Huub van Dijk - De zwarte rechtbank (1997)

Stuurloze thriller van bestuurskundige

(Door Peter Kuijt)

Met het schrijven van een misdaadroman is een oude wens in vervulling gegaan, meldt de achterflap van De zwarte rechtbank, het thrillerdebuut van bestuurskundige Huub van Dijk (1937). De blijdschap over de publicatie van zijn eersteling is Van Dijk van harte gegund, maar of oprechte thrillerliefhebbers erover zullen juichen, valt sterk te betwijfelen: De zwarte rechtbank boezemt nauwelijks ontzag in.

Van Dijk verhaalt over de wederwaardigheden van Peter Boonstra, hoofdinspecteur bij het politiekorps in Den Bosch. Boonstra en zijn team moeten de moord onderzoeken op Willem Schulz, een uit Zuid-Afrika geëmigreerde industrieel. Schulz, die aan de basis stond van de oprichting van een Economisch Onderzoeksinstituut, wordt op Nieuwjaarsochtend morsdood aangetroffen in de tuin van zijn niet geringe optrekje.

Enkele dagen later ontdekt een personeelslid op de parkeerplaats van een Van der Valk-motel het lijk van een man met een platgereden hoofd. De overledene had bij leven en welzijn geen schnitzel genuttigd in het motel, dus dat kan hem het leven niet hebben gekost, zo vinden de speurders al gauw uit. Ook ontdekt Boonstra c.s. dat er een relatie heeft bestaan tussen Schulz en de geplette ongelukkige bij het restaurant. Voorts achterhaalt het team dat Schulz qua normbesef niet helemaal zuiver op de graat was.

Om het verhaal vervolgens een wat opwindender tintje te geven voert Van Dijk de echtgenote van een Porsche-agent ten tonele. De vrouw, liefhebster van dildo's, zweepjes, kaarsen en ander verfijnd doe-het-zelf-apparatuur, start haar eigen onderzoekje naar de moord op Schulz. Als de wegen van deze presidente van 'de zwarte rechtbank' en het politieteam elkaar tenslotte kruisen, wordt alles duidelijk: de onwerkelijke werkelijke toedracht van de moorden en het feit dat de plot volstrekt ongeloofwaardig is.

Van Dijk bewijst met De zwarte rechtbank in ieder geval één ding: dat schreeuwende loftuitingen op covers ten volle moeten worden gewantrouwd. 'Een klasse-thriller van internationale allure' is een kwalificatie die juist niet voor Van Dijks debuut opgaat. Het is meer een stuurloze roman, die een aangename stijl ontbeert, evenals overtuigende karakters en spitse dialogen. En dan die fouten! De spelfouten ('wenkbrouwen'), nutteloze herhalingen (zo meldt Van Dijk zowel op pagina 91 als op 92 dat hoofdinspecteur Boonstra zijn collega van een afspraak met de 'pg' op de hoogte stelt) en onaffe zinnen, vliegen je om de oren. Dat Van Dijk in zijn enthousiasme z'n tekstverwerker laat galopperen is nog te begrijpen, maar de uitgever had beslist aan de teugels moeten trekken! Het is per slot van rekening geen roman waarvoor je maar drie stuivers hoeft neer te tellen.

Huub van Dijk - De zwarte rechtbank, uitgeverij De Arbeiderspers, 270 pag.