Saskia Noort (interview, 2009)

'Er groeit alweer een nieuw verhaal in mijn hoofd'

(Door Sonja de Jong)

Ze ontvangt enkele dagen lang journalisten in het Ambassade Hotel in Amsterdam. 'Nee, dat had ik nooit kunnen dromen toen ik Terug naar de kust, mijn debuut, publiceerde. Maar die populariteit voelt alleen maar positief, het legt geen extra druk op me.'

Schrijfster Saskia Noort zit in de bibliotheek van het hotel. Een snelle blik leert dat haar drie eerdere thrillers er op de planken staan. Alleen Afgunst, dat in 2007 als geschenkboekje in de Maand van het Spannende Boek verscheen, ontbreekt. Een tweede blik maakt duidelijk dat de boeken van haar grootste concurrentes, Simone van der Vlugt en Esther Verhoef, ontbreken in de bibliotheek. Noort glimlacht neutraal en laat zich niet verleiden tot commentaar.

Er kan een nieuwe titel bij worden gezet. Op 27 februari verschijnt De verbouwing. 'Absoluut mijn beste boek tot nu toe', vindt ze zelf. 'Natuurlijk zal een schrijver dat meestal zeggen van zijn laatste boek, maar ik meen het echt. Ik leer steeds beter wat ik weg moet laten, waardoor de spanningsboog beter wordt. Maar mijn meest dierbare boek is en blijft Terug naar de kust, mijn eersteling. Gewoon omdat ik me toen voor het eerst echt 'schrijver' kon noemen en omdat daarmee een droom uitkwam die ik al vanaf mijn puberteit koesterde.'

Een droom die Noort aanvankelijk diep wegstopte. 'Ik durfde er niet in te geloven en ging na mijn middelbare schooltijd naar de School voor Journalistiek omdat dat nog het dichtst bij mijn ideaal kwam.' Ze werkte daarna voor bladen als Viva, Marie Claire, Ouders van Nu en had dat met gemak en succes haar leven lang kunnen blijven doen. 'Maar toen ik begin dertig was, begon het steeds meer te kriebelen. Ik heb vrij genomen en mezelf een jaar gegeven om te kijken of ik het kon. Halverwege wist ik het al: dit is wat ik werkelijk wil en of het nou een succes wordt of niet, hier ga ik de rest van mijn leven mee door.'

Maar het werd wél een succes. Terug naar de kust werd genomineerd voor de Gouden Strop 2003 en ook haar tweede, De eetclub, kreeg een jaar later die nominatie. De derde thriller Nieuwe buren werd door de recensenten zeer uiteenlopend ontvangen. 'Ach, dat geldt wel voor al mijn boeken', haalt Noort haar schouders op. 'Dat doet me weinig. Het enige wat voor mij telt is of mijn boeken aan de criteria voldoen die ik er zelf aan stel: een goede spanningsboog, een vrouwelijke hoofdpersoon waar veel mensen zich in kunnen herkennen en daarnaast ook nog op een kleine manier iets maatschappelijks. De vraag wat de lezer er van zal vinden, daar houd ik me onder het schrijven niet mee bezig. Pas als het af is, bij het teruglezen. Dan denk ik wel eens: oei, dat zou wel eens hard aan kunnen komen. Daar lig ik dan wel eens wakker van.'

Ook De verbouwing voldoet weer geheel aan haar eigen criteria. Het begrip 'verbouwing' heeft in dit geval een dubbele betekenis: hoofdpersoon Mathilde is plastisch chirurg en opent haar eigen kliniek waar mensen zich kunnen laten 'verbouwen'. Ondertussen zit zij thuis al anderhalf jaar in de puinhopen van een verbouwing die haar man, een psychiater met een burn-out, bij wijze van therapie probeert uit te voeren. Als zich iemand aandient die de huizenklus snel en deskundig belooft over te nemen, laat Mathilde zich maar al te graag overhalen. Maar daar krijgt zij al snel heel veel spijt van.

'Ik zoek altijd naar een onderwerp dat leeft in de maatschappij en plastische chirurgie is het helemaal op dit moment. Eeuwige jeugd binnen handbereik, iedereen kan zijn eigen schoonheid creëren. Ik spreek daar geen waardeoordeel over uit. Er zitten goede kanten aan, maar ook uitwassen. Ik zou vroeger hard geroepen hebben: dat zal ik nooit laten doen, sleutelen aan mijn hoofd of lijf. Maar ik ben wat dat betreft milder geworden. Ik heb - een flinke tijd geleden alweer - mijn oogleden laten liften, niet om mooier te zijn, maar omdat ze echt op mijn wimpers hingen. Ik hoop zo stoer te zijn dat ik verder zonder ingrepen oud durf te worden.'

Een tweede rode draad in haar boek is de komst van een groep Polen die de verbouwing van het huis snel en goedkoop verricht, tegen minimale betaling. 'Ik vind dat een foute situatie. Je kunt het die mensen niet kwalijk nemen, zij hebben geld nodig. Maar het is in feite een vorm van moderne slavernij. En als ze dan gaan drinken en zich misdragen, wijst iedereen met de vinger naar ze.'

Morgen ligt het boek in de winkel. 'Na elk boek neem ik me voor om een tijdje niet te schrijven, even rust nemen. Want met name die laatste maanden, als je het aan het afronden bent, zijn behoorlijk inspannend. Maar binnen twee weken dient zich alweer iets aan waarvan ik denk: dát sla ik op in het mapje in mijn hoofd, daar kan ik iets mee. Ja, ook nu. Er groeit alweer een nieuw verhaal in mijn hoofd.'

Bron: Noordhollands Dagblad