nu #16 (interview, 2021)


Roel Janssen: 'De Fransen hebben het gedaan'



Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag vertelt Gouden Strop-winnaar Roel Janssen over de totstandkoming van De Struisvogelcode. 'Fictie-technisch bleef er natuurlijk het nodige op aan te merken.'


Ik had een half miljoen dollar verloren in minder dan een half uur en de koffiemachine deed het niet. Dit beloofde een slechte dag te worden. Een half miljoen dollar is veel geld. En ik had enorme behoefte aan een kop koffie.

'Zo begon een boek dat prominent op de tafel met nieuwe titels lag bij de grote boekhandel Waterstones op Trafalgar Square in Londen. Een financiële thriller.

Free to trade was het debuut van Michael Ridpath, een voormalige obligatiehandelaar bij een grote bank in de City. Bij een volgend bezoek aan Londen zocht ik Ridpath op in zijn kantoortje. Hij signeerde zijn boek, we wisselden ervaringen uit en hij spoorde me aan ook een financiële thriller te schrijven.

Het was 1995. Ik was redacteur economie van NRC Handelsblad, geïnteresseerd in financiële crises. Die waren er volop begin jaren negentig van de vorige eeuw.

Het onderwerp waarmee ik me in die tijd als redacteur bezig hield was de totstandkoming van de Economische en Monetaire Unie. In 1992 hadden de toenmalige twaalf landen van de Europese Unie het Verdrag van Maastricht ondertekend, waarin was vastgelegd dat er uiterlijk in 1999 een Europese munt zou worden ingevoerd.'

Spanningen
'De onderhandelingen hierover gingen met de nodige spanningen gepaard. Eén van de knelpunten was de vraag tegen welke koers de toenmalige nationale munten – de gulden, de D-Mark, de Franse franc en andere valuta’s – in de inmiddels tot euro gedoopte gemeenschappelijke munt zouden opgaan. Hierover bood het Verdrag van Maastricht geen waterdichte regeling. Het was mogelijk dat voorafgaand aan de definitieve vastlegging van de wisselkoersen tegen de nationale munten gespeculeerd zou worden. Dit was een denkbeeldig scenario: in september 1992 had George Soros, voor de buitenwereld toen nog een onbekende speculant, het Britse Pond uit het Europese wisselkoersmechanisme gedwongen. Hij verdiende er een miljard dollar mee en ik was een van de eerste journalisten geweest die hem hierover hadden geïnterviewd.

Ridpath had me geïnspireerd een financiële thriller over mijn journalistieke onderwerp te schrijven. Ik bedacht een samenzwering over speculatie tegen de vastlegging van de koers van de euro.

Om zeker van mijn zaak te zijn zocht ik contact met André Szasz, de toenmalige directeur monetaire zaken van De Nederlandsche Bank. Szasz, in 2017 overleden, gold als Mr. Euro van DNB. Hij nam deel aan de onderhandelingen over de oprichting van de Europese Centrale Bank, adviseerde het kabinet over de criteria van de monetaire unie en hij beschikte over een fenomenale kennis van zaken. Als redacteur had ik geregeld contact met hem en er was een vertrouwensband tussen ons ontstaan.

Toen ik André Szasz mijn plot voorlegde, bevestigde hij dat in het EMU-verdrag een lacune zat. Speculatie op het laatste moment was mogelijk. Zijn ogen begonnen te glinsteren. ‘En de Fransen hebben het gedaan,’ zei hij glunderend.'

Struisvogel

'Geurt Gaarlandt, de uitgever van Balans, was in die tijd min of meer de huisuitgever van actuele (non-fictie) boeken van redacteuren van NRC Handelsblad. Hij zag de potentie van een spannend boek gebaseerd op feitelijke informatie. 'Je zit er aan vast, Janssen', zei hij, toen ik het contract ondertekende.

De Struisvogelcode kwam in 1997 uit. Ik had er anderhalf jaar aan gewerkt, tijdens vakanties, ‘s avonds en in weekenden.

De presentatie van het boek vond plaats in 'Het Kraaiennest', een ontvangstruimte op de bovenste verdieping van het gebouw van De Nederlandsche Bank aan het Frederiksplein. Wim Duisenberg, in zijn laatste jaar als president van DNB en daarna president van de Europese Centrale Bank in Frankfurt, nam het eerste exemplaar in ontvangst. Nadien begroette Duisenberg me altijd joviaal als ‘de struisvogel’.

Een financiële thriller was een nieuw genre in Nederland. Afgezien van de zuurpruimen bij de Volkskrant besteedden collega’s van kranten welwillende aandacht aan mijn debuut.'

Toegift
'In de aanloop naar de invoering van de euro werden er talloze congressen en symposia georganiseerd en moesten financiële instellingen hun klanten informeren over de nieuwe munt. Geregeld werd De Struisvogelcode als toegift aan deelnemers meegegeven, wat de oplage geen kwaad deed. Er werden ruim 20.000 exemplaren van het boek verkocht.

Door dat verkoopsucces spoorde Balans me aan een vervolg te schrijven. Dat werd Het Mercatorcomplot (1999), waarin een bankier vermoord werd in het gebouw van de Europese Centrale Bank in Frankfurt. Ook daarvan gingen ruim 20.000 exemplaren over de toonbank.

Het leukst aan beide ‘eurothrillers’ was de research die ik ervoor deed. Zo liep ik voor De Struisvogelcode mee in de dealingrooms van banken en nam ik deel aan bijeenkomsten waar de komst van de euro werd voorbereid. Voor Het Mercatorcomplot bezocht ik de drukkerij van Johan Enschedé waar de eurobiljetten werden gedrukt en de papierfabriek waar het papier met beveiligingskenmerken voor de bankbiljetten werd geproduceerd.

Al kon ik veel van mijn journalistieke schrijfervaring kwijt in beide boeken, fictie-technisch bleef er natuurlijk het nodige op aan te merken. Jaren later kwam ik Frits Bolkestein, toenmalig leider van de VVD, tegen. Hij had mijn thrillers over de euro met belangstelling gelezen. Het verhaal kon er mee door, zei hij minzaam. ‘Maar de seks viel tegen.’

Over De Struisvogelcode: 

De thriller speelt zich af in de herfst van 1998, vlak voor de invoering van de euro, de Europese munt. De ministers van financiën en de centrale bankiers uit diverse Europese landen beleggen een crisisbijeenkomst in Frankfurt. Aanleiding: de plotselinge koersval van de Franse franc, die de Monetaire Unie van Europa op het allerlaatste moment dreigt te torpederen.

Tegelijkertijd wordt een directielid van de Europese Centrale Bank op de oevers van de Main door het hoofd geschoten. Heeft deze moord met de valutacrisis te maken en welke duistere krachten regeren de financiële markten? Twee jonge bankiers, de oud-journalist Gilles Kempers en de Nederlandsche Bank-medewerkster Arlette van Sterren, besluiten de zaak tot op de bodem uit te spitten. De ambities van internationale bankiers, de politieke manoeuvres van centrale banken, de snelle dealers en speculanten: er opent zich een financiële wereld met Europa als speelbal.



Lees ook: 

René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten
Peter de Zwaan vertelt hier over zijn debuut
 Dietz
Lieneke Dijkzeul vertelt hier over haar debuut De stille zonde
Bavo Dhooge vertelt hier over zijn debuut 
Spaghetti
Michael Berg vertelt hier over zijn debuut 
Twee zomers
Almar Otten vertelt hier over zijn debuut Verdwenen chemie
Charles den Tex vertelt hier over zijn debuut
 Dump
Rudy Soetewey vertelt hier over zijn debuut
 Inbraak
Jacob Vis vertelt hier over zijn debuut
 Prins Desi
Elvin Post vertelt hier over zijn debuut 
Groene vrijdag
Tomas Ross vertelt hier over zijn debuut 
De honden van het verraad
Marelle Boersma vertelt hier over haar debuut
 Nephila's netwerk
Saskia Noort vertelt hier over haar debuut Terug naar de kust

17 maart 2021

Wordt verwacht 485 (nieuws, 2021)

De genadeloze zee  



'De koningin van de Australische noir', wordt ze genoemd. Maar uitgeverij A.W. Bruna houdt het gewoon op 'de meest succesvolle Australische misdaadauteur van de laatste jaren': Jane Harper. Op 11 mei verschijnt haar nieuwe thriller De overlevenden. 'Zelfs de diepste geheimen komen uiteindelijk bovendrijven', belooft de cover. 


Recensenten zijn vol lof over deze thriller. ‘Harper beschrijft ongelooflijk knap het landschap terwijl ze tegelijk een web weeft waarin allerlei geheimen zitten, klaar om langzaam onthuld te worden', schrijft The New York Times Book Review.’  En de Daily Mail concludeert: ‘De koningin van de Australische noir is terug met een emotioneel verhaal over de geheimen van een op het eerste gezicht keurig stadje. Opnieuw laat Harper zien hoe goed ze is in het beschrijven van angst en dreiging in gewone levens.'

Het verhaal: Het leven van Kieran Elliott veranderde voorgoed op de dag dat een enkel, roekeloos besluit een dramatisch gevolg kreeg.

Het schuldgevoel dat hem nog altijd achtervolgt, speelt op tijdens een familiebezoek aan de kleine kustplaats waar hij opgroeide. Kierans ouders hebben het niet makkelijk in deze stad, waar ieders geluk afhankelijk is van de genadeloze zee.

Wanneer er een lichaam wordt gevonden op het strand, komen lang verborgen geheimen aan de oppervlakten. Een gezonken boot, een vermist meisje en alle vragen die nooit zijn weggespoeld.

Jane Harper verhuisde als kind van Engeland naar Australië. Ze heeft dertien jaar als journalist gewerkt. De droogte, haar thrillerdebuut, won in 2016 de Australian Book Industry Award voor thriller van het jaar. De filmrechten zijn gekocht door Pacific Standard (de makers van o.a. Gone Girl). De droogte werd na verschijnen in Australië nummer 1 in de bestsellerlijsten. Harper heeft ook de bekers (of wat het ook moge zijn) van de Barry Award voor Best First Mystery Novel en British Book Awards Crime and Thriller Book of the Year op haar schoorsteenmantel staan. 

15 maart 2021

Met de kennis van nu #15 (interview, 2021)



Saskia Noort: 'Qua stijl voorzichtig, qua thema ijzersterk'



Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Saskia Noort. 'Toen De Eetclub een megahit werd, bereikte mijn debuut ook de toptien.'


Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw thrillerdebuut Terug naar de kust?Saskia Noort: 'Enkele maanden geleden, bij het opruimen van mijn boekenkast.'

Tijdens de boekpresentatie
Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?

'De eerste woorden schreef ik tijdens een cursus scenarioschrijven, voor een opzet van een film. Toen ik hierover sprak op een borrel, met de uitgever van Nicci French, was hij zeer enthousiast en kreeg ik na een gesprek een contract. Een jaar later verscheen Terug naar de Kust en daarvan verkocht ik ongeveer drieduizend exemplaren. Halverwege was ik al met De Eetclub gestart. Toen die een jaar later uitkwam en een megahit werd, bereikte TNDK ook de toptien. Wat hielp was dat ik al een column had en grote interviews voor de Marie Claire deed.'

Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Driehonderdduizend geloof ik, uiteindelijk.'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'TNDK kreeg één recensie, in Trouw, die vernietigend was. Desalniettemin werd het wel genomineerd voor zowel de Gouden Strop als de debuutprijs waarvan ik de naam ben vergeten.'

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Ik vind TNDK nog steeds een van mijn beste boeken. Qua stijl nog wat voorzichtig en ingehouden, maar qua verhaal is het zeer sterk, thema ook, en superspannend. Een echte klassieker. Dat zie je ook aan de film die Will Koopman maakte, gewoon gedegen goed.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
'Ik zou het met wat meer lef willen herschrijven, maar eigenlijk is het helemaal prima en ik zou niets anders gedaan hebben.' 


Over Terug naar de kust: 

Saskia Noort (Bergen, 1967) werkte sinds begin jaren 90 als journaliste voor een groot aantal bladen. Tegenwoordig heeft ze een wekelijkse column in het Algemeen Dagblad. Haar debuut Terug naar de kust verscheen in 2003 en betekende de start van een reeks succesvolle thrillers. Inmiddels heeft Noort meer dan drie miljoen boeken verkocht. In 2013 kreeg ze van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs de Meesterprijs voor haar gehele oeuvre. 

In Terug naar de kust raakt Maria zwanger. Maar ze heeft al oontje Wolf en dochtertje Merel en vindt dat genoeg. Daarom ondergaat ze een abortus. Vanaf dat moment ontvangt ze anonieme dreigbrieven, vreemde telefoontjes en een dode rat in haar post. Maria vlucht met haar kinderen naar haar zus Ans, die nog woont waar ze samen opgroeiden. Terwijl ze daar is, brandt haar eigen huis in Amsterdam af.

Terwijl Maria bij haar zus verblijft, komt er een golf aan jeugdherinneringen boven. Ze lijkt langzaam door te draaien. Haar bedreiger weet haar intussen ook op haar nieuwe verblijfplaats te bestoken met verwensingen. Er dienen zich verschillende verdachten aan, zoals Geert (haar ex en de vader van Wolf), Steve (tevens een ex en de vader van Merel) en Ans' spoorloos verdwenen echtgenoot Martin. Ondertussen raakt Maria bevriend met een collega van Martin, Harry. Op zoek naar aanwijzingen, breekt Maria samen met Harry in op het kantoor van Martin....

De verfilming in 2009 door Will Koopman werd door de media overwegend positief ontvangen. Van de dagbladen was alleen Trouw negatief. De film trok in amper anderhalve week tijd meer dan 110.000 bezoekers.

De erkenning geeft haar meer zelfvertrouwen, zegt Noort in een interview uit 2004. 'Maar de druk wordt ook groter. Terug naar de kust was heel vrijblijvend geschreven. Leuk, nieuw en voor de eerste keer. Met De Eetclub werd het moeilijker om iets van die vrijblijvendheid te behouden. Je moet er toch voor zorgen dat het iets van jezelf blijft.'


Lees ook:
 

René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten
Peter de Zwaan vertelt hier over zijn debuut
 Dietz
Lieneke Dijkzeul vertelt hier over haar debuut De stille zonde
Bavo Dhooge vertelt hier over zijn debuut 
Spaghetti
Michael Berg vertelt hier over zijn debuut 
Twee zomers
Almar Otten vertelt hier over zijn debuut Verdwenen chemie
Charles den Tex vertelt hier over zijn debuut
 Dump
Rudy Soetewey vertelt hier over zijn debuut
 Inbraak
Jacob Vis vertelt hier over zijn debuut
 Prins Desi
Elvin Post vertelt hier over zijn debuut 
Groene vrijdag
Tomas Ross vertelt hier over zijn debuut 
De honden van het verraad
Marelle Boersma vertelt hier over haar debuut
Nephila's netwerk