Na de explosie in de Noorse hoofdstad kwamen bij Nesbø berichten binnen over de slachtpartij op het eilandje Utoya. ,,Ik vroeg mijn elfjarige dochter of zij bang was. Ze antwoordde met hetgeen ik ooit tegen haar had gezegd: 'Ja, maar als je niet bang bent, kun je ook niet dapper zijn'.''
In het stuk haalt de schrijver herinneringen op aan het moment dat hij op 17-jarige leeftijd met grote ogen heeft staan kijken hoe twee mannen in 'idiote witte' uniformen een vrouw met haar poedel naar haar jacht in de haven van Cannes roeiden. ,,Ik realiseerde me toen voor de eerste keer dat de gelijke samenleving waar ik vandaan kwam een uitzondering was in plaats van regel.'' Wij Noren beschouwden ons land als een maagd, onbevlekt door de ziekten van de moderne maatschappij, aldus de schrijver. ,,Tot afgelopen vrijdag.''
Vorige maand nog fietste Nesbø samen met de Noorse premier Jens Stoltenberg door Oslo. ,,Twee lijfwachten volgden ons, eveneens op de fiets.'' Toen de twee stopten voor een verkeerslicht, stopte een auto naast Stoltenberg. De bestuurder ervan zei dat zijn zoontje het 'cool' zou vinden om de premier gedag te zeggen. De premier glimlachte en gaf de kleine jongen een hand. ,,Hoi, ik ben Jens.'' Er zou volgens Nesbø niets in deze 'ideale samenleving' kunnen misgaan. Maar toen kwam vrijdag 22 juli.
Een paar dagen geleden hoorde de schrijver iemand in een trein in woede ontsteken. ,,Voor vrijdag zou mijn reactie zijn om mij om te draaien en me met de man te bemoeien. Maar nu is mijn reflex: kijken of mijn dochtertje wel veilig is, of er een ontsnappingsroute is mocht de man gevaarlijk blijken te zijn. Deze reflex zal te zijner tijd wel minder worden, maar nooit helemaal weggaan.''
(Bron: New York Times)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten