Fingers crossed (nieuws, 2021)

Organisatie werkt aan 'fysiek' thrillerfestival in Harrogate  

De organisatie van Harrogate International Festivals heeft bevestigd dat voorbereidingen worden getroffen voor het Theakston Old Peculier Crime Writing Festival komende zomer. Er zijn plannen om zoals vanouds het evenement in het Old Swan Hotel in Harrogate te plaatsvinden en wel van 22 tot en met 25 juli. 

De organisatie heeft uitgewerkte plannen klaar liggen om het festival coronaproof te laten doorgaan. In een statement op zijn website verklaart Harrogate International Festivals: 'We werken hard aan een 2021-editie en hebben de ambitie om een 'live' festival te ontwikkelen.'

'De huidige coronacrisis heeft bewezen een extreem dynamische te zijn, waarop voortdurend veranderende regels en restricties van toepassing zijn. Ons plan is om een veilig festival te organiseren met inachtneming van de richtlijnen van de Britse overheid.'

In voorgaande jaren kwamen de grootste namen uit het thrillergenre naar Harrogate. In hun kielzog reisden van over de hele wereld liefhebbers van misdaadliteratuur naar het festival. Vorig jaar werd het festival afgelast. Toen stonden niet de minste namen op het affiche: Michael Connelly, Martina Cole, Mark Billingham, Lisa Gardner, Kathy Reichs en Mick Herron.

Op social media is onder thrillerfans opgetogen gereageerd op het nieuws. Toegangskaaraten voor het festival zijn nog niet in de verkoop gegaan. Maar belangstellenden kunnen zich alvast inschrijven op de nieuwsbrief van het festival. Zodra er kaarten zijn, worden zij geïnformeerd.  

Bron: Yorkshire Live

Met de kennis van nu #14 (interview, 2021)

Marelle Boersma: 'Ik had een ontwapenende schrijfstijl'

Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Marelle Boersma. 'Dit boek heeft mijn leven uiteindelijk totaal veranderd.' 

Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw debuut Nephila's netwerk?
Marelle Boersma: 'Ik heb geen idee, maar ik denk in het jaar na verschijnen in 2005.'

Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?
'Ik heb het verhaal in zes maanden opgeschreven en daarna direct opgestuurd voor manuscriptbeoordeling. Dat was zeer verhelderend, geweldige eerste alinea: 'wat heb je een bijzonder gegeven voor je thriller bedacht!' En een prachtige laatste zin: 'Mocht je ooit nog eens iets met dit verhaal willen doen, dan kun je contact opnemen voor schrijfcoaching'.'

Het tussenliggende aantal pagina's van het uitgebreide rapport was - zoals ze dat zo mooi zeggen - opbouwende kritiek. Er deugde dus helemaal niets van, ik had alleen een ontwapenende schrijfstijl. Daar kon ik het mee doen!'

'Daarna ben ik schrijfcursussen gaan volgen en heb een schrijfcoach in de arm genomen, daarna schreef ik het verhaal opnieuw. Het manuscript werd bijna direct uit de zogenaamde slushpile geplukt met de fijne uitroep: 'We gaan je manuscript uitgeven!' Er zaten uiteindelijk ongeveer vijf jaar tussen de eerste woorden en de publicatie. Maar ik was zoooo trots!'

Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Weinig. Ik denk niet meer dan duizend exemplaren of zo.'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'Op zich niet verkeerd. Maar echt groot opgepakt is het niet. Toch was mijn tweede thriller al klaar voordat Nephila's Netwerk uitkwam. Dus een jaar later lag nummer twee in de winkels: Stil water. Deze werd een stuk beter beoordeeld.'

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Ik vind het nog steeds een boeiend gegeven, waarin ik in feite mijn grootste angst woorden heb gegeven. En hoe tof is het als er voor het eerst een boek van jouw pen verschijnt! Nou dat.'

'Dit boek heeft mijn leven uiteindelijk totaal veranderd. Er verscheen een tweede. Daarna maakte ik de overstap naar een grotere uitgeverij voor Complex en Schaduwspelen. En kijk nu... vijftien boeken verder heb ik alweer jaren het mooiste vak van de wereld!'

'Ik kan leven van mijn boeken. Geef schrijfvakanties in het buitenland. Het onderwijs zit zo diep in me, dat ik mezelf ongelooflijk gelukkig prijs dat ik dit alweer jaren mag combineren met zelf schrijven.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
'Zeker! Maar dat was tegelijkertijd zo jammer geweest. Mijn schrijfstijl is veranderd, minder wijdlopig. De karakters waren toen vrij plat, ik had ze nu meer body gegeven. Maar het idee was geweldig!! Wel grappiger dat ik nu vlakbij de streek in Frankrijk woon waar een groot deel van Nephila's netwerk zich afspeelt. We hadden er bijna een klein chateau gekocht...'

'Nee, natuurlijk niets veranderen. Ik ben trots op het boek dat als eerste in mijn rijtje thrillers staat.'

Over Nephila's Netwerk: 

Marelle Boersma (1957) heeft inmiddels een behoorlijk aantal thrillers op haar naam staan, waaronder bestsellers zoals 'Ik volg je' en 'Vals alarm' (ruim 100.000 ex.). Dat laatste boek stond ruim zes weken in de Bestseller 60. Haar eerste thrillers gaan voornamelijk over actuele misstanden, vaak gebaseerd op waargebeurde verhalen van slachtoffers. Voordat ze ging schrijven, deed Boersma wetenschappelijk voedingsonderzoek aan de universiteit Wageningen.

Op dit moment schrijft Boersma aan een serie Vertrek-thrillers, waarvan de eerste, 'Chateau de Provence', in 2018 is uitgekomen. 'Ciao Sicilia' volgde een jaar later en ook 'Enkele reis naar de Algarve' en 'Terug naar Cornwall' staan in dit rijtje. In deze verhalen laten Nederlanders hun vertrouwde leven achter zich laten om zich in het buitenland te vestigen, met steeds een andere reden om te vertrekken. Boersma doet altijd uitgebreid research in het land of de streek waar de hoofdpersonen naartoe gaan. Dat geeft de couleur locale altijd iets extra’s.

Het idee voor deze vernieuwende Vertrek-thrillers ontstond door haar eigen vertrek naar Portugal in 2015. Samen met haar partner Jan vertrok ze naar Portugal om daar te gaan wonen, schrijven en schrijfcursussen te geven. Inmiddels heeft Marelle Portugal alweer verlaten en is ze een nieuw avontuur in Frankrijk aangegaan.

'Nephila's Netwerk' speelt zich af op Corsica. Tijdens een duikvakantie stuit Irene op geheime testen met duikcapes, die gemaakt zijn van een onbekend soepel materiaal. Samen met de Franse duikinstructeur Jean gaat Irene op onderzoek uit en ze ontdekt dat de duikpakken gemaakt zijn van een supersterke vezel.

Irene gaat op zoek naar de herkomst van het materiaal, maar haar nieuwsgierigheid kost haar bijna het leven. Als de zakenpartner van Jean plotseling verdwijnt en een spraakzame visser wordt aangereden komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling. Het spoor leidt naar de streek Marais Poitevin. In het nabijgelegen natuurpark heerst grote onrust vanwege de dood van een aantal otters. Tegelijkertijd wordt er onder raadselachtige omstandigheden een jongetje opgenomen in het plaatselijke ziekenhuis. Langzamerhand wordt het Irene duidelijk dat al deze zaken als één groot netwerk in elkaar grijpen.

Lees ook: 

René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten
Peter de Zwaan vertelt hier over zijn debuut Dietz
Lieneke Dijkzeul vertelt hier over haar debuut De stille zonde
Bavo Dhooge vertelt hier over zijn debuut Spaghetti
Michael Berg vertelt hier over zijn debuut Twee zomers
Almar Otten vertelt hier over zijn debuut Verdwenen chemie
Charles den Tex vertelt hier over zijn debuut Dump
Rudy Soetewey vertelt hier over zijn debuut Inbraak
Jacob Vis vertelt hier over zijn debuut Prins Desi
Elvin Post vertelt hier over zijn debuut Groene vrijdag
Tomas Ross vertelt hier over zijn debuut De honden van het verraad

Gesignaleerd 502 (nieuws, 2021)

Jo Spain - Zes duistere redenen   

Wereldberoemd in Ierland, maar nu begint ze ook elders naam te maken. Bij uitgeverij De Fontein verschijnt Zes duistere redenen van Jo Spain. Het is het derde in het Nederlands vertaalde boek van de Ierse auteur. 

Tien jaar geleden verdween Adam Lattimer, zonder een woord. Maar nu is hij er opeens weer, en zijn broers en zussen komen (met tegenzin) samen.

James, Ellen, Kate, Ryan en Clio hebben elk zo hun vragen bij Adams terugkeer. De reünie wordt gevierd op het zeiljacht van vader Frazer, de patriarch. Maar hij zal later die avond niet meer van boord stappen, want dan heeft iemand Frazer, die absoluut geen geliefde vader was, van boord geduwd.

Rechercheur Downes onderzoekt de moord. Het blijkt dat alle zes kinderen een goed motief hebben...

Jo Spain werkte eerder als adviseur op Economische Zaken bij het Ierse parlement. Haar debuut Ik beken werd een bestseller in Ierland. Ze woont met haar man en vier kinderen in Dublin. Spain schreef tot dusver zeven thrillers rond rechercheur Tom Reynolds en enkele standalone thrillers. Haar boeken verschijnen in vijftien landen. 

Met de kennis van nu #13 (interview, 2021)

 

Tomas Ross: 'Zo'n geheimzinnig pseudoniem heeft ook zijn nadeel'



Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Tomas Ross. 'De Volkskrant besteedde er maar liefst twee pagina's aan, op groot formaat.'

Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw thrillerdebuut De honden van het verraad?
Tomas Ross: 'Ik herlees mijn boeken nooit tenzij het om serie-idee/trilogie gaat zoals mijn King-reeks, Voor koningin en vaderland en de Indië-trilogie, inmiddels met mijn jongste Indisch Requiem dus een quadrologie. En voor dat boek herlas ik na bijna 40 jaar mijn debuut uit 1980 want ook dat speelt zich grotendeels af in Indonesië.'

Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?
'Ik werd indertijd gevraagd om het te schrijven. Dat zat zo: eerder dat jaar kwam mijn debuut onder eigen naam bij Unieboek uit, het non-fictieboek Loch Ness, mythe of werkelijkheid, dat onverwacht succesvol werd dankzij Sonja Barend. Waarop toenmalig redacteur Robbert Ammerlaan me vroeg ‘of ik nog meer kon’. Dat wilde en kon ik, want allang geïnspireerd door De Dag van de Jakhals (van Frederick Forsyth, red.) had ik van mijn oud-hoogleraar culturele antropologie Wertheim een fascinerend verhaal gehoord over een intrige rond de staatsgreep van 1965 in Jakarta. Daarbij was niet alleen de CIA maar ook onze eigen BVD betrokken. Ik was toen directeur van een stichting voor migranten en schreef het boek in de avonduren, weekenden en vakanties, binnen 6 maanden.'

Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Geen idee hoeveel er van de eerste druk werden verkocht.'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
De recensies waren lovend. De toenmalige nestor van de misdaadliteratuur Ab Vissser en ook Rinus Ferdinandusse prezen het de hemel in en de Volkskrant besteedde er maar liefst twee pagina’s aan, op heet grote formaat dus nog geen tabloid. Daarin was het vooral ook de vraag was wie Tomas Ross kon zijn. Moest haast om een Zuid-Molukker gaan. Mooi compliment, maar zo’n geheimzinnig pseudoniem heeft ook zijn nadeel, want je wilt meer publiciteit dus het aanvankelijke idee het geheim te houden verviel al snel (daarom snap ik ook niet waarom we nog altijd niet mogen weten wie Suzanne Vermeer is, die heeft die geheimzinnigheid niet nodig, tenzij voor de fiscus natuurlijk).'

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Ik vind het, zeker voor een debuut, afgezien van beginnersfouten, een goed maar vooral dierbaar boek. Het is zoals ik altijd al wilde: een mengeling van spanning en geschiedenis vertellen, een combinatie die absoluut een meerwaarde heeft voor het genre dat helaas maar al te veel om vermiste meisjes en ontspoorde huwelijken gaat.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
'Ik zou er niets aan veranderen al is het hier en daar te ongedoseerd en te wijdlopig. Je leert er dus van, maar dat is het dan ook. Het enige zou zijn wanneer er alsnog nieuwe informatie over die staatsgreep zou komen en de plot niet meer zou kloppen, maar een debuut is een debuut. En voorts heb ik vooralsnog even genoeg van Indië en werk met veel plezier aan een verhaal over de Stasi in Nederland anno de jaren zestig van de vorige eeuw dat bedoeld is voor komend najaar.'

Bijzonder is natuurlijk, zeker bij een debuut, dat ik zelf de schets voor de cover maakte. Overigens debuteerde ik later nog eens, en wel met het duo Ross/ Sjöwall, De vrouw die op Greta Garbo leek (1990), ook internationaal.'

'En over debuten gesproken, één van mijn leuke nevenactiviteiten is het scouten en begeleiden van mogelijke debutanten. Zoals bijvoorbeeld Donald Nolet wiens debuut Versleuteld zowel de Gouden Strop als de Schaduwprijs won, maar ook – zie zijn eerdere bijdrage – Jacob Vis met Prins Desi die dat genereus memoreerde. En zo ook Peter de Zwaan met Dietz die dat niet deed. Maar ja, De Zwaan, altijd al afgunstig en rancuneus. Het is ook niet zo dat Het Spectrum Dietz wilde, zoals hij in zijn bijdrage stelde, integendeel. Het Spectrum zag er niet veel in maar ik wel. En het heeft nadien toch een paar fraaie thrillers opgeleverd. Jammer dus dat ze niet veel verkopen, wat toch ook wel met die rancune van doen heeft. want een goeie uitgever kan veel voor je doen. Mits je natuurlijk af en toe naar hem/haar luistert in plaats van op je pikkie getrapt weg te lopen.'

Over De honden van het verraad: 

Tomas Ross is het pseudoniem van Willem Hogendoorn (1944), auteur en scenarist, en vooral bekend geworden door een groot aantal misdaadromans in het factiongenre, maar hij schreef ook spannende jeugd- en kinderboeken. In 2003 won Ross zijn derde Gouden Strop met De Zesde Mei, zijn verhaal over de moord op politicus Pim Fortuyn. Eerder won hij deze prijs voor de beste Nederlandstalige thriller met Bêta (1987) en met Koerier voor Sarajevo (1996).

De honden van het verraad speelt zich af in de Gordel van Smaragd. Een groepje Zuid-Molukkers reist af naar Indonesië om mee te helpen aan het plegen van een staatsgreep tegen president Soeharto. De Binnenlandse Veiligheidsdienst is echter op de hoogte en stuurt een agent naar Djakarta om de zaak uit te zoeken. De dienstdoende spion heet Martin Finch. De held zou in latere thrillers van Ross opnieuw zijn opwachting maken, onder andere in Het Poesjkin plan, Schaduwen uit Gethsemane en De man van Sint Maarten.

De honden van het verraad kwam tot stand zonder dat de schrijver ook maar in de buurt van de Molukken verkeerde. De schrijver had destijds ontzettende vliegangst. Ross zat er vreselijk mee, zei hij in een interview met het Noordhollands Dagblad. 'Hoeveel research je ook pleegt, boeken en archieven zijn doods materiaal.'

In 1993 zei Ross in het Leidsch Dagblad over zijn debuut: ‘Toen ik dat eerste boek schreef, over Molukkers, woonde ik nog in Haarlem. Mijn vrouw had nog gezegd: doe dat nou niet. En dan wordt er dus gebeld en staat er een groep Molukkers voor de deur. Dan word je toch een beetje bang. Gelukkig bleken het aardige jongens en meisjes, die alleen kwaad waren omdat zij met hun groep niet in het boek waren genoemd.’

Lees ook:

René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten
Peter de Zwaan vertelt hier over zijn debuut Dietz
Lieneke Dijkzeul vertelt hier over haar debuut De stille zonde
Bavo Dhooge vertelt hier over zijn debuut Spaghetti
Michael Berg vertelt hier over zijn debuut Twee zomers
Almar Otten vertelt hier over zijn debuut Verdwenen chemie
Charles den Tex vertelt hier over zijn debuut Dump
Rudy Soetewey vertelt hier over zijn debuut Inbraak
Jacob Vis vertelt hier over zijn debuut Prins Desi
Elvin Post vertelt hier over zijn debuut Groene vrijdag

Gesignaleerd 501 (nieuws, 2021)

Tom Clancy - Erecode  



Tom Clancy overleed ruim zeven jaar geleden, maar toch verschijnen onder zijn naam (en in een kleiner lettertype die van een co-auteur) nog steeds technothrillers. Ook in de thriller Erecode, geschreven door Marc Cameron, verricht Jack Ryan weer heldendaden. De thriller komt op 16 maart bij uitgeverij A.W. Bruna uit.

In Erecode onthult een vriend van president Jack Ryan dat een ultrageheim AI-project (kunstmatige intelligentie) in Chinese handen dreigt te vallen. Kort daarop verdwijnt de vriend van de aardbodem.

Het begint met een sms.

President Jack Ryans vriend (en voormalig CIA-agent) pater Pat West waarschuwt hem voor een ‘honey trap’ – een val die is opgezet door een geheim agente die uit is op informatie – en een mogelijke moordaanslag.

Het zou te maken hebben met een geheim artificial intelligence-project, Calliope, dat in Chinese handen dreigt te komen. Daarna blijft het stil. Doodstil.

En dus heeft Jack twee problemen. Hij moet zijn vriend helpen, die verdwenen is in Indonesië, en hij moet achterhalen wat Calliope precies is en hoe groot de dreiging is. Maar terwijl hij zich hierop concentreert speelt er zich achter zijn rug een ander, schimmig spel af…

Marc Cameron heeft bijna dertig jaar bij de politie gediend, onder meer als US Marshal en SWAT-officer. Voor zijn werk verbleef hij overal in Noord-Amerika, van Alaska tot Manhattan en van Canada tot Mexico. Hij heeft de zwarte band in jiujitsu, doet aan diepzeeduiken en is een fervent motorrijder. Hij woont in Alaska met zijn echtgenote, Australische veedrijvershond en BMW GS-motorfiets. Cameron is de auteur van de Jericho Quinn-bestsellerreeks en schreef eerder in de Jack Ryan-reeks Tom Clancy In zijn macht en Tom Clancy Eer en geweten.

Tom Clancy wordt gezien als de bedenker van de technothriller. Ook schreef hij enkele non-fictieboeken over de Amerikaanse strijdkrachten. Tom Clancy overleed op 1 oktober 2013.

Met de kennis van nu #12 (interview, 2021)

Elvin Post: 'Het kwam met horten en stoten tot stand'  

Welk literair genre je ook beoefent, je debuut blijft een bijzonder iets. Vrij van de druk van uitgevers, recensenten en lezers is ineens jouw eerste proeve van bekwaamheid daar. De Spanningsblog vroeg thrillerauteurs met een aantal boeken op hun naam een 'trip down memory lane' te maken en hun debuut met de kennis van nu eens tegen het licht te houden. Vandaag: Elvin Post. 'Ik dacht vaak: het lukt me nooit om dit af te maken.'


Wanneer heb jij voor het laatst een blik geworpen in jouw thrillerdebuut Groene vrijdag?
Elvin Post: 'Daarnet, vanwege deze vragen. Leuk om het weer eens in handen te hebben, al voel ik me ook meteen best oud... het is al zo lang geleden.'

Hoe verliep destijds de reis van de eerste woorden op papier naar daadwerkelijke publicatie?
'Het kwam met horten en stoten tot stand. Ik begon eraan toen ik in Amerika woonde en werkte, in het Engels. Eenmaal terug in Nederland verdwenen de hoofdstukken die ik had in een la. Daar bleven ze totdat ik Nicci French interviewde en Nicci Gerrard vroeg of ik zelf ook schreef. Ik stuurde haar de hoofdstukken op en zij was er erg enthousiast over.'

'Met die aanbeveling heb ik toen bij Ambo/Anthos aangeklopt. Ik was heel blij toen ik hoorde dat ze het wilden uitgeven. Het schrijfproces besloeg zo'n vijf jaar, maar ik werkte er niet fulltime aan omdat ik ook de huur moest betalen. Dat deed ik vooral met journalistieke klussen.'

Weet je nog hoeveel je van je eersteling hebt verkocht?
'Ik meen zeven- of achtduizend.'

Wat waren destijds de reacties van pers en publiek?
'Groene vrijdag kreeg overwegend positieve kritiek. Dat was fijn, al was ik sowieso al dankbaar en tevreden omdat het werd uitgegeven.'

Met wat voor gevoel kijk je naar jouw eerste thriller? Wat vind jij de pluspunten van het boek?
'Het is lastig om mijn eigen boek te recenseren, maar de meeste lof kreeg ik voor de personages en de dialogen. Dat vind ik zelf ook de sterke punten. De personages bepaalden het verhaal, ik had het niet vooraf helemaal uitgedacht en heb dus ook heel veel weggegooid omdat ik regelmatig een verkeerde afslag nam en dan vastliep. Op die momenten dacht ik vaak: het lukt me nooit om dit af te maken. Maar uiteindelijk ging ik er dan toch weer voor zitten, net zolang totdat het af was.'

Zou je, met de inmiddels opgedane kennis en schrijfervaring, nu een ander debuut hebben geschreven? Zo ja, wat zou je er aan veranderen?
'Ik denk het niet. Ik herlees mijn eigen boeken niet en weet niet meer alle details, maar ik heb niet jaren later gedacht: dit of dat had ik anders moeten doen. Dat had ik eigenlijk alleen bij mijn vijfde boek, Dame blanche.'

Over Groene vrijdag: 

Elvin Post (Rotterdam, 1973) is behalve auteur ook journalist. In 2004 won hij, als jongste winnaar tot dan toe, de Gouden Strop voor zijn debuut, de misdaadroman Groene vrijdag. Met Roomservice won hij in 2011 de Diamanten Kogel.

Post begon zijn carrière na zijn stage bij het literaire agentschap Ralph Vicinanza in Manhattan. Aldaar schreef hij ook recensies van buitenlandse thrillers voor het Algemeen Dagblad. In Manhattan begon hij zelf met het schrijven van boeken.

In Groene vrijdag vindt Winston Malone dat het tijd is om de zaken anders aan te pakken. Hij woont met zijn vrouw Cordelia in een bouwvallig appartement op Staten Island, New York, hij is nauwelijks tevreden met zijn werk bij een geldkantoor en nog minder met zijn salaris. Als hij in de problemen komt met de afbetaling van de driezitsbankdie hij voor zijn vrouw heeft gekocht, besluit Winston de laatste wijze woorden van zijn overleden vader in de praktijk te brengen.

Lees ook: 

René Appel vertelt hier over zijn debuut Handicap
Loes den Hollander vertelt hier over haar debuut Vrijdag
Corine Hartman vertelt hier over haar debuut Schone kunsten
Peter de Zwaan vertelt hier over zijn debuut Dietz
Lieneke Dijkzeul vertelt hier over haar debuut De stille zonde
Bavo Dhooge vertelt hier over zijn debuut Spaghetti
Michael Berg vertelt hier over zijn debuut Twee zomers
Almar Otten vertelt hier over zijn debuut Verdwenen chemie
Charles den Tex vertelt hier over zijn debuut Dump
Rudy Soetewey vertelt hier over zijn debuut Inbraak
Jacob Vis vertelt hier over zijn debuut Prins Desi