De yogaklant, de heterofoob en de ijdeltuit
(Door Marjolijn de Cocq)
De onderwerpkeuze is telkens weer spot on, thrillerschrijfster Annet de Jong verloochent haar journalistieke achtergrond niet. Met Dossier Tobias (2009), waarmee ze op de longlist voor de Gouden Strop belandde, dook ze in de wereld van de kinderontvoeringen. In het eerdere Vuurkoraal, over een meisje dat bij het vieren van het behalen van haar eindexamen op Curaçao verdwijnt, was ze lekker Joran van der Slooterig.In haar nieuwste boek Levend Bewijs duikt ze in de fertiliteitsindustrie, ook zo'n actueel onderwerp met de recente discussies over het invriezen van eicellen. Ze liet zich inspireren door een krantenbericht over het lesbische stel in Delfzijl dat een zwart kind kreeg terwijl de donor blank was, maar ook door eigen ervaringen in de vruchtbaarheidskliniek.
Ze husselt medische mogelijkheden, politieke standpunten en angstvisioenen dooreen in het herkomstverhaal van de achttienjarige Julius Fenix Visser, yogaklant en dromer met autistische trekjes. Met zijn lesbische nicht Aaf, helaas voor de verkikkerde Julius 'heterofoob', probeert hij het familiegeheim dat aan zijn verwekking ten grondslag ligt te ontrafelen.
Interessante plot, boeiende achtergrond, kan niet missen - zou je denken. Toch wel. Want de Jong ontspoort behoorlijk. De schrijftechnische ijselijkheden zijn soms op het hilarische af. 'De geur van gegrild vlees dwarrelde naar binnen'. 'Dit zet ik je betaald, Julius Visser, zei de reporter met geheven vinger en maakte zich uit de voeten'.
Erger nog zijn de karikaturale personages, met de potsierlijke ijdeltuit Eduard Manshold, chef de clinique van Medisch Centrum Babywens, op nummer één. 'Zijn natte spuugvinger gebruikte hij om zijn borstelige wenkbrauwen in model te brengen. In zijn diepbruine ogen ontwaarde hij een twinkeling'. En besluit je daar doorheen te lezen omdat het onderwerp boeit, dan weet De Jong de geloofwaardigheid van het hele verhaal nog verder te ondermijnen door de laatste losse eindjes veel te stevig te hechten. Doodzonde van een goed thema.
Annet de Jong - Levend Bewijs. Uitgeverij Q, 264 pag.
4 opmerkingen:
Het kan aan mij liggen, maar met de drie geciteerde zinnen die de aanwezigheid van 'ijselijkheden' dan wel 'karikaturale personages' zouden moeten aantonen, is in mijn beleving toch heel weinig mis - zeker niet in de context van het verhaal. Mij zijn ze tijdens het lezen van deze vlot en meeslepend geschreven thriller in elk geval niet opgevallen. De personages in Levend bewijs zijn ijzersterk en spreken tot de verbeelding - met het citeren van een zin uit het hoofdstuk waarin Manshold wordt geïntroduceerd doet de recensente deze thriller - dat juist een zeer verrassende ontknoping kent - mijns inziens flink tekort. Met twee sterren trouwens ook...
Smaken verschillen. Ik ben dit boek deze week aan het lezen en kan alleen maar zeggen dat het mij prima bevalt. Er zit zelfs humor in, een zeer prettige bijkomstigheid die in veel thrillers ontbreekt. De karakters vind ik goed uit de verf komen en vooral om de grootmoeder van Julius heb ik hartelijk moeten lachen. Ik ben nu halverwege het verhaal en zal het zonder twijfel met veel plezier uitlezen.
Een goede recensie schrijven is volgens mij een vak apart.Mijns inziens moet deze dame nog een beetje oefenen, want ik bem het totaal niet eens met de manier waarop de schrijfster Annet de Jong hier door U wordt neergezet. De auteur wordt juist in het algemeen geprezen om haar goede en vlotte schrijfstijl, zo ook door deze lezeres. Ik heb al haar boeken met plezier en bewondering gelezen, juist door het feit, dat de auteur kiest voor actuele zaken, die bovendien op zeer deskundige wijze beschreven en behandeld worden.De humor in haar boeken voegen juist iets extra,s toe.Het aantal sterren zegt mij niets, want ook met een ster kan een boek een bestseller worden,maar ik vind de negatieve kritiek zeer misplaatst.
Een goede recensie schrijven is iets anders dan het eens zijn met een recensie. Gertie is het kennelijk niet eens. Dat kan. Dat mag. Negatieve kritiek misplaatst vinden is ook een mening. Een recensie is altijd een mening waar je het mee eens of mee oneens bent. Niet meer dan dat.
Meepraten is iets anders dan gelijk krijgen, zo zeg ik altijd op mijn werk. Ook dat is een mening. Dat geldt overigens ook voor recensenten of lezers.
Een reactie posten