Waar het pijn doet (column, 2010)

Wouter



(Door Peter de Zwaan)

Een vreemde eend in schrijversland is Wouter Noordewier. Ik had nooit van hem gehoord, maar ik heb zijn naam gegoogeld en hij heeft gepubliceerd. Volgens Google dus. Ik ken een Belg die al zijn heldendaden als schrijver uit zijn duim zuigt, maar Noordewier is een Nederlander, en Nederlanders doen niet zo flauw.

Hij schrijft brieven, Wouter Noordewier. Aan mij en, naar ik aanneem, ook aan andere schrijvers. Ik heb nooit een collega over hem horen praten, maar dat komt nog wel. Als Wouter maar lang genoeg doorgaat.

Ik heb drie brieven van hem liggen, alledrie exact hetzelfde, je zou dus kunnen zeggen dat schrijver Wouter Noordewier niet houdt van verandering, hij moet de ideale man zijn voor een lange serie: alle boeken hetzelfde, alleen de namen zijn anders. (Ik denk nu even aan wijlen Dick Francis, ik zeg het maar om te voorkomen dat u gaat denken aan....; laat maar).

De eerste zin van de brieven is een echte binnenkomer: 'Mag de held van mijn Roman-Die-Maar-Niet-Afkomt (oorspronkelijk bedoeld om alléén zinnen te bevatten die niet van mij waren) met een van Uw vrouwelijke personages neuken?'

Waarom vraagt die man dat? Durft hij niet zonder toestemming? Is hij bang dat een van mijn vrouwelijke personages van de pagina stapt en hem net voor het neuken bijt waar het pijn doet?
Willem Frederik Hermans heeft beweerd dat een schrijver die leestekens plaatst waar ze niet nodig zijn (alléén) geen goede schrijver kan zijn en hij had gelijk. Ik voeg er aan toe dat ik ook niet veel zie in een schrijver die hoofdletters zet waar ze niet horen (Roman-Die..., Uw).

'U weet misschien intuïtief welk onuitwisbaar figuurtje ik bedoel?'

Nee, Wouter, ik heb geen idee.

'Ik beloof U haar voornaam te respecteren, en haar, eventueel, als kleine erkenning van Uw auteurschap, Uw achternaam te geven, goed?'

Nee, Wouter, niet goed.

Stel je voor dat je naam bekend wordt door de Roman-Die-Maar-Niet-Afkomt, maar die helaas toch af is gekomen, van Wouter Noordewier.

Dan ben je als schrijver toch echt wel mislukt.

(Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl. Klik hier voor een nieuwsbericht over Wouter Noordewier)

Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. In het najaar van 2009 verscheen zijn nieuwe Jeff Meeks-thriller 'Een zaak van vrouwen'. Voor dit jaar staat een volgende thriller op stapel die de titel 'De mooiste meid van Oregon' heeft meegekregen. Kijk op de site van Peter de Zwaan voor meer informatie. (Foto Peter de Zwaan: Bob Bronshoff)