Stephen King - Mr. Mercedes (2014)

STERKE START, MAAR MATIGE WEGLIGGING

(Door Guido Huisintveld)

Stephen King vermijdt vergezochte paranormale toestanden en blijft in 'Mr. Mercedes' nuchter met twee benen op de grond staan. De gebruikelijke horroringrediënten zijn ingeruild voor de bekende basiselementen uit vele politie- en detectiveseries.

Brady Hartsfield is zo maf als een deur, een eersteklas psychopaat. Hij stapt in een gestolen Mercedes, zet een clownsmasker op en rijdt vol gas op een groep mensen in. Een ware slachtpartij met acht doden en nog meer gewonden.

Wanneer rechercheur Bill Hodges met pensioen gaat, is dit een van de moordzaken die hij niet heeft kunnen oplossen. Hodges ziet zichzelf wegkwijnen voor de tv totdat hij op een dag een brief krijgt van de ‘Mercedes Killer’. Op eigen houtje pakt hij het vastgelopen onderzoek weer op.

De openingsscène is sterk, maar vrij snel daarna begint de spanningsboog al te lubberen. Hodges fixeert zich bijvoorbeeld veel te lang op de vraag hoe de moordenaar de Mercedes heeft kunnen stelen zonder braakschade. Gelukkig wisselt King regelmatig van perspectief en laat ook de gestoorde Hartsfield aan het woord. De tegenstelling goed-kwaad wordt tamelijk zwart-wit uitgewerkt en laat weinig ruimte open voor nuance. Het taalgebruik van King is simpel en bij vlagen zelfs ronduit ordinair. Degene die 'Mr. Mercedes' vijf sterren toekent, heeft echt te weinig uitstekende thrillers gelezen.

Stephen King - Mr. Mercedes. Vertaling: AnneMarie Lodewijk. Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 424 pag.