29 april 2008

Declan Hughes - Slecht bloed; Patrick Quinlan - Wraak (2008)

Excentrieke karakters, maar tempo, ho maar




(Door Arno Ruitenbeek)

Georganiseerde misdaad en moord. Die elementen verbindt de thrillers Slecht bloed en Wraak van respectievelijk Declan Hughes en Patrick Quinlan. Twee in ons land onbekende schrijvers, die hun Nederlandse uitgever gemeen hebben als ook een literaire stijl van schrijven.

Waarmee meteen het grote minpunt van deze romans is aangesneden: het tempo. Omdat de dialogen bovengemiddeld zijn, en de intriges zeer vernuftig bedacht en uitgevoerd, is het gebrek aan vaart niet dodelijk.

Maar vooral de New Yorker Quinlan moet bij de volgende roman duivelsgoed oppassen dat hij niet in zijn eigen mes loopt. Zijn karakters zijn stuk voor stuk excentriek (denk aan Elmore Leonard), op de randen van geloofwaardig en overtuigend en daardoor breekbaar als glas.

In Slecht bloed van de Ier Hughes keert Ed Loy na twintig jaar in de VS te hebben doorgebracht, terug naar zijn geboortestad Dublin. De reden is droef, zijn moeder is overleden. Al snel ontdekt Loy dat het in de Ierse stad wemelt van de criminelen. De speurtocht naar de vermiste echtgenoot van een oude schoolvriendin wordt voor hem dan ook een riskante onderneming.

Wraak is datgene wat de laatste jaren van het leven beheerst van Wally O'Malley. Hij was 'knal-boem' kluisexpert van de Amerikaanse maffia, tot die organisatie een bom van zijn hand 'misbruikte' om een vliegtuig vol onschuldigen op te blazen. Wally maakt de capo die dit instigeerde af, en duikt onder als Smoke Dugan, een hinkepoot op leeftijd die scharrelt met de bloedmooie Lola.

De misdaadonderneming zet haar drie beste huurmoordenaars in om Dugan/O'Malley ter verantwoording te roepen. Het illustere trio kan zo weggelopen zijn uit een rariteitenkabinet of een psychiatrische inrichting. Dat geldt in gelijke mate voor meneer Baardaap en meneer Blauwe Ogen, die Lola trachten te dwingen tot seksuele hoogstandjes ten bate van een internetpornosite.

Declan Hughes - Slecht bloed. Vertaling Piet Verhagen. Uitgeverij Mynx, 448 pag.
Patrick Quinlan - Wraak. Vertaling Henny van Gulik. Uitgeverij Mynx, 320 pag.

Michael Robotham - Gebroken (2008)

Prachtige personages in Gebroken




(Door Fred Monsma)

Als journalist reisde de Australische auteur Michael Robotham (1960) jarenlang de hele wereld over voordat hij vijf jaar terug zijn opwachting maakte als schrijver van misdaadromans, in zijn geval psychologische thrillers.

Het heeft er veel van weg dat hij per boek beter wordt. De vraag is of dat ook nog mogelijk is na Gebroken, zoals zijn boek Shatter in vertaling is gaan heten. Het biedt een meeslepend verslag van dramatische gebeurtenissen na de zelfmoord van een naakte vrouw, die van een brug springt in de buurt van de West-Engelse havenstad Bristol.

Een oude bekende bij de politie roept de hulp in van Joe O'Loughlin, uitgerekend op de eerste dag van diens nieuwe baan als professor aan de universiteit van Bath. Tevergeefs, machteloos moet O'Loughin toekijken hoe de vrouw een einde maakt aan haar leven. Zijn bemoeienis met het onderzoek lijkt meteen beëindigd, maar dan roept de dochter van de vrouw zijn hulp in. Ze weigert te geloven dat haar moeder zelfmoord pleegde. Tegen zijn wil raakt de professor tot over zijn oren betrokken in de jacht op de 'dader'.

Centrale vraag in deze pyschologische misdaadroman: wie heeft de vrouw tot haar wanhoopsdaad gedreven. Robotham bedenkt rond dit gegeven een fascinerend verhaal, waarbij het onderzoek wordt afgewisseld met een blik in het hoofd van een man die alles met de levensloop en het (nood)lot van de vrouw - en met dat van verschillende anderen - te maken heeft.

Prachtige personages bevolken deze vierde misdaadroman van Robotham waarin de fraaie dialogen je gewoon dwingen door te lezen. Na De verdenking, Het verlies en Nachtboot levert Michael Robotham opnieuw een pareltje af waarmee hij zijn faam - niet voor niets zijn er van zijn werk alleen in Nederland al meer dan 200.000 exemplaren verkocht - nog eens bevestigt.

Michael Robotham - Gebroken, vertaling Joost Mulder, Cargo, 468 pag.

Bron: Brabants Dagblad

Een soort droomwereld (nieuws, 2008)

EERST REEËN ZIEN EN DAN EEN THRILLER SCHRIJVEN

'Tot op de bodem'. Dat is de titel van het thrillerdebuut van schrijfster Violet Le Roy uit Heelsum. Het boek beschrijft het levensverhaal van Tim Howard, voormalig topvoetballer van Arsenal. Zijn vrouw lost het raadsel op rond de dood van Brian Jones, Rolling Stone van het eerste uur. Ze wordt vermoord. Howard gaat op zoek naar haar moordenaar maar komt terecht in zijn eigen verleden. Hij is zo geobsedeerd met de dood van zijn vrouw dat hij niet in de gaten heeft dat er zijn zoontje jacht wordt gemaakt. De thriller speelt zich af Amsterdam, Londen en op Texel.

,,Ik was ambtenaar, maar wilde ook graag schrijven. Met schrijven creëer je een soort droomwereld'', vertelt Le Roy op de site Hoog en Laag, met nieuws uit de Gelderse regio. ,,Tijdens een wandeling over de heide sprak ik met mezelf af, dat als ik drie reeën zag, ik ontslag zou nemen. Ik zag er zes!'' Op haar eigen website meldt ze overigens dat ze er zeven zag, maar dit terzijde.

De van oorsprong Amsterdamse Le Roy ging samen met haar vriendin op reis. Bij terugkeer in Nederland, schreef ze reisverhalen en een thriller. ,,Ik was trots dat ik dat gepresteerd had.'' Ze vertelt dat de verhalen in haar hoofd broeien en groeien. ,,Vlak voor het slapen gaan, komen er veel ideeën. Ik heb dan ook schrijfmateriaal en een zaklampje naast mijn bed liggen. Voor ik een verhaal schrijf, maak ik een draaiboek. Daarin bepaal ik wat ik in welk hoofdstuk kwijt wil. Ik vind het heerlijk om de lezer steeds weer te misleiden. Pas als ik het hele verhaal bedacht heb, ga ik het schrijven.'' Zo ontstond ook haar debuutthriller. Uitgeverij Leonon Media toonde interesse. Sinds 24 april is het boek verkrijgbaar.

,,Ik heb geen flauw idee of het boek zal aanslaan bij de lezers'', zegt de schrijfster. ,,Dat hoop ik uiteraard wel. Het boek dingt mee naar De Schaduwprijs voor het beste thrillerdebuut van 2008. We zien wel wat er van komt.''

Violet Le Roy - Tot op de bodem. Uitgeverij Leonon Media, 400 pag., ISBN nummer 978-90-71501-18-0. Voor meer informatie: www.violetleroy.nl

(bron: Hoog en Laag, Mieke Mintjes)

Daniëlle Hermans - Het tulpenvirus (2008)

De tulp als gedoemde bloem




(Door Mieske van Eck)

Onze ogenschijnlijk brave tulp heeft een kwalijk kantje. De tulp is niet alleen een oer-Hollands symbool en een succesvol exportproduct, maar ook een gedoemde bloem, een uiting van uit de hand gelopen hebzucht en speculeerdrift. Dat laatste slaat op de tulpenmanie in de zeventiende eeuw, maar ook in onze eenentwintigste eeuw was nog sprake van een geruchtmakende tulpenfraude, waarbij rond 200 beleggers voor zo'n 84 miljoen euro het schip in gingen.

Daniëlle Hermans schreef geïnspireerd door de tulpenmanie een spannend boek over hebzucht en moord. In de debuutroman Het tulpenvirus fantaseert zij erover hoe de windhandel uit de zeventiende eeuw, toen onverantwoord hoge bedragen werden geboden op veilingen van tulpenbollen, doorwerkt tot in onze tijd.

Hermans begint haar roman met de moord op de bekende herbergier en tulpenhandelaar Wouter Winckel in 1636 in Alkmaar. De tulpen die hij bezit, worden deels ontvreemd en deels geveild. De handel in tulpen is dan op een hoogtepunt. Er worden krankzinnige bedragen voor de bollen betaald. Na de Alkmaarse veiling stort de handel in. Talloze beleggers, die dachten gemakkelijk geld te verdienen, raakten aan de bedelstaf. Eén bol, de kostbaarste en zeldzaamste, is echter niet geveild en sinds de dood van Winckel zoek.

In de eenentwintigste eeuw wordt opnieuw een man vermoord, die iets te maken blijkt te hebben met tulpenhandel. De neef van deze Frank Schoeller en zijn vrienden proberen te achterhalen waarom. Hun zoektocht blijkt echter nogal gevaarlijk.

De tulpenhandel in de zeventiende eeuw is een boeiend historisch gegeven en het is eigenlijk vreemd dat er maar zo weinig thrillers aan zijn gewijd. Hermans schrijft er vlot en met kennis van zaken over en heeft er een boeiend eigentijds verhaal omheen geweven. Alleen blijven haar personages een beetje vlak en zijn ze niet allemaal even geloofwaardig.

Daniëlle Hermans - Het tulpenvirus. Uitgeverij A.W. Bruna, 301 pag.

Bron: Brabants Dagblad

28 april 2008

Martine Kamphuis - Kift (2008)

De recensent heeft het altijd gedaan




(Door Peter Kuijt)

Rond het verschijnen van Kift, de derde thriller van de Rotterdamse psychiater Martine Kamphuis (1963), brak onlangs een stormpje van emoties los in thrillerminnend Nederland. De auteur had haar verhaal geplaatst tegen het decor van Crimezone.nl, een website voor liefhebbers van het spannende boek, dat in het najaar van 2002 als hét onafhankelijke internetplatform voor misdaadliteratuur van start ging, maar sinds twee jaar het commerciële vehikel is van uitgeverij Unieboek.

Tot het voorjaar van 2007 was het nog mogelijk om als bezoeker van de site ongebreideld je stem uit te brengen op thrillers. Daar werd door kwaadwillenden dan ook stevig misbruik van gemaakt. Boeken van auteurs als Jacob Vis, Jeffery Deaver en Alex van Galen kregen aan de lopende band 1 ster, het Crimezone-equivalent van 'laat maar zitten'.

Auteurs gekrenkt, want tegenwoordig wordt alleen maar naar het aantal sterren gekeken in plaats van naar de inhoud van de recensie. Dat Kamphuis het oude waarderingssysteem van Crimezone in haar boek gebruikte, schoot enkele medewerkers van het eerste uur in het verkeerde keelgat, omdat de site door haar door het slijk zou worden gehaald.

Na lezing van Kift moet worden gesteld dat van zwartmaking van Crimezone geen sprake is. Kamphuis richt meer haar pijlen op de recensent, die het altijd heeft gedaan. In haar boek zijn die zure boekbesprekers allemaal gemankeerde schrijvers, die elke avond naar een blanco computerscherm zitten te turen. Ze verwijst ook naar een criticus die de naam heeft thrillers van vrouwelijke auteurs alleen maar af te kraken. Ten onrechte, ik ken de recensent… Bovendien haalt ze uit naar de Gouden Strop-jury van vorig jaar, die – terecht, want ik zat erin – had zitten 'miepen' over het niveau van de inzendingen.

Kamphuis gebruikt Crimezone dankbaar als instrument voor het verhaal over een overbezorgde moeder die haar dochter, schrijfster Annabel Aalbers, wil beschermen tegen negatieve recensies. En op Crimezone waart een recensent rond die van Annabels thrillerdebuut Het doet geen pijn gehakt maakt. Die criticus krijgt het nog zwaar te verduren. Een andere verhaallijn is die over moeder Julia Matthijsse die ontdekt dat haar nieuwe liefde Arjan het heeft aangelegd met dochter Mary. Arjan verwisselt niet veel later het tijdelijke met het eeuwige. Julia wordt opgepakt voor moord, maar niet voor die op Arjan, maar op een onbekende man.

Kift is verreweg de beste van Kamphuis’ tot nu verschenen thrillers. In een kraakheldere stijl zonder al te veel opsmuk weet zij de twee verhaallijnen geraffineerd en verrassend aan elkaar te knopen. Nagelbijtend spannend is het allemaal niet, het verhaal zakt zelfs iets in als op een verder niet zo ter zake doende gebeurtenis (de dood van een tante) uitgebreid wordt ingegaan.

Geestig daarentegen zijn de speldenprikken naar schrijvers en recensenten. Zo komt het onwaarschijnlijke succes van Nieuwe buren, de Vinex-thriller van Saskia Noort, ter sprake en wordt een auteur (lees: René Appel) geciteerd die niet over seks kan schrijven. Er hadden meer van dit soort terzijdes in Kift gemogen, maar deze wens heeft duidelijk te maken met beroepsdeformatie van recensent dezes. Conclusie: van Kift valt eigenlijk alleen de verre van originele kaft zwaar tegen.

Martine Kamphuis – Kift. Uitgeverij De Arbeiderspers, 268 pag.

26 april 2008

Minette Walters (interview, 2008)


'Het boek schrijft zichzelf wel'


(Door Monique Brandt)

AMSTERDAM - Minette Walters, de ongekroonde Britse koningin van de thriller, doet het ook prima als televisiediva. Voor de BBC presenteerde ze de afgelopen maanden het televisieprogramma Murder Most Famous: 'Een soort Dancing with the Stars voor ongeoefende schrijvers', zo beschrijft ze haar presentatiedebuut.

Zes BB'ers – Bekende Britten - werden onder de hoede van Walters opgeleid tot auteur. Uiteindelijk won Coronation Street-actrice Sherrie Hewson -  - 'ik heb nog nooit iemand zo snel zien groeien in het vak' - de tv-wedstrijd. Haar boek zal volgend jaar worden uitgegeven.

Walters moest wel even nadenken voordat ze toestemde het programma te gaan doen. Tot twee keer toe sloeg ze het aanbod van de BBC zelfs resoluut af. 'Ik dacht, ik word opgescheept met een stelletje voetballers en andere beroemdheden die nooit een boek lezen. En ik kán geen mensen leren schrijven die nooit lezen. Veel lezen is stap één in een schrijversloopbaan. Je móet begrijpen hoe boeken in elkaar zitten. Uiteindelijk heb ik toch ja gezegd omdat het programma deel uitmaakte van een Lezen en Schrijven-project. Eén deelnemer, danser Brendan Cole, gaf heel eerlijk toe dat hij maar drie boeken had gelezen in zijn hele leven. Uiteindelijk werd hij heel boos toen ik hem als eerste wegstuurde.'

Achteraf kan ze niet anders dan concluderen dat het programma doeltreffend heeft gewerkt. 'Het heeft een heel nieuw publiek getrokken dat normaal niet naar cultuurprogramma's kijkt. Kijkers die vergeten zijn wat een genot het kan zijn om een boek te lezen. Ik ben bedolven onder de brieven en mails, tot mijn groot genoegen, want wat is er nu mooier dan lezen en schrijven via de televisie even sexy te maken als tuinieren, koken of dansen tegenwoordig is?'

De Britse is erg begaan met het lot van beginnend schrijvers. Op haar website geeft ze tips, en beantwoordt ze de vele mails die ze krijgt toegestuurd. 'Als ik kán helpen, doe ik dat graag. Ik weet zelf hoe het is als uitgevers je manuscript keer op keer terugsturen, ik heb het zelf ook meegemaakt. Ik probeer mensen die willen gaan schrijven steeds voor te houden dat ze objectief naar hun werk moeten kijken. Je hebt er helemaal niets aan als iedereen je maar zegt: dit is gewéldig! Mensen moeten zelf leren in te schatten of hun schrijfsels goed genoeg zijn om te publiceren. En tja, zelfkritiek is één van de moeilijkste dingen. Maar het is noodzakelijk. Eén op de duizend manuscripten die bij een uitgever binnenkomen, wordt uiteindelijk gepubliceerd, dus de concurrentie is moordend. God mag weten hoe vaak ik mijn eerste manuscripten heb teruggekregen.'


Oorlog

Nu het tv-programma ten einde is, heeft ze in ieder geval weer wat tijd om haar laatste boek te promoten. Schaduwzijde gaat over een Irak-veteraan die met ernstige verwondingen terugkeert in Engeland. Daar blijkt de verbitterde en getraumatiseerde luitenant Charles Acland niet alleen de schrik van de verpleegsters, maar ook de spil in een reeks gruwelijke moorden.

Na haar vorige boek Duivelsveer, dat zich afspeelde tijdens de burgeroorlog in Sierra Leone, dus wederom een thriller waarin de oorlog een belangrijke rol heeft. Dat kan ook niet anders in een eigentijds boek, vindt de auteur, die zelf op het platteland in Zuid-Engeland woont. 'Je kunt als schrijver niet om deze oorlog heen. Het is zo'n groot ding in het Engeland van nu, hoe zou je daar in godsnaam níet over kunnen schrijven? Het gaat mij vooral om de impact die zo'n gebeurtenis heeft op iemand', zegt Walters, verklaard tegenstander van de oorlog in Irak. Ze loopt mee in vredesmarsen, laat niet na haar mening op tv of in kranten te verkondigen en heeft misschien wel honderden mails gestuurd aan George Bush, waarin ze haar afschuw over de oorlog uitspreekt. 'Niet dat hij ooit antwoordt, maar toch. Internet heeft ons de mogelijkheid gegeven invloed uit te oefenen en ik denk dat je zo'n middel moet gebruiken.'

Zelf woont ze vlak bij een grote legerbasis in het Britse Dorset, waar ze dagelijks van vrienden verhalen hoort over Irak. 'We hebben heel veel vrienden die werkzaam zijn in het leger. We horen vrijwel dagelijks tragische verhalen, soldaten die gewond terugkeren, verschrikkelijk. Terwijl ik antioorlog ben, leef ik wel enorm mee met al deze soldaten. Ze vechten een miserabele oorlog omdat ze móéten, ze volgen orders op. In Engeland is er nu een hoop gedoe om een zwaar gewonde jonge Irak-soldaat, met vreselijk hersenletsel, verlamd, geen benen meer, nog maar één arm. Hij zal nooit meer voor zichzelf kunnen zorgen. Het ministerie van Defensie heeft hem zowaar honderdduizend euro toegewezen waar hij het de rest van zijn leven mee moet doen. Hij is 23 jaar! Ze hebben hem nu een iets hoger bedrag toegezegd, maar dat is nog minimaal. Ter vergelijking: een typiste op datzelfde ministerie die rsi kreeg, ontving een half miljoen euro. Omdat ze niet meer kan typen! Om zulke dingen kan ik me vreselijk druk maken.'


Hoofdletsel

Die boosheid kon ze – deels – verwerken in het boek, dat al veel langer aan het gisten was in haar hoofd. Al vele jaren geleden was haar opgevallen dat seriemoordenaars veelal in hun jeugd een zwaar ongeval hebben gehad met hoofdletsel. 'Een jaar of vier, vijf geleden begon ik er wat research naar te doen. Toen stuitte ik op onderzoeken in de VS die uitwezen dat schade aan de voorste hersenkwabben veel bij sociopaten voorkomt. Zo'n specifieke verwonding kán ervoor zorgen dat iemand als het ware zijn morele kompas kwijtraakt. Fred West, een beruchte Britse seriemoordenaar, had in zijn jeugd een zwaar motorongeluk. De Amerikaanse moordenaars John Wayne Gacy en het duo Perry Smith en Richard Hickock, van de moorden die Truman Capote later beschreef in zijn boek In Cold Blood, hadden ook zware ongelukken gehad als kind. Daarna stelde ik mezelf de vraag: hoeveel van onze militairen komen terug met dergelijke verwondingen? Die vragen bij elkaar leverden een interessant verhaal op: een gewonde soldaat wiens persoonlijkheid verandert na zijn terugkeer.'

Met dat idee ging Walters aan de slag. Ondanks haar immer gelaagde en gecompliceerde verhaallijnen, weet ze nooit waar haar verhaal naartoe gaat als ze begint te schrijven, vertelt ze. 'Ik maak veel werk van de karakterschetsen. Ik experimenteer wat, laat mijn personages met elkaar praten. Als ik voel dat het werkt tussen bepaalde karakters, ga ik ermee door. Meestal ben ik er één tot twee maanden mee bezig. Tegen die tijd vormt het verhaal zich al heel behoorlijk in mijn hoofd, maar dat ga ik verder niet zitten uitwerken. Ik zou mezelf suf vervelen als ik al tijdens het schrijven zou weten wat iedereen te wachten stond, het schrijft zichzelf wel. Ik laat mijn karakters doen wat ze moeten doen, dan komt het altijd goed.'

Minette Walters - Schaduwzijde. Uitgeverij De Boekerij, 400 pag., vertaling Nienke van der Meulen. ISBN 9789022549919

foto auteur: GPD/Phil Nijhuis

24 april 2008

Met CeeOoCeeKaa (nieuws, 2008)

BAANTJER OP JE MOBIEL

Vier misdaadromans van Appie Baantjer zijn nu ook verkrijgbaar als 'movel', voor op de mobiele telefoon. Dit meldt Boekblad op zijn site. Een van de Baantjers is 'De Cock en moord in triplo'.Ook het boek 'Levenslang in Thailand' van Pedro Huizing en Henk de Kleine is als 'movel' beschikbaar. Voor uitgeverij De Fontein en moederbedrijf NDC│VBK is het een experiment.

Het 'movel'-systeem werkt als volgt: op de website www.movels.eu is een applicatie en de content te downloaden. Daarna kan de mobiele telefoon worden gebruikt als e-reader. De eerste hoofdstukken van de vijf titels die De Fontein daarop beschikbaar heeft gesteld zijn gratis. Wie verder wil lezen moet betalen. De proef loopt tot het einde van het jaar.

De vijf 'movels' zijn niet geschikt voor alle soorten applicaties. Ze doen het wel op Nokia's en Smartphones en dergelijke, maar niet op PDA's die Windows draaien. De Fontein is niet de eerste uitgever die boeken beschikbaar stelt via de site, Gottmer en Lemniscaat deden dat al eerder, net als het literaire tijdschrift Lava.

(Bron: Boekblad)

23 april 2008

Tijdsbeeld (nieuws, 2008)

DOCHTER WILLEM RUIS SCHRIJFT DEBUUTROMAN

Willem Ruis
Suus Ruis, de dochter van de destijds mateloos populaire quizmaster Willem Ruis, heeft haar debuutroman geschreven. Het boek heet 'Tweede viool' en speelt zich af in de entertainmentindustrie van de jaren zeventig en tachtig. ,,Ik wilde graag een tijdsbeeld scheppen van die periode. En het boek is licht geïnspireerd door mijn vader'', zegt Suus, die vier jaar heeft gedaan over het schrijven van haar debuut.

Het verhaal gaat over Emma van Bentum, die graag schrijfster wil worden. Op zoek naar materiaal stuit ze op Felix Sommers, een populaire showmaster die verdwenen is na de dood van zijn producer. ,,Het boek gaat over de vriendschap tussen twee mensen. Er zit ook een licht thrilleraspect in, omdat onderzoek wordt gedaan naar de toedracht van een ongeluk'', aldus de schrijfster.

Willem Ruis was een bekende televisiepersoonlijkheid uit de jaren zeventig en tachtig. Hij presenteerde onder meer de Sterrenshow en de Willem Ruis Show voor de Vara en de KRO. In 1986 overleed de presentator aan een hartaanval.

'Tweede viool' verschijnt in september bij Trademark.

(Bron: Trouw)

22 april 2008

Escober - Ongenade (2008)

En 'krak!'zegt het neusbotje




(Door Peter Kuijt)

Het is op pagina 59 van Ongenade, de nieuwste thriller van het schrijversechtpaar Escober, dat er een neusbeentje gebroken wordt. Een bladzijde verder wordt er een voortand op onreglementaire wijze verwijderd. Slachtoffer is de baas van een hoveniersbedrijf annex steenhouwerij in München, die de naam van een cliënt niet wil prijsgeven.

Dader is Sil Maier, held dan wel antiheld uit de eerdere actiethrillers Onrust en Onder Druk, die toen onder de naam van Esther Verhoef werden gepubliceerd. Destijds dacht haar man Berry Verhoef al volop mee over verhaallijnen en plots. Om ook zijn rol te belichten is voor de actiethrillers voor de naam Escober gekozen. Die naam prijkte in 2006 voor het eerst op hun 'standalone' thriller Chaos. Haar eigen naam reserveert Esther Verhoef voor de wat softere en beter verkopende spannende romans.

Ongenade is het laatste deel van de trilogie over Sil Maier en is in een startoplage van 25.000 exemplaren op de markt gebracht. Een bescheiden aantal voor succesuitgeverij Anthos, die ook aan auteurs als René Appel, Saskia Noort en Simone van der Vlugt onderdak biedt. Maar Ongenade is – evenals de rest van de trilogie - ook als e-book verkrijgbaar, dat dan weer wel.

Escober heeft in diverse interviews laten weten dat je niet de twee eerdere actiethrillers gelezen hoeft te hebben om Ongenade volledig te kunnen doorgronden. Maar aan die uitspraak mag getwijfeld worden. Er wordt hier en daar wel verwezen naar Sil Maiers vroegere handel en wandel, maar erg duidelijk wordt het allemaal niet. En voor lezers die de eerdere thrillers al wel achter de kiezen hebben, is het ook nog stevig in de herinnering graven, want Onrust en Onder Druk dateren respectievelijk uit 2003 en 2004.

Sil Maier zelf heeft ook moeite om grip op de zaken te krijgen. Hij wil erachter komen wat hem voortstuwt, wat de reden is voor zijn destructieve levensstijl, waarom hij zijn succesvolle softwarebedrijf verkocht en vervolgens met flink veel geweld criminelen over de kling ging jagen. Zijn speurtocht brengt hem naar zijn geboortestad München, waar hij tot zijn achtste woonde, voordat zijn oma hem meenam naar Nederland. Via de steenhouwer met het gebroken neusbotje komt hij uiteindelijk terecht in Frankrijk bij een verzorgingshuis voor oud-soldaten van het Vreemdelingenlegioen.

Ondertussen wordt Maiers kersverse ex, fotografe Susan Staal, door een Russische crimineel ontvoerd en in een bordeel bij Eindhoven geplaatst. De gangster heeft nog een rekening met Maier met te vereffenen en hoopt op deze wijze te bewerkstelligen dat er snel ‘betaald’ wordt. Dat gebeurt ook, maar onderweg vallen er behoorlijk wat slachtoffers. Er worden scheenbenen gebroken, er wordt door hoofden geschoten, er wordt een keel doorgesneden en er is nog veel meer fysiek ongerief.

Escober schrijft voor het Nederlandse taalgebied volstrekt unieke thrillers. Ongenade is – evenals Onrust en Onder Druk – snel, snoeihard en schrijnend. Je kunt je helemaal voorstellen dat Verhoef tijdens het schrijven heavy metal draaide. Weinig humor, maar des te meer actie, waarbij niet op een gemeenplaats meer of minder wordt gekeken. Maar de verhaallijn is niet dermate bijzonder, dat de lezer voor grote verrassingen komt te staan. Bovendien valt ook in dit laatste deel niet volledig te doorgronden wat die dekselse Maier toch drijft. Het is dan ook wellicht maar beter dat we niet meer van hem zullen horen.

Escober – Ongenade. Uitgeverij Anthos, 359 pag.

Zeven cijfers voor de komma (achtergrond, 2008)

HET KASBOEKJE VAN LEE CHILD

De Britse bestsellerauteur Lee Child (54) publiceerde onlangs zijn twaalfde Lee Child-avontuur. De thriller over deze Amerikaanse held en 'buitenstaander op doorreis' heet 'Nothing to Lose', wat de Sunday Times inspireerde tot het vragen naar Childs financiële huishouden. Zijn best betaalde klus was het schrijven van een scenario, zo blijkt. Child woont met zijn vrouw Jane in New York.

- Hoeveel geld zit er in uw portefeuille?
Lee Child: ,,Toen ik van Engeland terugvloog naar New York heb ik mijn 410 Britse ponden gewisseld voor 480 Amerikaanse dollar.


- Bent u een contant geldtype of meer van de creditcard?
,,Mijn voorkeur gaat uit naar creditcards. Ik gebruik alleen nog cash voor taxi's en goedkope dineetjes. Toen ik de afgelopen drie weken in Londen was heb ik met veel interesse het pinpassysteem geobserveerd. Het gaat hier heel snel en gemakkelijk. Engeland is meer een 'card-economie' dan de VS, zou ik zeggen.''

- Bent u een spaarder of een uitgever?
,,Van nature ben ik een uitgever. Ik ben totaal ongedisciplineerd wat dat betreft. Ik heb het geluk gehad dat ik telkens nog wat overhield als ik iets had gekocht.''

- Hoeveel heeft u vorig jaar verdiend?
,,Een comfortabel bedrag van zeven cijfers voor de komma. Het merendeel kwam van royalty's. Ook kreeg ik geld uit mijn werk voor films.''

- Hoeveel kreeg u voor uw eerste baan?
,,Zo'n zeven pond. Toen werkte ik 's avonds als vakkenvuller bij Sainsbury's in Birmingham. Ik had dat geld nodig om een bekeuring te betalen. Ik was een week na het behalen van mijn rijbewijs op de bon geslingerd wegens een snelheidsovertreding.''

- Wat was uw meest lucratieve klus?
,,Ik heb een script verbeterd van een film die nog steeds moet worden gemaakt: The Silence of Six. Het kostte me elf dagen werk en ik kreeg er een kwart miljoen dollar voor. Ik heb er een schilderij van Renoir voor gekocht: een stilleven van rozen in een vaas.''

- Kunt u iets vertellen over uw onroerend goed?
,,Mijn vrouw en ik hebben twee appartementen op 22nd Street in Manhattan. In de ene wonen we en in de andere werk ik. Ook bezitten we twee huizen nabij Saint-Tropez, ook weer een voor in te wonen en de ander om in te werken. De appartementen kostten ieder 950.000 dollar, nu zijn ze elk twee miljoen waard. Het grote huis in Frankrijk kostte een half miljoen euro, de kleinere 300.000 euro.

- Doet u in beleggingen?
,,Nee. Ik ben van mening dat als je beleggingsadviezen wilt de adviseur toch in de eerste plaats aan zichzelf denkt.''

- Wat was uw slechtste investering?
,,Auto's, zonder twijfel. Ik koop regelmatig nieuwe auto's en dan verlies je er op natuurlijk. Ik heb nu een Jaguar S-Type R. Het is belachelijk om zo'n wagen in New York te hebben, omdat ik hem haast nooit gebruik. De wagen is nu drie jaar oud en er staat slechts tienduizend kilometer op de teller.''

- En uw beste investering?
,,Ik kocht voor bijna vier pond papier en pennen om mijn eerste boek te schrijven. Het boek kwam elf jaar geleden uit en sindsdien heb ik er een fortuin mee verdiend.''

- Wat was het meest extravagante voorwerp dat u ooit heeft gekocht?
,,Dat was mijn horloge van Fabergé. Het loopt elke dag een paar minuten voor en het was duurder dan mijn Jaguar.''

(Bron: Sunday Times)

21 april 2008

Angèle Manteau (1911-2008)

'KOELE TANTE' VAN HET BOEKENVAK

Angèle Manteau
De Belgische uitgeefster Angèle Manteau is maandag 20 april 2008 overleden in het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis van Aalst. Angèle Manteau ontdekte onder anderen Louis Paul Boon, Jeroen Brouwers en Jef Geeraerts. Ze werd 97 jaar oud.

Angèle Manteau werd in 1911 in Dinant geboren en studeerde scheikunde. In 1938 richtte ze de uitgeverij Manteau op, die ze veertig jaar zou leiden. De uitgeverij werd onder meer bekend voor haar vele literaire vertalingen. De laatste jaren bracht Manteau ook de Vlaamse thriller tot bloei. Jef Geeraerts startte een traditie die voortgezet wordt door auteurs als Pieter Aspe, Bob Mendes, Patrick De Bruyn, Jonathan Sonnst, Stan Lauryssen en Deflo.

In de gloriejaren van de uitgeverij kreeg Angèle Manteau legendarische secondanten. In 1964 trad Jeroen Brouwers in dienst als redacteur en taalcorrector. Twee jaar later werd Julien Weverbergh — die haar later zou opvolgen als directeur — een vaste medewerker.

Met Brouwers vocht Manteau later een vete later uit. De auteur lanceerde in zijn mémoires over het Manteautijdperk het verhaal dat de ingezonden manuscripten van Vlaamse schrijvers destijds grondig herschreven werden. Brouwers schrok er ook niet voor terug om Manteau een over het paard getilde uitgeefster te noemen, een 'dievegge' en iemand die vond dat alle schrijvers zeurpieten waren.
Weverbergh omschreef Manteau als een intrigante. Greta Seghers, die een biografie over haar schreef, noemde haar een 'glaciale persoonlijkheid' en 'une vieille dame indigne' (een verontwaardigde oude dame). Het beeld van de koele tante van het boekenvak en de autoritaire uitgeefster zou haar blijven achtervolgen.

Nederlandse uitgeverijen waren van af het begin altijd hoofdaandeelhouders geweest van Manteau. Toen dat in 1970 tot spanningen leidde, stapte Angèle Manteau over naar Elsevier Sequoia. Ze werd zes jaar lang literair directeur in Amsterdam.

Tot op hoge leeftijd bleef ze begaan met het uitgeversbedrijf. Met Wim Hazeu richtte ze in 1983 nog uitgeverij Hadewych op. In 1985 werd ze op verzoek van Elsevier adviseur van haar vroegere fonds en nam ze kortstondig de dagelijkse leiding over.

'ECHTE ZAKENVROUW'
,,Een figuur zoals Angèle Manteau zullen we nooit meer hebben'', zegt schrijver Jef Geeraerts in een reactie op het overlijden van de uitgeefster. ,,Angèle was een echte zakenvrouw en sprak als Waalse perfect Nederlands'', aldus Geeraerts.

Geeraerts verwijst naar de tijd toen hij in 1964 schrijver werd bij Manteau. ,,Toen was het nog mijnheer Geeraerts en mevrouw Manteau'', lacht Geeraerts. ,,Toen bleek dat mijn boek een succes was, werd het heel langzaam Jef en Angèle. Ze was een echte zakenvrouw'', aldus de schrijver.

De schrijver van onder meer 'De Zaak Alzheimer' belde Manteau nog op 23 januari, haar verjaardag. ,,Ik deed dat elk jaar en toen zong ik voor haar 'Happy Birthday''', zegt Geeraerts. ,,Ze moest dan altijd heel erg lachen.'' De laatste keer dat Geeraerts haar belde, verstond ze hem nog nauwelijks. ,,Ik dacht toen al dat haar einde nabij was'', aldus de schrijver.

(Bron: De Morgen, Nieuwsblad)

Naamloos graf (nieuws, 2008)

HERDRUK VOOR OORLOGSKLASSIEKER

De klassieke oorlogsroman uit 1966 over de Slag om Arnhem van Zeno, pseudoniem voor een Britse Airborneveteraan die de strijd bij de Gelderse hoofdstad meemaakte, krijgt deze zomer een herdruk bij Just Publishers in Hilversum. Opmerkelijk is de verklaring over de identiteit van Zeno, bedoeld voor de achterflap: ,,Zeno is het pseudoniem van een ex-soldaat die onbekend wenst te blijven.''

In de eerste Britse uitgave van het boek onder de titel 'The Cauldron' meldde de omslag iets anders: 'Zeno zit een levenslange straf uit in een van de gevangenissen van Hare Majesteit. Voor moord'. Sijthoff kwam in 1967 met een Nederlandse versie van het boek op de markt onder de titel 'De Verrekte Moeite Van Het Doodgaan, De Heksenketel Van Arnhem 1944'. De omslag meldde toen: ,,De auteur mag niet onder eigen naam publiceren. Sedert 1958 bevindt hij zich in de Wormwoodgevangenis.''

In Engeland werd druk gespeculeerd over de werkelijke identiteit van de gedetineerde in een cel in de Londense bajes uit de tijd van koningin Victoria. Na jaren van onderzoek kwam de waarheid boven: Zeno was Gerald Theodore Lamarque, een sergeant van de Eerste Britse Luchtlandingsdivisie die in Noord-Afrika, Italië en bij Arnhem had gevochten. Een man met een criminele handel en wandel, die zich onder de naam van een jeugdvriend bij het leger had aangemeld.

Op 23 maart 1958 stak Lamarque eigenaar Eric Batty van het Mackworth Hotel in Swansea dood. Een politieman beschreef de moord als een crime passionnel: Batty was de geliefde van Lamarques ex-vriendin. De woordvoerder van uitgeverij Just Publisher moet grinniken als hij het verhaal hoort. Waarom details over Zeno's gevangenisleven op de wervende boekflap anno 2008 ontbreken, is hem een raadsel.
Lamarque is vervroegd vrijgelaten. Hij trouwde, het echtpaar vertrok naar Malta en kreeg drie kinderen. Toen Zeno's verleden daar bekend werd, dwong de politie hen het eiland te verlaten. De omstreden Airborneveteraan overleed in 1978 in een Londens ziekenhuis. Een jaar daarvoor publiceerde hij de laatste van zijn vier oorlogsromans. Hij werd begraven in een naamloos graf in Londen.

Just Publishers brengt 'De heksenketel van Arnhem' nu als 'het meest indringende en persoonlijke verslag tot nu toe dat werd geschreven over A bridge too far, de slag bij Arnhem'. Het boek zou aanvankelijk in februari uitkomen. ,,We hebben het uitgesteld tot juli", meldt de uitgever. ,,Ruim voor de herdenking van Market Garden in september."

(Bron: De Gelderlander)

19 april 2008

Ongecompliceerde seks (achtergrond, 2008)

'Opgeleukte' oorlogsherinneringen 




Op 28 mei is het honderd jaar geleden dat Ian Fleming, schepper van 's werelds meest legendarische spion James Bond, in Londen werd geboren. Om dit eeuwfeest te vieren, is deze week in het Imperial War Museum in de Britse hoofdstad een tentoonstelling geopend die voor het eerst een volledig beeld geeft van Flemings leven, dat dé basis vormde voor zijn creatie geheim agent 007.

(Door Esther Gotink)

LONDEN - Het is moeilijk te onderscheiden waar de identiteit van Ian Fleming eindigt en die van zijn literaire karakter James Bond begint. De aan de auteur gewijde expositie For Your Eyes Only in het Imperial War Museum in Londen kan ook niet duidelijk de grenzen aangeven. De wereld van geheim agent 007 was namelijk gestoeld op de levenservaringen van Fleming zelf; de auteur tekende de plots voor zijn befaamde romans op uit oorlogsherinneringen die hij 'opleukte, voorzag van een held, een schavuit en een heldin, en daar was het boek'.


Fleming werkte efficiënt. Eenmaal achter zijn schrijfmachine had hij alle feitelijke research al gedaan, en slaagde hij er - typend met zes vingers - in de woorden vloeiend op papier te krijgen. Clare Blanshard, een oude liefde, reageerde op Flemings eerste roman dat hij die maar beter niet kon uitgeven om zijn imago te sparen en, als hij er dan toch op stond, het 'in godsnaam onder een andere naam te doen'. Ze sloeg de plank behoorlijk mis: de eerste druk van Casino Royale van 4750 exemplaren bleek de succesvolle aftrap van in totaal veertig miljoen verkochte Bond-boeken tegen de tijd dat Fleming twaalf jaar later - in 1964 - overleed. De Britse auteur was erin geslaagd de harten van lezers wereldwijd te winnen met een smakelijke cocktail - 'shaken not stirred' - van spanning, lust, entertainment, gadgets en exotische locaties.

James Bond werd 'geboren' in februari 1952, toen Fleming eindelijk werk maakte van de roman die hij zichzelf al sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog beloofd had te schrijven. De carrière van de Londenaar was tot de oorlog een beetje stuurloos. Fleming had zich ontwikkeld van succesvol Reuters-journalist tot onsuccesvol effectenmakelaar en het was de oorlog zelf die hem een levensdoel had gegeven waar hij zo lang naar zocht. Hij werd luitenant van de marine-reserves en persoonlijk adviseur van Henry Godfrey, directeur van de marine-spionagedienst die model stond voor het karakter M, de chef van MI6, in de Bond-romans.

Fleming nam regelmatig de plek van Godfrey in tijdens interdepartementale vergaderingen en conferenties. Hij had inzage in geheime dossiers en bedacht zelf enkele spectaculaire militaire operaties, waarvan nooit is achterhaald of die zijn uitgevoerd. Wel kwamen ze later in een of andere vorm terug in zijn Bond-verhalen.

Beweerd wordt dat Fleming de blauwdruk voor de OSS (Office of Strategic Service) heeft geschreven, de voorloper van Amerika's inlichtingendienst CIA.


Playboy

Alle avonturen van 007 werden geschreven in Goldeneye, Flemings tropische schuilplaats aan de noordkust van Jamaica. Op de expositie For Your Eyes Only staat een replica van zijn werkomgeving, compleet met zijn bureau met daarop een manuscript, ingelijste foto's en een typemachine, met zijn comfortabele houten stoel met groot gebloemd kussen en met een uitzicht om jaloers op te worden:palmbomen, witte stranden en de Caribische Zee.


Het bebloede shirt dat hoofdrolspeler Daniel Craig droeg in de Bond-film Casino Royale

Gokken en golfen waren favoriete bezigheden van de schrijver, die dan ook veelvuldig voorkomen in de Bond-scènes. In het Engeland van de jaren vijftig was gokken illegaal; de verboden glamour van casino's die Fleming beschreef werd verslonden door de Britse lezers. Ook de vele overzeese reizen die agent 007 maakte, boden de lezers een welkome vlucht uit hun grauwe naoorlogse realiteit. Fleming schreef alleen over plaatsen die hij zelf had bezocht, wat zijn verhalen zo geloofwaardig maakten. Hij liet de Bond-fans meereizen naar een wereld van luxe en intrige.

Het was geen wonder dat Bond in populariteit groeide in dezelfde periode als de opkomst van het tijdschrift Playboy. Beide vertegenwoordigden het consumentisme van de late jaren vijftig. Beide verhieven stijl, ondeugd, glamour en erotiek tot een nieuwe cultuur die fuseerde, toen Fleming zijn meest evocatieve Bond-verhaal The Hildebrand Rarity in Playboy publiceerde. Dit korte verhaal vormde onderdeel van zijn roman For Your Eyes Only.

Fleming slaagde erin zijn lezers te bedienen met een keur aan mooie vrouwen, fijne wijnen, gevaarlijkse jongensspeeltjes en ongecompliceerde seks - het was een reflectie van zijn eigen leven. De Londenaar was getrouwd en had een zoontje, voor wie hij 'Chitty Chitty Bang Bang schreef dat nu een succesvolle musical is, maar had veelvuldig affaires en zei dat hij en zijn vrouw Ann 'ongeschikt voor het huwelijk' waren. Het vrijgezellenleven dat Fleming bleef ambiëren werd hem fataal: feesten, overmatig roken en drankgebruik resulteerden in een relatief jonge dood. Fleming werd 56 jaar.

De tentoonstelling For Your Eyes Only: Ian Fleming and James Bond is tot 1 maart 2009 te zien in het Imperial War Museum aan Lambeth Road in Londen. Ben Macintyre's gelijknamige boek is verkrijgbaar via uitgeverij Bloomsbury. Meer informatie over het eeuwfeest van Ian Fleming is te vinden op www.ianflemingcentenary.com

Bron: GPD

18 april 2008

En hij heet Aspe (nieuws, 2008)

BABY'S VERNOEMD NAAR DERRICK

Belgische ouders vinden tv-politiehelden kennelijk een gedroomd voorbeeld voor hun kinderen. Zo zijn er 161 kinderen vernoemd naar de populaire commissaris Witse, 33 naar Derrick en twee naar de Vlaamse misdaadauteur Aspe, op wiens verhalen een tv-serie over de Brugse adjunct-commissaris Pieter Van In is gebaseerd. Dat meldt het Belgisch bureau voor statistiek.

De meest voorkomende voornamen in België zijn Maria en Jean. Maar ondertussen tellen de Belgen ook 252 Britneys, 161 Shakira's en 32 Parissen. Twee zijn vernoemd naar Bumba, een clowntje uit peuterfilmpjes.

Enkele Belgen wilden bij de naamkeuze niet te lang nadenken. Ze gaven hun kind als tweede of derde naam alleen een afkorting, zoals M, S, Y of H.

Roel Janssen (interview, 2007)


De onbevangenheid verdween na de Strop





Op dinsdag 3 juni wordt in de Melkweg in Amsterdam bekendgemaakt wie de Gouden Strop 2008 heeft gewonnen. Vorig jaar sleepte Roel Janssen deze thrillerprijs in de wacht. In dit interview, kort na het winnen van de prijs afgenomen, vertelt Janssen over 'wat er door hem heenging'.

(Door Theo Hakkert)

'We zeiden nog tegen elkaar, Peter de Zwaan en ik - Tukkers onder elkaar - dat we het niet gingen halen. Peter is trouwens meer Tukker gebleven dan ik.' Zelf had Roel Janssen (Enschede, 1947) wel het gevoel dat hij met De tiende vrouw zijn beste thriller tot nu toe had geschreven, maar zou de jury van de Gouden Strop dat ook vinden en vooral: zou zijn boek beter zijn dan de thrillers van de andere genomineerden?

Blijkbaar. Roel Janssen won de belangrijkste Nederlandse prijs voor spannende boeken. Hij trad daarmee toe tot 'de eredivisie', de mannenclub die hij inmiddels goed kent, met collega's als Tomas Ross, Charles den Tex, Peter de Zwaan en René Appel. 'De boevenbende', zegt hij grijnzend. 'Ik hoor nu in dit rijtje thuis.'

Tot dusver wist slechts één vrouw tot dit selecte gezelschap door te dringen: Johanna Spaey won in 2005 de Gouden Strop met haar thriller Dood van een soldaat. Nu was Esther Verhoef, wier thriller Close-up door kritiek en publiek was omarmd, als enige vrouw genomineerd. 'Eerlijk gezegd hadden wij verwacht dat zij zou winnen', zegt Janssen.

Esther Verhoef staat voor een populaire stroming van literaire thrillers geschreven door vrouwelijke auteurs. Samen met Saskia Noort, die haar boek terugtrok uit de competitie, en Simone van der Vlugt. 'Het zou me niet hebben verbaasd wanneer de jury dit genre had willen belonen. Dat was een redenering die ik had kunnen volgen.' Tegen de verwachting in won hij. 'Wat het des te leuker maakt.'

De tiende vrouw is de vijfde thriller van Roel Janssen onder zijn eigen naam. Onder het pseudoniem Menno Lindeman publiceerde hij in 2004 de roman De stijldanser, maar dat pseudoniem lekte al snel uit. 'Het was sowieso een eenmalige exercitie. Ik was niet van plan meer boeken onder die naam te schrijven.'

Janssens thrillers schurken tegen de actualiteit aan. De kloonbaby (2003) had gentechnologie als thema. In Karaktermoord schreef hij over antiglobalisme en de bloeiende economie van China. De tiende vrouw gaat over een projectontwikkelaar die geld van en voor drugscriminelen witwast. Makelaars als bankiers voor de onderwereld. 'Het is altijd afwachten of een thema dat je oppakt aanslaat, maar dat was hier zeker het geval. Wat dat betreft heb ik ook geluk gehad. Het lijkt wel of ik aansluit bij de Holleeder-zaak, maar ik had het onderwerp al eerder uitgekozen. Er gaat veel tijd aan het schrijven vooraf. Toen ik begon, was Holleeder nog niet eens gearresteerd. Ik liep op de actualiteit vooruit, ja.'


Krottenwijk

Roel Janssen groeide op in Enschede. Doorliep het Gemeentelijk Lyceum en ging studeren in de Randstad - het bekende verhaal. Zijn studie sociologie voerde hem naar de krottenwijken van Bogotá in Colombia. Daar studeerde hij op af, terwijl hij inmiddels correspondent Zuid-Amerika voor NOS en NRC Handelsblad was geworden. In 1983 kwam hij terug en kon terecht op de redactie economie van NRC. 'Bogotá was een jongensdroom. Ik was toen al gefascineerd in geldstromen. Waar gaan ze heen? Hoe overleef je een krottenwijk en hoe vloeit het geld in de onderwereld?'

Over geld schrijft hij nog altijd. In de krant, en in zijn thrillers. Zijn debuut De Struisvogel-code kreeg als genreaanduiding 'financiële thriller'. 'Ik had voor de krant vijf, zes jaar lang alles gevolgd wat met de euro te maken had. Ik bedacht dat ik al die kennis mogelijk ook op andere manieren kon gebruiken. In een thriller bijvoorbeeld. Ik wist een uitgever voor het idee warm te krijgen. 'Nu zit je er wel aan vast', zei hij. Gelukkig werd het een succes. 'En nu een volgend boek', zei hij, en zo werden de verwachtingen steeds hoger.'

'Ik heb van Esther Verhoef gehoord hoe die verwachtingen haar een writer's block hebben opgeleverd. Zij heeft er echt mee geworsteld. Het rare is dat ik, nu ik de prijs gewonnen heb, als het ware opnieuw moet beginnen, terwijl de verwachtingen hoger gespannen raken. De onbevangenheid is weg. Je bouwt routine op, maar in plaats van dat je daar zekerder wordt, word je kritischer.'

De kans dat Janssen zijn volgende thema ontleent aan wat hij nu voor de krant volgt, is klein. Hij schrijft sinds drie jaar over het financiële beleid van de kabinetten Balkenende. 'We hebben een kabinet waar geen vaart en geen spanning in zit en er zit geen thriller in dit kabinet. Dat hoeft ook niet per se en zou wellicht ook geen pre zijn, maar kleurrijke mensen in de politiek mis ik toch.'

Bron: TC/Tubantia

17 april 2008

Stapels en stapels (nieuws, 2008)

GENOOTSCHAP: VERSCHRALING THRILLERAANBOD DREIGT

Mieke de Loof
De verregaande commercialisering van de boekenmarkt zorgt voor een verschraling van het thrilleraanbod. De diversiteit wordt gesmoord onder stapels en stapels romans van dezelfde schrijvers. Dat zei voorzitter Mieke de Loof bij de oprichting van het nieuwe Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs vzw in Antwerpen. De 'vzw' staat voor vereniging zonder winstoogmerk.

Het genootschap wil in Vlaanderen samenwerken met verenigingen en partners die 'de misdaadliteratuur in hun hart dragen'. Ook wil het GVM de Vlaamse misdaadschrijver de kans bieden om zich in zijn vak te bekwamen. Het GVM is van plan om masterclasses met internationaal gerenommeerde misdaadschrijvers te organiseren.

Volgens De Loof zijn er 'in het huis van de misdaadliteratuur vele kamers'. ,,In Vlaanderen schrijven meer dan vijftig misdaadauteurs, elk met hun eigen stem. Speurders, die al dan niet Duvel drinken, vinden na veel hindernissen uiteindelijk de moordenaar en leveren hem uit. Maar er komen in de Vlaamse misdaadromans ook complotten aan het licht: in de financiële wereld, de katholieke kerk, de politiek, de kunstwereld, de geschiedenis.''

Ook het komische misdaadgenre neemt volgens De Loof een prominente plaats in. ,,Daarin onderscheidt zich de Vlaamse misdaadliteratuur van de hoogstaande Angelsaksische en Scandinavische en ja, zelfs van die van onze geliefde noorderburen'', aldus De Loof.

Het Genootschap wil op 21 juni 2009 een 'nacht' dan wel een 'dag van de misdaadauteur' organiseren voor de lezer. Dat evenement moet zich op een originele locatie afspelen. Zo denkt men aan het voorlezen van passages uit spannende boeken in de kluis van de Nationale Bank of in het uitgebreide riolennetwerk van een stad.

Denise Mina - De kwetsbare getuige (2008)

Denise Mina is weergaloos




(Door Monique Brandt)

De vlag mag uit voor uitgeverij Anthos. Na de publicatie van twee Paddy Meehan-boeken van de Schotse thrillerschrijfster Denise Mina, worden nu De kwetsbare getuige (Garnethill), Verstoten (Exile) en De onwillige getuige (Resolution) in één editie uitgebracht. De trilogie draait geheel om Maureen O'Donnell uit Glasgow, een jonge vrouw die zo'n beetje als laatste in de rij stond toen de mazzel werd uitgedeeld.

Als kind van een alcoholische moeder en een vader die zijn handen niet thuis kon houden als dochterlief in de buurt was, lukt het haar amper haar leven weer op de rails te krijgen. Ze leeft op sigaretten en whisky en overleeft daarmee ternauwernood de hevige naschokken van haar psychiatrische crisis die een eind maakte aan haar opleiding aan de kunstacademie. Daarbij lijkt ze het ongeluk van anderen, die het nóg slechter hebben, als een magneet aan te trekken.

Maar gelukkig heeft ze ook een even hoekige als hondstrouwe vriendin, een dealende broer die haar tot aan de poort van de hel verdedigt en een weergaloos gevoel voor humor, waardoor je als lezer vanaf pagina 1 als een blok valt voor Maureen en haar kleurrijke kennissenkring die zich veelal in en om de goot ophoudt.

In zinnen die je soms even móét herlezen, zoals je een hele goede wijn om- en omdraait in je glas, beschrijft Mina hoe het psychiatrische verleden van Maureen haar dreigt te vernietigen als haar (getrouwde) vriendje psychiater Douglas in haar huis wordt afgeslacht, terwijl zij haar alcoholroes uitslaapt. Ze blijkt een plaag voor de politiemannen die haar verdenken. Daarbij komt haar vader tegen haar wil weer terug in haar leven, en blijkt ze met haar oneindig mededogen voor anderen
zichzelf ernstig in gevaar te brengen.

De schrijfster neemt de lezer via die lijnen mee naar de duistere onderwereld van Glasgow en Londen, langs inrichtingen, sloppenwijken, donkere kroegen en gore bordelen. Maureen houdt zich er staande dankzij haar inktzwarte humor en onwrikbare hoop op een betere toekomst. Waarbij de lezer na het beëindigen van deze bloedspannende trilogie achterblijft met de vooralsnog ijdele hoop dat er snel nog meer over Maureen valt te lezen. Denise Mina bewijst ook met deze trilogie weer dat ze thuishoort in de allerhoogste regionen van de Britse misdaadliteratuur.

Denise Mina - De kwetsbare getuige (omvat De kwetsbare getuige, Verstoten en De onwillige getuige). Vertaling Mariette Snel. Uitgeverij Anthos, 955 pag.

Michael Berg (interview, 2008)



Schrijven als God in Frankrijk




Het is een jaloersmakend verhaal. Michel van Bergen Henegouwen (Heerlen, 1956) zegt vier jaar geleden zijn baan op als programmaleider radio bij de Limburgse regionale zender L1, verkoopt zijn hele hebben en houden en vertrekt met zijn vriendin naar hun huis in de Limousin, een streek zo'n vierhonderd kilometer onder Parijs. Na een jaar zalig niets doen, zet hij zich achter zijn bureau en schrijft in alle rust zijn eerste boek. Het is een in die Franse regio spelende thriller met als titel Twee zomers, die onder zijn pseudoniem Michael Berg is uitgebracht.

'In mijn vijfde jaar bij L1 merkte ik dat ik alleen nog maar plannen aan het maken was, nota's schreef of zat te vergaderen', vertelt de auteur. 'Dat wilde ik niet nog eens vijf jaar doen en daarom besloot ik na overleg met mijn vriendin het roer volledig om te gooien. Het was een gemakkelijk besluit, want we hebben geen kinderen en mijn vriendin is vertaalster en kan dus overal werken. Ik beschouwde het als een cadeau aan mezelf: ik mocht gaan doen wat ik wilde. Bovenaan de verlanglijst stond schrijven.'

Na een jaar waarin hij zich heeft verdiept in wat er op thrillergebied speelt in Nederland, is hij echt aan de slag gegaan. 'Ik zit nu elke dag, ook in het weekeinde, van 's morgens negen tot 's middags drie uur achter de schrijftafel. Daarna werk ik wat in of rond het huis, bezoek vrienden en kennissen, drink op z'n tijd een pastis en doe waar ik zin in heb. Het is heerlijk, echt leven als God in Frankrijk dus.'

Van meet af aan was het voor hem duidelijk dat zijn eerste boek een thriller moest worden. 'Ik heb geen wereldbeeld dat ik mensen wil opdringen en hoef ook niet via een boek met iemand af te rekenen. Wel hou ik enorm van thrillers, van schrijvers als Patricia Highsmith, Minette Walters en René Appel. Dus ligt het voor de hand dat ik heb geprobeerd ook zo'n spannend boek te schrijven.'

Twee zomers vertelt het verhaal van radiopresentatrice Chantal Zwart, die vanuit Parijs naar de Limousin is gekomen om bij de regionale omroep te gaan werken. Na een tijdje koopt ze een oud huis in een vijf woningen tellend gehucht. Daar blijkt jaren her een meisje te zijn verdwenen en het uitblijven van de oplossing van het raadsel heeft ertoe geleid dat de verhoudingen onder de weinige bewoners van het dorpje zijn verstoord. De droom wordt een nachtmerrie, waarin voor haar een grote rol is weggelegd.

In het boek maakt de auteur handig gebruik van zijn eigen ervaringen. Wat er allemaal komt kijken bij het kopen en opknappen van een huis in de Limousin heeft hij zelf meegemaakt. Net als hoe het is om in een kleine, gesloten gemeenschap op het Franse platteland terecht te komen, waar altijd wel onderhuids iets broeit. En hoe het eraan toegaat op de kleine redactie van een regionale zender is hem natuurlijk ook niet vreemd.

Het knutselen aan een boek, zoals hij het zelf noemt, is verslavend. 'Ik vind het heerlijk om te doen. Heb geen enkele moeite om elke morgen achter mijn bureau te kruipen. Ik schrijf puur omdat ik graag wil schrijven. Het schrijven geeft me telkens weer een kick. Ik heb inmiddels alweer een ander boek af en een nieuw boek over Chantal Zwart bijna. De ommekeer in mijn leven is geslaagd, ook als het boek niks wordt. Als dit eerste boek wat opbrengt, is het mooi meegenomen, maar het hoeft niet. Wat overigens niet wil zeggen, dat ik het niet leuk zou vinden als het boek een succes wordt.'

Michael Berg - Twee Zomers. Uitgeverij The House of Books, 352 pag.

Bron: De Limburger, Adri Gorissen

16 april 2008

Stuitend (nieuws, 2008)

Kift rond Kift





Rond de thriller Kift van de Rotterdamse schrijfster Martine Kamphuis (44) is heibel ontstaan. Dat meldt het Algemeen Dagblad. Volgens de krant voelen 'enkele medewerkers en recensenten' van Crimezone, een website voor thrillerliefhebbers, zich persoonlijk aangevallen door Kamphuis.

In Kift debuteert Annabel Aalbers met Het doet geen pijn, een thriller over een vrouw die haar vriend vermoordt omdat hij zijn handen niet kon afhouden van haar 12 jarige dochter. Ene Maarten, een zure recensent van Crimezone, sabelt Annabels boek neer.

Kift speelt zich af in de tijd dat kwaadwillenden tientallen keren op Crimezone hun digitale stem op hetzelfde boek konden uitbrengen. Nu is dat technisch onmogelijk geworden.

De reacties op het forum van Crimzone zijn heftig. Stuitend wordt het gevonden dat Kamphuis Crimezone door het slijk haalt. 'Ik wilde niemand kwetsen met Kift', stelt de schrijfster in een reactie. 'Ik heb hoogstens mezelf op de hak genomen. De heftige woordenstrijd volg ik met gemengde gevoelens. Aan de ene kant vind ik het vervelend als mensen een slecht weekend hebben door mijn boek, aan de andere kant vind ik het interessant om te zien wat er kan gebeuren als mensen uitgaan van een vervormde werkelijkheid. Laat dat nou net het thema van Kift zijn.'

Bron: Algemeen Dagblad

14 april 2008

Onafhankelijk & Advertentievrij

DE SPANNINGSBLOG BESTAAT ÉÉN JAAR

(Door Peter Kuijt)

Zo'n 370 nieuws- en achtergrondverhalen, tachtig interviews en ruim 240 recensies. Dat staat op de teller na één jaar Spanningsblog.
Wie jarig is, trakteert. Maar niet De Spanningsblog. Het gratis verstrekken van boeken en het meedoen aan allerlei andere promotieacties van uitgeverijen laten we aan andere sites over. De Spanningsblog blijft daardoor Onafhankelijk & Advertentievrij. Met een kritische blik naar al wat er op het gebied van spannende boeken te melden is. En met het streven om zo actueel mogelijk te zijn en te blijven.

Dat De Spanningsblog na een jaar tot flinke bloei is gekomen, zou niet mogelijk zijn geweest zonder de bijdragen van gewaardeerde collega-journalisten en -recensenten, waarvoor hartelijk dank. Rest mij nog de lezers te bedanken die regelmatig de moeite nemen naar deze site te surfen. Dat De Spanningsblog maar tot in lengte van jaren in hun rijtje Favorieten mag blijven staan....

Peter Kuijt

Reacties:

Many happy returns!!!
Leuke, wetenswaardige, meer dan up-to-date site.
Hou vol.
(Simon de Waal, 'The Writing Detective')

Gefeliciteerd.
Goeie blog.
(Charles den Tex)

Van harte gefeliciteerd.
Door een stom toeval ben ik op deze site beland. Ik was niet op zoek naar een goed boek, een recensie of dergelijke...
Niet door toeval ben ik blijven plakken op deze site...
Gewoon interessant, niet hoogdravend maar informatief... Mijn bibliotheek weet nu waar ik op internet rondhang.
Mijn vader zijn boekenwinkel ook...
Op naar het tweede jaar...
(Anoniem)

Peter,
van harte gefeliciteerd en bedankt voor alle info zover.
Tja dat wordt dus bezig blijven.
(Jurgen)

Tineke en Michiel Beishuizen (interview, 2008)

Tineke Beishuizen schrijft thriller met haar ex: 'Ik het verhaal, hij de rauwe randjes'




Ze zijn niet meer samen, maar ze schríjven wel samen. Voor haar vierde boek, de thriller Schaduwtuin ging schrijfster Tineke Beishuizen een 'verbintenis' aan met haar gewezen wederhelft, Michiel Beishuizen.

'Michiel heeft met zijn fantasie de krankzinnigheid aangebracht. Hij heeft mij uit mijn braafheid gehaald. Door met hem samen te werken, heb ik mijn stijl ontdekt. Ik censureerde mezelf te vaak, haalde de vloek eruit. Dit keer heb ik me van niemand iets aangetrokken. Ik weet nu dat ik een stap verder kan gaan', vertelt Tineke Beishuizen in het Noordhollands Dagblad.

Schaduwtuin is een verhaal waarin hoofdpersoon Carien Vredenburg niet geheel vrijwillig in de ontvoeringszaak van Merel Blaauw duikt, wanneer ze de nalatenschap van haar overleden vriendin illustratrice Simone Maréchal regelt. En ook aan haar dood zit een luchtje.

Samenwerken met je ex. Tineke Beishuizen vindt dat allesbehalve een verrassende combinatie. 'Ik zie Michiel niet als mijn ex, maar als iemand met wie ik goed kan werken. Uit de tijd dat ik nog met hem samen was, weet ik hoe ontzettend leuk hij de dingen kan bedenken.'

Brainstormen en heel wat mailtjes tussen Texel (waar Michiel woont) en Zeeland, waar Tineke Beishuizen woont, gingen vooraf aan hun gezamenlijke kindje Schaduwtuin. Hoewel de samenwerking al snel een andere wending kreeg. 'Ik kwam erachter dat ik helemaal niet van schrijven hield', vertelt Michiel Beishuizen, die in het dagelijks leven documentaires produceert. 'Al dat gemodder in het begin. Wie doet wat? Schrijf je dan om de beurt een pagina? Ik hield Tinekes tempo ook helemaal niet bij. Uiteindelijk heb ik de verlossende woorden maar gesproken: ’ik wil niet meer schrijven’. We hebben het bij het samen bedenken van de verhaallijn, de personages en het uitdiepen van de persoonlijkheden gehouden. Ik werd een creatieve coach, deed mee vanaf de zijlijn en dat bleek een goede aanpak te zijn.'


Zijn ’partner in crime’ was dolblij. Tineke Beishuizen: 'Ik zag het boek toch als mijn kindje, en dat uit handen geven is niet makkelijk. Je hebt je eigen stijl.' Creatief coachen was andere koek. Michiel Beishuizen zorgde voor de rauwere toon in het boek, maakte de criminelen krachtiger en bedacht paparazzi met een eigen Beau van Erven Dorens, Daphne Bunskoek en Albert Verlinde. Geen seks. Tineke Beishuizen: 'Seks speelt geen rol in het boek. Ik denk ook dat seksscènes de snelheid van het verhaal verstoren. Daarnaast zou ik het moeilijk vinden om dat leuk te brengen.'

De samenwerking tussen de twee verzandde wel eens in radiostilte. 'Op een goed moment was ik niet meer ontvankelijk voor nieuwe input. Maar zelfs als ik er niets mee deed, was het belangrijk. Want ik moest me afvragen waarom ik er niks mee deed. Dan ga je het verhaal beter analyseren. Er gebeurde wel iets raars. Op een gegeven moment werden de hoofdpersonen minder hoofdpersonen, ontstonden er steeds meer belangrijke bijfiguren. Dat zijn de cadeautjes.'

Beishuizen ging met Schaduwtuin niet over een nacht ijs. Liet zich door een bevriende rechercheur informeren over de onderzoekstechnieken, over de afhandeling van een moordzaak. Ook het harde nieuws speelde een rol. De zaak-Holleeder inspireerde Michiel Beishuizen. Althans de rol van de scooter daarin. 'Als je een thriller schrijft, moet je kranten, het nieuws in de gaten houden. Dat brengt je op ideeën.'

De samenwerking tussen Beishuizen & Beishuizen bevalt. Het eerste boek van de ex-echtgenoten is koud af en er liggen alweer nieuwe plannen klaar. Maar die zijn alleen nog maar bekend in het virtuele circuit: via de mailwisseling. 'Het wordt wel weer een thriller.'

Tineke en Michiel Beishuizen - Schaduwtuin. Uitgeverij De Arbeiderspers (verschijnt eind april 2008)

Bron: Noordhollands Dagblad, Ingrid Spelt

13 april 2008

Leena Lander (interview, 2005)


'De moraal is zo dun'




Als regels wegvallen, wie of wat kooit dan nog het beest in ons? Deze vraag houdt de Finse schrijfster Leena Lander al vier boeken bezig. 'Zonder een sprankje licht heeft het geen zin een boek te schrijven of te lezen.'

(Door Theo Hakkert)

'Ze verkopen toch wel bier in de trein?' Het is tien voor twaalf in de ochtend en Leena Lander moet van Amsterdam naar Rotterdam. In de trein zal haar niet overkomen wat ze in het vliegtuig moest meemaken: op een droogje zitten en toekijken. Haar Finse uitgever had haar aangeboden business class te vliegen, maar dat vond ze zonde van het geld. 'Ik kreeg niet eens koffie, laat staan wijn. En in de business class wel, zag ik door het gordijntje.' Vooralsnog vermaakt ze zich met een flesje bronwater.

Tussenstop Amsterdam vanwege de vertaling van haar roman Het bevel, die ze zelf als thriller bestempelt. Wat een mooie timing, zo vlak voor de Maand van het Spannende Boek. 'Wat is dat?', vraagt ze verbaasd, 'dat kennen we in Finland niet. Ik ben hier dus precies op het goede moment. Mijn nieuwe boek is een thriller namelijk, ook al staat dat in Nederland niet op het omslag. In Finland staat wel 'thriller'. Dat heeft me nog genoeg praten gekost. Had ik het voor elkaar, lag het in de winkel toch tussen de literaire romans', pruilt ze. 'Niemand luistert naar de schrijver. En als iemand het kan weten, is het de schrijver zelf, lijkt me.'

Ze pakt Het bevel van tafel, haar vierde 'roman'. 'Dit is een thriller! Misschien niet de meest voor de hand liggende, dat zou kunnen. Ik ben niet geïnteresseerd in wie de misdaad heeft begaan. Mij gaat het om wat de mensen tot hun daad heeft gebracht en wat de consequenties van hun handelen zijn geweest.'

Met alle respect voor haar opvattingen, maar zo gek is de aanduiding 'roman' toch niet. Het bevel speelt zich af in 1918 ten tijde van de Finse burgeroorlog. De soldaat Aaro Harjula brengt de vrouwelijke gevangene Miina, nadat ze samen acht met raadselen omgeven dagen op een eiland hebben doorgebracht, naar een militaire rechtbank die is gevestigd in een verlaten gesticht. Het botsende machtsspel tussen soldaat, gevangene en rechter Emil Hallenberg, staat centraal in het boek. Wie breekt wie, wie is de sterkste en wat is de invloed van de persoonlijke achtergronden van de drie mensen op dit sinistere, psychologische spel? Wat is recht in een rechteloze wereld?

De figuur Hallenberg is losjes gebaseerd op een rechter uit die tijd, van wie een brief aan zijn vrouw is overgeleverd waarin hij zich zeer denigrerend heeft uitgelaten over vrouwelijke soldaten als Miina. 'Een echtgenoot moest mij niet zo'n brief sturen!'

Dat elders in Europa de Finse burgeroorlog vrij onbekend is, verbaast haar niet. 'Toch vielen er in die tijd 40.000 doden in Finse kampen. Het is een van de grootste slachtingen uit de Europese geschiedenis. Maar het lijkt wel of het nooit is opgehouden en nooit anders is geweest. Je ziet het overal in Europa. Zet de televisie maar aan. Mensen zijn geen slag veranderd. Joegoslavië, de Turkse slachting onder Armeniërs, de Spaanse burgeroorlog. Als wetten en regels wegvallen, is er geen grens aan het beest in de mens. De moraal is zo dun. Welopgevoede mensen deden de meest vreselijke zaken.'

'Het heeft lang geduurd voor de burgeroorlog weer bespreekbaar werd in Finland. Het heeft toen veel Finnen verbaasd dat er vrouwelijke soldaten waren. Na de oorlog werden ze uitgekotst. Door invloedrijke schrijvers werden ze omschreven als hoeren, en daarna werden ze vergeten. Je kon als familie niet ter sprake brengen dat vrouwelijke familieleden meegevochten hadden, want dan gaf je indirect te kennen dat je moeder een hoer was geweest.'

'Terwijl we in 1905 al vrouwenkiesrecht hadden in Finland. Vrouwen werkten met mannen, ze schreven pamfletten, ze roerden zich op allerlei terreinen. Dus was het logisch dat ze aan een oorlog deelnamen, omdat ze toch alles al deden wat mannen deden. Na de burgeroorlog kozen de Finse schrijvers echter voor de winnaars, en de vrouwen schreven ze af.'


Tehuis

Naast het historische decor van de Finse burgeroorlog en de figuur op wie ze Hallenberg inspireerde, speelt het familieverhaal van Leena Lander (1955) op de achtergrond. 'Ik ben opgegroeid in een tehuis voor criminele jongens', zegt ze. Het is een standaardgrap op haar repertoire. Ze voegt er meteen aan toe: 'Maar ik was niet one of the boys.' Haar vader was directeur van zo'n tehuis. Dit gegeven gebruikte Lander al eens in haar bekendste roman, Het huis met de zwarte vlinders, dat speelt in een opvoedingsgesticht op een eiland voor de kust.

Haar vader is een zeer gelovig man, lid van de pinkstergemeente. 'Ik ben opgegroeid met de Bijbel. Als je iets fout deed, ging je naar de hel, werd me geleerd. Ik probeerde een goed meisje te zijn, al was het moeilijk.'

Op zondagsschool kwam de klap. 'Daar werd me verteld dat God zonden zou straffen tot in de vierde generatie. Toen werd het mij zwaar te moede, want mijn ouders deugden dan wel, dat wist ik zeker. Maar ik had zo'n grote familie en ik wist dat menig oom een tijd in de gevangenis had doorgebracht. Hun zonden zouden op mij worden afgewenteld. Ik kon niets. Het was hopeloos. Ik wilde niet langer geloven.'

In haar boeken plaatst ze haar familiegeschiedenis tegen de achtergrond van de Finse geschiedenis. In haar vier boeken komen personages voor met de achternaam Harjula. 'Zo heb ik een fictieve familie geschapen, ik haal ze overal vandaan. Hun eigenschappen sprokkel ik her en der bij elkaar, soms uit de werkelijkheid, soms uit mijn fantasie. Ik wil dat ze familie zijn, ja, ze zijn in mijn ogen verwant. Mijn manier om te verwijzen naar de vier generaties die gestraft zullen worden om de zonden van de voorvaderen.'

'Toen ik romans ging publiceren, werd dat ook al als een zonde beschouwd. En stel je toch eens voor dat ik al die zaken die ik beschreven had ook zelf had meegemaakt. Seks! Alcohol! Mijn vader heeft altijd geweigerd een boek van mij te lezen. Hij leest alleen non-fictie. Mensen vertellen hem dat er veel seks en misdaad in voorkomt. Hij is erg in mij teleurgesteld dat ik geen advocaat of arts ben geworden.'

Vader kan gerust zijn. Leena Lander is een van de meest gevierde auteurs van Finland. Met haar is het vooralsnog beter afgelopen dan met een aantal personages uit Het bevel. 'Veel mensen hadden graag een positiever einde gezien, maar ik kon geen levens sparen, want ik denk dat dit einde zich voltrekt volgens de processen zoals die in het boek in gang zijn gezet. Een onontkoombaar einde.'

'Maar er is ook hoop, ja. Veel hoop zelfs, al zeg ik het zelf. Het is erg belangrijk dat een boek licht aan het einde van de tunnel heeft. Zonder een sprankje licht heeft het geen zin een boek te schrijven of te lezen. Daarom schrijven we fictie. Het moet kracht geven en de lezer meegeven dat het leven moeilijk kan zijn, zwaar, heel zwaar en triest, maar ook dat het waard is geleefd te worden. Zonder valse hoop te geven uiteraard.'

'Het meest interessante aan schrijven is het denken vooraf. Het schrijven zelf is vreselijk. Je zit een jaar in de gevangenis. Ik besteed veel tijd - en geld, ik kan alleen denken bij een fles wijn - aan nadenken over de vorm en de karakters. Vorm is componeren. Het is noten in een melodie plaatsen. De lezer moet niet in de gaten heeft dat er een vorm is. Voor het gepuzzel op de vorm neem ik maanden de tijd. Dan gaan er flessen door. We kunnen geen Finse romans schrijven zonder over drank te beginnen.'

Leena Lander - Het bevel. Uitgeverij: Werelbibliotheek. Vertaling: Marja-Leena Hellings. 320 pag.

Wordt verwacht 52 (nieuws, 2008)

MAN ZONDER GEHEUGEN

'Amnesia' is na 'Blik vol passie' en 'Het intieme verlangen' de derde thriller van het schrijversduo Bogaerts, waarachter vader Willy en zoon Steven Bogaerts - beiden werkzaam in de communicatiebranche - schuilgaan. Ook in deze in mei 2008 bij The House of Books te verschijnen misdaadroman is de stad Leuven opnieuw het decor van moord en doodslag.

In het Leuvense boekencafé De Drij Coppen ontmoet privédetective Hoogmartens een onbekende vrouw die alles over zijn leven weet. Zij nodigt hem uit in Oostende, waar een maand later zijn lijk wordt gevonden in een luxueuze flat.

Het moordonderzoek wordt geleid door hoofdinspecteur Boersma. Als commissaris Bottu wat later in Leuven wordt geconfronteerd met de moord op een man zonder geheugen, lijkt er eerst geen verband te bestaan met de moord in Oostende. Maar dan volgen nieuwe moorden die wel degelijk de verbanden blootleggen - alsof de moordenaar een hint wil geven. Bovendien beseffen Bottu en Boersma dat de moorden te maken hebben met een zaak die zij indertijd in Antwerpen als partners onderzochten en die bij hen diepe sporen heeft nagelaten.

BLINDE HARTSTOCHT

'Grensgebied' is al de zesde thriller van de Zweedse dagblad- en tv-journalist Thomas Kanger (1951), maar de eerste die in het Nederlands verschijnt (in mei 2008). Kanger wordt volgens zijn uitgever geroemd om zijn vermogen 'snelle plots vol actie te schrijven, terwijl hij tevens een beeld geeft van onze complexe, hedendaagse maatschappij'. 'Grensgebied' werd in 2007 genomineerd voor beste Zweedse misdaadroman van het jaar.

De Zweedse inspecteur Elina Wiik ziet het niet meer zitten. Het leven lijkt voor haar ondraaglijk. Op een ochtend neemt ze een intuïtieve beslissing om alles achter zich te laten en er op uit te trekken. Haar reis voert haar naar Italië, waar ze zich overgeeft aan blinde hartstocht. Maar haar minnaar heeft - uiteraard - een verleden vol duistere geheimen. Wanneer hij vermoord wordt aangetroffen, wordt het leven in Italië voor Elina Wiik er ook niet veel vrolijker op.

Andere nieuwe titels:

David Ellis - 'De zevende dag' (mei 2008)
Dianne Emley - 'Vlijmscherp' (mei 2008)
John Rickards - 'De duisternis in mij' (mei 2008)
John Twelve Hawks - 'De donkere rivier' (mei 2008)
Brian Freeman - 'De stalker' (mei 2008)
Charlotte Link - 'De echo van de schuld' (mei 2008)
Andy McNab & Robert Rigby - 'De wreker' (mei 2008)
Lisa Gardner - 'Verdwenen' (mei 2008)

12 april 2008

Opsteker (nieuws, 2008)

'ASPE' WORDT NAGESYNCRHONISEERD

De VTM-televisieserie 'Aspe' zal binnenkort ook te zien zijn in Duitsland. De Duitse zender ZDF heeft namelijk de uitzendrechten gekocht van het eerste seizoen van de reeks, gebaseerd op de politieromans van Bruggenaar Pieter Aspe. Het is uitzonderlijk dat een Vlaamse televisiereeks zijn weg vindt naar de Duitse markt, laat staan naar één van de grootste nationale zenders. Die markt is bovendien bijzonder belangrijk met het oog op een verdere export naar Scandinavië, Oost-Europa en nog een resem andere landen. Duitsland speelt hier vaak een doorslaggevende rol als draaischijf.

Producent Skyline Entertainment is dan ook zeer tevreden met deze deal. Eric Wirix: ,,Dit is een enorme opsteker, voor ons en voor de hele ploeg, voor Pieter Aspe en natuurlijk ook voor de stad Brugge.''

Na de geslaagde start in Vlaanderen in februari 2004, loopt op dit moment op VTM al het vierde seizoen. De opnames voor het vijfde seizoen zijn volop aan de gang. Aanvankelijk was elke aflevering de verfilming van een boek van Pieter Aspe. Vanaf de tweede jaargang ging het om originele scenario’s die geweven werden rond de vaste hoofdpersonages van het werk van Aspe. En dat zijn hoofdinspecteur Pieter Van In (Herbert Flack), substituut Hannelore Martens (Francesca Vanthielen) en inspecteur Guido Versavel (Lucas Van den Eynde).

Binnenkort zal 'Aspe' dus ook in Duitsland te zien zijn, nadat ook Nederland al kon kennismaken met deze op en top Vlaamse misdaadserieserie. Op het Televisiefestival van Monte Carlo werd 'Aspe' vorig jaar onderscheiden met nominaties voor 'beste productie', 'beste Europese productie', 'beste acteur' en 'beste actrice'. En nu maar afwachten hoe de zin 'En u weet zeker dat het geen schapenknoken zijn' (uit: 'De kinderen van Chronos') in het Duits wordt nagesynchroniseerd...

(Bron: tv-visie.be)

De honderdduizend (nieuws, 2008)

BLAUW WATER VERKOOPT 100.000 KEER
Van de thriller 'Blauw Water' van Simone van der Vlugt zijn meer dan 100.000 exemplaren verkocht. Dat heeft uitgeverij Anthos gemeld. Het boek, over een vrouw die thuis wordt gegijzeld door een ontsnapte tbs'er, staat al vijf weken op de eerste plaats van de verkooplijsten.
Het is niet de eerste bestseller van Van der Vlugt. Eerder gingen van haar thrillers 'De Reünie', 'Schaduwzuster' en 'Het Laatste Offer' ook honderdduizenden exemplaren over de toonbank. (foto: Judith Dekker)

11 april 2008

Kostbare correspondentie (nieuws, 2008)

FLEMINGS KATTEBELLETJES GEWILD
De correspondentie tussen Ian Fleming, de schrijver van de James Bond-romans, en zijn en zijn 'Miss Moneypenny' heeft op een veiling in Dorchester bijna 18.000 euro opgeleverd. Het hoogste bod voor de bundel was bijna vijf keer de verwachte opbrengst.
De Britse auteur had secretaresse Jean Frampton ingehuurd om zijn 007-manuscripten uit te typen, maar na verloop van tijd adviseerde ze hem ook over plots. De brieven gaan onder meer over de boeken 'Thunderball', 'Live And Let Die' en 'The Man With The Golden Gun' Over 'Thunderball' schreef Fleming aan Frampton: ,,Ik ben bang dat dit geen goede bewerking is. Het zou mij genoegen doen als u er uw licht over wilt laten schijnen.''
De twee correspondeerden rond 1960 en hebben elkaar nooit in het echt ontmoet.

(bron: NRC Handelsblad)