(Door Peter de Zwaan)
Als je stukjes schrijft krijg je reacties. Die moet je niet lezen, want dat geeft een verhoogde kans op maagzuur en een mens leeft voor zijn plezier. Je moet er al helemaal niet op reageren. Maar dat kun je soms dan weer niet laten.
Zoals nu.
Omdat iemand me een zuurpruim noemde. Zuurpruim, dat woord wordt nog gebruikt. Ik las 'm het laatst in Dik Trom.
De man die het woord opschreef heeft dus een beeld van me gekregen. Helaas een beeld dat ik niet herken. Op mijn lijst van de Top Eén Meest Opgewekte Schrijvers In Dit Land sta ik bovenaan. Met stip, en lof. Zo zie ik mezelf en ik ken mezelf al 66 jaar, heel wat langer dan welke lezer van welk stukje dan ook, dus ik zal het wel het beste weten.
Omdat je lezers nooit van je moet vervreemden (lezers van mijn columns weten natuurlijk dat ik elke keer mijn uiterste best doe om de meest flexibele en meelevende schrijver ooit te zijn) doe ik een handreiking.
Ik ben natuurlijk geen zuurpruim, maar de mogelijkheid bestaat (let wel: bestaat; zou kunnen) dat ik in sommige omstandigheden een heel klein beetje een zuurpruim lijk.
Verder ga ik niet dus laat de uitlokking maar zitten, mijn grens is bereikt.
Het 'zuurpruim lijk' ontstaat omdat ik helaas niet alles leuk en mooi vind. Dat is een karakterfout, ik weet het, maar er ligt een gen scheef en ik krijg 'm niet in het gelid.
Soms vind ik iets niet leuk (de Maand van het Spannende Boek waarin ineens een buitenland centraal wordt gesteld) of mooi (alle romans waarin eindeloos wordt doorgezeurd; de meeste dus) of doordacht (misdaadromans waarin geen greintje humor zit; de meeste dus) of goed (uw besluit mijn laatste boek maar eens niet te kopen). Dat schrijf ik dan en als ik een beetje op dreef ben ontstaan er zinnen waardoor u op het verkeerde been wordt gezet.
Mijn vingers zitten mijn imago dan een tikkeltje in de weg.
Is dat erg?
Niet echt, maar over pakweg twintig jaar ben ik dood en ik wil dat dan in elk stukje over me komt te staan: Peter de Zwaan, de schrijver die de lach aan uw kont wist te hangen.
(Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl)
Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft tientallen publicaties op zijn naam staan, misdaadromans en jeugdboeken. Voor zeven van zijn thrillers werd hij genomineerd voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Met 'Het Alibibureau' won hij in 2000 de Gouden Strop. Volgende maand verschijnt bij uitgeverij Cargo zijn thriller 'De vuurwerkramp van Harmen Saliger'.(Foto Peter de Zwaan: Bob Bronshoff)
2 opmerkingen:
Als je de aanleiding bent voor een column, geschreven door een echte schrijver, te lezen op een wereldwijd te bekijken medium, is je kostje gekocht, ben je binnen, is het voor mekaar. Ik zijg achterover in mijn stoel. Met een tevreden glimlach...
... goed dat De Zwaan nog steeds Dik Trom leest, trouwens. Heel goed zelfs.
Hahaha! Ow grappig blog dit!
Ik herken 't wel, een beetje, dat mensen soms iets 'verkeerd lezen'.
Groetjes van ook, een zuurpruim!
Een reactie posten