30 april 2011

David Peace (interview, 2011)




Walgend van Engeland


(Door Mark Moorman)

De Britse schrijver David Peace publiceerde in 1999 zijn eerste boek, '1974'. Het was het eerste deel van zijn romancyclus 'The Red Riding Quartet'. Dit jaar kwam de Nederlandse vertaling uit.

Peace woonde van 1994 tot 2009 in Japan, is getrouwd met een Japanse en schreef twee romans die in het naoorlogse Japan spelen. Op de dag dat hij in Nederland is om over zijn debuut te praten, spreekt hij van zijn heimwee naar Tokio, de stad waar hij al zijn romans heeft geschreven. Hij is nu bezig met het slotdeel van zijn Tokiose trilogie, een serie die speelt tijdens de Amerikaanse bezetting van Japan, en hij heeft al geconstateerd dat het schrijven in Engeland niet meer lukt. De man die acht veelgeprezen romans in tien jaar schreef, zit vast. Misschien is het daarom geen slecht moment even stil te staan bij de roman waarmee het begon.

'1974' is een misdaadroman waarin een jonge misdaadverslaggever van de Yorkshire Post stuit op een samenzwering tussen politiek, misdaad en politie, terwijl een seriemoordenaar zijn gruwelijke werk doet. Het is een duistere roman, een afdaling in een corrupte, seksueel geobsedeerde, zieke wereld, met op de achtergrond de soundtrack van de tijd en schreeuwende krantenkoppen van een land in crisis. Geen wonder, denk je na het lezen van dit boek (en de rest van de cyclus), dat deze auteur dit land vol walging heeft verlaten.

,,Het is vreemd naar mijn eerste boek terug te keren'', zegt Peace, ,,maar ook interessant. Om eerlijk te zijn: het is eigenlijk het enige boek waar ik nu niet meer helemaal achter sta. Ik schreef '1974' toen ik net in Tokio woonde, niet getrouwd, geen kinderen. Ik wilde de beste misdaadroman schrijven die ik in me had, en ik was toen diep beïnvloed door de Amerikaanse misdaadroman van de jaren negentig. Het genre maakte daar een echte bloeiperiode door met het werk van George Pelecanos, Walter Mosley en James Ellroy. Wij, de Engelsen, waren daarbij achtergebleven, had ik het gevoel. Ik kwam een paar keer per week in een boekenwinkeltje waar ze tweedehands Engelse boeken verkochten, en daar kocht ik ook de boeken uit Ellroys 'L.A. Quartet' (waarvan 'L.A. confidential' het bekendste is, red.). Zoiets wilde ik doen, maar dan voor West-Yorkshire in de jaren zeventig, de tijd dat ik daar opgroeide.''

,,Toen ik halverwege het boek was, merkte ik al dat ik nog niet klaar was. Het leven van iedereen die in de jaren zeventig en tachtig in die streek opgroeide, werd gedomineerd door de Yorkshire Ripper en ik begreep dat daar mijn echte onderwerp lag. Maar de echte Ripper was pas sinds 1975 actief: met terugwerkende kracht vind ik mijn fictieve moorden uit het eerste deel niet meer zo overtuigend.''

De echte naam van de Ripper was Peter Sutcliffe, een seriemoordenaar die tussen 1975 en 1981 ten minste dertien vrouwen op gruwelijke wijze vermoordde. Sutcliffe zit een levenslange gevangenisstraf uit.

,,Sindsdien heb ik nooit meer zoiets verzonnen: er gebeurt in het echt genoeg tragisch en verschrikkelijks; daar kan fictie niet aan tippen. Misschien is '1974' onvolwassen, maar ik hou er nog wel van; het was een noodzakelijk boek.''

Peace vertrok in 1991 uit Engeland, nadat twee romans waren afgewezen. ,,Het was een combinatie van persoonlijke en maatschappelijke malaise. We zaten onder de plak van een conservatieve regering, de economie stond er slecht voor net als nu eigenlijk. Ik voelde walging en besloot te vertrekken, om Engelse les in het buitenland te geven.'''Peace woonde drie jaar in Istanbul en vervolgens vijftien jaar in Tokio, waar hij zich ontwikkelde als schrijver en een reeks romans over zeer Engelse onderwerpen als de Yorkshire Ripper, Leeds United ('The damned united') en de mijnstaking ('GB84') schreef. In 2003 kwam hij terecht op de prestigieuze Grantalijst voor beste jonge Britse schrijvers.

,,Ik geloof dat de walging voor het land dat ik achterliet, de rode draad was door al de Engelse boeken die ik in Japan schreef. Dat ik ver weg zat, maakte het voor mij wel gemakkelijker naar die periode terug te keren: het huidige Engeland schoof niet steeds over mijn herinneringen heen. Ik probeerde me onder te dompelen in 1974 door muziek uit die tijd te draaien (waar in de roman ook voortdurend naar wordt verwezen) en romans en films uit die tijd te lezen en te zien. De afstand was juist heel belangrijk voor me.''

Twee jaar geleden keerde Peace na vijftien Japanse jaren naar West-Yorkshire terug, om erachter te komen dat hij niet in staat was daar te schrijven: ,,We gaan weer terug naar Tokio. Het klinkt pretentieus, maar ik moet ver van Engeland zijn kennelijk. Bovendien keerde ik naar huis terug op het moment dat de economie instortte en we weer een conservatieve regering kregen. Over slechte timing gesproken.''

In '1974' heeft één van de personages het over het seizoen van de pest en het barokke boek is doortrokken van verval en ziekte, die zich zowel fysiek als mentaal manifesteren. ,,Ik was zeven in 1974, heel jong, maar ik had toen al het gevoel dat de wereld in Noord-Engeland ten onder ging: de zware industrie verdween, er waren hoge werkloosheid, stakingen, veel lege gebouwen en braakliggend land. Op televisie waren voortdurend berichten over de oorlog in Noord-Ierland. En het leek alsof de Yorkshire Ripper naadloos bij deze atmosfeer aansloot.''

Eén van de vragen die Peace in zijn misdaadkwartet wilde beantwoorden, was of de Ripper toevallig in zijn geboortestreek actief was geweest of dat hij op de een of andere manier een product was geworden van de algehele malaise in Noord-Engeland. ,,Het antwoord is natuurlijk dat het gedeeltelijk toeval is, maar dat je ook kunt zeggen dat de sterk ontwikkelde cultuur van vrouwenhaat, gecombineerd met de door en door corrupte politie in West-Yorkshire de Ripper de kans heeft gegeven zeker zes jaar actief te blijven.''

Als een geest van het verleden zit Sutcliffe nog altijd in de gevangenis. ,,Er gaat geen maand voorbij of er duikt wel weer ergens een verhaal over de Ripper op. Hij is een geest die boven West-Yorkshire hangt. Vorig jaar was er een student in Bradford die drie prostituees vermoord had. Natuurlijk werd hij in de pers met de Ripper vergeleken en alweer dook de vraag op: waarom daar?''

Peace schreef zijn roman in de tweede helft van de jaren negentig. Er was geen internet. ,,Ik had niet eens telefoon.'' Hij schreef zijn moeder brieven met specifieke verzoeken om informatie, bijvoorbeeld berichten uit de Yorkshire Post, de krant die in '1974' een centrale rol speelt. ,,Mijn moeder ging dan naar de bibliotheek, fotokopieerde bepaalde verhalen en stuurde die op. Zo ging dat in die tijd.''

Wat hem ook opviel toen hij terugkeerde naar het jaar 1974, was de florissante staat van de cultuur: ,,Je had Bowie, Kraftwerk, 'A clockwork orange', het was een opwindende tijd. Peace herinnert zich zelfs nog het Nederlands elftal van toen. ,,Wij waren niet geplaatst voor het WK en wilden natuurlijk dat Nederland van West-Duitsland zou winnen.''

Peace is een uiterst gedisciplineerde schrijver; vandaar dat hij zo onthutst is over zijn onvermogen na zijn terugkeer in Engeland zijn Tokiotrilogie te voltooien. In een eerder interview heeft hij aangekondigd dat zijn literaire oeuvre uit exact twaalf boeken zal bestaan. Hij weet precies wat hij nog wil schrijven en dat hij dan ook klaar is, althans met fictie. Misschien zal nog een bundel met 'heel slechte poëzie' volgen, heeft hij laten weten. Maar goed, hij weet nu ook dat je als schrijver niet alles zelf in de hand hebt.

David Peace - 1974. Vertaling: Johannes Jonkers. Uitgeverij Cargo, 334 pag. Zie ook de recensie van Guido Huisintveld. '1977', het tweede deel van 'The Red Riding Quartet', zal deze zomer uitkomen.

(Bron: Het Parool)

24 april 2011

Boris O. Dittrich (interview, 2011)

'Het smaakt naar meer'

Oud-Kamerlid Boris Dittrich laat in zijn eerste thriller Moord en brand bijkans Bijbelse plagen op het Binnenhof neerdalen. Inderdaad, moord én brand, maar ook hijgerige media, hypocriete parlementariërs en een bemoeizuchtig staatshoofd. En die O in de naam? 'Die staat voor overwinning op mezelf.'

(Door Peter Kuijt)

AMSTERDAM _ Ze hadden hem op de uitgeverij gewaarschuwd: 'Boris, let niet op de recensies. Een ex-politicus die fictie schrijft, dat past niet in het plaatje, de critici lusten je rauw'.

Maar zo erg werd het uiteindelijk niet. De eerste besprekingen van Moord en brand zijn juist niet vijandig, maar daarentegen behoorlijk tot buitengewoon positief. ,,Dat vind je dan toch heel erg leuk.''

En er was die boekpresentatie, met een diep ontroerende speech van Peter R. de Vries, die refereerde aan hun samenwerking in de Puttense Moordzaak. Even terug in Nederland beleeft de 55-jarige Boris Dittrich uitermate plezierige dagen.

Dittrich, tot eind november 2006 Kamerlid voor D66 en thans al globetrottend de situatie van homo's ter sprake brengend voor mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch in New York, heeft zijn eerste spannende roman in de winkel liggen. Een politieke thriller, waarin een vooraanstaand parlementariër over de kling wordt gejaagd waarna nog meer slachtoffers vallen. AIVD-medewerker Redouan Fouali moet de moordenaar zien te pakken. Ondertussen roeren de media, al dan niet leugenachtige volksvertegenwoordigers en een monarch, in dit geval koning Willem IV, flink de trom. Fouali krijgt er een zware dobber aan.

Directe aanleiding voor het boek was een stage die hij in de jaren negentig liep in New York bij de Verenigde Naties. ,,Ik had een gesprek gepland met een officier van justitie in New York, Linda Fairstein, over het wetsvoorstel tegen stalking dat ik aan het schrijven was. In haar kantoor zag ik niet alleen stapels dossiers, maar ook posters van haar thrillers. Vervolgens raakten we aan de praat over het schrijven. Ze zei: 'Ik maak zo veel ellende mee, mijn manier van ontsnappen is om het op papier te zetten. In mijn fantasiewereld raak ik vervolgens los van de werkelijkheid'. Toen ze dat vertelde, dacht ik: dat wil ik ook.''

Eind jaren negentig begon de plot voor een spannend boek post te vatten bij Dittrich. ,,Het moest een boek zijn waarin ik laat zien hoe de Tweede Kamer werkt. Er zou in dat boek een Kamerlid gedood worden, dat was de opzet. Ik had wat lijntjes op papier gezet, maar toen werd Pim Fortuyn in mei 2002 doodgeschoten. Er volgde zo'n tsunami van ontsteltenis en geschoktheid dat ik het een tijd terzijde heb gelegd.''

Roerige tijden volgden. Cineast Theo van Gogh werd vermoord, Ayaan Hirsi Ali was en is haar leven niet meer zeker. En ook Dittrich zelf werd in 2005 een half jaar ernstig bedreigd door de Hofstadgroep. ,,Dan krijg je zo'n politiehuisje voor de deur en later bodyguards.'' Dat schreef ook niet zo lekker. Pas de laatste twee zomers, na de publicatie van zijn boek 'Elke liefde telt' (over wereldwijd gelijke rechten), werd er voortvarend aan de thriller gewerkt.

Verschillen

Dittrich, in 2003 winnaar van de Klare Taalprijs vanwege zijn begrijpelijke manier van spreken, heeft in Moord en brand een deel van zijn ervaringen verwerkt die hij als D66-voorman opdeed in de Commissie Stiekem, waarin fractievoorzitters met onder anderen het hoofd van de AIVD zaken als dreigingsbeelden bespreken. Maar ook zijn belevenissen in het parlement en met kranten, tijdschriften en tv vinden hun weerslag in het uitermate onderhoudende boek. ,,Het verhaal moest een decor hebben dat ertoe doet'', aldus de auteur. ,,Ik ben twaalfeneenhalf jaar onderdeel geweest van die vermenging van politiek, journalistiek en ambtenarij en het was fascinerend om te zien hoe daar achter de schermen dingen tot stand komen. Daar kan je een non-fictieboek over schrijven, maar het is veel leuker om dat in een verhaal te gieten.''

De parlementariërs in het boek komen er niet al te best van af. Maar volgens Dittrich zijn die karakters niet alleen maar goed of alleen maar slecht. ,,Kamerleden komen nu eenmaal in een vreemde situatie terecht. Je bent elkaars concurrent in de fractie, je strijdt met elkaar om 'in the picture' te komen. Vervolgens worden je fractiegenoten geacht je vrienden te zijn, met wie je je profileert tegenover andere partijen. Overal worden de verschillen steeds uitvergroot.''

Het is geen afrekening met de politiek, bezweert de schrijver. ,,Ik heb in de Kamer een gouden tijd beleefd. Heel veel geleerd en veel vriendschappen opgedaan. Maar de baan die ik nu heb, vind ik belangrijker.'' Ook heeft hij geen oud-collega's uit de Kamer één op één gekopieerd naar het boek. ,,Hoewel ik van iemand heb gehoord dat de bitcherige fractievoorziter van de Groene Partij veel lijkt op Marianne Thieme. Maar ik ken haar helemaal niet zo goed.''

Er is een rol voor koning Willem IV in het boek, maar ook zijn moeder Beatrix blijft niet onvermeld. In een bijzin schrijft Dittrich dat zij destijds bezwaar maakte tegen openstelling van het burgerlijk huwelijk voor homoparen, een onderwerp waar de met de kunstenaar Jehoshua Rozenman getrouwde politicus zich juist sterk voor had gemaakt. ,,Laat ik het zo formuleren: ik heb het uit de krant. Ik heb nooit van haar gehoord: 'Meneer Dittrich, ik was tegen'. Daarnaast heb ik het vernomen van mensen die het absoluut weten kunnen.'' Glimlachend: ,,Het is geen juridisch bewijs, maar wel hard genoeg om het op te schrijven.''

Karakters

Grof geweld wordt in Moord en brand niet geschuwd, maar Dittrich vond dat niet zo moeilijk om op te schrijven. Als strafrechter in Alkmaar werd hij tenslotte regelmatig geconfronteerd met stevige misdrijven. ,,En in mijn huidige werkkring heb ik vreselijke dingen meegemaakt. Een collega werd in Tsjetsjenië ontvoerd en door het hoofd geschoten. Een andere medewerker is in december in Oeganda vermoord, omdat hij zich tegen de anti-homoseksualiteitswet had gekeerd. En vanochtend kreeg ik nog een telefoontje dat onze fotograaf in Libië door Khadaffi-troepen is gedood.''

Dat hij veel plezier heeft beleefd aan de thriller, dat staat evenwel buiten kijf. ,,Ik heb ook twee non-fictieboeken geschreven. Dan zit je met stapels dossiers naast je te tikken. Alles moet kloppen. Deze thriller heb ik geschreven thuis in New York op mijn balkon met uitzicht op de rivier en Manhattan. Wat er toen gebeurde, heb ik nog nooit meegemaakt: die karakters gingen echt een eigen leven leiden. Ik had een homohuwelijk gepland voor de hoofdpersoon, dat vond ik leuk, want dan kon ik mijn eigen ervaringen er in kwijt. Maar dat wou hij helemaal niet. In plaats daarvan werd hij verliefd op zijn vrouwelijke collega. Had ik totaal niet bedacht. Dat ging vanzelf. Maar het is wel een ervaring die naar meer smaakt.''

Tot slot, voor degene die zich afvraagt waar de O tussen Boris en Dittrich voor staat: ,,De O is van Ottokar, mijn tweede naam. Op school werd ik al geplaagd met Boris. Dat werd Boris Boef uit de Donald Duck. Toen de onderwijzer op een dag ook nog mijn tweede naam voorlas, riepen heel veel kinderen 'Autocar!'. Daarop besloot ik die naam niet meer te gebruiken, totdat jaren later iemand zei dat Ottokar een hele mooie naam is. Zo kun je het ook bekijken, dacht ik. Nu plaats ik die O ook als een soort overwinning op mezelf. Om me te belonen dat ik van mijn frustratie ben afgekomen.''

Boris O. Dittrich - Moord en Brand. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 19,95 euro

(copyright bovenste foto: GPD/Lex van Lieshout)

23 april 2011

Wordt verwacht 239 (nieuws, 2011)

VOORBIJ HET KLEINZIELIG GETREITER

De Schotse thrillerauteur Christopher Brookmyre doet het prima in het Verenigd Koninkrijk. Daar heeft hij van zijn ruim een dozijn boeken al meer dan één miljoen exemplaren verkocht. In Nederland is hij nog onbekend. Daar wil uitgeverij Van Holkema & Warendorf verandering in gaan brengen, door zijn nieuwste boek, 'Verborgen lichamen', in september 2011 te lanceren. In Brookmyres geboorteland komt het origineel, 'Where the bodies are buried', in juni 2011 uit.

Brookmyre woont in Glasgow en daar speelt ook deze thriller zich af. Inspecteur Cathering McLeod heeft één credo: misdaad in Glasgow is rechttoe rechtaan. Wraak en kleinzielig getreiter zijn over het algemeen het motief. Maar wanneer ze een vermoorde onderwereldfiguur in een steegje vindt, bekruipt haar het gevoel dat er meer doden zullen volgen. Wat ze niet beseft, is op hoeveel lang verborgen geheimen ze door haar onderzoek zal stuiten - aan beide kanten van de wet.

Aan de andere kant van de stad werkt Jasmine Sharp samen met haar oom Jim als privédetective. Wanneer Jim plotseling verdwijnt, leiden zijn dossiers haar naar Glen Fallan, een huurmoordenaar die al twintig jaar dood zou zijn.

Christopher Brookmyre werd op 6 september 1968 geboren, studeerde in Glasgow, is getrouwd met een anesthesist en is een hartstochtelijk fan van de voetbalclub St. Mirren. Met zijn boeken won hij tweemaal de Sherlock Award. Onlangs werd hem een eredoctoraat van de universiteit van Edinburgh toegekend.

Andere nieuwe titels:

Spencer Quinn - 'Dolle hond' (juni 2011). In hun derde avontuur krijgen privédetective Bernie Little en zijn hond Chet een zaak waar een typisch luchtje aan hangt. Bij een bezoek aan een rondreizend circus blijkt dat de grote ster van het circus, olifant Peanut, en haar baasje Urie DeLeath spoorloos verdwenen zijn. Vreemd genoeg heeft niemand ze zien weggaan.
Gerard O'Donovan - 'Dodenlijst' (september 2011). Rechercheur Mike Mulcahy zit eindelijk op zijn plek bij de politie van Dublin, bij de afdeling Internationale Samenwerking. Dan vraagt een journaliste zijn hulp bij het opsporen van een vermiste vrouw - de vriendin van een rijke makelaar die net onder verdachte omstandigheden zelfmoord heeft gepleegd. Mulcahy is al erg druk met zijn eigen zaken: de moord op een Ierse drugsbaron in Spanje en de mysterieuze vondst van een grote partij cocaïne voor de kust van Ierland.

22 april 2011

Gesignaleerd 25 (nieuws, 2011)

vers van het mes!

AINO TROSELL - NIET HET KIND WEL DE VROUW

Bij uitgeverij De Geus verschijnt 30 april de thriller 'Niet het kind wel de vrouw' van de Zweedse schrijfster Aino Trosell. Het is de tweede thriller met heldin Siv Dahlin in de hoofdrol.

Tijdens een schoolreisje naar de bergen van Noord-Zweden wordt een vijftienjarige jongen door een schot van een elandjager gedood. Is het een ongeluk of een kwaadaardige moord?

Siv Dahlin, die in de buurt aan het werk is wanneer het schot wordt gelost, besluit de zaak op eigen houtje te onderzoeken. Aan de basis van de moord blijkt een obsessieve liefde en langgekoesterde jaloezie te liggen. De jongen was geen doelwit maar werd slachtoffer.

Aino Trosell (1949) schrijft romans, thrillers, toneelstukken, kinderboeken en novelles. 'Onder druk' is haar eerste thriller. Ze kreeg voor dit boek in 1999 de Poloni-prijs voor het beste vrouwelijke thrillerdebuut. Trosells tweede thriller 'Als het hart nog slaat (de eerste met Siv Dahlin) werd bekroond als Beste Zweedse Misdaadroman van 2000.

Aino Trosell - Niet het kind wel de vrouw. Vertaling: Edith Sybesma. Uitgeverij De Geus, 351 pag.,€ 21,90. ISBN 9789044516210

Gesignaleerd 24 (nieuws, 2011)

vers van het mes!

TON DE ZEEUW - HETE BLIKSEM

Bij uitgeverij Karakter is op 19 april verschenen 'Hete bliksem' van Ton de Zeeuw. In deze opvolger van De Zeeuws thrillerdebuut 'Aangebrand' verlegt de auteur de aandacht van de Amsterdamse horeca naar het Haagse Binnehof.

Nic Hak, de razende culi-reporter van dagblad De Courant, begeeft zich op glad Haags ijs: hij gaat een onstuimge relatie aan met niemand minder dan Japke Buikema, de goedgebekte en mooie minister van Groene Stroom & Overzeese Uitdeling. Zoiets kan uiteraard niet goed aflopen, want er zijn niet alleen kapers op de kust maar ook lieden die het voorzien hebben op Nics schrijftalent. Als dan ook nog in zijn directe omgeving mysterieuze aanslagen plaatsvinden, is het voor Nic, zijn onafscheidelijke vriendin Tara en hun goede vriend commissaris Lepeltak, tijd om in te grijpen.

Ton de Zeeuw was tot voor kort als culinair journalist verbonden aan De Telegraaf. Zijn rubriek Tafelen met Ton trok de afgelopen decennia gemiddeld drie miljoen lezers per keer.

Ton de Zeeuw - Hete bliksem. Uitgeverij Karakter, 192 pag., € 9,95. ISBN 978 90 6112 407 8

Gesignaleerd 23 (nieuws, 2011)

vers van het mes!

KARIN BRYNARD - MOORD OP HUILWATER

Bij uitgeverij Ailantus is deze week verschenen 'Moord op Huilwater' van de Zuid-Afrikaanse journaliste Karin Brynard.

Kunstschilderes Freddie is met haar zwarte adoptiedochtertje op Huilwater vermoord. Omdat in de omgeving van deze boerderij vee is gestolen waarbij nachtwakers zijn gedood, zien de boeren er de zoveelste 'plaasmoord' in. Hun eerste verdachte is opzichter Dam, een bosman. De boeren vormen door hun woede voor politie-inspecteur Beeslaar en zijn twee onervaren adjudanten steeds meer een bedreiging. En dan is er nog Freddies zuster Saar die in geen jaren de oude plaas van haar ouders had bezocht. Als ze op Huilwater aankomt, vindt ze tussen Freddies schilderijen er een die haar dood lijkt te voorspellen. Net als Beeslaar denkt zij dat de moordenaar geen veedief is. Ze neemt Dam in vertrouwen.

Karin Brynard versloeg de vrijheidsrellen in Soweto in de jaren tachtig. Ze was aanwezig bij de vrijlating van Nelson Mandela en volgde de ontwikkelingen die leidden tot het einde van de apartheid. Ze is nu freelance journalist en woont in Stellenbosch.

Karin Brynard - Moord op Huilwater. Vertaling: Riet de Jong-Goossens. Uitgeverij Ailantus, 460 pag. ISBN 9789089530509, € 24.95

21 april 2011

Een soort voorgevoel (column, 2011)

GROSLIJST

(Door Peter de Zwaan)

Ik behoor tot de schrijvers die, als er nominaties aankomen, het liefst een poosje naar een andere wereld willen. Ver weg, daar waar ze nog nooit een boek hebben gezien.
Het liefst negeer ik alle berichten waarin nominaties worden aangekondigd, en dat begint al met de groslijst. Nooit heb ik een groslijst bekeken en evenmin een longlist; wat moet ik er mee.
Toen vorige week Vrij Nederland belde en vroeg wat ik van de longlist voor de Gouden Strop vond moest ik zeggen dat ik niet eens wist dat er een longlist was.
De journalist noemde elf namen en ik zei, op de toon van iemand die naar de bekende weg vraagt omdat hij verbaasd is: 'Ben ik er echt niet bij?'
Ik was er niet bij.
Kan gebeuren, maar ergens zat iets me niet lekker, een soort voorgevoel waar ik heel somber van werd.
'De vuurwerkramp van Harmen Saliger' komt over ruim een week uit, met opzet, dacht ik in mijn onwetendheid, omdat het Stropjaar van mei tot mei loopt. Het is mijn eerste boek dat in Nederland speelt in een bestaande stad: mijn woonplaats Enschede, waar we van vuurwerkrampen weten. Het is, na 'Een keel van glas', mijn tweede boek dat onder faction valt: feiten, gemengd met fictie. In het eerste hoofdstuk worden de belevenissen van drie personen beschreven op het moment van de ramp: zaterdag 13 mei 2000, een paar minuten voor half vier. Fictie en feiten gaan daarna door elkaar lopen, maar ik volg het verloop van het onderzoek en heel wat stukken zijn reflecties van wat ik in die tijd heb ervaren, als inwoner en als dagelijkse columnist van Dagblad Tubantia die tientallen lezers aan de lijn heeft gehad die haarfijn wisten te vertellen hoe de ramp was ontstaan.
Toen de nominaties bekend waren las ik dat de voorzitter van jury zich had verbaasd over het feit dat boeken te laat waren ingezonden. 'Hoe moeilijk kan het zijn', vroeg ze zich af.
Behoorlijk moeilijk, dat weet ik uit ervaring, maar dat is een onderwerp voor een ander stukje.
Ik las de uitspraak en voelde een kwartje op zijn plaats glijden. Ik googelde de groslijst en inderdaad: geen 'De vuurwerkramp van Harmen Saliger'. Niet ingestuurd, niet gelezen, niet genoemd.
Een foutje van de uitgeverij. Dacht ik, terwijl ik me oppompte tot woede.
Door De Bezige Bij werd ik snel bijgeschoold in de wondere wereld van prijs en boek.
Voor de Gouden Strop bestaat de maand april niet; alleen boeken die zijn verschenen tussen 1 mei 2010 en 1 april 2011 tellen.
De verschijningsdatum is nu van 29 april voor alle zekerheid opgeschoven naar 2 mei en volgend jaar doet 'De vuurwerkramp van Harmen Saliger' mee. Stel dat het boek in 2012 een nominatie krijgt. Stel, zeg ik. Dan zit ik 13 maanden na het uitkomen op de jury-uitslag te wachten.
Het zal wel weer aan mij liggen, maar ik vind dat vreemd.

(Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl)

Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. Volgende maand verschijnt bij uitgeverij Cargo zijn thriller 'De vuurwerkramp van Harmen Saliger'.(Foto Peter de Zwaan: Bob Bronshoff)

Verkeerde rijrichting (nieuws, 2011)

TOERIST ZOEKT HEIL IN BOEKEN- EN FILMWERELD

Steeds meer mensen kiezen voor een vakantiebestemming die zij kennen uit een boek, film of televisieserie. Ze hopen op deze locaties even onderdeel te worden van de wereld die zij kennen uit hun geliefde verhalen. Die conclusie trekt NWO-onderzoeker Stijn Reijnders in het boek 'Plaatsen van Verbeelding'.

Drie jaar lang deed Reijnders onderzoek naar het fenomeen mediatoerisme. Bekende voorbeelden zijn de 'Lord of the Rings'-fans, die in duizendtallen naar Nieuw-Zeeland trokken, de 'Inspector Morse Tour' in Oxford. In eigen land is er de speciale Baantjer-tour door Amsterdam.

Communicatiewetenschapper Reijnders sprak met toeristen, lokale omwonenden, auteurs en toerismeprofessionals. Uit zijn onderzoek blijkt dat de meeste mediatoeristen tijdens hun vakanties nauwgezet nagaan of de plek overeenkomt met de omschrijvingen die zij kennen uit het boek of de beelden van film en televisie. Reijnders: ,,Ze gaan bij het vergelijken vrij ver: concrete reisafstanden, aantal traptreden, grootte van gebouwen of rijrichtingen worden gecontroleerd. Auteur Appie Baantjer kreeg regelmatig brieven van lezers die opmerken dat rechercheur De Cock de verkeerde rijrichting neemt in een straat met eenrichtingsverkeer.''

Mediatoeristen proberen daarnaast precies hetzelfde te beleven als de hoofdpersonen uit boeken en films. Ze bezoeken dezelfde cafés, lopen dezelfde route of overnachten op dezelfde plaatsen. Volgens Reijnders nemen ze geen genoegen met de rationele vergelijking, maar willen ze zelf onderdeel worden van de wereld die zij kennen uit de boeken en films. Reijnders: ,,Fans van de film 'Dracula' leggen bijvoorbeeld dezelfde reis af als hoofdpersoon Jonathan Harker ruim honderd jaar terug. Ze verblijven in dezelfde hotels en nuttigen dezelfde maaltijd: robber steak met een glas bloedwijn.''

Er zijn wel grenzen aan de behoefte naar lichamelijke nabijheid, constateert Reijnders. De mediatoerist wil zo veel mogelijk in de wereld van zijn held treden, maar wel in een veilige, comfortabele en hygiënische situatie. ,,Kijk maar naar de plastic handschoentjes die deelnemers aan de Baantjer-tour krijgen voordat zij een vingerafdruk nemen bij een ingehuurde zwerver. Het is dit dunne laagje plastic dat de beide werelden uit elkaar houdt.''

(Bron: NWO)

20 april 2011

Onder druk (nieuws, 2011)

ETEN OP DE PLANK

De thriller 'De eetclub' van Saskia Noort wordt een toneelstuk. Dat heeft Bos Theaterproducties laten weten.

De voorstelling gaat in november 2011 in première in het DeLaMar Theater en is daarna tot eind maart door heel Nederland te zien. 'De eetclub' vertelt over een vriendengroep in een luxe villawijk. Een aantal onverwachte gebeurtenissen zet de onderlinge relaties echter flink onder druk.

De hoofdrollen in de voorstelling worden gespeeld door Nyncke Beekhuyzen, Frederik Brom, Hanna Verboom, Tina de Bruin, Cystine Carreon, Loek Peters en Chris Tates.

Het is de eerste maal dat een boek van Saskia Noort tot toneelstuk wordt bewerkt. Eerder werden wel 'De eetclub' en 'Terug naar de kust' verfilmd. Van 'De eetclub' zijn meer dan 500.000 exemplaren verkocht.

19 april 2011

Nee, dus (nieuws, 2011)

THRILLER TE DUITS VOOR GOUDEN STROP

De thriller 'Chimaera' van Xenia Kasper, manager van sterren als Linda de Mol en Bridget Maasland, is dit jaar als inzending geweigerd door de organisatie van de Gouden Strop. De thriller was aanvankelijk in het Duits geschreven. En voor de Gouden Strop komen alleen oorspronkelijk Nederlandstalige boeken in aanmerking.

Xenia Kasper is van oorsprong Duitse, maar woont en werkt in Nederland. Ze heeft als bijnamen pitbull, Duitse herder en het IJzeren Gordijn. In het blad Viva zei ze zelf: ,,Ik ben de neezegger van Linda.'' Nu heeft ze zelf ook een keer nee te horen gekregen.

De jury van de Gouden Strop heeft dit jaar het recordaantal van 111 boeken moeten lezen. Volgens Inge Ipenburg, voorzitter van de Gouden Stropjury, hadden het er makkelijk 120 kunnen zijn, als uitgevers maar op tijd boeken hadden ingezonden. Hoe moeilijk kan het zijn om op tijd boeken op de post te doen, vroeg Ipenburg zich af. Tijdens de persbijeenkomst over de nominaties van de Gouden Strop ging de voormalig GTST-actrice nog even in op de reacties op haar benoeming tot voorzitter. ,,Velen waren erdoor verrast. Geloof me, ik zelf ook'', aldus Ipenburg, die zich voorafgaande aan de juryperiode nog beschouwde als 'praktisch maagdelijk' ten opzichte van de Nederlandse thriller. Die achterstand heeft ze nadien 'ruimschoots' ingehaald.

Van eigen bodem (nieuws, 2011)

NEDERLANDSE THRILLER WORDT STEEDS POPULAIRDER

De Nederlandse misdaadroman gaat het steeds beter doen. Voor het eerst zijn de meeste boeken - 23 in totaal - van de zestig bestverkochte thrillers van het afgelopen jaar van eigen bodem. Ook de Scandinavische misdaadroman is nog steeds populair. Vijftien boeken uit de lijst komen uit Noord-Europa. Het aandeel van oorspronkelijk Engelstalige titels loopt terug. Dat blijkt uit cijfers die de Stichting CPNB heeft gepubliceerd.

De thrillers van de Zweed Stieg Larsson bezetten ook de afgelopen meetperiode (maart 2010 tot eind maart 2011) de eerste drie plekken. Simone van der Vlugt is de hoogst genoteerde Nederlandse auteur met de vierde plek voor 'Op klaarlichte dag'. Met maar liefst zeven winter- dan wel zomervakantiethrillers staat Suzanne Vermeer in de top 60. De onder pseudoniem schrijvende Nederlandse auteur doorbreekt hiermee de jarenlange hegemonie
van de Amerikaanse Karin Slaughter.

Het thema van Juni – Maand van het Spannende Boek luidt 'Galg en rad – misdaad door de eeuwen heen'. Speciaal hiervoor schreef het Italiaanse duo Monaldi & Sorti het geschenkboek Versluiering. De novelle wordt in juni in een oplage van 846.000 exemplaren over het land verspreid. Dat is een kleine twintigduizend exemplaren minder dan 'Onmacht', het geschenkboekje van vorig jaar van Charles den Tex.

Naast 'Versluiering' is er dit jaar een geschenkboek voor leden van openbare bibliotheken: 'Stille getuigen. Sporen van misdaad in 25 verhalen'. Zoals al eerder hier werd gemeld zijn de verhalen geschreven door 25 verschillende misdaadauteurs. Allen belichten zij een aparte forensische techniek. Daartoe hebben zij samengewerkt met experts van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) in Den Haag.

De Maand van het Spannende Boek wordt voor het vijfde achtereenvolgende jaar geopend met de Avond van het Spannende Boek (de term Power of Plots wordt steeds minder door de CPNB gehanteerd omdat die niet aansloeg) op 31 mei in de Melkweg in Amsterdam. Naast Monaldi & Sorti treden onder anderen op Kate Mosse en David Hewson, eveneens auteurs van historische thrillers. Voorts presenteert Frank Lammers een Crime Quiz en geeft het NFI demonstraties. De hoofdpersoon uit de roman 'Het Diner' van Herman Koch staat terecht voor De Literaire Rechtbank. De schrijver zelf is als getuige-deskundige opgeroepen. De avond wordt geopend met de uitreiking van De Schaduwprijs en De Gouden Strop 2011.

Shortlists (nieuws, 2011)

DEBUTANT PETER BUWALDA NU OOK OP SHORTLIST GOUDEN STROP

Schrijver Peter Buwalda kan volgende maand twee keer een literaire onderscheiding in de wacht slepen. Op 9 mei hoort hij of zijn debuut 'Bonita Avenue' bekroond wordt met 50.000 euro van de Libris Literatuur Prijs. Ruim drie weken later, op 31 mei, is het misschien wél of wéér prijs voor deze auteur, als de Gouden Strop wordt uitgereikt. Want ook voor de thrillerprijs, waaraan een prijs hangt van 10.000 euro, is Buwalda genomineerd, zo werd vandaag bekendgemaakt.

Bereikten in de voorgaande edities van de Gouden Strop nog meerdere vrouwelijke auteurs de shortlist, ditmaal moet Buwalda (1971) het opnemen tegen drie mannelijke collega's uit Nederland en een Nederlands-Vlaams duo. Het gaat om Jacob Vis (1940), genomineerd met 'De imker', Gauke Andriesse (1959, 'De handen van Kalman Teller') en Lupko Ellen (1953, 'Herenboer'). De vijfde nominatie is voor het schrijverskoppel Kisling & Verhuyck met hun thriller 'De duim van Alva'. Corine Kisling (Rotterdam, 1953) en haar man Paul Verhuyck (Antwerpen, 1940) werden eerder met dit boek genomineerd voor de Vlaamse thrillerprijs De Diamanten Kogel. Andriesse haalde een keer eerder de shortlist van de Gouden Strop, Vis zelfs vier keer.

Actrice Inge Ipenburg, voorzitter van de Gouden Strop-jury, kraakte tijdens de bekendmaking een kritische noot. Volgens de jury bleven veel inzendingen steken in 'relationeel gedoe, prinsen op witte paarden en zieleroerselen van onevenwichtige dames'. Daarentegen waren er ook 'orginele pareltjes waar een goed verhaal met maatschappelijke relevantie de nodige spanning opriep'.

Schrijver Willem Asman, voorzitter van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadautuers, maakte de shortlist voor de Schaduwprijs, de prijs voor het beste thrillerdebuut, openbaar. De drie genomineerden zijn Linda Jansma met 'Caleidoscoop', Pieter Bart Korthuis met 'Penoza' en Ingrid Oonincx met 'Nickname'. De jury roemde de debuterende auteurs vanwege de diversiteit in thematiek. De Schaduwprijs (duizend euro) wordt eveneens op 31 mei uitgereikt.

18 april 2011

William Lashner - Beroepsgeheim (2011)


In elke regel vibreert het schrijfplezier


(Door Guido Huisintveld)

Na zeven legal thrillers rondom advocaat Victor Carl vond William Lashner het tijd voor iets anders. Beroepsgeheim is een standalone, wat in dit geval betekent dat Victor Carl in geen velden of wegen te bekennen is.

Enter: Kyle Byrne, die qua levenshouding nog het meest doet denken aan The Dude uit de film The Big Lebowski. Zijn vader Liam Byrne was een beroemde advocaat, maar een slechte vader voor Kyle. Hij was er nooit en overleed toen Kyle twaalf was.

De zesentwintigjarige Kyle hangt met zijn vrienden in de bar, blowt wat, speelt videogames en… dat was het wel zo’n beetje. Geen riante toekomst voor deze knul, maar wel relaxt, zeg nou zelf.

Wanneer de voormalige collega van Liam door een kogel naar het hiernamaals wordt gestuurd, begint er een sneeuwbal te rollen die zelfs Kyle niet meer kan ontwijken. Het gegeven dat hij mogelijk iets substantieels over het verleden van zijn vader te weten kan komen, brengt hem in actie. De zoektocht naar een compromitterend dossier begint, waarbij meerdere – niet al te frisse - partijen betrokken zijn.

Het plezier dat William Lashner met het schrijven van dit boek heeft gehad, is in elke regel voelbaar. De plot zit geweldig goed in elkaar en bevat opmerkelijke verrassingen. De dialogen zijn levendig en aanstekelijk humoristisch. Lashner weet deze gevatheid als geen ander te combineren met bloedstollende, ja zelfs aangrijpende scènes.

Bent u even uitgekeken op de Connelly’s, de Grishams en die hele meute uit Scandinavië? Probeer dan eens een Lashner! U zult er geen spijt van krijgen.

William Lashner - Beroepsgeheim. Vertaling: Riek Borgers-Hoving. Uitgeverij A.W. Bruna, 286 pag.

Michael Connelly - De herziening (2011)


Weer pareltje van Connelly


(Door Arno Ruitenbeek)

Koffer al gepakt? Toch niet de nieuwste 'Connelly' vergeten, mag ik hopen? Want De herziening is het ultieme vakantieboek. Een pareltje. De ideale combinatie van policier en legal thriller, volgestopt met karakters van 24 karaats goud en dialogen van diamant.

Over timing gesproken. De Lincoln-advocaat, de verfilming van Michael Connelly's gelijknamige kraker uit 2006, is zojuist gaan draaien in de bios en is vanaf 24 augustus te koop op dvd.

Strafpleiter Mickey Haller, die kantoor houdt op de achterbank van een Lincoln Town Car, is in volle glorie terug. Maar niet als verdediger, maar voor een keertje als officier van justitie. Hij moet als onafhankelijke jurist proberen kindermoordenaar Jessup weer veroordeeld te krijgen. Amerika's hoogste rechtsinstantie heeft namelijk geoordeeld dat er herziening moet plaatshebben van het vonnis dat 24 jaar geleden tegen Jessup is uitgesproken (levenslang). DNA-onderzoek, wat destijds niet mogelijk was, lijkt Jessup vrij te pleiten.

Haller gaat niet alleen de strijd aan tegen deze geslepen boef en diens nog geslepener advocaat Royce. De Lincoln-advocaat laat zich bijstaan door een van zijn exen, in het dagelijks leven aanklager, en door zijn halfbroer, Connelly's ongeëvenaarde anti-held Harry Bosch. De laatste gaat heel ver en heel diep om Jessups duistere bedoelingen bloot te leggen. Waardoor de rechercheur, die in Tweede leven (2010) zijn ex verloor en sindsdien zijn puberdochter Maddie moet opvoeden, opnieuw persoonlijke problemen dreigt te krijgen.

Connelly doet je kleven aan de pagina's. geeft je geen moment rust. Zijn boeken moeten meteen uit, waarna je snakt naar nog zo'n adrenalinekick. Zoals ik 20 jaar geleden al riep: 'Pas op. Connelly's boeken zijn ernstig verslavend.'

Michael Connelly - De herziening. Vertaling: Arthur Wevers. Uitgeverij De Boekerij, 350 pag.

(Zie ook de recensie van Guido Huisintveld)

Camilla Läckberg - Vuurtorenwachter (2011)


Ingewikkeld web van intriges


(Door Sonja de Jong)

Huiselijk geweld en de lichamelijke en psychische verwoesting die kan aanrichten vormt de rode draad in de nieuwe thriller van Camilla Läckberg. Wederom toont de Zweedse zich een meester in het door haar zelf gecreëerde genre, een combinatie van bloedstollende thriller en warm doorvoeld familieverhaal, geschreven in een superieure stijl.

Ze leven nog, politieman Patrik en zijn vrouw Erika. In de laatste pagina's van haar vorige thriller bezorgde Läckberg de eerste een hartaanval en de ander een ernstig auto-ongeluk. En al weet je dat een schrijver zijn hoofdpersonages niet zomaar laat doodgaan, toch was het wachten geblazen na deze gewelddadige cliffhanger op het volgende boek.

Ze leven dus, maar het ongeval heeft wel akelige gevolgen gehad voor Erika's zus Anna en haar gezin. Terwijl Erika probeert haar zus zo goed mogelijk bij te staan, heeft Patrik de handen vol aan een complexe moordzaak.

Een broer en zus die in hun jeugd mishandeld en misbruikt zijn en sindsdien eeuwig op de vlucht zijn, een vrouw die door haar man op een zijspoor gerangeerd wordt en in haar wanhoop een dramatische daad stelt, een man die probeert zijn door haar echtgenoot mishandelde vriendin en haar kinderen te redden. Dat zijn de belangrijkste personages in 'Vuurtorenwachter'. Als een man vermoord wordt, moet Patrik proberen in deze kluwen van gebeurtenissen de dader te ontdekken.

Beetje bij beetje geeft Läckberg haar informatie prijs, waardoor de lezer, net als Patrik, steeds meer draden in het ingewikkelde web van intriges ontwart. Wat eerst een aantal los van elkaar staande verhaallijnen lijkt, blijkt uiteindelijk allemaal samen te hangen. Knap gedaan.

Camilla Läckberg - Vuurtorenwachter. Vertaling: Elina van der Heijden en Wiveca Jongeneel. Uitgeverij Anthos, 464 pag.

(Bron: Noordhollands Dagblad)

Gesignaleerd 22 (nieuws, 2011)

vers van het mes!

TONI COPPERS - IRIS WAS HAAR NAAM

Bij uitgeverij Manteau is verschenen 'Iris was haar naam' van de Vlaamse auteur Toni Coppers. Het is de vierde thriller rond Liese Meehout, de koppige en licht chaotische speurder, en haar vriend, antiquair Simon de Vere.

Liese is commissaris geworden bij de Crim, de moordbrigade van de federale politie. Het team van Liese bestaat uit Niels Hoogvliet, Sura Droste en Christophe Dayez.

Op een late zondagochtend komen Liese en Sura samen in het Zoniënwoud waar boswachter Raes een lijk gevonden heeft. Het blijkt te gaan om René Molenveld, kolonel bij de NAVO. Het onderzoek voert Liese naar Frank Vervaet, een oude vriend uit het leger. Hij woont aan de rand van het bos en heeft geen sluitend alibi, ofschoon zijn invalide vrouw zegt dat hij op de dag van de moord onafgebroken voor haar gezorgd heeft. Liese voelt een onderhuidse spanning bij het koppel. Haar aandacht is vooral gewekt wanneer zij verneemt dat Frank onlangs zwaar toegetakeld is geweest. Een week voor de moord is Frank ook nog met René gezien. Wat verbergt Vervaet en wat is de link tussen hem, Molenveld en Patrick Bauwens, wiens lijk ook in het Zoniënwoud aangetroffen wordt? Bauwens draagt een stukje papier bij zich met daarop de tekst: 'Iris was haar naam'. Iris blijkt een meisje dat drie jaar geleden spoorloos verdwenen is.

Toni Coppers - Iris was haar naam. Uitgeverij Manteau, 305 pag., ISBN: 9789022326046, € 19,95

16 april 2011

Wordt verwacht 238 (nieuws, 2011)

NIEMAND DEED IETS

Uitgeverij De Fontein laat de lezer deze zomer kennis maken met een aantal nieuwe namen. Een daarvan is Ryan David Jahn, een Amerikaan die met zijn debuut 'Acts of Violence' in 2010 de prestigieuze CWA New Blood Dagger in ontvangst mocht nemen. De Nederlandse vertaling, 'De gloed van geweld', ligt vanaf mei 2011 in de winkel.

Cafébaas Katrina Marino staat op het punt het slachtoffer te worden van een van Amerika's meest beruchte moordenaars aller tijden... 'De gloed van geweld' vertelt haar verhaal en dat van haar moordenaar.

Het is tevens het verhaal van Katrina's buren, die getuige waren van de moord op haar en niets deden: de doodsbange Vietnamveteraan, de vrouw die denkt dat ze de dood van haar kind op haar geweten heeft en haar man, die alles op het spel zet om haar naam te zuiveren. Het boek beslaat drie uur en vertelt waarom haar buren de politie niet belden en geen verantwoordelijkheid voor het gebeurde wensten te dragen.

'De gloed van geweld' is gebaseerd op de moord op de toen 28-jarige Catherine Susan Genovese in New York. Zij werd op 13 maart 1964 doodgestoken in de buurt van haar huis in de wijk Queens. De omstandigheden rond de moord en het feit dat vele buren getuige waren maar niet ingrepen, werden twee weken later beschreven in een krantenartikel. Hoewel dat verhaal vervolgens als 'onnauwkeurig' werd bestempeld, gaf het wel de aanzet tot studies naar het sociale fenomeen dat het omstander-effect (of het Genovese-syndroom, het niet ingrijpen door getuigen of omstanders) werd genoemd.

Behalve schrijver is Ryan David Jahn ook scenarist. Zijn eerste poging om een boek te schrijven was op zestienjarige leeftijd. Hij schreef een 55.000 tellend horrorsprookje in een tijdsbestek van zes weken. Vijftien jaar later verkocht hij het manuscript van zijn debuutthriller aan uitgeverij Macmillan's. Jahn woonde in Arizona, Californië, Georgia, Missouri en Texas. Hij zat korte tijd in het leger en was werkzaam als portier, dagarbeider en vorkheftruckchauffeur.

Andere nieuwe titels:

Christopher Ransom - 'Bezeten van haar' (augustus 2011). De vrouw van de succesvolle James Hastings komt om bij een ongeluk. Angst, verdriet en schuldgevoel drijven hem in de armen van zijn buurvrouw Annette. Maar dan duikt er een tweede vrouw op, die James maar al te goed kent...
Michael Ridpath - 'Koudvuur' (mei 2011). IJsland, 2009. Er zijn demonstraties in Reykjavik. Sommige betogers vinden dat het er te vredig aan toe gaat. Ze worden dronken en vallen op straat een bankier aan, die daarbij gedood wordt. Acht maanden later wordt een IJslandse bankier vermoord in Londen. Rechercheur Magnus Jonson ontdekt een verband tussen de gedode bankiers.
Karen Rose - 'De dood in haar ogen' (mei 2011). Tijdens een brute aanval wordt het gezicht van een psychologe verminkt. Ze trekt zich terug in de virtuele realiteit op internet, waar ze kan zijn wie ze maar wil. Als haar littekens vervaagd zijn, durft ze de wereld weer in. Maar dan maken verschillende deelnemers aan het onderzoek waaraan ze werkt een eind aan hun leven.
Steve Berry - 'Het complot van Parijs' (mei 2011). Antiquair Cotton Malone wordt gevraagd te helpen bij de ontmaskering van de Paris Club, een groep hebzuchtige multimiljonairs die de wereldeconomie wil manipuleren.
Andrew Gross - 'Roekeloos' (juni 2011). Ty Hauck is kapot als hij hoort van de brute moord op zijn ex-vriendin en haar gezin. Hij zweert dat hij haar dood zal wreken. Auteur Andrew Gross schreef samen met James Patterson zes thrillers.
Katia Lief - 'Nu jij nog' (mei 2011). Voormalig rechercheur Karin Schaeffer heeft niets meer om voor te leven nadat seriemoordenaar Martin Price haar man en dochtertje vermoord heeft. Price zal niet stoppen voordat hij Karins hele familie heeft uitgemoord. Price weet te ontsnappen uit de gevangenis...

Plaats delict (nieuws, 2011)

'ER GEBEURT NIKS ENGS'

De afspraak voor een persconferentie over de Maand van het Spannende Boek op de 'plaats delict' stond natuurlijk vast lang voor de dramatische gebeurtenissen in Alphen aan den Rijn zich voltrokken, waar op zaterdag 9 april een 24-jarige man zes inwoners en zichzelf doodschoot in een winkelcentrum.

De CPNB heeft ook niet overwogen om de locatie van de persbijeenkomst - de schietbaan van het Nederlands Forensisch Instituut in Den Haag - te wijzigen. Dat laat woordvoerster Maud Aarsen vandaag weten in de Volkskrant. ,,We gaan niet schieten. Er gebeurt niks engs. We verzamelen op de schietbaan, omdat die plaats tot de verbeelding spreekt.''

De schietbaan op de begane grond van het NFI is 45 meter lang. De baan is getest op het grootste kaliber geweer dat in de kluis ligt: de .338 Lapua Magnum. De kogel daarvan weegt ongeveer 17,5 gram. Het wapen, uitermate geschikt voor sluipschutters, schiet tot op de centimeters nauwkeurig over een afstand van 800 meter. Het NFI heeft trouwens 2 schietbanen. Op de korte schietbaan staat een watertank van 2,40 meter waarin kogels uit wapens kunnen worden afgevuurd. Langer is niet nodig, want een kogel remt in water na 50 centimeter zover af dat hij niet meer dodelijk is.

Het kleinste kaliber op deze baan getest, is een 2 millimeter kogel uit een Berloque-pistool. Meest voorkomende munitie die het NFI onderzoekt, is 9 millimeter Parabellum (in 1902 ontworpen door Georg Luger). Meest bijzondere wapen in de collectie van het NFI was de Tula Tokarev TTR 3 (een Russisch pistool). Daarvan waren er op het westelijk halfrond maar twee bekend, één in de VS en één bij het NFI. Het wapen is in 2000 aan het Legermuseum in Delft overgedragen.

In de kluis van het NFI zijn momenteel 2374 wapens ingeschreven. Jaarlijks neemt de politie 14.000 wapens in beslag. Een klein deel daarvan, namelijk wapens die bewijsstuk zijn in zaken, komt bij het NFI voor onderzoek terecht. Er zijn ongeveer 80.000 patronen in voorraad bij het NFI, van alle soorten minimaal 2 doosjes.

Tijdens de bijeenkomst op dinsdag 19 april doet de CPNB uit de doeken wat er zoal tijdens Juni - Maand van het Spannende Boek te verwachten valt. Voor een samenzijn 'in het hart' van het gebouw van het NFI is gekozen vanwege de presentatie van het boekje Stille getuigen, een bundel met 25 verhalen van 25 verschillende misdaadauteurs over even zovele forensische technieken. Ook zullen daar de vier of vijf genomineerden voor de Gouden Strop 2011 worden bekendgemaakt.

(Bron: De Volkskrant, website NFI)

15 april 2011

Vormvast (nieuws, 2011)

MOORD OP PELGRIM IN NIEUWE 'ASPE'

Deze week is 'Postscriptum', het achtentwintigste avontuur van de Brugse commissaris Van In, gelanceerd. Schrijver Pieter Aspe laat hierin een pelgrim, die op weg is naar Compostela, vermoorden.

De te betreuren pelgrim blijkt afkomstig te zijn uit Brugge en zo verschijnt Pieter van In op het toneel. Tijdens zijn onderzoek maakt hij kennis met een notoire Brugse familie met een koloniaal verleden. De onlangs overleden grootvader leidde een huurlingenleger dat streed voor de onafhankelijkheid van de steenrijke mijnprovincie Katanga.

In Brugge deed het gerucht de ronde dat de overleden grootvader voor zijn bewezen diensten rijkelijk werd beloond. Merkwaardig genoeg leefde hij helemaal niet als een rijk man en stierf hij eenzaam. Al vlug na zijn dood is er sprake van een verborgen schat. En blijkt er een verband te bestaan met de moord op de Compostelaganger.

Pieter Aspe blijft, zestien jaar na zijn debuut in 1995, vormvast. In totaal zijn er nu rond de 2 miljoen exemplaren van de Van In-reeks verkocht. Een paar van zijn boeken zijn intussen in een zestal talen vertaald, in het Frans, Italiaans, Duits, Pools.

Wim Verheije van uitgeverij Manteau verklaart tegenover Knack: ,,Vooral in Frankrijk zijn de boeken een succes. De twee vertaalde titels verkochten tussen 8000 en 12.000 exemplaren. Binnenkort verschijnen de pocketedities.'' In het Spaans is onlangs Aspes debuut 'Het vierkant van de wraak' uitgebracht. Sinds kort blijkt er nu ook interesse voor Aspe te zijn op de Scandinavische markt.

Volgens Verheije zit er op dit moment geen rek in de verkoop van thrillers. Maar Pieter Aspe houdt stand in een over het algemeen wat kleinere verkoop. ,,Dus mogen we van winst spreken. Ik kom hoe langer hoe meer tot de conclusie dat mensen die echt geen lezer zijn, toch boeken van Pieter lezen. Zijn thrillers hebben een constante kwaliteit, ze zijn herkenbaar. Overigens, doe het hem maar eens na, steeds maar origineel blijven en dat twee keer per jaar. De mensen houden blijkbaar van zo'n vast ritme. Niet te vergeten: Aspe is ook een BV.''

(Bron: Knack)

Johan Theorin - Steenbloed (2011)


Eindtune met valse noten


(Door Guido Huisintveld)

Steenbloed is niet zo steengoed. Het is een flauwe woordspeling, maar daarom niet minder waar. Het derde deel in het Öland-vierluik haalt niet het niveau van de voorgaande titels, Schemeruur en Nachtstorm.

De personages zijn overwegend nieuw. Er komen wat bekende namen voorbij, maar kennis uit voorgaande delen is niet geheel noodzakelijk. De rode draad is en blijft Öland, het geheimzinnige en oogstrelende Zweedse eiland.

Per Mörner worstelt met heden en verleden. Zijn vrouw is van hem gescheiden, zijn dochter ligt in het ziekenhuis en zijn zoon lijkt ook niet vreselijk gelukkig. Zijn vader kan door een beroerte gemiddeld twee woorden achter elkaar brabbelen, waarbij enige consistentie ver te zoeken is; een nogal vertragende factor in het onderzoek naar de bedreigingen die op zijn vader gericht lijken te zijn.

Anderzijds is er het echtpaar Max en Wendela, dat een nieuwe villa op het eiland heeft gekocht. Ook tussen die twee botert het niet echt lekker. Wendela's jeugdherinneringen aan het eiland komen langzaam bovendrijven.

Al vrij vroeg in het verhaal brengt Johan Theorin de personages in contact met elkaar. Samen groeien ze naar de onvermijdelijke ontknoping. Het handelsmerk van veel Scandinavische schrijvers – met Theorin voorop – is de trage en meeslepende opbouw, keurig georkestreerd en culminerend in een prachtige eindtune. Theorin is gespecialiseerd in mooie sfeerbeelden en mysterieuze gebeurtenissen, waarbij frequent een onderhuidse spanning voelbaar is.

Deze gave heeft hij in 'Steenbloed' niet ten volle benut. De schrijfstijl is grotendeels boeiend maar wil nog wel eens in simplisme verzanden. De opbouw is zelfs voor Scandinavische begrippen te langdradig en de eindtune bevat een paar valse noten.

Het aankomende vierde en laatste deel speelt zich af in de zomer. Dat die maar flink broeierig mag worden.

Johan Theorin - Steenbloed. Vertaling: Wendy Prins. Uitgeverij De Geus, 440 pag.

Boris O. Dittrich - Moord en brand (2011)


Rampspoed op het Binnenhof


(Door Peter Kuijt)

Kamerleden mogen tegenwoordig kopstoten verkopen, door andermans brievenbus wateren of elkaar knettergek noemen, dat is nog niets vergeleken met de plagen die oud-Kamerlid Boris O. Dittrich (de O staat voor Ottokar) in zijn debuutthriller Moord en brand over het Binnenhof laat neerdalen. En dat doet hij overigens meer dan verdienstelijk.

Oud-rechter Dittrich, tegenwoordig werkzaam voor Human Rights Watch in New York, houdt in zijn boek flink huis onder de glazen stolp van politiek Den Haag. Het begint allemaal met de moord - nota bene op Prinsjesdag - op de vooraanstaande, mediageile en ook wat betreft andere zaken geregeld opgewonden politicus Pieter Korff. Zijn flink toegetakelde lichaam wordt aangetroffen in een kelder onder het parlementsgebouw.

Politie en justitie doen uitgebreid onderzoek, maar dat leidt niet tot aanhouding van de dader. Redouan Fouali, werkzaam bij de AIVD, wordt met de zaak belast. Hij doet zijn stinkende best, maar is niet in staat om nog meer moord en brand te verijdelen. En dat alles tegen de achtergrond van een opstomende populistische partij, de media die maar raak schrijven en een staatshoofd - in dit geval koning Willem IV - dat zich met de zaak gaat bemoeien.

Dittrich schept er overduidelijk een duivels genoegen in om in het frame van een spannend verhaal kwesties, personen en instituties eens kritisch te bezien. Hij rekent af met de populaire praatprogramma's en kranten die voor de kijkcijfers dan wel abonnees alles doen en laten. Zijn afkeer van politieke spelletjes, gekonkel en hypocrisie druipt van de pagina's af. De geridderde Dittrich laat in een bijzin evenmin onvermeld dat koningin Beatrix destijds tegen openstelling van het burgerlijk huwelijk voor homoparen zou zijn geweest en citeert en passant D66-goeroe Hans van Mierlo die in het parlement wel eens de geur van wilde beesten opsnoof. Kortom, voor de doorgewinterde Binnenhof-watcher valt er flink wat te genieten en te gniffelen.

Ook voor de doorsnee thrillerliefhebber trouwens. Dittrich schuwt grof geweld niet en schotelt de lezer een onvervalst spannend verhaal voor. Wat start als een whodunnit transformeert in een opwindende jacht op de kwade genius met een explosieve finale. Een strakkere eindredactie had hier en daar wat overbodigheden en herhalingen kunnen weghalen, maar dat mag verder de pret niet drukken. Dittrich hoeft het niet bij één thriller te laten.

Boris O. Dittrich - Moord en brand. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 415 pag.

14 april 2011

Gesignaleerd (21)

vers van het mes!

CHRISTIAN MOERK - DARLING JIM

Bij uitgeverij De Geus is verschenen 'Darling Jim' van Christian Moerk. Het gaat om de tweede roman van deze in Denemarken geboren auteur.

Twee zussen en hun tante worden dood aangetroffen in een buitenwijk van Dublin. Tijdens het slepende moordonderzoek ontvangt de postbode een ongeadresseerd postpakket met daarin het dagboek van een van de zussen. Zij schrijft over de geheimzinnige, reizende verhalenverteller Jim, die zijn toehoorders betovert en vrouwen het hof maakt. Maar zijn ware aard laat hij zelden zien.

Christian Moerk (1966) verhuisde rond zijn twintigste naar Amerika (Vermont), waar hij eerst geschiedenis en vervolgens journalistiek studeerde (Columbia University). Hij schreef voor Variety en werkte voor Warner Bros. Tot voor kort schreef hij over film in The New York Times. Zijn eerste roman was 'De raad van tien', een historisch misdaadverhaal en een bestseller in 2006.

Christian Moerk - Darling Jim. Vertaling: Servaas Goddijn. Uitgeverij De Geus, 352 pag., € 19,90. ISBN 9789044513592

Heilige huisjes (nieuws, 2011)

VADER EN DOCHTER TERLOUW SCHRIJVEN VVV-THRILLER

De Poaskeerls in Ootmarsum, de Pancratiusbasiliek in Tubbergen, het Syrisch-orthodoxe klooster St. Ephrem in Glane, de Kroezeboom in Fleringen, de kleine sjoel in Haaksbergen, Huis Singraven in Denekamp, de Hellehond in De Lutte en de synagoge in Enschede.

Langs deze en meer 'heilige huisjes' komen de verhaalfiguren Leonie en Job Reders in de Twentse thriller 'Hellehonden' van Jan en Sanne Terlouw. Vader en dochter werden door het Twents Bureau voor Toerisme gevraagd de zesde aflevering van hun thrillerserie rond het duo Reders en Reders in Twente te laten afspelen, om het religieus erfgoed in deze streek op de kaart te zetten.

De thriller is onderdeel van het project 'Langs Heilige Huisjes', dat toerisme naar Twente moet bevorderen, maar tegelijk de kennis van het religieuze erfgoed moet stimuleren. Na een voorbereidingstijd van vijf jaar is 'Hellehonden' deze week gepresenteerd en gaat de website langsheiligehuisjes.nl online. In mei komt er bovendien een boekje met wandel- en fietsroutes.

Het verhaal: Tijdens een oecumenische conferentie op De Zwanenhof in Twente wordt in het park van het bezinningsoord een lichaam gevonden. Een lichaam zonder hoofd. Leonie Reders, die als psychologe op De Zwanenhof werkt, belt vader Job. Tijdens hun gezamenlijke speurtocht naar de dader komen ze langs vele Heilige Huisjes in Twente. Ze ontdekken dat niet alleen in de sagen en mythen van deze streek maar ook in de werkelijkheid van alledag menig hoofd van het lichaam wordt gescheiden. Waar blijven de hoofden, en wat is het motief? Is hier sprake van gewone criminaliteit of zit er iets anders achter? Het boek is verschenen bij uitgeverij Nieuw Amsterdam.

(Bron: Twentsche Courant Tubantia)

13 april 2011

Hjorth Rosenfeldt - Wat verborgen is (2011)


Tegendraads, bot en toch charmant

(Door Maarten Moll)

Wat sceptisch begon ik aan Wat verborgen is. Weer een 'sensationele thriller'. Weer een thriller geschreven door een duo (Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt). Weer een thriller uit Zweden. Op de achterflap lezen we: 'Stieg Larsson creëerde Mikael Blomkvist, Henning Mankell maakte Kurt Wallander onsterfelijk. Maak nu kennis met Sebastian Bergman.' Bijna ontneemt het je de lust om te gaan lezen.

Het probleem is dat thrillers, al dan niet van duo's, uit Zweden meestal wel goed zijn. Roslund & Hellström, Lars Kepler, Jens Lapidus, om er een paar te noemen. Wat verborgen is is, laat ik het maar meteen zeggen, een uitstekende thriller. En Sebastian Bergman is een meer dan intrigerend personage. De Bergmankronieken, staat op de cover, wat doet vermoeden dat we nog veel zullen gaan lezen over Sebastian Bergman.

In Wat verborgen is, gaat het om het oplossen van de moord op een zestienjarige jongen in een Zweedse provinciestad. Torkel Höglund, hoofd van het Bureau Moordonderzoek van de Nationale Recherche, en zijn team komen de plaatselijke politie helpen. Stom toevallig - in fictie mag alles - bezoekt op dat moment psycholoog Sebastian Bergman de stad, om het huis van zijn net overleden moeder te verkopen. Bergman is getroubleerd en seksverslaafd. Hij heeft zijn dochtertje en zijn vrouw verloren in de tsunami van 2004, en kan zijn onrust alleen de baas door met vrouwen naar bed te gaan.

Bergman kent Höglund van eerdere zaken, maar heeft niet de minste behoefte zich weer met politiewerk in te laten. Een vondst in het huis van zijn moeder verandert die houding. Hij weet zich in het team van Höglund te werken. Wat niet door iedereen wordt gewaardeerd. Hij is tegendraads, bot, betweterig, onaangepast, solistisch en bijna gevoelloos. Onsympathiek, dus. Bovendien heeft hij bijna altijd gelijk, wat de teamleden van Höglund al helemaal niet kunnen hebben. Vooral niet al hij er zo charmant bij lacht, want dat kan-ie als de beste. Maar hij is ook weer niet zo antipathiek dat hij je als lezer tegen gaat staan. Sterker; je verheugt je, als hij in beeld komt, op zijn onnavolgbare handelen. Dat is een heel sterk punt van deze thriller.

'Wat verborgen is' is misschien niet vernieuwend, hoe zou dat nog kunnen in dit genre, de hoofdpersoon is wel een aanwinst in de thrillerwereld. De roman heeft ook nog een knallend, vet - het is fictie! - slotakkoord, dat nog wat belooft voor volgende delen. Een blijvertje, die Bergman.

Hjorth Rosenfeld - Wat verborgen is. Vertaling: Geri de Boer. Uitgeverij Cargo, 432 pag.

(Bron: Het Parool)

Michael Berg - Hôtel du Lac (2011)


Verdwenen bij een landweg


(Door Hans Knegtmans)

Michael Bergs verdienstelijke trilogie rond journaliste Chantal maakte bij het publiek weinig los. Nu probeert hij het met de zelfstandige thriller. Hôtel du Lac. Maarten Walda voelt zich na een jaar als freelance journalist en barpianist in Kampala (Oeganda) fris genoeg om weer in Nederland aan de slag te gaan bij de krant. Niet dat hij het overlijden van zijn vrouw Saskia nu verwerkt heeft. Hij betwijfelt of dat ooit zal gebeuren, ook al is het zes jaar geleden dat een auto haar doodreed.

Maar in ieder geval durft hij het leven weer aan. Omdat hij binnenkort vijftig wordt, nodigt hij zijn beste twee beste vrienden van vroeger uit, dit te komen vieren in een buitenhuisje bij Royre-de-Vassivire in centraal Frankrijk. Voor hij echter uit Kampala vertrekt, beleeft hij een zo intense romance met de mooie Aisa, dat hij haar spontaan ten huwelijk vraagt. Als hij toch in Frankrijk feestviert, kunnen ze dat mooi combineren met de trouwpartij. En daarna terug naar Oeganda, waar Aisa onder auspiciën van Terre des Hommes een weeshuis wil opzetten.

Stefan en Hugo zijn sinds hun studietijd flink verburgerlijkt. Biseksueel Stefan zit onder de plak bij een documentairemaakster, en Hugo, voormalig kopstuk van de Amsterdamse kraakbeweging, is ironisch genoeg in de vastgoedbranche terechtgekomen. Vooral Hugo kan met zijn PVV-mentaliteit weinig begrip opbrengen voor de plannen van zijn vriend. Trouwen met een negerin, veel gekker moet het niet worden!

De avond voor de festiviteiten drinkt iedereen zich een stuk in de kraag. Zelfs de bruid laat zich niet onbetuigd. De volgende ochtend blijkt zij te zijn verdwenen. Haar auto staat slordig langs een landweg geparkeerd, en er is niets uit gestolen. Na een wekenlange speurtocht vertrekt Maarten bij gebrek aan beter maar naar Nederland, voor de tweede maal een levensgezellin armer.

In kraakhelder proza laveert de auteur tussen de avontuurlijke studietijd van de personages en het weinig verheffende heden. Maarten ontdekt dat indertijd de onderlinge verhoudingen troebeler lagen dan hij ooit heeft beseft. Met Hôtel du Lac eigent Michael Berg zich een plaatsje toe in de top van thrillerschrijvend Nederland.

Hans Knegtmans - Hôtel du Lac. Uitgeverij The House of Books, 384 pag.

(Bron: Het Parool)

12 april 2011

Het alledaagse krantenbericht (nieuws, 2011)

'MOORDPARTIJ TRISTAN GEBASEERD OP THRILLER OMA'

Het bloedbad dat Tristan van der V. uit Alphen aan den Rijn afelopen zaterdag aanrichtte, vertoont opmerkelijke gelijkenissen met de thriller 'Vier minuten voor half acht' van Jackie Lourens, zijn oma. Dit melden diverse media.

In het boek wordt het verhaal verteld van een schutter die in Castellum aan de Rijn (een fictieve plaats die sterke gelijkenissen vertoont met Lourens' woonplaats Alphen aan den Rijn) willekeurig mensen doodschiet. Het boek is geschreven in 1991, toen was Tristan een kleuter.

Er worden vijf voorbijgangers op een treinstation geraakt door de kogels van een schutter die ogenschijnlijk willekeurig mensen treft. Overeenkomstig met Tristans daad heeft de schietpartij in het boek plaats in april.

Jackie Lourens (1920-2000) is het pseudoniem van A. Lourens-Koop, voluit Adriana Luberta Klasina Lourens-Koop. Zij schreef 24 detectiveromans. Alle boeken spelen zich af in het denkbeeldige plaatsje Castellum aan de Rijn, waar de moordbrigade onder leiding staat van hoofdinspecteur Erik Jager.

Lourens ging uit van misdaden die overal kunnen plaatsvinden, zoals de ontvoering van een kind, de moord op een sigarenverkoopster, de uit de hand gelopen familievete. ,,Kortom, het alledaagse krantenbericht als fictie'', zoals ze het zelf formuleerde in het tijdschrift 'Thrillers & Detectives'. Met deze vaste ingrediënten wist zij een trouw lezerspubliek te veroveren. Van elke titel werden zo'n 15.000 exemplaren verkocht. Haar boeken verschenen met een ijzeren regelmaat, ieder jaar één en dat 24 jaar lang. Zij overleed op 79-jarige leeftijd.

(Bron: o.a. Crime.nl)

Web van intriges (nieuws, 2011)

MARION PAUW OP EENVOUDIGE TOUR

De thriller 'Drift' van Gouden Strop-winnaar Marion Pauw is opgenomen in de serie Leeslicht van de Stichting Lezen & Schrijven. Leeslicht is een serie boeken in eenvoudige taal voor volwassen die moeite hebben met lezen.

'Drift' is gebaseerd op de verdwijning van Natalee Holloway in 2005. Hoofdpersoon Jill verhuist met haar vriend naar Aruba. Hij is veel aan het werk en als afleiding gaat Jill een duikcursus volgen. Jill komt erachter dat haar duikleraar betrokken is bij de verdwijning van een Amerikaans meisje en komt terecht in een web van intriges. Het origineel van Marion Pauw verscheen in 2007.

Leeslicht is een initiatief van Stichting Lezen & Schrijven en Uitgeverij Eenvoudig Communiceren. Doel van de boekenserie is om te komen tot een structureel aanbod van gemakkelijk leesbare boeken voor (jong)volwassenen. Nederland telt anderhalf miljoen volwassenen die moeite hebben met lezen en schrijven. Leeslicht bevat nu 26 titels. Sinds de uitgave van het eerste Leeslicht-boek in 2007 zijn inmiddels meer dan 33.000 exemplaren verkocht.

The House of Silk (nieuws, 2011)

WATSON SPREEKT IN NIEUW SHERLOCK HOLMES-AVONTUUR

Eenentachtig jaar na de dood van zijn geestelijk vader, Arthur Conan Doyle, en 106 jaar na het laatste boek van de beroemde bewoner van 221B Baker Street in Londen, verschijnt er een nieuw avontuur van speurder Sherlock Holmes. Het heet 'The House of Silk' is geschreven door de Britse kinderboekenauteur Anthony Horowitz (1956).

Het verhaal speelt zich af in 1890 en wordt verteld door Holmes' assistent dr. Watson, die in tehuis voor ouderen verblijft. Holmes is dan al een jaar dood. De thriller opent met een treinroof in Boston, waarna het verhaal zich verplaatst naar de omgeving van Wimbledon.

Horowitz (foto) is momenteel op promotietour in de Verenigde Staten, maar onthulde de titel in een gefilmd interview, dat werd vertoond op de London Book Fair. Het boek is af, vertelde Horowitz, het manuscript ligt in een kluis bij zijn uitgeverij Orion. Het 85.000 woorden tellende boek komt in november van dit jaar op de markt in een, volgens de uitgeverij, 'enorme oplage'.

Horowitz verklaarde dat hij weinig 'extra's' aan het karakter van Holmes heeft toegevoegd. ,,Ik ben uiterst voorzichtig te werk gegaan. Ik bewonder de verhalen van Conan Doyle enorm. Ik wilde me geen al te grote vrijheden veroorloven.''

(Bron: The Guardian)

11 april 2011

Naast een lijk (nieuws, 2011)

THRILLER HELLINGA WORDT KOMISCHE MISDAADFILM

Regisseur Arne Toonen, die afgelopen jaar doorbrak met de familiefilm 'Dik Trom', gaat de komische misdaadthriller 'Black Out'. Dat heeft hij vandaag bekendgemaakt.

Het verhaal van 'Black Out' is gebaseerd op de thriller 'Merg en Been' van schrijver Gerben Hellinga. De film gaat over een ex-crimineel die aan de vooravond van zijn bruiloft wakker wordt naast een lijk. Deze Jos heeft echter geen idee wat zijn rol is in de dood van het slachtoffer, want hij heeft een gat in zijn geheugen van een paar dagen. Het boek van Hellinga belandde in de eerste editie van de Gouden Strop - in 1986 - op de shortlist.

De film moet in het najaar worden gedraaid. Acteurs zijn nog niet bekend. Het is de bedoeling dat 'Black Out' begin 2012 in de Nederlandse bioscopen te zien is. 'Dik Trom', het speelfilmdebuut van Toonen, trok de afgelopen maanden bijna een half miljoen bezoekers naar de bioscopen.

Cast compleet (nieuws, 2011)

OOK THOM HOFFMAN IN ROSS-REEKS

Acteur Thom Hoffman (foto) speelt prins Bernhard in de nieuwe dramaserie 'Beatrix, Oranje onder vuur'. Hiermee is de cast compleet. De opnamen zijn vandaag begonnen, meldt de VPRO.

Hoffman speelt de prins op oudere leeftijd en wordt daarmee de tegenspeler van Ellen Vogel die de rol van Juliana op zich neemt. 'Beatrix, Oranje onder vuur' bestrijkt de periode vanaf de Leidse studententijd van Beatrix en gaat in op de verschillende crises binnen het vorstenhuis.

Eerder was al bekend dat Bastiaan Ragas de rol van prins Willem-Alexander vertolkt. Katja Herbers kruipt in de huid van prinses Máxima. Willeke van Ammelrooy en Mara van Vlijmen spelen de rol van Beatrix.

Het scenario is van de hand van thrillerschrijver Tomas Ross. De
vierdelige serie wordt in januari 2012 uitgezonden op Nederland 1.

Over de toonbank (nieuws, 2011)

THRILLER STERRENMANAGER BINNEN TWEE WEKEN HERDRUKT

'Chimaera', de vierde roman van sterrenmanager Xenia Kasper (ook wel 'Duitse herder' genoemd) die twee weken geleden is verschenen, is al aan een herdruk toe.

Sinds de presentatie van de thriller in aanwezigheid van veel BN'ers, vliegen de boeken over de toonbank, zegt uitgeverij Dutch Media. De voorraad is sinds vrijdag op.

'Chimaera' speelt zich af in de televisiewereld en verhaalt over Anne die, nadat haar (bijna-ex) man vermoord wordt, hoofdverdachte is in een steeds ingewikkelder wordende zaak. Als ze samen met privédetective Bart zelf op onderzoek uitgaat, ontdekt ze steeds meer geheimen over de man die ze zo goed dacht te kennen en wordt ze ook zelf doelwit van de moordenaar.

Kasper schreef eerder romans als '38,5' en '32 graden', die verkocht werden aan diverse landen. Naast schrijfster is Xenia manager en persagent van onder anderen Linda de Mol, Yfke Sturm, Bridget Maasland en Dieter Troubleyn. Ze is Duits en woont en werkt in Nederland. 'Chimaera' is haar eerste thriller.

Gesignaleerd (20)

(vers van het mes)

JOHAN THEORIN - STEENBLOED

Bij uitgeverij De Geus verschijnt vrijdag 15 april 'Steenbloed' van de Zweedse auteur Johan Theorin. Het is de derde van vier misdaadromans die samen 'De vier seizoenen van Öland' vormen.

Door de kalksteen op het Zweedse eiland Öland loopt een donkerrode lijn, die ook wel 'de bloedlaag' wordt genoemd en volgens de legende versteend bloed zou zijn. Hoewel Per Mörner het verhaal kent, besluit hij in het voorjaar met zijn kinderen bij de steengroeve te gaan wonen. Na een brandstichting waaraan hij ternauwernood is ontsnapt, trekt ook zijn vader Jerry bij hen in. Toch kan Per niet voorkomen dat Jerry voor zijn eigen deur vermoord wordt. Jerry leek de moordenaar te kennen en bovendien was deze niet te beroerd om in het openbaar toe te slaan.
Wat is er werkelijk gaande? De waarheid schokt Per diep.

Als kind bracht Theorin (Göteborg, 1963) zijn zomers op Öland door, waar hij luisterde naar de griezelige verhalen die zijn familie hem vertelde. Deze overlevering, gecombineerd met zijn verteltalent, leverden hem in Zweden diverse literaire prijzen op.

Johan Theorin - Steenbloed. Vertaling: Wendy Prins. Uitgeverij De Geus, 320 pag., € 15,00. ISBN 9789044511550