ZO VOORSPELBAAR...
(Door Peter Kuijt)
Laatst werd een redacteur van het 'Spiritueel Maandblad' ParaVisie voor de radio geïnterviewd over wat er ons in 2009 allemaal te gebeuren staat. Het blad, zo vertelde hij, had een aantal gerenommeerde 'waarzeggers' ingehuurd om hun licht te laten schijnen over de komende twaalf maanden. En wat wisten ze te verzinnen? De kredietcrisis zal zich verdiepen, er worden aanslagen beraamd op president Barack Obama en de koningin kondigt haar aftreden aan.
Tja, zo kan ik ook wel waarzegger worden. Alles wat al in de lijn der verwachtingen lag, wordt nu ineens als een visionair toekomstbeeld bestempeld. Het is als een thriller waarvan op de achterflap het verhaal al uit de doeken wordt gedaan. Zo voorspelbaar...
Kijk, mijn ogen zijn nog best, maar helderziend kun je mij niet noemen. In mijn kristallen bol zitten diepe krassen die het zicht op wat hierna komt ernstig belemmeren, dat resultaatgericht swaffelen met de wichelroede heb ik nog steeds niet onder de knie en mijn zesde zintuig is al jaren naar mij op zoek. Begaafd ben ik niet, laat staan paranormaal.
Maar met een beetje oog voor de ontwikkelingen op het terrein waar je interesses liggen, kun je al snel tamelijk rake - maar dat blijkt uiteraard pas over 52 weken - voorspellingen doen. Ziehier mijn verwachtingen voor het thrillerjaar tweeduizendennegen:
- De Gouden Strop gaat dit jaar aan de neus van Peter de Zwaan voorbij. Hij levert zijn nieuwste thriller 'Een zaak van vrouwen' pas in september in.
- De jury van de Gouden Strop wordt een mannenaangelegenheid, zeker weten.
- 2009 Wordt het jaar van het Anthos-supertrio Saskia Noort, Esther Verhoef en Simone van der Vlugt. Zij trekken alle aandacht naar zich toe met optredens in Pauw & Witteman, EenVandaag, Tijd voor Max, De Wereld Draait Door, de bibliotheek van Hoogkarspel en op Lowlands. Eerst doet Van der Vlugt van zich spreken met 'Herfstlied', dan volgt Noort met 'De verbouwing' en Verhoef staat centraal in de Maand van het Spannende Boek met haar geschenkboekje, dat in een recordoplage van, laten we zeggen, zo'n 840.000 exemplaren zal worden gedrukt.
- Appie Baantjer en Simon de Waal winnen niet de Gouden Strop met het boek dat ze samen hebben geschreven, want de auteurs zijn nu eenmaal twee kale(nde) mannen.
- De Waal raakt Baantjer kwijt tijdens de patrouille in Amsterdam ter promotie van hun 'detective'. Hij vindt hem uren later terug, zittend op de trap van voormalig bureau Warmoesstraat.
- Ook Saskia Noort wint de Gouden Strop niet, want ze stuurt haar boek niet in. Heeft ze beloofd...
- Dan Brown laat in 2009 nog steeds niets van zich horen.
- Ook komend jaar maakt Peter de Zwaan geen vrienden.
- Sommige recensenten zien hun vriendenkring eveneens uitdunnen, anderen krijgen er weer maatjes bij, voor zolang het duurt.
- Eva Noorlander laat verstek gaan tijdens de presentatie van de verhalenbundel 'Summercrime' op het strand van Bloemendaal.
- Er volgt een stortvloed aan slecht geschreven, in eigen beheer uitgegeven thrillers.
- Echte waarzeggers voorspellen 'een moeilijk jaar' voor prinses Máxima. De Spanningsblog weet waarom: ze leest stiekem 'Het meisje uit Buenos Aires' van Tomas Ross. En tussendoor perst Ross er ook nog een 'Havankje' uit.
- Rita Verdonk zegt zich niet te herkennen in Eva Perdon, de populistische politica in 'De stem van het volk' van Roel Janssen.
- 'Duivelssonate', de nieuwe Alex van Galen, komt op zijn vroegst na de zomer uit.
- 'Het Rijk van de Bok' van Jacob Vis leidt (uit)eindelijk tot heropening van de moordzaak Pim Overzier.
- Het aantal Dan Brown-klonen wordt zienderogen minder, maar de vloedgolf aan 'literaire thrillers is niet te stuiten.
- Die verfilming van 'Terug naar de kust', daar moeten we nog zeker een jaartje op wachten. Maar de film 'Vuurkoraal', naar het boek van Annet de Jong, zal nog wel te zien zijn voor 2010.
- Het Fonds voor de Letteren houdt ook in 2009 de beurs gesloten voor misdaadauteurs.
- Er verandert niets aan de overdaad aan vier- en vijfsterrenbesprekingen. Recensenten willen nu eenmaal graag gequoot worden in advertenties en achterop boeken.
- Na de zomer maakt de stichting CPNB bekend dat een buitenlandse auteur het geschenkboekje voor de Maand van het Spannende Boek 2010 zal schrijven. Als ze vasthoudt aan de trend van blond en vrouw (Noort, Slaughter, Verhoef), verwachten wij dat Liza Marklund de volgende gelukkige is.
- In 2009 valt het eerste slachtoffer te betreuren dat bedolven is onder een stapel nog-te-lezen-thrillers.
- Midprice- en en nog goedkopere edities van thrillers doen het vanwege de kredietcrisis nog beter dan in 2008.
- Tot slot: De Spanningsblog begroet in 2009 de honderdduizendste bezoeker. Het gaat om een naar pornosites surfende man van middelbare leeftijd uit Lancaster, Pennsylvania.
(Deze column is ook te vinden op website Ezzulia)
30 december 2008
27 december 2008
Wordt verwacht 75 (nieuws, 2008)
EEN VROUW ALS KRISTINA
Hun vierde thriller is vrijwel af, schrijven Marianne en Theo Hoogstraaten op hun website. En dat terwijl hun derde misdaadroman, 'Lokvrouw', nog de gang naar de boekhandel moet maken. Dat gaat binnenkort, in februari 2009, gebeuren.
In 2005 verscheen 'Een middag aan zee', het thrillerdebuut van de Hoogstraatentjes, een jaar later gevolgd door 'Kruisgang'. Dat er een langere tijd zit tussen hun tweede en derde thriller voor volwassenen, zal ongetwijfeld hebben te maken met de vele andere activiteiten van het duo (jeugdromans, lezingen op scholen, het schrijven van musical), maar ook met de overstap van uitgeverij De Fontein naar De Boekerij. 'Lokvrouw' is, zo meldt het schrijverspaar, deels gebaseerd op het ware verhaal van een Kroatische vrouw wier familie zwaar heeft geleden onder de oorlog in 1991.
Het verhaal: Omdat de Amsterdamse boekhandelaar Daniel wordt getroffen door een ernstige oogziekte adverteert hij voor een personal assistent, die niet alleen zijn huishouden kan runnen, maar hem ook kan vergezellen op de reizen die hij nog wil maken voordat hij helemaal blind wordt. Een jonge Kroatische vrouw, Kristina, reageert op nogal opvallende wijze. Daniel is onder de indruk en neemt haar in dienst op basis van slechts één referentie.
Ze overtuigt hem ervan dat varen met een cruiseschip voor hem de ideale manier van reizen is. Hij besluit met haar een cruise te maken op de Middellandse Zee. Al snel verandert deze reis in een nachtmerrie. Heeft hij Kristina niet te gemakkelijk zijn vertrouwen geschonken?
ALS EEN KONIJN
De titel 'Het eiland van de verdwenen meisjes' doet sterk denken aan 'Het eiland van verloren zielen' (van Martyn Bedford) en 'De kerk van de dode meisjes' van 'Stephen Dobyns'. Maar geen van de twee auteurs heeft de hand gehad in deze tweede spannende roman van de Amerikaanse Jennifer McMahon (1968). Geschreven 'in de sfeer van Gillian Flynn en Donna Tartt', aldus uitgeverij De Boekerij.
Het boek, dat in maart 2009 verschijnt, vertelt over de spectaculaire belevenissen van de 23-jarige Rhonda Farr. Zij is nietsvermoedend op weg naar een sollicitatiegesprek als ze zich ineens midden in een misdaadscène bevindt. Terwijl ze in haar auto zit te wachten tot de pompbediende van het tankstation haar komt helpen, ziet ze vlakbij iemand die is verkleed als een konijn een jong meisje uit een auto grijpen. Verward door het absurde konijnenkostuum is Rhonda in trance geraakt, en tegen de tijd dat ze bij zinnen is, zijn de kidnapper en het kind al verdwenen. Geplaagd door schuldgevoel helpt ze mee aan het politieonderzoek. Maar als ze dichter bij de identiteit van de kidnapper komt, komt ze ook dichter bij de waarheid achter de verdwijning van een ander kind - haar beste vriendin Lizzy, die jaren geleden verdween.
Op haar website schrijft McMahon dat zij in het huis van haar grootmoeder in Connecticut opgroeide. In dat huis, zo was haar overtuiging, leefde ook een geest genaamd Virgil op zolder. Ze schreef haar eerste gedicht toen ze in de derde klas zat. Ze studeerde een jaar lang poëzie, schreef zelf weer eens een gedicht dat veranderde in een verhaal en dat verhaal werd weer geüpdatet tot een roman. Daarna nam ze eens flink de tijd om na te denken of ze verder wilde gaan in de poëzie of de fictie. In de tussentijd bouwden zij en haar partner een huis in Vermont en nam McMahon baantjes aan als schilder, boerin, pizzabezorger, Paaskonijn en staflid van een tehuis voor daklozen. In 2000 besloot ze zich fulltime op het schrijven te richten, met onder ander 'Het eiland van de verdwenen meisjes' als resultaat.
LEKKERE BUURT
Vijf sterren kreeg 'Zonder een woord', de eerste thriller in Nederlandse vertaling van Linwood Barclay, op De Spanningsblog. ,,Dit boek heeft een dijk van een intrige, dotten van karakters, diabolische dialogen en is snel en verrassend tot de laatste letter'', aldus de recensent van dienst. Het was overigens niet Barclays eerste thriller. Vanaf 2004 publiceerde hij vier misdaadromans rond de wijsneuzerige Zack Walker.
Fans van het spannende werk van de Canadese columnist hoeven niet lang meer te wachten op een volgende thriller. In mei 2009 verschijnt 'Dicht bij huis' (oorspronkelijke titel: 'Too Close to Home').
Promise Falls is niet de soort buurt waar een gezin thuis wordt doodgeschoten. Maar dat is precies wat er met de Langleys gebeurt op een warme zomeravond. Niemand is geschokter dan de aangrenzende buren Jim en Ellen Cutter. Ze zagen elkaar af en toe bij een barbecue, en hun zoon Derek was bevriend met Adam, de zoon van de Langleys. Maar hoe goed kenden ze elkaar eigenlijk?
Dit is wat Jim Cutter zich nu afvraagt en de antwoorden die hij vindt zijn niet erg geruststellend. Promise Falls blijkt meer geheimen te herbergen dan iemand kon vermoeden. Jim hoeft alleen maar naar zijn eigen huis en naar zijn vrouw Ellen te kijken en hij weet dat niet alles is wat het lijkt. Maar wat deed hun zoon in het huis van de Langles op de avond dat ze werden vermoord?
Andere nieuwe titels:
P.D. James - 'De patiënte' (maart 2009)
Steven Saylor - 'De triomf van Caesar' (april 2009)
Faye Kellerman - 'De Mercedes moord' (mei 2009)
Michael Connelly - 'Ongrijpbaar' (mei 2009)
Hun vierde thriller is vrijwel af, schrijven Marianne en Theo Hoogstraaten op hun website. En dat terwijl hun derde misdaadroman, 'Lokvrouw', nog de gang naar de boekhandel moet maken. Dat gaat binnenkort, in februari 2009, gebeuren.
In 2005 verscheen 'Een middag aan zee', het thrillerdebuut van de Hoogstraatentjes, een jaar later gevolgd door 'Kruisgang'. Dat er een langere tijd zit tussen hun tweede en derde thriller voor volwassenen, zal ongetwijfeld hebben te maken met de vele andere activiteiten van het duo (jeugdromans, lezingen op scholen, het schrijven van musical), maar ook met de overstap van uitgeverij De Fontein naar De Boekerij. 'Lokvrouw' is, zo meldt het schrijverspaar, deels gebaseerd op het ware verhaal van een Kroatische vrouw wier familie zwaar heeft geleden onder de oorlog in 1991.
Het verhaal: Omdat de Amsterdamse boekhandelaar Daniel wordt getroffen door een ernstige oogziekte adverteert hij voor een personal assistent, die niet alleen zijn huishouden kan runnen, maar hem ook kan vergezellen op de reizen die hij nog wil maken voordat hij helemaal blind wordt. Een jonge Kroatische vrouw, Kristina, reageert op nogal opvallende wijze. Daniel is onder de indruk en neemt haar in dienst op basis van slechts één referentie.
Ze overtuigt hem ervan dat varen met een cruiseschip voor hem de ideale manier van reizen is. Hij besluit met haar een cruise te maken op de Middellandse Zee. Al snel verandert deze reis in een nachtmerrie. Heeft hij Kristina niet te gemakkelijk zijn vertrouwen geschonken?
ALS EEN KONIJN
De titel 'Het eiland van de verdwenen meisjes' doet sterk denken aan 'Het eiland van verloren zielen' (van Martyn Bedford) en 'De kerk van de dode meisjes' van 'Stephen Dobyns'. Maar geen van de twee auteurs heeft de hand gehad in deze tweede spannende roman van de Amerikaanse Jennifer McMahon (1968). Geschreven 'in de sfeer van Gillian Flynn en Donna Tartt', aldus uitgeverij De Boekerij.
Het boek, dat in maart 2009 verschijnt, vertelt over de spectaculaire belevenissen van de 23-jarige Rhonda Farr. Zij is nietsvermoedend op weg naar een sollicitatiegesprek als ze zich ineens midden in een misdaadscène bevindt. Terwijl ze in haar auto zit te wachten tot de pompbediende van het tankstation haar komt helpen, ziet ze vlakbij iemand die is verkleed als een konijn een jong meisje uit een auto grijpen. Verward door het absurde konijnenkostuum is Rhonda in trance geraakt, en tegen de tijd dat ze bij zinnen is, zijn de kidnapper en het kind al verdwenen. Geplaagd door schuldgevoel helpt ze mee aan het politieonderzoek. Maar als ze dichter bij de identiteit van de kidnapper komt, komt ze ook dichter bij de waarheid achter de verdwijning van een ander kind - haar beste vriendin Lizzy, die jaren geleden verdween.
Op haar website schrijft McMahon dat zij in het huis van haar grootmoeder in Connecticut opgroeide. In dat huis, zo was haar overtuiging, leefde ook een geest genaamd Virgil op zolder. Ze schreef haar eerste gedicht toen ze in de derde klas zat. Ze studeerde een jaar lang poëzie, schreef zelf weer eens een gedicht dat veranderde in een verhaal en dat verhaal werd weer geüpdatet tot een roman. Daarna nam ze eens flink de tijd om na te denken of ze verder wilde gaan in de poëzie of de fictie. In de tussentijd bouwden zij en haar partner een huis in Vermont en nam McMahon baantjes aan als schilder, boerin, pizzabezorger, Paaskonijn en staflid van een tehuis voor daklozen. In 2000 besloot ze zich fulltime op het schrijven te richten, met onder ander 'Het eiland van de verdwenen meisjes' als resultaat.
LEKKERE BUURT
Vijf sterren kreeg 'Zonder een woord', de eerste thriller in Nederlandse vertaling van Linwood Barclay, op De Spanningsblog. ,,Dit boek heeft een dijk van een intrige, dotten van karakters, diabolische dialogen en is snel en verrassend tot de laatste letter'', aldus de recensent van dienst. Het was overigens niet Barclays eerste thriller. Vanaf 2004 publiceerde hij vier misdaadromans rond de wijsneuzerige Zack Walker.
Fans van het spannende werk van de Canadese columnist hoeven niet lang meer te wachten op een volgende thriller. In mei 2009 verschijnt 'Dicht bij huis' (oorspronkelijke titel: 'Too Close to Home').
Promise Falls is niet de soort buurt waar een gezin thuis wordt doodgeschoten. Maar dat is precies wat er met de Langleys gebeurt op een warme zomeravond. Niemand is geschokter dan de aangrenzende buren Jim en Ellen Cutter. Ze zagen elkaar af en toe bij een barbecue, en hun zoon Derek was bevriend met Adam, de zoon van de Langleys. Maar hoe goed kenden ze elkaar eigenlijk?
Dit is wat Jim Cutter zich nu afvraagt en de antwoorden die hij vindt zijn niet erg geruststellend. Promise Falls blijkt meer geheimen te herbergen dan iemand kon vermoeden. Jim hoeft alleen maar naar zijn eigen huis en naar zijn vrouw Ellen te kijken en hij weet dat niet alles is wat het lijkt. Maar wat deed hun zoon in het huis van de Langles op de avond dat ze werden vermoord?
Andere nieuwe titels:
P.D. James - 'De patiënte' (maart 2009)
Steven Saylor - 'De triomf van Caesar' (april 2009)
Faye Kellerman - 'De Mercedes moord' (mei 2009)
Michael Connelly - 'Ongrijpbaar' (mei 2009)
Goed excuus (column, 2008)
DRUK
(Door Simon de Waal)
Op voorhand wist ik wel dat ik mijn goede voornemen waarschijnlijk niet vol zou houden. Natuurlijk, het is een eer om een jaar lang columns te mogen schrijven op de prachtige en zo accuraat bijgehouden en ververste website van de Vlaamse Misdaadauteurs.
Maar: iedere twee weken? Ik vroeg het al vol ongeloof. Echt, iedere twee weken een nieuwe? De webmaster was onverbiddelijk. Ja, iedere twee weken. Ik hield het maar op een lafjes 'ik zal mijn best doen...'.
Kijk, er zijn natuurlijk omstandigheden buiten de verantwoordelijkheid van de schrijver. Pure overmacht, zeg maar. Ik ben er niet. Of: ik had een zware zaak als rechercheur waar ik al mijn tijd aan moest besteden. En dat is dan nog waar ook. En het wordt nog geaccepteerd ook. Dus als ik eens wat te laat ben, mea culpa, maar vergeef het mij op voorhand. Ik had ongetwijfeld een goed excuus.
Druk, druk... Ook zo'n goed excuus. Wat heb ik afgelopen weken gedaan? Overleg met de uitgever over een geweldig mooi project, waar de leukste Nederlandse en Vlaamse schrijvers aan meedoen. Het herschrijven van een filmscript, waar zulke leuke mensen aan meedoen. Hoofdstuk 2 geschreven van het boek van Baantjer & de Waal. Ook zo'n geweldig project, waar ik nu graag iets meer over wil vertellen, zo leuk en mooi is het....
Een jaar of wat geleden opperde ik het idee tegen Appie Baantjer om samen iets te doen. Allebei rechercheur in Amsterdam, allebei schrijver, we kenden elkaar bijna dertig jaar... het leek een leuk idee. Ook Appie was enthousiast, maar het kwam er nooit van. Te druk. Appie had zijn De Cock, ik de vele tv-series. Toch hadden we het er steeds over. Een paar maanden geleden ook weer. Appie was gestopt met De Cock, maar helaas, helaas... groot verdriet voor hem, want zijn vrouw overleed onverwacht. En hij wilde niets meer. Ik bleef hem af en toe zien, praten, herinneringen ophalen. Dat boek samen, ach dat komt wel een keer, zeiden we. Voorlopig wilde hij even niks.
Maar plotseling, een paar weken geleden, stond Appie Baantjer op mijn antwoordapparaat. ,,Met Baantjer. Ik heb een hoofdstuk klaar!''
Ik naar zijn huis, en daar lag het op tafel. Keurig uitgeprint, in een plastic mapje. Tien bladzijden. Ik ging een kopje thee zetten voor ons, hij had een kerstkrans en hond Appie (ja, zo heet de hond) snoepte van het bladerdeeg.
Ik nam het verhaal in mijn handen. Appie keek voorzichtig naar me, om te zien hoe ik zou reageren. Daar zat hij, de 85-jarige man die 7 miljoen boeken had verkocht. De man die eigenlijk geen zin meer had om te schrijven, zat nu met twinkelende pretlichtjes in zijn ogen af te wachten wat ik er van vond.
We hadden hele gesprekken gehad over waar we het boek over zouden laten gaan. Het mocht geen De Cock-boek worden, geen boek dat iedereen al kende. We wilden 'dieper', meer. Totdat Appie ineens met het voorstel kwam om het verhaal over een rechercheur te laten gaan, die geen zin meer in het werk en het leven heeft, omdat hij zijn vrouw net heeft verloren.
En ik begon te lezen.
En ik werd ontroerd.
Het was op en top Baantjer. De mooie verteltrant, de omschrijvingen, het woordgebruik. En toch... het was ook meer dan dat. Emotioneler. Ontroerend. Ik snap dat het een jaar geduurd heeft voordat Appie weer kon schrijven. En wilde schrijven. Maar wat een mooi verhaal gaat dit worden...
Dit is een licht ingekorte versie van de met toestemming overgenomen column die Simon de Waal (1961) schreef voor de website van het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs (GVM). De Waal won dit jaar met zijn thriller 'Pentito' De Diamanten Kogel, de Vlaamse prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Sindsdien schrijft De Waal op uitnodiging van het GVM elke twee weken een column voor de site. Tenminste, dat probeert hij.
Simon de Waal, werkzaam als rechercheur in de Amsterdamse binnenstad met als specialiteit zware criminaliteit, werd met 'Pentito' dit jaar ook genomineerd voor de Gouden Strop. Zijn debuut 'Cop vs Killer' uit 2005 bereikte de shortlist van zowel de Gouden Strop als De Diamanten Kogel. Samen met Appie Baantjer brengt De Waal in april 2009 een misdaadroman uit.
(Door Simon de Waal)
Op voorhand wist ik wel dat ik mijn goede voornemen waarschijnlijk niet vol zou houden. Natuurlijk, het is een eer om een jaar lang columns te mogen schrijven op de prachtige en zo accuraat bijgehouden en ververste website van de Vlaamse Misdaadauteurs.
Maar: iedere twee weken? Ik vroeg het al vol ongeloof. Echt, iedere twee weken een nieuwe? De webmaster was onverbiddelijk. Ja, iedere twee weken. Ik hield het maar op een lafjes 'ik zal mijn best doen...'.
Kijk, er zijn natuurlijk omstandigheden buiten de verantwoordelijkheid van de schrijver. Pure overmacht, zeg maar. Ik ben er niet. Of: ik had een zware zaak als rechercheur waar ik al mijn tijd aan moest besteden. En dat is dan nog waar ook. En het wordt nog geaccepteerd ook. Dus als ik eens wat te laat ben, mea culpa, maar vergeef het mij op voorhand. Ik had ongetwijfeld een goed excuus.
Druk, druk... Ook zo'n goed excuus. Wat heb ik afgelopen weken gedaan? Overleg met de uitgever over een geweldig mooi project, waar de leukste Nederlandse en Vlaamse schrijvers aan meedoen. Het herschrijven van een filmscript, waar zulke leuke mensen aan meedoen. Hoofdstuk 2 geschreven van het boek van Baantjer & de Waal. Ook zo'n geweldig project, waar ik nu graag iets meer over wil vertellen, zo leuk en mooi is het....
Een jaar of wat geleden opperde ik het idee tegen Appie Baantjer om samen iets te doen. Allebei rechercheur in Amsterdam, allebei schrijver, we kenden elkaar bijna dertig jaar... het leek een leuk idee. Ook Appie was enthousiast, maar het kwam er nooit van. Te druk. Appie had zijn De Cock, ik de vele tv-series. Toch hadden we het er steeds over. Een paar maanden geleden ook weer. Appie was gestopt met De Cock, maar helaas, helaas... groot verdriet voor hem, want zijn vrouw overleed onverwacht. En hij wilde niets meer. Ik bleef hem af en toe zien, praten, herinneringen ophalen. Dat boek samen, ach dat komt wel een keer, zeiden we. Voorlopig wilde hij even niks.
Maar plotseling, een paar weken geleden, stond Appie Baantjer op mijn antwoordapparaat. ,,Met Baantjer. Ik heb een hoofdstuk klaar!''
Ik naar zijn huis, en daar lag het op tafel. Keurig uitgeprint, in een plastic mapje. Tien bladzijden. Ik ging een kopje thee zetten voor ons, hij had een kerstkrans en hond Appie (ja, zo heet de hond) snoepte van het bladerdeeg.
Ik nam het verhaal in mijn handen. Appie keek voorzichtig naar me, om te zien hoe ik zou reageren. Daar zat hij, de 85-jarige man die 7 miljoen boeken had verkocht. De man die eigenlijk geen zin meer had om te schrijven, zat nu met twinkelende pretlichtjes in zijn ogen af te wachten wat ik er van vond.
We hadden hele gesprekken gehad over waar we het boek over zouden laten gaan. Het mocht geen De Cock-boek worden, geen boek dat iedereen al kende. We wilden 'dieper', meer. Totdat Appie ineens met het voorstel kwam om het verhaal over een rechercheur te laten gaan, die geen zin meer in het werk en het leven heeft, omdat hij zijn vrouw net heeft verloren.
En ik begon te lezen.
En ik werd ontroerd.
Het was op en top Baantjer. De mooie verteltrant, de omschrijvingen, het woordgebruik. En toch... het was ook meer dan dat. Emotioneler. Ontroerend. Ik snap dat het een jaar geduurd heeft voordat Appie weer kon schrijven. En wilde schrijven. Maar wat een mooi verhaal gaat dit worden...
Dit is een licht ingekorte versie van de met toestemming overgenomen column die Simon de Waal (1961) schreef voor de website van het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs (GVM). De Waal won dit jaar met zijn thriller 'Pentito' De Diamanten Kogel, de Vlaamse prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Sindsdien schrijft De Waal op uitnodiging van het GVM elke twee weken een column voor de site. Tenminste, dat probeert hij.
Simon de Waal, werkzaam als rechercheur in de Amsterdamse binnenstad met als specialiteit zware criminaliteit, werd met 'Pentito' dit jaar ook genomineerd voor de Gouden Strop. Zijn debuut 'Cop vs Killer' uit 2005 bereikte de shortlist van zowel de Gouden Strop als De Diamanten Kogel. Samen met Appie Baantjer brengt De Waal in april 2009 een misdaadroman uit.
24 december 2008
Wordt verwacht 74 (nieuws, 2008)
KLEVERIG STUUR
'De geur van een bezwete kleine stad. De stank van mijn Volvo. Het was grappig, nu Odda eindelijk de witte uitstoot van de hoogovens kwijt was, reed ik rond in een auto die stonk als de hel. Ik draaide het raampje naar beneden en boog bij Shell de weg op. Het warme stuur was kleverig van het bloed.'
Intrigerend fragment uit 'De razende rivier', de thriller van de Noorse auteur Frode Grytten (Odda, 1960), die uitgeverij De Arbeiderspers in maart 2009 laat verschijnen. Grytten won in 2006 voor dit boek de Rivertonprijs, een Noorse onderscheiding voor de beste thriller van het jaar. De auteur debuteerde in 1983, schreef diverse verhalenbundels en ontving in 1999 de Bragepris, de belangrijkste literaire prijs in Noorwegen, voor zijn roman 'Bikubesong'.
In 'De razende rivier' schrijft Grytten over een zomer in zijn geboorteplaats, een kleine stad in Noorwegen. Er heerst een hittegolf. Het lichaam van een jonge man is aangetroffen in de rivier, ooit een van de mooiste plekken in de industriestad, maar nu verdwenen achter een fabriek.
Robert is een gedesillusioneerde journalist van een regionale krant, zijn broer Frank is politieman. Allebei gaan ze op zoek naar de dader(s) van dit misdrijf, maar al snel komen ze in conflict met elkaar. De oplossing van de zaak laat de verborgen kanten van de stad zelf zien, maar geeft ook een donker familiegeheim prijs.
PRIJSWINNER
,,De recensenten schijnen van 'Blood from Stone' te hebben genoten'', schrijft de Britse auteur en strafrechtadvocate Frances Fyfield (1948) op haar website. Het waren niet alleen critici die de loftrompet over het boek staken, ook de jury van de Duncan Lawrie Dagger was het er unaniem over eens dat 'Blood from Stone' de beste thriller van 2008 was. Uitgeverij Archipel brengt de thriller onder de titel 'De mond gesnoerd' in mei 2009 op de markt.
Het boek draait om het leven van Marianne Shearer. En ook om haar dood. Niemand hield van Marianne Shearer - maar er was ook niemand die haar genoeg haatte om haar om het leven te brengen. Dat deed ze zelf, nadat ze had ingecheckt in een duur hotel in Kensington met als enig doel uit te checken vanaf de zesde verdieping.
Waarom deed een succesvolle en charmante strafrechtadvocate zoiets? De roem van haar laatste sensationele zaak straalde nog steeds op haar af. Ze had zojuist een miljoenenappartement betrokken en het leven lachte haar toe.
Al snel blijkt dat haar leven allesbehalve gewoon was. Dat gold ook voor de raadselachtige instructies die zij voor haar advocaat Thomas Noble achterliet en het feit dat al haar bezittingen waren verdwenen. Aanwijzingen van een geboren juriste die dondersgoed wist wat ze deed. Haar laatste spoor wijst terug naar de zaak die haar zo veel prestige opleverde. Maar die haar tenslotte ook naar het hotel in Kensington dreef.
Andere nieuwe titel:
Dick Francis en Felix Francis - 'Moordbaan' (april 2009)
'De geur van een bezwete kleine stad. De stank van mijn Volvo. Het was grappig, nu Odda eindelijk de witte uitstoot van de hoogovens kwijt was, reed ik rond in een auto die stonk als de hel. Ik draaide het raampje naar beneden en boog bij Shell de weg op. Het warme stuur was kleverig van het bloed.'
Intrigerend fragment uit 'De razende rivier', de thriller van de Noorse auteur Frode Grytten (Odda, 1960), die uitgeverij De Arbeiderspers in maart 2009 laat verschijnen. Grytten won in 2006 voor dit boek de Rivertonprijs, een Noorse onderscheiding voor de beste thriller van het jaar. De auteur debuteerde in 1983, schreef diverse verhalenbundels en ontving in 1999 de Bragepris, de belangrijkste literaire prijs in Noorwegen, voor zijn roman 'Bikubesong'.
In 'De razende rivier' schrijft Grytten over een zomer in zijn geboorteplaats, een kleine stad in Noorwegen. Er heerst een hittegolf. Het lichaam van een jonge man is aangetroffen in de rivier, ooit een van de mooiste plekken in de industriestad, maar nu verdwenen achter een fabriek.
Robert is een gedesillusioneerde journalist van een regionale krant, zijn broer Frank is politieman. Allebei gaan ze op zoek naar de dader(s) van dit misdrijf, maar al snel komen ze in conflict met elkaar. De oplossing van de zaak laat de verborgen kanten van de stad zelf zien, maar geeft ook een donker familiegeheim prijs.
PRIJSWINNER
,,De recensenten schijnen van 'Blood from Stone' te hebben genoten'', schrijft de Britse auteur en strafrechtadvocate Frances Fyfield (1948) op haar website. Het waren niet alleen critici die de loftrompet over het boek staken, ook de jury van de Duncan Lawrie Dagger was het er unaniem over eens dat 'Blood from Stone' de beste thriller van 2008 was. Uitgeverij Archipel brengt de thriller onder de titel 'De mond gesnoerd' in mei 2009 op de markt.
Het boek draait om het leven van Marianne Shearer. En ook om haar dood. Niemand hield van Marianne Shearer - maar er was ook niemand die haar genoeg haatte om haar om het leven te brengen. Dat deed ze zelf, nadat ze had ingecheckt in een duur hotel in Kensington met als enig doel uit te checken vanaf de zesde verdieping.
Waarom deed een succesvolle en charmante strafrechtadvocate zoiets? De roem van haar laatste sensationele zaak straalde nog steeds op haar af. Ze had zojuist een miljoenenappartement betrokken en het leven lachte haar toe.
Al snel blijkt dat haar leven allesbehalve gewoon was. Dat gold ook voor de raadselachtige instructies die zij voor haar advocaat Thomas Noble achterliet en het feit dat al haar bezittingen waren verdwenen. Aanwijzingen van een geboren juriste die dondersgoed wist wat ze deed. Haar laatste spoor wijst terug naar de zaak die haar zo veel prestige opleverde. Maar die haar tenslotte ook naar het hotel in Kensington dreef.
Andere nieuwe titel:
Dick Francis en Felix Francis - 'Moordbaan' (april 2009)
23 december 2008
Vrij toegankelijk (nieuws, 2008)
BOEKEN NU VINDBAAR OP INTERNET
Boeken die sinds eind jaren zestig in Nederland zijn verschenen, zijn sinds maandag 22 december te vinden via internet. Het Centraal Boekhuis, de grootste distributeur van boeken in Nederland, heeft daarvoor zijn databank met ISBN-titels opengesteld.
,,Het scheppend werk van schrijvers en dichters is eindelijk vindbaar op een centrale plaats die voor iedereen vrij toegankelijk is'', aldus een woordvoerster van de stichting Auteursdomein. Via de website www.isbnbank.nl zijn nu honderdduizenden titels zichtbaar. Iedereen kan boeken zoeken op bijvoorbeeld auteur, uitgever of onderwerp.
Nederland had volgens de stichting bijna vijftig jaar lang geen centrale vindplaats voor boeken. De functie was de laatste jaren grotendeels overgenomen door de boekverkoper Bol.com.
De stichting Auteursdomein drong er lang op aan bij het Centraal Boekhuis de ISBN-registraties zichtbaar te maken voor de consument. De distributeur beheert de ISBN-databank met informatie over Nederlandse boeken. Auteursdomein heeft hierover in februari 2007 een klacht ingediend bij de NMa. Auteursdomein, een printing on demand-uitgeverij, stelde dat het Centraal Boekhuis en Bureau ISBN misbruik maakten van hun economische machtspositie, omdat het register niet toegankelijk was voor particulieren.
De NMa vond in eerste instantie dat het publiek belang er niet bij gediend zou zijn als het register openbaar gemaakt zou worden. Auteursdomein ging daartegen in beroep, maar Centraal Boekhuis-directeur Hans Willem Cortenraad kondigde in een interview met Boekblad in mei al aan dat het register dit jaar nog open zou gaan.
(Bron: Boekblad)
Boeken die sinds eind jaren zestig in Nederland zijn verschenen, zijn sinds maandag 22 december te vinden via internet. Het Centraal Boekhuis, de grootste distributeur van boeken in Nederland, heeft daarvoor zijn databank met ISBN-titels opengesteld.
,,Het scheppend werk van schrijvers en dichters is eindelijk vindbaar op een centrale plaats die voor iedereen vrij toegankelijk is'', aldus een woordvoerster van de stichting Auteursdomein. Via de website www.isbnbank.nl zijn nu honderdduizenden titels zichtbaar. Iedereen kan boeken zoeken op bijvoorbeeld auteur, uitgever of onderwerp.
Nederland had volgens de stichting bijna vijftig jaar lang geen centrale vindplaats voor boeken. De functie was de laatste jaren grotendeels overgenomen door de boekverkoper Bol.com.
De stichting Auteursdomein drong er lang op aan bij het Centraal Boekhuis de ISBN-registraties zichtbaar te maken voor de consument. De distributeur beheert de ISBN-databank met informatie over Nederlandse boeken. Auteursdomein heeft hierover in februari 2007 een klacht ingediend bij de NMa. Auteursdomein, een printing on demand-uitgeverij, stelde dat het Centraal Boekhuis en Bureau ISBN misbruik maakten van hun economische machtspositie, omdat het register niet toegankelijk was voor particulieren.
De NMa vond in eerste instantie dat het publiek belang er niet bij gediend zou zijn als het register openbaar gemaakt zou worden. Auteursdomein ging daartegen in beroep, maar Centraal Boekhuis-directeur Hans Willem Cortenraad kondigde in een interview met Boekblad in mei al aan dat het register dit jaar nog open zou gaan.
(Bron: Boekblad)
22 december 2008
Links-rechts-links (column, 2008)
VRIENDEN MAKEN
(Door Peter de Zwaan)
'Bedankt voor je column, maar denk je eraan dat je er geen vrienden mee zult maken?'
Ik hoor het bijna elke keer na het opsturen van een stukje.
Onlangs was het weer raak en ik dacht: zouden die columns echt zo erg zijn?
Ik heb ze allemaal nagelezen en, nee, ze zijn niet erg. Ze zijn gematigd, bij het zoetsappige af, ze moeten echt niet liever worden.
Zijn er dan misschien veel mensen die wensen dat ik een grote vriendenschare krijg? Ik mag hopen van niet. Ik heb twee vrienden en meer moet niet. Twee is het maximum, meer kan ik niet aan. Wilt u vriendje met me worden ga dan op de wachtlijst staan waar ik nooit naar zal kijken.
We zijn niks gewend, dat is het.
We zijn niets gewend en we schrikken van alles. Boos omdat iemand zich niet aan een afspraak houdt? Sst, niks zeggen, over een poosje zie je hem weer en dan...
Zelden zal iemand toegeven dat hij een fout heeft gemaakt, dus reken maar dat ik verbaasd was, en aangenaam verrast, toen Ezzulia (zie de column Tip voor de aankomende schrijver) ogenblikkelijk toegaf dat er dingen verkeerd waren gegaan en of we de strijdbijl konden begraven. Dat konden we. Want ik heb geen strijdbijlen. Ik word kwaad, schrijf het van me af, en vergeet het.
'Je had ook even kunnen bellen', hoor ik vaak na een woordje van kritiek.
Had gekund, maar ik ben schrijver en ik hou er van om mijn vak bij te houden, ik schrijf en ik hou er van om duidelijk te zijn.
Dat moet eigenlijk niet. Kritiek mag, maar dan wel verhuld. Verpakt, met een saus van liefde erover en zonder het noemen van namen.
Bij de namen zit veel pijn. Je mag, eventueel, als je dan zo nodig moet, boos zijn op een misdaadsite, zolang je de naam van de site maar niet noemt.
Je mag je gal spuwen over een weekblad, zolang je de naam Vrij Nederland maar achterwege laat.
Want 'wees nou verstandig, je komt ze weer een keer tegen en dan pakken ze je'.
We zijn een klein land en het wereldje van de misdaadliteratuur is er een vogelpoepje in. Iedereen komt iedereen tegen, steeds weer. Dan geven we kusjes, links-rechts-links, en dan praten we wat. Met een lach als we goede maatjes zijn, of verkrampt als we eigenlijk iets te verhapstukken hebben. Maar daar praten we liever niet over en we schrijven het zeker niet op.
Wie het wel doet maakt geen vrienden.
Ik zal het sterker vertellen: wie het wel doet is een gefrustreerde auteur die nooit iets heeft gewonnen en die eigenlijk nauwelijks het alfabet kan opzeggen.
Zo, nu weet u ook waarom op bijeenkomsten waar schrijvers, uitgevers en recensenten bij elkaar zijn, zoveel tandengeknars te horen is en zoveel mensen omtrekkende bewegingen maken.
Maar na afloop wel kusjes, links-rechts-links.
Eigenlijk is het wel mooi, al die gezworen vrienden.
(Deze column staat ook op www.peterdezwaan.nl)
Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. In 2006 werd 'De Voeder', de eerste misdaadroman met Jeff Meeks als hoofdpersoon, genomineerd voor de Diamanten Kogel. De tweede Jeff Meeks-thriller, 'Duivelsrug', kreeg in 2007 zowel een nominatie voor de Gouden Strop als voor de Diamanten Kogel. In het najaar van 2009 verschijnt zijn nieuwe thriller 'Een zaak van vrouwen' (kijk op de site van Peter de Zwaan voor een fragment).
(Door Peter de Zwaan)
'Bedankt voor je column, maar denk je eraan dat je er geen vrienden mee zult maken?'
Ik hoor het bijna elke keer na het opsturen van een stukje.
Onlangs was het weer raak en ik dacht: zouden die columns echt zo erg zijn?
Ik heb ze allemaal nagelezen en, nee, ze zijn niet erg. Ze zijn gematigd, bij het zoetsappige af, ze moeten echt niet liever worden.
Zijn er dan misschien veel mensen die wensen dat ik een grote vriendenschare krijg? Ik mag hopen van niet. Ik heb twee vrienden en meer moet niet. Twee is het maximum, meer kan ik niet aan. Wilt u vriendje met me worden ga dan op de wachtlijst staan waar ik nooit naar zal kijken.
We zijn niks gewend, dat is het.
We zijn niets gewend en we schrikken van alles. Boos omdat iemand zich niet aan een afspraak houdt? Sst, niks zeggen, over een poosje zie je hem weer en dan...
Zelden zal iemand toegeven dat hij een fout heeft gemaakt, dus reken maar dat ik verbaasd was, en aangenaam verrast, toen Ezzulia (zie de column Tip voor de aankomende schrijver) ogenblikkelijk toegaf dat er dingen verkeerd waren gegaan en of we de strijdbijl konden begraven. Dat konden we. Want ik heb geen strijdbijlen. Ik word kwaad, schrijf het van me af, en vergeet het.
'Je had ook even kunnen bellen', hoor ik vaak na een woordje van kritiek.
Had gekund, maar ik ben schrijver en ik hou er van om mijn vak bij te houden, ik schrijf en ik hou er van om duidelijk te zijn.
Dat moet eigenlijk niet. Kritiek mag, maar dan wel verhuld. Verpakt, met een saus van liefde erover en zonder het noemen van namen.
Bij de namen zit veel pijn. Je mag, eventueel, als je dan zo nodig moet, boos zijn op een misdaadsite, zolang je de naam van de site maar niet noemt.
Je mag je gal spuwen over een weekblad, zolang je de naam Vrij Nederland maar achterwege laat.
Want 'wees nou verstandig, je komt ze weer een keer tegen en dan pakken ze je'.
We zijn een klein land en het wereldje van de misdaadliteratuur is er een vogelpoepje in. Iedereen komt iedereen tegen, steeds weer. Dan geven we kusjes, links-rechts-links, en dan praten we wat. Met een lach als we goede maatjes zijn, of verkrampt als we eigenlijk iets te verhapstukken hebben. Maar daar praten we liever niet over en we schrijven het zeker niet op.
Wie het wel doet maakt geen vrienden.
Ik zal het sterker vertellen: wie het wel doet is een gefrustreerde auteur die nooit iets heeft gewonnen en die eigenlijk nauwelijks het alfabet kan opzeggen.
Zo, nu weet u ook waarom op bijeenkomsten waar schrijvers, uitgevers en recensenten bij elkaar zijn, zoveel tandengeknars te horen is en zoveel mensen omtrekkende bewegingen maken.
Maar na afloop wel kusjes, links-rechts-links.
Eigenlijk is het wel mooi, al die gezworen vrienden.
(Deze column staat ook op www.peterdezwaan.nl)
Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. In 2006 werd 'De Voeder', de eerste misdaadroman met Jeff Meeks als hoofdpersoon, genomineerd voor de Diamanten Kogel. De tweede Jeff Meeks-thriller, 'Duivelsrug', kreeg in 2007 zowel een nominatie voor de Gouden Strop als voor de Diamanten Kogel. In het najaar van 2009 verschijnt zijn nieuwe thriller 'Een zaak van vrouwen' (kijk op de site van Peter de Zwaan voor een fragment).
20 december 2008
Fijne dagen, hè....
...EN DE BESTE WENSEN...
De mooiste en best verzorgde kerstwensen krijg je van uitgeverijen. Kaarten stromen binnen, ook via de digitale snelweg. Zo gaf uitgeverij A.W. Bruna op animatieve wijze gewag van haar bestsellers van het afgelopen jaar (Stieg Larsson, David Baldacci) en liet ze het een en ander zien aan wat ons nog (voor moois) te wachten staat (John Grisham, Carlos Ruiz Zafón e.a.).
Maar er zijn uitgeverijen die nog meer werk van hun beste wensen hebben gemaakt. Zo stuurde Anthos een handzaam boekje over kerstmuziek 'in enkele liedjes en lijstjes', samengesteld door muziekkenner Leo Blokhuis, de 'rots in de branding van Top 2000 A Go Go-presentator Matthijs van Nieuwkerk. Zo verhaalt Blokhuis over 'Stille Nacht', 'Jingle Bells' en de geschiedenis van 'White Christmas'. En passant stelt hij een lijstje op met de grootste kerstvergissingen ('All I Want For Christmas Is You' van Mariah Carey en 'Last Christmas' van Wham!) en stelt hij wat alternatieven voor (o.a. 'Lonely Christmas Eve' van Ben Folds en 'One Little Christmas Tree' van Stevie Wonder)
Uitgeverij De Geus verscheepte een prachtige dichtbundel van de Palestijnse schrijver Mahmoud Darwish, getiteld 'Staat van beleg'. Darwish overleed op 9 augustus 2008 op 64-jarige leeftijd aan de gevolgen van een openhartoperatie in een Amerikaans ziekenhuis. Zijn overlijden gaf aanleiding tot drie dagen van nationale rouw in Palestina. Darwish ligt begraven in Ramallah, in de schaduw van drie palmbomen, met uitzicht op Jeruzalem.
Uitgeverij Luitingh-Sijthoff dacht aan de thrillerliefhebbers en deed 'Amanda' op de post, een novelle van de dit jaar 75 jaar geworden Felix Thijssen. Na 'Cleopatra', 'Isabelle', 'Tiffany', 'Ingrid', 'Caroline', 'Charlotte', 'Rosa', 'Rebecca' en 'Esperanza' is dit het tiende Max Winter-mysterie. De privédetective wordt opgebeld door een vrouw in paniek: haar tienjarige zoon is verdwenen. Max kent haar van vroeger en weet dat haar leven draait om manipulaties en valse schijn, plus een geheim dat ten koste van alles verborgen moet blijven. Dit is geen gewone ontvoering. Om de jongen te redden moet Max ' door een mijnenveld van hebzucht, leugens en misdaad'. Dit zijn de donkerste dagen voor Kerstmis.
Een fraaie novelle, met alle ruimte voor Stille Nacht, het welbehagen in de mensen, maar ook voor Max' nutteloze ochtenderectie.
Wat een fraaie wensen.
Waar hebben wij recensenten dat aan verdiend?
De mooiste en best verzorgde kerstwensen krijg je van uitgeverijen. Kaarten stromen binnen, ook via de digitale snelweg. Zo gaf uitgeverij A.W. Bruna op animatieve wijze gewag van haar bestsellers van het afgelopen jaar (Stieg Larsson, David Baldacci) en liet ze het een en ander zien aan wat ons nog (voor moois) te wachten staat (John Grisham, Carlos Ruiz Zafón e.a.).
Maar er zijn uitgeverijen die nog meer werk van hun beste wensen hebben gemaakt. Zo stuurde Anthos een handzaam boekje over kerstmuziek 'in enkele liedjes en lijstjes', samengesteld door muziekkenner Leo Blokhuis, de 'rots in de branding van Top 2000 A Go Go-presentator Matthijs van Nieuwkerk. Zo verhaalt Blokhuis over 'Stille Nacht', 'Jingle Bells' en de geschiedenis van 'White Christmas'. En passant stelt hij een lijstje op met de grootste kerstvergissingen ('All I Want For Christmas Is You' van Mariah Carey en 'Last Christmas' van Wham!) en stelt hij wat alternatieven voor (o.a. 'Lonely Christmas Eve' van Ben Folds en 'One Little Christmas Tree' van Stevie Wonder)
Uitgeverij De Geus verscheepte een prachtige dichtbundel van de Palestijnse schrijver Mahmoud Darwish, getiteld 'Staat van beleg'. Darwish overleed op 9 augustus 2008 op 64-jarige leeftijd aan de gevolgen van een openhartoperatie in een Amerikaans ziekenhuis. Zijn overlijden gaf aanleiding tot drie dagen van nationale rouw in Palestina. Darwish ligt begraven in Ramallah, in de schaduw van drie palmbomen, met uitzicht op Jeruzalem.
Uitgeverij Luitingh-Sijthoff dacht aan de thrillerliefhebbers en deed 'Amanda' op de post, een novelle van de dit jaar 75 jaar geworden Felix Thijssen. Na 'Cleopatra', 'Isabelle', 'Tiffany', 'Ingrid', 'Caroline', 'Charlotte', 'Rosa', 'Rebecca' en 'Esperanza' is dit het tiende Max Winter-mysterie. De privédetective wordt opgebeld door een vrouw in paniek: haar tienjarige zoon is verdwenen. Max kent haar van vroeger en weet dat haar leven draait om manipulaties en valse schijn, plus een geheim dat ten koste van alles verborgen moet blijven. Dit is geen gewone ontvoering. Om de jongen te redden moet Max ' door een mijnenveld van hebzucht, leugens en misdaad'. Dit zijn de donkerste dagen voor Kerstmis.
Een fraaie novelle, met alle ruimte voor Stille Nacht, het welbehagen in de mensen, maar ook voor Max' nutteloze ochtenderectie.
Wat een fraaie wensen.
Waar hebben wij recensenten dat aan verdiend?
17 december 2008
CSI, het monster (nieuws, 2008)
SCARPETTA GAAT NAAR NEW YORK
Begin jaren negentig was Patricia Cornwell zo'n beetje de enige auteur van thrillers waarin een wetsdokter de hoofdrol speelt. ,,Ik kon lezers in elk boek laten kennismaken met nieuwe ontwikkelingen in de forensische geneeskunde'', zei ze onlangs in een interview met CNN.
Vandaag de dag wordt de auteur van alle kanten bestookt met CSI-achtige weetjes door tv-programma's als 'Bones' en natuurlijk.... 'CSI'. Cornwell: ,,Het lijkt erop alsof je een monster hebt gecreëerd en je ontdekt dat hij in hetzelfde huis leeft als jij en dat hij je heeft verbannen naar een kamer omdat hij machtiger is dan jij.''
Cornwell wist dat zij op deze ontwikkelingen moest anticiperen, wilde ze blijven meetellen als thrillerauteur. ,,Een van de vragen die ik me stelde, was: wat is hetgeen dat ik als enige kan bieden?''
Het antwoord was patholoog-anatoom Kay Scarpetta, de heldin in Cornwells boeken. Scarpetta is onafhankelijk, assertief, een wetenschapper met een rechtentitel en iemand die Cornwell beter doorgrondt dan ze zichzelf kent. Om die warme band met haar heldin te vieren, besloot Cornwell de titel van haar zestiende boek te vernoemen naar de patholoog-anatoom. Het boek heet simpelweg 'Scarpetta'. ,,Ik realiseerde me dat ik twintig jaar geleden mijn eerste boek voltooide en wilde dat met 'Scarpetta' vieren.''
In de thriller verlaat Scarpetta het vertrouwde South-Carolina en reist naar New York, waar de politie haar heeft gevraagd een gewonde psychiatrische patiënt te onderzoeken. De patiënt heeft een gruwelijk verhaal te vertellen, over paranoia en moord.
Volgens de schrijfster hebben al haar boeken twee zaken gemeen. In de eerste plaats een plot waarop Scarpetta al haar Sherlock Holmesachtige deductische gaven kan loslaten. En ten tweede de intrigerende interactie tussen karakters. ,,Wat gaat er in hen om? Wat doen ze elkaar aan? Wie is er verliefd? Wie niet? Eigenlijk hoop ik dat mijn boeken gezien worden als misdaadsoaps van hoog niveau.''
Cornwell werkte zes jaar als systeemanalist bij de pathologisch-anatomische dienst van Virginia, voordat ze aan haar eerste boek begon. Nog steeds brengt ze tijd door met wetenschappers om op de hoogte te blijven van de laatste ontwikkelingen in de forensische technologie. Onlangs onderzocht ze nog een autopsie in Florida.
Haar drang om de zaken te begrijpen waar ze over schrijft, vertaalt zich ook in andere vaardigheden. Cornwell leerde met een helikopter te vliegen, werd een gediplomeerd duiker en behaalde haar motorrijbewijs, alleen maar omdat ze schreef over personages die zulke dingen deden.
Volgens Cornwell is haar laatste thriller opgewekter van aard dan eerdere boeken, die een meer verkrampte toon hadden. Daar is ze blij om. ,,We leven in duistere tijden en niemand zit te wachten op een deprimerend boek.'' Toch graaft Cornwell steeds dieper in wat haar personages beweegt en Scarpetta brengt daar geen verandering in. ,,Ik ben zeer geïnteresseerd in de beweegredenen van mensen, waarom ze doen wat ze doen en hoe ze het doen. Het heeft, denk ik, te maken met hoe ik momenteel in het leven sta. Ik ben 52 nu en denk anders dan toen ik 42 was.''
Liefhebbers van haar werk vragen zich af of 'Scarpetta' het laatste boek in de serie is, omdat de titel wel erg 'onheilspellend' klinkt. Maar Cornwell belooft dat ze blijft doorschrijven 'zolang haar karakters haar dat toestaan'. ,,Het is zeker niet mijn intentie dat dit het laatste boek is. Ik besloot al in het begin van het schrijfproces dat ik van 'Scarpetta' een speciaal boek wilde maken, een feest voor de fans.''
(Bron: CNN)
(Kijk hier voor een vraaggesprek met Cornwell op CNN en hier voor een interview uit 1999.)
Begin jaren negentig was Patricia Cornwell zo'n beetje de enige auteur van thrillers waarin een wetsdokter de hoofdrol speelt. ,,Ik kon lezers in elk boek laten kennismaken met nieuwe ontwikkelingen in de forensische geneeskunde'', zei ze onlangs in een interview met CNN.
Vandaag de dag wordt de auteur van alle kanten bestookt met CSI-achtige weetjes door tv-programma's als 'Bones' en natuurlijk.... 'CSI'. Cornwell: ,,Het lijkt erop alsof je een monster hebt gecreëerd en je ontdekt dat hij in hetzelfde huis leeft als jij en dat hij je heeft verbannen naar een kamer omdat hij machtiger is dan jij.''
Cornwell wist dat zij op deze ontwikkelingen moest anticiperen, wilde ze blijven meetellen als thrillerauteur. ,,Een van de vragen die ik me stelde, was: wat is hetgeen dat ik als enige kan bieden?''
Het antwoord was patholoog-anatoom Kay Scarpetta, de heldin in Cornwells boeken. Scarpetta is onafhankelijk, assertief, een wetenschapper met een rechtentitel en iemand die Cornwell beter doorgrondt dan ze zichzelf kent. Om die warme band met haar heldin te vieren, besloot Cornwell de titel van haar zestiende boek te vernoemen naar de patholoog-anatoom. Het boek heet simpelweg 'Scarpetta'. ,,Ik realiseerde me dat ik twintig jaar geleden mijn eerste boek voltooide en wilde dat met 'Scarpetta' vieren.''
In de thriller verlaat Scarpetta het vertrouwde South-Carolina en reist naar New York, waar de politie haar heeft gevraagd een gewonde psychiatrische patiënt te onderzoeken. De patiënt heeft een gruwelijk verhaal te vertellen, over paranoia en moord.
Volgens de schrijfster hebben al haar boeken twee zaken gemeen. In de eerste plaats een plot waarop Scarpetta al haar Sherlock Holmesachtige deductische gaven kan loslaten. En ten tweede de intrigerende interactie tussen karakters. ,,Wat gaat er in hen om? Wat doen ze elkaar aan? Wie is er verliefd? Wie niet? Eigenlijk hoop ik dat mijn boeken gezien worden als misdaadsoaps van hoog niveau.''
Cornwell werkte zes jaar als systeemanalist bij de pathologisch-anatomische dienst van Virginia, voordat ze aan haar eerste boek begon. Nog steeds brengt ze tijd door met wetenschappers om op de hoogte te blijven van de laatste ontwikkelingen in de forensische technologie. Onlangs onderzocht ze nog een autopsie in Florida.
Haar drang om de zaken te begrijpen waar ze over schrijft, vertaalt zich ook in andere vaardigheden. Cornwell leerde met een helikopter te vliegen, werd een gediplomeerd duiker en behaalde haar motorrijbewijs, alleen maar omdat ze schreef over personages die zulke dingen deden.
Volgens Cornwell is haar laatste thriller opgewekter van aard dan eerdere boeken, die een meer verkrampte toon hadden. Daar is ze blij om. ,,We leven in duistere tijden en niemand zit te wachten op een deprimerend boek.'' Toch graaft Cornwell steeds dieper in wat haar personages beweegt en Scarpetta brengt daar geen verandering in. ,,Ik ben zeer geïnteresseerd in de beweegredenen van mensen, waarom ze doen wat ze doen en hoe ze het doen. Het heeft, denk ik, te maken met hoe ik momenteel in het leven sta. Ik ben 52 nu en denk anders dan toen ik 42 was.''
Liefhebbers van haar werk vragen zich af of 'Scarpetta' het laatste boek in de serie is, omdat de titel wel erg 'onheilspellend' klinkt. Maar Cornwell belooft dat ze blijft doorschrijven 'zolang haar karakters haar dat toestaan'. ,,Het is zeker niet mijn intentie dat dit het laatste boek is. Ik besloot al in het begin van het schrijfproces dat ik van 'Scarpetta' een speciaal boek wilde maken, een feest voor de fans.''
(Bron: CNN)
(Kijk hier voor een vraaggesprek met Cornwell op CNN en hier voor een interview uit 1999.)
Stuwende kracht (nieuws, 2008)
CPNB-DIRECTEUR STAPT OP
Henk Kraima, directeur van de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (CPNB), heeft vandaag laten weten dat hij in de zomer van 2010 terugtreedt.
Kraima (1950) begon in 1986 bij de CPNB. Hij werkte daarvoor in de reclame-, marketing- en uitgeverijwereld. In 2000 werd de door uitgevers en boekverkopers opgerichte stichting op zijn initiatief drastisch hervormd. Door structurele samenwerkingen aan te gaan met o.a. de openbare bibliotheken en door het aantrekken van sponsors, kon de CPNB uitgroeien tot een toonaangevende organisatie waar cultuur en commercie elkaar krachtig versterken. De nieuwe structuur leidde tot een verdrievoudiging van het beschikbare budget, waardoor een groot aantal nieuwe initiatieven mogelijk werd, zoals Nederland Leest en Manuscripta. De CPNB is ook al jaren de stuwende kracht achter de Maand van het Spannende Boek. Het bureau van de stichting is vooral het afgelopen decennium sterk gegroeid en telt inmiddels 26 medewerkers.
Het bestuur van de CPNB en Kraima maakten indertijd de afspraak dat hij tot 2010 de hervormingen zou initiëren en vervolgens structureren. De CPNB ontving recentelijk veel lof voor haar werk. Zo werd in november 2008 de sponsorsamenwerking met NS bekroond met de SponsorRing.
Henk Kraima, directeur van de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (CPNB), heeft vandaag laten weten dat hij in de zomer van 2010 terugtreedt.
Kraima (1950) begon in 1986 bij de CPNB. Hij werkte daarvoor in de reclame-, marketing- en uitgeverijwereld. In 2000 werd de door uitgevers en boekverkopers opgerichte stichting op zijn initiatief drastisch hervormd. Door structurele samenwerkingen aan te gaan met o.a. de openbare bibliotheken en door het aantrekken van sponsors, kon de CPNB uitgroeien tot een toonaangevende organisatie waar cultuur en commercie elkaar krachtig versterken. De nieuwe structuur leidde tot een verdrievoudiging van het beschikbare budget, waardoor een groot aantal nieuwe initiatieven mogelijk werd, zoals Nederland Leest en Manuscripta. De CPNB is ook al jaren de stuwende kracht achter de Maand van het Spannende Boek. Het bureau van de stichting is vooral het afgelopen decennium sterk gegroeid en telt inmiddels 26 medewerkers.
Het bestuur van de CPNB en Kraima maakten indertijd de afspraak dat hij tot 2010 de hervormingen zou initiëren en vervolgens structureren. De CPNB ontving recentelijk veel lof voor haar werk. Zo werd in november 2008 de sponsorsamenwerking met NS bekroond met de SponsorRing.
16 december 2008
'Eyeopener' (nieuws, 2008)
ALWEER EEN THRILLER OVER DE MOORD OP JFK
De kleine, onafhankelijke uitgeverijtjes schieten als paddenstoelen uit de grond. Leonon Media, Walla Walla, Pamac, Ron Hartman en nog vele anderen proberen ook met als spannende romans bestempelde boeken de markt te veroveren.
Gigaboek is ook zo'n uitgeverij. Daar verschijnt van de Alkmaarder Bob Nooij (1967) de thriller 'Babushka'. Nooij, man achter bladenuitgeverij Beaumedia, heeft, volgens een persbericht als uitgever en publicist 'zijn sporen ruimschoots verdiend'. ,,Nu vindt hij het tijd geworden zijn grenzen te verleggen.''
Nooij heeft zich, niet als eerste auteur overigens, gestort op de moord op John F. Kennedy in 1963 met zijn thriller. De schrijver is blijkens het persbericht niet geheel vrij van grootspraak: ,,'Babushka' is het resultaat van onnavolgbaar speurwerk naar de achtergronden van een van de grootste mysteries uit de wereldgeschiedenis: de moordaanslag op de Amerikaanse president John F. Kennedy. Een debuut om trots op te zijn; een verhaal dat zijn weerga niet kent en dat voor velen een onvervalste eyeopener zal zijn.''
Het verhaal: De Babushka Lady, zo genoemd omdat ze op die 22e november 1963 een hoofddoek droeg (zie foto), was getuige van de moord op President Kennedy in Dallas in 1963. Zij stond op een plek waar zij tegelijkertijd de president vermoord zag worden, maar ook de schutter recht in de ogen keek. MAar ze verdween terstond. De na de moord op Kennedy ingestelde Warren Commissie (FBI) heeft hemel en aarde bewogen om deze vrouw te vinden, maar tevergeefs.
Nu, 45 jaar na de moord, komt haar geheim toevalligerwijs bovendrijven. Toen de ambitieuze journaliste Anna Rose Davis 45 jaar geleden na een opdracht uit Texas terugkeerde, was ze niet in staat haar verhaal rationeel op te tekenen. Vlak daarna gebeurden er allerlei dingen die het daglicht niet konden verdragen. Anna Rose had feiten vastgelegd die door de Amerikaanse overheid via de media als compleet anders werden voorgespiegeld aan het grote publiek. Haar leven eindigde als het ware op die dag.
Privédetective Albert Christensen krijgt bij toeval haar informatie in handen en door zijn achtergrond, zijn neus voor onwaarheden en zijn grote interesse duikelt hij zoveel informatie op dat hij beseft dat het Amerikaanse volk dit geheim niet zal kunnen verdragen. De FBI ontdekt wat Christensen aan het uitvogelen is en realiseert zich dat openbaring van de informatie koste wat kost moet worden voorkomen.
Bob Nooij - Babushka. Uitgeverij Gigaboek, 288 pag.ISBN 978 90 8548 2086
De kleine, onafhankelijke uitgeverijtjes schieten als paddenstoelen uit de grond. Leonon Media, Walla Walla, Pamac, Ron Hartman en nog vele anderen proberen ook met als spannende romans bestempelde boeken de markt te veroveren.
Gigaboek is ook zo'n uitgeverij. Daar verschijnt van de Alkmaarder Bob Nooij (1967) de thriller 'Babushka'. Nooij, man achter bladenuitgeverij Beaumedia, heeft, volgens een persbericht als uitgever en publicist 'zijn sporen ruimschoots verdiend'. ,,Nu vindt hij het tijd geworden zijn grenzen te verleggen.''
Nooij heeft zich, niet als eerste auteur overigens, gestort op de moord op John F. Kennedy in 1963 met zijn thriller. De schrijver is blijkens het persbericht niet geheel vrij van grootspraak: ,,'Babushka' is het resultaat van onnavolgbaar speurwerk naar de achtergronden van een van de grootste mysteries uit de wereldgeschiedenis: de moordaanslag op de Amerikaanse president John F. Kennedy. Een debuut om trots op te zijn; een verhaal dat zijn weerga niet kent en dat voor velen een onvervalste eyeopener zal zijn.''
Het verhaal: De Babushka Lady, zo genoemd omdat ze op die 22e november 1963 een hoofddoek droeg (zie foto), was getuige van de moord op President Kennedy in Dallas in 1963. Zij stond op een plek waar zij tegelijkertijd de president vermoord zag worden, maar ook de schutter recht in de ogen keek. MAar ze verdween terstond. De na de moord op Kennedy ingestelde Warren Commissie (FBI) heeft hemel en aarde bewogen om deze vrouw te vinden, maar tevergeefs.
Nu, 45 jaar na de moord, komt haar geheim toevalligerwijs bovendrijven. Toen de ambitieuze journaliste Anna Rose Davis 45 jaar geleden na een opdracht uit Texas terugkeerde, was ze niet in staat haar verhaal rationeel op te tekenen. Vlak daarna gebeurden er allerlei dingen die het daglicht niet konden verdragen. Anna Rose had feiten vastgelegd die door de Amerikaanse overheid via de media als compleet anders werden voorgespiegeld aan het grote publiek. Haar leven eindigde als het ware op die dag.
Privédetective Albert Christensen krijgt bij toeval haar informatie in handen en door zijn achtergrond, zijn neus voor onwaarheden en zijn grote interesse duikelt hij zoveel informatie op dat hij beseft dat het Amerikaanse volk dit geheim niet zal kunnen verdragen. De FBI ontdekt wat Christensen aan het uitvogelen is en realiseert zich dat openbaring van de informatie koste wat kost moet worden voorkomen.
Bob Nooij - Babushka. Uitgeverij Gigaboek, 288 pag.ISBN 978 90 8548 2086
Charlie Huston - Aas (2008)
Op de kat passen: levensgevaarlijk
(Door Arno Ruitenbeek)
Amechtig hijgend legt de geschokte lezer Aas terzijde. Is debutant Charlie Huston uitvinder van ADHD, lijdend aan die moderne ziekte of moet hij 'gewoon' de trein halen? Hoe dan ook is dit een schitterend geschreven, ijskoude en snoeiharde thriller.
Ultrakorte zinnen, onnoemelijk veel geweld, vlijmscherpe dialogen en karakters van beton. Houdt de Californische scenarist dit moordende tempo vast in zijn tweede boek, is hij verzekerd van een of meer genreprijzen en internationale roem.
Hank Thompson is de man om wie alles draait. De drankzuchtige barkeeper krijgt van een buurman een kat om op te passen. In de kattenkooi zit verstopt de sleutel van naar het zich laat aanzien een opslagruimte cq kluis.
Hank heeft de kat nog maar net eten gegeven, of hij wordt totaal in elkaar geslagen door enkele heel foute types. Die nog veel foutere vrienden met even losse handjes en idem sadistische inslag hebben. Tot in het politiekorps zitten lieden, die koste wat kost de sleutel willen hebben.
Het kan nog erger, want er blijken bovendien twee kampen te zijn die voor het kleinood willen moorden en verkrachten. Logisch, want in de ruimte die ermee kan worden geopend, ligt 45 miljoen dollar, afkomstig van diefstallen en berovingen.
Hank slaagt er net zo vaak in te ontsnappen aan het tuig als dat hij weer in hun armen loopt. Hij raakt een nier kwijt, zijn vriendin, zijn geloof in de mensheid en bijna de poet. Hoewel niet direct de sympathiekste die er rondloopt, krijgt uiteindelijk iedere lezer medelijden met hem. Wat omslaat in bewondering voor zijn doorzettingsvermogen en creativiteit.
Charlie Huston - Aas. Vertaling: J. de Wit. Uitgeverij Mynx, 255 pag.
13 december 2008
Genoeg meegemaakt (column, 2008)
ONGEVAARLIJK
(Door Simon de Waal)
Ik ben een filmscript aan het schrijven, een waar mijn hart in ligt. Ik moest er gisteravond aan denken. Ik was laatst namelijk bij het jaarlijkse Mystery Diner van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs, in Amsterdam. Ik weet niet hoe het in Vlaanderen gaat, maar de sfeer tussen de Nederlandse thrillerschrijvers onderling is meer dan uitstekend. Sterker nog, zelfs de sfeer tussen schrijvers en recensenten is hier goed. Geen haat en nijd, geen dodelijke blikken, geen vechtpartijen.
Ik was dus benieuwd hoe het deze avond zou gaan. Maar gelukkig, het was een vredige, gezellige avond. Eerst een korte vergadering, dan een goede maaltijd in restaurant Sluizer. En tussendoor een quiz, samengesteld door René Appel en Tomas Ross, waarin een korte omschrijving van de inhoud van een boek werd gegeven. U raadt het al: noem de naam van de schrijver en titel van het boek. Glorieus winnaar: Chris Rippen.
En tijdens de quiz waren teams geformeerd van een schrijver met een recensent. Ook hier: pais en vree. Oude vetes vergeten, slechte recensies werden niet gewroken. Hoe scherper de pen, hoe rustiger de schrijver, lijkt het wel, hoewel Rinus Ferdinandusse met een sonore schreeuw de aanwezigen nog wel tot stilte maande. Maar dat was het meest gewelddadige hoogtepunt van de avond, volgens mij.
Ik kan me niet voorstellen dat het in Vlaanderen anders is. De sfeer die ik meemaak als ik bij de Diamanten Kogel-uitreiking ben, is vergelijkbaar en vaak zelfs nog uitbundiger. Ik kom er nooit iemand tegen die ik in staat acht tot de vaak zo gruwelijke handelingen die ze in hun boeken beschrijven. Sterker nog, het is echt een ongevaarlijk stel, zo bij elkaar. Peter Kuijt en Tomas Ross kunnen elkaar in een polemiek afslachten, hier knikken ze minzaam, zelfs vriendelijk, elkaar toe. Ook al heeft Kuijt het laatste boek van Ross misschien wat minder besproken dan Ross verwacht had. Maar sluipt Ross met een vervaarlijk vleesmes zachtjes om Kuijt heen? Heeft Kuijt voorzorgsmaatregelen genomen voordat hij naar deze avond kwam? Vergeet het maar.
Rijst de vraag: zou ik in staat zijn tot fysiek, of zelfs gemeend verbaal geweld? Ach, dat ik dat ben, dat weet ik wel. Ik heb genoeg meegemaakt als rechercheur. Mensen die mij naar het leven stonden, kon ik niet met een minzaam knikje afweren. Ik heb zelfs iemand, letterlijk, op een fractie van een millimeter na, neergeschoten. En die fractie van een millimeter lag niet aan mij, ik weet dat ik de trekker in z'n geheel had kunnen overhalen.
Is het niet interessant om te weten wanneer en onder welke omstandigheden mensen in staat zijn tot de meest vreselijke dingen - en dan niet op papier? Ik heb ze meegemaakt, de mensen van wie je het nooit zou verwachten.
Daar gaat mijn filmscript over. Het is een verhaal dat ik enorm graag wil vertellen. Klinkt cryptisch, ik weet het, maar daarover later meer. Het is de moeite waard, zal ik u vertellen.
Dit is een licht ingekorte versie van de met toestemming overgenomen column die Simon de Waal (1961) schreef voor de website van het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs (GVM). De Waal won dit jaar met zijn thriller 'Pentito' De Diamanten Kogel, de Vlaamse prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Sindsdien schrijft De Waal op uitnodiging van het GVM elke twee weken een column voor de site.
Simon de Waal, werkzaam als rechercheur in de Amsterdamse binnenstad met als specialiteit zware criminaliteit, werd met 'Pentito' dit jaar ook genomineerd voor de Gouden Strop. Zijn debuut 'Cop vs Killer' uit 2005 bereikte de shortlist van zowel de Gouden Strop als De Diamanten Kogel. Samen met Appie Baantjer brengt De Waal in april 2009 een misdaadroman uit.
(Door Simon de Waal)
Ik ben een filmscript aan het schrijven, een waar mijn hart in ligt. Ik moest er gisteravond aan denken. Ik was laatst namelijk bij het jaarlijkse Mystery Diner van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs, in Amsterdam. Ik weet niet hoe het in Vlaanderen gaat, maar de sfeer tussen de Nederlandse thrillerschrijvers onderling is meer dan uitstekend. Sterker nog, zelfs de sfeer tussen schrijvers en recensenten is hier goed. Geen haat en nijd, geen dodelijke blikken, geen vechtpartijen.
Ik was dus benieuwd hoe het deze avond zou gaan. Maar gelukkig, het was een vredige, gezellige avond. Eerst een korte vergadering, dan een goede maaltijd in restaurant Sluizer. En tussendoor een quiz, samengesteld door René Appel en Tomas Ross, waarin een korte omschrijving van de inhoud van een boek werd gegeven. U raadt het al: noem de naam van de schrijver en titel van het boek. Glorieus winnaar: Chris Rippen.
En tijdens de quiz waren teams geformeerd van een schrijver met een recensent. Ook hier: pais en vree. Oude vetes vergeten, slechte recensies werden niet gewroken. Hoe scherper de pen, hoe rustiger de schrijver, lijkt het wel, hoewel Rinus Ferdinandusse met een sonore schreeuw de aanwezigen nog wel tot stilte maande. Maar dat was het meest gewelddadige hoogtepunt van de avond, volgens mij.
Ik kan me niet voorstellen dat het in Vlaanderen anders is. De sfeer die ik meemaak als ik bij de Diamanten Kogel-uitreiking ben, is vergelijkbaar en vaak zelfs nog uitbundiger. Ik kom er nooit iemand tegen die ik in staat acht tot de vaak zo gruwelijke handelingen die ze in hun boeken beschrijven. Sterker nog, het is echt een ongevaarlijk stel, zo bij elkaar. Peter Kuijt en Tomas Ross kunnen elkaar in een polemiek afslachten, hier knikken ze minzaam, zelfs vriendelijk, elkaar toe. Ook al heeft Kuijt het laatste boek van Ross misschien wat minder besproken dan Ross verwacht had. Maar sluipt Ross met een vervaarlijk vleesmes zachtjes om Kuijt heen? Heeft Kuijt voorzorgsmaatregelen genomen voordat hij naar deze avond kwam? Vergeet het maar.
Rijst de vraag: zou ik in staat zijn tot fysiek, of zelfs gemeend verbaal geweld? Ach, dat ik dat ben, dat weet ik wel. Ik heb genoeg meegemaakt als rechercheur. Mensen die mij naar het leven stonden, kon ik niet met een minzaam knikje afweren. Ik heb zelfs iemand, letterlijk, op een fractie van een millimeter na, neergeschoten. En die fractie van een millimeter lag niet aan mij, ik weet dat ik de trekker in z'n geheel had kunnen overhalen.
Is het niet interessant om te weten wanneer en onder welke omstandigheden mensen in staat zijn tot de meest vreselijke dingen - en dan niet op papier? Ik heb ze meegemaakt, de mensen van wie je het nooit zou verwachten.
Daar gaat mijn filmscript over. Het is een verhaal dat ik enorm graag wil vertellen. Klinkt cryptisch, ik weet het, maar daarover later meer. Het is de moeite waard, zal ik u vertellen.
Dit is een licht ingekorte versie van de met toestemming overgenomen column die Simon de Waal (1961) schreef voor de website van het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs (GVM). De Waal won dit jaar met zijn thriller 'Pentito' De Diamanten Kogel, de Vlaamse prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Sindsdien schrijft De Waal op uitnodiging van het GVM elke twee weken een column voor de site.
Simon de Waal, werkzaam als rechercheur in de Amsterdamse binnenstad met als specialiteit zware criminaliteit, werd met 'Pentito' dit jaar ook genomineerd voor de Gouden Strop. Zijn debuut 'Cop vs Killer' uit 2005 bereikte de shortlist van zowel de Gouden Strop als De Diamanten Kogel. Samen met Appie Baantjer brengt De Waal in april 2009 een misdaadroman uit.
12.28 uur (nieuws, 2008)
THRILLER GEVONDEN
Het eerste exemplaar van de thriller 'd3Zusjes' is vrijdag 12 december door Johan Lasaroms gevonden in de bossen van de Veluwe. Met behulp van zijn gps wist hij het kistje te traceren waarin het boek zat. Het kistje bevatte niet alleen de debuutroman van Ina Enssr (pseudoniem van gps-schatjager Jaap van Raffe), maar ook een fles champagne, goed op temperatuur, en een doos iets te koude bonbons.
De locatie werd bekendgemaakt op de website die aan het boek is gewijd op vrijdag 12 december om precies 12 minuten over 12. Zestien minuten later, aldus de site, vond Lasaroms, onderzoeker aan de Wageningen Universiteit en Researchcentrum (WUR), de schat.
'd3Zusjes' gaat over de verdwijning van computerexpert Paul Bos. Als hij na twee maanden nog steeds spoorloos is, neemt zijn vrouw contact op met journaliste Kristie Beekman. Al snel krijgt zij het vermoeden dat Pauls verdwijning te maken heeft met zijn hobby 'geocaching' (schat zoeken met een gps). Geholpen door twee ervaren geocachers gaat Kristie op onderzoek uit.
Het eerste exemplaar van de thriller 'd3Zusjes' is vrijdag 12 december door Johan Lasaroms gevonden in de bossen van de Veluwe. Met behulp van zijn gps wist hij het kistje te traceren waarin het boek zat. Het kistje bevatte niet alleen de debuutroman van Ina Enssr (pseudoniem van gps-schatjager Jaap van Raffe), maar ook een fles champagne, goed op temperatuur, en een doos iets te koude bonbons.
De locatie werd bekendgemaakt op de website die aan het boek is gewijd op vrijdag 12 december om precies 12 minuten over 12. Zestien minuten later, aldus de site, vond Lasaroms, onderzoeker aan de Wageningen Universiteit en Researchcentrum (WUR), de schat.
'd3Zusjes' gaat over de verdwijning van computerexpert Paul Bos. Als hij na twee maanden nog steeds spoorloos is, neemt zijn vrouw contact op met journaliste Kristie Beekman. Al snel krijgt zij het vermoeden dat Pauls verdwijning te maken heeft met zijn hobby 'geocaching' (schat zoeken met een gps). Geholpen door twee ervaren geocachers gaat Kristie op onderzoek uit.
12 december 2008
Jacob Vis - De scheepsbouwer (2008)
Liefde, wraak en dood
(Door Mieske van Eck)
Jacob Vis is een begenadigd verteller. En hij is van alle markten thuis. In zijn thrillers beschrijft hij net zo makkelijk de Nederlandse monarchie als een gerechtelijke dwaling of de problemen van de Surinaamse legerleider Desi Bouterse in 1987. Vis verdiept zich voor al zijn boeken grondig in zijn onderwerp en mengt feiten met een fikse dosis spanning. Dat levert doorgaans boeiende karakters op die psychologisch knap worden ontrafeld.
In zijn nieuwe misdaadroman De scheepsbouwer speelt hij met de motieven wraak en liefde, die zo verraderlijk dicht bij elkaar liggen. Scheepsbouwer Paul Kops heeft darmkanker en nog maar zo'n vier maanden te leven. Hij begint een dagboek bij te houden, waarin hij zich rekenschap geeft van zijn verhouding met zijn vader en zijn dochter Barbara, die hem als directeur van de werf moet opvolgen.
Vis zet de persoon van Kops al op de eerste bladzijde krachtig neer door hem deze woorden in de mond te geven: 'Schepen zijn toneelpersonages. De één bedenkt ze, de ander zet ze op de planken en de derde betaalt om er naar te kijken.' Een mooie voorbereiding op het drama dat zich zal ontrollen in het boek.
Na het overlijden van de markante scheepsbouwer wordt diens al even markante voorman Take Post opgepakt en beschuldigd van een dubbele moord. Het enige probleem lijkt dat de lichamen van de verdwenen vrouw en pleegzoon van Kops nog niet zijn gevonden.
Alleen de dochter van Post blijft geloven in de onschuld van haar vader. Zijn vrouw weigert juist zijn alibi te bevestigen. Een mooi zaakje voor commissaris Ben van Arkel, die mag proberen de uitermate onwillige en zwijgzame Post aan het praten te krijgen.
Met De scheepsbouwer heeft Vis opnieuw een gaaf stuk werk afgeleverd.
Jacob Vis - De scheepsbouwer. Uitgeverij Ellessy, 241 pag.
Bron: Brabants Dagblad
Vriendelijk zijn (column, 2008)
TIP VOOR DE AANKOMENDE SCHRIJVER
(Door Peter de Zwaan)
U wilt schrijven, ontken het maar niet, ik weet dat u het wilt. Bij minstens een op de drie boeken die u leest denkt u: zo kan ik het ook. ’s Avonds in bed, als het licht uit is, weet u het zeker: over een poosje begin ik, als ik tijd heb, echt waar.
Volg nu mijn tip: ga, tot de tijd rijp is, nadenken over vriendschap. Over vriendelijk zijn. Over veel glimlachen. Over mensen gelijk geven, al vertellen ze onzin.
Oefen erop, hoe vaker hoe beter.
U zult de glimlach nodig hebben als uw eerste boek in de winkels ligt.
Mij is het nooit gelukt, vriendelijk kijken, lachen als er niets te lachen valt, instemmend knikken als schoppen op zijn plaats is.
Ik wil nog wel eens boos worden en dat is niet slim.
Een paar voorbeelden.
Er is een website met de naam Ezzulia. Goede website, met veel informatie.
Iemand die voor de site werkte vroeg me om columns. Ik maakte er een paar en zijn dank was groot. Als blijk van waardering stuurde hij een vragenlijst. Als ik de vragen beantwoordde zou hij ze beschouwen als een schriftelijk interview en op het net zetten. Ik deed wat hij vroeg, stuurde alles op en hoorde of zag nooit meer iets.
Dat vond iemand die voor de site werkte iets te gortig. Toen 'De Charlsville Jackpot' uit was (vier sterren op de Ezzulia- site) zei hij: ,,Ik kom naar Enschede voor een echt interview.'' Hij kwam en meldde later dat het een mooi verhaal was geworden. Een half jaar later vroeg ik: ,,Hoe zit het eigenlijk met dat interview?'' Hij zei: ,,Staat op de site.''
Toch maar even gekeken. Niks. Ik geef toe: ik ben niet de allerhandigste als het om internet gaat, maar ik kon het interview niet vinden. Mailtje gestuurd. Geen antwoord. Nog een mailtje. Geen antwoord.
Nu behoort mijn tip in werking te treden. Glimlach erom, haal je schouders op.
Mij lukt dat dus niet. Dat ze een interview niet plaatsen, oké. Vrij stom, gezien al het werk, maar oké. Maar ineens geen antwoord meer geven, doen of het neusje bloedt. Ik kan er niet tegen.
Zelfde laken een pak met Vrij Nederland. Of ik een column wilde maken voor de thrillergids. Deed ik. Maand later gids gekocht, gekeken, geen column.
Het stuk was gesneuveld omdat de opmaker bij het indelen van de pagina’s niet goed uit was gekomen. Bij de Z van Zwaan, Peter de had hij gebrek aan ruimte gekregen.
Maar geen woord erover, geen telefoontje, niets. Ik liet de betreffende redactrice weten hoe ik erover dacht en dat had ik niet mogen doen, want schrijvers mogen niet klagen. Een collega vertelde me dat ze niet meer van me hield.
Het jaar erna zat ze in de jury van de Gouden Strop.
Dus, nog een keer: eerst oefenen in de glimlach, daarna pas een boek schrijven. Doe het nou maar, het gaat u een hoop ellende schelen.
Wat u ook moet leren is gezichten onthouden. Daar heb ik het nog wel een keer over.
(Deze column staat ook op peterdezwaan.nl)
Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. In 2006 werd 'De Voeder', de eerste misdaadroman met Jeff Meeks als hoofdpersoon, genomineerd voor de Diamanten Kogel. De tweede Jeff Meeks-thriller, 'Duivelsrug', kreeg in 2007 zowel een nominatie voor de Gouden Strop als voor de Diamanten Kogel.
(Door Peter de Zwaan)
U wilt schrijven, ontken het maar niet, ik weet dat u het wilt. Bij minstens een op de drie boeken die u leest denkt u: zo kan ik het ook. ’s Avonds in bed, als het licht uit is, weet u het zeker: over een poosje begin ik, als ik tijd heb, echt waar.
Volg nu mijn tip: ga, tot de tijd rijp is, nadenken over vriendschap. Over vriendelijk zijn. Over veel glimlachen. Over mensen gelijk geven, al vertellen ze onzin.
Oefen erop, hoe vaker hoe beter.
U zult de glimlach nodig hebben als uw eerste boek in de winkels ligt.
Mij is het nooit gelukt, vriendelijk kijken, lachen als er niets te lachen valt, instemmend knikken als schoppen op zijn plaats is.
Ik wil nog wel eens boos worden en dat is niet slim.
Een paar voorbeelden.
Er is een website met de naam Ezzulia. Goede website, met veel informatie.
Iemand die voor de site werkte vroeg me om columns. Ik maakte er een paar en zijn dank was groot. Als blijk van waardering stuurde hij een vragenlijst. Als ik de vragen beantwoordde zou hij ze beschouwen als een schriftelijk interview en op het net zetten. Ik deed wat hij vroeg, stuurde alles op en hoorde of zag nooit meer iets.
Dat vond iemand die voor de site werkte iets te gortig. Toen 'De Charlsville Jackpot' uit was (vier sterren op de Ezzulia- site) zei hij: ,,Ik kom naar Enschede voor een echt interview.'' Hij kwam en meldde later dat het een mooi verhaal was geworden. Een half jaar later vroeg ik: ,,Hoe zit het eigenlijk met dat interview?'' Hij zei: ,,Staat op de site.''
Toch maar even gekeken. Niks. Ik geef toe: ik ben niet de allerhandigste als het om internet gaat, maar ik kon het interview niet vinden. Mailtje gestuurd. Geen antwoord. Nog een mailtje. Geen antwoord.
Nu behoort mijn tip in werking te treden. Glimlach erom, haal je schouders op.
Mij lukt dat dus niet. Dat ze een interview niet plaatsen, oké. Vrij stom, gezien al het werk, maar oké. Maar ineens geen antwoord meer geven, doen of het neusje bloedt. Ik kan er niet tegen.
Zelfde laken een pak met Vrij Nederland. Of ik een column wilde maken voor de thrillergids. Deed ik. Maand later gids gekocht, gekeken, geen column.
Het stuk was gesneuveld omdat de opmaker bij het indelen van de pagina’s niet goed uit was gekomen. Bij de Z van Zwaan, Peter de had hij gebrek aan ruimte gekregen.
Maar geen woord erover, geen telefoontje, niets. Ik liet de betreffende redactrice weten hoe ik erover dacht en dat had ik niet mogen doen, want schrijvers mogen niet klagen. Een collega vertelde me dat ze niet meer van me hield.
Het jaar erna zat ze in de jury van de Gouden Strop.
Dus, nog een keer: eerst oefenen in de glimlach, daarna pas een boek schrijven. Doe het nou maar, het gaat u een hoop ellende schelen.
Wat u ook moet leren is gezichten onthouden. Daar heb ik het nog wel een keer over.
(Deze column staat ook op peterdezwaan.nl)
Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. In 2006 werd 'De Voeder', de eerste misdaadroman met Jeff Meeks als hoofdpersoon, genomineerd voor de Diamanten Kogel. De tweede Jeff Meeks-thriller, 'Duivelsrug', kreeg in 2007 zowel een nominatie voor de Gouden Strop als voor de Diamanten Kogel.
11 december 2008
Kritische blik 14
(rubriek over thrillerrecensies in andere media)
FILMISCHE STIJL
Zijn Nederlandse vrouwen sterke thrillerschrijvers, vraagt Irene Start zich in Elsevier af. ,,Wie de oogst van de laatste jaren analyseert, gaat twijfelen. Toegegeven, de thrillers van Saskia Noort, Esther Verhoef en Simone van der Vlugt zitten goed in elkaar en lezen lekker weg. Maar ze missen nogal eens reliëf. 'De eetclub' navertellen of 'Alles te verliezen', de nieuwe Esther Verhoef? Dat lukt wel in een regel of drie.''
Maar nu heeft Start een vrouw gevonden die echt spannend kan schrijven, zonder te vervallen in afleidende uitweidingen. Die vrouw is Judith Visser, auteur van de thriller 'Stuk'. ,,Wat de Rotterdamse anders maakt dan de andere schrijvers, is haar filmische stijl'', aldus Start.
'Stuk' gaat over het meisje Lizzie, dat te stellen heeft met een allesbehalve vrolijke jeugd. Gescheiden ouders, pesterijen op school. Het dikke pubermeisje ontspoort vervolgens volledig.
Start: ,,Visser beschrijft mooi hoe Lizzie gevaarlijk onbereikbaar wordt voor volwassenen. (...) 'Stuk' fascineert, maar wil tegelijk een serieus statement maken over zaken als eetverslaving en zelfmutilatie.''
IJZERSTERKE PERSONAGES
Vijf sterren heeft Ineke van den Bergen in de Volkskrant over voor 'De infiltrant', het 655 pagina's tellende epos van Dennis Lehane.
Het boek speelt zich af in Boston in 1918, 1919. De kranten voorspellen een nieuwe recessie, de oorlogsindustrie wordt afgebouwd, er komen zeven miljoen mensen op straat te staan en uit de oorlogsgebieden komen er vier miljoen terug. Uit Frankrijk nemen de soldaten de Spaanse griep mee, die ontelbaar veel slachtoffers maakt. Er heerst angst voor bolsjewieken en socialisten en vakbonden worden gezien als organisaties die de democratie willen ondermijnen.
De jonge politieagent Danny Coughlin wordt gevraagd te infiltreren in de politievakbond en zo de 'staatsvijanden' te ontmaskeren. Maar hij ontdekt dat de echte vijanden de leidende posities bezitten.
,,Een prachtig verhaal'', aldus Van den Bergen, ,,met ijzersterke blanke en zwarte personages.''
GESLAAGD
John Banville won in 2005 de Bookerprize voor 'De zee'. Onder het pseudoniem Benjamin Black is hij onlangs gedebuteerd als thrillerschrijver. Black verenigt zijn mooie verhalende stijl en de Ierse nationale historie met een onuitputtelijke bron aan ellende, stelt Afra Botman in Trouw die zijn debuut 'Neergang' las.
Gesitueerd in Dublin in 1950 vertelt 'Neergang' het verhaal van patholoog Quirke (weduwnaar met drankprobleem). Hij krijgt het stoffelijk overschot van een jonge vrouw op zijn afdeling. Nog voor hij het kan onderzoeken verdwijnt het lijk en dat zet hem op het spoor van een beerput, waarin zijn familie een belangrijke rol speelt.
Het verhaal blijft een beetje hangen op lange beschouwingen, overpeinzingen en vage dialogen, meent Botman. ,,De schrijver doet zijn best, maar het remt de voortgang en versluiert het plot.'' Pas aan het eind komt het verhaal los. ,,Met zo'n lading dat Black alsnog ruim slaagt voor zijn toelatingsexamen.''
WEINIG DIEPGANG
In 'Cross Country', weer een nieuwe thriller van teveelschrijver James Patterson, komt de vaste hoofdpersoon Alex Cross opnieuw opdraven. Hij treft zijn eerste liefde Ellie Randall in haar huis aan, vermoord en aan stukken gesneden. Ook haar man en kinderen zijn hetzelfde lot beschoren. Cross vermoedt dat het om 'jonge moordenaars' gaat, omdat vernielingen wijzen op onervarenheid. Wanneer hij ontdekt dat Ellie vanwege een boek in Afrika vertoefde, besluit Cross de moordenaar daar te zoeken.
,,James Pattersons boeken lezen als een filmscript: korte hoofdstukken, veel cliffhangers, weinig diepgang'', stelt Elvin Post in het AD. ,,Maar dit deel in de Cross-serie leest prettiger weg dan de boeken uit 'The Women's Murder Club'-reeks.''
FILMISCHE STIJL
Zijn Nederlandse vrouwen sterke thrillerschrijvers, vraagt Irene Start zich in Elsevier af. ,,Wie de oogst van de laatste jaren analyseert, gaat twijfelen. Toegegeven, de thrillers van Saskia Noort, Esther Verhoef en Simone van der Vlugt zitten goed in elkaar en lezen lekker weg. Maar ze missen nogal eens reliëf. 'De eetclub' navertellen of 'Alles te verliezen', de nieuwe Esther Verhoef? Dat lukt wel in een regel of drie.''
Maar nu heeft Start een vrouw gevonden die echt spannend kan schrijven, zonder te vervallen in afleidende uitweidingen. Die vrouw is Judith Visser, auteur van de thriller 'Stuk'. ,,Wat de Rotterdamse anders maakt dan de andere schrijvers, is haar filmische stijl'', aldus Start.
'Stuk' gaat over het meisje Lizzie, dat te stellen heeft met een allesbehalve vrolijke jeugd. Gescheiden ouders, pesterijen op school. Het dikke pubermeisje ontspoort vervolgens volledig.
Start: ,,Visser beschrijft mooi hoe Lizzie gevaarlijk onbereikbaar wordt voor volwassenen. (...) 'Stuk' fascineert, maar wil tegelijk een serieus statement maken over zaken als eetverslaving en zelfmutilatie.''
IJZERSTERKE PERSONAGES
Vijf sterren heeft Ineke van den Bergen in de Volkskrant over voor 'De infiltrant', het 655 pagina's tellende epos van Dennis Lehane.
Het boek speelt zich af in Boston in 1918, 1919. De kranten voorspellen een nieuwe recessie, de oorlogsindustrie wordt afgebouwd, er komen zeven miljoen mensen op straat te staan en uit de oorlogsgebieden komen er vier miljoen terug. Uit Frankrijk nemen de soldaten de Spaanse griep mee, die ontelbaar veel slachtoffers maakt. Er heerst angst voor bolsjewieken en socialisten en vakbonden worden gezien als organisaties die de democratie willen ondermijnen.
De jonge politieagent Danny Coughlin wordt gevraagd te infiltreren in de politievakbond en zo de 'staatsvijanden' te ontmaskeren. Maar hij ontdekt dat de echte vijanden de leidende posities bezitten.
,,Een prachtig verhaal'', aldus Van den Bergen, ,,met ijzersterke blanke en zwarte personages.''
GESLAAGD
John Banville won in 2005 de Bookerprize voor 'De zee'. Onder het pseudoniem Benjamin Black is hij onlangs gedebuteerd als thrillerschrijver. Black verenigt zijn mooie verhalende stijl en de Ierse nationale historie met een onuitputtelijke bron aan ellende, stelt Afra Botman in Trouw die zijn debuut 'Neergang' las.
Gesitueerd in Dublin in 1950 vertelt 'Neergang' het verhaal van patholoog Quirke (weduwnaar met drankprobleem). Hij krijgt het stoffelijk overschot van een jonge vrouw op zijn afdeling. Nog voor hij het kan onderzoeken verdwijnt het lijk en dat zet hem op het spoor van een beerput, waarin zijn familie een belangrijke rol speelt.
Het verhaal blijft een beetje hangen op lange beschouwingen, overpeinzingen en vage dialogen, meent Botman. ,,De schrijver doet zijn best, maar het remt de voortgang en versluiert het plot.'' Pas aan het eind komt het verhaal los. ,,Met zo'n lading dat Black alsnog ruim slaagt voor zijn toelatingsexamen.''
WEINIG DIEPGANG
In 'Cross Country', weer een nieuwe thriller van teveelschrijver James Patterson, komt de vaste hoofdpersoon Alex Cross opnieuw opdraven. Hij treft zijn eerste liefde Ellie Randall in haar huis aan, vermoord en aan stukken gesneden. Ook haar man en kinderen zijn hetzelfde lot beschoren. Cross vermoedt dat het om 'jonge moordenaars' gaat, omdat vernielingen wijzen op onervarenheid. Wanneer hij ontdekt dat Ellie vanwege een boek in Afrika vertoefde, besluit Cross de moordenaar daar te zoeken.
,,James Pattersons boeken lezen als een filmscript: korte hoofdstukken, veel cliffhangers, weinig diepgang'', stelt Elvin Post in het AD. ,,Maar dit deel in de Cross-serie leest prettiger weg dan de boeken uit 'The Women's Murder Club'-reeks.''
Karen Fossum - Een andere voorkeur (2008)
Eindelijk is Sejer weer terug
(Door Fred Monsma)
Een Konraj Sejer-thriller, staat er pal boven haar naam. Meteen is daarmee duidelijk dat Karen Fossum is teruggekeerd naar haar (anti)held als hoofdpersonage. Fossum (1954) is een van de grote namen uit de Noorse misdaadliteratuur, wier debuut meteen werd bekroond met de Glazen Sleutel (de Noorse Gouden Strop).
Drie boeken - en evenzovele jaren - hebben de fans het moeten doen zonder die ijzersterke psychologische thrillers. Hoe mooi Gestrand, De nacht van 4 november en Het huis der dwazen ook waren, Sejer schitterde door afwezigheid. Daardoor hebben liefhebbers het te lang moeten stellen zonder die bedaarde, sympathieke speurder. Een man die telkens opnieuw nijvere pogingen doet de criminaliteit te bestrijden. Maar hij is ook iemand die de wil heeft te begrijpen waarom de dader het heeft gedaan.
Het zijn bloedstollende zaken die Fossum beschrijft, toch is dit het alledaagse werk. Te gruwelijk om te moeten onderzoeken bijna.
In het achtste Sejer-avontuur, Een andere voorkeur, gaat het om kindermisbruik, dat uitloopt op moord. Tijdens een zondagse boswandeling vindt een merkwaardig echtpaar het ontzielde lichaam van een achtjarig jongetje, slechts gekleed in een shirt. Het onderzoek leidt Sejer naar het pedofiele milieu. Hij heeft dan weliswaar twee getuigen, die de dader hebben zien weglopen en de politie hebben gewaarschuwd, maar ondervraging van het stel levert weinig op. Het bezorgt de politie eigenlijk meer problemen dan dat het helpt. Dan verdwijnt er opnieuw een jongen.
Van heel nabij laat Karen Fossum de lezers het onderzoek van Sejer en zijn team volgen. Ook deze zaak grijpt diep in in het leven van velen. Omdat Karen Fossum personen van vlees en bloed neerzet, raak je echt betrokken bij hun leed. Fossum schept aangrijpende personages, schetst een politieonderzoek zo levensecht dat het allemaal echt zo zou kunnen zijn gebeurd en komt met fraaie dialogen.
Karen Fossum - Een andere voorkeur. Vertaling Annemarie Smit. Uitgeverij Anthos, 239 pag.
Bron: Brabants Dagblad
10 december 2008
Wordt verwacht 73 (nieuws, 2008)
GRISHAM, BALDACCI, ZAFÓN, HERMANS EN VELE ANDEREN
In 1988 verscheen 'De jury', het thrillerdebuut van de Amerikaanse strafrechtadvocaat John Grisham. Nu, twee decennia later, zijn er sindsdien eenentwintig boeken van zijn hand verschenen en de bestsellerauteur weet nog steeds niet van ophouden. Op 27 januari 2009 verschijnt wereldwijd zijn nieuwe legal thriller, getiteld 'The Associate'. Grishams Nederlandse uitgeverij A.W. Bruna gaf dit boek de titel 'De getuige' mee.
Zoals gewoonlijk speelt ook nu een jonge jurist de hoofdrol. Kyle McAvoy is voorbestemd om in de voetsporen van zijn vader te treden, die advocaat is voor de gewone man. Tijdens zijn studie rechten behoort hij tot de besten van zijn jaar en wordt hij gekozen tot hoofdredacteur van de 'Yale Law Journal'. Alles wijst erop dat voor Kyle een mooie juridische carrière in het verschiet ligt.
Maar Kyle draagt al vijf jaar een duister geheim met zich mee. Tijdens een feestje is er iets gebeurd waar hij nooit meer aan terug wil denken. Wanneer een video-opname van het betreffende feestje in verkeerde handen valt, verandert zijn leven in een nachtmerrie. Hij wordt gedwongen te liegen, stelen, spioneren en zijn carrière op het spel te zetten. Daarbij riskeert hij niet alleen een gevangenisstraf, maar ook zijn leven...
De campagne rond de nieuwe 'Grisham' wordt begeleid met een gratis John Grisham Magazine. Het blad wordt verspreid in een oplage van 200.000 exemplaren.
VERROTTING
Behalve de nieuwe thriller van veteraan Grisham brengt Bruna komend voorjaar ook het boek van de Britse debutant Matthew Hall op de markt. Maar het gaat wel om de eersteling van de scriptschrijver van de detectiveserie 'Dalziel and Pascoe'.
'Koud spoor', zoals de in februari 2009 te verschijnen thriller heet, is volgens de uitgever niet alleen retespannend, maar ook 'een bevlogen aanklacht tegen de verrotting in de Britse jeugdzorg'. 'Koud spoor' is het eerste deel in een serie van twee. Het vervolg verschijnt in februari 2010.
Hoofdpersoon is Jenny Cooper: 42, aantrekkelijk, eigenwijs, pas gescheiden, moeder van een puberende zoon en herstellend van een burn-out. Zij is de nieuwe rechter van instructie in het Engelse Vale District. Op haar eerste werkdag vindt ze in het kantoor van haar plotseling overleden voorganger twee mappen met daarin - volgens Jenny onterecht - afgesloten onderzoeken naar de dood van twee criminele jongeren. Jenny heropent de twee zaken. Haar onderzoek leidt haar naar de directie van de plaatselijke jeugdgevangenis en een frauduleus bouwproject bij de gemeente. Wanneer ze dagvaardingen uitstuurt voor een spoedzitting, stuit ze echter bij alle betrokkenen en getuigen op een muur van verzet.
Matthew Hall (1967) studeerde rechten in Oxford en werd op zijn drieëntwintigste strafpleiter in Londen. Na enkele jaren gewerkt te hebben als aanklager en verdediger hield hij het recht echter voor gezien. Hij kon zich niet meer vinden in de - in zijn ogen - inhumane en starre Britse justitiële regelgeving voor plegers van misdrijven. Nog vóór zijn dertigste realiseerde hij een oude droom: hij werd producer en scriptschrijver. Naast schrijven houdt hij zich bezig met het beheer en de ontwikkeling van Britse bossen.
BONUS
,,Ik hoorde iemand vertellen over een boek dat hij had geschreven. Het was een spannend verhaal over de bankwereld, teruggevonden kunstschatten na roof door de SS in de Tweede Wereldoorlog en de afwikkeling daarvan. Ik heb meteen mijn mobiel gepakt. Ik wil er een film van maken. Ik heb nog nooit zoiets geks gedaan.''
Aldus tv-producent Reinout Oerlemans die dolenthousiast raakte toen hij de Nederlandse bankier Gregor Vincent op de radio hoorde vertellen over de Engelstalige thriller 'Bonus Time' die hij had geschreven. Aan het filmscript wordt op dit moment geschreven en zijn de onderhandelingen over de filmrechten in volle gang.
Gregor Vincent heeft inmiddels via zijn netwerk en andere kanalen ruim tienduizend exemplaren verkocht van 'Bonus Time'. In mei 2009 verschijnt de Nederlandse vertaling van de thriller.
De inhoud: Marco Sandano is een succesvolle bankier bij een Zwitserse investeringsbank. Wanneer hij zonder toestemming aandelen koopt in Astorian, de autofabriek uit München, en het aandeel vervolgens hard onderuitgaat, verandert Sandano's leven in een hel. Hij slaat op de vlucht. Maar hoe heeft dit kunnen gebeuren? Astorian was een zekere investering. Samen met de mooie Alexandra Seiler reist Sandano af naar Zuid-Amerika, op zoek naar antwoorden.
In 1943 vlucht een groep nazi's naar Zuid-Amerika met een grote hoeveelheid goud en gestolen kunstschatten. Zij bouwen na de oorlog een zakenimperium op. De winst wordt in de Duitse economie geïnvesteerd. Politici worden onder druk gezet, ambtenaren omgekocht en langzaam maar zeker komen verscheidene West- en Oost-Duitse bedrijven in de macht van het nazinetwetk. Een daarvan is Astorian.
De schrijver: Gregor Vincent Witteveen stamt uit een ondernemersfamilie. Na een studie aan Nijenrode, een verblijf van twee jaar in Zuid-Afrika en een MBA in de Verenigde Staten, werkte hij onder andere voor The Bank of America en Koninklijke Ahold. In zijn carrière maakte hij het een en ander mee. Van een bomaanslag op zijn kantoor door de Belgische terreurgroep CCC en de ontvoering van Gerrit-Jan Heijn toen hij bij Ahold zat tot de inval van De Nederlandsche Bank (op zijn verzoek) bij vastgoedfonds VHS na de ontdekking van fraude.
Andere nieuwe titels:
Kathleen McGowan - 'Het Jezus Mysterie' (februari 2009)
Sharon Bolton - 'Bezwering' (maart 2009)
Cody McFadyen - 'In het duister' (maart 2009)
Gregg Hurwitz - 'Vertrouw niemand' (maart 2009)
Kjell Ola Dahl - 'Wraakengel' (maart 2009)
William Lashner - 'Gezworen vijanden' (april 2009)
Barry Eisler - 'Schuilplaats' (april 2009)
Mari Jungstedt - 'In die heerlijke zomertijd' (april 2009)
Daniëlle Hermans - 'De watermeesters' (mei 2009)
Suzanne Vermeer - 'Cruise' (juni 2009)
Peter Robinson - 'Duivelsgebroed' (mei 2009)
David Baldacci - titel nog niet bekend (mei 2009)
GLASCONTAINER
Er staat 'roman' op de cover van 'Marions sluier'. Maar uitgeverij Signatuur noemt het nieuwe boek van de Noorse auteur Roy Jacobsen ook een misdaadverhaal over het probleem van de multiculturele samenleving. 'Marions sluier' ligt in april 2009 in de winkels.
Het boek begint met de vondst van het lichaam van een jong Pakistaans meisje in een glascontainer. Ze draagt een hijab en mist haar linkerhand. Al snel duiken er meer slachtoffers op, allen van allochtone afkomst.
Marion, alleenstaande moeder van een tienerzoon en politieagente bij een geheim onderzoeksteam van de politie in Oslo, raakt verwikkeld in deze zaak. Ze ontdekt dat ze wel eens dichter bij het vuur kan staan dan ze dacht, en ontsnapt ternauwernood aan een moordaanslag. Zijn er misschien gegevens gelekt?
Steeds meer drukken vooroordelen een stempel op het onderzoek. De kring om Marion heen lijkt zich langzaamaan te sluiten.
Roy Jacobson (1954) geldt al jaren als een van dé literaire auteurs in Noorwegen. Hij won met zijn romans vele prijzen. Zo sleepte hij voor 'De schlemiel van Suomussalmi' de Gyldendalprisen 2005 en de Ungdommens kritikerpris 2005 in de wacht.
GOTHIC BARCELONA
'Het belangrijkste boek van 2009'. Zo betitelt Signatuur het nieuwe boek van Carlos Ruiz Zafón, 'Het spel van de engel', dat op 28 mei 2009 verschijnt. Het boek is na de bestseller 'De schaduw van de wind' het tweede deel in een serie van vier romans rond het Kerkhof der Vergeten Boeken in het mysterieuze, gothic Barcelona. Signatuur-uitgever noemt het boek 'een tikje zwartgalliger' dan 'De schaduw van de wind'.
'Het spel van de engel' speelt zich af in het Barcelona van de jaren twintig. De jonge broodschrijver David Martin, geobsedeerd door een onmogelijke liefde, krijgt het aanbod van een mysterieuze uitgever om een boek te schrijven zoals nog nooit geschreven is, een boek dat de wereld zal veranderen. De tol die David hiervoor moet betalen is echter torenhoog.
David, zijn vader bruut vermoord, zijn moeder niet meer dan een schim op afstand, raakt als kind verzeild op het Kerkhof der Vergeten Boeken. Daar stuit hij op het sinistere, religieuze boek 'Lux Aeterna', verschenen bij de Parijse uitgever Andreas Corelli - Davids opdrachtgever - en geschreven door ene Diego Marlasca. Ooit behoorde Davids huis toe aan deze onfortuinlijke advocaat, die zich geheel op het schrijven toelegde, tot hij onder duistere omstandigheden thuis om het leven kwam. Er blijken tussen hem zelf en Marlasca meer parallellen te bestaan dan David kon vermoeden.
Carlos Ruiz Zafón woont in Barcelona en Los Angeles. De roman 'De schaduw van de wind' zorgde voor zijn internationale doorbraak. Het boek is in dertig talen vertaald en in veertig landen uitgegeven. Wereldwijd werden ruim elf miljoen exemplaren verkocht. In Nederland zijn van 'De schaduw van de wind' 600.000 stuks verkocht. Het boek staat al 160 weken in de Bestseller 60.
Signatuur lanceert een grote marketingcampagne rond het boek. Er zijn tv-commercials, een radiocampagne op Sky Radio, voorpublicatieboekjes, boekenleggers, een 'outdoorcampagne' op NS-stations en een uitgebreide pr-campagne met interviews.
In 1988 verscheen 'De jury', het thrillerdebuut van de Amerikaanse strafrechtadvocaat John Grisham. Nu, twee decennia later, zijn er sindsdien eenentwintig boeken van zijn hand verschenen en de bestsellerauteur weet nog steeds niet van ophouden. Op 27 januari 2009 verschijnt wereldwijd zijn nieuwe legal thriller, getiteld 'The Associate'. Grishams Nederlandse uitgeverij A.W. Bruna gaf dit boek de titel 'De getuige' mee.
Zoals gewoonlijk speelt ook nu een jonge jurist de hoofdrol. Kyle McAvoy is voorbestemd om in de voetsporen van zijn vader te treden, die advocaat is voor de gewone man. Tijdens zijn studie rechten behoort hij tot de besten van zijn jaar en wordt hij gekozen tot hoofdredacteur van de 'Yale Law Journal'. Alles wijst erop dat voor Kyle een mooie juridische carrière in het verschiet ligt.
Maar Kyle draagt al vijf jaar een duister geheim met zich mee. Tijdens een feestje is er iets gebeurd waar hij nooit meer aan terug wil denken. Wanneer een video-opname van het betreffende feestje in verkeerde handen valt, verandert zijn leven in een nachtmerrie. Hij wordt gedwongen te liegen, stelen, spioneren en zijn carrière op het spel te zetten. Daarbij riskeert hij niet alleen een gevangenisstraf, maar ook zijn leven...
De campagne rond de nieuwe 'Grisham' wordt begeleid met een gratis John Grisham Magazine. Het blad wordt verspreid in een oplage van 200.000 exemplaren.
VERROTTING
Behalve de nieuwe thriller van veteraan Grisham brengt Bruna komend voorjaar ook het boek van de Britse debutant Matthew Hall op de markt. Maar het gaat wel om de eersteling van de scriptschrijver van de detectiveserie 'Dalziel and Pascoe'.
'Koud spoor', zoals de in februari 2009 te verschijnen thriller heet, is volgens de uitgever niet alleen retespannend, maar ook 'een bevlogen aanklacht tegen de verrotting in de Britse jeugdzorg'. 'Koud spoor' is het eerste deel in een serie van twee. Het vervolg verschijnt in februari 2010.
Hoofdpersoon is Jenny Cooper: 42, aantrekkelijk, eigenwijs, pas gescheiden, moeder van een puberende zoon en herstellend van een burn-out. Zij is de nieuwe rechter van instructie in het Engelse Vale District. Op haar eerste werkdag vindt ze in het kantoor van haar plotseling overleden voorganger twee mappen met daarin - volgens Jenny onterecht - afgesloten onderzoeken naar de dood van twee criminele jongeren. Jenny heropent de twee zaken. Haar onderzoek leidt haar naar de directie van de plaatselijke jeugdgevangenis en een frauduleus bouwproject bij de gemeente. Wanneer ze dagvaardingen uitstuurt voor een spoedzitting, stuit ze echter bij alle betrokkenen en getuigen op een muur van verzet.
Matthew Hall (1967) studeerde rechten in Oxford en werd op zijn drieëntwintigste strafpleiter in Londen. Na enkele jaren gewerkt te hebben als aanklager en verdediger hield hij het recht echter voor gezien. Hij kon zich niet meer vinden in de - in zijn ogen - inhumane en starre Britse justitiële regelgeving voor plegers van misdrijven. Nog vóór zijn dertigste realiseerde hij een oude droom: hij werd producer en scriptschrijver. Naast schrijven houdt hij zich bezig met het beheer en de ontwikkeling van Britse bossen.
BONUS
,,Ik hoorde iemand vertellen over een boek dat hij had geschreven. Het was een spannend verhaal over de bankwereld, teruggevonden kunstschatten na roof door de SS in de Tweede Wereldoorlog en de afwikkeling daarvan. Ik heb meteen mijn mobiel gepakt. Ik wil er een film van maken. Ik heb nog nooit zoiets geks gedaan.''
Aldus tv-producent Reinout Oerlemans die dolenthousiast raakte toen hij de Nederlandse bankier Gregor Vincent op de radio hoorde vertellen over de Engelstalige thriller 'Bonus Time' die hij had geschreven. Aan het filmscript wordt op dit moment geschreven en zijn de onderhandelingen over de filmrechten in volle gang.
Gregor Vincent heeft inmiddels via zijn netwerk en andere kanalen ruim tienduizend exemplaren verkocht van 'Bonus Time'. In mei 2009 verschijnt de Nederlandse vertaling van de thriller.
De inhoud: Marco Sandano is een succesvolle bankier bij een Zwitserse investeringsbank. Wanneer hij zonder toestemming aandelen koopt in Astorian, de autofabriek uit München, en het aandeel vervolgens hard onderuitgaat, verandert Sandano's leven in een hel. Hij slaat op de vlucht. Maar hoe heeft dit kunnen gebeuren? Astorian was een zekere investering. Samen met de mooie Alexandra Seiler reist Sandano af naar Zuid-Amerika, op zoek naar antwoorden.
In 1943 vlucht een groep nazi's naar Zuid-Amerika met een grote hoeveelheid goud en gestolen kunstschatten. Zij bouwen na de oorlog een zakenimperium op. De winst wordt in de Duitse economie geïnvesteerd. Politici worden onder druk gezet, ambtenaren omgekocht en langzaam maar zeker komen verscheidene West- en Oost-Duitse bedrijven in de macht van het nazinetwetk. Een daarvan is Astorian.
De schrijver: Gregor Vincent Witteveen stamt uit een ondernemersfamilie. Na een studie aan Nijenrode, een verblijf van twee jaar in Zuid-Afrika en een MBA in de Verenigde Staten, werkte hij onder andere voor The Bank of America en Koninklijke Ahold. In zijn carrière maakte hij het een en ander mee. Van een bomaanslag op zijn kantoor door de Belgische terreurgroep CCC en de ontvoering van Gerrit-Jan Heijn toen hij bij Ahold zat tot de inval van De Nederlandsche Bank (op zijn verzoek) bij vastgoedfonds VHS na de ontdekking van fraude.
Andere nieuwe titels:
Kathleen McGowan - 'Het Jezus Mysterie' (februari 2009)
Sharon Bolton - 'Bezwering' (maart 2009)
Cody McFadyen - 'In het duister' (maart 2009)
Gregg Hurwitz - 'Vertrouw niemand' (maart 2009)
Kjell Ola Dahl - 'Wraakengel' (maart 2009)
William Lashner - 'Gezworen vijanden' (april 2009)
Barry Eisler - 'Schuilplaats' (april 2009)
Mari Jungstedt - 'In die heerlijke zomertijd' (april 2009)
Daniëlle Hermans - 'De watermeesters' (mei 2009)
Suzanne Vermeer - 'Cruise' (juni 2009)
Peter Robinson - 'Duivelsgebroed' (mei 2009)
David Baldacci - titel nog niet bekend (mei 2009)
GLASCONTAINER
Er staat 'roman' op de cover van 'Marions sluier'. Maar uitgeverij Signatuur noemt het nieuwe boek van de Noorse auteur Roy Jacobsen ook een misdaadverhaal over het probleem van de multiculturele samenleving. 'Marions sluier' ligt in april 2009 in de winkels.
Het boek begint met de vondst van het lichaam van een jong Pakistaans meisje in een glascontainer. Ze draagt een hijab en mist haar linkerhand. Al snel duiken er meer slachtoffers op, allen van allochtone afkomst.
Marion, alleenstaande moeder van een tienerzoon en politieagente bij een geheim onderzoeksteam van de politie in Oslo, raakt verwikkeld in deze zaak. Ze ontdekt dat ze wel eens dichter bij het vuur kan staan dan ze dacht, en ontsnapt ternauwernood aan een moordaanslag. Zijn er misschien gegevens gelekt?
Steeds meer drukken vooroordelen een stempel op het onderzoek. De kring om Marion heen lijkt zich langzaamaan te sluiten.
Roy Jacobson (1954) geldt al jaren als een van dé literaire auteurs in Noorwegen. Hij won met zijn romans vele prijzen. Zo sleepte hij voor 'De schlemiel van Suomussalmi' de Gyldendalprisen 2005 en de Ungdommens kritikerpris 2005 in de wacht.
GOTHIC BARCELONA
'Het belangrijkste boek van 2009'. Zo betitelt Signatuur het nieuwe boek van Carlos Ruiz Zafón, 'Het spel van de engel', dat op 28 mei 2009 verschijnt. Het boek is na de bestseller 'De schaduw van de wind' het tweede deel in een serie van vier romans rond het Kerkhof der Vergeten Boeken in het mysterieuze, gothic Barcelona. Signatuur-uitgever noemt het boek 'een tikje zwartgalliger' dan 'De schaduw van de wind'.
'Het spel van de engel' speelt zich af in het Barcelona van de jaren twintig. De jonge broodschrijver David Martin, geobsedeerd door een onmogelijke liefde, krijgt het aanbod van een mysterieuze uitgever om een boek te schrijven zoals nog nooit geschreven is, een boek dat de wereld zal veranderen. De tol die David hiervoor moet betalen is echter torenhoog.
David, zijn vader bruut vermoord, zijn moeder niet meer dan een schim op afstand, raakt als kind verzeild op het Kerkhof der Vergeten Boeken. Daar stuit hij op het sinistere, religieuze boek 'Lux Aeterna', verschenen bij de Parijse uitgever Andreas Corelli - Davids opdrachtgever - en geschreven door ene Diego Marlasca. Ooit behoorde Davids huis toe aan deze onfortuinlijke advocaat, die zich geheel op het schrijven toelegde, tot hij onder duistere omstandigheden thuis om het leven kwam. Er blijken tussen hem zelf en Marlasca meer parallellen te bestaan dan David kon vermoeden.
Carlos Ruiz Zafón woont in Barcelona en Los Angeles. De roman 'De schaduw van de wind' zorgde voor zijn internationale doorbraak. Het boek is in dertig talen vertaald en in veertig landen uitgegeven. Wereldwijd werden ruim elf miljoen exemplaren verkocht. In Nederland zijn van 'De schaduw van de wind' 600.000 stuks verkocht. Het boek staat al 160 weken in de Bestseller 60.
Signatuur lanceert een grote marketingcampagne rond het boek. Er zijn tv-commercials, een radiocampagne op Sky Radio, voorpublicatieboekjes, boekenleggers, een 'outdoorcampagne' op NS-stations en een uitgebreide pr-campagne met interviews.
Diep in het bos (nieuws, 2008)
OP ZOEK NAAR EEN THRILLER
Tamelijk geruisloos is twee nachten voor Pakjesavond de thriller 'd3Zusjes' op de markt gekomen. Het gaat om de debuutroman van Ina Enssr en is een uitgave van het bedrijf Walla Walla uit Wageningen.
Tamelijk geruisloos, want er is geen feestelijke bijeenkomst met champagne en overhandiging aan een BN'er aan te pas gekomen. Geheel in de stijl van het boek, dat over de wondere wereld van het satellietplaatsbepalingssysteem gps gaat, is het eerste exemplaar van de thriller in de nacht van 3 op 4 december verborgen ergens in Nederland. De locatie waar het boek, een literaire thriller bedoeld voor volwassenen, te vinden is, wordt bekendgemaakt op vrijdag 12 december om 12.12 uur op de website www.d3zusjes.nl. De eerste die deze plek weet te vinden, heeft de primeur (en een aantal extra verrassingen) in handen. Althans, dat belooft Walla Walla.
Tamelijk geruisloos is twee nachten voor Pakjesavond de thriller 'd3Zusjes' op de markt gekomen. Het gaat om de debuutroman van Ina Enssr en is een uitgave van het bedrijf Walla Walla uit Wageningen.
Tamelijk geruisloos, want er is geen feestelijke bijeenkomst met champagne en overhandiging aan een BN'er aan te pas gekomen. Geheel in de stijl van het boek, dat over de wondere wereld van het satellietplaatsbepalingssysteem gps gaat, is het eerste exemplaar van de thriller in de nacht van 3 op 4 december verborgen ergens in Nederland. De locatie waar het boek, een literaire thriller bedoeld voor volwassenen, te vinden is, wordt bekendgemaakt op vrijdag 12 december om 12.12 uur op de website www.d3zusjes.nl. De eerste die deze plek weet te vinden, heeft de primeur (en een aantal extra verrassingen) in handen. Althans, dat belooft Walla Walla.
Peter Elberse - Bekentenissen uit de Bunker (2008)
Voor een select publiek
(Door Arno Ruitenbeek)
Bekentenissen uit de Bunker zal het vooral goed doen bij een select gezelschap. Journalisten, beveiligers en advocaten herkennen de impressies van Peter Elberse uit de zwaarbeveiligde rechtbank op een bedrijventerreintje in Amsterdam-Osdorp.
Schrijver dezes geniet de twijfelachtige eer vaak in de Bunker te hebben moeten vertoeven. Als rechtbankverslaggever, net als de auteur. Dus ik weet (ook) waar hij het over heeft. De grotendeels geblindeerde ramen, de veiligheidsmaatregelen, de sympathieke parketpolitiemensen, de suïcidaal kale ruimten voor persmuskieten, strafpleiters en ander voor justitie noodzakelijk kwaad. De broodjes bal van de verderop gelegen snackbar Dicke Mick vermochten na enige tijd de gang naar dit barre oord niet meer goed te maken.
Maar ja, naar deze uithoek ga je niet voor een leuk kort gedingetje over onbetaalde rekeningen, tussen hardwerkende mkb'ers, voor eenmaal gehuld in een slecht zittend kostuum boven ongepoetste werkschoenen. Of een doorsneezaak met winkeldieven in de
verdachtenbank en gedupeerde kleingrutters op de publieke tribune. Dat kunnen ze in de gewone rechtbanken wel af. Echter, als de echte grote, harde criminelen, de vluchtgevaarlijke pistolentrekkers onder ogen van hun rechters moeten komen, is de Bunker de aangewezen plek. En dat heeft wel iets. Spanning, sensatie, hoop op een onverwacht lekker verhaal.
Bij Elberse zit die mengeling van afschuw en bewondering, van afstoten en aantrekken er helemaal in. Hij is verslaafd aan de Bunker, maar weet tegelijkertijd dat te veel Holleeder, te veel Hells Angels, leugens, angstige kroongetuigen en bloederige afrekeningen slecht voor zijn gezondheid zijn. Of in elk geval vernietigend voor een gezonde kijk op onze samenleving.
We kunnen niet anders, dit is ons vak. Het is mooi en leuk om te doen. Je zou niet anders willen. Aan de tv-kijker, de krantenlezer, de gewone burger zal die verslaving, noem het beroepsdeformatie, voorbijgaan. Dat maakt Bekentenissen uit de Bunker niet tot een slecht boek.
Peter Elberse - Bekentenissen uit de Bunker. Uitgeverij De Fontein, 164 pag.
Arno Ruitenbeek is misdaadverslaggever van het Noordhollands Dagblad
09 december 2008
Over de toonbank (nieuws, 2008)
'ALLES TE VERLIEZEN' WINT ALLES
De nieuwste thriller van Esther Verhoef, 'Alles te verliezen', is een dikke hit. Op 20 november kwam het boek op de markt. Vandaag, negentien dagen later, is de grens van honderdduizend exemplaren bereikt. Dat meldt uitgeverij Anthos. De thriller kwam direct binnen op plaats 3 in de Bestseller 60. Sinds vorige week staat het boek op de hoogste positie.
Het boek gaat over de gefortuneerde Claire, die ogenschijnlijk alles heeft wat haar hartje begeert: een betrouwbare echtgenoot, lieve dochters, een huis op een goddelijk schiereiland, aanzien, vrienden. Maar Claire heeft ook geheimen, die een tikkende tijdbom vormen onder haar bestaan, sinds een oude vriend - een ex-bajesklant - haar heeft teruggevonden. Ineens beseft ze dat ze heel wat te verliezen heeft en begint het liegen, draaien, piekeren en wakker liggen. Voor geen prijs wil Claire dat haar echtgenoot, nazaat van een rijke en gerespecteerde familie, weet hoe zij een aantal jaren aan de kost is gekomen. Kijk hier voor de recensie.
De bestsellerlijsten zijn geen nieuw fenomeen meer voor Verhoef. Ze belandde er in 2006 met haar thriller 'Rendez-vous', in 2007 gevolgd door 'Close-up'. Zowel 'Rendez-vous' als 'Close-up' werd genomineerd voor de NS Publieksprijs en bekroond met de Zilveren Vingerafdruk. 'Close-up' werd bovendien genomineerd voor de Gouden Strop. Van beide boeken zijn in totaal meer dan 500.000 exemplaren over de toonbank gegaan. De vertaalrechten zijn verkocht aan Engeland, Duitsland en Rusland. De filmrechten van 'Rendez-vous' zijn aangekocht door Endemol.
(Foto auteur: Merlijn Doomernik)
De nieuwste thriller van Esther Verhoef, 'Alles te verliezen', is een dikke hit. Op 20 november kwam het boek op de markt. Vandaag, negentien dagen later, is de grens van honderdduizend exemplaren bereikt. Dat meldt uitgeverij Anthos. De thriller kwam direct binnen op plaats 3 in de Bestseller 60. Sinds vorige week staat het boek op de hoogste positie.
Het boek gaat over de gefortuneerde Claire, die ogenschijnlijk alles heeft wat haar hartje begeert: een betrouwbare echtgenoot, lieve dochters, een huis op een goddelijk schiereiland, aanzien, vrienden. Maar Claire heeft ook geheimen, die een tikkende tijdbom vormen onder haar bestaan, sinds een oude vriend - een ex-bajesklant - haar heeft teruggevonden. Ineens beseft ze dat ze heel wat te verliezen heeft en begint het liegen, draaien, piekeren en wakker liggen. Voor geen prijs wil Claire dat haar echtgenoot, nazaat van een rijke en gerespecteerde familie, weet hoe zij een aantal jaren aan de kost is gekomen. Kijk hier voor de recensie.
De bestsellerlijsten zijn geen nieuw fenomeen meer voor Verhoef. Ze belandde er in 2006 met haar thriller 'Rendez-vous', in 2007 gevolgd door 'Close-up'. Zowel 'Rendez-vous' als 'Close-up' werd genomineerd voor de NS Publieksprijs en bekroond met de Zilveren Vingerafdruk. 'Close-up' werd bovendien genomineerd voor de Gouden Strop. Van beide boeken zijn in totaal meer dan 500.000 exemplaren over de toonbank gegaan. De vertaalrechten zijn verkocht aan Engeland, Duitsland en Rusland. De filmrechten van 'Rendez-vous' zijn aangekocht door Endemol.
(Foto auteur: Merlijn Doomernik)
Andrea Maria Schenkel - Het monster van München (2008)
Er waart een monster door München
(Door Aly Knol)
Kathie wil het verstikkende leven op het Beierse platteland achter zich laten en in de grote stad München een nieuw, écht leven beginnen. Ze is een mooie jonge vrouw met zwarte haren. Het zijn de jaren dertig en het is niet gemakkelijk om een fatsoenlijke baan als dienstmeisje te vinden. Bovendien waart er een serieverkrachter en -moordenaar rond in de stad, zonder dat Kathie zich daar ook maar een ogenblik van bewust is. De tweede thriller van Andrea Maria Schenkel, Het monster van München, is net als haar debuut Blik op het duister gebaseerd op een waar gebeurd verhaal.
Schenkel heeft een volstrekt unieke manier gevonden om haar thrillers te schrijven. Het monster van München belicht de gebeurtenissen rondom de verkrachter en moordenaar vanuit verschillende perspectieven. En iedere 'verteller' heeft een volslagen eigen vocabulaire en kijk op de dingen. De compositie van de thriller is voorbeeldig en tot op het laatst blijft verborgen wie er nu werkelijk achter al die gruweldaden heeft gezeten. En wat het lot met Kathie voor heeft.
Het decor van het Duitsland van de jaren dertig, Hitler is al aan de macht, wordt subtiel geschilderd met verwijzingen naar het Beierse concentratiekamp Dachau, waar al menigeen in is verdwenen. En ook het partijlidmaatschap van de dader en de nationaalsocialistische beweging komen ter sprake, want al op de eerste pagina wordt duidelijk dat een misdadiger als deze niet in het tijdsgewricht van Übermenschen kan - of beter - mag passen. Maar wie is die dader? Wat is zijn achtergrond? Wat heeft hij nóg allemaal op zijn geweten?
Schenkel weet het tot de laatste pagina spannend te houden. En als het merkteken literaire thriller ergens op zijn plaats is, dan is het hier wel. Voor haar debuut, over een waar gebeurde moord in 1922 op een boerenfamilie in Beieren, kreeg Schenkel vorig jaar al meteen de prestigieuze Deutscher Krimi Preis. Het is na lezing van Het monster van München niet verwonderlijk dat de schrijfster er dit jaar voor de tweede achtereenvolgende keer met die prijs vandoor is gegaan. Hier is een uitzonderlijk talent aan het werk, dat het thrillergenre een gloednieuwe impuls heeft gegeven. Kom maar op met dat derde boek!
Andrea Maria Schenkel - Het monster van München. Vertaling W. Hansen. Uitgeverij Signatuur, 141 pag.
08 december 2008
Wordt verwacht 72 (nieuws, 2008)
JOURNALISTE MET AMBITIE
Ze schreef scenario's en werkte mee aan tv-series als 'Juliana', 'Rozengeur & Wodka Lime', 'Hertenkamp' en 'GTST'. Maar ze bracht ook een chicklitroman en een boek over 'Gooische Vrouwen' op de markt.
Sabine van den Eynden (1964), want over haar gaat het, begeeft zich nu ook in de wereld van de spannende roman. Bij uitgeverij Arena verschijnt in mei 2009 haar eerste thriller 'Deadline'. Er staat 'literaire thriller' op de cover, maar afgaande op wat Arena nu al meldt over het boek, lijkt het meer op 'spannende chicklit'.
'Deadline' gaat over Suzy Zomer, jongste verslaggever bij een landelijke ochtendkrant. Ze is vastbesloten de beste journalist van Nederland te worden. Ze zou daarbij veel kunnen leren van haar door de wol geverfde collega Lucas, een cynische einzelgänger, maar die zit niet te wachten op de mening van een groentje in het vak.
Maar dan komen ze bij toeval een buitenlandse financiële constructie op het spoor, waar nogal een onfris luchtje aan hangt. Ze worden gedwongen om samen te werken. Tegen haar zin begint Suzy haar ervaren collega steeds aantrekkelijker te vinden. Maar ze ontdekt ook dat zijn motivatie om de zaak te onderzoeken niet puur journalistiek is.
Ze schreef scenario's en werkte mee aan tv-series als 'Juliana', 'Rozengeur & Wodka Lime', 'Hertenkamp' en 'GTST'. Maar ze bracht ook een chicklitroman en een boek over 'Gooische Vrouwen' op de markt.
Sabine van den Eynden (1964), want over haar gaat het, begeeft zich nu ook in de wereld van de spannende roman. Bij uitgeverij Arena verschijnt in mei 2009 haar eerste thriller 'Deadline'. Er staat 'literaire thriller' op de cover, maar afgaande op wat Arena nu al meldt over het boek, lijkt het meer op 'spannende chicklit'.
'Deadline' gaat over Suzy Zomer, jongste verslaggever bij een landelijke ochtendkrant. Ze is vastbesloten de beste journalist van Nederland te worden. Ze zou daarbij veel kunnen leren van haar door de wol geverfde collega Lucas, een cynische einzelgänger, maar die zit niet te wachten op de mening van een groentje in het vak.
Maar dan komen ze bij toeval een buitenlandse financiële constructie op het spoor, waar nogal een onfris luchtje aan hangt. Ze worden gedwongen om samen te werken. Tegen haar zin begint Suzy haar ervaren collega steeds aantrekkelijker te vinden. Maar ze ontdekt ook dat zijn motivatie om de zaak te onderzoeken niet puur journalistiek is.
Abonneren op:
Posts (Atom)