Koffiegeleuter op Waddeneiland
(Door Peter Kuijt)
Bij de uitreiking van de Gouden Strop 2010 had juryvoorzitter Koos Postema een dringend advies aan de uitgeverijen die boeken voor deze thrillerprijs hadden ingezonden. Er zou voortaan vaker moeten worden geschrapt, sommige schrijvers hadden de neiging 'uit te weiden over niet ter zake doende hobby's en minutieuze beschrijvingen te geven van bijvoorbeeld het inschenken van een kopje thee'. 'Dergelijke preoccupaties voegen niets toe aan het verhaal', oordeelde Postema. Had Mariëtte Ciggaar met de publicatie van haar debuut Zilte deerne gewacht tot na de uitreiking van de Strop, dan had ze wellicht haar boek enigszins kunnen aanpassen. Ook dit boek van deze theaterregisseur staat bol van de pietluttigheden die de vaart uit het verhaal halen. Zo is hoofdpersoon Peer Zwartepaert, een Haagse muzikant, een hardcore koffie-addict. Het heeft verder niets met het verhaal te maken, maar Zwartepaert komt niet op gang als hij niet eerst de nodige hoeveelheden cafeïne tot zich heeft genomen. En dat zal de lezer weten. Hij verkiest zelfs de koffiepot boven het te woord staan van de politie. Die staat bij het huis van zijn overleden vader op Terschelling aan de deur om hem te vertellen dat er een vrouw is vermoord op dezelfde wijze als in het lied dat hij de vorige avond in een kroeg zong.
De liedtekst was een van de zeven gedichten die onze Peer had gevonden bij het opruimen van zijn vaders bezittingen. Ook in de andere verzen worden moorden op vrouwen beschreven en een seriemoordenaar weet ze vakkundig te kopiëren. Het ene slachtoffer verpakt hij in een klomp ijs, van een ander maakt hij een kleine Brandaris. Peer bedenkt daarop een plan om de dader in de val te laten lopen.
Niet alleen dompelt Ciggaar het verhaal onder in beschrijvingen van koffiegeleuter en de lekkernijen en flora van het Waddeneiland, de vaart wordt er ook uitgehaald door flashbacks en de weergave van de nogal lange gedichten. Al deze uitleggerij zit de spanning behoorlijk in de weg. En dan ontbeert Ciggaar ook nog eens een flamboyante stijl.
Wel een mooie titel, Zilte deerne. Dat dan weer wel.
Mariëtte Ciggaar - Zilte deerne. Uitgeverij De Boekerij, 236 pag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten