MISDAADSCHRIJVER WILL SIMON OVERLEDEN
Oud-tv-presentator en misdaadauteur Will Simon is donderdag 26 januari op 87-jarige leeftijd overleden. Hij was jarenlang het gezicht van Opsporing Verzocht, het programma dat de hulp van kijkers inroept bij het oplossen van misdrijven.
Van Simons hand verschenen naast een boek over het opsporingsprogramma dertien misdaadromans. Hij was ook lid van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs. In 1991, het jaar dat Simon met de vut ging, verscheen zijn eerste politiethriller: Moord in Eldorado. 'Volstrekt pretentieloos’, noemde hij ze zelf in een interview met De Groene Amsterdammer uit 1996. 'Vakantielectuur voor op het nachtkastje.’
In zijn boeken gaat het om moordzaken die op het bord belanden van de fictieve Kamer 119 van de Amsterdamse politie. De Groene Amsterdammer was destijds niet echt lovend over zijn boeken. 'Simons vaak wat stereotiepe personages ademen de geur van de jaren vijftig - ook wat betreft man-vrouwverhoudingen. Mannen nemen daadkrachtig het voortouw, terwijl het bij de vrouwen vooral om hun maten gaat: 'een goed gemodelleerde ijsberg’, of 'ze had het figuur van een overdadig kasteel met fors uitgebouwde torentransen en een snor’. In Dood op vleugels (1995), zijn negende boek, wemelt het eveneens van de clichés: maîtresses en stewardessen hebben onveranderlijk 'vochtig glanzende zachtgroene ogen' en de criminele playboy bezit tot in lengte van dagen 'een goedgetraind lijf, staalblauwe ogen, geflankeerd door een rechte neus en een besliste mond met volle lippen'.
Uitgeverij De Fontein aanvankelijk Simons boeken kandidaat te stellen voor de Gouden Strop. De schrijver zei zelf daarover: 'Mijn uitgever vond me een schrijver in ontwikkeling, nog niet rijp genoeg voor zo'n prijs. Hij zei tegen de jury: “Als je de boeken wilt hebben, dan koop je ze maar.”
Will Simon begon altijd met het schrijven van de laatste vier pagina's, 'De essentie van het boek', vertelde hij in De Groene Amsterdammer. 'Daarna werk je langzaam terug. Het bedenken van het plot gaat me redelijk makkelijk af. Moeilijker vind ik het om de spanningscurve vast te houden. Het lastigste, nog steeds, is van personages mensen maken. Heb je vierhonderd pagina’s tot je beschikking, dan is dat geen probleem. Maar met die honderdtwintig van mij, met al die verhaallijnen, is het heel moeilijk.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten