26 augustus 2017

Leven en vechtlust (nieuws, 2017)


Rankin is Rebus nog lang niet moe


De Schotse bestsellerauteur Ian Rankin verraste zijn fans gisteravond met de heugelijke mededeling dat hij aan een nieuwe thriller werkt waarin de hoofdrol is weggelegd voor een oude bekende: de norrige speurder John Rebus.

Rankin deed zijn aankondiging tijdens de Edinburgh International Book Festival. De nieuwe thriller moet in het najaar van 2018 in de winkel liggen. Het gaat dan om een gebonden uitgave, een e-book en een luisterboek. De paperbackversie volgt in 2019.

Edinburgh is de woonplaats van Rankin en de stad waar de meeste avonturen van Rebus zich afspelen. Deze zomer werd in de Schotse hoofdstad gevierd dat het dertig jaar geleden was dat Rankin met zijn eerste thriller rond Rebus, Knots & Crosses, kwam.
'Na dertig jaar en 21 boeken schijnt John Rebus meer fans dan ooit te hebben', zei Rankin. 'En gelukkig voor mij zit er nog leven en vechtlust in die oude makker.'

Bron: Ian Rankin.net

Römer & Hock - En nu ik! (2017)

Aerdenhout in last


(Door Peter Kuijt)

In zijn Baantjer-boeken legt Peter Römer vaak op de eerste pagina’s ergens een lijk neer. Dat is in de thriller En nu ik!, een coproductie met zijn vrouw, trainer/coach Annet Hock, wel anders. Daar valt de eerste dode pas als nog slechts enkele tientallen pagina’s te lezen zijn.

Een thriller kun je En nu ik! ook nauwelijks noemen. Onder het lezen krijg je geen onrustige hartenklop, er breekt geen angstzweet uit en je nagels blijven enige vorm van zenuwachtig bijten bespaard.

En nu ik! heeft veel meer weg van een redelijk vermakelijke zedenschets over een familie in crisis in het mondaine Aerdenhout: vader Johan gaat nat met beleggingen, moeder Pien moet met yogalessen bijverdienen, zoon Rick handelt in de verkeerde pilletjes en dochter Lou is al een jaar ontroostbaar na de zelfmoord van haar beste vriendin.

Gymleraar Edmond helpt Pien in haar yogastudiootje. hij heeft wilde plannen. Zo wil hij met tantramassage meer klandizie uit Aerdenhout en omgeving trekken. Maar deze oude bekende brengt geen rust in de familie. Integendeel.

Römer & Hock bedienen zich van een vlot leesbare schrijfstijl, je kunt niet zien waar de een schrijft en waar de ander het verhaal weer overneemt. Da's een pluspunt. Maar En nu ik! is niet een verhaal dat beklijft en de lezer verbluft achterlaat. Bij een volgend boek moet het duo echt wat meer vernuft, onverwachte plotwendingen en meer thrillerelementen uit de kast halen.

Römer & Hock - En nu ik! Uitgeverij A.W. Bruna, 280 pag.

Deze recensie werd - in verkorte vorm - eerder gepubliceerd in het AD
.

25 augustus 2017

Go float yourself (nieuws, 2017)



King geeft Trump koekje van eigen Twitter-deeg



De Amerikaanse president Donald Trump heeft schrijver Stephen King geblokkeerd op Twitter. De bestsellerauteur laat dat niet op zich zitten. King heeft het staatshoofd vandaag ook een 'straf' opgelegd. Voor Trump is het 'verboden' om de nieuwe verfilming van Kings It en de nieuwe serie Mr Mercedes te kijken.

De 69-jarige schrijver staat, ook op Twitter, bekend als een fervent criticaster van de president. 'Donald Trump heeft mij geblokkeerd op Twitter', stelt de schrijver. 'Daarom blokkeer ik nu zijn recht om IT en Mr Mercedes te zien. Geen clowns voor jou, Donald. Go float yourself.' Die laatste uitspraak verwijst naar een quote van de demonische clown Pennywise, het hoofdpersonage van It.



Het boek van King vertelt over een klein stadje waar op mysterieuze wijze mensen verdwijnen. Een groep jonge kinderen komt er achter dat Pennywise hier iets mee te maken heeft. Het boek en de miniserie uit de jaren negentig waren een groot succes; begin september komt er een nieuwe filmversie uit.

Mr Mercedes vertelt over een rechercheur die nadat hij met pensioen is gegaan alsnog probeert een aanslag met een auto, waarbij meerdere doden vielen, op te lossen. De serie die van het boek is gemaakt wordt momenteel uitgezonden in de VS.

Hier is de trailer van Mr Mercedes




23 augustus 2017

Dynamiek (nieuws, 2017)

Prometheus verwacht snelle 'Doorbraak'


Uitgeverij Prometheus is ervan overtuigd dat er snel een herdruk komt van de thriller De doorbraak van Simone van der Vlugt. Dat zegt woordvoerster Ronit Palache in Boekblad. De thriller ligt pas sinds gisteren in de winkel, in een eerste oplage van 30.000 exemplaren.

Met De doorbraak maakte Van der Vlugt de overstap van Ambo|Anthos naar Prometheus als nieuwe uitgeverij van haar thrillers. Volgens Palache biedt Prometheus vooral verandering van energie en wordt de promotie op een andere manier aangepakt. Dat gaat verder dan de posters 'op een andere plek' hangen. 'We volgen het nauw. Meer dan een plan op voorhand uitstippelen en daar blind op varen volgen we de dynamiek van het boek in het moment. We mikken daarbij op alle afzetkanalen.'

Volgens de uitgeverij heeft de boekhandel op het laatste moment veel van Van der Vlugts thriller besteld. Met De doorbraak is het nieuwe boekenseizoen geopend,  heet het bij Prometheus.

Bron: Boekblad

21 augustus 2017

Drie onvergetelijke personages (nieuws, 2017)

De meisjes zijn niet aan te slepen


Na Het meisje op de weg en Het meisje in de trein en nog zoveel andere spannende boeken met een titel waar op z'n minst een meisje is te vinden, komt er binnenkort weer een 'meisjesthriller' van de drukpers af. Het gaat om Meisje in sneeuw, het debuut van de Amerikaanse Danya Kukafka. De literaire uitgeverij Hollands Diep, die het boek op 4 oktober laat uitkomen, voorspelt 'een onvergetelijke leeservaring'.

Het verhaal: Wanneer de populaire scholiere Lucinda Hayes vermoord wordt aangetroffen, laat dat niemand in haar slaperige stadje in Colorado onberoerd, en zeker niet de jongen die te veel van haar hield, het meisje dat net zo'n perfect leven wilde als zij en de agent die haar moord moet onderzoeken. 

Door de tragedie gaan die drie onvergetelijke personages - ­Cameron, Jade en Russ - noodgedwongen de confrontatie met hun diepste geheimen aan in de hoop troost te vinden, de waarheid of beide.

De uitgever laat weten: 'Op briljante wijze verkent Danya Kukafka het begrip identiteit en de vlijmscherpe grens tussen liefde en obsessie, tussen kijken en zien, waarheid en herinnering.'

Danya Kukafka studeerde succesvol af aan de New York University's Gallatin School of Individualized Study. Ze werkt als assistent-uitgever bij uitgeverij Riverheads.

Gesignaleerd 422 (nieuws, 2017)

Mason Cross - Operatie Winterlong

Bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff is verschenen Operatie Winterlong van Mason Cross. Het is het derde boek over 'manhunter' Carter Blake, over wie de Volkskrant schreef dat hij 'net zo'n gutmensch' is als Lee Childs Jack Reacher. 

Het is vijf jaar geleden dat Carter Blake uit de topgeheime operatie Winterlong van de regering stapte. Toentertijd sloten ze een deal: hij hield zijn mond over wat de regering uitspookte, en in ruil daarvoor zouden zij hem met rust laten.

Maar als er een oud-collega vermoord wordt, weet Blake dat de deal waardeloos is. Winterlong heeft zijn pijlen op Carter Blake gericht…

Mason Cross werd in 1979 geboren. Het schrijven doet deze in Glasgow woonachtige auteur naast zijn fulltime baan en de zorg voor zijn drie kinderen.

Cross debuteerde succesvol met 
Het jachtseizoen (2015), het eerste deel van de Carter Blake-serieEerder schreef Cross korte verhalen, waarvan er een werd genomineerd voor de 'Get Britain Reading Award' en hij was aanwezig op grote festivals als Crime Fest en Harrogate. Hij ziet John Rebus, Tempe Brennan, Jack Reacher uiteraard en Harry Bosch als zijn favoriete personages. Ook van Philip Marlowe is hij buitengewoon gecharmeerd. Cross schreef voor de universiteit ook een dissertatie over vier boeken van Stephen King en de verfilmingen daarvan.
 

Het wiel uitvinden (column, 2017)


Cursus Masterclassen: slot


(Door Peter de Zwaan)


Dit is de laatste aflevering van de Cursus Masterclassen ter bestrijding van de zomerse buien. De grote vraag is natuurlijk: wat hebben we geleerd.

Weinig, denk ik, en dat is goed.

In een masterclass zang kan een pedagoog je leren hoe je je stem beter kunt gebruiken. In een masterclass kanovaren kom je aan de weet dat je je peddel onder water moet houden zolang je kracht zet.

In een masterclass schrijven kun je leren... wat eigenlijk? Veel meer dan het alfabet foutloos opzeggen, kom ik niet. Je hebt tien vingers en 26 letters. Met die vingers zet je letters in de volgorde die jou bevalt. Dat is het wel zo’n beetje. Hoe iemand anders het doet, maakt niet uit. Als je te veel naar iemand luistert die zich leraar noemt, of cursusleider, of masterclasser of stuk eigenwijs dat alles beter weet dan ga je misschien proberen je Grote Voorbeeld na te doen en dat is verkeerd. Dan hebben we straks tien of twintig of 363 beginnende schrijvers met dezelfde opbouw, aanpak en plotwendingen; hoe gelukkig zijn we dan in Letterland?

‘Ja maar, moet ik dan het wiel uitvinden dat al duizenden malen is uitgevonden?’

Inderdaad. Je moet je eigen wiel uitvinden op je eigen manier en iedereen die daarover aan je hoofd zeurt, zorgt voor oponthoud. Er is al genoeg waar je door wordt beïnvloed, bijvoorbeeld de boeken die je leest en de verhalen in tijdschriften, waarom moet daar de persoonlijk gekte en voorkeur van een cursusleider bij komen? Hoe unieker en persoonlijker je blijft, hoe beter.

Mijn eerste misdaadroman was Dietz. Hij verscheen bij Spectrum en pas maanden later zei directeur Bloemsma er iets over. Hij gaf me toen het beste advies dat ik ooit heb gehad. Het bestond uit een blik en een woord. Hij keek me aan en zei: ‘Doorgaan.’

Zo is het precies: doorgaan, het is de enige zinvolle samenvatting van elke cursus die over schrijven gaat. Je begint en je gaat door. Tot je er radicaal mee ophoudt en iets leuks gaat doen of tot het lukt en je misschien voor de rest van je leven aan het schrijven vastzit.

Persoonlijk zou ik liever piano kunnen spelen, maar ik ben schrijver. Weet dus wat je doet voor je tegen de spiegel zegt: ‘Nu ben ik auteur.’

Terzijde. De ‘Dietz’ die op voorspraak van Tomas Ross werd uitgegeven was de derde versie. De eerste was helemaal klaar voor ik ontevreden werd en de bliksemseboel weggooide. De tweede versie was beter, maar ging ook de prullenbak in. De derde versie werd boek en kreeg een nominatie voor de Gouden Strop.

Volhouden dus. ‘Doorgaan.’

Oké, we zijn er, je hebt de Cursus Masterclassen voltooid. Het is er een die niet veel zal hebben afgeweken van de cursus in Frankrijk of Italië waar je 250 euro of meer voor had moeten betalen - de problemen voor iedere schrijver zijn hetzelfde -, maar in Frankrijk en Italië doen ze er wijn bij.

Alle afleveringen zijn gratis. Je kunt wel een tegenprestatie leveren. Dit najaar verschijnt de Jeff Meeks-misdaadroman ‘De dwergbowler’. Koop hem en geniet. Het boek heeft zes sterren.

‘Zes? Maar het maximum is toch vijf?’

Als je die vraag stelt, moet je de stukjes over fantasie nog even nalezen. Veel succes.


Deze cursus is ook te volgen op www.peterdezwaan.nl

20 augustus 2017

Wijn op de bijzettafel (column, 2017)


Masterclassen 8: klaar, maar wat nu


(Door Peter de Zwaan)

Ik heb zwaar ingezet op de fantasie en als je daar voldoende van bezit dan had je het meeste van wat in deze cursus aan de orde is geweest al geraden. Voor alle zekerheid vat ik toch maar een paar punten samen en zorg ik via het onderwerp uitgevers dat we kunnen overgaan tot het met spanning tegemoet gezien slot.

- Schrijf alleen een boek als je een begin hebt dat zo degelijk in elkaar zit dat je voelt dat het met de rest goed komt. Niets beroerder dan maandenlang zitten zwoegen en dan moeten concluderen dat je de hele productie kunt samenvatten met: het is niks en het wordt ook nooit wat.

- Denk grondig na over één hoofdpersoon of meer en of je diep wilt gaan wat fantasie betreft of dat je met verve je buurvrouw gaat beschrijven omdat je ‘net echte, gewone mensen wilt’.

- Denk nog veel grondiger na of je een groot publiek wilt gaan plezieren of alleen jezelf. Als door toeval beide elementen samenvallen dan ben je spekkoper en wacht je een grote toekomst, maar ga er niet snel van uit dat droom en daad in elkaars verlengde liggen.

Mijn advies was, is en blijft: doe alleen wat je zelf voor ogen hebt en trek je niets aan van wat iemand er later van kan gaan vinden. Dat merk je wel en het kan meevallen.

- Je hebt een boek, eindelijk, zuchtzucht en hèhè, opluchting en vreugde bij de familie, wijn op de bijzettafel, blokjes kaas op het plankje. Maar dan: wat ga je met het boek doen? Naar een uitgever sturen? Dat is een prima idee, maar het is nuttig te weten dat alleen grote uitgevers goede toegang hebben tot kranten en tijdschriften. Op kunstredacties huizen luie lieden (ik weet dat, ik ben dertig jaar kunstredacteur geweest) en die laten zich liever veertig boeken toesturen door een grote uitgever dan één door een kleine die om de week vraagt waar de recensie blijft.

Wat je ook kunt overwegen is je boek zelf uit te geven, eventueel via crowdfunding, dan draai je in elk geval niet zelf voor alle kosten op. Honderden schrijvers doen het zelf, duizenden. Maar begin er alleen aan als je een indrukwekkend socialmedianetwerk hebt.

Zelf geef ik via Zwarte Zwaan mijn Bob Evers-boeken uit. Die serie heeft een fanclub, een groep op Facebook, een site, een Nieuwsbrief en een Encyclopaedia Apriana. Heb je zoiets niet, krab je dan nog eens op het hoofd.

Van een uitgever krijg je maximaal 10 procent van de verkoop, vaak nog bruto ook, netto kom je dan lager uit. Het is niet veel, maar je moet maar denken: grote uitgevers zijn niet zomaar groot geworden, ze hebben gedaan waar veel schrijvers te lui voor waren, boeken aan de man brengen, en daar willen ze terecht voor worden beloond.

Als je zelf je boek uitgeeft dan verdien je per verkocht boek meer, al gauw het zes-, zevenvoudige, maar je moet er ook meer voor doen en de vraag is of je daar zin in hebt, want het volgende boek maakt rondjes in je hoofd.

Eén ding nog: als je je boek naar vijf uitgevers hebt gestuurd en alle vijf hebben ze vriendelijk bedankt, ga er dan van uit dat je nog enig werk te doen hebt.

Over een paar dagen Cursus Masterclassen 9, goddank, ik hoor het je zeggen, de laatste aflevering in deze prachtserie.

Deze cursus is ook te volgen op www.peterdezwaan.nl

19 augustus 2017

Reddingsboei (nieuws, 2017)

Het schrijven hielp John le Carré van de drank af

De Britse spionageschrijver John le Carré mag dan al 85 zijn, hij piekert er niet over om 'met pensioen' te gaan. Dat zegt hij in een interview met NRC Handelsblad. 'Geestelijk en fysiek voel ik me uitstekend. Wanneer de publiciteit voor A legacy of spies is gedaan, gat ik meteen verder met mijn volgende boek.'

In A legacy of spies dat in Nederlandse vertaling vanaf volgende week onder de titel Een erfenis van spionnen in de winkel ligt, wordt zijn beroemde spion George Smiley weer van stal gehaald. Oud-collega Peter Guillam, die teruggetrokken op een boerderij leeft, wordt door de geheime dienst teruggeroepen naar Londen. Hij moet zich verantwoorden voor operaties die tijdens de Koude Oorlog zijn uitgevoerd. 

John le Carré heeft al diverse malen afscheid genomen van Smiley. Na De laatste spion uit 1990 leek het echt gedaan met de spion. 'Er was sprake van een televisieserie van The Spy Who Came in from the Cold, maar het lukte ons niet er een hedendaagse draai aan te geven', zegt Le Carré in het interview met NRC Handelsblad. 'Dat zette me aan het denken. Ik dacht, hier zit ik als 85-jarige mezelf rekenschap te geven van het menselijke leed dat de Koude Oorlog heeft aangericht. Wat als die spionnen van toen kinderen blijken te hebben die verhaal komen halen? Wat als een oude spion, mijn personage Peter Guillam, wordt geconfronteerd met de huidige generatie, die zich totaal niet meer kan inleven in de collectieve kruistocht die de meesten van ons toentertijd onderschreven? Tegenwoordig is angst het enige dat ons nog verbindt. Wij hebben geen idee welke kant het met de wereld op zal gaan. Dat maakte het schrijven van A Legacy ook zo lastig en opwindend tegelijk.' 

De schrijver én oud-medewerker van de geheime dienst MI5 deed uitgebreid research voor zijn boek. Hij bezocht het voormalige Stasi-hoofdkwartier in Duitsland, sprak oud-officieren en reisde door een besneeuwd landschap de route die een overlopende spion begin jaren zestig zou hebben afgelegd, van Berlijn naar Praag.

Le Carré zegt dat het schrijven zijn reddingsboei is geweest. 'Wanneer men je ineens geweldig vindt, weet je niet wat je overkomt. Eerst was er nooit geld, ineens is er te veel geld. Zoals zoveel anderen begon ik te drinken en mezelf aan te stellen. De drang om te schrijven heeft me er doorheen gesleept. Zonder het schrijven verlies ik ieder houvast.'

Bron: NRC Handelsblad

18 augustus 2017

IJspriem (nieuws, 2017)


Wie wordt de opvolger van Marion Pauw?



'Onze' Marion Pauw won vorig jaar met haar thriller Daglicht de Icepick Award van het thrillerfestival Iceland Noir. Deze week zijn de genomineerden bekendgemaakt van de editie van dit jaar. En het zijn niet de minste namen die zich opwerpen als opvolger van Pauw.

De Icepick Award is vernoemd naar het moordwapen, een ijspriem, dat Raymond Chandler liet gebruiken in zijn misdaadroman The Little Sister uit 1949. De prijs bekroont de schrijver en de vertaler van de beste in het IJslands vertaalde thriller.

Oud-winnaar Jo Nesbø is met zijn thriller Politie een van de vijf genomineerden. De Noor moet het opnemen tegen de Zuid-Afrikaanse bestsellerauteur Deon Meyer (13 uur), de Canadese oud-advocaat Shari Lapena (Het stel van hiernaast), de Britse veterane Ann Cleeves (Ravenzwart) en de in Roemenië geboren E.O. Chirovici (Boek der spiegels).

De nog betrekkelijk jonge prijs zal in november worden uitgereikt tijdens het festival Iceland Noir. Joël Dicker was in 2014 de eerste winnaar van de ijspriem. Daarna volgden Jo Nesbø en Marion Pauw, die met Daglicht in 2009 ook al de Gouden Strop won.



Messen en tantes (column, 2017)



Cursus Masterclassen 7: kies voor een roman

(Door Peter de Zwaan)

Waar we het nodig over moeten hebben is wat voor boek je wilt maken. Ik hou de keuze simpel: een roman of een misdaadroman. De streekroman, boerenroman, Valentijnroman enz. laat ik buiten beschouwing, voornamelijk door gebrek aan kennis.

‘Ik wil een thriller', ik hoor het je roepen.

Prima, maar bedenk dan dat een thriller - ik heb het liever over misdaadroman - moeilijker is dan een roman. Recensenten vinden van niet, maar die schrijven geen boeken.

Bij een misdaadroman moet je zorgen voor een spannend einde. Een plot, zo je wilt, al vind ik dat het woord plot meer past bij ‘opbouw en ontwikkeling’.

Bij een roman hou je gewoon op; net Lucky Luke die de zon tegemoet rijdt, klaar, einde. Een misdaadroman vraagt meer en daarbij moet je wel iets voor ogen houden wat belangrijk is.

Regisseur Alfred Hitchcock zei ooit: ‘Als ik in een film iemand laat vermoorden met een mes dan moet dat mes in het begin al een keer te zien zijn geweest.’

Een waarheid als een koe. Een moord-met-mes die niet is ingeleid komt over als een deus ex machina. De schrijver weet het niet meer en doet maar wat. Ik heb ooit een Nederlandse film gezien die is gemaakt door een befaamde regisseur. Het scenario was van een gelouterde misdaadschrijver. Toen de zaak bijna was vastgelopen dook ineens een tante uit Australië op. Hopla, we konden verder.

Doe zoiets niet. Overweeg het zelfs niet. Begin opnieuw. Je hebt er een potje van gemaakt en je straft jezelf door een ruim gebruik van de delete-knop en een uitspraak die je doet als je voor de spiegel staat: ‘Ik ben nog niet toe aan een misdaadroman.’

Begin dus met een gewone roman - het hoeft niet precies James Joyce te worden, een paar streepjes minder wordt vaak erg gewaardeerd - dan heb je dat gedonder niet met messen en tantes die zo maar moeten opduiken.

‘Ja maar, dan zeuren ze aan mijn hoofd over spanningsboog en ontwikkeling en ... en ...’

Dat doen ze toch dus waar maak je je druk om?

Je kunt nog even met jezelf overleggen of je een vastgelopen misdaadroman misschien psychologische misdaadroman of literaire misdaadroman moet noemen, maar dat is een overbekende truc waar hopelijk niemand meer inloopt. Is je boek goed geschreven, maar voor geen meter spannend, blijf dan weg uit de misdaadhoek.

Hier laat ik het bij voor vandaag, want ik voel aan mijn water dat niet iedereen het met me eens is.

Had ik al gezegd dat we over deze magistrale cursus niet gaan corresponderen?

Dan doe ik het nu.

Word kwaad op me, draag me op handen, doe iets... maar zorg alsjeblieft dat ik er geen last van krijg. Ik ben bezig met een boek en wens, als deze cursus is voltooid (nog maar twee afleveringen), verder te gaan met vredig schrijven. 

Deze cursus is ook te volgen op www.peterdezwaan.nl 

16 augustus 2017

Heintje Davids (nieuws, 2017)


Nog één keer licence to kill voor Daniel Craig


Het kan niet anders of hij moet een zo lucratief aanbod hebben gekregen, dat het te onfatsoenlijk was om te weigeren. Want altijd heeft Daniel Craig volgehouden niet meer in de huid van geheim agent James Bond te zullen kruipen. Tot afgelopen nacht toen de Britse acteur in The Late Show van Stephen Colbert bekend maakte zijn martini shaken not stirred te willen hebben.

Het wordt de vijfde en laatste keer dat Craig de rol vertolkt van de bekende Britse spion, een door Ian Fleming bedachte creatie. Daniel Craig speelde in 2006 voor de eerste keer James Bond in Casino Royale. Daarna was hij te zien in Quantum of Solace, Skyfall en Spectre.

Zijn terugkeer leek na het verschijnen van Spectre in 2015 uiterst onzeker. In een interview zei hij toen 'nog liever een glas te breken en zijn polsen door te snijden', dan weer terug te keren als James Bond. Tegen Stephen Colbert zei hij nu dat dat 'echt een dom antwoord' was geweest, maar dat hij deze vraag twee dagen na het afronden van de opnamen kreeg voorgelegd en zich op dat moment zo voelde.

Verder zei Craig dat hij altijd heeft willen terugkeren als James Bond, maar dat hij even een pauze nodig had. 'Ik wil op mijn hoogtepunt stoppen', zei de 49-jarige acteur. De 25ste Bondfilm moet in november 2019 in de bioscopen te zien zijn.

Bron: NOS

15 augustus 2017

Naargeestig sprookje (nieuws, 2017)

Gothic novel over naastenliefde en eigenbelang

Na haar zomerse roman Zeven soorten honger (2016) verschijnt medio volgende maand een nieuwe en volgens de uitgeverij 'onheilspellende' roman van Renate Dorrestein: Reddende engel. Het verhaal speelt zich af in en rond een eeuwenoude hoeve in de heuvels van Zuid-Limburg.

Een jonge vrouw komt door een noodlottig ongeval op een boerderij om het leven. Twee jaar later arriveert de verteller van dit verhaal op de plek des onheils. Terwijl zij onbedoeld allerhande geheimen ontrafelt, wordt haar eigen leven er niet zekerder op.

In haar twintigste roman keert Renate Dorrestein terug naar de door haar geliefde gothic novel. Hella S. Haasse schreef daarover: ‘Het zijn historisch gezien niet de minst begaafden onder de romancières geweest die in het “gotieke” verhaal de vorm bij uitstek gevonden hebben om haar onbehagen te verwoorden. Ik geloof dat de queeste naar de eigen identiteit de kern vormt van al Renate Dorresteins romans.’

Reddende engel is een spannende psychologische roman over naastenliefde, eigenbelang en het verlangen ergens bij te horen.

Citaat uit het boek:
‘Ik had in Alicia’s bed geslapen, ik had in haar gebarsten spiegel gekeken. Er bestond vast wel een naargeestig sprookje waarin het niet goed met je afliep als je dat deed.’



13 augustus 2017

Ietwat gezet (nieuws, 2017)

'Oog in oog' met Le Carré



Op 22 augustus verschijnt Een erfenis van spionnen, de Nederlandse vertaling van A Legacy of Spies, de nieuwe roman van de  Britse schrijver John le Carré. Een wereldprimeur voor het Nederlandse taalgebied, laat uitgeverij Luitingh-Sijthoff weten. 

Na een kwart eeuw keert John le Carré terug naar een van zijn meest geliefde personages: George SmileyHij dook voor het eerst op in 1961 en werd toen omschreven als een kleine, ietwat gezette, stille man, die slecht gekleed door het leven ging. Maar die man, die een diepe liefde koesterde voor Duitse poëzie, bleek verre van gewoontjes te zijn. Hij was George Smiley, een van de bekendste en slimste spionnen in de literatuur.

Spionnen? Koude Oorlog? Het lijken woorden uit een ver verleden, maar Le Carré koppelt ze volgens de uitgever aan de dreiging van deze tijd.

Op 7 september vindt er een unieke avond met John le Carré plaats in de Royal Festival Hall in Londen en in een aantal Pathé theaters wordt An Evening With George Smiley live uitgezonden. De uitgeverij biedt fans de gelegenheid daar bij aanwezig te zijn. Als ze meedoen met de actie maken ze kans op twee vrijkaarten.

De avond met John le Carré zal voor veel thrillerliefhebbers het literaire evenement van het jaar worden. Le Carré, pseudoniem van David Cornwell, wordt tegenwoordig slechts sporadisch in het openbaar gespot. Toen hij in 2013 hoofdgast was op het  Hay festival, was dat de topattractie van het evenement. Kaarten voor An Evening with George Smiley in de Royal Festival Hall zijn nog steeds te koop.
De 85-jarige Le Carré liet eerder in The Guardian weten 'opgetogen' te zijn in de gelegenheid te worden gesteld om over George Smiley te kunnen spreken. De opbrengsten van de avond zullen ten goede komen aan de hulporganisatie Artsen zonder Grenzen. 

Smiley laat voor het eerst van zich lezen in Le Carré's debuutroman Call for the Dead. In totaal speelt hij een rol in acht boeken van de Britse schrijver. Zijn meest spraakmakende optreden was in Tinker Tailor Soldier Spy, later verfilmd met Gary Oldman als de illustere spion. 

11 augustus 2017

Pak de buurvrouw (column, 2017)



Cursus Masterclassen 6: de fantasie


(Door Peter de Zwaan)

Je zou het misschien niet direct zeggen, maar deze les sluit aan op de vorige.

Fantasie is de basis om te komen tot iets wat zo omvangrijk is dat het boek wordt genoemd; denk aan die 600.000 tekens van een poosje geleden.

Als je het woord fantasie vervangt door inspiratie klinkt het beter, maar het is hetzelfde.

‘Mijn man zit al dagen boven te zuchten en te steunen omdat hij geen inspiratie heeft.’

Wat een zielige man, iedereen heeft medelijden. Geen inspiratie, het is me wat.

Het betekent dat de man gewoon geen fantasie heeft en een potje vruchteloos zit te googelen of te nagelbijten. Als je lang geen fantasie hebt, ga dan iets nuttigs doen, de zolder opruimen of zo.

Als ik zit te klooien, zegt mijn vrouw: ‘Zou je niet eens even een blokje omgaan?’

Dat helpt altijd; ik heb een hekel aan blokjes omgaan, dan liever werken.

Met wat geluk keert de fantasie ooit terug en kun je weer aan de slag. Gevaarlijker is te veel fantasie. Veel lezers en het gros van de recensenten kunnen daar niet tegen.

Een voorbeeld. Je zult hebben gelezen over die Roemeense bende die op een snelweg achter een vrachtwagen gaat rijden. Een inzittende klimt op de motorkap en slijpt het slot van de laaddeur van de vrachtwagen door. Daarna wordt een deel van de inhoud overgeheveld.

Wie zo’n scène een paar jaar geleden in een boek had verwerkt zou zijn uitgelachen. ‘Ver over de top.’ ‘Wat een onzin.’ ‘Hij schrijft alsof-ie te vaak naar James Bond heeft gekeken.’ Ik zie de zinnen voor me en ben enkele malen op deze manier toegesproken.

De les die je hieruit moet trekken? Maak het niet te moeilijk.

Veel lezers, heel veel, houden van verhalen die zich in hun straat hadden kunnen afspelen. ‘Die vrouw, dat is net mijn buurvrouw.’ Het ontgaat me waarom iemand een boek wil lezen over een vrouw die net de buurvrouw is. Ga dan bij het mens op bezoek, het scheelt je de aanschaf van een boek. Ik hou van verhalen waarin geen buurvrouw van me voorkomt, van verhalen waaraan ik aflees dat de schrijver zijn voorstellingsvermogen stevig aan het werk heeft gezet.

Maar (waarschuwing), ik behoor tot een minderheid.

Buurvrouwen kun je uitdiepen; zie de vorige les. Je beschrijft gewoon wat ze in haar leven heeft meegemaakt en je zit goed, zeker als je er een beetje drank en een onhandelbare puber bij doet. Waarom denk je dat al die Scandinavische schrijvers die leven van hoofdpersonen vol drank, scheidingen en ruzies in de familie zo goed verkopen?

Nou dan.

Voor succes: pak de buurvrouw. Desnoods een tante die wordt geslagen door oom. Beter: oom die wordt geslagen door tante.

Ik heb het in feite nog steeds over de troebele lijn van Masterclassen 5. Over elementen die je invoert of juist weglaat om je publiek te plezieren, niet omdat het exact is wat je voor ogen had toen je begon. Tenzij je je buurvrouw voor je zag dan altijd, in dit geval mag je een foto van haar sturen.

Wat ik me wel eens heb afgevraagd - wat nu volgt is een idee, geen aanwijzing die je moet volgen - : zou een gebrek aan fantasie of inspiratie of zin om aan het werk te gaan, misschien ontstaan omdat je te veel let op wat anderen willen en te weinig op wat je eigenlijk zelf wilt?

Tijd voor een krachtig slot: fuck de buitenwereld, schrijven doe je voor jezelf.

Deze cursus is ook te volgen op www.peterdezwaan.nl 

Uitdiepen (column, 2017)



Cursus Masterclassen 5: de vaart erin


(Door Peter de Zwaan)

Dit wordt een moeilijke aflevering, want je moet een keuze maken die niet eenvoudig is.

Kies je voor de klare lijn, of kies je voor de troebele lijn.

Nou niet meteen brullen dat het een onzinnige vraag is, eerst lezen, misschien komt er iets anders dan je verwacht.

De klare lijn is de lijn die in je hoofd zit, de uitwerking van alle ideeën, invallen, gekkigheden en plotwendingen. Je schrijft op wat je bedenkt en je laat je niet van je lijn afbrengen. Wie zegt: ‘Leuk hoor, maar zou je niet liever dit of dat doen?’, die verwijder je voorzichtig en met liefde, maar wel ferm uit je werkkamer.

Jij bent de enige die weet hoe het moet. Denk daaraan, vooral op momenten dat je twijfelt. Neem de tijd en zoek de logica in wat rondwoelt in je hersenen. Een uitweg vinden als je voor keuzes staat, een vorm vinden waar je je goed bij voelt, plezier beleven aan alles wat je bedenkt, dat is schrijven. Bovendien hou je de vaart in je boek als je je door niets en niemand laat afleiden. Niets beter voor een behoorlijk tempo dan alles mijden wat overbodig lijkt.

De troebele lijn is die van het geld en van de recensenten. Ja, precies en inderdaad: vanaf hier ga ik misschien een paar schenen pijn doen.

Eerst het geld. Als je van plan bent rijk te worden door het schrijven van boeken dan wens ik je succes, maar als je van plan bent te luisteren naar iedereen die je weet te vertellen wat je in je boek moet stoppen om rijk te kunnen worden, dan raad ik je aan met deze prachtcursus op te houden. Dan zitten we, hoe zeg ik het aardig, niet op één lijn en dat komen we ook niet. Als al de mensen die alles precies weten het ook werkelijk wisten dan schreven ze zelf een boek en gingen ze dik zitten doen op de Bahama’s, waarschijnlijk Ibiza, want daar schijn je tegenwoordig te moeten zijn als de centen per plezierjacht binnendrijven.

Niemand weet het precies, ook de uitgever niet bij wie je misschien ooit terechtkomt. Hij heeft ideeën en verwachtingen, maar weten doet hij niets. Luister beslist niet naar de inzichten die de verkopers van een uitgever hebben opgedaan. Zij weten exact wat wel en niet verkoopt, maar achteraf. Ver achteraf.

De recensenten. Oei, ai, dat is een slag apart.

Van recensenten moet je uitdiepen. Wat uitdiepen? Maakt niet uit, het verhaal, het plot, de personages, alles wat diepbaar is. Dat het in een boek verschrikkelijk ophoudt, doet er niet toe. Een beetje recensent heeft Nederlands gestudeerd en heeft er toen jarenlang het woord ‘uitdiepen’ ingehamerd gekregen. Het woord is blijven hangen, hij kan daar niets meer aan doen. Over ‘de vaart erin’ heeft hij zelden iets gehoord. Vaart kan hem ook geen fluit schelen. Als er is uitgediept is het goed. Ster erbij. Of twee sterren.

Als je kiest voor de troebele lijn dan ben je vrijwel zeker bereid het tempo uit je boek te halen. De moordenaar moordt en wie kan het wat schelen of hij veertig jaar ervoor door zijn moeder is geslagen? Moord je anders met klappen dan zonder klappen van ma?

Nou en of, zegt de recensent.

Valt erg mee, zeg ik, in beide gevallen is het slachtoffer dood.

Maar de recensent heeft de sterren en jij hebt straks de pest in als ze ontbreken. Denk daaraan als je kiest. Toch maar de troebele lijn? Ik zal het je niet kwalijk nemen, maar ik zal je boek niet lezen.

Deze cursus is ook te volgen op www.peterdezwaan.nl

10 augustus 2017

Bladstilte aan het front (nieuws, 2017)

Saskia Noort praat met uitgevers over nieuwe thrillerprijs


Bestsellerauteur Saskia Noort treedt volgende maand in overleg met uitgeverijen om de oprichting van een nieuwe thrillerprijs te bespreken. Dat laat zij desgevraagd weten. Ze wil met de nieuwe prijs het thrillergenre op een positieve manier benaderen.

Saskia Noort nam het initiatief voor de nieuwe award na de uitreiking van de Gouden Strop in juni, die rechtstreeks werd uitgezonden bij RTLL Late Night. De hele ceremonie werd in hooguit tien minuten afgeraffeld. De schrijfster van o.a. Nieuwe buren vond dat het evenement alle allure miste en het thrillergenre onwaardig was.

Ook andere auteurs waren allesbehalve gelukkig met de uitreiking. Schrijfster Loes den Hollander deed haar beklag bij het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM) en riep collega-auteurs op met ideeën en voorstellen te komen voor een nieuwe opzet van de Gouden Strop. Vorige maand is er een brief met die strekking verzonden naar alle GNM-leden.

Het GNM-bestuur is tot dusver allesbehalve bedolven onder een tsunami aan voorstellen, laat GNM-voorzitter Peter Römer weten. 'Na de eerste golf van reacties, nou ja golfje, verkeren wij weer in rustig vaarwater.' Hij benadrukt dat alle reacties serieus zullen worden genomen en deel zullen uitmaken van de evaluatie 'van de oude en voorbereiding van de nieuwe prijzenronde'.

Jacob Vis is een van de auteurs die het bestuur een nieuwe opzet van de Gouden Strop heeft voorgeschoteld. Hij pleit onder meer voor een samenwerking tussen de Gouden Strop-organisatie, het recensentenkorps van VN's Detective & Thrillergids en dat van 'Crimezone' (lees: Hebban). 'Die samenwerking kan ver gaan, bijvoorbeeld door een redactielid van de VN-gids en een ervaren recensent van Crimezone in de GS-jury te vragen, aangevuld met twee leden uit het veld – een uit Nederland en een uit Vlaanderen - die ruimschoots hun sporen als thrillerrecensent verdiend hebben.' De voorzitter moet 'onbevooroordeeld' zijn en een binding hebben met de misdaadroman aan beide kanten van de grens. 'Bovendien moet het een innemende persoonlijkheid zijn die in staat is de kikkers in de kruiwagen te houden.' Vis heeft een naam in gedachten maar wil die vooralsnog niet prijsgeven.

Verder stelt Vis voor het prijzengeld voor de Gouden Strop te verlagen naar 1 euro, net als het winnende bedrag van de Prix Goncourt, en de winnaar het CPNB-geschenkboekje van het volgend jaar te laten schrijven à € 0,25 royalty per stuk. Vis: 'Tweehonderdvijftigduizend kwartjes is zelfs nog meer dan die vijftigduizend euro (van de ECI- of Librisprijs, red.). Plus naamsbekendheid bij evenveel lezers, tel uit je winst.'

Voor de niet winnende genomineerden heeft Vis ook een idee. Laat van de vier of vijf genomineerde boeken een Engelstalige en/of Duitstalige pitch maken, waarin de eerste tien bladzijden professioneel worden vertaald. 'Plus een aankondiging in The International Association of Crime Writers van J. Madison Davis aan wie je het wel kunt toevertrouwen de boeken in het Engelse taalgebied onder de aandacht te brengen.'

Vis zegt dat hij een bedankbriefje van het GNM-bestuur voor zijn voorstellen heeft ontvangen en enkele positieve reacties van collega-auteurs. 'Maar verder blijft het bladstil aan het front.'

De CPNB, die vijf jaar geleden de organisatie en uitreiking van de Gouden Strop in handen kreeg, laat via woordvoerder Job Jan Altena weten dat ze met alle betrokkenen spreken om de afgelopen uitreiking te evalueren. 'Hoe we de prijs en uitreiking volgend jaar aanpakken zullen we daarna beslissen. We zijn vol goede moed er een nog groter succes van te maken!'

De CPNB is tevreden met de gang van zaken afgelopen jaar, want de verkoop en de bekendheid van de Nederlandstalige spannende boeken stegen. Altena: 'Na de bekendmaking van de Gouden Strop voor Tot Stof van Felix Weber was er bijvoorbeeld duidelijk sprake van een winnaarseffect.' Het boek kwam weliswaar niet in de Bestseller 60 terecht, maar er was een stijgende lijn in de verkoop te zien.

Gesignaleerd 421 (nieuws, 2017)

Paula Daly - Altijd dichtbij



Bij uitgeverij De Fontein verschijnt 15 augustus de nieuwe psychologische thriller van de Britse Paula Daly. De thriller Altijd dichtbij is volgens de uitgeverij uitermate geschikt voor de lezers van Simone van der Vlugt en S.J. Watson, u weet wel die van Voor ik ga slapen

Wanneer de jongste dochter van Natty en Sean ziek wordt tijdens een schoolreis en Natty een paar dagen van huis is om bij haar dochter te zijn, biedt haar goede vriendin Eve aan om haar gezin draaiend te houden.

Bij thuiskomst blijkt dat die ‘hulp’ iets te ver is doorgeslagen: Sean is verliefd geworden op Eve en het huwelijk valt uiteen. En hoe hard Natty ook probeert haar leven opnieuw op te bouwen, Eve slaagt er steeds opnieuw in haar dat onmogelijk te maken.

Dan ontvangt Natty een anoniem briefje waaruit blijkt dat dit bepaald niet de eerste keer is dat Eve op deze manier een gezin verwoest, met fatale consequenties. Natty is vastbesloten deze ‘serieminnares’ te ontmaskeren…

Paula Daly is geboren in het Britse Lancashire. Vandaag de dag woont ze met haar echtgenoot, drie kinderen en hond in het Lake District in Engeland. Voordat haar debuut Ontaard verscheen, werkte ze als fysiotherapeut. 

07 augustus 2017

Interessant blijven (column, 2017)



Cursus Masterclassen 4: de hoofdpersoon



(Door Peter de Zwaan)

Het wordt tijd om aandacht te besteden aan de hoofdpersoon of -personen.

Hoeveel wil je er.

Eentje, omdat je dat al moeilijk genoeg lijkt?

Twee, omdat je jezelf voorhoudt dat je goed bent in dialogen?

Een heel stel, omdat je houdt van mozaïekromans waarin iedereen een eigen leven leidt en een tijdje langs de andere hoofdpersonen schuift tot, tegen het eind, iedereen bij elkaar komt?

Puzzelaars raad ik de mozaïekvorm aan. Lekker makkelijk, want als je echt niet meer weet hoe het moet met Jan, dan schuif je Marie naar voren of de genderneutrale Marie-Jan. Je kunt het zo gek maken als je wilt, als je er maar voor zorgt dat ze vroeg of laat in hetzelfde hotel komen, of op hetzelfde strand, dezelfde grot vol vleermuizen of dezelfde gevangenis. Mogelijkheden bij de vleet. De kans dat het een leesbaar boek wordt, schat ik laag in, maar je hoeft je niet druk te maken over de omvang (zie Masterclassen 3) : als je genoeg personen bedenkt, wordt je boek dik, dikker, dikst. Dan ligt het in elk geval lekker stevig op de bijzettafel nadat je het in eigen beheer hebt uitgegeven.

‘Gossie, heb je dat allemaal zelf bedacht? Knap hoor.’

Ik zou met de mozaïek even wachten tot ik wat meer ervaring had in het schrijven, maar alleen al het streven is schoon, dus waarom zou je het niet proberen?

Eén hoofdpersoon vraagt meer doorzettingsvermogen en fantasie dan je denkt. Hij (zij, het, kies maar) draagt het hele boek. Je hangt er zo ongeveer alles aan op, dus je moet er voor zorgen dat-ie een boek lang interessant blijft. Als je halverwege niet meer weet wat je met hem aan moet dan stel je jezelf voor een vervelende vraag: gooi ik alles meteen weg of doe ik het morgen? Het helpt als je een paar bijfiguren zo belangrijk maakt dat ze, oppervlakkig gezien, een hoofdpersoon lijken, maar kijk er mee uit. Als je ontdekt dat een bijfiguur belangrijker is geworden dan de hoofdpersoon en je hebt niet de moed opnieuw te beginnen maar dan met de bijfiguur als hoofdpersoon, dan vrees ik dat het eindresultaat tamelijk beroerd zal zijn.

‘Dus we schrappen die ene hoofdpersoon?’

Tenzij je iets in je hoofd hebt waar één hoofdpersoon bij past, natuurlijk. Alles wat ik opschrijf, is onder voorbehoud: als je het beter weet, moet je doen wat je wilt. Geen hoofd zo goed als dat van jou. Het gaat me erom dat je die 453.300 tekens uit de vorige les zo achter elkaar krijgt dat ook iemand anders dan je partner, je moeder of de tante die zich toch een ongeluk verveelt ze wil lezen en dat hij/zij de laatste pagina haalt zonder hulp van een masseur, tabletten of opwekkende middelen.

Twijfel je tussen één of een heleboel, denk dan eens na over twee hoofdpersonen. Ze kunnen naast elkaar werken, langs elkaar of tegenover elkaar, jouw keuze.

Je moet weliswaar twee personen uittekenen, maar je kunt in de hoofdstukken afwisselen. Mijn ervaring is dat je dan vaak meer plezier aan het schrijven beleeft en dat het makkelijker is de vaart in het boek te houden.

Er zijn heel veel boeken met twee hoofdpersonen en dat is niet voor niets. Heel wat van die boeken zijn bovendien erg goed. Door die vaart, en door de tegenstellingen.

De cursus is ook te volgen op www.peterdezwaan.nl

05 augustus 2017

Wordt verwacht 413 (nieuws, 2017)

Clancy weet niet van ophouden


Nu doolt Tom Clancy al weer een jaartje of vier rond op de eeuwige jachtvelden, maar nog steeds verschijnen er onder naam van deze Amerikaanse technothrillerauteur nieuwe verhalen. Begin oktober verschijnt Plicht en eer. En dan te weten dat er nog drie boeken uit de reeks onvertaald zijn. 

In het nieuwe boek, te verschijnen bij uitgeverij A.W. Bruna, heeft iemand het op het leven voorzien van Jack Ryan jr., de zoon van Clancy's grote held oud-president Jack Ryan. De politie denkt dat Jack het slachtoffer is geworden van een doodgewone beroving, maar hij weet wel beter. Hij denkt dat het met zijn geheime operatie met een Iraniër te maken heeft.

Omdat Jack uit de Campus is gezet, de anti-terreureenheid die door zijn vader is opgericht, staat hij er helemaal alleen voor. In het diepste geheim zet hij de tegenaanval in. Zijn tegenstander is een wereldwijd gerespecteerde filantroop en mensenrechtenadvocaat. Langzaam maar zeker achterhaalt Jack de gruwelijke waarheid over een langlopende terreurcampagne die al duizenden levens heeft gekost…

Het boek is natuurlijk niet door Tom Clancy geschreven, maar voor de merchandise is het wel zo handig als zijn naam erop staat. De werkelijke auteur is Grant Blackwood, die we zouden kunnen kennen van de Brigg Tanner-thrillerreeks. Blackwood is ook de co-auteur, samen met Clive Cussler, van de Fargo-reeks. Samen met Tom Clancy schreef hij Op leven en dood en in 2016 verscheen van zijn hand Tom Clancy Onder vuur.

Voordat hij zich toelegde op het schrijven van thrillers diende Blackwood bij de Amerikaanse marine. Als Operations Specialist en Pilot Rescue Swimmer bracht hij drie jaar door aan boord van een geleidewapenfregat.

Gewrichten en pezen (column, 2017)



Cursus Masterclassen 3: de grote getallen

(Door Peter de Zwaan)

In de vorige les beloofde ik grote getallen. Is 287 al een beetje groot? Probeer ik het met 83.680. Een leuk getal, maar ik heb er nog een: 453.300, bijna een half miljoen, wie dit aan de lage kant vindt, verzoek ik tot 453.300 te tellen, begin maar meteen.

De getallen hebben te maken met een boek: Het Alibibureau waarvoor ik de Gouden Strop kreeg. Het telt 287 pagina’s, bevat 83.680 woorden en ik heb daar 453.300 keer met succes een toets voor moeten indrukken.

Nu grijp ik even terug naar de vorige les waarin ik verzocht om de eerste alinea van een boek te bedenken. Je vroeg je toen natuurlijk meteen af: hoe weet ik of de alinea die ik heb bedacht goed is?

Dat weet je niet, maar als je ook de tweede en derde alinea hebt geschreven kun je in elk geval verder.

Ik doe over de eerste alinea soms weken, een enkele keer maanden. Voor Het Alibibureau was het een hele strijd, maar uiteindelijk had ik ook wat.

‘Op zijn vijftigste verjaardag beloofde Suz Kcrams zich twee cadeaus. Geen boeken dikker dan driehonderd pagina’s. Nooit meer ergeren.’

Het werd niet alleen de eerste alinea van het boek, het werd het complete eerste hoofdstuk, want ik dacht: dit is het, niks meer aan doen, de hoofdpersoon is geïntroduceerd, we weten zijn leeftijd en we weten ook dat hij zich iets heeft voornomen wat niet uitvoerbaar is: een mens ergert zich gek aan al die te dikke boeken.

Het Alibibureau kwam uit bij Meulenhoff en daar heb ik me de blaren op mijn tong gepraat: ‘Jongens, geintje, probeer het nu zo te versieren dan het boek net ietsje dikker wordt dan 300 pagina’s, ik hoor de verontwaardigde kreten al: hij doet het zelf wel.’

Het kon niet, zeiden ze, ik had echt te weinig woorden getikt.

Het aantal van 83.680 werd toen dus gezien als weinig.

Dit houdt in dat 453.300 tekens ook weinig is, maar ik waarschuw je maar alvast: als je het boek af hebt dan melden je vingers dat het getal toch aan de hoge kant is.

Ik heb nooit typen geleerd, nooit echt, met tien vingers. Als ik mijn wijsvingers 453.300 keer

een toets hebben laten raken met de aanslag van iemand die is begonnen op een ouderwetse Underwood waar je de toetsen alleen van naar beneden kreeg als je sloeg met de kracht van een hamer dan melden ze dat gewrichten en pezen toe zijn aan rust.

Zei ik 453.300? Was het maar zo. Om een boek te schrijven met 453.300 tekens, moet je minstens 500.000 keer een toets aanraken, of 600.000 keer, waarschijnlijk vaker. Want je tikt fouten die ongedaan moeten worden gemaakt, je wijzigt zinnen en alinea’s en als alle sterren verkeerd staan, besluit je aan het einde van de dag al het geploeter van uren integraal weg te gooien omdat je het beneden de maat vindt.

Grote getallen, je moet er tegen kunnen. Beter nog: je moet er van houden. Kijk er nog eens naar. Beweeg je wijsvingers boven je toetsenbord en vraag je af of je het nog steeds leuk vindt, het maken van een boek.

Dit stukje telt 565 woorden en bevat 3082 tekens. Veel mensen noemen het column.

Denk aan de grote getallen en je weet waarom er zo idioot veel columnisten zijn in dit land.


De cursus is ook te vinden op www.peterdezwaan.nl. Foto boven: Peter de Zwaan aan het werk op zijn Underwood, vermoedelijk in 1968 in Frankrijk.



04 augustus 2017

Cashen! (nieuws, 2017)














J.K. Rowling troeft James Patterson af met hogere poenberg


Voor de eerste keer in tien jaar tijd staat de Schotse schrijfster J.K. Rowling, ook bekend als misdaadauteur Robert Galbraith, op de eerste plaats van de lijst met bestverdienende auteurs van het zakentijdschrift Forbes. Veelschrijver James Patterson moet nu genoegen nemen met plaats 2, blijkt uit het septembernummer van het magazine.

J.K. Rowling heeft naar schatting van Forbes tussen 1 juni 2016 en 31 mei van dit jaar maar liefst 95 miljoen dollar aan boeken verkocht in de Verenigde Staten. Schrijffabriekdirecteur James Patterson toucheerde het evenmin misselijke bedrag van 87 miljoen dollar. De elf  schrijvers op de  Forbes-lijst verkochten gezamenlijk voor 312,5 miljoen dollar dertig miljoen boeken in de VS.

Inferno, de verfilming van Dan Browns laatste boek, werd een flop. Maar de schrijver verdubbelde vorig jaar wel zijn inkomen in vergelijking met het jaar daarvoor. En dat met dank aan zijn uitgever, die de auteur van onder andere The Da Vinci Code een bedrag met acht cijfers voor de komma, als voorschot op zijn komende thriller Origin.

De Britse schrijfster Paula Hawkins, auteur van de thriller Het meisje in de trein, debuteerde vorig jaar in de Forbes-hitparade. En het succes duurt voort. Ze verkocht 2,2 miljoen boeken in de VS in het afgelopen jaar. De filmbewerking van haar debuut bracht 173 miljoen dollar op in 2016. Steven S Spielberg heeft de filmrechten op haar tweede thriller, In het water, inmiddels gekocht.  \

Brown staat vierde op de lijst met 20 miljoen dollar, een plaats lager vinden we Stephen King (15 miljoen), op de voet gevolgd door John Grisham (14 miljoen). Paula Hawkins staat achtste met 13 miljoen.

Bron: Forbes.com

02 augustus 2017

Neem de tijd (column, 2017)



Cursus Masterclassen 2: het begin


(Door Peter de Zwaan)

Ik zei in de inleiding dat het een makkelijke cursus zou worden en dat niemand iets zou hoeven doen.

Dat loog ik. Want, en nu volgt een kort maar belangrijk terzijde: schrijvers liegen. Uit professie. Ze doen niet anders daarom heet wat ze schrijven fictie. Ik heb dat in interviews vaak gedaan, liegen. Iemand stelde een vraag waar ik geen zin in had en ik antwoordde maar wat.

‘Maar vorig jaar zei u iets heel anders.’

‘Nou en, als ik niet meer mag liegen, hou ik op met schrijven.’

Einde van de terzijde, terug naar de cursus.

Je moet dus wel iets doen: je moet denken. Dat is niet eenvoudig, maar het is helaas nodig.

De opdracht is: bedenk de eerste alinea van een roman. Je mag het opschrijven, maar het hoeft niet, bedenken is voldoende. Minstens drie regels, maar het mag een alinea worden die zo lang is dat zelfs je partner haar niet wil lezen, mij maakt het niet uit.

Je mag er ook zo lang over doen als je wilt, dat is het voordeel van een schriftelijke cursus.

Neem je tijd. Denk en doe tussen het denken door wat je anders ook zou doen: boodschappen, de afwas, de auto wassen (nee, sorry, niet de auto wassen, een auto is om te rijden niet om te wassen, mensen die hun auto wassen mogen vanaf dit punt niet meer meedoen), alle boeken weer eens goed op alfabet in de kasten zetten, de thrillergidsen van Vrij Nederland verzamelen en weggooien.

Ga niet zitten tobben als het niet meteen wil, sla niet je huisgenoten of de buurjongen die te lang met zijn brommer bezig is, je kunt best bedden opmaken en denken tegelijk, dus doe dat. Op den duur krijg je iets bij elkaar verzonnen, je bent toch verdorie een aanstormende schrijver? De meeste schrijvers bedenken wat ze op papier zetten echt zelf hoor, het aantal jatters is niet heel groot.

Nu stoppen met lezen. Wat hieronder staat mag je pas tot je nemen als de alinea af is.



Zijn we er? Is de alinea klaar? Gefeliciteerd, je bent bezig met een boek, maar nu komt opdracht twee en daar draait het in deze les om.

Ga zitten en bedenk/schrijf nu en ter plekke de volgende alinea. Geen getalm, geen uitvluchten van ik had een afspraak met de tandarts, zitten en aan het werk.

Wat zeg je: moeilijk?

Dit is, helaas, onzin. Het is helemaal niet moeilijk, niet als je een goed doordachte eerste alinea hebt. Deugt het begin dan hoort het vervolg in je hoofd te zitten. Zit het er niet en heb je nu al geen idee hoe het verder moet dan moet je kiezen: afhaken en toch maar die vishengel kopen of opnieuw beginnen.

Ik heb altijd beweerd (ik ben nu serieus) dat wie een goed begin heeft altijd verder kan. Naar alinea twee, daarna naar drie, enzovoort. Tot we na lange tijd toe zijn aan alinea … Daarover meer in les drie: de grote getallen.


Deze cursus is ook te volgen op www.peterdezwaan.nl




01 augustus 2017

Aan het sterfbed (nieuws, 2017)

Bedenker 'Taxi' is de 'Nederlandse Robert Harris' 


Met Jeroen Windmeijer hebben we een 'Nederlandse Dan Brown' in huis. Maar er is ook een Hollandse evenknie van de Britse Robert Harris in aantocht. Het is regisseur Chris Houtman, sinds vorig jaar fulltime schrijver en auteur van de Vaticaan-thriller Akte van berouw.

'Akte van berouw is een thriller van eigen bodem met grote internationale allure die verder durft te kijken dan onze landsgrenzen.' Dat schrijft uitgeverij Karakter over het in oktober te verschijnen boek van Chris Houtman. 'Een auteur waar u de komende jaren nog veel van zult horen', roeptoetert de meer dan enthousiaste uitgever.

De lat ligt dus hoog voor Houtman die met een 'op waarheid gebaseerde thriller' komt. En die waarheid is onder meer de onverwachte dood van 'de lachende paus' Johannes Paulus I in 1978, wiens pontificaat slechts 33 dagen duurde.

Het verhaal: Als Jaap Hofhuis, pastor in de Nederlandstalige Kerk der Friezen in Rome, verneemt dat zijn vader op sterven ligt, begeeft hij zich halsoverkop naar zijn geboortedorp Castricum in de hoop dat hij nog op tijd is. Groot is de schok als hij het geheim ontdekt waaronder zijn vader zijn hele leven gebukt is gegaan: hij is een van de vele misbruikslachtoffers binnen de rooms-katholieke kerk. .

Gezeten aan het sterfbed belooft Hofhuis op zoek te gaan naar de inmiddels hoogbejaarde dader, die vermoedelijk door zijn kloosterorde naar het buitenland is weggepromoveerd. Ondertussen ontvouwt zich in het Vaticaan een sinister complot van Opus Dei dat de veiligheid van de Heilige Vader in gevaar brengt. Martin Hochstettler, commandant van de Zwitserse Garde, herinnert zich maar al te goed de dramatische nacht in augustus 1978, toen hij als jonge onervaren gardist dienst had en paus Johannes Paulus I onder verdachte omstandigheden overleed.

Er ontspint zich een intrige waarin Jaap Hofhuis en de in Rome woonachtige Nederlandse culinair journaliste Margriet Schreiner, ongewild betrokken lijken te raken bij een moordaanslag op de paus, die met zijn pleidooi voor nederigheid en steun aan de armen binnen conservatieve kringen in het Vaticaan en bij dubieuze financiële instellingen in Italië en de Verenigde Staten veel vijanden heeft gemaakt.

Schrijver van Akte van berouw is de in 1955 in Den Haag geboren scenarioschrijver en regisseur Chris Houtman, die in 1977 het Camaretten Festival won met zijn Het Lagelandencabaret. Hij werkte als staflid bij theater De Engelenbak in Amsterdam, waarna hij voor diverse omroepen programma's bedacht als Cijfers en Letters, Applaus, Finals, Taxi en Spanjer in therapie. Hij schreef ook enkele toneelstukken.

Wordt verwacht 412 (nieuws, 2017)

Een goeie politieman, maar wel een platte



Bij uitgeverij HarperCollins Holland verschijnt op 22 augustus Lek, de nieuwe thriller van de Amerikaanse schrijver Don Winslow. Stephen King heeft hem al gelezen en heeft loftuitingen te over. 'Lek hypnotiseert je, het is een meesterwerk. Denk aan The Godfather, maar dan met agenten. Zo goed is het.'

Een goede politieman, dat is wat Denny Malone wil zijn. Hij is de koning van Manhattan North, een meermalen onderscheiden rechercheur van de NYPD en de echte leider van 'Da Force'. Malone en zijn mannen zijn de slimste, hardste, snelste, moedigste en de slechtste van het korps, zij vormen een speciale elite-unit die zonder last te hebben van restricties de strijd aangaan met bendes, drugs- en wapenhandel. Achttien jaar heeft Malone er inmiddels op zitten. Hij stond aan de frontlinie, zag de doden, de gewonden, de slachtoffers, de misdadigers. Hij deed alles wat in zijn vermogen lag om een stad dienstbaar te zijn, die is gebouwd op ambitie en corruptie. Niemand is van onbesproken gedrag, ook Malone niet.

Slechts weinigen weten dat Malone vuile handen heeft gemaakt. Hij en zijn partners hebben miljoenen dollars in cash en drugs achterover gedrukt tijdens de grootste heroïnevangst in de geschiedenis van de stad. Nu zit de FBI achter hem aan. Ze hebben onomstotelijk bewijs tegen hem. De FBI biedt hem een opdracht aan.  Als hij zijn kameraden verraadt, draait hij niet de gevangenis in.
Lek is gebaseerd op jaren van research binnen de NYPD. Don Winslow werd in 1953 geboren in een kleine kustplaats op Rhode Island, maar woonde in verschillende landen op diverse continenten. Zijn moeder was een bibliothecaris en zijn vader was een onderofficier bij de Amerikaanse marine. Hij studeerde journalistiek, werd manager van een theater en eindigde als privédetective - tot hij een succesvolle thriller schreef en fulltime auteur werd. Momenteel woont hij in Californië.

Winslow studeerde Afrikaanse Geschiedenis aan de Universiteit van Nebraska. Alvorens hij een schrijver werd, had hij verschillende baantjes. Eind jaren 1970 verhuisde hij terug naar New York, waar hij werkzaam was als de manager van een bioscoopketen en als privédetective. Nadien ging hij terug naar school en behaalde hij een Masterdiploma in de richting Militaire Geschiedenis. Hij leidde ook safari's in Kenia en ondernam grote wandeltochten in de Chinese provincie Sichuan.

In 1991 werd zijn debuutroman A Cool Breeze on the Underground uitgebracht. Het was tevens zijn eerste boek over het hoofdpersonage Neal Carey, een jonge, New Yorkse boekenwurm en privédetective.

Midden jaren 1990 verhuisde Winslow met zijn gezin naar Californië. In 1997 bracht hij de roman The Death and Life of Bobby Z uit. Tien jaar later werd het boek verfilmd door regisseur John Herzfeld.

In 2010 schreef Winslow de misdaadroman Savages. Het boek, over twee Amerikaanse drugsdealers die ruzie krijgen met een Mexicaans drugskartel, werd twee jaar later verfilmd door Oliver Stone.