14 september 2009

Daniel Depp (interview, 2009)



'Alleen een monster voelt zich thuis in Hollywood'





(Door Monique Brandt)

Eén ding is zeker: geen mens zal hem verwarren met zijn wereldberoemde broer, de filmster Johnny Depp. De tien jaar oudere Daniel Depp, feitelijk een halfbroer, is klein van stuk, voorzien van een fikse grijze baard en hanteert de kledingstijl van een ouderwetse bibliothecaris. De aimabele Amerikaan doceerde in een grijs verleden Engelse literatuur en geschiedenis en handelde in zeldzame boeken.

De in 1953 geboren Depp, die ook regelmatig als scriptschrijver in Hollywood werkt, is in Amsterdam omdat hij net zijn debuut als thrillerschrijver heeft gemaakt met een ijzersterke 'detective noir' in de geest van Raymond Chandler. Het boek is voor een groot deel geschreven in het huis van zijn beroemde broer in Zuid-Frankrijk.

Loser's Town speelt zich af in de filmwereld en draait om de übercoole David Spandau, een voormalig stuntman die nog af en toe rodeo's rijdt en als privé detective door de sterren wordt ingehuurd. In dit geval is dat tieneridool Bobbie Dye, die gechanteerd wordt door de in maffiose kringen klungelende Richie Stella. Hij droomt al zijn hele leven van een loopbaan in de filmbusiness, en wil Dye via een smerig spelletje dwingen in zijn debuutfilm te spelen.

Al met al een inktzwarte slangenkuil vol heerlijk foute personages, die stuk voor stuk met achteloos gehanteerde humor en een scherp oog voor details worden geschetst. Zo is daar Spandaus Ierse hulp Terry, een hobbit-achtige rokkenjager van één meter zestig met een zwarte band, de sympathieke seriemoordenaar tegen wil en dank Potts, en de valse, achterbakse en konkelende roedel agenten en pr-mensen die zich als een dodelijk cordon tussen hun filmsterren en het gepeupel ophouden.

Depp ontkent dat het boek over zijn broer gaat, al zijn er wel bepaalde scènes op waarheid gebaseerd, zoals het moment dat Spandau en zijn beroemde klant in een limousine worden belegerd door een dolle menigte uitzinnige fans. ,,Ik begrijp dat mensen altijd naar Johnny vragen. Ik heb ook wel eens met een script bij een producer gezeten die uiteindelijk alleen maar wilde dat ik een afspraak met Johnny voor hem regelde. En er zijn mensen die aannamen dat ik deze boekendeal kreeg vanwege mijn naam. Ze doen maar. Ik heb vooraf met Johnny gesproken over het feit dat mensen wellicht denken dat het boek over hem gaat, maar dat zal hem worst wezen en mij dus ook.''

Ondanks hun zeer verschillende levens zijn de broers Depp zeer close, mede als gevolg van een niet al te vrolijke jeugd. Het gezin Depp verhuisde vrijwel elk half jaar, omdat vader Depp weer ergens anders werk moest zoeken. ,,We hebben op vijf middelbare scholen gezeten en in meer dan vijftig huizen gewoond. Toch hebben we allemaal wel een vorm van creativiteit meegekregen. Johnny is een geweldige schilder en speelt fantastisch gitaar. Ik schrijf al sinds mijn twaalfde, Johnny werd er gek van, want elke keer als ik hem iets voorlas, zei hij dat ik een uitgever moest zoeken. Die behoefte had ik nooit. Hij werd er helemaal gék van. Toen ik hem mijn idee voor Loser's Town vertelde, verzuchtte hij: 'Eindelijk!'''

Depp schetst geen al te positief beeld van de filmwereld, 'maar wel waarheidsgetrouw'. Als scenarioschrijver, en als producent kent hij het klappen van de zweep. Samen hadden de broers Depp ooit het productiemaatschappijtje Scaramanga, vernoemd naar de lievelingsschildpad van Johnny. Ze maakten in 1997 de (geflopte) film The Brave - Daniel als scenarioschrijver en Johnny als regisseur/ hoofdrolspeler. ,,We waren in die tijd twee kinderen in een enorme dure speeltuin. We hadden een klein kantoortje op het terrein van Fox en we deden maar wat. Op een dag zaten daar twintig agenten, die we een presentatie moesten geven over onze filmplannen - die er niet waren. Ik weet bij God niet hoe we er doorheen zijn gekomen, maar het lukte. Achteraf zijn we giechelend een Mexicaans restaurant ingedoken.''

Depp wil zijn boek bepaald niet betitelen als 'afrekening' met Hollywood. ,,Ik wil wél de wereld laten zien achter die illusie die film heet. Hollywood is een leugenmachine, het creëert illusies waar iedereen in wíl geloven. Maar het werkt heel anders dan mensen denken. Het is een bolwerk dat geen buitenstaanders toelaat, de mythe moet koste wat het kost in stand worden gehouden. Alleen een monster voelt zich thuis in Hollywood. En de kosten van roem zijn hoog. Johnny is heel succesvol, maar hij kan zich niet op straat vertonen. Vroeger gingen we regelmatig op stap en zaten we hele nachten in de kroeg te ouwehoeren. Dat is afgelopen. Als ster moet je een enorme prijs betalen. Begrijp me niet verkeerd, ik schrijf het systeem niet af. Er werken veel briljante mensen, er worden soms prachtige films gemaakt. Het is een fascinerende plaats met veel rotte plekken. Ik wil denk ik vooral laten zien dat mensen het niet te serieus moeten nemen.''

Depp wil in ieder geval drie boeken maken met Spandau. Zijn tweede, Babylon Nights, is bijna af en speelt zich af in Los Angeles en Cannes, waar een actrice ernstig wordt gestalkt. ,,Ik wil in ieder geval deze drie boeken maken, boeken waarin Spandau zich ook echt ontwikkelt als persoon. Ik ben blij met Spandau als hoofdpersoon, hij staat met een been in de filmwereld maar blijft een buitenstaander. Hij is een echte romanticus, diep gedesillusioneerd door het leven, maar eeuwig op zoek naar de Heilige Graal.''

Depp wil toneelstukken gaan schrijven en nog wat filmprojecten doen. ,,Ik ben op dit moment in overleg over de aankoop van boeken die ik wil verfilmen. Het zou mooi zijn als David Spandau op den duur dit soort kleine projectjes kan ophoesten. En mocht Loser's Town ooit verfilmd worden, zou ik zelf het script willen schrijven. Alhoewel ik twijfel of ik Spandau wel op het witte doek wil zien. Nu nog niet in ieder geval. Lezers hebben ieder hun eigen voorstelling van mijn personages. Dat wil ik zo houden. Bovendien loop je de kans dat in Hollywood je held opeens helemaal anders wordt dan je hem zelf bedacht. Schrijver Lawrence Block schreef ooit de Bernie Rhodenbarr-serie, over een boekverkoper die 's nachts inbreker is. Voor die rol namen ze, het is écht gebeurd, Whoopi Goldberg als Bernice Rhodenbarr, tot groot afgrijzen van de schrijver. Het zal je maar gebeuren: Whoopi als Davida Spandau.''

Daniel Depp - Loser's Town. Vertaling: Fanneke Cnossen. Uitgeverij Mynx, 300 pag.

Klik hier voor een recensie van 'Loser's Town'.

13 september 2009

Netwerk (nieuws, 2009)

SCHRIJVER STRIKT MINISTER

De Vlaamse misdaadauteur Bart Debbaut beschikt kennelijk over een uitgebreid netwerk van 'old boys'. De net 38 jaar geworden schrijver heeft namelijk de Belgische oud-premier en thans minister van Buitenlandse Zaken, Yves Leterme, gestrikt om zijn tweede thriller te presenteren. Dat gebeurt op woensdagavond 7 oktober in Cultuurcentrum De Passant in het immer bruisende Zoutleeuw, een dorp met een groots verleden. Een inleiding wordt gehouden door burgemeester Rik Dehairs van Zoutleeuw, die ook al lovende woorden sprak bij de lancering van Debbauts debuut 'Scherven' in 2008.

In 'Tralies' wordt het mooie Vlaamse stadje Leuven geteisterd door een pyromaan. Maar ook wordt de stad opgeschrikt door verdachte verdwijningen van jonge vrouwen. Het gruwelijk verbrande lijk van een van hen wordt gevonden in een veld. Als de uitgebrande wagen van een vermiste vrouw wordt aangetroffen, ziet hoofdinspecteur Leyssens een mogelijk verband met het dossier van de pyromaan. Dan duiken er getuigen op die de speurders op het spoor van Rudi Plevoets brengen. Maar hij speelt de vermoorde onschuld. Als een huiszoeking niets oplevert, lijkt de zaak muurvast te zitten.

Bart Debbaut (1971) is werkzaam in het bankwezen. Daarnaast schrijft hij al tien jaar verhalen voor diverse tijdschriften, waaronder Humo en Bizz Magazine. In 2003 publiceerde hij samen met Louis Verbruggen en Jan Ceuleers het managementboek 'Hoe word ik een winnaar en hoe blijf ik het'. Debbaut is getrouwd en heeft twee kinderen.

Thrillers en archeologie (nieuws, 2009)

MISDAADSCHRIJFSTER LYN HAMILTON OVERLEDEN

De Canadese misdaadschrijfster Lyn Hamilton (1943) is donderdag 10 september overleden. Hamilton stierf aan de gevolgen van kanker. Ze is 65 jaar geworden.

In haar 'archeologische detectives' voerde Hamilton de antiekhandelaar Lara McClintoch uit Toronto op, die de wereld rondreist op zoek naar stukken voor haar winkel en op haar tochten geconfronteerd wordt met moord en doodslag. Haar roman 'The Celtic Riddle' was de basis voor een tv-film uit 2003 in de reeks 'Murder, She Wrote' met Angela Lansbury.

Hamilton was werkzaam in voorlichtingsfuncties voor de overheid en ondernemingen. Ook leidde ze de Cultural Programs Branch in Ontario, die verantwoordelijk was voor archeologische projecten en het behoud van erfgoed.

Op vijftigjarige leeftijd begon ze met het schrijven van fictie. Haar eerste van elf boeken, 'The Xibalba Murders', verscheen in 1997. Het boek leverde haar een nominatie op voor de Arthur Ellis Award voor het beste thrillerdebuut in Canada. Haar achtste thriller, 'The Magyar Venus', verscheen op de Ellis-shortlist voor beste misdaadroman. In haar boeken combineerde Hamilton haar voorliefde voor thrillers en archeologie.

Hamilton schreef terwijl ze haar 'gewone' banen aanhield. Haar laatste functie was directeur voorlichting van de Canadian Opera Company. In 2008 schreef Hamilton op haar website dat de verschijning van 'The Chinese Alchemist' de laatste was in haar McClintoch-reeks. Ze heeft nooit publiekelijk bekendgemaakt dat ze aan kanker leed.

Hamilton begeleidde ook veel andere auteurs. Volgens de krant Toronto Star zou ze met meer dan honderd collega's aan hun manuscripten hebben gewerkt. Ook gaf ze les in het schrijven van thrillers aan de University van Toronto.

(Bron: cbcnews.ca)

11 september 2009

Lieneke Dijkzeul - De geur van regen (2009)

Op eenzame hoogte



(Door Peter Kuijt)

Het was Marion Pauw die prompt na het winnen van de Gouden Strop 2009 in een interview een van de definities van 'de literaire thriller' prijsgaf. Een trage opbouw is kenmerkend voor dit genre, was de overtuiging van de schrijfster. ,,Wen er maar aan'', voegde ze er aan toe.

Pauws collega-auteur Lieneke Dijkzeul die eveneens bij uitgeverij Anthos publiceert, verfoeit het predicaat literaire thriller waarmee haar boeken worden geoormerkt. En in haar nieuwste, derde thriller De geur van regen schopt ze rigoureus Pauws statement onderuit. Het boek begint direct met een aanval van een man die een roodharige vrouw in haar huis wil scalperen. De vrouw verzet zich uit alle macht en er volgt een adembenemende actiescène. Dat is nog eens wat anders dan het weinig flitsende bejaardenhuisdrama in Pauws Zondaarskind.

Alleen al in het beschrijven van die eerste scène betoont Dijkzeul zich een meester. De vrouw vecht voor alles wat ze waard is met de indringer en ziet de verlossing in een vaas die ze als wapen kan gebruiken. Een Italiaanse vaas, gekocht tijdens een vakantie, 'die genoeg had aan zijn eigen schoonheid'. Ooit had ze er een orchidee in gezet, maar zelfs die was al te veel. De vrouw had er destijds zo veel geld voor betaald dat ze haar vakantie met een week had moeten bekorten. Maar het objet d'art ging er hoe dan ook aan. Het zijn met name dit soort observaties die van De geur van regen een meer dan bevredigende leesexercitie maken.

In een interview zegt Dijkzeul dat goed schrijven bijna belangrijker is dan het vertellen van een goed verhaal. Maar met dat laatste zit het ook wel snor. Tijdens een zomer waaraan maar geen eind lijkt te komen, maakt een man jacht op roodharige vrouwen en probeert ze te scalperen. De eerste overleeft de aanslag ternauwernood, de tweede wordt vermoord en ontdaan van schedelhuid gevonden in een kelderbox. Aan de inmiddels uit Dijkzeuls eerdere thrillers bekende inspecteur Paul Vegter, een gevoelige politieman die houdt van literatuur en Haydns vroege strijkkwartetten, de taak om de moordenaar te stoppen. Dijkzeul geeft overigens al vroeg de identiteit van de dader prijs en maakt van De geur van regen een fraaie whydunnit.

Dijkzeuls thriller staat bol van de ronde karakters. Van Vegters collega's, de stugge Fries Talsma en de - roodharige - rechercheur Renée Pettersen tot de maniakale dader. Zelfs de bijrollen zijn fraai ingekleurd. Zoals de man van wie de zoon het dodelijke slachtoffer in de fietsenberging vond. Op zijn arm staan de namen van zijn kinderen getatoeëerd. Wendy en Mitchell.

De auteur eist en verdient van haar lezers de volle aandacht. Ze formuleert prachtig en beeldhouwt zinnen die beklijven en van De geur van regen een boek maken dat niet snel vergeten zal worden. Haar voorbeelden zijn Elsschot, Nescio en de late Carmiggelt en dat is te lezen. Lieneke Dijkzeul vertoeft op eenzame hoogte. Ze is de beste Nederlandse thrillerschrijfster van dit moment.

Lieneke Dijkzeul - De geur van regen. Uitgeverij Anthos, 270 pag.

Pleidooi voor onzichtbaarheid (nieuws, 2009)

'DAT VERDOMDE ETIKET!'

Lieneke Dijkzeul heeft een hartgrondige hekel aan het predikaat 'literaire thriller' dat ook op haar drie, uiterst fraaie boeken staat. De schrijfster steekt in een interview met NRC Handelsblad haar ongenoegen over het stempel niet onder stoelen of banken. ,,Dat verdomde etiket! Het voorkomt dat mensen je boek oppakken en dat terwijl er echt heel goede thrillers zijn.''

Volgens Dijkzeul zou het een mooi vervreemdend effect geven als er geen genreaanduiding op een boek stond. ,,Dat is natuurlijk heel pretentieus. De boekhandel wil weten waar hij zijn waren moet neerleggen en de mensen willen weten wat ze kopen.''

Toch is het zonde, stelt ze. ,,Het is zoveel spannender om je te laten verrassen, om niet te kiezen op naam of etiket, maar in de winkel een bladzijde of drie, vier te lezen en dan te besluiten: dit staat me aan.''
Ze had er vroeger ook bezwaar tegen dat er een foto van de auteur op het boek stond. ,,De schrijver zou eigenlijk onzichtbaar moeten zijn.'' Dijkzeuls portret beslaat overigens de hele achterkant van haar jongste thriller 'De geur van regen'.

(Bron: NRC Handelsblad)

10 september 2009

Tijd om te signeren (nieuws, 2009)

HONDERDVIJFTIGDUIZEND KEER 'GENESIS'

Van haar laatste boek 'Genesis' verkocht de Amerikaanse thrillerauteur Karin Slaughter binnen twee maanden bijna 150.000 exemplaren. Reden voor de schrijfster, die vorig jaar nog verantwoordelijk was voor het geschenkboekje van Juni - Maand van het Spannende Boek, om Nederland nog eens te bezoeken.

In de week van 21 september zal Slaughter signeersessies houden bij drie boekhandels: Van de Velde in Leeuwarden, Voorhoeve en Dietrich in Hilversum en Bruna in Hoofddorp. En op woensdag 23 september zal Slaughter het eerste exemplaar van 'Het meisje uit Buenos Aires' overhandigen aan Tomas Ross die dan tevens zijn 65ste verjaardag alsmede 30-jarig schrijverscarrière viert ten huize van uitgeverij De Bezige Bij.

Slaughter (1971) heeft inmiddels acht thrillers op haar naam staan. Van haar voorlaatste boek, Versplinterd, werden in één jaar tijd 150.000 exemplaren verkocht. 'Genesis' doet het dus een tikkeltje beter...