31 januari 2008

Een mooi stukje polystyreen (nieuws, 2008)

'DE DA VINCI CODE' ONDER DE HAMER

Schilderijen en beelden die werden gebruikt in de verfilming van 'The Da Vinci Code', de megaseller van Dan Brown, worden eind maart geveild om financiële middelen te genereren voor het behoud van de kathedraal in het Britse Lincoln. Het gebouw moest in de film de Westminster Abbey in Londen voorstellen.

Volgens de BBC is de veiling van de spullen waarmee de kerk voor de film werd aangekleed op 31 maart en omvat onder meer wandkleden. De beelden zijn van het heel lichte materaal polystyreen, dat vaker wordt gebruikt voor requisieten.

Sally Crawford, die de fondsen voor de kathedraal werft, heeft geen flauw idee wat de veiling zal opbrengen. De Lincoln Cathedral trad ook op in de film 'Young Victoria' en komt eveneens voor in Ken Follets beststeller 'The pillars of the earth', de veelgeprezen roman over het leven van de middeleeuwse kathedralenbouwers.

Herken de terrorist (nieuws, 2008)

LEE CHILD ZWEERT BIJ HET WERELDWIJDE WEB

De Britse schrijver Lee Child, bekend van zijn Jack Reacher-boeken, dankt aan internet het idee voor zijn volgende thriller over zelfmoordterroristen. Terwijl hij over het wereldwijde web surfte, kwam hij terecht op sites waarop lijsten met details stonden waaraan misdaadbestrijders een eventuele aanslagpleger konden herkennen. ,,Er zijn twaalf herkenningspunten voor een mannelijke terrorist en elf voor diens vrouwelijke collega'', vertelde Child in een interview met Reuters. ,,Als de persoon aan een bepaald aantal voorwaarden voldoet, dan kijk je waarschijnlijk in de ogen van een zelfmoordterrorist.'' Child heeft het een en ander verwerkt in een van zijn volgende thrillers over de immer onrecht bestrijdende held Jack Reacher.

Lee Child zweert bij het internet. ,,Het nieuwe boek is gesitueerd in New York, waar een man wordt gearresteerd door een gewapende politie-eenheid. Ik googelde naar 'vuurwapens' en 'politie New York' om vast te stellen wat hun standaardwapen is. Ik zou dat niet gebruiken, want ik wilde de man laten oppakken door een speciaal arrestatieteam. Maar via de reguliere sites kom je weer verder in gespecialiseerde blogs, die je kunnen vertellen welk wapen zo'n eenheid gebruikt. Dat is het mooie aan internet.''

Child hecht weinig waarde meer aan het persoonlijke contact met politiemensen, de onderzoekers in het mortuarium of advocaten. ,,Als je eenvoudige informatie nodig hebt, dan krijg je meestal de juiste en nog snel ook. Maar als je meer controversiële vragen stelt, zal de persoon met wie je spreekt jou niet zo snel in vertrouwen nemen. Ik vind mijn contacten bij de politie altijd zeer waakzaam en terughoudend. Ik wantrouw schrijvers die pochen dat ze zulke goede contacten hebben bij bijvoorbeeld de CIA.''

Child gelooft er heilig in dat het gebruik van internet van steeds groter belang wordt voor de misdaadliteratuur. ,,Het is lang geleden dat ik in een boek iets heb opgezocht ten behoeve van mijn thrillers. Het gebeurt allemaal op het Web. Overigens houd ik nog steeds enorm van geïllustreerde boeken. Als ik een mooie illustratie zoek van een wapen of beelden van een stad, zal ik toch eerder in (foto)boeken duiken. Om de een of andere reden spreken de 'graphics' op het internet mij toch niet zo erg aan.''

(Bron: Scientific American)

30 januari 2008

Matt Dickinson - Hoog risico (2001)

Drie keer naar de Everest plus een portie lawines




(Door Aly Knol)

Voor wie de film Vertical Limit niet heeft gezien, noch het boek Into thin air van Jon Krakauer heeft gelezen, of beter nog voor wie nog nooit iets over klimmen in de Himalaya heeft vernomen, is er de thriller Hoog risico van Matt Dickinson. De lezer wordt zelfs tot driemaal toe naar de hoogste berg van de wereld meegenomen en krijgt bovendien nog een flinke portie lawines over zich heen in Alaska. Kortom, in de thriller Hoog risico gebeurt heel veel.

Dickinson herinnert in dit boek aan de dramatische gebeurtenissen in 1996, toen op één dag negen mensen op de Everest omkwamen. Hij schrijft er met enig recht over, want hij beklom zelf - als amateur en cameraman - op diezelfde dag de noordgraat van de berg, die als nog moeilijker te boek staat dan de zuidgraat, waar de doden destijds vielen. Aan de authenticiteit van zijn beschrijvingen valt dan ook niets af te doen.

Het begin van het boek vertelt hoe de Britse mediatycoon Sebastian Turner vlak onder de top van de Everest jammerlijk omkomt. Op hetzelfde moment wordt Alaska geteisterd door de zwaarste lawines ooit, waarbij ook lawinedeskundige en ex-Everest-veroveraar Hal Maher en diens vriendin Rachel gewond raken. Turners weduwe Josie, een gevierd tv-presentatrice, vat het plan op om in het basiskamp op de Everest een gedenksteen voor haar man neer te zetten. Ze weet Maher zover te krijgen dat hij mee gaat. Het geheel wordt breed uitgemeten op het commerciële tv-station waar Josie werkt.

Zodra ze een blik heeft geworpen op de majestueuze Everest van 8848 meter hoogte, weet Josie het zeker. Ze wil zelf ook naar de top om op gepaste wijze afscheid van de dode Sebastian te nemen. Opnieuw wordt Maher ingeschakeld en opnieuw wordt er van de expeditie een mediacircus gemaakt.

Dickinsons beschrijving van de dramatische beklimmingen zijn raak genoeg en de ontberingen die de hoofdpersonen moeten doorstaan in de ijle Himalaya-lucht zijn zeker uit het (zijn) leven gegrepen. En toch voldoet Hoog risico niet als thriller. Dickinson laat verhaallijnen liggen - op een gegeven moment hebben we absoluut geen idee meer wat er nog bij het tv-station gebeurt - en ook de tijdsaanduidingen zijn niet altijd even logisch. Daar komt nog bij dat er (mogelijk alleen in de vertaling) storende fouten zijn ingeslopen, zoals het verwisselen van namen.

Maar Hoog risico beschrijft wel beeldend de waanzin die zich tegenwoordig op de Everest afspeelt: mensen die zich kennelijk geen raad weten met hun geld laten zich voor enorme bedragen naar de top gidsen, waarbij ze zichzelf en vooral hun begeleiders in levensgevaar brengen.

Matt Dickinson - Hoog risico. Vertaling Rogier van Kappel. Uitgeverij M, 351 pag.

Deze recensie werd eerder gepubliceerd in maart 2001

Margaret Truman (1924-2008)

PRESIDENTSDOCHTER EN MISDAADSCHRIJFSTER

Margaret Truman, enig kind van de vroegere Amerikaanse president Harry S. Truman, is dinsdag 29 januari overleden in haar woning in Chicago. Truman, die concertzangeres, actrice, radio- en tv-persoonlijkheid en thrillerschrijfster was, is 83 jaar geworden. Ze stierf na een kort ziekbed.

Toen haar vader president werd in 1945 kwam ook zij in de spotlights te staan. ,,Dat was een van mijn levens'', zei ze ooit. ,,Soms was het leuk, meestal niet.''

Na haar niet altijd lovend besproken carrière als zangeres bracht ze in 1956 haar eerste boek uit, een autobiografie getiteld 'Souvenir'. Het schrijven viel haar zwaar, vertelde ze. ,,Eén boek is genoeg.'' Maar dertien jaar later schreef ze er weer een, nu een boek over huisdieren in het Witte huis en later kwam er van haar hand een biografie van haar vader uit.

Het idee van een thriller getiteld 'Murder in the White House' kwam op een goede dag zo maar uit de lucht vallen, aldus Truman. Na dat boek uit 1980 volgde er een twintigtal thrillers die zich onder meer afspeelden in het Hooggerechtshof, kantoren van de FBI en de CIA en het Pentagon. Haar laatste boek 'Murder on K Street' verscheen in 2007. Geruchten staken de kop op dat Donald Bain, een bekende ghostwriter, Trumans thrillers zou hebben geschreven. Maar Bain heeft dit altijd ontkend.

29 januari 2008

Rollend materieel (nieuws, 2008)

FONDS VOOR APPIE

Voormalig rechercheur, treinfanaat en detectiveschrijver Appie Baantjer heeft bij het Prins Bernhard Cultuurfonds voor 100.000 euro een fonds op naam ingesteld. Het jaarlijkse rendement is bestemd voor de restauratie van mobiel erfgoed met een voorkeur voor 'rollend materieel'. Dat meldt het Cultuurfonds.

Ook historische objecten die verbonden zijn met de geschiedenis van het railvervoer in Nederland, zoals stations en locomotiefloodsen, kunnen voor een restauratiebijdrage in aanmerking komen. De 84-jarige schrijver heeft in zijn testament laten vastleggen dat het Prins Bernhard Cultuurfonds de rechten van zijn boeken erft. Het Appie Baantjer Fonds is een van de 21 fondsen op naam die in 2007 bij het Prins Bernhard Cultuurfonds zijn ondergebracht.

28 januari 2008

Ton Theunis - Nordica (2004)

De perfecte thriller




(Door Arno Ruitenbeek)

De Achille Lauro komt op mijn netvlies, de 'Estonia' volgt. Ik denk volop aan de Twin Towers. Maar het is toch fictie, wat Ton Theunis brengt in Nordica? Misschien is het wel een plan voor een nieuwe daad van terrorisme, die de Nederlandse ex-ambtenaar van het ministerie van Justitie ons voorschotelt.

Hij zou het kunnen weten, met zeventien jaar ervaring met daders, slachtoffers, speurders, rechters en politici. Maar hoeft het mij niet te vertellen. Ik heb genoeg aan de idee dat ik zojuist de perfecte thriller heb gelezen.

Politieman Frits Calis is met zoon, dochter en een vriendje van de zoon op weg naar zijn vakantieadres in Zweden. Aan boord van de veerboot Nordica overkomt Calis niet alleen de Duitse schone Erica Bendeler, maar ook de gijzeling door een ongeorganiseerd, en daarom des te gevaarlijker zootje verstekelingen.

De eerste 'terrorist', de Koerd Ergull, is er slechts op uit om nu eindelijk asiel te krijgen in een beschaafd westers land. Maar al snel wordt Ergulls plaats op de brug ingenomen door fanatieke landgenoten, die van de Turken bijvoorbeeld de onmiddellijke vrijheid van PKK-leider Abdullah Ocalan eisen, in ruil voor de levens van de tweeduizend mensen die de Nordica overzet van Duitsland naar Zweden. Er vallen doden. De Zweedse regering en een antiterreurgroep doen hun best meer narigheid te voorkomen. Aan boord dreigt de paniek toe te slaan.

Dit is voer voor nagelbijters. Zo hoort een spannende roman geschreven te worden.

Ton Theunis - Nordica. Uitgeverij De Boekerij, 271 pag.

Deze recensie werd eerder gepubliceerd in april 2004

In de wachtstand (achtergrond, 2008)

WANNEER KOMT ROBERT LANGDON WEER OPDRAVEN?

Hij schreef de thriller 'De Da Vinci Code', die een van de best verkochte boeken in de geschiedenis werd. En nu schotelt Dan Brown ons weer een literair mysterie voor, maar niet een waar zijn fans op hadden gehoopt: wat is er in vredesnaam met zijn volgende boek loos?

Een kleine vijf jaar zijn voorbij, sinds Browns boek over kwade Vaticaanse praktijken en lang verzwegen geheimen wereldwijd de top van de bestsellerlijsten bestormde. De auteur verdiende er een buitensporig dik belegde boterham mee: zo'n 156 miljoen euro.

Drie jaar geleden staken geruchten over een vervolg op 'De Da Vinci Code' de kop op, toen Browns Amerikaanse uitgever suggereerde dat zijn nieuwe boek in 2005 in de boekhandel zou liggen. De auteur zelf heeft verklaard dat hij werkt aan een thriller over de invloed van de vrijmetselarij in Washington DC in de negentiende eeuw. Professor Robert Langdon, die door Tom Hanks werd vertolkt in de 'Da Vinci Code'-film uit 2006, zou ook terugkeren in de nieuwe thriller die de aanvankelijk de titel 'The Solomon Key' had gekregen. ,,Voor de eerste keer raakt Langdon betrokken in een mysterie op Amerikaans grondgebied'', schreef Brown vorig jaar op zijn website.

Sindsdien hullen Brown, zijn literair agent en zijn uitgevers zich in stilzwijgen over een verschijningsdatum van het boek. ,,Het boek is in nog geen enkel tijdschema opgenomen'', bevestigde Alison Barrow van Transworld, Browns Britse uitgever, in The Sunday Times. Browns Amerikaanse uitgeverij Doubleday gaf ondertussen speculaties weer een voedingsbodem door vorige week te suggereren dat de schrijver 'een specifieke verschijningsdatum' in gedachten had.

PLANKENKOORTS

Het uitblijven van een vervolg op wat uitgevers al hebben bestempeld als 'The Da Vinci Lode' ('De Da Vinci Ertsader', red.) geeft geruchten vrij spel dat Brown zou lijden aan een writer's block of problemen zou hebben ondervonden bij zijn research naar dubieuze vrijmetselarijpraktijken. ,,Er zijn beroemde voorbeelden van auteurs die moeite hebben een vervolg op een doorslaand succes te schrijven'', weet John Sutherland, emeritus-hoogleraar moderne Engelse literatuur aan University College in Londen. Hij verwijst naar Margaret Mitchell die niets meer publiceerde na 'Gone with the Wind' en J.D. Salinger die slechts enkele korte verhalen schreef na zijn klassieker 'Catcher in the Rye'. En Thomas Harris had maar liefst elf jaar nodig om een vervolg op 'Silence of the Lambs' te maken. Volgens Sutherland zouden auteurs in Browns positie kunnen lijden aan het literaire 'equivalent van plankenkoorts'.

Er zijn sporadische signalen dat Brown onderzoek doet naar de vrijmetselarij. Op internet wordt bericht dat hij van plan is om met zijn nieuwe boek hetzelfde te ondernemen tegen de vrijmetselaars als wat 'The Da Vinci Code' deed met Opus Dei, het in nevelen gehulde genootschap binnen het Vaticaan. Akram Elias, grootmeester van de vrijmetselaarsloge in Washington, liet vorig jaar weten dat Brown contact met hem had gezocht. ,,Maar hij verbrak dat contact weer snel. Wij wachten hier allemaal op het uitkomen van zijn boek. Niemand weet wat hij daarin zal beweren.''

Browns uitegever Barrow benadrukt dat het niet ongewoon is voor een auteur om de tijd te nemen voor zijn volgende boek. Daar komt nog bij dat Brown veel tijd kwijt was met een rechtszaak wegens plagiaat die tegen hem was aangespannen en die hij in 2006 won. Hij was tevens betrokken bij de verfilming van 'The Da Vinci Code' en de nog niet verschenen 'Angels and Demons', een eerder boek van Brown.

,,Voor zover wij weten werkt hij aan een vervolg, dat zeker zal uitkomen'', aldus Barrow. ,,Er is geen verplichting van de uitgever aan een schrijver om op een bepaald tijdstip met een manuscript te komen. Wij zouden zo'n bepaling nooit in een contract opnemen.''

De laatste geruchten willen dat een belangrijke datum voor Browns nieuwe boek 4 juli is. Dan is het niet alleen Onafhankelijkheidsdag in de Verenigde Staten, maar het is dan ook precies honderdzestig jaar geleden dat een groep vrijmetselaars - onder wie president George Washington - de hoeksteen legde van de Washington Monument, de 169 meter en nog wat hoge obelisk in de Amerikaanse hoofdstad.

Tijdens de door hem gewonnen rechtszaak zei Brown dat hij schrijven beschouwde als het bespelen van een muziekinstrument. ,,Het vereist constant oefening en het polijsten van je bekwaamheid.'' Maar ingewijden binnen de uitgeversbranche vermoeden dat hij geobsedeerd is in het vermijden van onjuistheden in zijn nieuwe boek, die wel werden ontdekt in 'The Da Vinci Code'. Anderen denken weer dat hij in een impasse is geraakt vanwege de aanhoudende kritiek dat hij niet een bijzonder getalenteerd schrijver is. ,,Of misschien heeft het Vaticaan wel een doodseskader op hem afgestuurd'', aldus Sutherland.

(Bron: The Sunday Times)

27 januari 2008

Alexandra Marinina - Kringloop van geweld (2002)

Een ongemakkelijk kolfje naar de hand van Nastja Kamenskaja




(Door Aly Knol)

Een beetje thriller behoort met iets schijnbaar onbenulligs te beginnen, waarvan je in de verste verte nog niet kunt vermoeden hoe het in een groter misdadig geheel past, dat er onvermijdelijk zit aan te komen. Een andere techniek is het introduceren van zeer uiteenlopende figuren met hun eigen - op het eerste oog huiselijke - problemen, die echter onoverkomelijk hun tentakels uitslaan naar de meer duistere kanten van het bestaan. En dan moet natuurlijk op het eind alles logisch en verklaarbaar in elkaar grijpen.

In Kringloop van geweld gebeurt het allemaal, maar dan ook nog eens tegen een voor Nederlandse lezers nog altijd niet familiair en daarom prettig exotisch decor: het hedendaagse Moskou.

Een tamelijk domme en naïeve poging tot chantage blijkt in Kringloop van geweld te leiden tot een moord, nog een moord en een zelfmoord om tenslotte uit te monden in een duivels project, waarbij zich op de kaart van de Russische hoofdstad het oneindige cijfer acht aftekent: twee lussen met in de ene veel meer criminaliteit dan gewoonlijk en in de andere juist veel minder. Een, zij het niet gemakkelijk, kolfje naar de hand van de inmiddels tot majoor bij de politie opgeklommen analiste/rechercheur Nastja Kamenskaja, als altijd koffieslurpend en sigarettenrokend.

Kringloop van geweld van de schrijfster Alexandra Marinina is de vijfde thriller met Kamenskaja in de hoofdrol die in het Nederlands is vertaald. In Rusland behoort Marinina, samen met Boris Akoenin en diens hoofdpersoon Erast Petrovitsj Fandorin, tot de succesvolste misdaadauteurs van nu. Van Marinina zijn sinds 1993 meer dan 23 miljoen boeken verkocht, in achttien verschillende landen. Verwonderlijk is dat niet. Marinina schrijft, ook al zijn haar boeken in het heden en in Rusland gesitueerd, in een ouderwetse traditie van het thrillergenre.

Haar hoofdpersonen zijn mensen van vlees en bloed en geen superhelden die het voortdurend van het grijpen naar de wapens moeten hebben. Rechercheur Nastja Kamenskaja kan zelf nagenoeg niet met wapens omgaan en lijdt aan slapeloosheid en ander menselijk ongemak, waarbij een huilbuitje nog wel eens wil helpen. Een scherpe geest bezit ze wel, soms iets te scherp voor de lezer om alles meteen te kunnen volgen, maar het valt uiteindelijk allemaal op zijn plaats, al is het altijd weer anders dan je dacht.

Marinina's boeken zijn apart te lezen, maar wie er echt van wil genieten doet er goed aan gewoon met deel een te beginnen. Dan wordt ook duidelijk welke bijzondere persoonlijke beslissing Nastja Kamenskaja in Kringloop van geweld neemt.

Alexandra Marinina - Kringloop van geweld. Vertaling Sylvia Nijland. Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 320 pag.

Deze recensie werd eerder gepubliceerd in april 2002

Lin Anderson (interview, 2008)



De Schotse ziel van Lin Anderson





Zwarte vlucht is het Nederlandse debuut van thrillerschrijfster Lin Anderson met Rhona MacLeod in de hoofdrol. Engelse lezers werden al met andere boeken van Anderson verwend. 'Personages komen mijn boeken regelmatig ongevraagd binnengemarcheerd.'

(Door Monique Brandt)

AMSTERDAM - Lin Anderson, voor een bliksembezoekje over in Amsterdam, is er inmiddels aan gewend dat ze wordt vergeleken met vakgenoot Ian Rankin. 'We delen dezelfde postcode en hetzelfde koffietentje, maar daarmee houden de overeenkomsten dan ook op', aldus de voormalige lerares wiskunde.

En inderdaad: draaien de boeken van Rankin om een eigengereide, drankzuchtige en een vereenzaamde vijftiger uit Edinburgh, Andersons personage Rhona MacLeod is een pittige tante van net over de dertig, die haar handen vol heeft aan het onderzoeken van moordslachtoffers in Glasgow. De Schotse havenstad is met pakweg zeventig moorden per jaar inmiddels te vergelijken met gewelddadige steden als Rio de Janeiro en Johannesburg en overtroeft zelfs New York met stip.

'Uit onderzoek blijkt dat het vooral gaat om moorden waarbij drank komt kijken. Meestal worden messen gebruikt, dat past bij de bendecultuur in Glasgow. Het is een prachtige stad, maar was altijd erg arm, en dat bracht weer geweld met zich mee. Niet voor niets heeft de stad een sterke forensische traditie! Een kennis van me, ook al een forensisch wetenschapster, pleegt te zeggen dat ze het wat werk betreft nergens zo goed had kunnen treffen als in Glasgow.'

Volop werk voor hen die werkzaam zijn in of om het lijkenhuis zoals MacLeod, die Anderson modelleerde naar haar voormalige studente Emma Hart, nu forensisch antropologe bij de Londense politie. Macleods 'partner in crime' Bill Willson is weer gebaseerd op Andersons overleden vader, die tijdens zijn leven bij de politie in het dorpje Greenock werkte.

'Dat ging helemaal vanzelf, ik had het niet van tevoren bedacht. Sowieso leven mijn personages een eigen leven. Als ik aan een boek begin, weet ik nooit hoe het gaat aflopen, dat regelen ze allemaal zelf. Personages komen mijn verhaal regelmatig ongevraagd binnengemarcheerd. Dan denk ik, wat doet híj nou hier? Een vriendin van me die ook thrillers schrijft, zegt altijd: 'Ik laat mijn personages de misdaad oplossen, zij zijn er beter in dan ik'. Dat motto is volledig op mij van toepassing.'

Andersons laatste boek Zwarte vlucht draait om mensensmokkel, om illegalen en om Juju, een voodoo-achtige volksreligie in Nigeria, het land waar ze vijf jaar woonde toen haar man, een werktuigbouwkundig ingenieur, er een baan kreeg. Ze knipte er ooit wat gedetailleerde tarievenlijstjes van plaatselijke toverdokters uit de krant, die hulp bieden bij een breed scala aan huiselijke problemen, variërend van een 'vermoeide penis', een weggelopen partner tot een doodzieke veestapel, zo toont ze schaterend.

Anderson kwam het lijstje weer tegen toen ze een artikel had gelezen over honderden buitenlandse kinderen die spoorloos verdwenen uit opvangcentra. Al die onderwerpen begonnen te gisten en vormden zich in haar hoofd tot een nieuw verhaal.


Augurken

Ze bedacht haar thrillerserie voordat tv-shows als CSI, waarin DNA- en sporenonderzoek razendsnel de oplossing bieden in criminele zaken, populair werden. 'Ik kijk er graag naar, al klaagde mijn zoon dat hij niet kon zien wat er gebeurde omdat de vrouwelijke onderzoeksters altijd met hun lange haren boven het slachtoffer hangen. Zoals ik nog oude foto's van zaken heb, waarbij de politiemannen op de plaats delict poseerden zonder beschermende kleding aan. Dat zijn dingen die niet meer voorkomen.'

Voor de forensische details in haar boeken heeft ze haar voormalige studente trouwens niet meer nodig. Zelf nam ze een jaar lang deel aan een cursus over forensisch onderzoek, een bijscholingscursus voor politie, artsen en mortuariummedewerkers aan de universiteit van Glasgow. Het bracht haar niet alleen kennis, maar ook een uitgebreid netwerk, blijkt uit haar boeken.

'Een vriendin van me was getuige in een rechtszaak over een jongen die was vermoord. De vragen gingen over de maaginhoud van het slachtoffer. Zij wist te vertellen dat de jongen een Burger King-hamburger had gegeten. Niemand begreep hoe ze wist dat de hamburger van Burger King kwam, maar, zo zei ze, daar snijden ze de augurken in een ander patroon dan bij McDonald's. Zoiets verzin je niet. Ik heb de scène meteen in dit boek gebruikt.'

Als er iets is dat Anderson deelt met haar overige collega's die deel uitmaken van de opkomende generatie Schotse misdaadschrijvers, is het haar voorliefde voor de, zeg maar, rauwe aanpak. Zowel in de boeken van Rankin, Denise Mina met haar Paddy Meehan-reeks, Stuart McBride en Val McDermid spelen de misdaadverhalen zich steevast af in zompige, donkere, armoedige, grauwe decors. En natuurlijk regent het er, altijd.

Anderson: 'Misschien schrijven we die donkere verhalen omdat we te weinig daglicht krijgen. Persoonlijk vind ik trouwens dat het wel meevalt met de zwartgalligheid. Het is realistisch, zoals wij Schotten nu eenmaal zijn. Schotten zijn erg eerlijk, recht in je gezicht, we willen niet anders pretenderen dan hoe het is, niets mooier maken. Dat is de Schotse ziel.'

Lin Anderson - Zwarte vlucht. Vertaling Henny van Gulik. Uitgeverij Mynx, 318 pag.

Peter James - Op dood spoor (2007)

James is een waardige opvolger van Harvey




(Door Arno Ruitenbeek)

Peter James heeft met zijn derde thriller Op dood spoor bewezen een waardige opvolger van John Harvey te zijn. Zijn inspecteur Roy Grace doet niet onder voor Harveys Charlie Resnick, terwijl in het Brighton & Hove van James net zulke interessante zaken spelen als het Nottingham van Resnick.

De beide hoofdrolspelers zijn niet met elkaar te vergelijken - Grace is een a-culturele politieman in hart en nieren. Resnick een antiheld, een morsige brombeer die zich veel liever met jazz dan met bloed en geweld bezighoudt. Maar nu Harvey zijn Resnick een abrupte boekendood heeft laten sterven, moeten we wel verder met Grace. En dat is geen straf.

Het debuut Doodsimpel, waarvan nu een aantrekkelijk geprijsde paperback is verschenen, de prachtig verpakte opvolger De dood voor ogen en de nieuwste, Op dood spoor, het zijn stuk voor stuk detectives van het hoogste niveau.

Een seriemoordenaar, daar draait het dit keer om. Eerst wordt de vrouw van een bekende, rijke zakenman uit de Engelse kustplaats verkracht en vermoord, dan verlaat zijn vermeende minnares op dezelfde nare wijze dit aardse bestaan. De ondernemer zelf, Brian Bishop, wordt snel de hoofdverdachte, mede doordat zijn DNA bij de slachtoffers is gevonden en zijn auto is gezien op weg naar de eerste plaats delict. En omdat hij verdwijnt uit het hotel waar de politie hem in eerste instantie als gedupeerde getuige heeft ondergebracht. De ontknoping is onverwacht, ondanks de sterke aanwijzingen over de dader.

Een tweede verhaallijn kennen we uit de vorige boeken over Grace - de verdwijning van de vrouw van de hoofdpersoon. Iemand die sterk op haar lijkt, duikt op in Duitsland. Doordat Grace haar daar achterna gaat, komt zijn relatie met pathologisch medewerker Cleo in het gedrang. En dat is niet het enige gevaar dat Cleo bedreigt. Het rechercheteam van Grace bestaat uit een kleurige schakering lieden, die allen hun positieve bijdrage aan deze roman leveren. James, ga zo door en we wachten met spanning op de verfilming van 'Doodsimpel'.

Peter James - Op dood spoor. Vertaling: Ineke de Groot. Uitgeverij De Fontein, 413 pag.

18 januari 2008

Even cashen (nieuws, 2008)

NOG ÉÉN 'PATTERSON' VAN BRUNA

Een paar maanden voordat concurrent-uitgever De Bezige Bij/Cargo de zevende thriller van James Patterson (1947) in de Women's Murder Club-reeks lanceert, maakt A.W. Bruna op de valreep goede sier met deel zes. In de winkel ligt nu 'Het zesde slachtofer', waarmee A.W. Bruna nog even flink de kassa kan laten rinkelen. De Amerikaan Patterson is namelijk een bestsellerauteur van formaat: er is uitgerekend dat er wereldwijd per minuut 2000 Patterson-bladzijden worden omgeslagen. De goede man heeft inmiddels meer dan 130 miljoen boeken verkocht.

In 'Het zesde slachtoffer' maakt een maniak de straten van San Francisco onveilig. Op klaarlichte dag worden telkens kinderen samen met hun nanny´s ontvoerd. Nog angstaanjagender is dat de ontvoerder vervolgens geen losgeld eist. Terwijl het complete politiekorps de jacht opent, moet inspecteur Lindsay Boxer nog een andere zaak zien op te lossen. Een van haar vriendinnen uit de Women´s Murder Club is het slachtoffer geworden van een gewelddadige overval en vecht in het ziekenhuis voor haar leven.
ABC Television (van de hitseries 'Lost' en 'Desperate Housewives') ontwikkelt de Women's Murder Club momenteel tot een tv-serie. De Bezige Bij/Cargo brengt in april Pattersons 'Zevende hemel' op de markt.

17 januari 2008

Joan Rivers (nieuws, 2008)

COMÉDIENNE IN SPANNING

De Amerikaanse comédienne, actrice en talkshowpresentator Joan Rivers maakt zich op voor een nieuwe carrière: ze wordt thrillerschrijfster. Rivers, die op 8 juni 75 jaar wordt, is met haar eigen misdaadromans van plan in de voetsporen te treden van Agatha Christie en P.D. James, meldt de Daily Express.

,,Ik wil een hele serie boeken schrijven'', liet Rivers weten. ,,Er is zo veel werk te doen. Dat is ook wat me elke dag weer drijft. Ik word gek als ik twee dagen even niets om handen heb.''

Rivers, wier echte naam Joan Sandra Molinsky is, zei dat ze ondanks haar leeftijd er niet over piekert met pensioen te gaan. ,,Mensen vragen me altijd wanneer ik ophoud met werken. En wat moet ik dan doen? De postbode moppen vertellen? Ik ga liever verder met het vermaken van de mensen - en het schrijven van boeken.''

16 januari 2008

Elvin Post - Geboren verliezers (2008)

Donker, harder, beter




(Door Peter Kuijt)

Thee getrokken van de bast van de yohimbeboom verbetert de seksuele prestaties aanzienlijk, zo wordt beweerd. Het zorgt voor een hogere libido en het versterkt en verlengt de erectie. Sean Withers, een beruchte dopedealer in de al even beruchte wijk Washington Heights in New York, kan niet zonder. Zíjn drugs hangen dagelijks in een zakje in een theepot.

Withers is een van de hoofdrolspelers in Geboren verliezers, de derde thriller van Elvin Post (1973). Zijn leven is niet het enige dat door – de handel in – drugs wordt bepaald. Neem de broers Russell en Romeo Easley. Russell is in dienst van Sean als loopjongen en uitkijkpost. De 15-jarige Romeo heeft ook voor Sean geklust, maar was toch te soft voor dit type werk. Romeo, die graag leest, verkoopt nu tweedehands tijdschriften op 6th Avenue. Zijn baas is Vernon Baxter, een voormalig crackjunk. De broers Romeo en Russell moeten voor hun eigen kostje zorgen, aangezien hun moeder Pearl zich meer focust op de whisky.

En dan is er nog Vivian Franco, de vriendin van Sean, die hij heeft opgepikt uit een nachtclub. Zij houdt zich onledig met het verzorgen van haar hondje, een Jack Russell dat een blauw jasje draagt en luistert naar de naam Zebra. Vivian is ook een regelmatige bezoekster van bijeenkomsten waarin dromen worden geduid.

Ziedaar de weinig optimistische levensloop van de karakters in de nieuwste thriller van Post. Het zijn zonder uitzondering geboren verliezers, die in de iconen van de entertainmentindustrie hun helden zien: Bruce Willis, Madonna, Jack Nicholson, Oprah Winfrey, ja zelfs de afzichtelijke betweter Dr. Phil. De cover van het boek is een verwijzing naar de filmwereld: daarop toont een vrouw eenzelfde soort masker als in Eyes Wide Shut werd gedragen.

Het leven van de geboren verliezers gaat z’n 'normale' gang, totdat een andere drugsdealer zich in het territorium van Sean Withers waagt. Dat levert risicovolle ogenblikken op voor Withers, maar eveneens voor Russell. En ook achter zijn tijdschriftentafel kan Romeo zich niet langer veilig wanen.

Bloedstollend spannend wordt het niet in Geboren verliezers en het verhaal komt pas laat op stoom. En door al te veel details te verstrekken laat Post weinig aan de verbeelding over. Maar gaandeweg krijgt het verhaal de lezer toch in zijn greep. Dat komt niet alleen door de behoorlijk spitse dialogen, maar vooral door het maatschappijkritische aspect van de thriller. Geboren verliezers is harder, somberder, indringender en daardoor beter dan Posts debuut Groene vrijdag en de opvolger Vals beeld. Wrang én meesterlijk is bijvoorbeeld de terzijde over een moeder die een brief leest waarin haar twee jaar eerder omgekomen zoon wordt opgeroepen voor uitzending naar Irak.

Recensent dezes was destijds niet enthousiast over Groene vrijdag ('houterige stijl') en Vals beeld ('ondraaglijk traag'). De jury van de Gouden Strop dacht daar anders over: het debuut werd bekroond met de prijs, terwijl zijn tweede boek de shortlist haalde. Met Geboren verliezers lijkt Post geen geboren verliezer voor de Gouden Strop. Begin juni zal blijken hoe de jury daarover denkt.

Elvin Post – Geboren verliezers. Uitgeverij Anthos, 289 pag.

15 januari 2008

Moore. Roger Moore (nieuws, 2008)

JAMES BOND HERINNERT ZICH

Sir Roger Moore, de Britse acteur die geheim agent James Bond speelde in filims als 'Live and Let Die' en 'The Spy Who Loved Me', gaat zijn memoires boekstaven. ,,De tijd is gekomen om mijn verhaal te vertellen'', aldus de 80-jarige Moore in een verklaring van zijn uitgever HarperCollins. Zijn boek, getiteld 'My Word Is My Bond' moet dit najaar in de winkels liggen.

Volgens zijn uitgeverij zal Moore niet alleen ingaan op zijn werk in de 007-films, maar zal hij ook zijn vriendschap met Audrey Hepburn belichten en zijn liefdadigheidswerk voor UNICEF en de ontmoetingen met grootheden als Cary Grant, Frank Sinatra en Elizabeth Taylor beschrijven.

Moore zal ook schrijven over zijn gezondheidsproblemen, aldus HarperCollins. De acteur genas van prostaatkanker.

Overstap (nieuws, 2008)

DE ZWAAN WEG BIJ DE GEUS

Peter de Zwaan stapt over van uitgeverij De Geus naar De Bezige Bij/Cargo. Dat meldt de schrijver op zijn website.

Dit voorjaar komt bij zijn nieuwe uitgever 'De Charlsville Jackpot' uit, na 'De voeder' en 'Duivelsrug' de derde thriller waarin antiheld Jeff Meeks de hoofdrol speelt.

De thrillers van De Zwaan verschenen eerder bij Het Spectrum en Meulenhoff. De schrijver werd in totaal zeven keer genomineerd voor de Gouden Strop. In 2000 won hij de prijs met zijn thriller 'Het Alibibureau'. De Bezige Bij/Cargo is ook de uitgever van onder anderen Gouden Strop-winnaars Tomas Ross en Roel Janssen.

Met een twist (nieuws, 2008)

EEN STUK VAN DEN TEX

,,Weet je wat nou zo mooi is? Dat er straks een hele vrachtwagen door het land rijdt en dat er een man of tien aan het werk zijn alleen maar omdat ik dat stuk heb geschreven. Dat is bijna bizar. Maar het is ook een heel erg goed gevoel.''

Dat schrijft misdaadauteur Charles den Tex over 'Volmaakt geluk', zijn eerste toneelstuk. Op 4 februari gaat het toneelstuk met in de hoofdrollen Rick Engelkes, Isa Hoes en Renée Soutendijk in première en trekt daarna het land in.

Den Tex heeft in samenwerking met regisseur Peter de Baan het toneelstuk geschreven. Hij noemt het 'een relatiedrama met een twist'. ,,En met een Texiaans plot (al zeg ik het zelf) dat de verhoudingen op scherp zet.''

Het verhaal gaat over Tom en Ellen. Ze zijn al bijna twintig jaar getrouwd en bewust kinderloos. Zij hebben gekozen voor een leven met elkaar en met hun werk. Hun carrières staan voorop. Zij zijn allebei professionals en zij zijn overtuigd van hun geluk.

Ellens vriendin Mare is jonger en single. Ook bewust. Zij heeft geen man nodig. Nu ze de in de tweede helft van de dertig zit, heeft ze besloten dat ze een kind wil. Niet van een onbekende donor, maar liefst van een man van wie ze weet wat voor iemand het is. Iemand als de echtgenoot van haar vriendin.

Kan de echtgenoot zaaddonor zijn? Wil Tom dat? Wil zijn vrouw Ellen dat?
Het zijn rationele vragen, die rationeel besproken kunnen worden. Zelfs met enige humor en zelfspot. Alles kan, maar uiteindelijk is Ellen er tegen, haar man ook, en dus haar vriendin ook, want rationeel begrijpen ze allemaal dat je daar niet aan moet beginnen.

Maar Tom en Mare beginnen er wel aan en krijgen een verhouding. Tom wordt verliefd en Mare krijgt het kind dat ze wilde. Plotseling is de bewust kinderloze man vader en hij bedenkt dat de beslissing om geen kinderen te hebben voornamelijk was gebaseerd op de carrièrewens van zijn vrouw.

Wanneer Ellen erachter komt dat haar man en haar vriendin samen een kind hebben, beseft ze dat zij dat nooit meer met haar man kan hebben. Dat besef is uitermate wrang. De pijn treft haar in haar hart, en opeens weet ze niet meer of ze het bewust kinderloze nu haar beslissing was of dat zij dacht dat haar man het niet wilde.

14 januari 2008

We gaan er even uit voor de reclame (nieuws, 2008)

CORNWELL-FANS MOETEN AAN DE SLAG

De Amerikaanse thrillerschrijfster Patricia Cornwell heeft haar fans gevraagd een tv-reclame te maken om haar nieuwste boek te promoten. Van haar nieuwe bestseller 'Book Of The Dead' komt in april de paperbackversie uit, de reclame moet de verkoop helpen stimuleren.

Cornwell kiest eigenhandig de winnende reclame uit, meldt de website van de BBC. Op 17 maart wordt bekend wie heeft gewonnen. 'Book Of The Dead' (de editie met harde kaft) stond al acht weken bovenaan de bestsellerlijst van de krant The Sunday Times.

In 'Book of the Dead (in het Nederlands verschenen onder de titel 'Dodenrol') begint Cornwells alter ego, Kay Scarpetta, in het oude centrum van Charleston een privépraktijk voor forensische pathologie.

Scarpetta heeft met haar schat aan ervaring al veel vermoorde mensen en bewijzen van sadisme gezien, maar nu wordt zij geconfronteerd met een reeks onthutsende, angstaanjagende sterfgevallen: een verdachte zelfdoding, een ritueel vermoorde vrouw, een misbruikt en gedumpt jongenslichaam. Voordat ze hiermee klaar zal zijn, zal de Dodenrol, het logboek van het mortuarium, veel meer namen voor lijkschouwing bevatten. En wellicht ook haar eigen naam.

In den vreemde (nieuws, 2008)

REÜNIE OVER DE GRENZEN

De thriller 'De reünie' van schrijfster Simone van der Vlugt gaat naar het buitenland. De Australische uitgeverij Text Publishing Melbourne heeft de Engelstalige rechten van het boek verworven en zal 'De reünie' vanaf april uitbrengen in Australië, Amerika, Canada, Engeland, Ierland en Schotland.

Eerder werd Van der Vlugts thrillerdebuut al in het Duits uitgebracht. De in 2004 verschenen psychologische thriller vertelt over een vrouw bij wie een reünie van haar middelbare school een traumatische gebeurtenis uit haar jeugd oprakelt. Van het boek gingen in Nederland meer dan 200.000 exemplaren over de toonbank.

Half februari 2008 verschijnt in een oplage van honderdduizend exemplaren de vierde thriller van Van der Vlugt, 'Blauw Water'.

12 januari 2008

Schrijvers en critici (column, 2008)

We doen het voor de lezer!




(Door Peter Kuijt)

De leukste vraag in de rubriek Kort & Krachtig op website Ezzulia, waarin schrijvers even tegen het licht worden gehouden en kond mogen doen van hun prachtige nieuwe boek, vind ik nummer 7: Aan welke kritiek hecht je meer waarde, van je lezers of van recensenten?

Ik ben altijd reuze nieuwsgierig welke auteur een politiek correct antwoord geeft of van zijn of haar hart geen moordkuil wenst te maken. Dat recensenten er soms bekaaid af komen, neem ik als betaald bespreker maar op de koop toe. Af en toe een beetje zelfkastijding is best lekker.

De Ezzulia-rubriek draait sinds april vorig jaar en heeft al tientallen schrijvers de maat genomen. Een verre van wetenschappelijk verantwoord onderzoekje onder de auteurs van spannende boeken leert dat de meerderheid kritiek van de lezer belangrijker vindt dan van degene die voor zijn broodheer de pen in vitriool dan wel in rozenwater doopt.

De verhouding is zo’n beetje twee staat tot één: tegen elke auteur voor wie het oordeel van de criticus telt, zijn er twee collega’s die de lezer op een voetstuk plaatsen. Sterker nog, sommige auteurs beschouwen critici als onderkruipsels voor wie een levenslange tbs-veroordeling nog te kort duurt. 'Recensenten laten me Siberisch', oordeelde Saskia Noort kortaf. Ook Paul Goeken heeft geen hoge muts op van besprekers, blijkt uit zijn antwoord: 'Een recensent IS een lezer… Tenminste, zo zou het moeten zijn.'

Gouden Strop-winnaar Roel Janssen: 'Veel Nederlandse recensenten zijn ongelooflijk slordig, gemakzuchtig en soms onnodig kwetsend.' Maar haastig voegt hij eraan toe: 'De goede niet te na gesproken, daar heb je natuurlijk veel aan.'

Veel auteurs zijn eenduidig in hun antwoord en verkiezen de vrijetijdslezer. 'De lezers bepalen de markt', stelt Loes den Hollander en wie kan haar ongelijk geven? Ook collega-auteur Simone van der Vlugt vindt het oordeel van de lezer het belangrijkst. Ariane Meijer heeft wel eens recensenten in de kroeg meegemaakt en dat waren zure mannen aan de drank, beroepskankeraars, vandaar dat zij het op de lezer houdt. 'Zij zijn de uiteindelijke scherprechters', oordeelt ook Gé Bosschee. 'Wat natuurlijk niet wil zeggen dat je als schrijver niet van een slechte recensie baalt.'

De Amerikaanse bestsellerauteur Nelson DeMille stelt dat hij zijn lezers tevreden moet houden, niet zijn criticasters. Joseph Finder meent dat er maar weinig recensenten zijn die echt weten hoe ze een spannend boek moeten recenseren en Allan Folsom weet niet wat hij aanmoet met kritieken: 'Van goede recensies word je overmoedig en de slechte vernietigen je.' David Baldacci is kort maar krachtig: 'Ik trek me veel meer aan van de kritiek van lezers. Daar doe je het ten slotte voor.'

Een andere groep auteurs zegt niet te kunnen kiezen tussen de lezer en de broodlezer. Zij kiezen het veilige midden. 'Recensies lees ik met bonkend hart', bekent Martine Kamphuis, 'maar als iemand uit mijn omgeving een boek van mij aan het lezen is, ben ik minstens even zenuwachtig.' Charles den Tex, Marelle Boersma, Nicolet Steemers, Esther Verhoef, Tess Gerritsen, Karin Slaughter en René Appel laten zich in soortgelijke bewoordingen uit.

Met de uitkomsten van dit betwistbare onderzoekje schieten we natuurlijk net zo veel op als met die studie waaruit blijkt dat Nederlanders dit jaar in totaal 318.470 kilo willen afvallen. Welke conclusies moet je hier nu uit trekken? Hooguit dat geen enkele auteur erop vertrouwt dat de criticus het óók voor de lezer doet. En dat het antwoord van schrijvers dat kritiek van recensenten hen koud laat met een korreltje zout moet worden genomen. Want de eerste schrijver die géén citaat uit een lovende bespreking op een volgend boek zou willen zetten, moet nog geboren worden.

Slechts één auteur neemt het in Kort & Krachtig luid en duidelijk op voor de recensent. 'Elke schrijver die beweert dat hij of zij geen recensies leest, liegt', weet Peter James, voormalig criticus. 'Alle schrijvers die ik ooit heb ontmoet, zijn zeer gevoelig voor recensies.' James steekt zijn collega-auteurs die door een criticus te grazen zijn genomen, een hart onder de riem. Zij kunnen immers op een prachtige wijze wraak nemen. 'Soms verschijnt de naam van een recensent die vervelende dingen heeft geschreven ineens in de vrieskist van een mortuarium, of op het teenkaartje van een lijk of op een bodybag…'

Ja! Daar zou ik voor gaan!

Eeuwige roem!

Of is dat nog te veel eer…?

illustratie: Carl Spitzweg

Susanna Jones - De club van vermiste meisjes (2008)

In het web van jeugdherinneringen




(Door Mieske van Eck)

Isabel is een jonge vrouw die het geluk gevonden heeft in Istanbul, waar zij met haar man Mete en haar dochtertje Elif tamelijk sober maar zorgeloos leeft. Voor de begrafenis van een verongelukte jeugdvriend vliegt ze naar haar geboorteland Engeland. Ze is van plan de dag na de begrafenis het vliegtuig terug te nemen, maar de terugkeer in haar geboortedorp slingert haar in een klap zestien jaar terug in de tijd.

Het lukt haar niet zich los te maken van gebeurtenissen in haar jeugd, die haar leven ingrijpend veranderden. Zij pijnigt haar hersenen om de herinneringen terug te halen aan haar jeugdvriendin Julia, die indertijd spoorloos verdween. Owen was hevig verliefd op Julia, die hem had afgewezen. Enige tijd later staken Owen en Isabel de plaatselijke supermarkt in brand. Owen is meerderjarig en moet naar de gevangenis. Isabel moet een tijdje naar een jeugdinrichting.

Als ze daar uitkomt vangt haar tante Maggie, schrijfster van een soort stoute plattelandromans, haar op. Ze moedigt Isabel aan te gaan reizen en uiteindelijk trouwt ze in Istanbul met een oud-piloot. Eenmaal terug in haar geboortestreek kan Isabel zich niet meer losmaken van haar verleden. Ze probeert te achterhalen of Owen Julia heeft vermoord, maar haar onderzoek levert weinig op.

De Britse schrijfster Susanna Jones maakt veel werk van sfeerbeschrijvingen en mengt fantasie en werkelijkheid op vaardige wijze. Ze laat zien hoe onbetrouwbaar het menselijk geheugen is en hoe onverbreekbaar banden uit het verleden kunnen zijn. Bovendien beschrijft ze hoe vernietigend roddel en achterklap in een plattelandsgemeenschap kunnen werken. Dat neemt niet weg dat de De club van vermiste meisjes een tamelijk ingewikkelde en weinig heldere roman is, die het meer van de psychologie dan van de spanning moet hebben.

Susanna Jones – De club van vermiste meisjes. Uitgeverij Cargo, 268 pag.

Bron: Brabants Dagblad

09 januari 2008

Charles Epping - Bankgeheim (2007)

Ludlumeritis treft 'Bankgeheim'




(Door Arno Ruitenbeek)

Och, was hij maar in Zwitserland gebleven. Charles Eppings debuut Bankgeheim, over een miljoenenrekening bij een Zwitserse bank van een joods gezin dat in de Tweede Wereldoorlog grotendeels wordt uitgeroeid, heeft last van ernstige 'Ludlumeritis'.

De vrouwelijke hoofdpersoon Alex Payton schiet van de ene naar de andere kant van de wereld, overleeft de zwaarste beproevingen, komt toevallig de leukste man op aarde tegen en draagt bijna in haar eentje de oplossing van het probleem aan. Ze wordt omringd door halfzachte Zwitsers en droogstoppels in uniform. Kortom, Epping dacht: Ik zal eens laten zien dat ik Ludlum goed heb gelezen.

De auteur weet ongetwijfeld erg veel over witwassen en frauderen. Hij werkte als manager voor investeringsbanken in vaderland Groot-Brittannië en Zwitserland, zodat de financiële wereld voor hem ook geen enkel geheim heeft.

Dat maakt het des te triester dat hij een leuk avontuur na ongeveer vier aangename hoofdstukken volledig de soep laat indraaien. Met bordpapieren personages. Het hoeft daarom niet te verbazen als het ooit een succesfilm wordt, want dit is 'made for Hollywood'.

Charles Epping - Bankgeheim. Uitgeverij Luitingh, 320 pag.

Leesgedrag (nieuws, 2008)

NOORDEN ZONDER SPANNING

In het noorden van Nederland worden veruit de minste spannende boeken gelezen en het minst vaak boeken via internet aangeschaft. Zo blijkt volgens Boekblad uit consumentenonderzoek naar leesgedrag van Intomart GfK, dat zich richtte op de regionale verschillen in Nederland.

Het onderzoek, dat in november 2007 is uitgevoerd, is steekproefsgewijs gedaan onder ruim duizend respondenten ouder dan dertien jaar. Het land is ingedeeld in vijf regio's: regio Noord (Groningen, Friesland en Drenthe), regio Oost (Overijssel, Gelderland en Flevoland), regio Zuid (Zeeland, Noord-Brabant en Limburg), de grote 3 steden Amsterdam, Den Haag en Rotterdam plus randgemeentes (G3) en ‘rest West' (Noord-Holland, Zuid-Holland en Utrecht, exclusief de West G3 gemeentes).

De regio Noord is in veel opzichten afwijkend. Ten eerste is het spannende boek daar veruit het minst populair (9 procent) - de streekroman is daarentegen wel populair (19 procent ten opzichte van 8 procent landelijk). In de grote steden en de regio's Oost en Zuid worden de meeste spannende boeken gelezen (26-27 procent). In regio Noord ligt het percentage consumenten dat boeken op internet koopt op 10 procent, terwijl dat in de grote steden op 23 procent ligt.

Ook wordt in de regio Noord het meest geleend in de bibliotheek (41 procent), terwijl dat percentage in bijvoorbeeld regio Zuid op 21 procent ligt. In regio Noord kopen mensen ook relatief veel via boekenclubs (26 procent) en lezen weinig uit interesse. Zij kopen relatief weinig boeken zelf (39 procent). In regio Zuid ligt dit percentage op 54 procent.
Andere uitkomsten van het onderzoek zijn dat in ‘rest West' en in de grote steden literatuur populair is (25 procent), terwijl dat in regio Oost voor slechts 13 procent van de gelezen boeken geldt. In Oost wordt relatief veel ter ontspanning gelezen, stripboeken zijn populair.

In alle regio's is de lokale boekenhandel de meest genoemde plaats waar wordt gekocht. In de grote steden ligt het percentage op 29 procent, in zowel regio Oost als Zuid ligt het percentage laag, op 19 procent. Daarnaast zijn de inloopwinkel (17 procent) en internet (14 procent) belangrijke 'verkooppunten'. Boekenkopers schaffen nog steeds vooral literatuur en spanning aan, al groeiden die aantallen naar elkaar toe. Vooral spanning nam licht af, boekenkopers kochten vaker streekromans en kinderboeken.

(Bron: Boekblad)

08 januari 2008

De woestijn in (nieuws, 2008)

CLIVE CUSSLER MOET DOKKEN

Een Amerikaanse rechter heeft geweigerd in te gaan op een verzoekschrift van auteur Clive Cussler die 5,3 miljoen euro eist van de producers van de film 'Sahara'. De 76-jarige schrijver van avonturenromans zit sinds 2004 achter Crusader Entertainment aan, omdat hij vindt dat de producent de afspraak heeft geschonden dat de schrijver over het script mocht oordelen.

De film, losjes gebaseerd op het gelijknamige Dirk Pitt-avontuur uit 1992, met in de hoofdrollen Matthew McConaughey en Penelope Cruz, werd een commerciële flop. Volgens Cussler kwam dat doordat de producers zich niet aan het originele verhaal hebben gehouden. Crusader stapte op zijn beurt naar de rechter omdat men vond dat Cussler zich negatief had uitgelaten over 'Sahara' en had opgeroepen de film te boycotten.

In mei vorig jaar sprak de rechter zich uit in het voordeel van de productiemaatschappij en veroordeelde Cussler tot het betalen van ruim drie miljoen euro aan Crusader. Daarop wendde de auteur zich opnieuw tot de rechter, nu met een gewijzigde klacht. Hij vond dat Crusader hem miljoenen verschuldigd was voor de filmrechten van een boek, dat echter nooit werd verfilmd. De rechter in Los Angeles heeft nu ook die eis verworpen.

Volgens Crusaders advocaat Marvin Putnam betekent de uitspraak dat Cussler met geld over de brug moet komen. Cusslers raadsman Bert Fields meent echter dat zijn cliënt de zaak niet heeft verloren. ,,De rechter moet zich nog steeds uitspreken over de vraag wie de winnende partij is in deze kwestie. Als de rechter een besluit neemt, zal blijken dat Cussler deze zaak uiteindelijk wint.''

06 januari 2008

John Brosens - Dubbel gepakt (2007)

'De Vijf' en de stoute stalker




(Door Peter Kuijt)

Spanning in de boekenbranche. Saskia Noort schreef vorig jaar een behoorlijk spannende novelle over een succesvol schrijfster in nood. Collega-auteur Martine Kamphuis heeft een thriller op stapel staan waarin een recensent wordt belaagd. En uit de nieuwe thriller van John Brosens blijkt dat ook het werk van een redacteur bij een uitgeverij duistere kantjes kan hebben.

Dubbel gepakt heet de inmiddels vierde psychologische thriller van deze uiterst aimabele, voormalig docent Engels uit Barendrecht. Brosens (61) schrijft sinds 2002 fulltime; naast thrillers zijn dat jeugdboeken en poëzie.

De gekwelde redacteur in kwestie heet Tamar Anneur. Ze nadert de vijftig en werkt bij uitgeverij De Nieuwe Wereld met opgewekt gemoed naar haar vrijheid toe. Binnenkort verkast ze namelijk voorgoed naar haar huis in Piemonte, Italië.

Maar dan dient zich een onverlaat aan in de vorm van een tamelijk volhardende stalker. Hij stopt in het handschoenenkastje van haar auto een foto van haar overleden ouders, vist uit haar gangkast een vaas op en zet daar een boeket rozen in en filmt haar en haar ondergoed ongegeneerd terwijl ze mooie dromen ligt te dromen.

Uit briefjes en e-mails blijkt dat de stalker weet heeft van een geheim dat Tamar met zich meetorst. Die griezel moet natuurlijk gestopt worden en de senior redacteur zet alles op alles om de stalker uit te schakelen. Daarbij krijgt ze hulp van collega's, een nerd van een achterbuurman en wat vakantievrienden. Een en ander mondt uit in een – dat moet gezegd - verrassende finale in het immer idyllische Pietraporzio.

Brosens schotelt de lezer met Dubbel gepakt een keurig verhaal voor. Maar daar is ook alles mee gezegd. Dubbel gepakt pakt niet. Het avontuur weet niet te beklijven, nagelbijtend enerverend wordt het nergens. Volgens de achterflap wordt de lezer 'een draaikolk van gewelddadigheden' voorgeschoteld, maar die belofte wordt niet waargemaakt. De stijl is verzorgd, dat wel, hoewel Brosens met de dialogen wel eens wil uitschieten. Soms ratelen de personages pagina's lang door.

'Ik heb, denk ik, iets vrouwelijks in me', zei Brosens onlangs in een interview. Misschien zit het 'm daarin. De wederwaardigheden van Tamar en haar vrienden lijken gaandeweg Dubbel gepakt steeds meer op een avontuur van De Vijf van de Britse kinderboekenschrijfster Enid Blyton. Het blijft allemaal zo keurig netjes. Er is voor een mannelijke auteur niets op tegen om iets vrouwelijks 'in zich te hebben'. Maar de lezer die voor bloedstollende spanning gaat, zou het toejuichen als Brosens zich iets meer van de rafelrandjesstijl van een Mo Hayder of een Karin Slaughter zou toe-eigenen.

John Brosens – Dubbel gepakt. Uitgeverij Ellesy Crime, 201 pag.

04 januari 2008

Jeroen Thijssen - Broeder (2007)

Griezelige dreiging in Anton Pieckstadje




(Door Sonja de Jong)

Hij wilde zijn boek eigenlijk Broederliefde noemen, maar de Marokkaanse schrijver Abdella Taïa kaapte die titel net voor zijn neus weg. En dus doopte Jeroen Thijssen zijn eerste roman maar kortweg Broeder. En dat is een titel die de lading veel beter dekt, want van liefde tussen beide broers in het boek is amper sprake.

Met Broeder, zijn romandebuut na twee eerdere verhalenbundels en een documentair boek over een onderduikdorp op de Veluwe, verovert Thijssen in één klap een eigen plek in het literaire landschap van ons land. Zijn verhaal is een knappe mengeling van realisme en mythologie en weet van de eerste tot de laatste bladzij te boeien.

In Broeder vlecht Thijssen op ogenschijnlijk vanzelfsprekende wijze twee totaal verschillende verhalen ineen tot een intrigerend geheel. Enerzijds is er het verhaal over de jeugd van een te dikke, onzekere jongen en diens strijd om zich te handhaven naast een grotere broer, die hem in alles de baas is. Er zijn een moeder, die almaar dikker wordt totdat zij geen vin meer kan verroeren, en een vader, die tegen heug en meug probeert de suggestie in stand te houden dat alles goed en normaal is. Daardoorheen slingert zich een grimmig sprookje over goden en koningen en hun onontkoombare lot.

Hoofdpersoon is Bastiaan. Hij verschilt van jongs af aan in alles van Boudewijn, zijn broer. Die 'wil naar het land waar de goden zich verborgen hebben toen zij door het christendom verdrongen werden'. 'Ik niet, dacht ik.' Inmiddels zijn zij opgegroeid en wonen ze met hun vader in een verwaarloosd pand aan de rand van Haarlem, nadat een brand hun oorspronkelijke huis in de as heeft gelegd en hun moeder in de vlammen is omgekomen. Zwijgzaam brengen zij hun dagen door. 'Wat hadden we moeten zeggen? Jammer dat ze zo dik was?'

Dan verdwijnt Boudewijn ineens spoorloos. Zijn enige levensteken is een brief, waarin hij zijn vriendin Laura laat weten dat hij naar Ingen vertrokken is, 'een stad in Ultima Thule'. Waarna ook de vriendin verdwijnt.

Maanden later staat een man op de stoep, Vieri genaamd, die beweert namens een incassobureau op zoek te zijn naar de verdwenen broer. Met hem gaat Bastiaan op pad om zijn broer te vinden. Of zoekt hij eigenlijk naar Laura?

Ingen blijkt een Anton Pieckachtig stadje te zijn waar een griezelige dreiging van uitgaat. Onder het stadje is een labyrint van gangen, waar zich vreemde dingen afspelen. Sagen over een man met een bokkenkop, mensenoffers, bloedschande en verraad doen er de ronde.

Beetje bij beetje ontrafelen Bastiaan en Vieri het raadsel dat het stadje in zijn greep houdt. En geleidelijk vallen de gebeurtenissen in Ingen samen met die uit de jeugd van Bastiaan. Of is het toch allemaal alleen maar zijn op hol geslagen fantasie, voortgekomen uit zijn angst voor de broer die ooit de bok van de buren op de treinrails vastbond en later de bokkenkop als trofee in zijn kamer hing en die voor vreemde rituelen gebruikte?

Thijssen toont zich een meester in de suggestie, het aan de lezer zelf overlatend te bepalen wat schijn is en wat werkelijkheid. Alsof het een ui is, pelt hij de vele lagen van het verhaal af, steeds iets meer prijsgevend, totdat alle stukjes op hun plaats vallen. En haast terloops strooit hij door dat verhaal kleine, veelzeggende zinnetjes, zoals over Bastiaans overleden moeder: 'Ik kon urenlang geloven dat ik niet aan haar dacht.' Of over een in- en inkeurig echtpaar: 'Zij vochten de hele dag zonder het te laten merken'. Iemand die in zo weinig woorden zulke sterke beelden kan neerzetten, is een geboren schrijver.

Bron: Noordhollands Dagblad

03 januari 2008

George MacDonald Fraser (1925-2008)

SCHEPPER VAN ANTIHELD FLASHMAN

Auteur en scenarist George MacDonald Fraser is woensdag 2 januari overleden. De op het eiland Man woonachtige Brit schreef de scenario's van de James Bond-film 'Octopussy' en van 'The Three Musketeers' en de boeken over de vrouwenversierende antiheld Sir Harry Flashman. MacDonald Fraser, die al jaren aan kanker leed, is 82 jaar oud geworden.

De schrijver maakte in totaal elf Flashman-boeken. Het eerste boek verscheen in 1969, het laatste in 2005. MacDonald Fraser vocht als soldaat tijdens de Tweede Wereldoorlog in Burma en India en trad later als redacteur in dienst bij de krant Glasgow Herald.

Hij werkte nog steeds voor het dagblad, toen zijn eerste Flashman-boek verscheen. De inspiratie voor de reeks kwam van de negentiende-eeuwse roman 'Tom Brown's Schooldays', waarin de figuur Flashman voorkomt die de held, Tom, voortdurend op de huid zit. MacDonald Fraser baseerde zijn verhalen op het idee dat Flashmans 'memoires' waren opgedoken in een veilinghuis in Leicestershire.

Collega-auteur Kingsley Amis noemde MacDonald Fraser 'een geweldige verslaggever en een eersteklas schrijver van historische romans'.