Nick Gaitano - Bijzondere slachtoffers (1995)

Donorcodicil niet zonder risico

(Door Peter Kuijt)

Politieman achtervolgt moordenaar, beiden zijn toevallig verliefd op dezelfde vrouw. Hoe loopt dit af? Een simpeler gegeven voor een thriller kun je je haast niet voorstellen. Toch slaagt de Amerikaanse auteur Nick Gaitano erin om in deze eenvoudige rode draad een onontwarbare Gordiaanse knoop te leggen. Zijn debuut Bijzondere slachtoffers kent een in tenenkrommende clichézinnen getekende overdaad aan karakters. Gaitano stuurt je met zijn semi-literaire fratsen keer op keer een zijstraat in, die na enkele pagina's een doodlopende steeg blijkt te zijn.

Op de eerste bladzijde slaat Gaitano al meteen toe. We zien maffiabaas Arturo Alleo zitten aan het bed van zijn aan een leverkwaal stervende dochter. De auteur laat geen poging ongemoeid om met veel omhaal van woorden aan te geven dat het doek voor het meisje inderdaad snel zal vallen. Wat te denken van zinnen als 'Ze zag er afschuwelijk uit, een gehavende engel die het einde van het weekend misschien niet zou halen. Sterven, wist Alleo, was een lelijke, wrede gang van zaken'. En: 'Waarom kon hij niet degene zijn die de ziekte had gekregen, waarom moest het zijn dochter zijn, zijn dierbare Sophia?' En zo gaat het nog enkele pagina's door.

Alleo doet nog een laatste poging om het leven van zijn dochter te redden. Hij schakelt Paul Harris in, om zijn uitgebreide kunstcollectie ook wel de Verzamelaar genoemd. Harris doet ook in een ander opzicht aan verzamelen: op verzoek doodt hij mensen - niet toevallig dragers van donorcodicils - en dumpt hun nog warme stoffelijke resten in de nabijheid van het juiste ziekenhuis, waar met smart wordt gewacht op net dat ene donororgaan.

Inspecteur Tony Tulio staat aan het hoofd van Bijzondere Slachtoffers, een politie-eenheid in Chicago die tot taak heeft moorden op rijke slachtoffers te onderzoeken. Tulio is opgebrand: hij verloor enkele jaren geleden zijn vrouw en dochter tijdens een verkeersongeluk, kan niet best met zijn collega's overweg vanwege zijn onorthodoxe optreden en tot overmaat van ramp zet ook zijn vriendin, advocate Marian Hannerty - op de flaptekst overigens bestempeld als officier van justitie -, hem aan de kant ten gunste van Paul Harris. Toch gloort er voor Tulio gaandeweg het boek licht aan het einde van de tunnel: hij krijgt een vermoeden dat Harris wel eens achter een reeks nog onopgeloste moorden kan zitten.

Tulio zet de achtervolging in. Maar voor het tot een confrontatie tussen de inspecteur en de moordenaar komt waarbij ook nog een belangrijke rol is weggelegd voor de advocate, duiken allerlei figuren op: een racistische rechercheur, een jonge agent die graag carrière wil maken bij Bijzondere Slachtoffers, alweer een maffiabaas, een travestiet en een in vieze zaakjes bedreven ex-bokser, allen uitputtend door de auteur in beeld gebracht, waarmee hij meer dan voldoende stof levert om zijn lezers te doen verdwalen. Gaitano had er beter aan gedaan als hij voor zijn debuut de helft van het aantal pagina's had gebruikt.

Nick Gaitano - Bijzondere Slachtoffers, uitgeverij J.M. Meulenhoff, 286 pag.