Jacob Vis: 'Terugdraaien en excuses aanbieden'
De Stichting Gouden Strop heeft recent besloten geen Vlaamse uitgevers met hun auteurs meer toe te laten in de verkiezing van het beste spannende boek. Een Vlaamse schrijver die onderdak heeft gevonden bij een Nederlandse uitgever, mag nog wél meedoen. De organisatie hoopt hiermee meer bekendheid, aandacht én hogere verkoopcijfers voor de winnaar van de Gouden Strop te genereren. In deze serie doen thrillerauteurs hun zegje over dit besluit. Daarnaast geven ze antwoord op de vraag wat er in hun ogen moet veranderen om de Nederlandstalige thriller de aandacht te laten krijgen die het verdient. Vandaag: schrijver Jacob Vis.
'Ik ben een van de zeven Nederlandse winnaars van de Diamanten Kogel, het (helaas vijf jaar geleden overleden) Vlaamse equivalent van de Gouden Strop. De andere acht Kogelwinnaars waren Belgen, dus de verdeling tussen de winnaars aan beide zijden van de landsgrens was bijna fiftyfifty.'
'Los daarvan was winnen van die prijs een waar feest. Ik ben nog nooit door zoveel totaal onbekenden allerhartelijkst gefeliciteerd als bij mijn Kogel-winst in het prachtige stadhuis van Antwerpen.'
'Geen mens had het over een ‘verloren jaar’ omdat een Nederlander won en ik weet wel zeker dat geen Vlaming die schandelijke aantijging in de mond zou durven nemen.'
'Het is een illusie dat het winnen van de Strop of Kogel de verkoopcijfers op zou jagen. In de week na de prijs verkocht ik welgeteld 50 exemplaren extra in België en 25 exemplaren in Nederland van het prijswinnende boek. Ik maak me sterk dat het met de andere prijswinnaars niet veel anders is gesteld, een verkoopkanon als Verhoef misschien uitgezonderd.'
'Die prijzen in Nederland en België maken dus geen zak uit voor je verkoopcijfers. Hooguit geeft het je tijdelijk iets meer naamsbekendheid. Het is vooral voor jezelf een enorme opsteker en stimulans om door te gaan en nog beter je best te doen.'
'Als ik terugdenk aan de hartelijkheid die ik heb ondervonden in Antwerpen en de volkomen afwezigheid van jaloezie onder de Vlaamse collega’s, dan schaam ik me dood dat we onze zuiderburen nu uitsluiten van deelname aan de Gouden Strop. Als wij in Nederland vanaf het begin net zo ruimhartig naar de Vlamingen hadden gekeken als omgekeerd dan waren er geen zes, maar minstens achttien Vlaamse Stropwinnaars gekomen.'
'Kortom: terugdraaien dat besluit met alle excuses die je maar kunt bedenken. En misschien kunnen we de Belgen voorstellen om de Hercule Poirot-prijs – nu nog exclusief voor Vlamingen – als tegemoetkoming voortaan ook voor Nederlanders open te stellen.'
Imago
'Vraag 2 - wat te doen om meer aandacht voor de Nederlandstalige thriller te genereren - is minder gemakkelijk te beantwoorden. We hebben er congressen aan gewijd, eindeloze mailwisselingen over gevoerd, tijdens allerlei andere bijeenkomsten oeverloos over geouwehoerd en dat alles zonder enig resultaat. Ik denk dat er enkele dingen moeten gebeuren:
1 Het imago van de Nederlandstalige misdaadliteratuur moet omhoog, liefst naar het niveau van de Scandinavische evenknie. Alle smoezen over klein taalgebied en kneuterigheid gelden evenzeer voor de Zweedse, Finse, Noorse, IJslandse en Deense collega’s en zie: hun boeken zijn hier niet aan te slepen. Zijn Nederlanders en Belgen mindere auteurs? Neen, driewerf neen. Maar ons imago deugt niet. Zolang onze uitgevers Nederlandstalige misdaadromans aanprijzen met 'on-Nederlandse kwaliteit' en vergelijkingen met buitenlandse succesauteurs trekken komen we nooit van dat verdomde imago af.
2 Dat laatste lukt alleen met de volle medewerking van de recensenten. Zolang jullie Het meisje in de trein naar 15 miljoen verkochte exemplaren schrijven en ik bij niemand las dat het gewoon een flutboek is dat zich in geen enkel opzicht verheft boven de middelmaat, terwijl uitstekende Nederlandse en Vlaamse misdaadromans genegeerd worden, tja, dan moet je niet gek opkijken dat wij zo beroerd verkopen. Ik durf te beweren dat de brede top van de Nederlandstalige misdaadauteurs kwalitatief niet onderdoet voor welke buitenlandse grootverkoper ook, maar het lezend publiek moet dat dan wel ergens te weten komen.
3 Eis dus veel meer ruimte op in de periodieken waarvoor jullie schrijven en schrijf primair over Nederlandstalige misdaadliteratuur. Zorg ervoor dat onze boeken salonfähig worden en breng het krankzinnig grote verschil tussen het handjevol succesauteurs en de overgrote meerderheid terug naar een evenwichtiger niveau. Jullie hebben de sleutel in handen. En wij, schrijvers, hebben de taak die meerwaarde te bestendigen.'
Jacob Vis heeft tientallen boeken op zijn naam staan. Zijn boeken werden meerdere malen genomineerd voor een prijs. In 2011 werd hij door RTV Oost verkozen tot kunstman van Overijssel. Met de thriller De Zwarte Duivel won hij in juni 2015 de Diamanten Kogel, de Belgische prijs voor de beste Nederlandstalige misdaadroman van het jaar. In 2020 won hij de Gouden Vleermuis, de landelijke oeuvreprijs voor misdaadliteratuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten