(Door Guido Huisintveld)
De Duitse acteur Max Bentow komt vast wel eens in een boekwinkel, om vervolgens te concluderen dat er heel veel middelmatige thrillers op de markt worden gebracht. Dat moet ik ook kunnen, heeft Max mogelijk gedacht. Acteur, auteur, het scheelt maar één letter. Aan de slag.
Wat heb ik nodig? Een gescheiden politiecommissaris, een seriemoordenaar en een aantal verminkte lijken. Kind kan de was doen. Tot slot nog een lugubere gimmick erbij, even denken: een dood vogeltje bij elk slachtoffer, ja, dat is het. Wel eens eerder ergens gelezen, maar dat herinnert geen hond zich meer. Ziezo, klaar. Nu nog even de scènes uitschrijven. Het beeld van een blonde, naakte, doodgemartelde vrouw die onder het bloed zit, dat hakt er wel in. Weet je wat: copy paste, die scène laat ik nog zo’n keer of vijf terugkomen. Het is tenslotte een seriemoordenaar.
De schrijfstijl van Max Bentow heeft geen enkele literaire pretentie, het is krantenberichtproza. De plot zit boordevol clichés en tamelijk stupide gebeurtenissen. Een evident volgend slachtoffer krijgt bijvoorbeeld geen politiebescherming, maar het advies om een paar dagen bij een vriendin te logeren.
Het hoofdpersonage – de Berlijnse politiecommissaris Nils Trojan – komt niet capabel over. De daadkracht van het hele politieapparaat is trouwens belabberd. De dialogen doen denken aan een aflevering van 'Derrick'. En de apotheose, waarin motivatie en werkwijze van de seriemoordenaar uit de doeken wordt gedaan, kan echt niet serieus worden genomen.
Max Bentow - Bloed en veren. Vertaling: Jan Bert Kanon. Uitgeverij Q, 315 pag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten