De Antwerpse hoogleraar verhaaltheorie Luc Herman schreef met 'Nora en de feiten' een politieroman waarin geen bloed vloeit. Het is volgens weekblad Knack de origineelste en geestigste Vlaamse misdaadroman van het jaar.Veel over het verhaal kan je niet loslaten, want 'Nora en de feiten'is omwille van het verrassingseffect het soort boek dat je maar één keer kan schrijven, stelt recensent Fred Braeckman. En Luc Herman beaamt dat. ,,Maar ik heb wel de smaak te pakken en als dit debuut wat succes heeft, dan wil ik met hetzelfde hoofdpersonage zeker verder werken.''
Centraal staat Nora Diels die haar academisch werk aan de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte vaarwel heeft gezegd om bij de Antwerpse politie te gaan werken. Aan de Scheldebocht in Antwerpen heeft een jogger het lijk van een Poolse werkster gevonden. Als stagiaire krijgt Nora de opdracht het verslag te maken van het moordonderzoek. Niet zo makkelijk als je kort en bondig moet zijn en een literaire opleiding hebt gekregen. En dus bezig bent met de waarde van woorden en zinnen. Maar Nora wil haar werk goed doen, ze wil scoren. Zo raakt ze als gortdroge verslagschrijfster betrokken bij het moordonderzoek zelf. Herman, die onder meer het werk van kluizenaar-auteur Thomas Pynchon onderzocht, knipoogt volgens Knack vaak naar het genre: twee politiemensen luisteren naar de naam Verstyft en Voncke, Baantjer speelt een niet onbelangrijke rol, net als Kristien Hemmerechts. Herman: ,,Ik heb een boek willen schrijven dat het grote publiek kan aantrekken, dat ontspant. Maar ik houd ook rekening met de genrecode. Er moet een einde zijn dat bevredigt. De oplossing van de zaak komt via teksten. Een beetje zoals het gebeurt in het beroemde verhaal van Edgar Allan Poe, 'The Murders in the Rue Morgue'. De lezer krijgt een raadsel mee, kan het oplossen, is actief.''
(Bron: Knack)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten