(Door Hans Knegtmans)
Vader Soloman had eveneens zijn voordeel gedaan met zo'n instrument, hoewel hij ook daarvoor al bekend stond als een uniek getalenteerde componist. Het apparaatje stelde hem echter in staat een onvoltooid requiem van Mozart te completeren in de zekerheid dat zijn bijdrage identiek was aan wat het genie zelf bedacht zou hebben. Kort daarna werd Gold vermoord, en de partituur is sindsdien spoorloos.
Uit deze ingrediënten valt een aardige thriller te destilleren. Maar Kevin Guilfoile heeft nog meer pijlen op zijn boog. Een geheim genootschap laat zijn oog vallen op zowel het requiem als Canada's neurostimulator. De Duizend, noemen ze zich. Hun voorvaderen waren leerlingen van de wiskundige Pythagoras, wiens beroemde driehoeksstelling slechts het tipje vormde van zijn wetenschappelijke vergezichten.
Dat is slecht nieuws voor Canada. Temeer omdat het genootschap al eeuwen geleden uiteengevallen is in twee even onfrisse fracties. De opportunistische mathematici willen met behulp van het apparaatje de wereldheerschappij verwerven, de fundamentalistische acusmatici zoeken genoegdoening voor Canada's blasfemische levenswandel.
Door de overdadige thematiek is 'De duizend' een vreemd allegaartje geworden. Guilefoiles pogingen om het verhaal een wetenschappelijke context te geven blinken uit door nietszeggendheid. Daarom blijft het een raadsel hoe de wiskundige zijn positie van cultheld heeft kunnen verwerven. Misschien gokte de auteur erop dat door zijn fluweelzachte, geleerd ogende proza het kritisch vermogen van de lezers tijdelijk op een laag pitje kwam te staan. Om in de klassieke sfeer te blijven: een pyrrusoverwinning van de schrijver.
Kevin Guilfoile - De duizend. Vertaling: Kathleen Button. Uitgeverij Marmer, 396 pag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten