Gezapig op het saaie af
(Door Arno Ruitenbeek)
De stille dood is net zo'n mooie roman en net zo'n treffend tijdsbeeld als Schaduw over Berlijn. En net als in het debuut slaagt de Duitse auteur Volker Kutscher er in zijn tweede niet in om er meer van te maken dan een 'Derrick' of een 'De Cock'.Niets tegen een ouderwetse policier, of een knappe whodunnit. Maar het risico dat schrijver dan wel (Nederlandse) uitgever neemt, door het als een thriller te afficheren, breekt in elk geval de ware liefhebber van het genre na 150 tot 200 pagina's op. Het duurt allemaal zo godsgruwelijk lang, is gezapig op het saaie af.
Natuurlijk is het leuk om (weer) te lezen hoe het er aan toe ging in de overgangsperiode van stomme naar geluidsfilm, heeft het aller aandacht als er een goede beschrijving is van de sfeer in het Berlijn van de jaren dertig als de nazi-laarzen steeds nadrukkelijker door de straten klinken en 'de Jood' overal de schuld van krijgt.
Maar speurder Gereon Rath doet ons hart niet sneller kloppen, als hij laverend tussen allerhande politieke belangen en misplaatste chefs door, op zoek gaat naar de ware oorzaak van de dood van een actrice.
Volker Kutscher - De stille dood. Uitgeverij Mynx, 464 pag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten