Van de kook
(Door Peter de Zwaan)
Vanmorgen overkwam me iets vreemds. Ik was van plan me een poosje ongebreideld boos te maken en het lukte niet. Ik ben niet bepaald in mijn eerste woedeaanval gebleven en ik weet uit jarenlange ervaring hoe je er eentje opbouwt.
Ik ken de techniek, wil ik maar zeggen, maar ik faalde volkomen.
Nu hoort u te vragen: ‘Wat was er dan aan de hand, jongen?’
Dat zal ik uitleggen.
In de Volkskrant las ik over kookboeken. Daar was tweederde pagina voor ingeruimd. Voor kookboeken. Want daar was een prijs voor: het Gouden Kookboek. Sterker, er waren twee prijzen, want er bestaat ook nog een onlineplatform dat vindt dat kookboeken van belang zijn.
Tientallen worden er jaarlijks uitgegeven en je zou toch zeggen dat iedereen die soms trek heeft en dan de deur niet uit wil wel ongeveer weet hoe hij zijn aardappels op tafel krijgt en zijn bami, desnoods sushi. ‘De bijbel van de Indiase keuken’, tjezis, als ik zo’n titel lees, denk ik: get a life. ‘Toko Lo’, mijn hemel.
Bestel toch wat bij Hans en Frietje en pak een echt boek.
Of zijn er mensen die kookboeken beschouwen als leesvoer? Dat ze voorin beginnen en rond zes uur verstoord roepen: ‘Wacht nou nog even met dat eten, ik ben pas bij de andijvie, zet voor straks maar wat brood op tafel.’ En dat ze dan doorlezen tot de k van krootjes.
Als dat zo is dan neem ik alles wat ik hierboven heb geschreven terug. Lezen is lezen, het maakt niet zo heel veel uit waarin, elk boek is in principe goed al is een misdaadroman natuurlijk beter. Veel beter.
Daar had mijn boosheid over moeten gaan. Over de grote aandacht voor kookboekprijzen en de minimale aandacht voor misdaadboekprijzen.
Deze week was ik in gesprek met twee uitgevers die veel tijd besteden aan misdaadromans (die ze hardnekkig ‘thrillers’ noemen).
Ik vroeg: ‘Vertel eens: wie heeft dit jaar de Gouden Strop gewonnen?’
Ze hadden geen idee. Ik ook niet. Sterker: ik weet zeker dat ik dit jaar niets over een prijswinnaar onder ogen heb gehad. Dat zal wel weer aan mij liggen en ik heb waarschijnlijk de krant die dag niet in de bus gehad en de computer niet aangezet, maar ik wist het echt niet.
Dus vroeg ik: ‘Is de Strop dit jaar eigenlijk wel uitgereikt?’
Ze gingen in overleg en kwamen met een aarzelend: ‘We geloven van wel.’
Een poosje later zei een van de twee: ‘Het staat me bij dat het een vrouw was.’
Een naam kwam er niet en ik kreeg niet de indruk dat ze dat als een geestelijk gemis zagen.
De Gouden Strop. Misschien uitgereikt, misschien niet en wie kan het iets schelen.
Een paar kookboekprijzen? Een halve pagina is niet genoeg.
Daar wilde ik kwaad om worden.
Het lukte dus niet en het erge is dat ik daar maar kort onder gebukt ging.
Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten