Op een toren (column, 2009)

STAN

(Door Peter de Zwaan)

Een paar keer per jaar krijg ik een mail van iemand die Stan Lauryssens heet, of die zich zo noemt. Ik lees die mailtjes altijd met aandacht en plezier. Niet vaak krijg ik iets onder ogen van iemand die zo tevreden is met en over zichzelf.
,,Zopas leverde ik mijn nieuwe thriller in, waarop ik prompt het volgende mailtje kreeg van mijn uitgever: 'Een ware wervelwind. Spannend, burlesk en controversieel. Chapeau. De commissaris is en blijft een man om van te houden.' Titel 'Bloedrozen' ('The Dali Killings').''
Geweldig. Dat mailtje dan. Over het boek weet ik niets. Stan heeft het zojuist (februari) ingeleverd en de uitgever zorgt dat het eind maart, begin april in de boekwinkels ligt.
Vlotte uitgever.
Als-ie bestaat.
Het kan best aan mij liggen, maar ik heb nooit, in welke winkel dan ook, een boek zien liggen dat is geschreven door Stan Lauryssens. Ik ben zijn naam nooit tegengekomen op een lijst voor Gouden Strop of Diamanten Kogel en ik ben nooit op een bijeenkomst geweest waar zijn naam werd genoemd.
Nogmaals: kan allemaal aan mij liggen, er ontgaat me veel.
Maar zelfs als Stan Lauryssens niet bestaat kunnen we van hem leren.
Die aanpak, die tevredenheid, laat het een voorbeeld voor ons allen worden.
De eerste keer dat ik een Stan-mailtje kreeg dacht ik: Nounou, is dat niet een beetje veel van het goede?
Een paar mailtjes later voelde ik bewondering.
Waarom ook niet.
Je schrijft een boek, je stuurt het naar je uitgever, en dan?
Bij mij: dan niks. Ik ben klaar, laat de uitgever de rest maar doen.
De Stannen onder ons zien dat anders en ze hebben gelijk.
Ooit heb ik in een interview naar aanleiding van een nominatie voor de Gouden Strop de interviewer laten schrikken. Hij vroeg: 'Wie gaat er winnen?' Ik zei: 'Ik natuurlijk.' Meteen schoten zijn wenkbrauwen omhoog en ik zag hem denken: hebben we hier te maken met een eigenwijs persoon?, een zelfverheerlijker?, een arrogante meneer?
Pas toen ik zei: 'Als ik niet achter mijn eigen werk sta, wie moet het dan doen?', begreep hij wat ik bedoelde. Hij vond het nog steeds te veel van het goede, maar het kon er mee door. In het interview verwerkte hij de vraag en het antwoord niet, hij had zijn grenzen.
Toch moeten we overwegen of we Stan niet moeten volgen.
Je schrijft een boek, je stuurt het op, je klimt op een toren en je blaast dat het een lieve lust is. Laat horen dat je trots bent op je boek. Ga Stannen tot je er bij neervalt. Misschien lacht iemand je uit, maar je naam blijft hangen. Nooit een boek van Stan Lauryssens gezien, schreef ik. Maar de naam zal mijn geheugen nooit verlaten.
Daarom volg ik hem, hier en nu. 'Maanden geleden stuurde ik mijn nieuwe boek naar De Bezige Bij. Mijn uitgever vond het geweldig. In september komt het uit. 'Een zaak van vrouwen'. Vergeet die titel niet. 'Een zaak van vrouwen'.
Stan. Bedankt, jongen.

(Deze column is ook te lezen op de website van Peter de Zwaan: www.peterdezwaan.nl)

Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. In 2006 werd 'De Voeder', de eerste misdaadroman met Jeff Meeks als hoofdpersoon, genomineerd voor de Diamanten Kogel. De tweede Jeff Meeks-thriller, 'Duivelsrug', kreeg in 2007 zowel een nominatie voor de Gouden Strop als voor de Diamanten Kogel. In het najaar van 2009 verschijnt zijn nieuwe thriller 'Een zaak van vrouwen'. Kijk op de site van Peter de Zwaan voor een fragment. Maar op zijn website staan ook nog meer columns, korte verhalen en de Bob Evers-feuilleton 'Clandestiene streken op een cruiseschip'.