Respect (nieuws, 2015)

GOLD DAGGER VOOR MICHAEL ROBOTHAM

De Australische thrillerschrijver Michael Robotham heeft met zijn thriller 'Leven of dood' de Gold Dagger Award gewonnen. Hij versloeg hiermee onder anderen Stephen King en J.K. Rowling, die onder haar misdaadschrijverspseudoniem Robert Galbraith in de race was. 

De Gold Dagger Award is in 1955 in het leven geroepen door de  Britse Crime Writers' Association (CWA) voor de beste thriller van het jaar en wordt gezien als één van de belangrijkste prijzen voor internationale thrillerschrijvers. Robotham ontving de felbegeerde prijs gisteravond tijdens een bijeenkomst van de CWA in Londen.

Robotham verklaarde tegenover The Sydney Morning Herald dat hij met name het respect van zijn collega's in het schrijversvak erg waardeert: 'Het is fijn om commercieel succes te hebben, om veel boeken te verkopen en daardoor fulltime schrijver te kunnen zijn. Maar door het winnen van een Dagger kun je zeggen dat je het respect van collega's hebt verdiend en toegevoegd wordt aan een bijzondere lijst met schrijvers.' Michael Robotham is na Peter Temple (De gebroken kust, 2007) de tweede Australiër die sinds het uitreiken van de prijs wordt toegevoegd aan de lijst met winnaars.

(Bron: The Sydney Morning Herald)

Observatietechniek (nieuws, 2015)

OUD-BASKETBALLER DUNKT BOEK OVER SHERLOCKS BROER

De 218 centimeter metende Amerikaanse oud-basketballer Kareem Abdul-Jabbar is zijn leven lang al een fan van Sherlock Holmes. Nu komt hij met een roman over Mycroft, de mysterieuze oudere broer van 's werelds beroemdste speurder.

Mycroft Holmes heet de detective die Abdul-Jabbar heeft geschreven in samenwerking met scenarioschrijver en 'script adviseur' Anna Whitehouse. Het boek vertelt het verhaal van Mycroft die werkzaam is voor het Britse ministerie van Oorlog. Dan wordt hij door zijn verloofde Georgiana, die opgroeide in Trinidad, op de hoogte gebracht van vreemde verdwijningen op dat Caribische eilanden. Daarnaast brengen geesten kinderen zo ver dat ze zelfmoord plegen. Georgiana raakt in paniek en reist af naar Trinidad, gevolgd door Mycroft en zijn beste vriend Cyrus Douglas.

De nu 68-jarige Kareem Abdul-Jabbar, met 38.387 punten zo goed als zeker de best scorende basketballer in de NBA aller tijden, schreef eerder kinderboeken. Hij studeerde Engels en geschiedenis en geldt als een groot kenner van de Amerikaanse historie. Abdul-Jabbar heeft een enorme collectie jazzmuziek en schreef in 2003 een boek over een regiment zwarte soldaten, tot dan toe onderbelicht was gebleven in de gangbare geschiedschrijving.

De oud-basketballer liet weten dat hij voor het eerst met Sherlock Holmes in aanraking kwam toen hij naar oude films keek waarin Basil Rathbone de rol van de speurneus vertolkte. Volgens Abdul-Jabbar waren de deductische vaardigheden van Holmes' geestelijk vader Arthur Conan Doyle zelfs van positieve invloed op zijn basketbalspel. 'Ik ontdekte bij mijzelf dat ik Holmes' observatietechniek gebruikte om mijn eigen spel te verbeteren en de zwakheden bij mijn tegenstanders te zien.'

Mycroft Holmes komt voor of wordt genoemd in vier verhalen van Conan Doyle. Volgens Sherlock Holmes beschikt Mycroft net als hij over de gave om deductief conclusies te trekken uit kleine aanwijzingen. Hij schijnt hier zelfs beter in te zijn dan Sherlock. Hij gebruikt zijn gave echter nooit optimaal, en mist het doorzettingsvermogen om zelf een zaak op te lossen.

Mycroft Holmes is afgelopen vrijdag verschenen bij Titan Books.

(Bron: The Guardian)

Hokjesmentaliteit (nieuws, 2015)

BAVO DHOOGE SCHREEF ZELF SCHANDAALROMAN

De Vlaamse Bavo Dhooge zou zich gewaagd hebben aan de vertaling van de Franse schandaalroman 'Samen zullen we slapen voor we sterven'. De redactie van De Morgen komt echter met het feit dat de auteur het meesterwerk zelf heeft verzonnen.

Het moest de literaire ontdekking van dit jaar zijn, een vergeten manuscript afkomstig uit Frankrijk. En de Vlaamse auteur zou zich hebben gewaagd aan de vertaling van de Franse schandaalroman van ene Jean Sagan.

De Belgische veelschrijver was zo onder de indruk van het originele manuscript dat hij besloot het boek te vertalen. Van het boek zouden in de jaren '50 honderdduizend exemplaren verkocht zijn, maar door de wilde levensstijl van de Franse auteur heeft hij het moment nooit meegemaakt dat zijn roman het levenslicht zag. De roman raakte in de vergetelheid totdat Dhooge besloot er iets mee te gaan doen.

Er werd al enigzins vermoed dat Dhooge het nieuwsbericht uit zijn duim had gezogen. Zo liepen de aanwijzingen naar het originele werk op niets uit. Er was bijvoorbeeld niets te vinden over de Franse schrijver Jean Sagan, leek de naam van de Franse uitgever wel heel erg op een patisseriemaker en begon de Nederlandse titel van het werk met een S. Vooral de laatste aanwijzing duidde op het feit dat de 'S-Express', één van de bijnamen van Dhooge, weer aan het werk was gezet.

De Vlaming geeft inmiddels ook toe dat hij Samen zullen we slapen voor we sterven zelf heeft geschreven. Zijn bedrog doet hij af als een 'ontsnappingspoging uit de hokjesmentaliteit van de Vlaamse literatuur'. Uitgever Stefaan Werbrouck van uitgeverij Houtekiet steunt Dhooge in zijn stunt: 'Het is zeker niet de eerste keer in de literatuurgeschiedenis dat er een fictieve auteur wordt opgevoerd.'

(Bron: Hebban)

Elf dagen (nieuws, 2015)

KATE MOSSE EERT CHRISTIE MET KORT VERHAAL

Ter gelegenheid van de 125ste geboortedag van Agatha Christie schreef de Britse auteur Kate Mosse een kort verhaal voor BBC Culture. De mysterieuze elf dagen durende verdwijning van de Queen of Crime is het thema van Mosses verhaal.

Op 15 september was het 125 jaar geleden dat Agatha Mary Clarissa Miller in het Britse Torquay werd geboren. Als Agatha Christie zou ze later uitgroeien tot de onbetwiste Queen of Crime, de bestverkopende detectiveschrijfster ter wereld..

Ter ere van Christies geboortedag schreef haar land- en vakgenote Kate Mosse voor de site BBC.com Culture het verhaal Eleven days. De auteur vond de inspiratie voor haar verhaal in de elf dagen durende vermissing van Christie in december 1926. Haar plotselinge verdwijning leidde tot een van de grootste zoektochten die Engeland gekend heeft.

Het verhaal van Mosse gaat over beroemd zijn, over de manieren waarop schrijvers hun eigen persoonlijke ervaringen verwerken in fictie en is tegelijkertijd een eerbetoon aan Christie. Mosse heeft in meerdere interviews gezegd al haar leven lang fan te zijn van het werk van de Queen of Crime. Als ze zelf aan een boek werkte, waren de detectives van Christie het enige wat ze kon lezen. 'Ik was vereerd dat ik voor het schrijven van dit verhaal gevraagd ben. Ik wilde niet speculeren over wat er in die elf dagen gebeurd zou kunnen zijn. Evenmin wilde ik Christie woorden in de mond leggen. Ik koos ervoor om me voor te stellen over hoe het zou zijn als je er zijdelings bij betrokken zou zijn.'

BBC Culture werd in het voorjaar van 2013 gelanceerd. Volgens de BBC telt de site maandelijks zo'n drie miljoen unieke bezoekers.

Geruchten en rook (nieuws, 2015)

NIEUW BOEK ALMAR OTTEN 'LARGER THAN LIFE'

Dat hij zijn bestuursfunctie bij het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs heeft neergelegd, klopt. Maar dat betekent niet dat Almar Otten zijn kroontjespen in stukken heeft gebroken en zijn tekstverwerker in de wilgen heeft gehangen. Sterker nog, over een maand of twee een nieuw boek van hem uit.

'Waar geruchten zijn, is altijd rook', stelt thrillerschrijver Almar Otten (1964) in een reactie op de vraag of hij, in navolging van collega-auteur Marion Pauw, de pen, al dan niet voorlopig, heeft neergelegd. Dat vermoeden rees na het bericht dat hij is opgestapt als bestuurslid van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM). Bovendien bevatte de nieuwe brochure van zijn uitgever Luitingh-Sijthoff geen titel van zijn hand. Daar kwam ook nog bij dat Otten in een serie columns op de site Hebban.nl de totstandkoming van zijn jongste thriller Het ronde huis beschreven. Na zeven boeken vond hij het tijd voor een bestseller. Maar zijn spannende roman over het beruchte landhuis in de Veluwse bossen kwam, ondanks goede recensies, niet terecht op de bestsellerlijst van de CPNB. Missie mislukt en waarom zou Otten uit frustratie dan niet zijn tekstverwerker in de kliko hebben gegooid?

Niets is minder waar, blijkt nu. Niet voor niets staat op Ottens website geschreven: 'Wat mij betreft zijn de boeken die tot op heden zijn verschenen slechts het begin van een oeuvre. Aan ideeën zal het niet liggen.'

Goed nieuws heeft Otten voor zijn fans: op 9 november verschijnt er een nieuw boek van zijn hand, getiteld Vriendendienst. 'Het is de thriller die ik altijd heb willen schrijven', meldt hij opgewekt. 'Larger than life, internationaal, groot, complex, dikker dan de vorige boeken.'

Vriendendienst is een thriller over de geheimzinnige, bloeddorstige wereld van het grote geld, meldt de flaptekst. De thriller kent twee verhaallijnen.

In het Engelse landhuis van Arthur de Rothschild komen twintig mensen uit de Londense City bijeen. Tussen hen loopt ook een man met getaand gezicht en half lang wit haar - hij wordt De Zwitser genoemd. Het is een bijeenkomst van grote bankiers en enorme mondiale belangen. Tegelijkertijd krijgt ene David Zomer bericht: Eline wil hem spreken. Hij laat alles uit de handen vallen, want hij kent maar één Eline. Zij woonde samen met hem in het roemruchte Amsterdamse krakersbolwerk Krankstaat. Een pijnlijke periode waar hij niet graag aan herinnerd wil worden. Maar hij moet nu op reis, een oude vriendschap vergt van hem het uiterste. Een levensgevaarlijke tocht door Zwitserland en Italië voert hem naar Diyarbakir, de Koerdische hoofdstad in het zuidoosten van Turkije.

Otten, die voor zijn thriller Blauw goud werd bekroond met De Diamanten Kogel, meldt verder dat hij nog bezig is 'met twee spannende projecten'. Wat die behelzen, kan hij nog niet vertellen. Maar de projecten moeten eind maart 2016 hun beslag hebben gekregen. Otten: 'Het lijkt er echter wel op dat deze zaken een (voorlopig) einde van mijn thrillerschrijverschap zijn.'

De schrijver, afgestudeerd als hydroloog aan de Universiteit Wageningen, is sinds 2007 werkzaam voor de gemeente Deventer. Hij stelt dat hij de afgelopen jaren projecten heeft opgezet in Zuid-Oost Turkije, Palestina en Oeganda. 'Dat is deels in eigen tijd gebeurd en gaat daarom ten koste van het schrijven', aldus Otten. 'Tijdgebrek is in ieder geval de belangrijkste reden om te stoppen met het bestuur van het GNM.'

Maar het schrijven gaat hoe dan ook door, benadrukt Otten. ' Als de tijd het toelaat, wil ik een vriend die is verhuisd naar Australië en daar vijf jaar geleden een herseninfarct heeft gehad, helpen zijn verhaal in boekvorm te krijgen. Zijn ruwe teksten en mails bieden daarvoor een sterk uitgangspunt.'

Jeroen van Inkel (interview, 2015)

'HIER EN DAAR EEN MINDFUCK IS OOK LEUK'

Diskjockey Jeroen van Inkel is niet alleen een rappe prater, maar ook een snelle schrijver. In maart 2014 debuteerde hij met de thriller Kortsluiting en nu ligt al enkele weken de tweede, Verwarring, in de winkel. Kritiek vergelijkt hij met luidsprekers. 'De een houdt meer van bastonen, de ander gaat voor de hoge.'

(Door Peter Kuijt)

Je hoort auteurs vaak zeggen dat het schrijven van een debuut fijner was dan een tweede of derde boek, omdat ze toen nog geen enkele druk voelden. In welk opzicht verschilde het werken aan Verwarring met het schrijven van Kortsluiting?

Jeroen van Inkel: 'In mijn geval is het eerder andersom. Omdat ik nooit eerder schreef heb ik bij mijn debuut heel veel zaken onhandig aangepakt. Kortom, gaandeweg heb ik meteen een ontdekkingsreis gemaakt door de wereld van het schrijversambacht en onderweg besloten bij volgende verhalen zaken anders dan wel beter aan te pakken.'
'Voor Kortsluiting had ik wel min of meer voor ogen waar het verhaal naartoe zou gaan, maar ik had niet eens een plot op papier. Beginnersfouten van het kaliber megagroot. Bij mijn tweede verhaal, Verwarring, heb ik eerst een uitgebreide plot geschreven, waardoor het totale 'meters maken' een stuk makkelijker en sneller ging. Druk is iets waar ik dagelijks mee te maken heb en zie ik juist meer als inspiratie dan als belasting.'


Je had slechts een jaar nodig om met de opvolger van Kortsluiting te komen. Dat is vlot, als je bedenkt dat je ook nog een intensieve baan erbij hebt. Gaat schrijven je makkelijk af?
'Dat is lastig in te schatten, maar ik denk dat als ik het vergelijk met de ervaringen van andere auteurs, ik inderdaad wel snel werk. Als ik bezig ben met een verhaal zie ik vaak al heel veel situaties en locaties in gedachten voor me, en vaak genoeg hoor ik ook grote delen van dialogen in mijn hoofd. Vaak ook ben ik tijdens het schrijven van de eerste versie als een soort octopus verbonden met alle verschillende delen van het verhaal en voorzichtig in mijn hoofd aan meerdere hoofdstukken tegelijk bezig. Ik switch soms ook naar een ander hoofdstuk om even iets aan te passen of een notitie te maken.'


'Van Inkel heeft zéker schrijftalent', aldus een citaat uit VN’s Detective & Thrillergids over Kortsluiting. Wat was je reactie toen je dat las?
'Ik was er zeer blij mee. Als een dergelijk instituut zoiets over je zegt heeft dat veel betekenis.'


Maar de recensent vond ook dat 'de turbotaal waarvan Van Inkel zich bedient nogal op de zenuwen werkt'. Heb je daar bij het schrijven van Verwarring rekening mee gehouden?
'Nee, dat niet. Ik probeer vooral trouw te blijven aan mijn karakters. Vrank is natuurlijk een dj en ik weet uit eigen ervaring dat de zogenaamde turbotaal in de radiowereld gemeengoed is. Maar als ze daarmee bedoelen dat ik zelf in turbotaal schrijf, dan hebben ze misschien wel een punt. Ik probeer zo te schrijven dat het verhaal makkelijk leest. Ik hoop een grote groep mensen aan te spreken waaronder wellicht ook mensen die niet per se typische lezers zijn. Ik ben wel allergisch voor bepaalde 'boekentaal'. Woorden die niet bij mij passen probeer ik te vermijden. Ik denk dat de afstand tussen de lezer en het verhaal te groot kan worden als je te veel 'dure en afstandelijke' woorden gebruikt. Als je dat turbotaal wilt noemen is dat wat mij betreft prima.'


Ben je sowieso iemand die kritiek ter harte neemt?
'Dat hangt er wel vanaf van wie de kritiek komt. Er zijn een paar mensen in mijn omgeving waar ik echt goed naar luister. Mijn redacteur bijvoorbeeld. Ook als mensen uit het vak iets opmerken heeft het wel een zekere waarde. Maar kritiek is een beetje als luidsprekers. Het is vooral een kwestie van smaak. De een is fan van een hoop bass en de ander geniet weer meer van speakers met veel hoge tonen. Maar als het gaat om kritiek op social media leg ik het meeste naast mij neer. Dat is soms gewoon een open riool.'


Hoe ontdekte je de liefde voor het schrijven?
'Al lang geleden als ik voor de radio teksten moest schrijven als wij een speciale uitzending hadden, bijvoorbeeld de Top 1000 Aller tijden, ging ik er echt even lekker voor zitten om een paar mooie 'liners' te maken, zoals wij dat noemen. Ik las natuurlijk bij vlagen ook erg veel. Meestal in de zomer als ik rust in mijn hoofd heb. Ik voelde steeds vaker de behoefte verhalen die ik las 'aan te passen'. Dan kreeg ik het gevoel 'dat zou ik heel anders hebben opgeschreven'. Enfin, van het één kwam het ander. Gaandeweg merkte ik ook dat het heel fijn is als je volledig de baas bent over het universum waarbinnen je verhaal zich afspeelt.'


Zowel schrijver van als hoofdpersoon in Kortsluiting en Verwarring is een dj. Dan kom je niet om de vraag heen: Wat zit er van de persoon Jeroen van Inkel in het karakter Vrank van Houten?

'Het leek mij handig voor mijn eerste boek het allemaal dicht bij mijzelf te houden. Vooral omdat toen ik begon er op die berg in Lefkas geen internet was en ik dus ook geen research kon doen. Er zitten natuurlijk veel dingen in die ik zelf heb meegemaakt, frustraties die ik had op de werkvloer etc. Maar Vrank is veel moediger en heftiger dan ik zelf ben. Het valt mij wel op dat zaken die juist echt gebeurd zijn en die ik gebruikt heb in mijn verhalen vaak door mensen gezien worden als verzinsels. Daar moet ik erg om lachen. Bijvoorbeeld de gevonden lichaamsdelen in een voormalige psychiatrische inrichting in Kortsluiting zijn werkelijk gebeurd. Dat is de 'ware gebeurtenis' waar ik aan refereer. Was een bericht van het ANP dat ik ooit bewaard heb omdat het mijn fantasie enorm prikkelde.'


Waar ligt voor Van Inkel de grens en is Van Houten bereid er ver overheen te gaan?
'Haha, nou bijvoorbeeld de wurgseks.'


Welke muziek staat er op tijdens het schrijven? Of moet het juist doodstil zijn?
'Het hoeft zeker niet doodstil te zijn, hoewel ik mij wel helemaal afsluit, ik kruip echt in een soort bubbel. Teksten in liedjes leiden mij wel af. Dan ga ik luisteren waar de track over gaat, dus instrumentaal gebruik ik vaak. Maar als je bepaalde tracks vaak draait verdwijnt de drang om naar de tekst te luisteren en gaat het vooral nog om sfeer. Dat is echt belangrijk. Als een stukje service naar de luisteraar (of lezer) plaats ik hieronder een lijstje met de tracks die ik heel vaak draaide tijdens het schrijven van Verwarring.'




Je hebt een ochtendprogramma bij Radio Veronica. Dat betekent onmenselijk vroeg opstaan en daarna weerstand bieden aan het jetlag-gevoel in de middag. Op welke manier weet je jezelf zo op te peppen dat je nog zin hebt om te gaan schrijven?

'Het meeste schrijf ik als ik vrij ben, eerlijk gezegd. Voor Kortsluiting ben ik naar Venray gegaan om daar foto’s te maken van de omgeving en de inrichting waar destijds de lichaamsdelen gevonden zijn. Voor Verwarring heb ik verspreid over het jaar zelf hier en daar een week vrij genomen om meters te maken. Drie weken zomervakantie en dan elke ochtend vroeg op en tot een uur of 12 lekker schrijven schiet ook op. Dan gaat het echt als een speer. De meeste discipline moest ik inderdaad opbrengen in de periodes dat ik normaal aan het werk was. Dan sprak ik met mijzelf af een minimum aantal woorden per dag te schrijven. Dat lukte soms maar soms ook niet…'


Wat is voor jou de lol aan het schrijven?

'Toch wel dat ik helemaal de baas over alles en iedereen ben, en ook over de gebeurtenissen. Eigenlijk best opvallend, want het laatste wat ik in het dagelijks leven wil zijn is de baas zijn over mensen. Ik denk dat het vooral voortkomt vanuit de behoefte een verhaal op een bepaalde manier te vertellen.'


Schrijven is een solitaire bezigheid, zonder sidekicks. Mis je die niet als je achter de tekstverwerker zit?

'Nee hoor, helemaal niet. Dat solitaire is iets wat ik altijd leuk gevonden heb. Ook als ik jingles, liedjes en andere soort vormgeving voor mijn show maak in mijn studio thuis ben ik vaak alleen en dat is heerlijk. Juist de afwisseling van dat publieke en solitaire is iets waar ik veel plezier aan beleef. Want als het boek uitkomt is dat solitaire helemaal weg, dan ligt je verhaal op straat voor iedereen om te lezen.'


Waar moet een goede thriller volgens jou aan voldoen?

'Het verhaal moet je heen en weer laten gaan tussen een lekker gevoel en een onbehagelijk gevoel. Een beetje woede mag je ook voelen. Verbazing is belangrijk. Hier en daar een 'mindfuck' is ook leuk. Duidelijke karakters zijn belangrijk. Je moet je kunnen verplaatsen in de personages, maar je hoeft ze niet altijd te begrijpen. Een goede spanningsboog is voor mij verplichte kost. Iets waar ik zelf bij mijn volgende boek ook heel erg mee bezig ben. Ik denk dat dat een megakiller gaat worden. Ik ben dankzij Kortsluiting en Verwarring zoveel wijzer geworden, dat kan ik nu bij de derde allemaal toepassen. Ja, Vrank van Houtens derde avontuur zal heel speciaal worden.'


Hoe zou je een Jeroen-van-Inkel-thriller omschrijven?

'Poeh, dat is een lastige. Ik denk dat ik dat maar aan anderen over laat.'


Welke thrillerauteurs bewonder je?

'Esther Verhoef, Marion Pauw, Simone van der Vlugt, Dan Brown, Stephen King, Saskia Noort, Stieg Larsson, Donald Nolet. Versleuteld van Nolet vond ik echt een super goed verhaal. Echt knap gemaakt.'


Wiens niveau zou je willen bereiken?

'Wat ik probeer is mijn eigen hoogste niveau te bereiken. Ik denk dat ik mij niet kan meten met grote namen als Larsson, King en Brown, maar ik weet wel dat ik een hele grote fantasie heb en dat ik verhalen te vertellen heb. Dat wil ik op het fanatieke af zo ver mogelijk uitdiepen.'


Als je je leven mocht overdoen, zou je dan eerder zijn begonnen met schrijven? Of zou je de journalistiek zijn ingegaan?

'Ik denk dat de timing in mijn leven precies goed is. Ik ben nu 54 en heb genoeg rust gevonden om te schrijven. Ik heb denk ik ook genoeg meegemaakt om mij in de verschillende emoties die mijn karakters doormaken te verdiepen. Ik maak mij tegenwoordig ook drukker over maatschappelijke issues, over misstanden. Ik ben steeds meer bezig met de wereld die ik straks achterlaat voor mijn kinderen. Zal ons economische stelsel helemaal instorten? Waar gaat het heen met het schenden van onze privacyregels en leven wij straks alleen nog maar een eendimensionaal Facebookleven, zonder verdieping? De journalistiek is erg interessant, daar was ik alleen vroeger niet serieus genoeg voor. Ik heb er geen spijt van hoe mijn professionele leven is verlopen. Het meeste zou ik opnieuw zo doen.'

Verwarring van Jeroen van Inkel is verschenen bij uitgeverij Ambo|Anthos.

(Bron: Hebban.nl)

Exit (nieuws, 2015)

SCHRIJFSTER ARIANE MEIJER OVERLEDEN

Schrijfster, actrice en presentatrice Ariane Meijer is op 28 augustus op 48-jarige leeftijd overleden. De begrafenis heeft inmiddels in besloten kring plaatsgevonden, meldt de familie in de overlijdensadvertentie.

Meijer schreef vijf literaire thrillers en de humoristische verhalenbundel Het mannen ABC. Maar ze was vooral bekend van haar rollen in 'Zeg 'ns AAA', 'Diamant', 'Goudkust' en 'Ha die Pa'. Later presenteerde ze onder andere de televisieprogramma’s 'Explosief' en 'Call TV'. Tot begin 2003 was Meijer presentatrice van het SBS6 lifestyle-programma 'Jewels & Trends'. Voor dit programma reisde Ariane naar alle uiteinden van de wereld, op zoek naar de laatste trends op het gebied van horloges en juwelen.

In 2003 scheidde ze van Olivier Spier, onder wiens achternaam ze bekend werd. Samen met hem kreeg zij een, inmiddels tiener-, zoon (Abel) en dochter (Lola). Ariane verhuisde naar het platteland van West-Friesland en trouwde in 2009 met Alwin van der Toorn.

Oud-hoofdredacteur van Crimezone en huidig medewerker van Hebban, Kees de Bree, interviewde haar twee keer. Het eerste interview was in 2007 naar aanleiding van het verschijnen van haar debuutthriller Koud-Zuid. Tijdens het laatste interview in 2010 zei ze: “Een goede vriendin van mij zegt altijd: het leven is een pijp kaneel, je zuigt eraan en krijgt je deel. Dat is een soort mantra voor me geworden. Met veel mazzel ga je nog een paar jaar mee, maar het kan ook morgen afgelopen zijn. Je moet vooral iets doen waar je lol in hebt.''

(Bron: Hebban)

Hokjesdenken (achtergrond, 2015)

ZINDERENDE VROUWENLIEFDE!

(Door Peter Kuijt)

Elk jaar slibben de grachten van Amsterdam een dag dicht met boten waarop duizenden lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders vieren dat ze zijn wie ze zijn. Zo druk als het dan in de hoofdstad is met regenboogvlagdragers, zo stil lijkt het in gay-hoekje van de misdaadliteratuur. Je moet je best doen om een held (m/v) te vinden met een voorliefde voor een persoon van hetzelfde geslacht.

'Gladjanus van dubieuze energieleverancier belt aan. Openingszin: goh, u ziet er jong uit! Hahaha! Niet gevoelig voor. Doei! Deur dicht.’ Aldus een recente, vrolijke tweet van schrijfster Liesbeth van Kempen die 25 augustus debuteerde met Gevaarlijk spel. Volgens uitgeverij De Fontein een thriller voor de fans van Esther Verhoef en de serie Hollands Hoop. Van Kempens debuut bevat bovendien ‘beklemmende spanning én zinderende vrouwenliefde’.

De hoofdrol in het boek is blijkens de flaptekst weggelegd voor ene Louise. Wanneer officier van justitie Margot spoorloos verdwijnt en kort daarna ook haar man, maakt collega Louise zich grote zorgen. Ze gaat op onderzoek uit en vindt een raadselachtig dossier op een vreemde plek. Ze weet haar broer, die rechercheur is bij bureau Amsterdam-Amstelland, en haar goede vriendin Suzan te overtuigen van de ernst van de zaak. Het trio volgt een vaag maar verontrustend spoor. Dan dreigt alles uit de hand te lopen, ook de groeiende aantrekkingskracht tussen Louise en Suzan.

Van Kempen was werkzaam als accountmanager, communicatietrainer en tekstschrijver. Ze laat weten dat het verhaal in haar boek maar weinig overeenkomsten vertoont met haar eigen leven. 'Misschien het feit dat ik vroeger dierenarts wilde worden, mijn ex een juriste is en ik graag in Frankrijk vertoef.' Ze heeft een voorkeur voor het personage Suzan. ‘Een vrouw naar mijn hart. Aantrekkelijk, intelligent, loyaal, down-to-earth en met een gezonde dosis humor en zelfspot. Ik zou zo verliefd op haar kunnen worden.’

Thrillers als Gevaarlijk spel, waarin openlijk sprake is van een intieme relatie tussen twee vrouwen, zijn zeldzaam in het Nederlandse taalgebied. Hetzelfde geldt voor spannende romans met de herenliefde als belangrijk aspect. We kunnen ons er in ieder geval zo een, twee, drie niet veel voorbeelden van voor de geest halen. De enige namen die ons te binnen schieten, zijn die van Renee Spaan, de lesbische rechercheur in de thrillers van Carina van Leeuwen en die van Guido Versavel, de homoseksuele brigadier in de politieromans van Vlaming Pieter Aspe. Er is zelfs een speciale Wikipediapagina aan dit laatste karakter gewijd. Daarin staat onder meer dat Versavel een ware fitnessfreak is, die dol is op alles wat met cultuur te maken heeft. Versavel werkt zelf al jaren aan een roman, maar een uitgever heeft hij niet gevonden. Verder: Hij is breedgebouwd en gladgeschoren. 'Als hij geen uniform draagt, is hij altijd piekfijn gekleed.' Hoe stereotiep.

Kwade genius

Een uitgebreide zoektocht naar gay- dan wel lesbo-thrillers in het Nederlandse taalgebied levert – hoewel wij Hollanders in naam zo tolerant en ruimdenkend heten te zijn – verrassend weinig titels op. Op de site van de Amsterdamse ‘gay and lesbian book store’ Vrolijk zien we wel veel vertaalde fictie, maar zo goed als geen oorspronkelijk Nederlandstalige boeken. Oké, Dark room van Belinda Aebi en De vrienden van Pinocchio van Tomas Ross worden genoemd, maar hier zijn de homo’s eerder slachtoffer dan wel de kwade genius dan de held.

Vind je uiteindelijk een homothriller, dan wordt-ie in de regel niet door een mainstream uitgeverij op de markt gebracht. Zou dat te maken kunnen hebben met koudwatervrees?

In De gekroonde lelie van Bert van Dongen (Maastricht, 1958) treedt dan wel een homoseksuele inspecteur op die adembenemende avonturen beleeft met zijn ‘vaste’ vriend Pascal en daarnaast in het bezit komt van een eeuwenoud dagboek dat het koppel van Parijs naar het dal van de Loire zal leiden. Het boek is een uitgave van Boekscout.

In 2010 verscheen bij La Vita Publishing het boek Onafwendbaar van journaliste Anja de Crom, tevens voorzitter van de Stichting Lesbisch Lezen. Volgens de uitgever combineert de thriller, over een chantage van een veelbelovend politicus, een gezonde dosis spanning met homo- en lesbische romantiek. Verder gesignaleerd: de gay misdaadroman De onderste steen, in 2010 uitgegeven door Elikser en geschreven door een trio (waaronder een homoseksuele man), dat opereert onder de naam Debora M. Sebastiaans. In het boek treden de homoseksuele Sebas en Debby op als een detectiveduo dat de raadselachtige verdwijning van hun vriend Patrick probeert op te lossen.

In 2011 werd door Tic uitgeverij het boek Pionnenwerk van Paul Weelen op de markt gebracht. Volgens de omschrijving op de site van Vrolijk, gaat het hier om een spionagethriller, waarin de homoseksuele vijftige Jo Klawitter naar Limburg afzakt om te onderzoeken of er in de provincie een afscheidingsbeweging actief is. Er is een explosie op het station in Maastricht en Klawitter stuit op een Limburg-gezinde motorbende die ook actief is in de wapenhandel.

Uitgeverij De Leeskamer brengt de boeken van de varende schrijfster Esther de Blank uit. In IJspret uit 2013 is het belangrijkste personage Isabel Jansen, een schipperskind en oud-rechercheur bij de Franse politie. Na heftige gebeurtenissen tijdens haar laatste onderzoek is ze ingestort en heeft ze ontslag genomen om vervolgens als schipper te gaan varen met haar nieuwe vriendin. Maar Isabel kan het rechercheren niet laten. Als ze vast komt te liggen in het ijs en er op het schip naast het hare een schipper om het leven komt, bemoeit ze zich toch weer met het onderzoek.

Lucy

Het aanbod gay en lesbian thrillers is in het buitenland aanmerkelijk groter. Vooral in het meer puriteinse Groot-Brittannië en de Verenigde Staten wordt er een aardig aantal titels op dat gebied uitgegeven. Fans van de lesbische thrillerschrijfster Patricia Cornwell kennen natuurlijk Lucy Farinelli, nicht van patholoog-anatoom Kay Scarpetta, zeer behendig met computers en de vrouwenliefde toegedaan.

Patricia Cornwell

Cornwell besloot bij het schrijven van The Body Farm (1994, Modus operandi in Nederlandse vertaling) om van Lucy een lesbienne te maken. Maar ze belde van tevoren wel een van haar redacteuren daarover op. Cornwell in The Guardian: 'Ik zei tegen hem: 'Houston, we have a problem.' Zijn antwoord was: 'Je hóéft dit niet te doen in een populaire misdaadreeks.' Een paar jaar later werd Cornwell zelf uit de kast getrokken door de Amerikaanse media. In 1989 was ze gescheiden van Charles Cornwell. Haar affaire met FBI-agente Margot Bennet haalde de kranten, toen Bennets man zijn vrouw probeerde te ontvoeren. 'Toen iedereen het wist, wist ik het zelf nog niet', zei Cornwell over haar seksualiteit. Ze was opgegroeid in een conservatieve christelijke gemeenschap in Virginia en wist nog niet eens af van het bestaan van lesbiennes.

Andere voorbeelden uit het buitenland zijn de detectives van de Britse oud-reclasseringsambtenaar Mari Hannah. Zij is succesvol met haar boeken over de lesbische politievrouw Kate Daniels. Vorig jaar bereikte Hannah met haar oeuvre de shortlist van de Dagger in the Library van de Crime Writers’ Association.

De Schotse bestsellerauteur Val McDermid, ooit begonnen als journaliste, boekte in 1987 met haar eerste thriller over de lesbische journaliste Lindsay Gordon vrijwel meteen succes. De verkoopcijfers waren goed en in 2000 stond McDermid op de shortlist van de Lambda Award voor beste lesbische misdaadroman. Terugkijkend op haar oeuvre zei McDermid eens dat ze bij haar eerste boeken dicht bij haar eigen persoonlijkheid wilde blijven. Het belangrijkste personage was derhalve Schots, lesbisch, feministisch, links georiënteerd en een journaliste.

Ook de Amerikaanse thrillerauteur Jonathan Kellerman voert al sinds het begin van zijn oeuvre een homoseksueel karakter op. Het is Milo Sturgis, rechercheur bij de Los Angeles Police Department. Hij wendt zich geregeld tot de hoofdpersoon, de forensisch psycholoog Alex Delaware, als hij zijn hulp bij een zaak nodig heeft. Sturgis was erbij in het eerste avontuur When the bough breaks (1985) en is dertig jaar later in de thriller Motive nog steeds van de partij.

Voor wie geïnteresseerd is in dit segment van het thrillergenre: boekwinkel Vrolijk heeft nog veel meer titels op voorraad. Zo zijn er de boeken van David James, James Lear, Louise Welsh, Josh Lanyon, Donald Webb, Andrew Grey, Scott Sherman, Paulette Callen en ga zo maar even door. De Amerikaan Josh Lanyon schreef in een essay op Thrillingdetective.com dat het aan de mogelijkheden op ebookgebied en uitgeven in eigen beheer te danken is, dat spannende homo-fictie de laatste jaren aan een opmars bezig is. En op Goodreads is – bijna als een bewijs van Lanyons woorden - een lijst met honderden titels te vinden van boeken die een mix bieden van homo-romantiek en het oplossen van misdrijven.

Joseph Hansen

Wie zich een beetje verdiept in dit genre, stuit al gauw op de naam van de Amerikaanse schrijver Joseph Hansen (1923-2004). Hij is de auteur van de baanbrekende serie misdaadromans rond Dave Brandstetter, een openlijk homoseksuele onderzoeker voor verzekeringsmaatschappijen met een hardboiled karakter. De eerste misdaadroman met Brandstetter, Fadeout, kwam uit in 1970. Daarna volgden nog ruim tien delen in deze serie. Hansen publiceerde ook ‘gothic’ romans onder het pseudoniem Rose Brock.

De schrijver organiseerde in 1970 de eerste Gay Pride Parade in Hollywood. Hansen had een hekel aan de term ‘gay’ en beschreef zichzelf het liefst als homoseksueel. In 1992 won hij een oeuvreprijs van de Private Eye Writers of America. De schrijver was getrouwd met de lesbische artieste Jane Bancroft, met wie hij een dochter had die later een sekse-operatie onderging.

Onderscheidend

Terug naar Liesbeth van Kempen met wie dit verhaal begon. Ze laat weten dat er met de keuze voor een lesbisch hoofdpersonage geen opzet in het spel is. Het is ook niet geschreven vanuit de gedachte dat ze zo nodig een boodschap moet uitdragen. Van Kempen: ''Gevaarlijk spel heb ik vanuit mijn eigen belevingswereld geschreven. Ik heb er verder niet over nagedacht, mijn coming out is namelijk best wel lang geleden… Nu het verschenen is, merk ik pas dat het daardoor onderscheidend is. Omdat het boek uitgebracht is door een grote, gerenommeerde uitgever als de Fontein, die dat eerder als een voordeel dan een nadeel ziet, ligt Gevaarlijk spel nu tussen alle andere thrillers op de tafel bij boekhandels. Daar ben ik natuurlijk alleen maar blij mee.''

Ook Van Kempen kent weinig Nederlandse thrillers waarin de belangrijkste personages homoseksueel of lesbisch zijn. ''De enige die ik direct spontaan kan noemen is Vuurproef van Carina van Leeuwen.'' Wat de buitenlandse misdaadliteratuur betreft tipt ze Doelwit van het schrijversduo Kim Baldwin en Xenia Alexion en She came too late van Mary Wings. ''En inderdaad, Lucy in de Scarpetta-thrillers van Patricia Cornwell is gay, maar geen hoofdpersonage.''

Ze vindt het wel een gemis dat in het Nederlandse taalgebied dergelijke thrillers nauwelijks voorkomen. ''Absoluut. Het is ook onbegrijpelijk, ik bedoel, we leven toch al geruime tijd in de 21e eeuw?'' Aan de andere kant: Van Kempen moet niets hebben van hokjesdenken. ''Een thriller is wel of niet goed, spannend en meeslepend, los van de geaardheid van de personages.''


(Bronnen: o.a. The Guardian, goodreads.com, thrillingdetective.com)