(Door Hans Knegtmans)
Diverse vrouwen zien hun kans schoon om het aan te leggen met de charismatische psychiater Jan. Verpleegster Bettina flirt er lustig op los. Van een anonieme bewonderaarster ontvangt hij een bos rozen. Omdat de auteur beurtelings verschillende personages aan het woord laat, weten we dat het niet bij die rozen zal blijven. En we begrijpen ook wie ervoor verantwoordelijk is dat journalist Volker Nowak zijn dringende afspraak met Forster niet kan nakomen.
Verhalen over vrouwelijke stalkers zijn, ongeacht hun literaire kwaliteit, bijna altijd spannend. In de regel heeft het slachtoffer geen benul met wie hij van doen heeft of wat zij precies in haar schild voert. Zo ook hier, al doet de schrijver aanvankelijk opzichtig zijn best Bettina verdacht te maken.
Wulf Dorn is goed in het suggereren van bovennatuurlijke krachten. De lezer die niets moet hebben van geesten en spoken, krijgt het soms zwaar te verduren.Gelukkig steekt Jan niet onder stoelen of banken dat hij als psychiater alleen gelooft in het gezonde verstand.
De schrijver werkt al jaren als taaltherapeut met psychiatrische patiënten. Dorns taal is dan ook dik in orde. Ook geeft de hoofdpersoon blijk van een geruststellende algemene ontwikkeling. Een vriend legt hij desgevraagd uit dat verliefdheid niet meer is dan het aanmaken van de hormonen dopamine, serotine, oxytocine 'en nog een paar'. En het zien van een eenzame collega in de bedrijfskantine doet hem denken aan het schilderij 'Nighthawks' van Edward Hopper. Al zou je, beseft hij, dit tafereel beter 'Nightshift' kunnen noemen.
Vakkundig gecomponeerd, mooie plotwendingen en een denderende finale.
Wulf Dorn - Waanzin. Vertaling: David Orthel. Uitgeverij Van Holkema & Warendorf, 384 pag.
(Bron: Het Parool)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten