Eindtune met valse noten
(Door Guido Huisintveld)
Steenbloed is niet zo steengoed. Het is een flauwe woordspeling, maar daarom niet minder waar. Het derde deel in het Öland-vierluik haalt niet het niveau van de voorgaande titels, Schemeruur en Nachtstorm.De personages zijn overwegend nieuw. Er komen wat bekende namen voorbij, maar kennis uit voorgaande delen is niet geheel noodzakelijk. De rode draad is en blijft Öland, het geheimzinnige en oogstrelende Zweedse eiland.
Per Mörner worstelt met heden en verleden. Zijn vrouw is van hem gescheiden, zijn dochter ligt in het ziekenhuis en zijn zoon lijkt ook niet vreselijk gelukkig. Zijn vader kan door een beroerte gemiddeld twee woorden achter elkaar brabbelen, waarbij enige consistentie ver te zoeken is; een nogal vertragende factor in het onderzoek naar de bedreigingen die op zijn vader gericht lijken te zijn.
Anderzijds is er het echtpaar Max en Wendela, dat een nieuwe villa op het eiland heeft gekocht. Ook tussen die twee botert het niet echt lekker. Wendela's jeugdherinneringen aan het eiland komen langzaam bovendrijven.
Al vrij vroeg in het verhaal brengt Johan Theorin de personages in contact met elkaar. Samen groeien ze naar de onvermijdelijke ontknoping. Het handelsmerk van veel Scandinavische schrijvers – met Theorin voorop – is de trage en meeslepende opbouw, keurig georkestreerd en culminerend in een prachtige eindtune. Theorin is gespecialiseerd in mooie sfeerbeelden en mysterieuze gebeurtenissen, waarbij frequent een onderhuidse spanning voelbaar is.
Deze gave heeft hij in 'Steenbloed' niet ten volle benut. De schrijfstijl is grotendeels boeiend maar wil nog wel eens in simplisme verzanden. De opbouw is zelfs voor Scandinavische begrippen te langdradig en de eindtune bevat een paar valse noten.
Het aankomende vierde en laatste deel speelt zich af in de zomer. Dat die maar flink broeierig mag worden.
Johan Theorin - Steenbloed. Vertaling: Wendy Prins. Uitgeverij De Geus, 440 pag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten