Marion Pauw - Zondaarskind (2009)

Zoete wraak met een rotheup

(Door Peter Kuijt)

Drievoudig Gouden Stropwinnaar Tomas Ross attaqueerde onlangs de laatste winnaar van Nederlands belangrijkste thrillerprijs, Marion Pauw. Zij presteerde het om net na haar bekroning te praten over de 'uitgediepte karakters' in haar winnende boek Daglicht om vervolgens te zwijgen over 'de plot', volgens thrillerveteraan Ross toch het belangrijkste element van een écht spannend boek.

Mocht Ross ooit nog eens een thriller gaan lezen van één van zijn vaderlandse vakgenoten, dan kan hij met Zondaarskind, de nieuwste van Pauw, zijn lol op. Het boek staat bol van de 'uitgediepte karakters'. En de plot? Tja...

Het verhaal begint in ieder geval op een niet alledaagse locatie voor thrillers: in een verzorgingstehuis. Daar moet de 80-jarige Geertruida Amalia Langhout revalideren nadat ze haar heup had gebroken in de douche van haar woning. Het verblijf in De Smaragd is zeer tegen de zin van Langhout. Ze noemt het 'een zuurstofloze sterffabriek', waar de geur van 'belegen mensen' hangt. Je vraagt je meteen af of Zondaarskind zal worden opgenomen in de groteletterbibliotheek van bejaardenhuizen, maar dit terzijde.

Bij een repetitie van het ouderenkoor komt onze anderszins krasse bejaarde oog in oog te staan met Frédérique Vos, die ze nog kent van zestig jaar geleden. Vos heeft haar kort na de oorlog iets vreselijks aangedaan. Destijds was Langhout niet in staat wraak te nemen, maar nu wel. Weliswaar geplaagd door een rotheup en niet zonder de hulp van de licht trillende negentigplusser mevrouw Koe, die in haar arbeidzame jaren nog cheffin was op de damesafdeling van de Bijenkorf.

Voor de strafexpeditie kan plaatsvinden, keren we echter terug naar het verleden. In een tranentrekkend eerste deel vertelt Pauw, die zelf een streng gelovige opvoeding 'genoten' heeft, over 'Truitje' die op jonge leeftijd haar ouders verliest en moet opgroeien bij de hardvochtige Zusters van Liefde, die elke fysieke aanraking afwijzen en de weeskinderen een nummer geven. 'Truitje' is nummer veertien.

Dan krijgt 'Truitje' een betrekking als dienstbode bij een gegoede familie in Bussum. Ze schilt niet alleen aardappels en boenwast, maar ze raakt ook zwanger. Ze droomt van een mooie toekomst met de vader van haar 'zondaarskind', maar Frédérique Vos steekt daar een 'stokje' voor.

Het eerste deel van Zondaarskind, dat een groot Joop ter Heul-achtig gehalte kent, ontrolt zich met de snelheid waarmee doorgaans rollators worden voortbewogen. Pas als de oude mevrouw Langhout haar plan om de kokette mevrouw Vos een loer te draaien ten uitvoer brengt, komt er wat schwung in het verhaal. En in de laatste pagina's zelfs wat spanning.

Pauw paart een fijne pen aan een goed ontwikkeld inlevingsvermogen. Ze schrijft vooral goede dialogen en geeft blijk van een geraffineerd gevoel voor humor. Kom daar maar eens om in het wereldje van literairethrillerschrijvers. Maar er komt meer bij kijken voor een goede thriller. Een vernuftig plot bijvoorbeeld. Nu blijft Zondaarskind een tikkeltje te voorspelbaar. Het is ook meer een 'coming-of-old-age-roman', zoals Pauw zelf laatst in een interview beaamde.

Marion Pauw – Zondaarskind. Uitgeverij Anthos, 291 pag.