Michael Berg - Nacht in Parijs (2012)

Slordig, slordig, slordig


(Door Wilko Voordouw)

Wat moet je met een boek dat omschreven wordt als literaire thriller, maar waarbij je na lezing achterblijft met het gevoel dat het niet genoeg literair en ook niet voldoende thriller is? 'Nacht in Parijs' van Michael Berg is zo'n boek. De vlag dekt de lading niet en er zijn nogal wat opmerkingen te maken bij de wonderbaarlijke avonturen van hoofdpersoon Chantal Zwart.

'Nacht in Parijs' is een boek met leuke ideeën. Het enige probleem is dat er blijkbaar bij uitgeverijen geen redacteuren meer zijn die een auteur eens confronteren met aantoonbare fouten en inconsequenties in de tekst. Of die gewoon eens waarschuwen dat auteurs hun boeken soms nodeloos gecompliceerd willen maken. 'Joh, schrap eens een subplot en kort je tekst eens pakweg honderd pagina's in'.

The House of Books ontbeert in ieder geval zo'n redacteur. Of - als die er wel is - was deze op de dag dat Berg zijn manuscript inleverde met vakantie.

Aangestoken door ronkende flapteksten als 'indringend verhaal', 'sterk uitgewerkte constructie' en 'in de top van thrillerschrijvend Nederland' begon ik aan 'Nacht in Parijs', de vijfde thriller van Berg met zijn hoofdpersoon, journaliste Chantal Zwart. Het grappige is, dat het in beginsel best een aardig verhaal is, maar dat het boek mank gaat door een aantal zwakke plekken. Zo probeert Berg de Franse actualiteit in zijn boek te verwerken. Dus lijkt de seksbeluste burgemeester erg veel op Dominique Strauss-Kahn. En als in Frankrijk schandalig wordt opgetreden tegen Roma-zigeuners, dan komen die in het verhaal terug als de ideale zondebokken. Alleen wordt dat dan op zo'n politiek-correcte manier gedaan, dat het bijna tenenkrommend is. Het zijn steevast geheimzinnige, raadselachtige mensen met heel veel geheimen. Degene die dan uitgroeit tot een belangrijker persoon in het verhaal wordt dan ineens beschreven als een soort van edele wilde.

Oké, een paar clichés mag best, maar je moet niet overdrijven.

Uit de beschrijving moet ik verder opmaken dat Michael Berg al lange tijd in Frankrijk woont. De vele beschrijvingen moeten de lezer dat ook laten geloven. Soms rijdt Chantal op haar scooter door de stad en wordt de route beschreven alsof Google Maps nauwlettend wordt gevolgd. Hier springt Berg nogal slordig om met de Franse namen en begrippen. Zo laat hij de Parijse voetbalclub PSG op pagina 181 voetballen in het Stade de France in Saint-Denis. Nee dus. Die club speelt in het Parc des Princes. De Parijse voorstad Villejuif wordt in het boek opgevoerd als 'Ville Juif' (pagina 255). Ook spreekt hij abusievelijk van het departement 'haute-Rhin' (Haut-Rhin) en van de in Parijs toch niet onbekende boulevard Magente (is Magenta). Zo zijn er nog wel meer slordigheden.

Dan is er nog iets. Er is een lid van de Assemblée Nationale vermist en hoofdpersoon Chantal Zwart is op z'n minst bekend met een getuige. Zou het dan werkelijk zo zijn dat dat de hoofdcommissaris besluit om die getuige te horen via de telefoon? Ik geloof het niet.

Met andere woorden: er schort nogal wat aan deze 'sterk uitgewerkte constructie' en als Michael Berg zich met dit boek in 'de top van thrillerschrijvend Nederland' nestelt, dan heb ik op voorhand geen hoge dunk van de rest.

Twee sterren voor de moeite.

Michael Berg - Nacht in Parijs. Uitgeverij The House of Books, 414 pag. (Winnaar van de Gouden Strop 2013)