Joseph Finder - Fraude (2010)

'Fraude' belooft niet veel goeds


(Door Arno Ruitenbeek)

En ik had hem zo hoog zitten, die Joseph Finder. Flikt-ie wat zoveel minder begaafde auteurs en regelrechte broddelaars doen: een door incestueuze verhoudingen ongeloofwaardig geworden verhaal vertellen. Fraude? Was het maar waar.

Een in kwaliteit sterk opklimmend rijtje thrillers waarin het internationale bedrijfsleven tegen het licht wordt gehouden, zodat uiteindelijk duidelijk wordt dat de slachtoffers van gekonkel en geregel, kortom van alledaagse politiek, tenslotte de sterksten zijn. Want zij hebben hebben wat de machtigen, de heersers, de beslissers, niet alleen in Finders boeken, ontberen: liefde voor een ander. Geluk dat niet in euro's of dollars wordt uitgedrukt. Lees Paranoia of Bedrijfsongevalen veel zal u duidelijk worden.

De schrijver uit Boston vond het tijd worden voor een serie met in de hoofdrol Nick Heller. Ik maal er niet om dat hij die voor- en achternaam vaker heeft gebruikt, zij het voor afzonderlijke personages. Ze bekken blijkbaar lekker. Maar waarom laat hij Nick Heller onderzoek instellen naar de verdwijning van zijn broer? Waarom moet dat neefje erbij worden gesleept? Een vader, een meesteroplichter die terecht, maar niet geheel werkeloos achter tralies zit.

Ideeën genoeg, lezen we. De roof van een vliegtuig vol papiergeld. Bedrijven en overheid verwikkeld in een schimmig spel over beveiliging en de betaling daarvan (verwezen wordt naar de Blackwater-affaire). Witwasserij. Hartstikke goed, kun je mee scoren. Nee, zegt Finder, we stoppen d'r wat familieleed in, plengen hier en daar een traan, glijden gezellig uit over goedkope emoties en kassa.

Joseph Finder - Fraude. Vertaling: Hugo Kuipers. Uitgeverij Luitingh, 336 pag.