(Door Arno Ruitenbeek)
Dan is er nog maar één vraag door mij te beantwoorden. Is het daarmee een betere thriller dan Vals spel, Schijnbeweging, Laatste kans of een van die andere Bolitar-avonturen? Wie mij kent, weet dat het antwoord nee luidt. Ik ben nu eenmaal gek op die combinatie van 'moorden met woorden', zoals Krachtmeting van Nelson DeMille en veel, heel veel werk van Harlan Coben.
Hoewel niet van de nuance, zeg ik er bij dat Levenslijn los van alles wat we kennen van deze schrijver, een meer dan goede roman is met een uiterst stevige intrige en verrassende wendingen. Dit alles geschaard rond de personen die ons lief zijn: Myron, Esperanza, Big Cyndi en Win. En daar kom ik bij mijn tweede stokpaardje: in wat ik zie als Bolitars laatste kunstje, gaat het incestblik helaas volledig open.
Myrons ouders kennen we natuurlijk al lang en als figuranten deden ze het leuk. Maar Myrons broer Brad en schoonzus Kitty als ook hun zoon Mickey zijn in 'Levenslijn' prominent aanwezig. Alhoewel, over Brad wordt veel gepraat en naar hem wordt druk gezocht. Een actieve rol speelt hij niet. Kitty en Mickey en hun grote problemen daarentegen des te meer. Op een haar na klef wordt het met bevriende popmusici en vrouwelijke klanten Myron als het gaat over baby's, ontrouw, drugs, een afgekochte moord en een afgelegen eiland.
Beschouw ik het positief, is dit een aanzet tot nieuwe verhalen over en rond Mickey. Nieuw bloed was gewenst, en ik zal de ontknoping niet weggeven, maar is op komst. Coben bedenkt wel iets leuks, daar ben ik van overtuigd.
Harlan Coben - Levenslijn. Vertaling: Martin Jansen in de Wal. Uitgeverij Boekerij, 350 pag.
1 opmerking:
Bolitar zonder 'humor'? Wow! Beter laat dan nooit. Zou iemand mijn Paroolrecensie voor hem vertaald hebben?
Een reactie posten