31 maart 2008

Reginald Hill (interview, 2001)


'Schrijven is een strijd met de chaos'




(Door Monique Brandt)

De Britse schrijver Reginald Hill werd wereldberoemd door zijn personages Andy Dalziel en Peter Pascoe. De soms bizarre avonturen van dit nijvere speurdersduo uit Yorkshire werden regelmatig door de KRO op het scherm gebracht. De BBC-verfilming van zijn boeken heeft de in het Engelse Cumbria woonachtige auteur geen windeieren gelegd. 'Het geld heeft me in staat gesteld zeer comfortabel te leven als schrijver', zegt de in 1936 geboren Hill, die zelf schat dat hij 'ergens' tussen de veertig en vijftig boeken heeft geschreven. 'Maar helemaal zeker ben ik er niet van. Toen ik in de dubbele cijfers terecht kwam ben ik opgehouden met tellen.'

Het gat in zijn geheugen als het aankomt op zijn werk is geen verbloemde ijdeltuiterij. Zijn loopbaan als auteur startte immers in de jaren 70. In die tijd heeft hij onder drie pseudoniemen geopereerd. Sciencefiction, gedichten, essays, stukken voor radio en televisie, een serie thrillers met detective Joe Sixsmith in de hoofdrol: Hill werkt nu eenmaal graag in de breedte. Zijn politieromans over de dikke en uiterst brute maar ook gevoelige Dalziel en zijn jongere, intelligente en idealistische collega Pascoe verschenen echter onder zijn eigen naam. Doodstil, een van die thrillers, kreeg in Hills moederland in 1990 de prestigieuze Gold Dagger Award voor de beste misdaadroman.

Ondanks de lange serie voorgangers is elk nieuw boek rond de twee bekende politiemannen opvallend fris en origineel: Hill lijkt met elk boek nog beter te worden. 'Maar het schrijven gaat wel steeds moeizamer. In het begin schreef ik veel sneller. Ik was onervaren, wist nog niet zoveel van mijn personages, de keuzes die ik in een verhaal kon maken bleven beperkt. Maar door de jaren heen heb ik ontdekt dat er een oneindige bron van mogelijkheden is om je verhaal te vertellen. Zo oneindig, dat het een probleem wordt om de juiste manier te vinden. Soms heb ik al honderd pagina's klaar als ik besef dat ik het niet goed aanpak. Dan kan ik weer terug naar af. Dat is overigens niet zo erg, want ik heb veel plezier in de worsteling met tegenstribbelend materiaal. Schrijven is een strijd met de chaos, maar wel een heerlijke strijd.'

Het resultaat is er naar. Elk boek over Dalziel en Pascoe verschilt totaal van zijn voorganger. Zo speelde een van de boeken zich af tijdens de Eerste Wereldoorlog en begeeft Dalziel zich in een andere publicatie op de maan. 'Mijn fans lezen mijn werk juist zo graag omdat de boeken in feite op zichzelf staan. Dezelfde personages bevinden zich in totaal verschillende settings. In veel series blijven de hoofdpersonen statisch, ze zijn vooral bedoeld om het banksaldo van de auteur op peil te houden. Dat zou me snel vervelen. Ik probeer ze juist te laten groeien. Ze worden een beetje familie. Daarom heb ik er ook nog steeds zo'n plezier in, omdat Dalziel en Pascoe me toestaan andere werelden te creëren.'


Logica


De auteur is minder te spreken over de tv-avonturen van zijn mannen. 'Tv-mensen zijn nu eenmaal uit ander hout gesneden dan u of ik. Ze kijken heel anders tegen het leven aan dan een schrijver. In het begin was ik overigens wel blij met de serie, vooral omdat een eerste adaptatie door een andere producent volkomen mis was gelopen. In de eerste verfilming had de producent twee comedy-acteurs gecast voor de hoofdrollen, dat werd natuurlijk helemaal niets. De nieuwe producent pakte het anders aan: hij was een groot fan van mijn boeken, er werd gewerkt met excellente schrijvers als Alan Plater en Malcolm Bradbury en over de keus van de acteurs, Warren Clarke als Dalziel en Colin Buchanan als Pascoe, was ik ook zeer te spreken. Ik had zelfs inspraak.'

Dat veranderde toen het tweede seizoen van start ging, aldus de auteur. 'Langzaamaan namen de tv-mensen de macht over. Kijk, een misdaadboek moet een absolute logica hebben. Alles moet kloppen. Tv-mensen hebben lak aan die regel. Op tv zie je de meest onlogische dingen gebeuren, omdat het er nu eenmaal aardig uitziet. Zo kondigden de makers opeens aan dat ze van Ellie, Peter Pascoes vrouw, af wilden: ze zou worden gedood. Mijn personage, gedood door buitenstaanders! Te belachelijk voor woorden, zeker omdat Ellie zo'n belangrijke schakel is tussen Pascoe en Dalziel.'

Uiteindelijk zijn de Pascoes in de tv-serie gescheiden, terwijl ze in Hills boeken nog stevig zijn getrouwd. De auteur bemoeit zich niet meer met de productie, de tv-makers schrijven inmiddels zelf de verhalen. 'Ik voel het alsof de navelstreng tussen mij en de serie is doorgesneden. En dat is goed zo, want ik ben veel te dol op mijn eigen personages.'

Dalziel en Pascoe werden eind jaren 60 'geboren' toen Hill nog Engels doceerde op een universiteit in het noorden van Engeland. In het debuut A clubbable woman zette hij Peter Pascoe neer als evenbeeld van zichzelf, een jonge, cultureel onderlegde en idealistische nieuwe kracht voor de politiemacht van Yorkshire.

'Het is logisch dat een beginnend schrijver personages zoekt die dichtbij zichzelf liggen. Dalziel was zijn tegenhanger: de monsterlijk botte, ouderwetse en onsympathieke diender. Maar al heel snel is Dalziel uit die rol gestapt en een eigen leven gaan leiden, hij heeft meer diepte en subtiliteit gekregen. Hij heeft onmiskenbaar een onplezierige, vulgaire manier van doen, maar hij heeft ook een andere kant: hij is slim en zelfs gevoelig. Pascoe is het centrum van de boeken gebleven, met Ellie en Andy aan zijn zijde, beurtelings fungerend als goede of boze engelen.'

Hill heeft na achttien Daziel-en-Pascoeboeken nog lang geen genoeg van zijn personages. 'Ik wil oud met ze worden, en zo lang het leuk blijft, ga ik door. Alhoewel ik me ook nog wel zie eindigen met poëzie. In het begin van mijn loopbaan zag ik mezelf als dichter, ik verdiende mijn eerste geld met gedichten. Maar wie weet eindigt Dalziel wel zo, bij hem weet je het maar nooit.'

Dit interview werd eerder gepubliceerd in mei 2001

Wordt verwacht 48 (nieuws, 2008)

DE SCHRIJVENDE DIEF

Een meesterdief die ook nog eens misdaadromans schrijft. Dat is nog eens een verrassende personage in een thriller. De Britse schrijver Chris Ewan bedacht hem en laat deze grijpgrage auteur, luisterend naar de naam Charlie Howard, opdraven in zijn debuut 'Nachtdief in Amsterdam' (een beroerde vertaling van de veel leukere titel 'The Good Thief's Guide To Amsterdam'). Het boek, door uitgeverij Mynx aangekondigd als 'een intelligente combinatie van de klassieke detective en een moderne thriller', ligt vanaf juni 2008 in de winkel.

Schrijver-dief Charlie Howard woont tijdelijk in Amsterdam om zijn nieuwe roman te voltooien. Op een dag wordt hij benaderd door een Amerikaan die hem verzoekt in één nacht twee beeldjes te stelen op twee verschillende adressen.

De volgende ochtend blijkt alles fout te lopen. De Amsterdamse politie verdenkt hem van moord en een bende denkt dat hij het derde beeldje heeft. De inzet blijkt een fortuin aan gestolen diamanten, een mooie vrouw (natuurlijk) én de plot van zijn nieuwe misdaadroman te zijn.

Chris Ewan (1976) studeerde Amerikaanse Studies in Engeland en Canada en werkte later als advocaat in onder meer Londen en Amsterdam. Momenteel woont hij met zijn verloofde op het Isle of Man. Hij schijnt ook nog een stoute labrador te hebben.

DE DEENSE ZAFÓN

Vijf jaar lang werkte de nu 38-jarige Deense IT-ontwikkelaar Mikkel Birkegaard aan zijn debuutroman. Maar het resultaat is er kennelijk dan ook naar. Van zijn thriller 'Libri di Luca' (verschijningsdatum juli 2008) werden in de eerste week al tienduizend exemplaren in Denemarken verkocht. Ruim een dozijn uitgeverijen in andere landen hebben de rechten op het boek inmiddels verworven. Birkegaard wordt nu al 'de Deense Zafón' genoemd.

Aan de titel zou je het niet aflezen, maar 'Libri di Luca' speelt zich af in het immer sfeervolle Kopenhagen. Als Luca Campelli onder mysterieuze omstandigheden het leven laat, erft zijn zoon Jon zijn tweedehands boekwinkel in de Deense hoofdstad. Na de begrafenis wordt Jon verteld dat zijn vader behoorde tot de geheime organisatie Lettore - mensen die de gave hebben om door het lezen van boeken andere mensen te beïnvloeden. Jon weigert aanvankelijk iets te maken te hebben met de erfenis van zijn vader, maar als iemand probeert de boekhandel in brand te steken en er meer doden vallen, raakt hij langzaam verstrikt in de macht van een eeuwenoude organisatie.

Andere nieuwe titels:

Jesse Kellerman - 'Verstoken' (augustus 2008)
Michael Koryta - 'Begraven' (september 2008)
Andreas Wilhelm - 'Project Sakkara' (juni 2008)
Denis Lépée - 'De wereldorde' (juni 2008)
Joseph Gelinek - 'De tiende symfonie' (augustus 2008)

Wordt verwacht 47 (nieuws, 2008)

VORSTELIJK VERZONNEN

De ene Diana is de andere niet. Toch zoeken ze elkaar op in 'Vals', het thrillerdebuut van Sasha Otten dat in mei 2008 bij uitgeverij Karakter verschijnt. De ene Diana is Diana Dubois, een moderne en verdomd ambitieuze zakenvrouw. De andere luisterde naar de naam Marianne van Oranje-Nassau, prinses der Nederlanden (1810-1863). Zij was de rebelse dochter van koning Willem I en wordt ook wel 'de Lady Di van de negentiende eeuw' genoemd.

Diana Dubois krijgt dé baan van haar leven: hoofd zakelijke communicatie bij Koninklijke Laurens B.V., een internationaal opererend cosmeticaconcern. Een droombaan in een wereld vol glamour én een vorstelijk salaris. Zij wordt de rechterhand van Patrick Groothof, de absolute topman van het Nederlandse bedrijfsleven. Vol verwachting begint ze aan de samenwerking met deze charismatische CEO.

Maar dan toont Groothof zijn ware gezicht en valt Diana's droom in duigen. Er volgen anonieme bedreigingen en er wordt een aanslag gepleegd op het leven van haar beste vriendin.

Diana besluit Groothofs antecedenten eens onder de loep te nemen. Ze stuit daarbij op een aantal prangende vragen die dringend moeten worden beantwoord: hoe komt de man aan zijn enorme fortuin, wat is de ware identiteit van zijn hysterische echtgenote en waar komt Groothofs fascinatie voor het begrip 'prinses' vandaan? Een en ander brengt haar op het spoor van de eigenzinnige prinses Marianne.

'Vals' is de eerste titel in de serie 'Royal Mysteries': spannende fictie waarin waargebeurde geschiedenissen en de levens van koninklijke personages zijn verwerkt. Over de schrijfster van 'Vals' is overigens weinig bekend. Volgens Karakter is Sasha Otten freelance auteur en royaltydeskundige. Maar op het wereldwijde web is geen spoor van deze expert te vinden...

Andere nieuwe titels:

Loes den Hollander - 'Broeinest' (mei 2008)
Corine Hartman - 'Tweede adem' (eind mei 2008)
Claudia van der Sluis - 'Flikken Maastricht: Gestalkt' (juni 2008)

30 maart 2008

Joseph Finder (interview, 2006)



'Ik laat me niet de wet voorschrijven'




(Door Arno Ruitenbeek)

AMSTERDAM _ 'Ik wil niet dat een geoefende lezer weet hoe het afloopt. Ik wil ook hem op het verkeerde been zetten.' Joseph Finders ogen schitteren. De Amerikaanse schrijver heeft van veel journalisten complimenten gehad voor de ontknoping van zijn thriller Bedrijfsongeval.

En voor de even verrassende eindes van zijn eerdere romans, zoals Paranoia en De krijgsraad. Stuk voor stuk 'corporate thrillers'. 'Ik ben de enige die dit genre beoefent', zegt de 46-jarige Finder. 'Wat ik gek vind. Er gebeuren spannende dingen in de wereld van de grote ondernemingen.' Amerikaanse bedrijven alleen al verliezen jaarlijks tientallen miljarden dollars door bedrijfsspionage, het thema van Paranoia waarin Adam Cassidy namens het ene hightechbedrijf wordt geparachuteerd in het andere. 'Het idee ontstond door de toenemende geruchten dat Sony een apparaatje zou uitbrengen, dat een revolutie op de muziekmarkt teweeg zou brengen.'

'Ik stelde me voor dat iemand het concept van wat later dus de iPod bleek te zijn, probeerde te stelen namens Philips. Dat laatste bedrijf staat eveneens model voor de firma in Killer instinct die LCD-televisies produceert. Ik kocht onlangs zo'n scherm, ben razend nieuwsgierig en wil de lezer ontspanning bieden, waar hij tegelijkertijd iets van leert. Zodoende.'

Vrienden bij de CIA hebben hem verteld dat geheim agenten van hun dienst worden ingehuurd door grote bedrijven om te spioneren bij de concurrentie. Dat zulke affaires niet of nauwelijks aan het licht komen, is zijns inziens begrijpelijk: 'Natuurlijk bespioneren Airbus, Boeing en Lockheed elkaar en worden spionnen betrapt. Maar ze kopen het liever af dan de wals van de pers over zich heen te krijgen.'

Hij zegt het met grote stelligheid. 'Omdat ik goede contacten bij de CIA heb.' Hij was zelf bijna werknemer geweest van The Firm. Tijdens zijn studies Russische en Oost-Europese talen en politiek rekruteerde de dienst hem. 'Het leek me wel wat. Glamour, mooie vrouwen, veel reizen. Nou, vergeet het maar. Ik zou het grootste deel van mijn tijd achter een bureau moeten doorbrengen om Russische of Tsjechische krantenartikelen te vertalen en te interpreteren.'

Hij noemt zichzelf echter wel een verdediger van de CIA. 'Ik laat de bazen, de schoothonden van het Witte Huis die de blunder over de Iraakse atoomwapens trachten te camoufleren, buiten beschouwing. Wat overblijft is een gemotiveerde en professioneel opererende club agenten.' Waarom geen thrillers van zijn hand over de CIA en zijn werk? 'Dan zou ik een van de velen zijn.'


Kantoormeubilair


Corruptie, boekenfraude, overheveling van productie naar lagelonenlanden en daardoor massaverlies van banen staan centraal in Bedrijfsongeval. Hoofdpersoon hier is Nick Conover, president van een kantoormeubelengigant. Finder gniffelt: 'De eerste reactie is dan: 'Iets saaiers als kantoormeubilair bestaat toch niet?' Klopt. Maar het bedrijf dat ik vele keren bezocht voor mijn onderzoek, maakte dat spul, werd ouderwets geleid, moest veel mensen ontslaan en dreigde zijn vooraanstaande marktpositie te verliezen. De nieuwe bazen gooiden radicaal het roer om. Dat levert in- en extern meer spanning op, dan ik in één boek kan beschrijven.'

'Ik beperkte me er daarom tot het verhaal hoe Conover ten onder dreigt te gaan in een golf van manipulatie en doortraptheid.' Cassidy (uit Paranoia) noch Conover is een 'man van staal'. 'Nee, omdat ik niet geloof in een held uit één stuk. Mijn karakters mogen fouten maken, mogen worstelen met morele kwesties. Dan doen jij en ik toch ook?'

In De krijgsraad speelt een vrouw de hoofdrol. Advocate Claire Heller, die haar man bijstaat als die voor de militaire rechtbank terechtstaat wegens desertie en meervoudige moord. Als High crimes werd dit boek meesterlijk verfilmd met Morgan Freeman en Ashley Judd. Finder speelde zelf een bijrolletje, als een marinier. 'Ik was een groot deel van de opnames aanwezig en heb toen meegemaakt hoe bekwame en ervaren mensen als de regisseur gepiepeld worden door kwallen van twintig in maatkostuum die de manager uithangen bij een filmmaatschappij. Daarom zal ik nooit scripts schrijven, ook niet voor bijvoorbeeld Paranoia waarvoor de filmrechten nu zijn verkocht. Ik laat me niet de wet voorschrijven.'

Joseph Finder - Bedrijfsongeval. Vertaling: Hugo Kuipers. Uitgeverij Luitingh, 416 pag.

Dit interview werd eerder gepubliceerd in maart 2006

29 maart 2008

Wordt verwacht 46 (nieuws, 2008)

CRISIS IN NEDERLAND

Geert Wilders' knip-en-plak-pièce-de-résistance 'Fitna' mag dan weinig indruk hebben gemaakt, wellicht doet de nieuwste thriller van Aad 'voorheen Ook Dat Nog' van den Heuvel dat wel. In 'De oorlogsverslaggever', die in april 2008 bij uitgeverij De Geus verschijnt, wordt Nederland bedreigd door islamitische terroristen. De Nederlandse regering wil zich daartegen wapenen, zonodig op een onconventionele manier, en laat in het geheim een antiterreureenheid oprichten met een 'license to kill'.

De oorlogsverslaggever in de gelijknamige, zesde thriller van Aad van den Heuvel luistert naar de naam Martin Mendes. Hij is een getraumatiseerde en door nachtmerries geplaagde journalist. Zijn toestand wordt er - zacht gezegd - niet beter op als zijn ex-vriendin bij een bomaanslag in Istanbul om het leven komt. Wat had zij in die stad te zoeken? Zijn speurtocht in het moderne Istanbul brengt hem alweer snel terug in Nederland, waar hij verwikkeld raakt in een intrige van moslimterroristen. Dit complot wordt door de inlichtingendiensten serieuzer genomen dan de signalen van de voorbereidingen voor aanslag die door rechtse politici en zakenlieden wordt beraamd.

Mendes komt erachter dat hij voor de uitoefening van zijn beroep als oorlogsverslaggever niet per se hoeft af te reizen naar het Midden-Oosten of andere, verafgelegen brandhaarden. Het huidige Nederland voldoet ruimschoots aan de criteria.

Aad van den Heuvel (Rotterdam, 1935) is journalist, televisiemaker en auteur. Eerdere misdaadromans van zijn hand verschenen bij De Arbeiderspers: 'De verdwijning(1987)', 'Het stenen tijdperk' (1991) 'Een verre moordenaar' (1998), 'Het Monet Mysterie' (2002) en 'Het Sahara Raadsel' (2004), dat werd genomineerd voor de Diamanten Kogel.

QUATTRO STAGIONI

De Zweedse journalist en scenarioschrijver Johan Theorin (1963) bracht in zijn jeugd elke zomer door in een vakantiehuisje op het eiland Öland. Of hij er een trauma heeft opgelopen, is niet bekend, feit is dat hij het eiland als decor gebruikt voor zijn thrillerdebuut 'Schemeruur' dat in juni 2008 door De Geus wordt uitgegeven. 'Schemeruur' is tevens de eerste van vier misdaadromans die samen de 'Vier seizoenen van Öland' zullen vormen.

'Schemeruur' speelt zich af in het begin van de jaren zeventig. Op een mistige zomerdag verdwijnt op Öland een zesjarig jongetje. Familie, politie en vrijwilligers zoeken dagenlang vergeefs het hele eiland af.

Twintig jaar later krijgt zijn moeder, Julia, een onverwacht telefoontje van haar vader, die na zijn pensionering nog altijd op Öland woont. Er is bij hem een pakje bezorgd met daarin een kinderschoen. Julie keert met tegenzin terug naar het eiland waar ze weer wordt geconfronteerd met de verdwijning van haar zoontje.

Pas nu hoort Julia het verhaal over een mythische zonderling op Öland, Nils Kant, die ooit het eiland onveilig maakte en schrik aanjoeg. Maar hij is gestorven en begraven, lang voordat Julia's zoontje verdween. Toch beweren sommige Ölanders dat ze Nils Kant nog wel eens in het schemeruur over de velden zien dwalen.

Andere nieuwe titels:

Liza Marklund - 'Levenslang' (mei 2008)
David Lawrence - 'Duister Londen' (juni 2008)
Henning Mankell - 'De Chinees' (20 mei 2008)
Anna Jansson - 'Laat de dood slapen' (augustus 2008)
Dominique Sylvain - 'Het samoeraimeisje' (augustus 2008)
Hakan Nesser - 'De zwaluw, de kat, de roos en de dood' (september 2008)

Van de redactie

DE STEKKER ERUIT

Sinds een week staat op deze pagina een enquête, waarmee de redactie van De Spanningsblog de populariteit van de site probeeert af te meten. De resultaten zijn uitermate teleurstellend. Dat invullers niet allemaal het enige juiste antwoord invulden, is nog tot daar aan toe. Het geringe aantal mensen dat de moeite nam een vakje aan te vinken, vinden wij erger. De interactiviteit is ver te zoeken.

De redactie heeft zich afgevraagd of de site nog wel bestaansrecht heeft. Er bleek maar een antwoord op mogelijk: nee. Die trieste constatering heeft de redactie doen besluiten nog voor de eerste verjaardag van de blog de boel op te doeken. Om de enkele diehard-Spanningsblogger aan het idee te laten wennen, zal deze blog nog een paar dagen doorgaan. Na maandag ligt de stekker eruit. Dan is het definitief Schluss, finito, over and out.

28 maart 2008

Bonuskaart (nieuws, 2008)

OERLEMANS STRIKT OUD-AHOLD-TOPMAN

Schrijver en bankier Gregor Vincent Witteveen vertelde deze week op BNR Nieuwsradio over zijn thriller 'Bonus Time' en de zwarte randen van de zakenwereld. Producent Reinout Oerlemans zat in de auto te luisteren en kocht live in de uitzending de filmrechten voor 'Bonus Time'.

,,Je moet het ijzer smeden als het heet is'', aldus Oerlemans over deze impulsaankoop. ,,Ik heb nog nooit zoiets geks gedaan. Maar er is één ding dat ik altijd heb geleerd: ideeën komen overal vandaan.''

Witteveen die onder de naam Gregor Vincent publiceert, was ooit financieel directeur van Ahold, vlak voordat de grote schandalen losbarstten en de directie die na hem kwam werd beschuldigd van sjoemelen met de boekhouding. Meer dan een jaar trok hij uit om een gedegen financiële thriller te schrijven.

'Bonus Time' is echter geen autobiografisch boek. Het behandelt de wederwaardigheden van voormalige Nazi’s die vanuit Zuid-Amerika een internationaal zakenimperium opbouwen. Stevig verankerd in het naoorlogse Duitsland, domineren zij een autofabrikant. Wat zestig jaar goed verborgen bleef, komt aan het licht als een zakenbankier uit New York bij toeval op de waarheid stuit. Het boek is uitgegeven door Van Brug in Nijkerk.

(Bron: Quotenet)

Klinkhamer - De bajes en andere ongemakken (2008)

Het vernis van de beschaving




(Door Joep van Ruiten)

Toen Klinkhamer (zijn voornaam is alleen voor vrienden) vorig jaar eindelijk zijn bekentenisroman Woensdag gehaktdag kon publiceren, gaf hij direct aan dat er nog veel meer werk op de plank lag. Hij mocht dan door verschillende uitgevers tot persona non grata zijn verklaard, hij was altijd blijven schrijven. Ook toen hij wegens doodslag op zijn vrouw werd veroordeeld en in Drenthe werd opgeborgen.

De bajes en andere ongemakken bevat voornamelijk verhalen over ervaringen en ontmoetingen in verschillende penitentiaire inrichtingen. Nou ja, verhalen is een groot woord, het zijn losse schetsen van mensen die hij in Norgerhaven heeft ontmoet; lotgenoten die een straf moesten uitzitten: Derrik G., Kiril, Bommeltje, Henk S, Enrico, Willem K.

Het beeld dat komt bovendrijven, is niet echt verrassend. Zoals bekend bieden gevangenissen onderdak aan kleurrijk schorem: lichte en zware jongens uit binnen- en buitenland, die veelal iets met seks- en drugscriminaliteit van doen hebben gehad. Wat wel interessant is, is hoe de hoofdpersoon op deze omgeving reageert en hoe Klinkhamer het leven achter de tralies op papier weet te krijgen.

Opnieuw provoceert hij er flink op los. Het ene moment is hij ronduit schunnig en racistisch. Het andere moment slaat hij een toon aan die duidelijk moet maken dat hij heel goed weet hoe het er in 'de betere kringen' aan toegaat. Hoewel geen moeite wordt gedaan om sympathiek gevonden te worden, leidt het tot een soort schelmenproza over de dunne lijn tussen de goot en het vernis van de beschaving.

Bij vlagen schrijft Klinkhamer prachtig. Maar daarmee heb je niet automatisch een lezenswaardige verhalenbundel. Af en toe worden intrigerende thema's aangeraakt - hypocrisie, fatalisme, nihilisme - maar tijd voor een grondige uitwerking heeft de schrijver zich helaas niet gegund. Regelmatig bekruipt je het gevoel dat hij domweg niet in staat is iets tot een goed einde te brengen.

Wat De bajes en andere ongemakken mist is samenhang en richting. Toch heeft dit boek voor de Klinkhamer-watcher wel degelijk iets te bieden. Los van een fascinerend taalgevoel, waarin Latijn en Bargoens elkaars gelijke zijn, gaat het om drie serieuze verhalen die los van de bajes geschreven zijn: De ikoon, Onbewoonbaar verklaarde woning en Moedertje. De ikoon is een Gouden Strop waard, de andere twee geven een verhelderend en ontroerend inkijkje in een ongemeen bizarre levensgeschiedenis.

Klinkhamer - De bajes en andere ongemakken. Uitgeverij Just Publishers, 190 pag.

Bron: Dagblad van het Noorden

27 maart 2008

Arthur Lyons (1946-2008)

SCHRIJVER EN FILM NOIR ADEPT

De Amerikaanse detectiveschrijver Arthur Lyons is vrijdag 21 maart op 62-jarige leeftijd overleden. Lyons, die tevens de oprichter was van het Palm Springs Film Noir Festival, stierf aan de gevolgen van een longontsteking en complicaties die optraden na een beroerte.

Lyons startte in 2001 met het filmfestival na meer dan een kwart eeuw misdaadromans in de stijl van Raymond Chandler en Dashiell Hammett te hebben geschreven. Hoofdpersoon in zijn boeken was de geboren cynicus Jacob Asch, die evenwel integer was en zich het lot van anderen aantrok.

Lyons' eerste misdaadroman 'The Dead Are Discreet' verscheen in 1974. Hij beschreef in zijn boeken de cultbeweging in Californië, rebellerende jeugd ('Castles Burning'), pornografie ('Hard Trade') en andere broedplaatsen van criminele activiteit. Critici bewonderden het bijtende karakter van zijn stijl en de geraffineerde plots.

Van het boek 'Castles Burning' dat zich in Palm Springs afspeelde, werd in 1986 een televisiefilm gemaakt, waarin Eric Roberts de rol van Asch vertolkte. Als gastheer van het jaarlijkse film noir festival droeg Lyons altijd gangsterkostuums en moedigde het publiek aan zich te verkleden als gangsterliefje dan wel huurmoordenaar. Tijdens het festival waren voornamelijk B-films uit de jaren veertig en vijftig te zien.

Lyons werd op 5 januari 1946 in Los Angeles geboren en verhuisde naar Palm Springs toen hij elf was. Naast zijn romans schreef hij ook enkele non-fictie boeken, waaronder 'Death on the Cheap: The Lost B Movies of Film Noir' in 2000. Lyons was gemeenteraadslid van Palm Springs van 1992 tot 1996. Het film noir festival in die stad gaat dit jaar gewoon door en is van 29 mei tot en met 1 juni.

(Bron: Los Angeles Times)

Harlan Coben (interview, 2008)




'Ouders willen hun kinderen verdedigen'




'Chatten en MSN heten de moderne versie van zo'n dagboek met een slotje te zijn. Een levensgevaarlijk argument tegen het gebruik van spyware.' De razend populaire auteur Harlan Coben stak onlangs in de New York Times ouders, die 'meekijken' op de computer van hun puberkinderen, een hart onder de riem. Op 10 april verschijnt in vele landen, waaronder Nederland, zijn jongste thriller over dit heikele thema.

(Door Arno Ruitenbeek)

AMSTERDAM - Houvast is de titel van het ontroerende, hilarische en ongelooflijk spannende verhaal over vijf families waar geluk en ongeluk om de voorrang strijden. Naast maatschappelijk succes is er de strijd der seksen, als ook die van de generaties en zijn er dus winnaars en verliezers. Is er discussie, of juist gebrek daaraan, over drugs, drank, uitgaan, school, criminaliteit.

Op enig moment komt voor elk van de ouders de vraag of ze goed of fout handelen ten opzichte van hun nakomelingen. De hoofdpersonen in Houvast, chirurg Mike en strafpleiter Tia Baye, hebben het moeilijk met de beslissing hun 16-jarige zoon Adam te 'bespioneren'. Maar mede door de zelfmoord van een vriendje en het steeds vreemdere gedrag van hun spruit installeren ze wel spyware op zijn computer.

Harlan Coben, voor een promotietour even in Amsterdam: 'Alle vijf gezinnen hebben de beste intenties. Ik heb dat zo genuanceerd mogelijk opgeschreven, zodat de lezer mag beslissen wie er naar zijn smaak over de schreef is gegaan.' Zijn eigen mening klonk door in het opiniërende artikel dat hij schreef in de New York Times van 16 maart. Ja, het is een vorm van schending van de privacy, een beknotting van de individuele vrijheid. 'Een liefhebbende ouder is echter niet hetzelfde als een rechtse politicus die Big Brother speelt voor zijn vuige strategieën. Ouders willen hun kinderen beschermen.'

De vergelijking met het ouderwetse dagboek gaat mank, vindt Coben. 'Met nieuwe technologieën komen nieuwe verantwoordelijkheden. Je gedachten en gevoelens aan het internet toevertrouwen, en daarmee pedofielen en andere gekken tot je publiek maken, is van een heel ander niveau dan ze onder je matras verstoppen.'

'Vertrouwen' is de tweede standaardreactie van tegenstanders van spyware. 'Onder het valse motto: als hij oud genoeg is om op internet te gaan, is hij oud genoeg om de gevaren te zien. Vertrouwen is één ding, maar als verantwoordelijken capituleren voor een machine die de hele wereld open legt, is niet meer dan je kop in het zand steken.'

Voor de bizar komische noot in Houvast zorgt de ex-Joegoslavië-huurling Nash. De roman begint met een absurd bargesprek tussen Nash en een aangeschoten vrouw, die hij vervolgens afslacht. 'Nash is zo intelligent, dat hij weet dat hij gek is. Hij is de enige echte moordenaar in deze thriller.'

In Cobens oeuvre - onder meer Foute boel, Klein detail en Geen tweede kans - is voor dat soort boeven weinig plaats. Hij schrijft over schijnbaar gewone mensen en hun relaties en dat slaat aan. Miljoenen boeken gingen in 37 talen over de toonbank. Van zijn gelauwerde werk Niemand vertellen werden in Frankrijk een miljoen stuks verkocht. De film die op basis daarvan werd gemaakt, Ne Le Dis À Personne (2006), is een internationaal kassucces geworden die vele filmprijzen wegsleepte. Coben is, gelijk Hitchcock, vijftien seconden in beeld. Ook in de op stapel staande Amerikaanse tv-serie over zijn alter ego, de joodse sportagent Myron Bolitar, zal een piepklein rolletje voor de twee meter lange ex-basketbalprof worden ingeruimd.

'Myron wil alles wat ik heb en andersom. Hij wil een leuke vrouw, een gezin, huiselijk leven. Ik zou willen dat mijn jong gestorven ouders nog leefden en ik net zo'n relatie met hen had als Myron met de zijne.' De tv-producent heeft nog een klein probleempje: 'Waar vinden we een liefst onbekende acteur die net zo atletisch, knap en slim is als ik, sorry als Myron?'

Tenslotte nog een raadsel opgelost. Zijn familienaam was inderdaad ooit Cohen. 'Uit Jeruzalem. In het begin van de twintigste eeuw kwamen ze naar de VS. Mijn grootvader veranderde de naam in Coben, omdat er zoveel Cohens in onze buurt, Ridgewood/New Jersey, woonden. Hij wilde zich onderscheiden.'

Harlan Coben - Houvast. Vertaling Martin Jansen in de Wal. Uitgeverij De Boekerij. 336 pag. (foto: GPD, David van Dam)

Zie ook dit interview met Harlan Coben uit 1999

26 maart 2008

Scherpe geest (nieuws, 2008)

DE MISS MONEYPENNY VAN IAN FLEMING

Brieven van schrijver Ian Fleming, de schepper van James Bond, die komende maand worden geveild, onthullen een hechte relatie met zijn typiste Jean Frampton. In een brief, gedateerd 31 maart 1960, vraagt hij haar om haar 'scherpe geest' te gebruiken om zijn roman 'Thunderball' uit 1961 'te fatsoeneren'. ,,Alles waar jouw snelle oog op valt, hoe kritisch ook en dat geldt voor alle aspecten van het schrijven, is welkom'', schrijft Fleming.

,,Je kunt Jean Frampton beschouwen als Ian Flemings Miss Moneypenny'', verklaart Amy Brenan van veilinghuis Duke in Dorchester tegenover de BBC. De veiling zal bij Duke op 10 april plaatsvinden ter gelegenheid van Flemings honderdste geboortedag op 28 mei. Het veilinghuis verwacht dat de complete verzameling brieven, waaronder vier ondertekend door Fleming, tussen de 2300 en 3500 euro zal opleveren. Er zitten ook brieven tussen van Frampton zelf en Flemings secretaresses Una Trueblood en Beryl Griffie-Williams.

Frampton was ingehuurd om de manuscripten van Flemings boeken uit te typen. Maar ze werd ook geregeld gevraagd om aanwijzingen te geven over plot en schrijfstijl. ,,Jouw op- en aanmerkingen op mijn werk hebben mij enorm geholpen'', erkent Fleming in zijn brieven.

Frampton, die in de plaats Christchurch woonde, heeft Fleming waarschijnlijk nooit ontmoet. Hun correspondentie laat echter een bijzondere verstandhouding zien die voortduurde tot aan de verschijning van Bond-thrillers als 'You Only Live Twice' en 'The Man With The Golden Gun'. ,,De collectie brieven is daarom zo bijzonder omdat het tot in detail laat zien hoe de boeken van Fleming in de vroege jaren zestig tot stand kwamen'', aldus Brenan.

(Bron: BBC)

25 maart 2008

Wordt verwacht 45 (nieuws, 2008)

VOOR GANGSTERLIEFJES EN CYNICI

'Filosofie meets krimi mét gevoel voor humor.' Zo omschrijft de gloednieuwe uitgeverij Ailantus - van Lidewijde Paris - de roman 'Diepgang' van de Duitse auteur Burkhard Spinnen. En alsof dat nog niet genoeg is wordt dit verhaal over twee veertigers die zich verzetten tegen het ouder worden ook van harte aanbevolen aan 'onderduikers, politiemannen, hardlopers, gangsterliefjes, computerfanaten, Engelandvaarders, cynici, humoristen, kinderboekenschrijvers en jagers'. Zij die zich aangesproken voelen, moeten even wachten tot oktober 2008. Dan pas ligt het boek in de winkel.

Spinnen neemt de lezer even mee terug naar de Olympische Spelen van 1984. Daar wordt de tienkamper Roland Farwick gediskwalificeerd bij het verspringen. Tot ieders verbazing besluit hij geheel met sporten te stoppen. Pas als ruim twintig jaar later op hem wordt geschoten, lijkt zijn leven weer in beweging te komen.

De gebeurtenis levert hem ogenschijnlijk een vriend op: politiecommissaris Ludger Grambach. Ook hij heeft zijn talent verkwanseld en zijn lot lijkt zelfs aan dat van de sporter verbonden. Maar de vriendschap maakt al snel plaats voor een steeds grimmiger wordend duel.

Burkhard Spinnen (Mönchengladbach, 1956) studeerde germanistiek, publiciteitsleer en sociologie in Münster en promoveerde in 1989. Hij debuteerde in 1986 en heeft sindsdien een oeuvre opgebouwd met romans, non-fictie en kinderboeken.

24 maart 2008

Wordt verwacht 44 (nieuws, 2008)

NA 'ZUS' KOMT 'DOOF'

In columns fulmineert ze tegen powerfeministes en nepborsten en prijst ze echte mannen de hemel in. Vanaf augustus 2008 kan Nederland ook kennis nemen van haar eerste literaire thriller 'Doof'. Volgens uitgeverij Arena heeft Siska Mulder, want dat is de auteur in kwestie, haar boek in Hollywood geschreven. Alsof dat er iets toe doet.

'Doof' heet een thriller te zijn over grenzeloze ambitie en het gemis van een kind. Als televisiepresentator Oscar Stellendam de kans krijgt om een live talkshow te leiden, grijpt hij die met beide handen aan. Met de vlucht in zijn werk probeert hij zo het trauma in het leven van hem en zijn vrouw te vergeten: de tragische dood van hun zoontje Jimmy. Zijn vrouw Stella doet er juist alles aan om de herinnering aan Jimmy levend te houden. Langzaamaan raken de twee steeds verder van elkaar verwijderd.

Het grote succes ligt voor onze Oscar voor het grijpen, maar als hij door een onbekende wordt bedreigd, verandert zijn leven in een nachtmerrie. De stalker lijkt hem beter te kennen dan wie dan ook.

Siska Mulder (1971) debuteerde met de roman 'Zus'. Met Manon Spierenburg schreef ze het non-fictieboek 'Rimpelmania'. Mulder, die met Susan Smit in 2005 de club Writers On Heels oprichtte, schrijft ook reportages, columns en verhalen voor onder andere Marie Claire, Linda, Jan en NRC Handelsblad.

23 maart 2008

Dirkje Kuik (1929-2008)

GOOCHELAAR MET GENRES

De Utrechtse schrijfster en beeldend kunstenares Dirkje Kuik is dinsdag 18 maart in haar slaap overleden. Kuik is 78 jaar geworden. Zij is vrijdag in stilte begraven in haar geboorteplaats Utrecht, aldus de Stichting Literaire Activiteiten Utrecht (SLAU).

Kuik studeerde enige tijd aan de Rijksacademie voor beeldende kunst in Amsterdam, was kunstrecensent bij Het Parool en tekende voor Vrij Nederland. In 1960 richtte Kuik het grafisch gezelschap De Luis op. Deelnemende kunstenaars met uiteenlopende ideeën wisselden elkaar af gedurende twintig jaar. Als graficus, illustrator en tekenaar legde ze zich toe op stadsgezichten, figuurvoorstellingen en portretten.

Haar literaire carrière begon in 1964. Bang dat een hardnekkige oogontsteking het einde zou betekenen van het schilderen en tekenen, zette ze zich aan het schrijven. Ze debuteerde met nog in het ziekenhuis geschreven gedichten in Hollands Maandblad, waaraan ze ook verbonden was als tekenaar en redacteur. Het debuut in boekvorm kwam vijf jaar later, met de bundel '45 Gedichten' en de kroniek 'Utrechtse notities'. De door Kuik zelf geïllustreerde feuilleton 'De held van het potspel' uit 1974 werd bekroond met de Vijverbergprijs.

Ze werd op 7 oktober 1929 geboren als William Diederich Kuik en liet zich in 1979 in een ziekenhuis in Londen opereren en ging sindsdien door het leven als vrouw, onder de naam Dirkje Kuik. Ze wilde 'de anatomische verschijningsvorm in overeenstemming brengen met de geslachtelijke grondtoon'. Over haar operatie, haar belevenissen als 'genderdiasporapatiënt', zoals zij het noemde en hoe zij haar leven na de operatie weer oppakte schreef ze uitgebreid, met name in 'Huishoudboekje met rozijnen' (1984).

In haar publicaties - 'De held van het potspel' (1974), 'De twee snoeken' (1981), 'De nachtcactus bloeit (1982)', 'Het kindercircus' (1985), 'Piranesi en zijn dochter', (1994), 'Broholm' (1998) en 'De patriot' (2003) - deed Kuik zich kennen als een goochelaar met genres en invloeden waaruit een voorliefde voor de negentiende eeuw en de Napoleontische tijd naar voren kwam. In 1998 kreeg ze voor haar roman 'Broholm' de Multatuliprijs.

In 1991 publiceerde ze de hardboiled misdaadroman 'De N.V. Dopiflex'. Hoewel niet nadrukkelijk als misdaadroman gepresenteerd, werd het boek genomineerd voor de Gouden Strop. Hoofdpersoon is de oudere dame Diederika Finke, voormalig geheim agente. Diederika ('Rieka' for the friends), een dame van in de zestig naar Engelse snit, is nogal grof in de mond, houdt van een beste borrel en scheurt in een oldtimer achter spionnen aan.

Hoewel ze de laatste jaren met haar gezondheid tobde, heeft Kuik tot het laatst doorgewerkt. Want: ,,Als je eenmaal in je kist ligt, zit het deksel potdicht.''

(Bron: AD, crime.nl)

Verkoopkanonnen (column, 2008)

TE KOOI!

(Door Peter Kuijt)

Eens in de zo veel tijd kruipen uitgevers, schrijvers en promotors gezellig bij elkaar om het nu eens echt serieus te hebben over het boekenvak. Zo was dat begin maart ook het geval in het museumcafé van de Universiteit van Amsterdam. Daar werd vastgesteld dat men in Nederland goed is geworden in het verkopen van boeken, maar op de vraag hoe je mensen ook daadwerkelijk aan het lezen krijgt, was niet snel een eenduidig antwoord te geven. Hoe kunnen we in CPNB’s naam die steeds hoger wordende Nog Te Lezen-stapels laten slinken? Promotie, dat moet nog meer dan andere jaren het sleutelwoord zijn.
Tijdens de bijeenkomst zei schrijfster Saskia Noort 'dat ze nu al de kar trekt voor de mindere verkoopkanonnen' van haar uitgeverij (bron: NRC Handelsblad). Wat ze daarna zei, was nog interessanter: schrijvers moeten meer samenwerken.
In dezelfde week maakte RTL bekend te zullen stoppen met het omstreden realityprogramma De Gouden Kooi. Op 22 mei gaat echt het hek op slot van de 2,2 miljoen euro kostende villa in Eemnes.
Schrijvers en de Gouden Kooi, het zijn twee zaken die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben.
Maar toch…
Promotie is ook hier de sleutel die het hek van de villa weer zal openen. Breng misdaadauteurs bijeen in deze luxe omgeving, is het idee. Dat moet geheid spannende televisie opleveren. Die hebben heel wat interessantere dingen te bieden, dan die verwende Kooi-bewoners die elkaar vechtend en scheldend de tent uit proberen te vechten. Bovendien zullen de 'mindere verkoopkanonnen' bekend raken bij een groter publiek, dat vervolgens nu echt serieus hun boeken gaat lezen.
Ik zie het al helemaal voor me. Op 23 mei, als de villa en omliggende gronden zijn ontdaan van spermaresten, harde stukjes braaksel en ander DNA-materiaal van de vorige gekooiden, schuift een rij thrillerschrijvers hun tijdelijke onderkomen binnen.
Wie zijn er allemaal? Nou, in ieder geval niet de Vlaamse misdaadauteurs, want die zijn bezig met een broodnodige doorstart van hun getroebleerde genootschap. En alle hulp is daar nodig om de club weer op de kaart te zetten, lezen we op www.misdaadauteurs.be.
Ook absent is Saskia Noort. Volgens haar uitgeverij werkt ze aan een nieuw boek en dan prevaleert hier natuurlijk de wet van de broedende kip boven opsluiting in de Gouden Kooi. Esther Verhoef is er evenmin. Ze heeft in Frankrijk al een Gouden Kooi, waar mooie kippen over het erf tokken en de wijn bovendien lekkerder is. En Simone van der Vlugt heeft al eens op 1 gestaan, dus de kooi laat ze aan zich voorbij gaan, mailt ze. Appie Baantjer zegt dat-ie te oud is voor dit soort 'flauwekul'. ,,En ik heb mijn laatste boek al geschreven.'' En de uitgenodigde Tess Franke, Eva Noorlander en Suzanne Vermeer laten het 'om veiligheidsredenen' eveneens afweten.
Gelukkig zijn er nog tal van andere auteurs die wel op de invitatie zijn ingegaan. Zo dobbert in het zwembad sportduiker Paul Goeken rond, die al snorkelend prachtige volzinnen probeert uit te spreken. In de grote living presenteert John Brosens zijn nieuwste collectie sjaaltjes. Elisabeth Mollema is na de laatste jaarvergadering van het genootschap van misdaadauteurs op les gegaan en danst in een andere hoek van de kamer niet onverdienstelijk buik. De blonde en anders zo bescheiden Elvin Post komt helemaal los en doet feilloos een gevaarlijke, zwarte gangsta rapper na. In de sportruimte onthult Martine Kamphuis welke zurige recensent er model heeft gestaan voor een soortgelijke rol in haar nieuwe thriller 'Kift'. Peter de Zwaan, Charles den Tex en René Appel luisteren ademloos toe (,,Nee! Die? Echt?’’), terwijl Simon de Waal na een kwartiertje spinnen van het te smalle zadel lazert. ,,Pentito!’’, vloekt hij.
Maar thrillerauteurs zouden hun vak niet verstaan, als er ook niet iets spannends zou gebeuren in de villa. Tomas Ross kraakt in de slaapkamer van een collega (wat deed hij daar?) een kluis en vindt daar de echte 'Stadhoudersbrief'. En nog een! En nog een!
Ondertussen roept laborante-schrijfster Marelle Boersma vanuit de keuken dat zij de spaghetti wel zal afgieten, maar tegelijkertijd is ze bezig met allerlei buisjes en flesjes waarin een gifgroene substantie borrelt en dampt. Deeltijdambtenaar van de burgerlijke stand Loes den Hollander heeft haar katheder mee genomen, voor het geval dat. Maar wat verbergt ze in dat geheime luikje van het spreekgestoelte? En waarom moest oud-bosbeheerder Jacob Vis zo nodig zijn lievelingsbijl meenemen?
Afijn, de ontwikkelingen zullen elkaar in razendsnel tempo opvolgen. De kijkcijfers zullen het vijfvoudige, nee het zesvoudige, zijn van die van ranzige Gouden Kooi. Maar op 3 juni worden de schrijvers weer losgelaten. Er moet weer geschreven worden. En natuurlijk willen ze allemaal ’s avonds naar de Avond van het Spannende Boek.

(Eerder geplaatst op Ezzulia.nl)

22 maart 2008

Wordt verwacht 43 (nieuws, 2008)

WIE BESPREEKT DE BESPREKER?

Voor de Amerikaanse Cosmopolitan coördineert hij de boekrecensies. Daarnaast verschijnt hij regelmatig in NBC's Today, CBS' The Early Show en bij CNN om boeken te bespreken. Kortom, John Searles is de Amerikaanse evenknie van 'onze' Susan Smit. Maar we mogen er vanuit gaan dat hij één boek niet zal bespreken: zijn eigen 'Strange But True', dat in het Nederlands niet de titel 'Raar Maar Waar' heeft meegekregen, maar 'Gestolen Tijd'. De filmrechten van 'Gestolen Tijd', dat in augustus 2008 bij De Boekerij zal verschijnen, zijn inmiddels verkocht aan de makers van de film 'Lost In Translation'.

Het verhaal: Na een mysterieuze val uit het raam van zijn appartement in Manhattan trekt Philip Chase tijdelijk in bij zijn moeder, Charlene. Zij is een verbitterde vrouw, die nooit de dood, vijf jaar geleden, van haar jongste zoon Ronnie heeft kunnen verwerken. Alles verandert echter als Ronnies vriendinnetje van de middelbare school, Melissa, op een avond bij hen op de stoep staat en vertelt zwanger te zijn... van Ronnie.

UIT EIGEN TUIN

'Een overrompelend thrillerdebuut' noemt De Boekerij het boek 'Geschonden' van de Amerikaanse freelance journalist Amy MacKinnon. En dat niet alleen: de thriller die in september 2008 in de boekhandel ligt, is volgens de uitgever geschikt voor 'een breed publiek', oftewel voor fans van Harlan Coben en Karin Slaughter tot Minette Walters. Men verwacht nogal wat van deze auteur die met man en drie kinderen net buiten Boston woont en inmiddels werkt aan haar tweede thriller.

Centraal in 'Geschonden' staat Clara Marsh. Zij is begrafenisondernemer. Ze brengt haar eenzame dagen door tussen de doden, die ze zo mooi mogelijk maakt en altijd een laatste groet meegeeft met bloemen uit haar eigen tuin. Ooit heeft zij op deze manier ook een ongeïdentificeerd meisje begraven, dat vermoord was aangetroffen in de nabijgelegen bossen.

Als er jaren later een verband lijkt te bestaan tussen dit naamloze meisje en Trecie, een verwaarloosd kind dat altijd rondom het huis van Clara speelde maar ineens spoorloos verdwijnt, raakt Clara ongewild betrokken bij het onderzoek. Een zaak die steeds meer vuile en donkere kanten krijgt.

Andere nieuwe titels:

Colin Harrison - 'Buiten bereik' (juni 2008)
Philip Kerr - 'Een stille vlam' (juli 2008)
Alicia Giménez Bartlett - 'Hondsdagen' (september 2008)
Phillip Margolin - 'Recht van spreken' (september 2008)

21 maart 2008

Kate Mosse (interview, 2008)



'Ik wil dat de nekharen van de lezer overeind gaan staan'




(Door Monique Brandt)

AMSTERDAM - Haar naam zorgt nogal eens voor verwarring. Maar auteur Kate Mosse - háár naam wordt geschreven met een e aan het eind - heeft helemaal niets gemeen met het beroemde supermodel met voorliefde voor chemische stimulantia. Zij het dat ook de schrijfster een Bekende Britse is: ze presenteert bij de BBC al vele jaren boekenprogramma's op televisie en radio en zette bovendien de Orange Prize for Fiction op poten, een inmiddels gerenommeerde literaire onderscheiding voor vrouwelijke Engelstalige auteurs.

En ook is daar haar nieuwe boek De vergeten tombe, de opvolger van het meeslepende Het verloren labyrinth. Die succesvolle combinatie van liefdesverhaal, middeleeuwse roman en thriller speelde zich af in de omgeving waar Mosse met haar gezin een deel van het jaar woont: het Zuid-Franse middeleeuwse vestingstadje Carcassonne.

Ook De vergeten tombe voltrekt zich wederom in en om 'haar' stukje Frankrijk: naast Carcassonne is het nabijgelegen Katharenstadje Rennes-les-Bains - in de zomermaanden tegenwoordig druk bevolkt door fans van Dan Browns De Da Vinci Code - in het verhaal meer dan een lieflijk decor. Mosse: 'De omgeving bestaat uit een verzameling merkwaardige, inspirerende plekken. Ik geef toe: het klinkt zweverig, maar je voelt het verleden letterlijk om je heen.'

De vergeten tombe bestaat uit twee verhalen die zich in verschillende perioden afspelen. De Amerikaanse Meredith Martin reist in oktober 2007 vanuit de VS naar het luxueuze landhuis/hotel Domaine de la Cade, om onderzoek te doen voor haar biografie van de componist Debussy. Bovendien zoekt ze naar haar wortels. Martin is geadopteerd, en de genetische lijnen van haar biologische familie voeren haar naar de omgeving van Rennes-les-Bains.

Tegelijkertijd maken we kennis met de Franse Leonie Vernier, die rond 1891 met haar moeder en broer in Parijs woont. Omdat haar broer Anatole - een vriend van buurman Debussy - om nog duistere redenen wordt bedreigd, vertrekt hij met Leonie naar een tante die het wat vervallen landgoed Domaine de la Cade woont. Leonie en Meredith lijken een band te hebben via een eeuwenoud, speciaal vormgegeven tarotspel. De kaarten vormen de sleutel van een knap gecomponeerd verhaal dat draait om een schat, de geesten uit het verleden en een dodelijke vete.


Research


Na succesnummer Het verloren labyrinth, dat in 37 talen verscheen, lijkt dit boek ook razendsnel op een plek in de bestsellerlijsten af te stevenen. En dat terwijl ze naar eigen zeggen veel minder tijd had om De vergeten tombe te schrijven.

Mosse: 'Labyrinth nam een paar jaar in beslag, dit boek schreef ik in tien maanden. Door alle promotietrips had ik gewoon veel minder tijd. Gelukkig had ik de research voor De verborgen tombe wel allang gedaan, dat scheelde. Bij het schrijven van Labyrinth ben ik heel lang bezig geweest om uit te vissen hoe ik twee verhalen, die zich in een heel andere tijd afspelen, door elkaar kon weven. Bij dit tweede boek was ik de experimenteerfase voorbij en was ik uiteindelijk veel productiever.'

De verborgen tombe is het achtste boek van de auteur. Haar eerste boeken verkochten amper, en zeker niet buiten Engeland. Het internationale succes heeft haar dan ook enigszins overvallen. 'Ik denk dat ik als auteur mijn 'stem' gevonden heb. Daar heb ik vier boeken voor nodig gehad. In mijn andere werk bij de BBC en de Orange Prize ligt mijn focus vooral op literaire fictie. Toen ik begon met schrijven ging ik er automatisch van uit dat dat ook mijn richting zou zijn. Maar kennelijk ben ik toch meer een verhalenverteller dan een stylist. Labyrinth was ook een veel intuïtiever schrijfproces. Ik was tijdens het schrijven niet steeds bezig mijn werk te analyseren, ik schreef het vanuit mijn hart en liet het boek zelf tot leven komen.'

Met name Labyrinth, dat draait om de zoektocht naar de Heilige Graal, vertoont nogal wat overeenkomsten met de wereldwijde bestseller De Da Vinci Code. Mosse las het boek op de dag dat ze haar manuscript voor Labyrinth had ingeleverd bij de uitgever. 'Dat stelde me gerust, want uiteindelijk lijken de boeken helemaal niet zo op elkaar. Ik denk wel dat ik mijn grote mannelijke lezersgroep aan Dan Brown dank. En ook ben ik Brown dankbaar dat hij zo'n groot lezerspubliek rijp heeft gemaakt voor dergelijke historische thrillers. Wat dat betreft is mijn succes vooral een kwestie van mazzel en goede timing. Vijf jaar geleden had misschien geen hond mijn boeken gekocht. Vroeger had je uitsluitend de literair ingestelde lezers, en de thrillerfans. Nu is er een soort middengroep ontstaan die elementen uit beide genres waardeert. De vergeten tombe bevat elementen uit 19de-eeuwse spookverhalen, gaat over bijgeloof, over de moderne wereld die botst met de oude wereld, mensen die onder het vernislaagje van het moderne leven nog steeds oude angsten koesteren voor het onbekende, het kwaad dat loert in de duisternis. Ik ben dol op die oude spookverhalen, al ben ik zelf absoluut niet bijgelovig. Ik wilde dat de nekharen van de lezer soms overeind gaan staan.'


Paradoxaal

Zelf gelooft Mosse naar eigen zeggen ook niet in bovennatuurlijke zaken, al hebben in beide boeken de personages die in het nu leven een stevige geestelijke band met personages uit het verleden. 'Dat klinkt misschien paradoxaal. Het punt is dat ondanks mijn nuchterheid er toch meer zou kunnen zijn. Dat op bepaalde plekken waar zich drama's hebben voltrokken, je ze nog kunt voelen. Op een oude plek als Rennes-les-Bains is het inderdaad alsof het land je dingen wil vertellen. Maar naarmate ik ouder word, heb ik ook steeds minder de behoefte om mezelf zulke vragen te stellen.'

De filmproducenten hebben zich inmiddels ook aangediend. Labyrinth wordt verfilmd door de BBC, De vergeten tombe zal vermoedelijk een Hollywoodproject worden. Mosse: 'Ik zag het niet zitten om Labyrinth aan Hollywood uit te leveren en het terug te zien met Orlando Bloom en Claire Danes als mierzoet liefdeskoppel. Het gaat over twee vrouwen, en zo wil ik het houden. Van de BBC weet ik dat ze het niet zullen verknallen.'

Daarnaast liggen er, naast haar plannen voor een volgend boek dat zich in Egypte afspeelt, nog twee tv-klussen te wachten. 'Ik heb twee aanbiedingen: een serie over historische plekken in Frankrijk en een serie waarin ik de wereld over trek. Toegegeven, het is een afgrijselijk luxeprobleem, maar waar vind ik de tijd?'

Kate Mosse - De vergeten Tombe, uitgeverij Unieboek, 528 pag.

Tess Franke - De beproeving (2008)

Ongeloofwaardig avontuur




(Door Mieske van Eck)

Dat er met de uitvoering van ons rechtssysteem van alles mis is, valt na het geknoei in de Puttense moordzaak en de zaak Lucia de B. niet te ontkennen. Maar dat het zo'n zooitje is als thrillerschrijfster Tess Franke ons voorhoudt, valt toch moeilijk te geloven.
Haar heldin Femke Wolzak treedt niet alleen op in een rechtszaak, waarbij ze persoonlijk veel te nauw betrokken is, ze laat zich ook nog eens op sleeptouw nemen door van het pad geraakte christelijke idealisten en trakteert de rechtbank bovendien op een valse getuige.

Smakelijk vertellen kan Tess Franke wel. In 2006 verscheen haar eerste roman De inwijding. Rechtbankthrillers worden in Nederland niet zoveel geschreven. Dat is jammer, want Franke schildert ook in haar tweede boek weer een fascinerende wereld, waarin rechtschapenheid en list en bedrog op gespannen voet met elkaar staan.

De succesvolle jonge strafpleiter Femke Wolzak staat tegenover een officier van justitie, die meer op eigen glorie uit is dan op het zegevieren van het recht. Wolzak verdedigt in De beproeving een onderwereldfiguur die beschuldigd wordt van een reeks moorden, waaronder die op Wolzaks vriend Roel. Ondertussen raakt ze veel te nauw betrokken bij de ontvoering van een jongen door een groep idealisten.

Net als in haar eerste roman verweeft Franke het zakelijke en het persoonlijke leven van de jonge juriste. Jammer dat het verhaal zo ongeloofwaardig is. Ook wordt niet duidelijk wat ze eigenlijk wil zeggen met deze misdaadroman.

Bron: Brabants Dagblad

20 maart 2008

Moorddadige paashaas (achtergrond, 2008)

'MISDAADLITERATUUR GEDIJT NIET IN DICTATUREN'

Terwijl in de rest van Europa tijdens Pasen een vrolijke haas met kleurrijke eieren rondhuppelt, heeft Noorwegen een paastraditie vol moord en doodslag.

'Trein naar Bergen vannacht beroofd', kopte de voorpagina van een Noorse krant in de paasdagen van 1923. Een schok ging door het slaperige Scandinavische land en binnen een mum van tijd was de hele oplage uitverkocht. De nieuwsgierige lezers hadden niet meegekregen dat het hier om een advertentie voor een misdaadroman ging.

,,Deze roemruchte lancering wordt officieel gezien als het begin van onze traditie van 'paasthrillers''', vertelt Nils Nordberg (foto), journalist en expert op het gebied van misdaadliteratuur. De rest van Europa mag zich dan verheugen op de komst van de lente, de Noren maken van de gelegenheid gebruik om zich terug te trekken in donkere berghutjes om daar bij de open haard macabere en bloederige verhalen te lezen.

Negen van de tien verkochte boeken zijn in deze tijd van het jaar thrillers. Noorse uitgeverijen lanceerden de afgelopen weken veertig nieuwe werken in dit genre. Van oudsher trekken veel mensen in de paasvakantie de bergen in voor een laatste skitocht van het seizoen.
,,We zijn een vreedzaam volk dat op vakantie spanning zoekt in fictie, dat is gezond'', denkt de verkoopster in een boekhandel in het centrum van Oslo. 'Denk aan de paascrime!', schreeuwt de poster in de winkel.

De publiciteitsstunt met de trein naar Bergen mag dan een mooie mijlpaal zijn, Nordberg denkt dat de traditie van het lezen van misdaadpockets met Pasen ouder is. ,,Thrillers zijn vaak goedkope boeken. Al begin negentiende eeuw werden deze als schriftjes uitgegeven. Die stenciltjes wogen bijna niks en dat was een voordeel als je een 'boek' wilde meenemen in je rugzak op langlauftocht.''

LITCAST

Scandinavische thrillers maken de laatste jaren een bloeiperiode door. De in 2004 overleden Zweed Stieg Larsson verkocht in Frankrijk postuum 1 miljoen boeken. Håkån Nesser, Unni Lindell en Henning Mankell zijn geen onbekenden in Nederlandse boekenkasten. En jaarlijks worden er tientallen naar het Engels vertaald, een prestatie voor boeken uit een klein taalgebied. Nordberg denkt dat de open en democratische mentaliteit van Noord-Europa bijdraagt aan het succes van Scandinavische thrillers.
,,Misdaadliteratuur gedijt niet in dictaturen. Misschien omdat daar de persoonlijke vrijheid te beperkt is om van het macabere te genieten. De klassiekers zijn allemaal geschreven in democratische landen.''

Daarnaast heeft het volgens hem te maken met technische ontwikkeling en rijkdom. ,,Zweden, IJsland, Noorwegen, zijn volwassen, stedelijke landen geworden. We voelen ons veilig, maar hebben ook grote steden met een onderwereld waarin dingen gebeuren. Dat is een recept voor een goede thriller.''

Het Noorse Paasmysterie beperkt zich echter niet tot de literatuur. Op de radio zijn de hele week ouderwets spannende hoorspelen te beluisteren. De televisie vertoont vrijwel alleen misdaadfilms en series. Zelfs de melkpakken moeten er aan geloven: hierop verschijnen stripverhalen die eindigen met de vraag wie het gedaan heeft.

De nieuwste vinding dit jaar is een detective, speciaal geschreven voor gebruik op de mobiele telefoon, een zogenaamde 'litcast' in plaats van een podcast. Na het sturen van een sms naar een bepaald nummer, ontvang je de thriller als geluidsboek. Nu maar hopen dat de accu het volhoudt tot de ontknoping.

(Bron: Het Belang van Limburg)

Roze champagne (nieuws, 2008)

DE ONWAARSCHIJNLIJKE AVONTUREN VAN STAN

Hij verkocht vervalste schilderijen, liet Vlaamse middenstanders betalen voor grond in de Verenigde Staten dat niet bestond en vond kopers voor nepdiamanten en 'kunst van zijn kloten'. Hoe waarheidsgetrouw moet dan 'Dali & I', zijn, het boek waarin de Vlaamse misdaadauteur Stan Lauryssens zijn ontmoetingen met de Spaanse surrealist Salvador Dalí vastlegde? Het kan ze bij uitgeverij Manteau, waar het al in 1998 verschenen boek opnieuw is uitgebracht, weinig schelen. De uitgever spreekt van 'onwaarschijnlijke avonturen' die in 'een spannend scenario vol snelle dialogen' zijn gevat, 'met een cliffhanger op iedere bladzijde, net zoals in zijn bloedstollende thrillers'.

Lauryssens schrijft in zijn boek dat hij valse schilderijen van Salvador Dali heeft verkocht onder het motto 'dat kunst waard is wat de gek ervoor geeft'. Voor dit akkefietje wordt hij opgepakt. Zodra hij uit voorarrest komt, vlucht hij halsoverkop naar een vriendin in Spanje en koopt hij – met emmertjes zwart geld van zijn Vlaamse en Nederlandse klanten – een villa op de kale berg boven Cadaqués. Zijn enige buurman woont aan de voet van de berg. Met een fles roze champagne daalt Lauryssens het pad af naar de Middellandse Zee. Op het strand speelt een kamerorkest en op het water drijven witte zwanen met brandende kaarsen op hun rug. Een Spaanse dienstmeid opent de deur.

Aan het eind van de gang zit een oude man in een rolstoel. Hij draagt een wit kleed en heeft een grijze snor. Zijn rechterarm beeft van schouder tot pols en speeksel druipt van zijn kin. Stan Lauryssens staat oog in oog met Salvador Dali.

Na zeven jaar hield Lauryssens het in Spanje trouwens voor gezien. Maar hij hield er wel een boek en de verkoop aan Hollywood van het script over zijn belevenissen met Dalí aan over. De verfilming is inmiddels in gang gezet. Wat heet, in september moet de film - met Al Pacino in de hoofdrol - in de bioscopen draaien. En je zou als uitgever gek zijn als je daar niet van mee zou profiteren.

Lauryssens woont in Londen en schrijft in Antwerpen. Als jonge verslaggever reisde hij de wereld rond en interviewde onder anderen Harold Robbins, Konsalik, Jack Higgins en wereldreiziger Thor Heyerdahl. Hij sliep in een hangmat in het oerwoud van Brazilië en jaagde in de Amazone op krokodillen, althans dat beweert Manteau.

'Zwarte sneeuw', de eerste thriller van Lauryssens, werd bekroond met de Hercule Poirot-prijs 2002 voor het spannendste boek van het jaar. Daarna volgden een reeks misdaadromans met speurders van de Antwerpse moordbrigade in de hoofdrol.

19 maart 2008

Wordt verwacht 42 (nieuws, 2008)

IT-CONSULTANT IN DE MISDAAD

Voor wie de Erasmusbrug op de cover niet herkent, wordt vast en zeker geholpen met de ondertitel van 'Moord aan de Maas': 'Een Rotterdamse thriller'. Het gaat om het debuut van Johan Baks, dat in mei 2008 bij uitgeverij De Fontein zal verschijnen.

Baks heeft wat met Rotterdam, hij woonde, werkte en ging naar school in de Maasstad. Hij was jarenlang als automatiseerder verbonden aan financiële instellingen. Baks is van huis uit econoom en studeerde daarnaast geschiedenis. Tegenwoordig werkt hij als zelfstandig IT-consultant.

Baks gebruikt de Rotterdamse haven als decor van moord en doodslag. Slachtoffer is Henk Doornbal, een ondernemer uit de plaatselijke transportwereld, die er bij leven en welzijn een flamboyante levensstijl op nahield: grote villa in Kralingen, mooie echtgenote en nog mooiere minnares. Echter, daags na een confrontatie met de ex van de minnares wordt Doornbal met drie kogels in zijn lijf aangetroffen in een loods aan de Waalhaven.

John Heller, inspecteur bij de Rotterdamse recherche, wordt op de zaak gezet. Hij komt erachter dat Doornbal op meer terreinen dan alleen goederenvervoer actief was: hij smokkelde sigaretten uit Oost-Europa en handelde in wapens. Als vervolgens een heler met wie Doornbal louche zaken deed ontvoerd wordt nabij de Kralingse Plas, denkt Heller dat hij een spoor heeft gevonden die kan leiden tot een oplossing van de moord.

THEEKRANSJE

Een bejaarde seriemoordenares, die kom je niet vaak tegen. Maar nu duikt ze op in 'De Earl Grey-moorden', een thriller (verschijningsdatum: mei 2008) van de hand van de Britse auteur Nigel McCrery.

De gevaarlijke oudere dame luistert naar de naam Violet Chambers. Of toch niet. Want het monster op leeftijd neemt na elke moord de identiteit over van elk van haar slachtoffers. Het is inspecteur Mark Lapslie die klaarheid in de zaak moet brengen. Maar de inspecteur is niet de enige die op zoek is naar de ware identiteit van de moordenaar. Volgens de uitgever zal het drinken van een kopje thee na het lezen van dit boek nooit meer hetzelfde zijn.

Nigel McCrery werkte jarenlang bij de politie. Daarna schreef hij scenario's voor tv-series, waaronder 'Silent Witness'. Bovendien is hij schrijver van de reeks over forensisch patholoog Sam Ryan.

Andere nieuwe titels:

Steve Berry - 'De Alexandrië Connectie' (mei 2008)
Alex Berenson - 'Het Beijing Complot' (juli 2008)
Lisa Scottoline - 'Op de hielen' (augustus 2008)
Geertje Bos - 'Baantjer alias De Cock' (biografie) (september 2008)
Heather Terrell - 'De cartograaf' (juli 2008)

18 maart 2008

Rond de molen (nieuws, 2008)

OVERLEDEN AUTEUR DINGT MEE NAAR DE STROP

Bij de inzendingen voor de Gouden Strop 2008, de belangrijkste prijs voor de Nederlandstalige misdaadroman, zit ook een boek van een dit jaar overleden schrijver. Het gaat om 'De nacht van de kraai', de in oktober 2007 verschenen en tweede roman van de in 1962 geboren Vlaamse auteur Stefaan Van Bossele (foto). Op 4 januari overleed Van Bossele aan de gevolgen van een hersenbloeding, 45 jaar oud. In een in memoriam schreef voorzitter Henri-Floris Jespers van de Vlaamse vereniging van letterkundigen: ,,Achteraf bekeken blijkt die titel wel erg geladen. De eindzin van de roman luidt: 'Rond de molen van Berendrecht vliegt een kraai nog altijd zijn rondjes, als teken van de eeuwige strijd tussen Leven en Dood'.''

Een recordaantal van 75 boeken is dit jaar ingezonden voor de Gouden Strop. De nominaties worden op 9 mei bekendgemaakt, de uitreiking van de prijs is op 3 juni in de Melkweg in Amsterdam. Bij de groslijst die door de organiserende stichting Bulkboek is vrijgegeven, passen wel enige kanttekeningen. Zo ontbreken de door Appie Baantjer geschreven policiers, evenals de thriller 'Passie' van Patrick de Bruyn.

De lijst:

1. Ludwig Apers - Ituri
2. René Appel - Schone handen
3. Willem Asman - Brittannica
4. Pieter Aspe - Op Drift
5. Piet Baete - Dromen van de Dood
6. Benny Baudewyns - De Antarctica Theorie
7. Tineke en Michiel Beishuizen - Schaduwtuin
8. Michael Berg - Twee zomers
9. Patrick Bernauw - Nostradamus in Orval
10. Marelle Boersma - Schaduwspelen
11. Bogaerts - Het Intieme Verlangen
12. Klaas Bond - Veroordeel Me
13. Gé Bosschee - De Kennedy Code
14. Stefaan Van Bossele - De nacht van de kraai
15. John Brosens - Dubbel Gepakt
16. Nico De Braeckeleer - Nachtblauw
17. Niels Carels - Betamax
18. Mark Cave - Vals Goed
19. Patrick Conrad - Starr
20. Deflo - Angst
21. Steven Desmet - Sacrament
22. Bavo Dhooge - Stand-In
23. Ruben van Dijk - Het Kyoto Complot
24. Lieneke Dijkzeul - Koude Lente
25. Escober - Ongenade
26. Ab Fernhout - Fuego!
27. Tess Franke - De Beproeving
28. Paul Goeken - De Oversteek
29. Corine Hartman - Flikken Maastricht: Sportzaak
30. Daniëlle Hermans - Tulpenvirus
31. Aad van den Heuvel - De Oorlogsverslaggever
32. Sietse van der Hoek - De man van Trinidad
33. Loes den Hollander - Naaktportret
34. Roué Hupsel - De Groene Oorlog
35. Barbara van IJzeren - Open Doel
36. Martine Kamphuis - Kift
37. Stefaan van Laere - Zwaar Water
38. Bob van Laerhoven - De Wraak van Baudelaire
39. Stan Lauryssens - Wie Vroeg Sterft
40. Liv - Wraaklust
41. Jorge Madera - Kobuk
42. Bob Mendes - Overspel
43. Patricia van Mierlo - De Namen van Maria
44. Elisabeth Mollema - Prooi
45. Max Moragie - Vals Gedacht
46. Tupla Mourits - Speeddate
47. Gerard Nanne - Fatale Zoektocht
48. Heleen Niele - Bitter Zoet
49. Almar Otten - Verdwenen Chemie
50. Jos Pierreux - La Réserve en de Vloek van het 6de gebod
51. Elvin Post - Geboren Verliezers
52. Elle van Rijn - De Hartbewaakster
53. Myra Römer - Het Geheim van Gracia
54. Magdalena M.H. Rook - Een Moment van Onachtzaamheid
55. Tomas Ross - De Tranen van Mata Hari
56. Matthias Rozemond - Apollovlinder
57. Gerry Sajet - Blind Toeval
58. Roger Schoemans - Knapenmelk
59. Guy Segers - De Collectie
60. Nicolet Steemers - Zachte Heelmeesters
61. Ashe Stil - De Hoer van Babylon
62. Piet Teigeler - Dood
63. Charles den Tex - Cel
64. Ton Theunis - In Gods Naam
65. Felix Thijssen - De Blauwe Nacht
66. Jac. Toes en Thomas Hoeps - Kunst Zonder Genade
67. Joris Tulkens - De Shatila Erfenis
68. Marten van der Veen - Dagvals Tijding
69. Herman Vemde - Tequila Sunrise
70. Nico Verbeek - De Wrekers van Medellin
71. Suzanne Vermeer - De Vlucht
72. Simone van der Vlugt - Blauw Water
73. Simon de Waal - Pentito
74. Agathe Wurth - De Maasmoorden
75. Peter de Zwaan - De Charlsville Jackpot

(bron: Bulkboek, met dank aan Ezzulia)