Emiko Jean - De terugkeer van Ellie Black (2025)

'Ik geloof dat ik word vermist'



(Door Peter Kuijt)

De Amerikaanse Emiko Jean was eerst insectenvanger, kaarsenmaker, bloemist en lerares, voordat ze de mogelijkheden van een carrière als auteur ging verkennen. En dat bleef niet zonder succes. Ze publiceerde Tokio voor altijd en Dromen in Tokio, goed verkochte romans voor jong volwassenen. Vorig jaar waagde ze een poging met fictie voor volwassenen. Haar thriller De terugkeer van Ellie Black verscheen onlangs bij uitgeverij Cargo. 

'De laatste 50  pagina's zijn waanzinnig, ik kon het boek niet wegleggen door alle verrassende wendingen in het verhaal', aldus een enthousiaste Stephen King op de achterkant van Jeans boek. Zo'n aanprijzing van deze grootmeester lijkt een geschenk uit de hemel, maar dan moet het wel waar zijn. Eerst maar de eerste 267 pagina's zien door te komen. 

En dat gaat best vlotjes. Om meteen de spanning erin te gooien, verblijdt Emiko Jean de lezer met een veelbelovende proloog. Twee wandelaars, een vader en zijn zoon, stuiten in de bossen van Washington op een meisje dat uit het groen tevoorschijn komt. Vuil gezicht, haar met klitten, knokig lichaam en bebloede trui. De vader vraagt naar haar naam en na veel aarzelen zegt ze: 'Ik heet Elizabeth Black. Ik geloof dat ik word vermist.'

Daar begint het avontuur van rechercheur Chelsey Calhoun, over wie, als we de aankondiging op de cover moeten geloven, een serie thrillers op stapel staat. Ellie Black duikt, na twee jaar spoorloos te zijn geweest, weer op. Waar heeft ze al die tijd uitgehangen? Is ze weggelopen? Ontvoerd? Aan Calhoun de taak om alle puzzelstukjes te verzamelen.

De verdwijning van Black doet Chelsey Calhoun denken aan haar zuster Lydia, die twintig jaar geleden vermist raakte. Sindsdien zocht Chelsey naar tekens, signalen, antwoorden, naar andere vermiste meisjes. Ze vraagt Ellie het hemd van het lijft, maar krijgt weinig medewerking van haar. Ellie wil niet aangeven waar ze die jaren was of wie haar heeft ontvoerd. Het heeft er veel van weg dat ze iemand in bescherming neemt en dat Ellie niet het enige meisje dat recent is verdwenen.   

Chelsey is vastbesloten om achter de waarheid te komen. Tegelijkertijd dwingt dat haar eigen getroebleerde verleden te overzien. Jean schotelt de lezer ondertussen onvoorziene verwikkelingen voor, die de vaart er aardig in houden. En Kings blurb klopt inderdaad: de verrassende finale maakt het boek bijkans niet weg te leggen. Op haar eigen website wordt de thriller van Emiko Jean omschreven als 'een feministische krachttoer over de kooltjes van hoop die gloeien in de nasleep van een tragedie'.  Dat is wat al te vergezocht, maar een tot nadenken stemmende pageturner is Jeans debuut voor volwassenen zeker. 

Een gelaagde en geslaagde thriller. 

Emiko Jean - De terugkeer van Ellie Black. Uitgeverij Cargo, 317 pag.

Jens Vern - Nevenschade (2021)

Over batches, identifiers en microchips

(Door Peter Kuijt)


Twee jaar geleden, aan het begin van de coronacrisis, vroeg De Spanningsblog aan een aantal thrillerschrijvers of de pandemie inspiratie zou kunnen zijn voor een volgend boek. De meeste auteurs waren daar huiverig voor of hadden al een virusthriller geschreven, Tomas Ross won met Bèta er zelfs een Gouden Strop mee. Jens Vern pakte de handschoen wél op en gebruikte corona als vehikel om zijn tweede spannende boek, Nevenschade, te publiceren. 

Jens Vern, pseudoniem van Hebban-baas Sander Verheijen, schrijft in het nawoord van Nevenschade dat hij geen complotdenker is, maar er wel een zwak voor heeft. 'De beste complottheorieën zijn verhalen waarvan ik smul.' In zijn boek komt een complot van heb ik jou daar voor, maar bewandelen de helden wél een lange weg (met hier en daar enkele doodlopende zijstraatjes) om daar achter te komen.

Het duurt een kleine anderhalf jaar voordat Nederland herstelt van een explosieve virusuitbraak. Dankzij een deal die minister-president Koenen heeft gesloten met een Amerikaanse farmaceut, kan er een succesvol vaccinatieprogramma op touw worden gezet. Maar de hele kleine lettertjes onder dat contract bevatte een bijvangst die nogal op gespannen voet staat met de privacyregels. Nevenschade, zoals Vern dat noemt. 

De drie hoofdrolspelers in Nevenschade zijn ziekenhuisarts Mark van Dinter, onderzoeksjournalist Matthew Dawson en vertaalster Sarah van der Horst. De arts krijg Koenens rechterhand Alex van Casteren op zijn operatietafel, die zwaargewond raakt bij een motorongeluk. De operatie slaagt, maar de patiënt knijpt er onder verdachte omstandigheden toch voorgoed tussenuit. De journalist komt een paar verdachte sterfgevallen op het spoor en de vertaalster ontdekt informatie over het virus die geheim had moeten blijven. De drie gaan op eigen houtje op zoek naar wat er werkelijk gebeurd is, komen in elkaars vaarwater terecht en besluiten te gaan samenwerken. 

Vern weet dat met korte hoofdstukken het verhaal snelheid krijgt: hij heeft er 77 voor nodig om tot een explosieve finale te komen. Daarvoor heeft hij met een knipoog feiten en feitjes uit de 'coronawerkelijkheid' geleend om zijn verhaal een actueel tintje te geven. Er is sprake van een app die als virustracker fungeert, er zijn wekelijks protesten die uit de hand lopen, gsm-zendmasten gaan op in vlammen en er is zelfs een rapper die allerlei onheil over het virus verkondigt.

Vern heeft na De macht van K. met Nevenschade opnieuw een knap staaltje werk afgeleverd. Het verhaal is geloofwaardig genoeg om af en toe te verzuchten: het zou zo maar eens kunnen... Het taalgebruik is doeltreffend, dialogen zijn dik in orde. Enig punt van kritiek is dat de drie hoofdrolspelers niet echt helemaal tot leven komen. Deze lezer had wat moeite om zich met hen te identificeren. Nog iets meer warmbloedigheid zou geen kwaad hebben gekund. En in de finale vallen veelvuldig termen als batches, identifiers, microchips en uploadsnelheden. Het zou een digibeet - als deze recensent - kunnen afschrikken.

Al met al is het toe te juichen als Vern overweegt een derde thriller te schrijven. 

Jens Vern - Nevenschade. Uitgeverij Volt, 327 pag.   

Hillary Rodham Clinton & Louise Penny - Staat van terreur (2021)

De minister draagt corrigerend ondergoed  

(Door Peter Kuijt)

‘Mijn leven is voer voor fictie, dus misschien is het een poging waard.’ Aldus voormalig First Lady en minister van buitenlandse zaken Hillary Rodham Clinton in het nawoord van Staat van terreur, de thriller die zij met gepokt en gemazelde auteur Louise Penny schreef. En in haar achterhoofd speelde mee: als mijn wederhelft Bill het kan (al twee keer), dan moet ik het ook kunnen.

Waar manlief het in samenwerking met thrillerfabriek James Patterson twee thrillers voornamelijk liet afspelen in het ‘homeland’, pakken de twee schrijfsters het internationaler aan. Het verhaal gaat de hele wereld over: van Washington naar Pakistan, van Frankfurt naar Teheran.

Ellen Adams is de hoofdrolspeelster in dit avontuur. Voorheen een mediamagnaat, maar nu minister van buitenlandse zaken. Ze moet vooral de plooien zien glad te strijken in de diplomatieke betrekkingen, die vooral te lijden hebben gehad door de maniakale strapatsen van de vorige president in wie we de weinig tactvolle Donald Trump herkennen.

Maar er is stront aan de globale knikker. Een reeks bomaanslagen in Europese steden kost het leven aan een groot aantal mensen. Blijkbaar klopt er een nieuwe terreurorganisatie aan de deur, die van plan is een eigen kernwapenarsenaal aan te leggen.

Het is Ellen Adams die al haar talenten moet aanspreken om in internationaal verband nieuwe vriendschappen te sluiten, zonder de oude kameraden in de gordijnen te jagen. Ze reist van hot naar her om groter onheil af te wenden.

Het is Hillary niet gelukt om man Bill op thrillergebied naar de kroon te steken. Staat van terreur is een kloeke pil, die op adembenemend vlak teleur stelt. Het verhaal bestaat grotendeels uit verslagen van besprekingen, geheime overleggen en een-tweetjes die Adams aan de lopende band voert. De dialogen voeren de boventoon, de lezer moet lang wachten op enige actie. Het adagium Show, don’t tell is aan de schrijfsters niet besteed. Pas aan het eind ontstaat er reuring, maar de explosieve finale in en onder de Oval Office is zo potsierlijk, dat het ongeloofwaardig aandoet.

De twijfelachtige Ellen Adams imponeert niet als hoofdpersoon. Dat ze al op de eerste pagina wordt geïntroduceerd als iemand die haar voorliefde voor eclairs moet verdoezelen met corrigerend ondergoed, helpt ook niet mee. Zouden mannelijke auteurs hiermee zijn aangekomen, dan hadden ze ongetwijfeld een verdachtmaking van seksisme aan hun broek hangen.

Hillary Rodham-Clinton & Louise Penny – Staat van terreur. Uitgeverij A.W. Bruna, 462 pag.

Christian Frascella - Het is te koud om te sterven (2020)

Detective tussen het wasgoed  




(Door Peter Kuijt)

‘Er is niets wat je kunt doen om niet te sterven. Je kunt alleen proberen niet slecht te sterven, te sterven zoals het hoort.’

Ziehier een uitspraak van de 40-jarige detective Contrera, die, omdat hij geen huur kan betalen, kantoor houdt in de wasserette van zijn vriend Mohamed. Die bevindt zich in Barriera, niet bepaald de meest elegante buitenwijk van Turijn. Of zoals Contrera zegt: ‘Barriera is een handelscentrum geworden. Hier komt de heroïne vandaan die de halve stad verdooft’. 

Contrera’s vader was een rechtschapen politieman, maar zoonlief werd uit het korps gezet wegens corruptie en het achteroverdrukken van een partij drugs. Sindsdien vergaart hij bewijzen van overspel door echtbrekers.

In Het is te koud om te sterven, de eerste thriller van de Italiaanse jeugdboekenschrijver Christian Frascella, vraagt Mohamed hem zijn verdwenen neef Driss op te sporen. In een besneeuwd Turijn gaat Contrera het gevecht aan met criminelen van diverse pluimage, een hufterige politiechef, een vijandige ex, een niet minder vijandige puberdochter en zichzelf.

Wie wil weten waarom Contrera zijn voornaam niet prijsgeeft, moet dit boek maar lezen. Maar niet alleen daarom.

De stijl is speels, het tempo zit er goed in en de karakters zijn stuk voor stuk geraffineerd neergezet. Wat bijzonder is, is de humor en de zelfspot van deze antiheld. Zelden leidt een thriller tot schaterlachen, maar dit is er zo een. Vooral de passages waar Contrera de woordenstrijd aangaat met Luca, de irritant eigenwijze zoon van zijn minnares Erica, zijn om te smullen.

Een goede keuze van de nog jonge uitgeverij Brooklyn.

Christian Frascella - Het is te koud om te sterven. Uitgeverij Brooklyn, 319  pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.  

Hans Faber - De Rus (2020)

Misdaadverslaggever in slangenkuil   



(Door Peter Kuijt)

Oud-journalist Hans Faber legde in 2016 het fundament voor zijn eerste thriller en rondde het manuscript een jaar later af. Toen kwam 29 september 2017, de dag dat zijn nicht Anne door Michael P. werd vermoord. De thriller was op slag niet belangrijk meer.

Pas vorig jaar haalde hij het manuscript weer van de plank en hij vond een uitgever die het wilde publiceren. De Rus is het eerste deel in een serie rond misdaadjournalist Vince van Zandt.

 De crimereporter van De Stem van Nederland leest in een concurrerende krant dat een Rus levenloos uit de Prinsengracht is gedregd. Kennelijk als gevolg van excessief drankgebruik, maar Van Zandt vindt dat vreemd: de gemiddelde Rus kan namelijk goed tegen drank.
  
De dood van de man intrigeert hem en hij gaat op onderzoek uit. Adviezen van Carla, de healer die hij bezoekt, slaat hij in de wind. Zij waarschuwt hem voor gevaar dat van meerdere kanten komt.
  
Onze journalist belandt in een slangenkuil van smeergeldpraktijken van een energiegigant, stuit op een hitman, een kickbokskampioen, een foute bankier en een even foute yogaleraar.
  
‘Baantjer meets Stieg Larsson’, zegt de uitgever in een persbericht over het overigens soepel geschreven boek. Goed getroffen zijn de inkijkjes op een krantenredactie, maar sommige personages worden wel als karikaturen neergezet. Iets minder De Cock-achtige taferelen zouden het boek goed hebben gedaan. Iets meer actie à la Larsson (en minder geklets) was op zijn plaats geweest. Hopelijk revancheert Hans Faber zich met de thriller De minister die dit najaar verschijnt.

Hans Faber - De Rus, Uitgeverij The House of Books, 342 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD. 

Lieneke Dijkzeul - Een vorm van verraad (2020)

Rozen bloeien vaak uit nijd

(Door Peter Kuijt)

De coronacrisis slaat haar lam, meldde schrijfster Lieneke Dijkzeul onlangs op deze thrillersite. ‘Met een leeg hoofd is het lastig denken.’ Godlof verscheen haar jongste boek kort voor Mark Rutte een ‘intelligente lockdown’ afkondigde.

Een vorm van verraad is de zevende thriller rond inspecteur Paul Vegter. De ervaren politieman, met een voorliefde voor pianosonates van Chopin, heeft gaandeweg een flinke groei doorgemaakt. Woonde hij in De stille zonde (2006) als weduwnaar nog alleen in een appartement en kon hij niet voorkomen dat een kamerlinde zou doodgaan, nu staat hij op het punt om met zijn veel jongere collega Renée Pettersen te gaan trouwen.

Vlak voor de grote dag krijgt hij een dreigbrief met de boodschap ‘Ik ga iets rechtzetten klootzak’. Zijn boerderij wordt ’s nachts onder vuur genomen.

Op de trouwdag zelf, als Renée en Paul door een erehaag van collega’s het stadhuis verlaten, wordt er vanuit een rijdende auto met een kalasjnikov op hen geschoten. Een groot rechercheteam moet achterhalen wie het op hen heeft gemunt.

Terecht werden enkele thrillers van Lieneke Dijkzeul genomineerd voor de Gouden Strop. Nu mag ze die prijs wel eens gaan winnen.

Ze weet een tot op het eind spannend verhaal te combineren met een uitmuntend stilistisch vermogen. Haar beschrijvingen zijn het herlezen waard. Over de doodskist in een aula schrijft ze dat die ‘een godvergeten eenzaamheid uitstraalde’. En er zijn puntgave uitspraken. Zoals die van Vegters buurman, een knorrige boer, die hem adviseert wat vaker te snoeien. Want: ‘Rozen bloeien vaak uit nijd.’

Lieneke Dijkzeul - Een vorm van verraad. Uitgeverij Ambo|Anthos, 280 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Steve Cavanagh - Verdraaid (2020)

Plotwendingen als haarspeldbochten



(Door Peter Kuijt)

Sheriff Dole, één van de hoofdpersonen in Verdraaid, houdt niet van thrillers. Hij ziet de plotwendingen namelijk altijd van verre aankomen. Maar in dit avontuur, van oud-advocaat Steve Cavanagh uit Belfast, moet de politieman alle zeilen bijzetten om de rode draad niet uit het oog te verliezen. Ook geen sinecure voor de lezer, trouwens.

Het verhaal draait allemaal om J.T. LeBeau. De persoon onder deze naam is een thrillerauteur van formaat. Zijn boeken, vermaard om de onverwachte draaien in het verhaal, worden wereldwijd gelezen.

De ware identiteit van de schrijver is hét grote geheim. Maria Cooper vermoedt dat haar echtgenoot Paul de auteur is: ze komt erachter dat haar man miljoenen op een bank op de Kaaimaneilanden heeft staan en bovendien vindt ze een brief gericht aan LeBeau.

Maar wie Cavanagh, bekend van zijn thrillers rond advocaat Eddie Flynn, kent, weet op voorhand dat het niet zo simpel is. En ook Maria, die van haar forse hersenletsel na een klap met een klauwhamer op wonderbaarlijke wijze herstelt, zal later over haar aanname gaan twijfelen.

De vraag is wie die J.T. LeBeau dan wel is. In een voorwoord houdt hij de lezer voor dat hij geen woord moet geloven van wat hij leest. 

Het antwoord volgt pas na een thriller, volgestouwd met plotwendingen als onverwachte haarspeldbochten. Het is een vlot geschreven, onderhoudend verhaal, maar je krijgt wel te doen met sheriff Dole die zich in de thrillers van LeBeau moet verdiepen om enigszins zicht op de waarheid te krijgen.

Steve Cavanagh - Verdraaid. Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 352 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.  

Jens Vern - De macht van K. (2020)

Feest der herkenning 



(Door Peter Kuijt)

Sinds hij in 2002 de website Crimezone lanceerde, is het hem zeker honderd keer gevraagd: Ga je zelf ooit een thriller schrijven? Steeds was het antwoord ‘nee’. Maar het begon twee jaar geleden te kriebelen toen Sander Verheijen, eindbaas van boekencommunity Hebban, lof kreeg voor zijn non-fictieboek Ik kan er nét niet bij, over zijn leven als vader van een bijzondere tweeling.

Nu is er zijn eerste fictietitel De macht van K., geschreven onder het pseudoniem Jens Vern. Die schuilnaam bekt lekkerder als ik succes krijg in het buitenland, moet de schrijver gedacht hebben.

En waarom ook niet? Het boek heeft alles in zich om groots te denken. De lezer herkent in de titel iets van Charles den Tex en vooral het begin van het verhaal doet denken aan The Firm van John Grisham, waarin een rechtenstudent wordt ingekapseld door een prestigieus, maar fout advocatenkantoor. Een feest der herkenning en dat helemaal niet erg.

In Verns thriller treedt Tim Turner in dienst van het IT-bedrijf The Keeler Company. Hij krijgt een prima salaris, een appartement in Washington en ’s nachts zijn manager Karen op bezoek.

Maar de firma heeft ook duistere kanten. Er verdwijnen mensen. Ook Tim moet voor zijn leven vrezen.

Deze thriller stijgt uit boven de als spannend bestempelde relatiemeuk waarmee de markt tegenwoordig wordt doodgegooid. Snelle hoofdstukken – lichtvoetig geschreven waar het kan, ernstig waar het moet – maken dat het boek steeds moeilijker wordt weg te leggen. Karakters en dialogen zijn dik in orde. Een fraai debuut.

Jens Vern - De macht van K., uitgeverij Volt, 384 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Ragnar Jónasson - Sneeuwblind (2020)

Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw



(Door Peter Kuijt)

In de lente van 2008 is het leven van Ari Thór Arason nog licht. Zijn vriendin Kristin is eindelijk bij hem ingetrokken in zijn flatje in Reykjavik. Maar de financiële crisis in IJsland is al voelbaar. Ari, die zijn studie theologie heeft afgebroken voor een opleiding aan de politieschool, gaat voor de zekerheid dan ook in op het aanbod van politiechef Tómas in Siglufjörður om er als agent te komen werken.

In dat 1200 zielen tellende stadje, een van de meest noordelijk gelegen plaatsen in IJsland, speelt Sneeuwblind, het debuut van Ragnar Jónasson, zich af. Het is een gehucht, slechts bereikbaar door één smalle tunnel, dat in barre winters regelmatig afgesloten raakt van de buitenwereld. Een dorp ook waar niemand de deur op slot doet, want er gebeurt toch nooit iets. Zegt Tómas.

Dat verandert als een in Siglufjörður wereldberoemde schrijver de dood vindt in het plaatselijke theater en niet veel later een half ontblote vrouw meer dood dan levend wordt aangetroffen in haar besneeuwde tuin.

Het is onder meer aan Ari, die gebukt gaat onder het gemis van zijn in Reykjavik achtergebleven vriendin, om uit te vinden wat er is voorgevallen.

 Soepel geschreven ontwikkelt Sneeuwblind zich tot een moderne Agatha Christie-achtige detective, met fraai geschetste personages en doordachte dialogen. En vooral veel sneeuw, die maar blijft vallen. De finale komt wat abrupt, maar doet wel de prettige belofte van meer avonturen van agent Ari. Het is te hopen dat die snel een Nederlandse vertaling krijgen.

Ragnar Jónasson - Sneeuwblind. Uitgeverij A.W. Bruna, 286 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Peter de Zwaan - Lenny The Giant (2019)

Levende bowlingbal 



(Door Peter Kuijt)

Zes jaar na De loverman, een misdaadroman over de omstreden neuroloog Ernst Jansen Steur, is er weer een nieuwe thriller van Peter de Zwaan verschenen. In Lenny The Giant keert de ‘loner’ Jeff Meeks terug.

Meeks lijkt een beetje op de boomlange Jack Reacher, held in inmiddels tientallen thrillers van succesauteur Lee Child. Evenals Reacher trekt Meeks in zijn eentje door de VS. Een einzelgänger, op de vlucht voor zijn eigen verleden.

In dit avontuur heeft hij vriendschap gesloten met een koppel dat verknocht is aan elkaar: Little Levy en Lenny The Giant. De eerste is even lang als Meeks en weegt 130 kilo, de tweede is zijn vrouw, 1,17 meter lang. Samen verdienen ze hun geld met dwergbowlen: Levy werpt zijn stevig ingepakte eega over een baan en probeert kegels omver te krijgen. Meeks zorgt ervoor dat viespeuken met hun grijpgrage handjes van de kleine vrouw afblijven.

Op zijn eerste klus als lijfwacht van een vastgoedman wordt Meeks neergeschoten. Hij herstelt, maar krijgt daarna van potige kerels te horen dat hij zich nergens mee mag bemoeien. Samen met Levy en Lenny probeert Meeks erachter te komen waar hij zich niet mee mag bemoeien. Ze reizen onder meer naar Hawaii waar ze onder handen worden genomen door meer dan gespierde vrouwen.

Meer nog dan in de vorige vijf Meeks-thrillers heeft De Zwaan oog voor de zelfkant van de Amerikaanse samenleving. Hij verpakt dat in een sterk verhaal vol snelle dialogen, rauwe humor, opmerkelijke personages en scènes met stevig geweld. Zo maakt hij aannemelijk dat een ovenwant met schuurpapier behoorlijk veel pijn kan doen.

Peter de Zwaan - Lenny The Giant. Uitgeverij Ellessy Crime, 297 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Tess Sharpe - De onversneden waarheid (2019)

Een bikkelharde dochter



(Door Peter Kuijt)

‘Ik begon aan deze roman als gesjeesde student, bleef er tussen mijn twintigste en dertigste aan schaven en geloofde eigenlijk dat ik het boek nooit af zou maken.’ Dat schrijft de Amerikaanse Tess Sharpe in het dankwoord van De onversneden waarheid, haar sterke thrillerdebuut.

Tess Sharpe woonde met haar punkrocker-moeder in een afgelegen berghut in Californië. Voor haar thriller creëerde ze het karakter Harley McKenna, een vrouw met een ‘barbed wire heart’ (de oorspronkelijke titel), een hart omwikkeld met prikkeldraad.

Harley is de dochter van Duke McKenna, wapenhandelaar en keizer van een drugsimperium in North County. Hij ziet in haar de opvolger van zijn ‘business’, leert haar vechten en met vuurwapens omgaan. Ze schiet bij wijze van spreken de noten uit de klauwtjes van een eekhoorn.

Maar naast de meedogenloze hardheid van Duke bezit Harley ook de genen van haar moeder die ze op haar achtste zag sterven. Zij geeft om de mensen in haar omgeving, zoals de vrouwen die ze bescherming biedt nadat ze door hun mannen zijn mishandeld. Maar om te overleven in de vete tussen Duke en een rivaliserende bende, moet ze uiteindelijk de strijd aangaan met haar vader.
 
Een beeldend geschreven thriller, met fraaie karakters, stevige krachtmetingen en een terechte waarschuwing tegen het kwaad van extreemrechts. Maar soms laat Sharpe de teugels wat vieren en krijgt haar heldin trekken van een softe muts die zich te veel zorgen maakt om haar geliefden. Met wat schrappen was De onversneden waarheid waarschijnlijk nog beter geworden.

Tess Sharpe - De onversneden waarheid. Uitgeverij De Fontein, 446 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

David Lagercrantz - Zij die moet sterven (2019)

Een zwijgende, woedende blik in de ogen



(Door Peter Kuijt)

Zij die moet sterven is het laatste deel dat de Zweedse schrijver David Lagercrantz aan de Millennium-thrillerreeks toevoegt. Of dit zesde boek ook echt het einde van de cyclus betekent, laat de Nederlandse uitgever open.

Voor Erland en Joakim Larsson is het niet te hopen. De vader en broer van de in 2004 overleden bedenker van de serie, Stieg Larsson, plukken er nog altijd de financiële vruchten van (inmiddels wereldwijd 100 miljoen verkochte exemplaren).

Het is ook niet te hopen voor fans van de twee vaste personages: journalist Mikael Blomkvist van het magazine Millennium en eersteklas computerhacker Lisbeth Salander. De twee krijgen het zwaar te verduren.

De naam van Blomkvist, die met frisse tegenzin werkt aan een verhaal over Russische trollenfabrieken, staat op een briefje dat wordt gevonden bij een dode zwerver met vingerloze handen. De speurtocht naar de identiteit van de dakloze levert een ijzingwekkend avontuur op dat zich afspeelt op de flanken van de Mount Everest.

 Lisbeth gaat de confrontatie aan met haar tweelingzus Camilla, die haar in Wat ons niet zal doden (deel 4) al vreselijk dwarszat. Beiden hebben ‘die zwijgende, woedende blik in hun ogen’. Beiden zijn vastberaden de ander voorgoed het zwijgen op te leggen.

Zij die moet sterven is loeispannend. Enige aandacht van de lezer is vereist, want er komen nogal wat personages en plotwendingen voor. Het verhaal is goed geschreven, zit geraffineerd in elkaar en biedt naast actiescènes en een explosieve finale ook enige luchtige momenten. Wat wil een thrillerlezer nog meer?

David Lagercrantz - Zij die moet sterven. Uitgeverij Signatuur, 304 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

David Baldacci - Een goede daad (2019)

Geveld door vrouwen  



(Door Peter Kuijt)

De Amerikaanse bestsellerauteur David Baldacci grossiert in personages. Schreef hij vanaf zijn debuut in 1995 eerst standalone thrillers, in het nieuwe millennium probeert hij om de haverklap series met nieuwe karakters uit. Veelal zijn het eenlingen die het avontuur aangaan.

Aloysius Archer is de nieuwe loot aan de Baldacci-stem. De lezer maakt kennis met hem in Een goede daad. Hij is net dertig en heeft al een heel leven achter de rug. Hij vocht tegen de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog. Terug in zijn vaderland belandde hij achter de tralies. Ten onrechte, zegt hij zelf. Maar dat zeggen alle gevangenen.

In 1949 komt hij voorwaardelijk vrij en moet zich in het stadje Poca City melden bij zijn reclasseringsambtenaar, een vrouw met ‘een welgevormd figuur, misschien zelfs meer dan dat’. Hij moet van haar een baan zoeken en die vindt hij. Zakenman Hank Pittleman vraagt hem om bij een lokale ondernemer een schuld te innen.

De goede verstaander begrijpt: dat kan nooit goed gaan. Binnen de kortste keren wordt hem dan ook een moord in de schoenen geschoven.

Archer is een sympathieke gast en buitengewoon galant voor vrouwen en die maken er ook allemaal misbruik van. Alle vrouwen die hij tegenkomt, proberen hem pootje te haken.

Een goede daad is geen keiharde thriller, meer een vermakelijke whodunit met een Swiebertje-achtige gemoedelijkheid. Alleen al om de sfeertekening mag Archer nog een keertje terugkomen.

Je zou David Baldacci (of zijn vertaler) wel een rijkere vocabulaire toewensen: zo komen de woorden ‘snauwen’, ‘brullen’, ‘verdomd’ en ‘verdomme’ ontelbare keren voor.

David Baldacci - Een goede daad. Uitgeverij A.W. Bruna, 384 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Jo Nesbø - Het mes (2019)

Drie kapotte knokkels



(Door Peter Kuijt)

De belangrijkste exportproducten van Noorwegen zijn olie, gas en vis. Maar vlak daarna volgt Jo Nesbø. Wereldwijd verkocht de oud-profvoetballer, popmuzikant en beurshandelaar meer dan veertig miljoen van zijn thrillers over Harry Hole. Het mes is de twaalfde misdaadroman met de drankzuchtige rechercheur in de hoofdrol.

Harry Hole ligt ditmaal heel diep in de goot. Recent verlaten door zijn grote liefde Rakel Fauke, het is uitgesloten dat het tussen de twee nog goed komt. Geveld door whisky van Jim Beam of goedkopere merken.

Als Hole op een dag uit de diepste duisternis van dronkenschap ontwaakt, ontdekt hij drie kapotte knokkels en geronnen bloed langs de randen. Hij is besmeurd met bloed. Maar hij herinnert zich niet wat er is gebeurd.

 Ondertussen is Svein Finne vrijgekomen, de serieverkrachter met letterlijk een gat in zijn hand, die twintig jaar eerder door Hole in de cel belandde. Finne zint op wraak op de rechercheur, die tegelijkertijd te maken krijgt met iemand die hem een moord in de schoenen probeert te schuiven.

Jo Nesbø houdt op een respectabele wijze veel schotels in de lucht en levert een uitstekende thriller af, vol vaart en een flink aantal kleurrijke personages. Het verhaal mondt uit in een onvervalste whodunit.

En Hole blijft, ondanks zijn drankzucht, een aantrekkelijk karakter. Een man met – ook in nuchtere toestand – opmerkelijke gedachten. Hij houdt bijvoorbeeld niet van tatoeages omdat ze je dwingen vast te houden aan oude overtuigingen. ‘Een tattoo van Jezus is namelijk heel vreemd op de borst van een atheïst.’

Jo Nesbø - Het mes. Uitgeverij Cargo, 525 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Simon de Waal - Systema (2019)

De lange arm van de USSR



(Door Peter Kuijt)

Simon de Waal verricht ongetwijfeld zegenrijk werk als rechercheur zware misdaad in Amsterdam. Maar gelukkig doet hij dat parttime. De rest van de tijd schrijft hij scenario’s waar de liefhebber van spannende films en tv-series blij van wordt. Hetzelfde doet hij met thrillers en politieromans waarmee hij inmiddels een indrukwekkend oeuvre heeft opgebouwd.

Cop vs Killer, Pentito en Nemesis zijn thrillers waar je een puntje aan kunt zuigen en dat geldt evenzeer voor zijn jongste boek Systema.

De titel slaat op het project in het geheime Sovjet-laboratorium Vector in Novosibirsk. Wetenschappers ontwikkelden dodelijke virussen van ziektes als cholera, tyfus en ebola om in te zetten als biologische oorlogsvoering tegen het Westen. Na de val van het communisme vluchtten vele onderzoekers naar het Westen en namen de ampullen met virussen mee als ‘wisselgeld’.

Maar de arm van de voormalige USSR reikt nog steeds ver. Geheim agenten zitten de wetenschappers achter de broek. In Edinburgh wordt de vader van Sookie Pavlik vergiftigd en in Amsterdam wordt de vader van Alex Koesman opgezocht. Sookie zint op wraak en ook Alex heeft zo zijn redenen om in actie te komen.

In het begin moet de lezer wat moeite doen om zich het verhaal eigen te maken, want Simon de Waal schakelt van Edinburgh regelmatig over naar Amsterdam, Moskou, Parijs en nog meer kleurrijk beschreven locaties. Maar daarna is het genieten geblazen van stevige actie, puike dialogen, actuele terzijdes (de brand in de Notre Dame), verrassende plotwendingen en een spectaculaire finale. Grote klasse!

Simon de Waal - Systema. Uitgeverij Lebowski, 255 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Thomas Harris - Cari Mora (2019)

Terugverlangen naar Hannibal



(Door Peter Kuijt)

Het heeft dertien jaar geduurd voordat de tamelijk publiciteitsschuwe Amerikaanse schrijver Thomas Harris met een nieuwe thriller kwam. Cari Mora is zijn eerste boek sinds 1975 waarin niet het onvergetelijke karakter dr. Hannibal Lecter voorkomt.

Het is Caridad Mora die het verhaal moet dragen. In Colombia geboren, op haar elfde ontvoerd door rebellenbeweging FARC die haar als kindsoldaat inzette, gevlucht naar de VS, waar ze zich in leven houdt met het doen van allerlei klusjes. Nu past ze op een groot huis in Miami Beach, dat ooit van Pablo Escobar was, maar af en toe wordt gebruikt als filmset.

Het verhaal gaat dat Escobar ooit onder het huis voor miljoenen aan narcogoud heeft opgeslagen. Dat trekt gespuis van allerlei pluimage aan. De meest weerzinwekkende is Hans-Peter Schneider die zijn ouders in een vrieskelder liet sterven en er groot plezier in schept om zijn tegenstanders in een loogbad te ‘ontmantelen’.

Ook Cari Mora als het moet. Maar die is niet voor één gat te vangen.

De lezer constateert verheugd dat Harris’ flamboyante schrijfstijl is gebleven, met zinnen die het herlezen waard zijn. Wat echter mist is een verhaal dat de lezer geraffineerd op het verkeerde been zet met verrassende plotwendingen. De vele personages zijn onvoldoende ingekleurd en blijven bordkartonnen karakters. Cari Mora doet terugverlangen naar de intrigerende kannibaal dr. Hannibal Lecter die smaakvol kon genieten van gebruinde hersenplakjes op platte croutons.

Hopelijk is de 78-jarige schrijver nog genoeg tijd gegeven om zich met een volgend boek te revancheren.

Thomas Harris - Cari Mora. Uitgeverij Volt, 322 pag.

Deze recensie is eerder verschenen in het AD.

Thomas Olde Heuvelt - Dolores Dolly Poppedijn (2019)

Unheimisch poppenverhaal



(Door Peter Kuijt) 

De boekenkoper heeft nog tot en met 21 juni de kans om op voordelige wijze kennis te maken met Thomas Olde Heuvelt. Als hij hem al niet kende... Bij aankoop van ten minste 12,50 euro aan Nederlandse boeken tijdens deze Spannende Boeken Weken krijgt de consument het 93 pagina’s tellende boekje Dolores Dolly Poppedijn van de door Stephen King bejubelde Nijmeegse schrijver cadeau. Of op basis van dit boekje de lezer een langdurige relatie met de jonge auteur wil aangaan, valt echter te betwijfelen.

Met de vertelling wil de 36-jarige schrijver een ode brengen aan grootmeesters als Roald Dahl en Edgar Allan Poe. Dolores Dolly Poppedijn is zijn ‘liefdesbrief aan de gothic novel uit de achttiende en negentiende eeuw, toen dat soort verhalen mensen nog konden shockeren’, aldus Olde Heuvelt in een interview met Nu.nl.

Hoofdpersoon én vertelster van het verhaal is Charlotte. Zij kan de dood van haar baby Dolores niet verkroppen. Sterker nog, al in het begin van het verhaal krijgt de lezer door dat Charlotte behoorlijk van ’t padje is of – in de woorden van Willem Holleeder – ‘compleet wappie’. Echtgenoot Gilman probeert haar leed te verzachten door haar een Duitse herder cadeau te doen, maar dat kreng met de naam Dolly is zo vals als wat. Charlotte wil haar baby Dolores herscheppen en wendt zich daartoe tot een handgemaakte rebornpop. ‘Nogal unheimisch’, vindt Gilman.

Het gaat van kwaad tot erger met Charlotte die zich ontwikkelt tot een ergerniswekkend sujet. Ze pampert er op los, gaat met lijmpistool en make-up in de weer om haar baby tot leven te wekken. Dat gaat natuurlijk niet goed.

‘Ik wilde niet een standaardverhaal met een twist erin schrijven’, stelde Olde Heuvelt. Wellicht had hij dat misschien wel moeten doen. Dat had mogelijk een spannender, verrassender verhaal opgeleverd dat niet te lijden had onder een te bloemrijke stijl en overvloedige rijmelarij. Bij Dolores Dolly Poppedijn gaan de gedachten onverbiddelijk terug naar de jaren van de middelbare school toen je voor je lijst saaie en onleesbare romans moest doorploegen. 

Horrorelementen (bloed, maden, slijmdraden), toch Olde Heuvelts sterke kanten, lijken er met de haren bijgesleept te zijn. Hiermee win je niet de harten van jonge lezers, de hoop en verwachting van boekpromotor CPNB ten spijt.

Tegen Nu.nl vertelde Olde Heuvelt dat hij ‘met een brede grijns op zijn gezicht’ dit verhaal had zitten schrijven. Bij deze lezer gingen gaandeweg de mondhoeken steeds verder naar beneden hangen. 

Deon Meyer - Prooi (2019)

Biltong met koriander



(Door Peter Kuijt)

De Zuid-Afrikaanse bestsellerauteur Deon Meyer blijft thrillers van hoog niveau afleveren. Ook zijn nieuwste, Prooi, voldoet weer aan de hooggespannen verwachtingen.
  
Meyer laat het verhaal via twee sporen lopen. Bennie Griessel en Vaughn Cupido, de ervaren speurders van de Eenheid Zware Misdaad (beter bekend als de Valken) krijgen een zaak op hun bordje waar ze in eerste instantie weinig mee kunnen. Een passagier van de Rovos-trein, de meest luxueuze ter wereld, heeft het voertuig onvrijwillig verlaten. Zijn lijk wordt naast het spoor gevonden in het nationaal park Karoo.

Griessel, net een paar maanden van de drank af, heeft ook andere zorgen: hij wil zijn vriendin Alexa ten huwelijk vragen, maar vreest dat hij het zal besterven als ze nee zegt.

 De andere verhaallijn begint in het Franse Bordeaux waar Daniel Darret, die jaren geleden tegen het apartheidsregime streed, bezoek krijgt van een oud-strijdmakker. Die haalt Darret, knecht bij een meubelrestaurateur en meer dan tevreden met zijn huidige bestaan, over om een aanslag te plegen op de Zuid-Afrikaanse president die een bezoek brengt aan Parijs.

De ervaren thrillerlezer weet al dat deze verhaallijnen elkaar uiteindelijk kruisen, maar zal veel plezier beleven aan de onvoorspelbare koers die Meyer uitzet. Onderweg krijgt hij kostelijke dialogen, wervelende acties en onverwachte plotwendingen te verstouwen, en steekt wat op over de handel en wandel van  Zuid-Afrikaanse politici (hij verwijst bijvoorbeeld naar de corruptiezaak die president Zuma uiteindelijk de kop kostte), cultuur en eetgewoonten. Als je Prooi niet hebt gelezen, weet je bijvoorbeeld niet hoe smaakvol biltong (gedroogd koedoevlees) met koriander en rodewijnazijn kan zijn.

Deon Meyer - Prooi. Uitgeverij A.W. Bruna, 422 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD

C.L. Taylor - De angst (2019)

De vrouwen van Mike 



(Door Peter Kuijt)

Claustrofobisch en verslavend. Dat zegt bestsellerauteur Karin Slaughter over De angst, de nieuwe thriller van de Britse C.L. Taylor, die als Callie Taylor romantische comedy’s schrijft. Wie, geïmponeerd door Slaughters aanbeveling, aan het boek begint, zal zich echter bekocht voelen. De thriller maakt de verwachtingen niet waar. 

Taylor vertelt over drie vrouwen die allemaal iets met ene Mike Hughes hebben: Lou, begin dertig, die als tiener met Hughes, destijds haar karateleraar en liefde van haar leven, de wijk naar Frankrijk nam om daar te ontdekken dat hij een hufter van het ergste soort was, de mollige tiener Chloe die nu in de ban is van Mike en eindveertiger Wendy, een ex van Mike.

Lou ontdekt dat roofdier Mike nog steeds jaagt op jonge vrouwen en probeert als een moderne engel der wrake met Facebookaccount te voorkomen dat hij nieuwe slachtoffers maakt. Taylor beschrijft dat in korte hoofdstukken en steeds vanuit het standpunt van Lou, Chloe of Wendy.

Taylor schotelt de lezer een rechttoe rechtaan verhaal voor. Razend spannend wordt het allemaal niet, de lezer hoeft geen enkel moment te vrezen voor een verhoogde hartslag.

Wellicht is dat enigszins te wijten aan haar schrijfstijl, die nog sporen van haar romantische fictie vertoont, zoals in de zin Zijn ogen stonden zo liefdevol en bezorgd dat ik begon te huilen. Maar wie daar niet tegenaan hikt en dapper doorleest, heeft met De angst een doorsnee thriller in handen, die de lijntjes keurig met elkaar verbindt en in de finale nog ruimte heeft voor een aardige twist.

C.L. Taylor - De angst. Uitgeverij Ambo|Anthos, 368 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.

Mick Herron - Dode leeuwen (2019)

Een intimiderende chef 



(Door Peter Kuijt)

Met Dode leeuwen won de Brit Mick Herron zes jaar geleden de prestigieuze Gold Dagger Award. Het is het tweede deel in een serie thrillers over Slough House, een afdeling van de Britse geheime dienst, waar niet de meest briljante geesten huizen. Als je het als geheim agent niet goed doet, kom je daar terecht.

Het ‘afvoerputje van MI5’ wordt geleid door Jackson Lamb, een karakter waarvoor Herron inspiratie opdeed bij de zwaarlijvige politieman Andy Dalziel uit de misdaadromans van Reginald Hill. En inderdaad, Lamb doet in grofheid niet onder voor Dalziel. Hij laat ongegeneerd scheten in het bijzijn van anderen, die hij ook nog eens zwaar beledigt, bedriegt en bedreigt.

Maar Lamb heeft wel oog voor gevaren die het Verenigd Koninkrijk bedreigen. Hij ruikt onraad als een collega uit het Koude Oorlog-tijdperk dood wordt aangetroffen in een bus, ogenschijnlijk overleden aan een hartaanval.

De agenten van Slough House moeten onderzoek doen en tegelijkertijd een Russische oligarch die men voor MI5 wil rekruteren proberen te paaien. En dan is er nog een andere Rus die op een verwoestende wraak zint.

Mick Herron eist de volle aandacht met de introductie van vele kleurrijke personages. Tegelijk doet hij verwoede pogingen de geestigste schrijver ooit te zijn. Niet alle kwinkslagen en woordspelingen komen uit de verf, waardoor je af en toe de draad kwijtraakt. Maar gaandeweg raak je gewend aan de vele zijpaadjes die Herron inslaat, komt er lijn in het verhaal dat uiteindelijk met een meer dan bevredigende finale afsluit.

Mick Herron - Dode leeuwen. Uitgeverij Prometheus, 336 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.